Ζωηφόρος
Σταυρὸς καὶ θανατηφόρα ἁμαρτία
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
«Χαίροις ὁ ζωηφόρος
Σταυρός…ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τῆς Ἐκκλησίας τὸ
περιτείχισμα», ψάλλει ὁ ὑμνωδὸς κατὰ τὴν μεσονηστίσιμο Κυριακὴ τῆς
Σταυροπροσκυνήσεως. Ζωηφόρο ἀποκαλεῖ τὸν Σταυρὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,
διότι χάρη στὸν καρπὸ τοῦ Σταυροῦ, στὴν γεύση δηλαδὴ τοῦ «ξύλου τῆς ζωῆς», τοῦ
Χριστοῦ, γευτήκαμε ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἀπόγονοι τῶν πρωτοπλάστων, ὄχι τὴν πικρὰ
γεύση τοῦ θανάτου ἀλλὰ τὴν γλυκιὰ ἡδονὴ τῆς ζωῆς.
Ὁ Σταυρός, λοιπόν,
μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Κυρίου πάνω Του, ἀνανοηματοδοτεῖται καὶ ἀπὸ σύμβολο θανάτου
γίνεται σύμβολο τῆς ζωῆς, ἀπὸ σύμβολο ἐσχάτης ταπεινώσεως καὶ ἐξευτελισμοῦ
γίνεται σύμβολο ἀνορθώσεως καὶ τιμῆς, ἀπὸ φονικὸ ὄργανο γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς
γίνεται ὄργανο σωτηρίας γιὰ τοὺς μετανοοῦντες, καὶ ἐν τέλει σύμβολο λυτρώσεως
καὶ ἀναστάσεως!
Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι
φαίνεται ὅτι δὲν ἔχομε ἀντιληφθῆ τὸν σταυρὸ ὡς λυτρωτικὸ καὶ σωτήριο σύμβολο,
γι’ αὐτὸ καὶ ἀρνούμαστε πεισματικὰ νὰ τὸν σηκώσωμε. Προτιμᾶμε, λοιπόν, νὰ γονατίζωμε
ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, παρὰ νὰ ἀγωνιζώμαστε νὰ τὶς ἀποβάλλωμε. Προτιμᾶμε
νὰ παραμένωμε ὑποδουλωμένοι στὰ πάθη μας, στὴν φιλαυτία, στὴν φιλοδοξία, στὴν
φιληδονία καὶ στὰ συμπαρομαρτοῦντα, παρὰ νὰ κοπιάζωμε, γιὰ νὰ τὰ ἀποτινάξωμε ἀπὸ
πάνω μας. Προτιμᾶμε νὰ ἀρρωσταίνωμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, ψυχικὲς καὶ
σωματικές, παρὰ νὰ τὶς ἐξομολογούμαστε καὶ νὰ θεραπευώμαστε ὁριστικὰ ἀπὸ αὐτές.
Προτιμᾶμε, ἐπίσης, γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὰ δεινά μας, νὰ ἐμπιστευώμαστε ἐπίγειους
«σωτῆρες», ποὺ μᾶς ζητᾶνε μάλιστα νὰ θυσιάζωμε ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς ἐλευθερίες
μας, παρὰ νὰ ἐμπιστευτοῦμε τὸν οὐράνιο Σωτῆρα μας, ποὺ θυσιάστηκε ὁ Ἴδιος γιὰ
χάρη μας.