
Ανειλικρινής
και ελλιπής η «συγνώμη» σας, Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεως Φλωρίνης.
Του Βασίλη Κερμενιώτη
Σεβαστέ Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεώς μας, χαίρετε.
«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευθεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει». Ι. Πολέμης
Ανειλικρινής
και ελλιπής η «συγνώμη» σας, Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεως Φλωρίνης.
Του Βασίλη Κερμενιώτη
Σεβαστέ Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεώς μας, χαίρετε.
ΔΕΛΤΙΟ
ΤΥΠΟΥ
2 Μαρτίου 2021
Τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα Ἀθηνῶν ἐκφράζουμε τόν ἔντονο ἀποτροπιασμό μας γιά τήν ἐπιλογή τοῦ τραγουδιοῦ «El Diablo», μέ τό ὁποῖο ὁρίστηκε νά συμμετάσχει φέτος ἡ Κύπρος στόν 65ο διαγωνισμό τῆς Eurovision.
Το
χάλκινο φίδι
Α. Παπαγιάννης, Ιατρός
Περιοδεύοντας
στην πατρώα ‘Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης’ ξαναδιαβάζω το επεισόδιο με το
χάλκινο φίδι στην έρημο. Το θυμίζω περιληπτικά. Μετά από δεκαετίες περιπλάνησης
οι Ισραηλίτες, μη έχοντας διδαχθεί από προηγούμενες ανάλογες εμπειρίες, για
άλλη μια φορά ξεσπούν σε γογγυσμούς και παράπονα εναντίον του Μωυσή και του
Θεού για την κατάστασή τους. Η τιμωρία του Θεού: φίδια αρχίζουν να τους
δαγκώνουν, και πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Καθώς το θανατικό
συνεχίζεται, μεταμελούνται για τη συμπεριφορά τους και ζητούν από τον Μωυσή να
μεσιτεύσει στο Θεό για να τους σώσει. Και ο Θεός λέγει στον ηγέτη να
κατασκευάσει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού και να το κρεμάσει σε ένα ψηλό ξύλο.
Από εκεί και πέρα, όποιος δαγκωμένος από φίδι στρέφει το βλέμμα του προς το χάλκινο ομοίωμα, σώζεται. Στην εποχή της Καινής Διαθήκης ο Κύριος ερμηνεύει τον συμβολισμό του χάλκινου φιδιού στον Νικόδημο: ήταν προτύπωση του σταυρικού θανάτου που θα δοκίμαζε θεληματικά ο Ίδιος, ώστε καθένας που τον πιστεύει, τον αναζητεί και τον ακολουθεί να θεραπεύεται πνευματικά και να έχει αιώνια ζωή.
Ο κατήφορος που έχουν πάρει τα πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας, συμπαρασύρει μαζί τους εδώ και δεκαετίες και τους θεμελιώδεις θεσμούς για την ύπαρξη του Έθνους και την ψυχοσωματική ισορροπία μας, με προεξάρχουσα την οικογένεια, που βάλλεται από παντού.
Είμαστε σε
πόλεμο!
Σε έναν πόλεμο πολιτισμών που μαίνεται παγκόσμια, ιδιαίτερα όμως στις Δυτικές Χώρες. Από την μία μεριά βρίσκεται ο παραδοσιακός Δυτικός Χριστιανικός Πολιτισμός έτσι όπως διαμορφώθηκε σταδιακά μέσα από τις ιστορικές συγκυρίες σε χρονικό διάστημα 2000 ετών και από την άλλη το νεοπαγανιστικό στρατόπεδο, ο πολιτισμός των τρανς, των γκέϊ, των λεσβιών, των αθέων, των παρελάσεων υπερηφανείας, των αμβλώσεων, των ψευδώνυμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της μητέρας Γης, της δήθεν ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Αυτός ο πόλεμος έχει νίκες και ήττες και για τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Η μάχη θα είναι μέχρις εσχάτων.
Αντί απαντήσεως σε ερώτημα ο Γέρων Ειρηναίος αναλύει ένα καυτό θέμα το οποίο έχει αναδειχθεί μέσα από την ποιμαντική διακονία της εξομολογήσεως και αποτελεί σύγχρονη μάστιγα, το θέμα των "Λογισμών της Βλασφημίας".
Ἡ ἰσχὺς τῆς προσευχῆς
Σοφία
Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
Διανύομε, ἀδελφοί μου, τὴν
κατανυκτικὴ περίοδο τοῦ Τριῳδίου, μιὰ περίοδο προπαρασκευῆς γιὰ τὴν εἴσοδό μας
στὸ στάδιο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Καὶ ὅπως γιὰ τὸν κάθε ἀγῶνα
προετοιμαζόμαστε μὲ τὰ κατάλληλα ὅπλα, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα ἐξοπλιζόμαστε
μὲ τὰ ἀντίστοιχα πνευματικὰ ὅπλα. Τρία εἶναι, κατὰ τοὺς Πατέρες, τὰ κύρια πνευματικὰ
ὅπλα, ποὺ καταπολεμοῦν τὰ ἀντίστοιχα κυρίαρχα πάθη: τὸ ὅπλο τῆς νηστείας ποὺ
καταπολεμάει τὴν φιληδονία, τὸ ὅπλο τῆς προσευχῆς ποὺ κατανικάει τὴν ὑπερηφανεία
(ἥτις ἐστὶ φιλοδοξία) καὶ τὸ ὅπλο τοῦ ἐλέους ἢ μᾶλλον τῆς φιλαδελφίας, ποὺ ἀντιμάχεται
τὴν φιλοχρηματία.
Στὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ ἀναφερθοῦμε στὴν δύναμη τῆς προσευχῆς. Ὁ Χρυσόστομος στοὺς λόγους του «Περὶ προσευχῆς» τὴν ὀνομάζει «κεφάλαιον παντὸς ἀγαθοῦ», διάλογο τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, στοιχεῖο ποὺ τὸν διακρίνει ἀπὸ τὰ ἄλογα καὶ τὸν «συνάπτει τοῖς ἀγγέλοις». Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, ἡ προσευχὴ χαρακτηρίζεται ὡς «συνουσία καὶ ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου». Γιὰ νὰ μπορέσῃ, βεβαίως, ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐπιτύχῃ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς προσευχῆς, ἀπαιτοῦνται, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ὁρισμένες προϋποθέσεις. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι «ὁ θερμὸς ἔρως ταύτης» καὶ «τὸ ὁμιλεῖν ἡδέως». Ὅπως λ.χ. ἡ ἀγάπη τοῦ ζευγαριοῦ προϋποθέτει τὴν θερμότητα τῶν συναισθημάτων, καὶ ἐκφράζεται, τοὐλάχιστον στὸ ἀρχικὸ στάδιο, τοῦ ἔρωτος, μὲ τὰ γλυκόλογα, ἔτσι καὶ ἡ προσευχή πρὸς τὸν ἀγαπημένο μας Θεό, χωρὶς θέρμη καὶ γλυκύτητα λόγων, δὲν ἔχει ἀποτέλεσμα.
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση
Κοινωνική ἤ ἐθνικοθρησκευτική
ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821;
Εἶναι γνωστή ἡ παρερμηνεία τοῦ Εἰκοσιένα, κυρίως ἀπό μαρξιστάς καί ἀριστερούς ἱστορικούς καί διανοουμένους, οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται πώς δῆθεν ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 δέν εἶχε ἐθνικοθρησκευτικό χαρακτήρα, δέν ἀπέβλεπε δηλαδή στήν ἐκδίωξη τοῦ ἀλλοθρήσκου καί ἀλλοεθνοῦς κατακτητοῦ, δέν ἦταν πόλεμος «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία, γιά τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία», ἀλλά εἶχε κοινωνικά καί ὑλιστικά κίνητρα, ἦταν μία κοινωνική ἐπανάσταση, ἕνας ἐμφύλιος πόλεμος, τῶν πτωχῶν ἐναντίον τῶν πλουσίων, τῶν λαϊκῶν τάξεων ἐναντίον τῶν ἀρχόντων, Τούρκων καί ντόπιων Κοτζαμπάσηδων, καί ὅτι οἱ πρωταγωνιστές τοῦ ἀγῶνος ἐμπνεύσθηκαν ἀπό τίς ἀρχές τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1789. Γιά τήν τελείως ἀνιστόρητη αὐτή, ἀντιεπιστημονική, καί ἰδεολογικά κατασκευασμένη ἄποψη εἶναι τόσο βέβαιοι ὥστε ἰσχυρίζονται πώς ὅσοι δέν τήν δέχονται προδίδουν τό εἰκοσιένα, ὅπως τιτλοφορεῖ τό σχετικό βιβλίο του ὁ Γ. Βαλέτας «Τό προδομένο Εἰκοσιένα», μέ τήν διαφορά ὅτι ἡ προδοσία ἐπιστρέφει πίσω σ᾽ αὐτούς πού τήν ἐφεῦραν. Δέν θά ἀπαριθμήσουμε ἐδῶ ὅσους ἐκπροσωποῦν αὐτήν τήν ἄποψη, ἡ ὁποία συνοδεύεται μάλιστα καί ἀπό ἀντιεκκλησιαστική ἀθεϊστική χροιά, μέ τό ἐπιχείρημα πώς ἡ Ἐκκλησία, ὁ κλῆρος, δέν βοήθησαν τήν ἐξέγερση καί ἦταν μέ τό μέρος τῶν Τούρκων. Χρησιμοποιοῦν μάλιστα καί τό ὄνομα τοῦ πρωτομάρτυρος τῆς ἐλευθερίας, τοῦ πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε´, ἐπικαλούμενοι τόν γνωστό ἀναγκαστικό καί διπλωματικό ἀφορισμό τῆς Ἐπαναστάσεως γιά τό καλό τῶν ὑποδούλων, τόν ὁποῖο μάλιστα σύμφωνα μέ ἔγκυρες πληροφορίες ὁ πατριάρχης κρυφά τόν ἀκύρωσε σέ κρυφή μυστική ἀκολουθία1. Οἱ πιό γνωστοί ἀνάμεσα σ᾽ αὐτούς τούς στρατευμένους στήν μαρξιστική ἰδεολογία ἱστορικούς εἶναι ὁ Γιάννης Κορδᾶτος καί ὁ Γιάννης Σκαρίμπας, μεταξύ ἄλλων εὐαρίθμων.
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία, τὴν Κυριακὴ ΙΖ΄ Λουκᾶ (Ἀσώτου), ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Μάμαντος τῆς κοινότητος Ξυλιάτου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (28.02.2021).
Δημητρίου Ἰ. Τσελεγγίδη
Καθηγητῆ τῆς
Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης
«ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΤΑ
ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ»
Ὑπότιτλος:
«Οἱ προϋποθέσεις
ἐνεργοποιήσεως καί διατηρήσεως τῆς Θείας Χάριτος ἐντός μας, κατά
τόν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη»
(6/12/1912-27/2/1998)
Γ΄ Μέρος
Καρπός τῆς ὑπακοῆς,
κατά τόν Ἅγιο Ἐφραίμ, εἶναι ἡ νοερά προσευχή. Κατ’ αὐτήν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου
γίνεται τό νοερό θυσιαστήριο, ἀπ’ ὅπου ἀναπέμπεται ἡ λογική λατρεία
μας πρός τό Θεό.
Ὅπως ἡ ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή ἀποτελεῖ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός ὅλους τούς πιστούς, σύμφωνα μέ τίς Βιβλικές μαρτυρίες, ἐξίσου καί ὁ μετεωρισμός τοῦ νοῦ κατ’ αὐτήν ἀποτελεῖ σαφῆ ἀπαγόρευση ἐκ μέρους τοῦ Χριστοῦ. Κατά τόν Ἅγιο Ἐφραίμ, ἡ πνευματική ποιότητά μας προσδιορίζεται ἀπό τήν ποιότητα τῆς προσευχῆς μας. Ἡ προσευχή μᾶς προάγει πνευματικῶς, κατά τρόπο βιωματικό. Δι’ αὐτῆς ἀποκτοῦμε σαφῆ αἴσθηση τῆς καταστάσεώς μας. Ὡς πρώτη πνευματική γεύση ἀπό τήν νοερά προσευχή ἐμφανίζεται ἡ χαρά, ἐνῶ ἡ γλυκύτητα πού ἀκολουθεῖ εἶναι ἀνώτερη καί ἀπό τήν προσευχή. Γι’ αὐτό καί στήν πολύ γλυκύτητα σταματᾶ ἡ προσευχή, καί ὁ πιστός γεύεται τήν γλυκύτητα ὡς ἐνεργούμενος ἀπό τή Θεία Χάρη.
«Έδωσαν
την καρδιά τους στο διάβολο»
Καθηγητής Χρήστος
Κ. Οικονόμου, τ. Κοσμήτορας και Πρόεδρος Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, Πρόεδρος
Τμήματος Θεολογίας Πανεπιστημίου Λευκωσίας
Παρακολουθούμε, όπως και κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος στον τόπο μας, με συγκρατημένη την ανάσα, το χονδροειδές ατόπημα, του διορισμένου Διοικητικού Συμβουλίου του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ) από το Υπουργικό Συμβούλιο της Κυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη. Το συγκεκριμένο Δ.Σ. αποτελείται από τους παρακάτω:
Με ανακοίνωσή
του, ο Σύνδεσμος Θεολόγων ΟΕΛΜΕΚ αναφέρει:
«Με αισθήματα απογοήτευσης, θλίψης αλλά και έντονου προβληματισμού είδαμε την παρουσίαση του νέου τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει το νησί μας στον ετήσιο ευρωπαϊκό διαγωνισμό EUROVISION από το κρατικό Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Το τραγούδι φέρει τον τίτλο ¨EL DIABLO¨, που μεταφράζεται στα ελληνικά ¨Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ¨. Με πραγματικό αποτροπιασμό διαβάζουμε ότι μέσα από τους στίχους του το τραγούδι εξυμνεί τον Σατανά, αφιερώνει τη ζωή του σ΄ αυτόν και τον αγαπά. Ακόμη και μεταφορικά να ισχυριστεί κάποιος ότι γίνεται στην ερμηνεία του, εντούτοις είναι προκλητικότατη η επιλογή αυτών των στίχων.
1821
Δημήτριος
Βυζάντιος: Ο λογοτέχνης ο Ελληνισμός και η Παιδεία
Του Γιώργου Ν.
Παπαθανασόπουλου
Ο Δημήτριος Βυζάντιος (1790-1853)
ήταν ο λογοτέχνης, που αγωνίστηκε με τον τρόπο του να ελευθερωθεί η Ελλάδα και
να προωθηθεί η Παιδεία, με τη σωστή εκμάθηση της γλώσσας. Γεννήθηκε στην
Κωνσταντινούπολη και εκεί από έναν καλόγερο έμαθε τα πρώτα του γράμματα και την
τέχνη της αγιογραφίας. Έμεινε στην Πόλη εργαζόμενος ως ζωγράφος και
εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του έως το 1812. Τότε ο Μπέης της Τύνιδας έχοντας
συστάσεις για τη μόρφωσή του τον προσέλαβε ως διερμηνέα του. Η θέση του
εξασφάλιζε τιμές και χρήματα, όταν όμως από καπετάνιο πληροφορήθηκε ότι άρχισε
η Επανάσταση στην Ελλάδα η ψυχή του συγκλονίστηκε. Εγκατέλειψε τα πάντα και
«έτρεξεν ως διψώσα έλαφος εις το στάδιον της ελληνικής ελευθερίας», όπως γράφει
ο Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Φραντζής στην «Ιστορία τη Αναγεννηθείσης Ελλάδος» (Εκδ.
1841, τόμ. Δ΄, σελ. 135).
Στις 11 Μαΐου 1821 ήταν βοηθός του Φραντζή στην Κυπαρισσία, ως γραμματέας και σύμβουλός του. Στα τέλη του 1821 διορίζεται αναπληρωτής γραμματέας της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Το 1823 υπηρετεί στην Τριφυλία και το 1825 διορίζεται έπαρχος Γαστούνης Ηλείας. Από τη θέση αυτή αναπτύσσει αξιόλογη δράση προς προστασία του πληθυσμού από τον Ιμπραήμ. Το 1828 και με την ήττα του Ιμπραήμ διαπραγματεύθηκε την τύχη των αιχμαλώτων Ελλήνων και Οθωμανών, καθώς και την υπόθεση της Χριστίνας Αναγνωστοπούλου, την οποία βιαίως παντρεύτηκε Τούρκος και αυτή απέδρασε και ζήτησε να μείνει στην ελεύθερη Ελλάδα και στο σπίτι του πατέρα της. Ο Καποδίστριας όρισε τον Βυζάντιο διοικητή της νοτιοδυτικής Μεσσηνίας. Η Βαυαρική Αντιβασιλεία τον απέλυσε από τη δημόσια θέση που κατείχε και έκτοτε αφιερώθηκε στην αγιογραφία ως επάγγελμα και στη λογοτεχνία ως μεράκι. Διατηρούνται ακόμη αγιογραφίες του στο Ναύπλιο, στην Καλαμάτα και στην Πάτρα, όπου η αγιογράφηση του Ναού του Αγίου Ανδρέου, που την άρχισε το 1848, ήταν το τελευταίο του έργο. Απεβίωσε το 1853. (Για περισσότερα βλ. Κώστα Η. Μπίρη «Η Βαβυλωνία», Αθήναι, 1948, σελ. 19-20).
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ
ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 1η
Μαρτίου 2021
ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ
ΓΙΑ ΤΟΝ «ΑΦΟΡΙΣΜΟ» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Εφέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, η οποία αποτελεί έναν μοναδικό σταθμό στην μακραίωνη ιστορική πορεία του Έθνους μας και το γενεσιουργό γεγονός της δημιουργίας της νεοελληνικής μας κρατικής υπόστασης. Γι’ αυτό έχει αποφασισθεί από την Ελληνική Πολιτεία, η φετινή χρονιά να είναι αφιερωμένη στο μεγάλο αυτό γεγονός της εθνικής μας παλιγγενεσίας και να λάβουν χώρα επετειακές και εορταστικές εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα και στον απανταχού Ελληνισμό της Διασποράς.
Η
δυσαναξία της εωσφορικής αλαζονείας
Χαράλαμπος Β
Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Εις την σημερινή
κοινωνική δυστοπία, ο λόγος του Θεού, αποτελεί ανυπερθέτως, έναν ορισμένο και
μεστό οδοδείκτη δια την ερμηνεία της συμπεριφοράς των ανθρώπων με απόλυτο
σεβασμό προς το ανθρώπινο πρόσωπο.
Ο άνθρωπος, μέρος του κτιστού, επιδιώκει, κυριαρχούμενος απολύτως από εωσφορική αλαζονεία να κυριαρχήσει επί του κόσμου, με διάφορα, φαινομενικά ισχυρά, αλλά κατ’ ουσίαν, ατελέσφορα μέσα, ως ένδειξη πυγμής και επικυριαρχίας.
Η Εκκλησία
κοινωνία λυτρώσεως ή θρησκευτικής ικανοποιήσεως;
Αρχιμ.
Κυρίλλου Κωστοπούλου,Ιεροκήρυκος Ι.
Μ. Πατρών, Δρος Θεολογίας
Για την Ορθόδοξη Εκκλησία
δεν διασώζεται ορισμός. Οι αυθεντικοί ερμηνευτές της θείας αποκαλύψεως, οι Άγιοι
Πατέρες και Διδάσκαλοί μας, δεν ορίζουν την Εκκλησία. Και τούτο γιατί δεν υπάρχει
ορισμός, για να εκφράσει αληθινά και ορθά το ουσιαστικό μυστήριο της Εκκλησίας ως
Σώματος Χριστού. Ως εκ τούτου η Εκκλησία δεν είναι «αντικείμενο» της θεολογίας,
αλλά το ίδιο το υποκείμενο του «θεολογείν», η ουσιαστική πραγματικότητα, το Σώμα
του Χριστού, η Βασιλεία του Θεού Πατρός. Αποκαλύπτοντάς την η θεολογία
προσφέρει μια καινούργια ζωή και μαρτυρία, ζωή λυτρώσεως και σωτηρίας.
Κατά τον Απόστολο Παύλο η Εκκλησία είναι το μυστικό Σώμα του Χριστού, το οποίο έχει ως κεφαλή του Αυτόν τον Θεάνθρωπο Κύριο –«και αυτός (ο Ιησούς) εστίν η κεφαλή του σώματος της εκκλησίας» (Κολοσ. 1, 18)– και ως ψυχή της το Πανάγιο Πνεύμα. Ως μέλη της έχει τους πιστούς ορθοδόξους χριστιανούς, τους βεβαπτισμένους στο Όνομα του Τριαδικού Θεού. «Ούτως οι πολλοί έν σώμα εσμέν εν Χριστώ, o δέ καθ᾽ είς αλλήλων μέλη» (Ρωμ. 12, 5). Η σύναξη των πιστών στην Εκκλησία δεν εξαντλείται στην απλή συνάθροιση και δεν είναι ένα περιστασιακό γεγονός, αλλά συνιστά ένα ενιαίο σώμα ζωής. Οι πιστοί κοινωνούν ως αδελφοί, όπως τα αδέλφια, τα οποία αντλούν την ύπαρξή τους από την ίδια μήτρα. Καθίστανται μέλη ενός ζωντανού σώματος. Κορυφαίο γεγονός βιώσεως αυτής της κοινωνίας είναι η μετοχή των πιστών στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, η οποία λέγεται και θεία Κοινωνία. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει επ᾽ αυτού (εδώ σε νεοελληνική απόδοση): «Κοινωνία λέγεται, αλλά και είναι πραγματικά, επειδή μέσω αυτής όχι μόνο κοινωνούμε με τον Χριστό και μεταλαμβάνουμε την τεθεωμένη σάρκα Αυτού, αλλά και ενωνόμαστε μεταξύ μας. Επειδή όλοι μεταλαμβάνουμε από έναν Άρτο, από αυτό το Σώμα και από αυτό το Αίμα του Χριστού, καθώς γινόμαστε σύσσωμοι με τον Χριστό, ενωνόμαστε και μεταξύ μας, ως μέλη ενός Σώματος» (Bλ. PG 94, 1153Α). Ας το ακούουν αυτό οι αρνησίχριστοι, οι οποίοι κηρύσσουν ότι μέσω της θείας Κοινωνίας θα υπάρξει μετάδοση του «κορωναϊού» και εκλαμβάνουν τους ιερούς ναούς ως απλά οικήματα, δυνατά να γίνουν εστίες υπερμεταδόσεως λοιμωδών νοσημάτων, εμποδίζοντας τους πιστούς να αντλήσουν δύναμη, μέσω της κοινωνίας τους μετά του Θεανθρώπου Κυρίου.
Μήπως
προωθούν την σατανολατρεία;
Ιεροδιακόνου Ραφαήλ
Μισιαούλη
Mε ιδιαίτερη θλίψη είδαμε από το κρατικό Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ) την παρουσίαση του τραγουδιού που η Κύπρος θα εκπροσωπηθεί στον 65ο Διαγωνισμό της Eurovision, ο οποίος θα πραγματοποιηθεί στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας με τίτλο «El Diablo» δηλαδή (ο Διάβολος).
Δημητρίου Ἰ. Τσελεγγίδη
Καθηγητῆ τῆς
Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης
«ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΤΑ
ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ»
Ὑπότιτλος:
«Οἱ
προϋποθέσεις ἐνεργοποιήσεως καί διατηρήσεως τῆς Θείας Χάριτος
ἐντός μας, κατά τόν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη»
(6/12/1912-27/2/1998)
Β΄ Μέρος
Στό ἐρώτημά μας, πῶς ἀρχίζει πρακτικῶς νά ἐνεργεῖ σ’ ἐμᾶς ἡ Θεία Χάρη αἰσθητά, ὁ ἅγιος Ἐφραίμ μᾶς παρέπεμπε στά λόγια τοῦ Χριστοῦ καί στήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων. Τό πνεῦμα τῶν λεγομένων του ἑστίαζε καί στήν προσωπική του πνευματική ἐμπειρία. Ὅταν δηλαδή ὁ πιστός ἀρχίζει νά καθαίρεται ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν παθῶν, μέ τήν ἐν ἐπιγνώσει μετοχή στά θεουργά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, σέ συνδυασμό μέ τή συντονισμένη ἀσκητική καί ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν, ὁπωσδήποτε ἐνεργοποιεῖται ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Χρίσματός μας, ἀπό τήν πηγή τοῦ ζῶντος καί ἀκτίστου ὕδατος, ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ Δοτῆρα της, Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτός, ὡς ἡ Ὑποστατική Ἀλήθεια, μᾶς διαβεβαίωσε, ὅτι «ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσετε, κἀγώ ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα ᾖ μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὅ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτό οὐδέ γινώσκει‧ ὑμεῖς γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν καί ἐν ὑμῖν ἔσται…ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καί ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα, ἅ εἶπον ὑμῖν ἐγώ» (Ἰω. 14,15-17 καί 26).
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ, ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ
Ηρακλής Ρεράκης,
Καθηγητής Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
Οι ιοί του
προσυνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: Αποχριστιανοποίηση και ουδετεροθρησκεία
Πριν λίγες ημέρες, εν μέσω των προβλημάτων της Πανδημίας του Govid 19, σε προσυνέδριό του, ο γνωστός και αμετανόητος, για το πρόσφατο αντιχριστιανικό και διχαστικό του παρελθόν, πολιτικός φορέας των ριζο-σπαστών επέδειξε ξανά τα άθεα δόντια του, σχεδιάζοντας την, μέσω της προσδοκόμενης πολιτικής του εξουσίας ή δυναστείας, επιβολή της υποχρεωτικής αποχριστιανοποίησης της Ελλάδας, της ουδετεροθρησκείας, καθώς και της μετατροπής της Εκκλησίας σε σωματείο, του οποίου τη λειτουργία θα ορίζει και θα κατευθύνει η δική του εξουσία.
Ομιλία του Γέροντος Ειρηναίου, Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου Πυργετού Λαρίσης, την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021, στην Αποστολική περικοπή της Θείας Λειτουργίας (Α΄ Κορ. στ΄,12-20)
Εκπομπή με τον π.
Αρσένιο Βλιαγκόφτης που μεταίδεται από τα κανάλια Altas TV και Αχελώος TV
(Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021)
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ
ΘΕΟΛΟΓΩΝ
Διαδικτυακή σύναξη "Κοινωνία" με ομιλητή τον π. Ευάγγελο Παπανικολάου, Θεολόγο, Ιατρό και Ιεραπόστολο στην Ιερά Μητρόπολη Καμερούν (Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021)
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ
ΑΣΩΤΟΥ[:Λουκά
15,11-32]
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους(:Ένας άνθρωπος είχε δύο γιους. Είπε λοιπόν ο μικρότερος γιος στον πατέρα του: “Πατέρα δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει”. Και ο πατέρας μοίρασε και στους δύο γιους την περιουσία. Ύστερα από λίγες μέρες ο νεότερος γιος μάζεψε όλα όσα του έδωσε ο πατέρας του και ταξίδεψε σε χώρα μακρινή. Εκεί διασκόρπισε την περιουσία του κάνοντας μια ζωή άσωτη και ακόλαστη. Όταν ο νεότερος γιος ξόδεψε όλα όσα είχε, έπεσε μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη, κι αυτός άρχισε να στερείται. Και ο άσωτος γιος εξαιτίας των στερήσεων και της πείνας του πήγε σ’ έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας, ο οποίος τον προσέλαβε ως δούλο. Και τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους)»[Λουκ.15,11-15].
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ [:Λουκ.15,11
– 32]
Πάντοτε μεν, αδελφοί, οφείλουμε να διακηρύττουμε τη φιλανθρωπία του Θεού (διότι μέσω αυτής «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν(:ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε)»[Πράξ.17,28])· και μάλιστα σε τούτον τον καιρό έχουμε χρέος να το κάνουμε αυτό, για να υπάρξει κοινή ωφέλεια και για να ευεργετηθούν οι αστέρες που πρόκειται να ανατείλουν από την κολυμβήθρα[: όσοι κατηχούμενοι επρόκειτο σε λίγο να βαπτιστούν]. Καθώς και αυτοί μέσω αυτής θα λάμψουν και εμείς μέσω αυτής σωθήκαμε και σωζόμαστε· αυτή δόθηκε από τον Δημιουργό Θεό και Πατέρα μας σε μας αντί κληρονομίας.
Άλλο
οίηση και άλλο ίαση
Με αφορμή την πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου (2020)
Επειδή, πολύς λόγος έγινε περί της πανηγύρεως του Αγίου Δημητρίου, Πολιούχου της Θεσσαλονίκης (2020), ενθυμούμαστε και αντιγράφουμε αυτολεξεί ένα θαύμα του Μεγαλομάρτυρα, που βίωσε ο μεγάλος νεοέλληνας δημιουργός και φαρμακοποιός Ν.Γ.Πεντζίκης, όπως το καταγράφει ο ίδιος.
Δημητρίου Ἰ. Τσελεγγίδη
Καθηγητῆ τῆς
Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης
«ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΤΑ
ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ»
Ὑπότιτλος:
«Οἱ προϋποθέσεις
ἐνεργοποιήσεως καί διατηρήσεως τῆς Θείας Χάριτος ἐντός μας, κατά
τόν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη»
(6/12/1912-27/2/1998)
Α΄ Μέρος
Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ
–στό μέτρο πού τόν γνώρισα- ὑπῆρξε γιά μένα ἡ πολύ εὐχάριστη ἐκείνη
ἔκπληξη, τήν ὁποία γεύεται ὁ κάθε πιστός, ὅταν βρίσκεται μπροστά
στό ὀντολογικῶς αὐτονόητο τῶν πραγματικά ζωντανῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ἦταν αὐτό, πού λίγο-πολύ ὅλοι μας ὀφείλουμε
νά εἴμαστε, ὡς ὀργανικά μέλη τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Εἰδικότερα, θεωρῶ ὡς ξεχωριστή εὐλογία τό γεγονός, ὅτι εἶδα προσωπικῶς καί μάλιστα διά πολλῶν σημείων -ἁγιοπνευματικῶν δηλαδή τεκμηρίων- ὅτι ὁ ἅγιος Γέροντας πραγμάτωσε στόν ἑαυτό του τό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, γιά τό ὁποῖο μιλᾶ τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν γράφει πρός τούς Ἐφεσίους: «Ἐξελέξατο ἡμᾶς (ἐνν. ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ) ἐν αὐτῷ πρό καταβολῆς κόσμου εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καί ἀμώμους κατ’ ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν ἀγάπῃ προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ» (Ἐφ. 1,4-5). Δηλαδή, μᾶς ἐπέλεξε πρίν θεμελιώσει τόν κόσμο, νά γίνουμε δικοί Του διά τοῦ Χριστοῦ, ἀψεγάδιαστοι στήν τελική κρίση Του. Μᾶς προόρισε μέ τήν ἀγάπη Του, νά γίνουμε παιδιά Του, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μέ τό εὐάρεστο γιά μᾶς θέλημά Του.
Κυριακή Τελώνου &
Φαρισαίου 2021. Εκκλησιαζόμενοι στο Βελιγράδι.
Ἦλθε ἡ ὥρα γιά νά ὑπάρξει ἕνα τέλος!
«ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ, ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ ΚΑΛΑ» (Ρήγας
Φεραίος)
του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου
Αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί ως ανθρώπων και πολιτών αυτού του κόσμου, αυτής της χώρας και αυτής της κοινωνίας, αισθανόμαστε την ανάγκη και το χρέος να καταθέσουμε δύο λόγια, συμμαρτυρούσης της συνειδήσεώς μας, για την κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο.
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου,
απόσπασμα από την πρώτη ομιλία «Περί μετανοίας»
σχετικά με την παραβολή του ασώτου υιού
Ήταν
δύο αδέλφια, τα οποία, αφού μοιράστηκαν αναμεταξύ τους την πατρική περιουσία, ο
ένας έμεινε στο σπίτι, ενώ ο άλλος έφυγε σε μακρινή χώρα. Εκεί, αφού κατέφαγε
όλα όσα του δόθηκαν, δυστύχησε και υπέφερε μη υπομένοντας τη ντροπή από τη
φτώχεια. [Λουκά 15, 11 κ.ε.]. Αυτή την παραβολή θέλησα να σας την πω, για να
μάθετε, ότι υπάρχει άφεση αμαρτημάτων
και μετά το Βάπτισμα, εάν είμαστε προσεκτικοί. Και το λέγω αυτό όχι για να
σάς κάνω αδιάφορους, αλλά για να σας απομακρύνω από την απόγνωση. Γιατί η
απόγνωση μάς προξενεί χειρότερα κακά και από τη ραθυμία.
Αυτός λοιπόν ο υιός αποτελεί την εικόνα εκείνων που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα. Και ότι φανερώνει εκείνους που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα, αποδεικνύεται από το ότι ονομάζεται «υιός». Γιατί κανένας δεν μπορεί να ονομασθεί υιός χωρίς το Βάπτισμα. Επίσης διέμενε στην πατρική οικία και μοιράστηκε όλα τα πατρικά αγαθά, ενώ πριν από το Βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να λάβει την πατρική περιουσία, ούτε να δεχθεί κληρονομία. Ώστε με όλα αυτά μας υπαινίσσεται το σύνολο των πιστών.
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα
Μελέτη ΙΕ΄: Στην
παραβολή του Ασώτου
Α΄: Αυτός
αναχώρησε από τον οίκο του πατέρα του
Β΄: Ποια ζωή
έζησε μετά την αναχώρηση
Γ’: Ποια επιστροφή έδειξε.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ[:Α΄Κορ.6,12-20]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
«Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος(:ας επανέλθω τώρα στο ηθικό ζήτημα. Όλα έχω εξουσία να τα κάνω, δεν συμφέρουν όμως όλα. Όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εγώ δεν θα εξουσιαστώ και δεν θα γίνω δούλος σε τίποτε)»[Α΄Κορ.6,12].
Τό Μήνυμα τῆς
Κυριακῆς ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυθήρων & Ἀντικυθήρων κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ
-ΚΥΡΙΑΚH ΙΖ' ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ) (28-02-2021)
Κείμενο
από παιδεραστή σε βιβλίο του γυμνασίου!
Ο
κόσμος των ΜΚΟ τελικά δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένος
Από την Δρ. Ελένη
Παπαδοπούλου
Όλο αυτό το
ενδιαφέρον και η αλληλεγγύη προς τους φτωχούς και αδύναμους κρύβουν πολλές
φορές άλλα κίνητρα, καθόλου αγνά και αγαθά. Πριν από λίγα χρόνια ένα σκάνδαλο
παιδεραστίας ξέσπασε στον χώρο των ΜΚΟ με πρωταγωνιστή τον Peter
Dalglish, ιδρυτή της ΜΚΟ Street Kids International Charity και εκπροσώπου
του ΟΗΕ στο Αφγανιστάν. Το 2018 οι αρχές του Νεπάλ τον
συνέλαβαν έπειτα από έφοδο στο σπίτι του για τον βιασμό δύο αγοριών, 12 και 14
ετών, και έκτοτε εκτίει ποινή φυλάκισης εννέα ετών.
Το εξωφρενικό είναι ότι στο υπουργείο Παιδείας μας δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα, με αποτέλεσμα να διδάσκεται κείμενο του παιδεραστή στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας της γ΄ γυμνασίου, στην ενότητα «Ενεργοί πολίτες για την υπεράσπιση οικουμενικών αξιών». Στο κείμενο αυτό ο Dalglish προσκαλεί τους νέους να ενταχθούν σε ΜΚΟ, καθώς έτσι κάνουν κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Μπορεί να μη γίνουν πλούσιοι, αλλά οι συγκινήσεις που τους προσφέρουν τα άστεγα παιδιά της Αφρικής τούς αποζημιώνουν για την επιλογή τους, όπως λέει. Το κείμενο παρουσιάζει τον κόσμο της εργασίας ως κάτι εφιαλτικό, ενώ η εργασία σε ΜΚΟ έχει ιδανικά και συγκινήσεις που δεν θα βρει ο νέος στα γραφεία των πολυεθνικών, όπου θα εργάζεται ως σκλάβος. Γνωρίζοντας πλέον το ποιόν αυτού του ανθρώπου, κατανοούμε πόσο βαθιά υποκριτικό ήταν το ενδιαφέρον του για τα παιδιά και τι κρυβόταν από πίσω. Είναι οξύμωρο και εντελώς απαράδεκτο να προβάλλεται σε σχολικό βιβλίο ως ενεργός πολίτης και υπερασπιστής οικουμενικών αξιών ένας βιαστής ανηλίκων. Κάτω από αυτό το κείμενο υπάρχουν και ερωτήσεις κατανόησης, όπως: «Ποια επιλογή έχει κάνει στη ζωή του ο συγγραφέας του κειμένου;» Είναι πασιφανής πλέον η επιλογή. Πίσω από τους φτηνούς συναισθηματισμούς και την προάσπιση των φτωχών και αδύναμων τελικά κρύβεται η στυγνή εκμετάλλευσή τους.
Τι θα
γίνει με την “διδασκαλία” της εμετικής παιδεραστίας στα σχολικά βιβλία;
Δημήτρης
Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
Πιάνουμε τις μύτες μας από τις αναθυμιάσεις και την δυσωδία. Ξεβράζονται σωρηδόν οι διαστροφές… θεατρανθρώπων, όπως αυτάρεσκα αυτοχρίζονται. Μαγαρίζονται και οι λέξεις. Τι σχέση έχουν αυτοί οι άνθρωποι με το θέατρο, όπως μας το παρέδωσαν οι αρχαίοι, και κυρίως με την αποστολή του; Το αρχαίο κράτος, η «πόλις», όπως έλεγαν, σκοπό είχε την διαπαιδαγώγηση και την βελτίωση των πολιτών, αλλιώς ξέφευγε από την αποστολή του. Γράφει ο Πλάτων «Πολιτεία τροφή ανθρώπων εστί, καλή μεν αγαθών, η δ’ εναντία κακών». (Μεν. ΙΙΙ-238 C). Δηλαδή: Η πολιτεία είναι τροφός των ανθρώπων. Το καλό πολίτευμα, κάνει τους πολίτες αγαθούς, το κακό πολίτευμα εκφαυλίζει τους πολίτες. Το ίδιο ίσχυε και για τα γράμματα και τις τέχνες. Ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του(στ. 1054), ρητώς μας βεβαιώνει ότι ο ποιητής είναι παιδαγωγός των ωρίμων, όπως ο δάσκαλος των μικρών παιδιών. «Τοις μεν γαρ παιδαρίοισιν εστί διδάσκαλος όστις φράζει, τοίσιν δε ηβώσι οι ποιηταί». Η τέχνη η κλασσικά εξευγενίζει. Και πρωτίστως αυτόν που την υπηρετεί. Ο ποιητής, ο γλύπτης, ο ζωγράφος, ο φιλόσοφος, ο πολιτικός, θεωρούνταν και έπρεπε να είναι παιδαγωγοί του λαού. Το θέατρο, εν προκειμένω, ήταν σχολείο του λαού. Οι επιγραφές των χορηγικών τριπόδων, έλεγαν: «Σοφοκλής εδίδασκεν», «Αισχύλος εδίδασκεν». Τα δράματα τότε «εδιδάσκοντο» και δεν «ανέβαιναν», όπως λέμε σήμερα. (Ο μεγαλύτερος «σκηνοθέτης», τραγικός ποιητής όλων των αρχαίων ελληνικών εποχών, ο Αισχύλος, ζήτησε να γραφεί στον τάφο του επίγραμμα, το οποίο είχε συνθέσει ο ίδιος. Δεν καυχάται για την μεγαλειώδη τέχνη του, αλλά διότι έλαβε μέρος στην μάχη του Μαραθώνα-«αλκήν δ’ ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος….». Τι σχέση έχουν εκείνοι οι μεταξένιοι, ανθρωποπλάστες καλλιτέχνες, με την πλειονότητα των τωρινών ανισόρροπων τυχοδιωκτών, που «ανεβάζουν» στην σκηνή, μαζί με την κακογουστιά τους, και τις κτηνώδεις ορέξεις τους;). Ξεβράστηκαν τελευταία υποθέσεις παιδεραστίας, βιασμών και βιαιοπραγίας από «θεατρανθρώπους». Στο άκουσμα τέτοιων φρικτών πράγματι ειδήσεων, η οργισμένη αντίδραση του κόσμου συνοδεύεται με προτροπές ποινών όπως: κρέμασμα, εκτελεστικό απόσπασμα, ευνουχισμός και πολλά άλλα που δεν μπορούν να καταγραφούν…