Ανειλικρινής και ελλιπής η «συγνώμη» σας, Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεως Φλωρίνης.

Ανειλικρινής και ελλιπής η «συγνώμη» σας, Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεως Φλωρίνης.

 Του Βασίλη Κερμενιώτη

Σεβαστέ Πρωτοσύγκελε της μητροπόλεώς μας, χαίρετε.

Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών: Δελτίο Τύπου για την επιλογή του τραγουδιού «El Diablo» από την Κύπρο για την Eurovision

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

2 Μαρτίου 2021

Τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα Ἀθηνῶν ἐκφράζουμε τόν ἔντονο ἀποτροπιασμό μας γιά τήν ἐπιλογή τοῦ τραγουδιοῦ «El Diablo», μέ τό ὁποῖο ὁρίστηκε νά συμμετάσχει φέτος ἡ Κύπρος στόν 65ο διαγωνισμό τῆς  Eurovision.

Το χάλκινο φίδι

 

Το χάλκινο φίδι

Α. Παπαγιάννης, Ιατρός

 Περιοδεύοντας στην πατρώα ‘Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης’ ξαναδιαβάζω το επεισόδιο με το χάλκινο φίδι στην έρημο. Το θυμίζω περιληπτικά. Μετά από δεκαετίες περιπλάνησης οι Ισραηλίτες, μη έχοντας διδαχθεί από προηγούμενες ανάλογες εμπειρίες, για άλλη μια φορά ξεσπούν σε γογγυσμούς και παράπονα εναντίον του Μωυσή και του Θεού για την κατάστασή τους. Η τιμωρία του Θεού: φίδια αρχίζουν να τους δαγκώνουν, και πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλο. Καθώς το θανατικό συνεχίζεται, μεταμελούνται για τη συμπεριφορά τους και ζητούν από τον Μωυσή να μεσιτεύσει στο Θεό για να τους σώσει. Και ο Θεός λέγει στον ηγέτη να κατασκευάσει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού και να το κρεμάσει σε ένα ψηλό ξύλο.

Από εκεί και πέρα, όποιος δαγκωμένος από φίδι στρέφει το βλέμμα του προς το χάλκινο ομοίωμα, σώζεται. Στην εποχή της Καινής Διαθήκης ο Κύριος ερμηνεύει τον συμβολισμό του χάλκινου φιδιού στον Νικόδημο: ήταν προτύπωση του σταυρικού θανάτου που θα δοκίμαζε θεληματικά ο Ίδιος, ώστε καθένας που τον πιστεύει, τον αναζητεί και τον ακολουθεί να θεραπεύεται πνευματικά και να έχει αιώνια ζωή.

Για την Κυβέρνηση η οικογένεια και οι άνθρωποι αξίζουν όσο ένα «κλικ»! Πλήρης απαξίωση του θεσμού της οικογένειας και του ευαίσθητου κόσμου του παιδιού.

Ο κατήφορος που έχουν πάρει τα πρόσωπα σε θέσεις εξουσίας, συμπαρασύρει μαζί τους εδώ και δεκαετίες και τους θεμελιώδεις θεσμούς για την ύπαρξη του Έθνους και την ψυχοσωματική ισορροπία μας, με προεξάρχουσα την οικογένεια, που βάλλεται από παντού.

Άγιος Νικόλαος Πλανάς: Ο εκφραστής του ελληνορθοδόξου ιδεώδους και ο φορέας του κολλυβαδικού πνεύματος,

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ: Ο ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΔΕΩΔΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΚΟΛΛΥΒΑΔΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

        Ο άγιος Νικόλαος Πλανάς είναι ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας, ένα πρότυπο ολοκληρωμένου ανθρώπου, ο οποίος, μπορεί να γίνει οδηγός μας στους ασέληνους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Θα προσπαθήσω στις γραμμές που ακολουθούν, να παρουσιάσω τις πτυχές εκείνες του μεγάλου άνδρα, που τον καθιστούν γνήσιο φορέα του ελληνορθοδόξου ιδεώδους και ακόμα φορέα του ησυχαστικού και κολλυβαδικού πνεύματος, τα οποία οριοθετούν την γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα. Ιδιαίτερα το κολλυβαδικό κίνημα, όπως είναι γνωστό, μας επανέφερε στις γνήσιες πηγές της Ορθοδοξίας μας και μας απάλλαξε από τις παρείσακτες δυτικές επιδράσεις του σχολαστικισμού, του δικανικού και ευσεβιστικού πνεύματος, που είχαν παρεισφρήσει στην Ορθόδοξη Ανατολή και είχαν αλλοιώσει ως ένα σημείο την ορθόδοξη παράδοσή μας. 
 Ας αρχίσουμε όμως με το βίο του αγίου. Γεννήθηκε στην αγιοτόκο Νάξο στα 1851. Γονείς του ο Καπετάν Γιάννης και η υπέροχη Αυγουστίνα, εύποροι και ευσεβείς. Είχαν ιδιόκτητο καΐκι, το οποίο πήγαινε στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη και ως την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ενέπνευσαν στον Νικόλαο την άδολη και απλοϊκή ορθόδοξη πίστη, η οποία έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από όλες τις ακαδημαϊκές περγαμηνές και τίτλους. Το μικρό ιδιόκτητο εκκλησάκι του αγίου Νικολάου στο κτήμα τους είχε γίνει το δεύτερο σπίτι για τον μικρό Νικόλαο. Του άρεσε να παίζει τον παπά. Έβαζε ένα σεντόνι για φελόνι και έκανε λειτουργία. Έψελνε τόσο κατανυκτικά και μελωδικά που σταματούσαν οι διαβάτες να τον ακούσουν και να ευφρανθούν! 

Ο Πόλεμος των Πολιτισμών, ο Νόμος 4692/20 και η Υ.Α.6603/ΓΔ4

Είμαστε σε πόλεμο!

Σε έναν πόλεμο πολιτισμών που μαίνεται παγκόσμια, ιδιαίτερα όμως στις Δυτικές Χώρες. Από την μία μεριά βρίσκεται ο παραδοσιακός Δυτικός Χριστιανικός Πολιτισμός έτσι όπως διαμορφώθηκε σταδιακά μέσα από τις ιστορικές συγκυρίες σε χρονικό διάστημα 2000 ετών και από την άλλη το νεοπαγανιστικό στρατόπεδο, ο πολιτισμός των τρανς, των γκέϊ, των λεσβιών, των αθέων, των παρελάσεων υπερηφανείας, των αμβλώσεων, των ψευδώνυμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της μητέρας Γης, της δήθεν ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Αυτός ο πόλεμος έχει νίκες και ήττες και για τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Η μάχη θα είναι μέχρις εσχάτων. 

Αρχιμ. Ειρηναίος Βαϊόπουλος, Οι Λογισμοί της Βλασφημίας και η θεραπεία τους

Αντί απαντήσεως σε ερώτημα ο Γέρων Ειρηναίος αναλύει ένα καυτό θέμα το οποίο έχει αναδειχθεί μέσα από την ποιμαντική διακονία της εξομολογήσεως και αποτελεί σύγχρονη μάστιγα, το θέμα των "Λογισμών της Βλασφημίας".

Άγιος Νικόλαος Πλανάς: Ο ευλογημένος κληρικός

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ: Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

      Στις 2 Μαρτίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη ενός νέου αγίου, του αγίου Νικολάου Πλανά. Πρόκειται για μια σπάνια ιερατική μορφή, η οποία λάμπρυνε την αττική γη τον περασμένο αιώνα και αποτελεί το καύχημα και το πρότυπο των κατοπινών ευλαβών ορθοδόξων κληρικών.

     Γεννήθηκε στη Νάξο το 1851. Γονείς του ήταν οι ευσεβείς και εύποροι Ιωάννης και Αυγουστίνα. Από μικρό παιδί έδειξε δείγματα αφοσίωσης προς την Εκκλησία, διακονούσε ως «παπαδάκι» στο Ιερό Βήμα. Παράλληλα ανέπτυξε σπάνιες αρετές, όπως λ. χ. μοίραζε το λιγοστό ψωμί του με τα άλλα πεινασμένα παιδιά της γειτονιάς! Λίγα γράμματα έμαθε από τον παππού του, ιερέα Γεώργιο Μελισσουργό, τα οποία αξιοποίησε κατόπιν μόνος του. 1864 πέθανε ο πατέρας του η μητέρα του μετανάστευσε, στην Αθήνα, με τον μικρό Νικόλαο και την αδελφή του, όπου και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα Ιλισού. Στα δεκαεπτά του χρόνια παντρεύτηκε, ύστερα από πιέσεις της μητέρας του, την Ελένη Προβελέγγιου από τα Κήθυρα, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Ιωάννη. Όμως λίγο αργότερα αρρώστησε η σύζυγός του και πέθανε.

Ἡ ἰσχὺς τῆς προσευχῆς

Ἡ ἰσχὺς τῆς προσευχῆς

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

            Διανύομε, ἀδελφοί μου, τὴν κατανυκτικὴ περίοδο τοῦ Τριῳδίου, μιὰ περίοδο προπαρασκευῆς γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὸ στάδιο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Καὶ ὅπως γιὰ τὸν κάθε ἀγῶνα προετοιμαζόμαστε μὲ τὰ κατάλληλα ὅπλα, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα ἐξοπλιζόμαστε μὲ τὰ ἀντίστοιχα πνευματικὰ ὅπλα. Τρία εἶναι, κατὰ τοὺς Πατέρες, τὰ κύρια πνευματικὰ ὅπλα, ποὺ καταπολεμοῦν τὰ ἀντίστοιχα κυρίαρχα πάθη: τὸ ὅπλο τῆς νηστείας ποὺ καταπολεμάει τὴν φιληδονία, τὸ ὅπλο τῆς προσευχῆς ποὺ κατανικάει τὴν ὑπερηφανεία (ἥτις ἐστὶ φιλοδοξία) καὶ τὸ ὅπλο τοῦ ἐλέους ἢ μᾶλλον τῆς φιλαδελφίας, ποὺ ἀντιμάχεται τὴν φιλοχρηματία.

            Στὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ ἀναφερθοῦμε στὴν δύναμη τῆς προσευχῆς. Ὁ Χρυσόστομος στοὺς λόγους του «Περὶ προσευχῆς» τὴν ὀνομάζει «κεφάλαιον παντὸς ἀγαθοῦ», διάλογο τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, στοιχεῖο ποὺ τὸν διακρίνει ἀπὸ τὰ ἄλογα καὶ τὸν «συνάπτει τοῖς ἀγγέλοις». Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, ἡ προσευχὴ χαρακτηρίζεται ὡς «συνουσία καὶ ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου». Γιὰ νὰ μπορέσῃ, βεβαίως, ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐπιτύχῃ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς προσευχῆς, ἀπαιτοῦνται, κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ὁρισμένες προϋποθέσεις. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι «ὁ θερμὸς ἔρως ταύτης» καὶ «τὸ ὁμιλεῖν ἡδέως». Ὅπως λ.χ. ἡ ἀγάπη τοῦ ζευγαριοῦ προϋποθέτει τὴν θερμότητα τῶν συναισθημάτων, καὶ ἐκφράζεται, τοὐλάχιστον στὸ ἀρχικὸ στάδιο, τοῦ ἔρωτος, μὲ τὰ γλυκόλογα, ἔτσι καὶ ἡ προσευχή πρὸς τὸν ἀγαπημένο μας Θεό, χωρὶς θέρμη καὶ γλυκύτητα λόγων, δὲν ἔχει ἀποτέλεσμα.

Κοινωνική ἤ ἐθνικοθρησκευτική ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821;

 

Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Κοινωνική ἤ ἐθνικοθρησκευτική ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821;

Εἶναι γνωστή ἡ παρερμηνεία τοῦ Εἰκοσιένα, κυρίως ἀπό μαρξιστάς καί ἀριστερούς ἱστορικούς καί διανοουμένους, οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται πώς δῆθεν ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 δέν εἶχε ἐθνικοθρησκευτικό χαρακτήρα, δέν ἀπέβλεπε δηλαδή στήν ἐκδίωξη τοῦ ἀλλοθρήσκου καί ἀλλοεθνοῦς κατακτητοῦ, δέν ἦταν πόλεμος «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία, γιά τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία», ἀλλά εἶχε κοινωνικά καί ὑλιστικά κίνητρα, ἦταν μία κοινωνική ἐπανάσταση, ἕνας ἐμφύλιος πόλεμος, τῶν πτωχῶν ἐναντίον τῶν πλουσίων, τῶν λαϊκῶν τάξεων ἐναντίον τῶν ἀρχόντων, Τούρκων καί ντόπιων Κοτζαμπάσηδων, καί ὅτι οἱ πρωταγωνιστές τοῦ ἀγῶνος ἐμπνεύσθηκαν ἀπό τίς ἀρχές τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1789. Γιά τήν τελείως ἀνιστόρητη αὐτή, ἀντιεπιστημονική, καί ἰδεολογικά κατασκευασμένη ἄποψη εἶναι τόσο βέβαιοι ὥστε ἰσχυρίζονται πώς ὅσοι δέν τήν δέχονται προδίδουν τό εἰκοσιένα, ὅπως τιτλοφορεῖ τό σχετικό βιβλίο του ὁ Γ. Βαλέτας «Τό προδομένο Εἰκοσιένα», μέ τήν διαφορά ὅτι ἡ προδοσία ἐπιστρέφει πίσω σ᾽ αὐτούς πού τήν ἐφεῦραν. Δέν θά ἀπαριθμήσουμε ἐδῶ ὅσους ἐκπροσωποῦν αὐτήν τήν ἄποψη, ἡ ὁποία συνοδεύεται μάλιστα καί ἀπό ἀντιεκκλησιαστική ἀθεϊστική χροιά, μέ τό ἐπιχείρημα πώς ἡ Ἐκκλησία, ὁ κλῆρος, δέν βοήθησαν τήν ἐξέγερση καί ἦταν μέ τό μέρος τῶν Τούρκων. Χρησιμοποιοῦν μάλιστα καί τό ὄνομα τοῦ πρωτομάρτυρος τῆς ἐλευθερίας, τοῦ πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε´, ἐπικαλούμενοι τόν γνωστό ἀναγκαστικό καί διπλωματικό ἀφορισμό τῆς Ἐπαναστάσεως γιά τό καλό τῶν ὑποδούλων, τόν ὁποῖο μάλιστα σύμφωνα μέ ἔγκυρες πληροφορίες ὁ πατριάρχης κρυφά τόν ἀκύρωσε σέ κρυφή μυστική ἀκολουθία1. Οἱ πιό γνωστοί ἀνάμεσα σ᾽ αὐτούς τούς στρατευμένους στήν μαρξιστική ἰδεολογία ἱστορικούς εἶναι ὁ Γιάννης Κορδᾶτος καί ὁ Γιάννης Σκαρίμπας, μεταξύ ἄλλων εὐαρίθμων.

Μόρφου Νεόφυτος: Ἡ Γιουροβίζιον διδάσκει στὰ παιδιά μας τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις;

 

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία, τὴν Κυριακὴ ΙΖ΄ Λουκᾶ (Ἀσώτου), ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ  Ἁγίου Μάμαντος τῆς κοινότητος Ξυλιάτου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (28.02.2021).

Οἱ προϋποθέσεις ἐνεργοποιήσεως καί διατηρήσεως τῆς Θείας Χάριτος ἐντός μας, κατά τόν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη (Γ΄ μέρος)

 

Δημητρίου Ἰ. Τσε­λεγ­γί­δη

Καθηγητῆ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης

«ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ»

Ὑ­πό­τι­τλος:

«Οἱ προ­ϋ­πο­θέ­σεις ἐ­νερ­γο­ποι­ή­σε­ως καί δι­α­τη­ρή­σε­ως τῆς Θεί­ας Χά­ρι­τος ἐν­τός μας, κα­τά τόν Ἅγιο Γέ­ρον­τα Ἐ­φραίμ Κα­του­να­κι­ώ­τη»

(6/12/1912-27/2/1998)

Γ΄ Μέρος

Καρ­πός τῆς ὑ­πα­κο­ῆς, κα­τά τόν Ἅγιο Ἐ­φραίμ, εἶ­ναι ἡ νο­ε­ρά προ­σευ­χή. Κα­τ’ αὐ­τήν ὁ νοῦς τοῦ ἀν­θρώ­που γί­νε­ται τό νο­ε­ρό θυ­σι­α­στή­ριο, ἀ­π’ ὅ­που ἀ­να­πέμ­πε­ται ἡ λο­γι­κή λα­τρεί­α μας πρός τό Θε­ό.

Ὅ­πως ἡ ἀ­δι­ά­λει­πτη νο­ε­ρά προ­σευ­χή ἀ­πο­τε­λεῖ ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ πρός ὅ­λους τούς πι­στούς, σύμ­φω­να μέ τίς Βι­βλι­κές μαρ­τυ­ρί­ες, ἐ­ξί­σου καί ὁ με­τε­ω­ρι­σμός τοῦ νοῦ κα­τ’ αὐ­τήν ἀ­πο­τε­λεῖ σα­φῆ ἀ­πα­γό­ρευ­ση ἐκ μέ­ρους τοῦ Χρι­στοῦ. Κα­τά τόν Ἅγιο Ἐ­φραίμ, ἡ πνευ­μα­τι­κή ποι­ό­τη­τά μας προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται ἀ­πό τήν ποι­ό­τη­τα τῆς προ­σευ­χῆς μας. Ἡ προ­σευ­χή μᾶς προ­ά­γει πνευ­μα­τι­κῶς, κα­τά τρό­πο βι­ω­μα­τι­κό. Δι’ αὐ­τῆς ἀ­πο­κτοῦ­με σα­φῆ αἴ­σθη­ση τῆς κα­τα­στά­σε­ώς μας. Ὡς πρώ­τη πνευ­μα­τι­κή γεύ­ση ἀ­πό τήν νο­ε­ρά προ­σευ­χή ἐμ­φα­νί­ζε­ται ἡ χα­ρά, ἐ­νῶ ἡ γλυ­κύ­τη­τα πού ἀ­κο­λου­θεῖ εἶ­ναι ἀ­νώ­τε­ρη καί ἀ­πό τήν προ­σευ­χή. Γι’ αὐ­τό καί στήν πο­λύ γλυ­κύ­τη­τα στα­μα­τᾶ ἡ προ­σευ­χή, καί ὁ πι­στός γεύ­ε­ται τήν γλυ­κύ­τη­τα ὡς ἐ­νερ­γού­με­νος ἀ­πό τή Θεί­α Χά­ρη.

«Έδωσαν την καρδιά τους στο διάβολο»

«Έδωσαν την καρδιά τους στο διάβολο»

Καθηγητής Χρήστος Κ. Οικονόμου, τ. Κοσμήτορας και Πρόεδρος Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, Πρόεδρος Τμήματος Θεολογίας Πανεπιστημίου Λευκωσίας

Παρακολουθούμε, όπως και κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος στον τόπο μας, με συγκρατημένη την ανάσα, το χονδροειδές ατόπημα, του διορισμένου Διοικητικού Συμβουλίου του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ) από το Υπουργικό Συμβούλιο της Κυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη. Το συγκεκριμένο Δ.Σ. αποτελείται από τους παρακάτω:

Σύνδεσμος Θεολόγων ΟΕΛΜΕΚ: Ζητούμε την άμεση απόσυρση του τραγουδιού ο «el diablo»

 

Με ανακοίνωσή του, ο Σύνδεσμος Θεολόγων ΟΕΛΜΕΚ αναφέρει:

«Με αισθήματα απογοήτευσης, θλίψης αλλά και έντονου προβληματισμού είδαμε την παρουσίαση του νέου τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει το νησί μας στον ετήσιο ευρωπαϊκό διαγωνισμό EUROVISION από το κρατικό Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου.  Το τραγούδι φέρει τον τίτλο ¨EL DIABLO¨, που μεταφράζεται στα ελληνικά ¨Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ¨. Με πραγματικό αποτροπιασμό διαβάζουμε ότι μέσα από τους στίχους του το τραγούδι εξυμνεί τον Σατανά, αφιερώνει τη ζωή του σ΄ αυτόν και τον αγαπά. Ακόμη και μεταφορικά να ισχυριστεί κάποιος ότι γίνεται στην ερμηνεία του, εντούτοις είναι προκλητικότατη η επιλογή αυτών των στίχων.

Δημήτριος Βυζάντιος: Ο λογοτέχνης ο Ελληνισμός και η Παιδεία

1821

Δημήτριος Βυζάντιος: Ο λογοτέχνης ο Ελληνισμός και η Παιδεία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Ο Δημήτριος Βυζάντιος (1790-1853) ήταν ο λογοτέχνης, που αγωνίστηκε με τον τρόπο του να ελευθερωθεί η Ελλάδα και να προωθηθεί η Παιδεία, με τη σωστή εκμάθηση της γλώσσας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και εκεί από έναν καλόγερο έμαθε τα πρώτα του γράμματα και την τέχνη της αγιογραφίας. Έμεινε στην Πόλη εργαζόμενος ως ζωγράφος και εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του έως το 1812. Τότε ο Μπέης της Τύνιδας έχοντας συστάσεις για τη μόρφωσή του τον προσέλαβε ως διερμηνέα του. Η θέση του εξασφάλιζε τιμές και χρήματα, όταν όμως από καπετάνιο πληροφορήθηκε ότι άρχισε η Επανάσταση στην Ελλάδα η ψυχή του συγκλονίστηκε. Εγκατέλειψε τα πάντα και «έτρεξεν ως διψώσα έλαφος εις το στάδιον της ελληνικής ελευθερίας», όπως γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Φραντζής στην «Ιστορία τη Αναγεννηθείσης Ελλάδος» (Εκδ. 1841, τόμ. Δ΄, σελ. 135).

            Στις 11 Μαΐου 1821 ήταν βοηθός του Φραντζή στην Κυπαρισσία, ως γραμματέας και σύμβουλός του. Στα τέλη του 1821 διορίζεται αναπληρωτής γραμματέας της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Το 1823 υπηρετεί στην Τριφυλία και το 1825 διορίζεται έπαρχος Γαστούνης Ηλείας. Από τη θέση αυτή αναπτύσσει αξιόλογη δράση προς προστασία του πληθυσμού από τον Ιμπραήμ. Το 1828 και με την ήττα του Ιμπραήμ διαπραγματεύθηκε την τύχη των αιχμαλώτων Ελλήνων και Οθωμανών, καθώς και την υπόθεση της Χριστίνας Αναγνωστοπούλου, την οποία βιαίως παντρεύτηκε Τούρκος και αυτή απέδρασε και ζήτησε να μείνει στην ελεύθερη Ελλάδα και στο σπίτι του πατέρα της. Ο Καποδίστριας  όρισε τον Βυζάντιο διοικητή της νοτιοδυτικής Μεσσηνίας. Η Βαυαρική Αντιβασιλεία τον απέλυσε από τη δημόσια θέση που κατείχε και έκτοτε αφιερώθηκε στην αγιογραφία ως επάγγελμα και στη λογοτεχνία ως μεράκι. Διατηρούνται ακόμη αγιογραφίες του στο Ναύπλιο, στην Καλαμάτα και στην Πάτρα, όπου η αγιογράφηση του Ναού του Αγίου Ανδρέου, που την άρχισε το 1848, ήταν το τελευταίο του έργο. Απεβίωσε το 1853. (Για περισσότερα βλ. Κώστα Η. Μπίρη «Η Βαβυλωνία», Αθήναι, 1948, σελ. 19-20).   

Αναίρεση ισχυρισμών για τον «αφορισμό» της Ελληνικής Επαναστάσεως

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 1η Μαρτίου 2021

ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΑΦΟΡΙΣΜΟ» ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Εφέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, η οποία αποτελεί έναν μοναδικό σταθμό στην μακραίωνη ιστορική πορεία του Έθνους μας και το γενεσιουργό γεγονός της δημιουργίας της νεοελληνικής μας κρατικής υπόστασης. Γι’ αυτό έχει αποφασισθεί από την Ελληνική Πολιτεία, η φετινή χρονιά να είναι αφιερωμένη στο μεγάλο αυτό γεγονός της εθνικής μας παλιγγενεσίας και να λάβουν χώρα επετειακές και εορταστικές εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα και στον απανταχού Ελληνισμό της Διασποράς. 

Η δυσαναξία της εωσφορικής αλαζονείας

Η δυσαναξία της εωσφορικής αλαζονείας

Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Εις την σημερινή κοινωνική δυστοπία, ο λόγος του Θεού, αποτελεί ανυπερθέτως, έναν ορισμένο και μεστό οδοδείκτη δια την ερμηνεία της συμπεριφοράς των ανθρώπων με απόλυτο σεβασμό προς το ανθρώπινο πρόσωπο.

Ο άνθρωπος, μέρος του κτιστού, επιδιώκει, κυριαρχούμενος απολύτως από εωσφορική αλαζονεία να κυριαρχήσει επί του κόσμου, με διάφορα, φαινομενικά ισχυρά, αλλά κατ’ ουσίαν, ατελέσφορα μέσα, ως ένδειξη πυγμής και  επικυριαρχίας.

Η Εκκλησία κοινωνία λυτρώσεως ή θρησκευτικής ικανοποιήσεως;

 

Η Εκκλησία κοινωνία λυτρώσεως ή θρησκευτικής ικανοποιήσεως;

Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου,Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών, Δρος Θεολογίας

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν διασώζεται ορισμός. Οι αυθεντικοί ερμηνευτές της θείας αποκαλύψεως, οι Άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοί μας, δεν ορίζουν την Εκκλησία. Και τούτο γιατί δεν υπάρχει ορισμός, για να εκφράσει αληθινά και ορθά το ουσιαστικό μυστήριο της Εκκλησίας ως Σώματος Χριστού. Ως εκ τούτου η Εκκλησία δεν είναι «αντικείμενο» της θεολογίας, αλλά το ίδιο το υποκείμενο του «θεολογείν», η ουσιαστική πραγματικότητα, το Σώμα του Χριστού, η Βασιλεία του Θεού Πατρός. Αποκαλύπτοντάς την η θεολογία προσφέρει μια καινούργια ζωή και μαρτυρία, ζωή λυτρώσεως και σωτηρίας.

Κατά τον Απόστολο Παύλο η Εκκλησία είναι το μυστικό Σώμα του Χριστού, το οποίο έχει ως κεφαλή του Αυτόν τον Θεάνθρωπο Κύριο –«και αυτός (ο Ιησούς) εστίν η κεφαλή του σώματος της εκκλησίας» (Κολοσ. 1, 18)– και ως ψυχή της το Πανάγιο Πνεύμα. Ως μέλη της έχει τους πιστούς ορθοδόξους χριστιανούς, τους βεβαπτισμένους στο Όνομα του Τριαδικού Θεού. «Ούτως οι πολλοί έν σώμα εσμέν εν Χριστώ, o δέ καθ᾽ είς αλλήλων μέλη» (Ρωμ. 12, 5). Η σύναξη των πιστών στην Εκκλησία δεν εξαντλείται στην απλή συνάθροιση και δεν είναι ένα περιστασιακό γεγονός, αλλά συνιστά ένα ενιαίο σώμα ζωής. Οι πιστοί κοινωνούν ως αδελφοί, όπως τα αδέλφια, τα οποία αντλούν την ύπαρξή τους από την ίδια μήτρα. Καθίστανται μέλη ενός ζωντανού σώματος. Κορυφαίο γεγονός βιώσεως αυτής της κοινωνίας είναι η μετοχή των πιστών στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, η οποία λέγεται και θεία Κοινωνία. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει επ᾽ αυτού (εδώ σε νεοελληνική απόδοση): «Κοινωνία λέγεται, αλλά και είναι πραγματικά, επειδή μέσω αυτής όχι μόνο κοινωνούμε με τον Χριστό και μεταλαμβάνουμε την τεθεωμένη σάρκα Αυτού, αλλά και ενωνόμαστε μεταξύ μας. Επειδή  όλοι μεταλαμβάνουμε από έναν Άρτο, από αυτό το Σώμα και από αυτό το Αίμα του Χριστού, καθώς γινόμαστε σύσσωμοι με τον Χριστό, ενωνόμαστε και μεταξύ μας, ως μέλη ενός Σώματος» (Bλ. PG 94, 1153Α). Ας το ακούουν αυτό οι αρνησίχριστοι, οι οποίοι κηρύσσουν ότι μέσω της θείας Κοινωνίας θα υπάρξει μετάδοση του «κορωναϊού» και  εκλαμβάνουν τους ιερούς ναούς ως απλά οικήματα, δυνατά να γίνουν εστίες υπερμεταδόσεως λοιμωδών νοσημάτων, εμποδίζοντας τους πιστούς να αντλήσουν δύναμη, μέσω της κοινωνίας τους μετά του Θεανθρώπου Κυρίου.

Μήπως προωθούν την σατανολατρεία;

Μήπως προωθούν την σατανολατρεία;

Ιεροδιακόνου Ραφαήλ Μισιαούλη

Mε ιδιαίτερη θλίψη είδαμε από το κρατικό Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ) την παρουσίαση του τραγουδιού που η Κύπρος θα εκπροσωπηθεί στον 65ο Διαγωνισμό της Eurovision, ο οποίος θα πραγματοποιηθεί στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας με τίτλο «El Diablo» δηλαδή (ο Διάβολος).

Οἱ προϋποθέσεις ἐνεργοποιήσεως καί διατηρήσεως τῆς Θείας Χάριτος ἐντός μας, κατά τόν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη (B΄ μέρος)

Δημητρίου Ἰ. Τσε­λεγ­γί­δη

Καθηγητῆ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης

«ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ»

Ὑ­πό­τι­τλος:

«Οἱ προ­ϋ­πο­θέ­σεις ἐ­νερ­γο­ποι­ή­σε­ως καί δι­α­τη­ρή­σε­ως τῆς Θεί­ας Χά­ρι­τος ἐν­τός μας, κα­τά τόν Ἅγιο Γέ­ρον­τα Ἐ­φραίμ Κα­του­να­κι­ώ­τη»

(6/12/1912-27/2/1998)

Β΄ Μέρος

 Στό ἐ­ρώ­τη­μά μας, πῶς ἀρ­χί­ζει πρα­κτι­κῶς νά ἐ­νερ­γεῖ σ’ ἐ­μᾶς ἡ Θεί­α Χά­ρη αἰ­σθη­τά, ὁ ἅγιος Ἐφραίμ μᾶς πα­ρέ­πεμ­πε στά λό­για τοῦ Χρι­στοῦ καί στήν ἐμ­πει­ρί­α τῶν ἁ­γί­ων. Τό πνεῦ­μα τῶν λε­γο­μέ­νων του ἑ­στί­α­ζε καί στήν προ­σω­πι­κή του πνευ­μα­τι­κή ἐμ­πει­ρί­α. Ὅ­ταν δη­λα­δή ὁ πι­στός ἀρ­χί­ζει νά κα­θαί­ρε­ται ἀ­πό τήν ἀ­κα­θαρ­σί­α τῶν πα­θῶν, μέ τήν ἐν ἐ­πι­γνώ­σει με­το­χή στά θε­ουρ­γά Μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, σέ συν­δυα­σμό μέ τή συν­το­νι­σμέ­νη ἀ­σκη­τι­κή καί ἀ­γα­πη­τι­κή τή­ρη­ση τῶν θεί­ων ἐν­το­λῶν, ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἐ­νερ­γο­ποι­εῖ­ται ἡ Χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Χρί­σμα­τός μας, ἀ­πό τήν πη­γή τοῦ ζῶν­τος καί ἀ­κτί­στου ὕ­δα­τος, ὡς ἐ­πι­βε­βαί­ω­ση τῆς ἀ­ξι­ο­πι­στί­ας τοῦ Δο­τῆ­ρα της, Κυ­ρί­ου μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τός, ὡς ἡ Ὑ­πο­στα­τι­κή Ἀ­λή­θεια, μᾶς δι­α­βε­βαί­ω­σε, ὅ­τι «ἐ­άν ἀ­γα­πᾶ­τε με, τάς ἐν­το­λάς τάς ἐ­μάς τη­ρή­σε­τε, κἀ­γώ ἐ­ρω­τή­σω τόν Πα­τέ­ρα καί ἄλ­λον Πα­ρά­κλη­τον δώ­σει ὑ­μῖν, ἵ­να ᾖ με­θ’ ὑ­μῶν εἰς τόν αἰ­ῶ­να, τό Πνεῦ­μα τῆς Ἀ­λη­θεί­ας, ὅ ὁ κό­σμος οὐ δύ­να­ται λα­βεῖν, ὅ­τι οὐ θε­ω­ρεῖ αὐ­τό οὐ­δέ γι­νώ­σκει‧ ὑ­μεῖς γι­νώ­σκε­τε αὐ­τό, ὅ­τι πα­ρ’ ὑ­μῖν καί ἐν ὑ­μῖν ἔ­σται…ἐ­κεῖ­νος ὑ­μᾶς δι­δά­ξει πάν­τα καί ὑ­πο­μνή­σει ὑ­μᾶς πάν­τα, ἅ εἶ­πον ὑ­μῖν ἐ­γώ» (Ἰ­ω. 14,15-17 καί 26).

Υπεύθυνος τοῦ περιοδικοῦ ΣΑΛΠΙΓΞ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης: “Ἀπὸ ὅσους σκανδαλίσθηκαν, ζητοῦμε συγγνώμη.”

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ, ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ

Οι ιοί του προσυνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: Αποχριστιανοποίηση και ουδετεροθρησκεία

 

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Οι ιοί του προσυνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: Αποχριστιανοποίηση και ουδετεροθρησκεία

            Πριν λίγες ημέρες, εν μέσω των προβλημάτων της Πανδημίας του Govid 19, σε προσυνέδριό του, ο γνωστός και αμετανόητος, για το πρόσφατο αντιχριστιανικό και διχαστικό του παρελθόν, πολιτικός φορέας των ριζο-σπαστών επέδειξε ξανά τα άθεα δόντια του, σχεδιάζοντας την, μέσω της προσδοκόμενης πολιτικής του εξουσίας ή δυναστείας, επιβολή της υποχρεωτικής αποχριστιανοποίησης της Ελλάδας,  της ουδετεροθρησκείας, καθώς και της μετατροπής της Εκκλησίας σε σωματείο, του οποίου τη λειτουργία θα ορίζει και θα κατευθύνει η δική του εξουσία.

Αρχιμ. Ειρηναίος Βαϊόπουλος, Γνωρίζουμε την αξία και τον προορισμό του σώματός μας; (Κυριακή του Ασώτου)

Ομιλία του Γέροντος Ειρηναίου, Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου Πυργετού Λαρίσης, την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021, στην Αποστολική περικοπή της Θείας Λειτουργίας (Α΄ Κορ. στ΄,12-20)

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης - Διώξτε την απελπισία

Εκπομπή με τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτης που μεταίδεται από τα κανάλια Altas TV και Αχελώος TV (Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021)

Η Εκκλησία έναντι της αμφισβήτησης των αληθειών της πίστεώς της

 

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Διαδικτυακή σύναξη "Κοινωνία" με ομιλητή τον π. Ευάγγελο Παπανικολάου, Θεολόγο, Ιατρό και Ιεραπόστολο στην Ιερά Μητρόπολη Καμερούν (Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021)

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας για την παραβολή του Ασώτου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ[:Λουκά 15,11-32]

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

    «Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους(:Ένας άνθρωπος είχε δύο γιους. Είπε λοιπόν ο μικρότερος γιος στον πατέρα του: “Πατέρα δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει”. Και ο πατέρας μοίρασε και στους δύο γιους την περιουσία. Ύστερα από λίγες μέρες ο νεότερος γιος μάζεψε όλα όσα του έδωσε ο πατέρας του και ταξίδεψε σε χώρα μακρινή. Εκεί διασκόρπισε την περιουσία του κάνοντας μια ζωή άσωτη και ακόλαστη. Όταν ο νεότερος γιος ξόδεψε όλα όσα είχε, έπεσε μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη, κι αυτός άρχισε να στερείται. Και ο άσωτος γιος εξαιτίας των στερήσεων και της πείνας του πήγε σ’ έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας, ο οποίος τον προσέλαβε ως δούλο. Και τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους)»[Λουκ.15,11-15].

Κυριακή του Ασώτου - Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου,«Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ [:Λουκ.15,11 – 32]

Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου,«Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου»

    Πάντοτε μεν, αδελφοί, οφείλουμε να διακηρύττουμε τη φιλανθρωπία του Θεού (διότι μέσω αυτής «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν(:ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε)»[Πράξ.17,28])· και μάλιστα σε τούτον τον καιρό έχουμε χρέος να το κάνουμε αυτό, για να υπάρξει κοινή ωφέλεια και για να ευεργετηθούν οι αστέρες που πρόκειται να ανατείλουν από την κολυμβήθρα[: όσοι κατηχούμενοι επρόκειτο σε λίγο να βαπτιστούν]. Καθώς και αυτοί μέσω αυτής θα λάμψουν και εμείς μέσω αυτής σωθήκαμε και σωζόμαστε· αυτή δόθηκε από τον Δημιουργό Θεό και Πατέρα μας σε μας αντί κληρονομίας.

Άλλο οίηση και άλλο ίαση. Με αφορμή την πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου (2020)

Άλλο οίηση και άλλο ίαση

Με αφορμή την πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου (2020)

Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης  

Επειδή, πολύς λόγος έγινε περί της πανηγύρεως του Αγίου Δημητρίου, Πολιούχου της Θεσσαλονίκης (2020), ενθυμούμαστε και αντιγράφουμε αυτολεξεί ένα θαύμα του Μεγαλομάρτυρα, που βίωσε ο μεγάλος νεοέλληνας δημιουργός και φαρμακοποιός Ν.Γ.Πεντζίκης, όπως το καταγράφει ο ίδιος.

Οἱ προϋποθέσεις ἐνεργοποιήσεως καί διατηρήσεως τῆς Θείας Χάριτος ἐντός μας, κατά τόν Ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ Κατουνακιώτη (A΄ μέρος)

Δημητρίου Ἰ. Τσε­λεγ­γί­δη

Καθηγητῆ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης

«ΟΣΑ ΕΙΔΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ»

Ὑ­πό­τι­τλος:

«Οἱ προ­ϋ­πο­θέ­σεις ἐ­νερ­γο­ποι­ή­σε­ως καί δι­α­τη­ρή­σε­ως τῆς Θεί­ας Χά­ρι­τος ἐν­τός μας, κα­τά τόν Ἅγιο Γέ­ρον­τα Ἐ­φραίμ Κα­του­να­κι­ώ­τη»

(6/12/1912-27/2/1998)

Α΄ Μέρος

Ὁ Ἅγιος Ἐ­φραίμ –στό μέ­τρο πού τόν γνώ­ρι­σα- ὑ­πῆρ­ξε γιά μέ­να ἡ πο­λύ εὐ­χά­ρι­στη ἐ­κεί­νη ἔκ­πλη­ξη, τήν ὁ­ποί­α γεύ­ε­ται ὁ κά­θε πι­στός, ὅ­ταν βρί­σκε­ται μπρο­στά στό ὀν­το­λο­γι­κῶς αὐ­το­νό­η­το τῶν πραγ­μα­τι­κά ζων­τα­νῶν με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Μέ ἄλ­λα λό­για, ὁ Ἅγιος Ἐ­φραίμ ἦ­ταν αὐ­τό, πού λί­γο-πο­λύ ὅ­λοι μας ὀ­φεί­λου­με νά εἴ­μα­στε, ὡς ὀρ­γα­νι­κά μέ­λη τοῦ θε­αν­θρω­πί­νου σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Εἰ­δι­κό­τε­ρα, θε­ω­ρῶ ὡς ξε­χω­ρι­στή εὐ­λο­γί­α τό γε­γο­νός, ὅ­τι εἶ­δα προ­σω­πι­κῶς καί μά­λι­στα διά πολ­λῶν ση­μεί­ων -ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κῶν δη­λα­δή τεκ­μη­ρί­ων- ὅ­τι ὁ ἅγιος Γέ­ρον­τας πραγ­μά­τω­σε στόν ἑ­αυ­τό του τό προ­αι­ώ­νιο σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ γιά τόν ἄν­θρω­πο, γιά τό ὁ­ποῖ­ο μι­λᾶ τό στό­μα τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, ὅ­ταν γρά­φει πρός τούς Ἐ­φε­σί­ους: «Ἐ­ξε­λέ­ξα­το ἡ­μᾶς (ἐνν. ὁ Θε­ός καί Πα­τήρ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ) ἐν αὐ­τῷ πρό κα­τα­βο­λῆς κό­σμου εἶ­ναι ἡ­μᾶς ἁ­γί­ους καί ἀ­μώ­μους κα­τ’ ἐ­νώ­πιον αὐ­τοῦ, ἐν ἀ­γά­πῃ προ­ο­ρί­σας ἡ­μᾶς εἰς υἱ­ο­θε­σί­αν διά Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ κα­τά τήν εὐ­δο­κί­αν τοῦ θε­λή­μα­τος αὐ­τοῦ» (Ἐφ. 1,4-5). Δη­λα­δή, μᾶς ἐ­πέ­λε­ξε πρίν θε­με­λι­ώ­σει τόν κό­σμο, νά γί­νου­με δι­κοί Του διά τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­ψε­γά­δια­στοι στήν τε­λι­κή κρί­ση Του. Μᾶς προ­ό­ρι­σε μέ τήν ἀ­γά­πη Του, νά γί­νου­με παι­διά Του, διά τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, σύμ­φω­να μέ τό εὐ­ά­ρε­στο γιά μᾶς θέ­λη­μά Του.

Ἦλθε ἡ ὥρα γιά νά ὑπάρξει ἕνα τέλος!

Κυριακή Τελώνου & Φαρισαίου 2021. Εκκλησιαζόμενοι στο Βελιγράδι.

Ἦλθε ἡ ὥρα γιά νά ὑπάρξει ἕνα τέλος!

«ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ, ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ ΚΑΛΑ» (Ρήγας Φεραίος)

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί ως ανθρώπων και πολιτών αυτού του κόσμου, αυτής της χώρας και αυτής της κοινωνίας, αισθανόμαστε την ανάγκη και το χρέος να καταθέσουμε δύο λόγια, συμμαρτυρούσης της συνειδήσεώς μας, για την κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, απόσπασμα από την πρώτη ομιλία «Περί μετανοίας» σχετικά με την παραβολή του ασώτου υιού

 

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου,

απόσπασμα από την πρώτη ομιλία «Περί μετανοίας»

σχετικά με την παραβολή του ασώτου υιού

   Ήταν δύο αδέλφια, τα οποία, αφού μοιράστηκαν αναμεταξύ τους την πατρική περιουσία, ο ένας έμεινε στο σπίτι, ενώ ο άλλος έφυγε σε μακρινή χώρα. Εκεί, αφού κατέφαγε όλα όσα του δόθηκαν, δυστύχησε και υπέφερε μη υπομένοντας τη ντροπή από τη φτώχεια. [Λουκά 15, 11 κ.ε.]. Αυτή την παραβολή θέλησα να σας την πω, για να μάθετε, ότι υπάρχει άφεση αμαρτημάτων και μετά το Βάπτισμα, εάν είμαστε προσεκτικοί. Και το λέγω αυτό όχι για να σάς κάνω αδιάφορους, αλλά για να σας απομακρύνω από την απόγνωση. Γιατί η απόγνωση μάς προξενεί χειρότερα κακά και από τη ραθυμία.

   Αυτός λοιπόν ο υιός αποτελεί την εικόνα εκείνων που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα. Και ότι φανερώνει εκείνους που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα, αποδεικνύεται από το ότι ονομάζεται «υιός». Γιατί κανένας δεν μπορεί να ονομασθεί υιός χωρίς το Βάπτισμα. Επίσης διέμενε στην πατρική οικία και μοιράστηκε όλα τα πατρικά αγαθά, ενώ πριν από το Βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να λάβει την πατρική περιουσία, ούτε να δεχθεί κληρονομία. Ώστε με όλα αυτά μας υπαινίσσεται το σύνολο των πιστών.

Η αγία Κυράννα: Η ηρωική Νεομάρτυς του Χριστού

Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΑΝΝΑ: Η ΗΡΩΙΚΗ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

       Η χορεία των Νεομαρτύρων λαμπρύνει και αυτή με το δικό της τρόπο το αγιολόγιο τη Εκκλησίας μας. Χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, γέροντες, νέοι, ακόμα και μικρά έδωσαν την ομολογία της πίστεώς τους στο Χριστό και την επισφράγισαν με το αίμα τους και τη ζωή τους.

      Η αγία Νεομάρτυς Κυράννα είναι μια από αυτούς. Έζησε σε χρόνους χαλεπούς για την Εκκλησία και το Γένος μας, στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας, όπου οι βάρβαροι ασιάτες ασκούσαν εξουσία ζωής και θανάτου στους υποδούλους Χριστιανούς και εφάρμοζαν το «νόμο της σπάθας»! Γεννήθηκε στην Αβυσσάκα της Θεσσαλονίκης, τη σημερινή Όσσα Λαγκαδά. Είχε προικιστεί από το Θεό με θαυμαστή εξωτερική ομορφιά και σπάνιο ψυχικό μεγαλείο. Διακρίνονταν από όλα τα άλλα κορίτσια του χωριού για τη σεμνότητά της και την σωφροσύνη της.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Στην παραβολή του Ασώτου

 

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα

Μελέτη ΙΕ΄: Στην παραβολή του Ασώτου

Α΄: Αυτός αναχώρησε από τον οίκο του πατέρα του

Β΄: Ποια ζωή έζησε μετά την αναχώρηση

Γ’: Ποια επιστροφή έδειξε.

Κυριακή του Ασώτου – Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής από τον Ιερό Χρυσόστομο

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ[:Α΄Κορ.6,12-20]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

  «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος(:ας επανέλθω τώρα στο ηθικό ζήτημα. Όλα έχω εξουσία να τα κάνω, δεν συμφέρουν όμως όλα. Όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εγώ δεν θα εξουσιαστώ και δεν θα γίνω δούλος σε τίποτε)»[Α΄Κορ.6,12].

Κυριακή του Ασώτου – Η προσωπική μας ελευθερία

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ- Α΄ Κορ. στ΄ 12-20

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ - Λουκ. ιε΄ 11-32

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

1. Ποτέ αιχμάλωτοι στα πάθη

Κυριακή του Ασώτου σήμερα καϊ ή άγία μας 'Εκκλησία μας καλεί νά θυμηθοΰμε τήν περιπέ­τεια του νέου έκείνου ό όποιος θέλησε νά ζήσει έλεύθερος, μακριά άπό τό σπίτι τοϋ πατέρα του, καί τελικά κατέληξε νά γίνει ένας έλεεινός δοϋλος. Ωστόσο, τό δράμα τοΰ άσώτου υίοΰ έπαναλαμβάνεται στή ζωή κάθε άνθρώπου ό όποιος στό όνομα τής έλευθερίας περιφρονεί τις έντολές τοΰ Θεοϋ καί τελικά καταλήγει νά καταντήσει δοϋλος τών παθών καί τών κατώτερων έπιθυμιών του.

Αύτό άκριβώς τό σημείο ύπογραμμίζει ό άπόστολος Παύλος στό σημερινό άποστολικό άνάγνωσμα λέγοντας: «Πάντα μοι έξεστιν, άλλ' ού πάντα συμφέρει- πάντα μοι έξεστιν, άλλ' ούκ έγώ έξουσιασθήσομαι ύπό τίνος»· δηλαδή είμαι έλεύ­θερος νά τά κάνω όλα, δέν συμφέρουν όμως όλα. Όλα είναι στήν έξουσία μου, άλλά έγώ δέν θά έξουσιαστώ καί δέν θά γίνω δοϋλος σέ τίποτε.

Μακάρι αύτό τό σάλπισμα τής έλευθερίας νά τό άκουγαν όλοι οί άνθρωποι οί όποιοι, ένώ έπιθυμοϋν νά ζοϋν χωρίς φραγμούς, τελικά καταντούν αιχμάλωτοι σέ τρομερές έξαρτήσεις: στό άλκοόλ, τό κάπνισμα, τά ναρκωτικά ή σέ άλλες άμαρτωλές συνήθειες καί κοσμικές έπιδράσεις.

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή του Ασώτου

Τό Μήνυμα τῆς Κυριακῆς ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυθήρων & Ἀντικυθήρων κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ -ΚΥΡΙΑΚH ΙΖ' ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ) (28-02-2021)  

Κυριακή του Ασώτου - Τύποι ἀσώτων (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Τύποι ἀσώτων

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ὅποιος, ἀγαπητοί μου, ὅποιος μελετᾷ ἢ ἀκούει τὴν ὡραιότατη παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου, τὴν παρακολουθεῖ μὲ ἐνδιαφέρον καὶ τὴ δέχεται εὐχαρίστως· νιώθει ὅ τι ἐκφράζει ἄριστα μία μεγάλη ἀλήθεια.

Κείμενο από παιδεραστή σε βιβλίο του γυμνασίου!

Κείμενο από παιδεραστή σε βιβλίο του γυμνασίου!

Ο κόσμος των ΜΚΟ τελικά δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένος

Από την Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου

Όλο αυτό το ενδιαφέρον και η αλληλεγγύη προς τους φτωχούς και αδύναμους κρύβουν πολλές φορές άλλα κίνητρα, καθόλου αγνά και αγαθά. Πριν από λίγα χρόνια ένα σκάνδαλο παιδεραστίας ξέσπασε στον χώρο των ΜΚΟ με πρωταγωνιστή τον Peter Dalglish, ιδρυτή της ΜΚΟ Street Kids International Charity και εκπροσώπου του ΟΗΕ στο Αφγανιστάν. Το 2018 οι αρχές του Νεπάλ τον συνέλαβαν έπειτα από έφοδο στο σπίτι του για τον βιασμό δύο αγοριών, 12 και 14 ετών, και έκτοτε εκτίει ποινή φυλάκισης εννέα ετών.

Το εξωφρενικό είναι ότι στο υπουργείο Παιδείας μας δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα, με αποτέλεσμα να διδάσκεται κείμενο του παιδεραστή στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας της γ΄ γυμνασίου, στην ενότητα «Ενεργοί πολίτες για την υπεράσπιση οικουμενικών αξιών». Στο κείμενο αυτό ο Dalglish προσκαλεί τους νέους να ενταχθούν σε ΜΚΟ, καθώς έτσι κάνουν κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Μπορεί να μη γίνουν πλούσιοι, αλλά οι συγκινήσεις που τους προσφέρουν τα άστεγα παιδιά της Αφρικής τούς αποζημιώνουν για την επιλογή τους, όπως λέει. Το κείμενο παρουσιάζει τον κόσμο της εργασίας ως κάτι εφιαλτικό, ενώ η εργασία σε ΜΚΟ έχει ιδανικά και συγκινήσεις που δεν θα βρει ο νέος στα γραφεία των πολυεθνικών, όπου θα εργάζεται ως σκλάβος. Γνωρίζοντας πλέον το ποιόν αυτού του ανθρώπου, κατανοούμε πόσο βαθιά υποκριτικό ήταν το ενδιαφέρον του για τα παιδιά και τι κρυβόταν από πίσω. Είναι οξύμωρο και εντελώς απαράδεκτο να προβάλλεται σε σχολικό βιβλίο ως ενεργός πολίτης και υπερασπιστής οικουμενικών αξιών ένας βιαστής ανηλίκων. Κάτω από αυτό το κείμενο υπάρχουν και ερωτήσεις κατανόησης, όπως: «Ποια επιλογή έχει κάνει στη ζωή του ο συγγραφέας του κειμένου;» Είναι πασιφανής πλέον η επιλογή. Πίσω από τους φτηνούς συναισθηματισμούς και την προάσπιση των φτωχών και αδύναμων τελικά κρύβεται η στυγνή εκμετάλλευσή τους.

Τι θα γίνει με την “διδασκαλία” της εμετικής παιδεραστίας στα σχολικά βιβλία;

Τι θα γίνει με την “διδασκαλία” της εμετικής παιδεραστίας στα σχολικά βιβλία;

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

Πιάνουμε τις μύτες μας από τις αναθυμιάσεις και την δυσωδία. Ξεβράζονται σωρηδόν οι διαστροφές… θεατρανθρώπων, όπως αυτάρεσκα αυτοχρίζονται. Μαγαρίζονται και οι λέξεις. Τι σχέση έχουν αυτοί οι άνθρωποι με το θέατρο, όπως μας το παρέδωσαν οι αρχαίοι, και κυρίως με την αποστολή του; Το αρχαίο κράτος, η «πόλις», όπως έλεγαν, σκοπό είχε την διαπαιδαγώγηση και την βελτίωση των πολιτών, αλλιώς ξέφευγε από την αποστολή του. Γράφει ο Πλάτων «Πολιτεία τροφή ανθρώπων εστί, καλή μεν αγαθών, η δ’ εναντία κακών». (Μεν. ΙΙΙ-238 C). Δηλαδή: Η πολιτεία είναι τροφός των ανθρώπων. Το καλό πολίτευμα, κάνει τους πολίτες αγαθούς, το κακό πολίτευμα εκφαυλίζει τους πολίτες. Το ίδιο ίσχυε και για τα γράμματα και τις τέχνες. Ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του(στ. 1054), ρητώς μας βεβαιώνει ότι ο ποιητής είναι παιδαγωγός των ωρίμων, όπως ο δάσκαλος των μικρών παιδιών. «Τοις μεν γαρ παιδαρίοισιν εστί διδάσκαλος όστις φράζει, τοίσιν δε ηβώσι οι ποιηταί». Η τέχνη η κλασσικά εξευγενίζει. Και πρωτίστως αυτόν που την υπηρετεί. Ο ποιητής, ο γλύπτης, ο ζωγράφος, ο φιλόσοφος, ο πολιτικός, θεωρούνταν και έπρεπε να είναι παιδαγωγοί του λαού. Το θέατρο, εν προκειμένω, ήταν σχολείο του λαού. Οι επιγραφές των χορηγικών τριπόδων, έλεγαν: «Σοφοκλής εδίδασκεν», «Αισχύλος εδίδασκεν». Τα δράματα τότε «εδιδάσκοντο» και δεν «ανέβαιναν», όπως λέμε σήμερα. (Ο μεγαλύτερος «σκηνοθέτης», τραγικός ποιητής όλων των αρχαίων ελληνικών εποχών, ο Αισχύλος, ζήτησε να γραφεί στον τάφο του επίγραμμα, το οποίο είχε συνθέσει ο ίδιος. Δεν καυχάται για την μεγαλειώδη τέχνη του, αλλά διότι έλαβε μέρος στην μάχη του Μαραθώνα-«αλκήν δ’ ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος….».  Τι σχέση έχουν εκείνοι οι μεταξένιοι, ανθρωποπλάστες καλλιτέχνες, με την πλειονότητα των τωρινών ανισόρροπων τυχοδιωκτών, που «ανεβάζουν» στην σκηνή, μαζί με την κακογουστιά τους, και τις κτηνώδεις ορέξεις τους;). Ξεβράστηκαν τελευταία υποθέσεις παιδεραστίας, βιασμών και βιαιοπραγίας από «θεατρανθρώπους». Στο άκουσμα τέτοιων φρικτών πράγματι ειδήσεων, η οργισμένη αντίδραση του κόσμου συνοδεύεται με προτροπές ποινών όπως: κρέμασμα, εκτελεστικό απόσπασμα, ευνουχισμός και πολλά άλλα που δεν μπορούν να καταγραφούν…