ΑΚΤΙΝΕΣ: «Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (MΕΡΟΣ Ε΄)

«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»

(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμό και «ουκ εσμέν αποσχισταί, αλλ’ Ορθόδοξοι και της Καθολικής Εκκλησίας τρόφιμοι – όσιος Θεοδ. Στουδίτης)

Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός

MΕΡΟΣ Ε΄

ΔΕΙΤΕ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ MΕΡΟΣ Β΄ ΚΑΙ MΕΡΟΣ Γ΄ ΚΑΙ MΕΡΟΣ Δ΄

Στο κάλεσμα της Ζωής, του Χριστού δηλ., οι λαϊκοί (γενικά) ανταποκρίθηκαν στις νέες ποιοτικές αλλαγές – εισηγήσεις της εν Χριστώ ζωής, που τους έφεραν σε σύγκρουση με τον ειδωλολατρικό κόσμο (διώξεις, μαρτύριο κλπ).

Στα παλιότερα χρόνια η Ορθοδοξία είχε ισχυρό έρεισμα και τον Μοναχισμό, ως φυσική – θεολογική αντίθεση στην αίρεση και στην ειδωλολατρεία∙ ως κατάφαση στο Αληθινό νόημα της ζωής που φανέρωσε ο Χριστός.

Η πρωτοπορειακή παρουσία των Μοναχών, οι οποίοι στάθηκαν όρθιοι στις επιθέσεις των αιρέσεων εναντίον της Εκκλησίας, σε εποχές επίφοβες – απειλητικές, μαρτυρικές, είχε (αυτή η παρουσία τους) ισχυρή βιωματική και θεωρητική θεμελίωση, επικοδομημένη, πρώτον:

α) ως συνέχεια της Χριστοκεντρικής (αγίας) ζωής των πρώτων Χριστιανών στα Ιεροσόλυμα, στο πλαίσιο της ακτημοσύνης - κοινοκτημοσύνης∙ στα πλαίσια του Λειτουργικού και προσευχητικού βίου της πρώτης Εκκλησίας.

β) Οι Μοναχοί, στην Αγιογραφική τεκμηρίωση της ζωής τους «αφέντες πάντα ηκολούθησαν Αυτώ» (Λουκ. 5, 11), λειτουργούσαν ως συγκοινωνούντα δοχεία με το καινοδιαθηκικό αυτό χωρίο∙ γεγονός που καταδεικνύει και την αποφασιστικότητά τους (μέχρι θανάτου) στην υπεράσπιση της Πίστεως.

Στον καιρό των αιρέσεων η συνείδησή τους έβλεπε την ευκαιρία και το χρέος του Μοναχού να στηρίξει τους εν τω κόσμω πιστούς.

1^ο Σχόλιο: Στα πλαίσια – όρια μιας σύγχρονης και επίκαιρης μοναχικής διακονίας, οι πιστοί δεν έχουν στα χέρια τους ανακοινώσεις ή οδηγίες των Ι. Μονών περί της παναιρέσεως του οικουμενισμού, ώστε να διαφωτισθούν – αγωνισθούν «ίνα, όταν εκλίπητε, δέξωντας υμάς εις τας αιωνίου σκηνάς» (Λουκ. 16, 8-9). Λίγες Μονές εστιάζονται, με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, στην επικινδυνότητα αυτής της αίρεσης.

Αντίθετα, με κομψότητα και ρητορική, εισηγούνται απαντήσεις σε διάφορα άλλα θέματα – προκλήσεις της εποχής (τέλος σχολίου).

γ) Να υπογραμμίσουμε (ως συνέχεια), ότι οι Μοναχοί έδωσαν το παρόν στους αντιαιρετικούς αγώνες της Εκκλησίας∙ τους ενδιέφεραν τα μεγάλα θεολογικά θέματα και με την στάση τους απέβησαν φορείς της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως!

Ερώτημα: Ο ιστορικός του μέλλοντος τι θα καταγράψει για τον Μοναχισμό μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης περίοδο; Είναι συνέχεια του ύφους – ήθους του παλαιότερου Μοναχισμού, όταν (σήμερα) στις Ι. Μονές μνημονεύονται οι αιρετικοί επίσκοποι;

Υπάρχουν, δυστυχώς, Χριστιανοί Ορθόδοξοι (;) που έχουν αποσυρθεί από το προσκήνιο της αγωνιστικής – μαρτυρικής παρουσίας έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού, και τους ολίγους αγωνιζωμένους τους αποκαλούν εχθρο-μανιωδώς «Στουδίτες». Γίνονται, έτσι, βλάσφημοι, έμμεσοι υποστηρικτές του αλογισμού της εν λόγω παναιρέσεως, κήρυκες του συμβιβασμού με την αίρεση, αναιρώντας στην πράξη τους δεσμούς της Εκκλησίας με τον όσιο Θεόδωρο της Ι. Μονής του Στουδίου (τέλος σχολίου).

Τι είναι όμως ο Στουδιτισμός;

Η μελέτη του βίου και της διδασκαλίας του οσίου Θεοδώρου γκρεμίζει τις «θεωρίες» του κατεστημένου (εκκλησιαστικού και πολιτικού) στις προσπάθειές τους να δώσουν «επίσημη», γλυκερή και εξωραϊσμένη μορφή στην εκκλησιαστική παράδοση – ιστορία.

Θυμάμαι μια ομιλία του π. Αυγουστίνου Καντιώτη στην Πτολεμαΐδα, όπου τόνισε: «Θάρθη καιρός, που δεν θα ξέρουμε πώς να μιλήσουμε σε μια γενιά που απελάκτισε τις ιερές παραδόσεις». Γι’ αυτό και ο μέγας Πατέρας ημών Θεόδωρος, αγνοείται σήμερα από το πλήρωμα και μνημονεύεται κοροϊδευτικά (Στουδίτες, ζηλωτές κ.λ.π.).

Αγνοείται ακόμη και η σθεναρή αντίδραση των Αρσενιτών στην αντι-ορθλοδοξη, αντι-πατριωτική, αντι-λαϊκή και αντι-εκκλησιαστική τακτική του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου∙ ιδεολογικά είναι απόγονοι των Στουδιτών.

Ο Στουδιτισμός: Είναι Μοναχικό κίνημα Ορθόδοξης ευσεβείας στο Βυζάντιο (781 – 826 μ.Χ.).

Αντιγράφω κείμενο του πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Δράγα, καθηγητού Πατερικής Θεολογίας (Ντάραμ Αγγλίας): «Η μεγάλη και σεπτή αυτή μορφή του Βυζαντίου, υπερασπίσθη μετ’ αποφασιστικότητος και άνευ οιουδήποτε συμβιβασμού την ανεξαρτησίαν της Εκκλησίας έναντι της Κρατικής Εξουσίας εις θέματα της πίστεως και τάξεως αυτής» (Κριτικόν υπόμνημα στην Εκκληνική έκδοση της Ελληνικής Πατρολογίας - MIGNE).

Επίσης, ο Ρώσσος ιστορικό Α.Α. Βασίλιεφ γράφει: «Κυρίως δυνατή υπήρξε η αντίθεση του Ηγουμένου της Μονής του Στουδίου, Θεόδωρου και των οπαδών του, οι οποίοι ασκούσαν μεγάλη επιρροή στο λαό. Έγραφε και μιλούσε φανερά εναντίον των επεμβάσεων της Αυτοκρατορικής εξουσίας στις υποθέσεις της Εκκλησίας, υποστηρίζοντας την αρχή της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας και της ελευθερίας της συνειδήσεως» (Σελ. 354) («Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» (324-1253) Εκδόσεις Μπεργκαδή, Αθήνα 1954).

2^ο Σχόλιο: Η εσωτερική ζωή των πιστών, σήμερα ξαφνιάζεται, όταν τοποθετηθεί μπροστά στον καθρέφτη της Ορθόδοξης διαλεκτικής ου οσίου Θεοδώρου∙ όταν διαβάσουν (παράδειγμα) ότι ο Άγιος διέκοψε την επικοινωνία με την τοπική Εκκλησία τους (την Διοίκησή της δηλ.), διακόπτοντας το μνημόσυνο του Πατριάρχη Νικηφόρου που υποχώρησε στις παράνομες ενέργειες του Αυτοκράτορα.

Να θυμίσουμε ότι προηγήθηκε η «μοιχοζευξία» του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Στ΄ με την Θεοδότην.

Διαβάζουμε στην Πατρολογία:

α) «Της κοινωνίας Νικηφόρου του αγιωτάτου Πατριάρχου απέστησαν, δια Ιωσήφ τον οικονόμον, ως παρανόμως στεφανώσαντα Κωνσταντίνον και Θεοδότην» (Ε.Π. τομ. 99, σελ. 97).

Επειδή ο Άγιος Θεόδωρος συνακολουθείται από Moναχούς και Λαϊκούς, διαβάζουμε (επίσης):

«Συναφίστατα αυτώ και του λαού ουκ ελάχιστον» (Ε.Π. τ.99 σελ. 157).

Eπειδή η στάση του Αγίου είχε φωνή και δύναμη, ως εγερτήριο (εκκλησιολογικό) σάλπισμα στις συνειδήσεις, γι’ αυτό τόνισε: «Ουκ εσμέν αποσχισταί, αλλ’ Ορθόδοξοι και της Καθολικής Εκκλησίας τρόφιμοι» (99, 989).

3^ο Σχόλιο: Στη στάση των Στουδιτών αποτυπώνεται η Ορθόδοξη ποιότητα και ο ρόλος των αληθινών ποιμένων, ο οποίος επιβεβαιώνεται στις δύσκολες ώρες – εποχές της Εκκλησίας.

Να σημειώσουμε ότι, όταν η εξουσία των κρατούντων σε εκκλησία και πολιτεία λιβανίζεται από καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, από «Ηγουμένους» και οικουμενιστικά μοναστήρια, τότε η πολιτική και η πνευματικότητα εργάζονται «συνολικά ή έστω εν μέρει» για την αποδιοργάνωση του Ορθόδοξου ιστού που υπάρχει ακόμη.

Έχω δημοσιεύσει τόσα άρθρα στον τοπικό τύπο του Βόλου για την αίρεση «οικουμενισμός» (τώρα δεν τα δημοσιεύουν!), γιατί – άραγε – κάποιος δεν πήρε το θάρρος μιας αμφισβήτησης και να εκφράσει γραπτώς την αντίθεσή του, έστω και «φιλο-οικουμενιστικής»;

Είναι, όμως, τόσο δυνατή η φωνή των γεγονότων σε βάρος της διαχρονικής Ορθοδοξίας, που η συνείδηση των οικουμενιστών, φιλοοικουμενιστών και συμβιβασμένων, αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει δημοσίως χωρίς παραποιήσεις, ψευδολογίες και σπιλώσεις προσώπων. (Συνεχίζεται)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

……………………………………………………….

Δείτε σχετικά και:

-Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ τολμήματος τῆς ἀπαγορεύσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπό τό Ἱερόν Βῆμα τῶν Ἐκκλησιῶν

-Ὁ Ἐπίσκοπος Περιστερίου ΤΥΦΛΟΣ «τά τ’ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ’ ὄμματα»

-«Ψηλαφητὸν σκότος»1 οἱ αἱρετικὲς θέσεις τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καὶ τῶν ὁμοϊδεατῶν του.

-Η Προτεσταντική «θεολογία» και η «θεολογία» του Μητρ. Περιστερίου Γρηγορίου για τον Εσταυρωμένο

-«ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ» – Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος

-«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού» (Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμόν) MΕΡΟΣ Δ΄

-Ἐσταυρωμένος: «ζωὴ καὶ ἀνάστασις»

-Ὁ Ἐσταυρωμένος τοῦ Μητροπολίτου Περιστερίου καί ὁ Ἐσταυρωμένος τῆς Εκκλησίας