ΑΚΤΙΝΕΣ: «Ὁ κίνδυνος εἶναι ἀφάνταστος!» – Μητρ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης

ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Ὁ Φλωρίνης Εἰρηναῖος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἑτοιμάζουν τὴν ὁδὸ καὶ προετοιμάζουν τὸν λαὸ πρὸς τὸ «κοινὸ Πάσχα» μετὰ τῶν αἱρετικῶν, ἀλλοιώνοντας τὸν τύπο τῆς Θείας Λειτουργίας.

«Δὲν παίζω μὲ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων… Εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ λειτουργήσω, ὅταν θὰ ’ρθει ἡ ὥρα, “χειρουργικά”, γιὰ νὰ μὴ πεθάνουν ἀσθενεῖς, γιὰ νὰ μὴ δηλητηριάζουν κόσμο καὶ γιὰ νὰ μὴ τὸν ἀποκόπτουν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας… Συμφέρει ὅλους μας νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία κι ἂς κάνουμε τὰ λάθη μας. Ὄχι ἔξω ἀπὸ Αὐτήν». (Φλωρίνης Εἰρηναῖος*)

Ἀγαπητοί,

Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς καὶ τὸ «Πάσχα ἡμῶν» πλησιάζει, τόσο τὰ μηνύματα τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, μὲ ἀφορμὴ τὸ ἐπικείμενο «Πάσχα τοῦ 2025», πυκνώνουν καὶ φανερώνουν τὴ «βάση τῆς πίστεως» τῶν Οἰκουμενιστῶν, δηλαδὴ τὴν σαφῶς αἱρετικὴ διδασκαλία ποὺ θέλει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στὸ κέντρο τῆς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ Λατρείας καὶ μαζὶ τὴν κοινὴ πίστη στὸ ἐν Κολυμβαρίῳ «Σύμβολο» ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἐκκλησιῶν ἑνώσεως.

Σαφῶς θυμόμαστε ὅ,τι τόνισε (16.12.2024) ὁ καθήμενος ἐπὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατὰ τὴν Ἐπίσκεψή του στὰ Ἡνωμένα Ἀραβικὰ Ἐμιράτα, στὸ πλαίσιο συμμετοχῆς του στὸ διεθνὲς συνέδριο «World Policy Conference»: «Ἑορτάζοντας τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μαζί, μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ κοινό μας παρελθὸν καὶ νὰ προχωρήσουμε πρὸς τὴ μελλοντικὴ ἑνότητα. Αὐτὸς ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ξεπεράσουμε ἄλλες διαφορές, καταδεικνύοντας ὅτι ἡ κοινή μας Πίστη μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ὑπερβοῦμε παλαιὲς διαιρέσεις καὶ νὰ συνεργαστοῦμε γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ» [1].

Ἐπίσης ὅ,τι ἀνέφερε χοροστατώντας στὴ Θεία Λειτουργία γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου (2024) στὸν ὁμώνυμο Ἱερὸ Ναὸ στὸ Τζιβαλὶ τῆς Κωνσταντινούπολης: «Χαιρόμεθα βαθέως, διότι καὶ ὁ νῦν Πάπας ἔχει τὰς αὐτάς διαθέσεις διὰ τὸ μέγα ζήτημα “τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως”, ὑπὲρ τῆς ὁποίας προσεύχεται ἀδιαλείπτως ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας». [2]

1. Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς καὶ τὸ «Πάσχα ἡμῶν» πλησιάζει, τόσο οἱ κρυφοὶ αἱρετικοί, οἱ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, παραπλανοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ θέσεις Παπαθωμᾶ (Μητροπολίτη Περιστερίου), ρήσεις Ζηζιούλα καὶ ρητὰ Καζαντζάκη… Ὅπως εἶπε ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «Ὁ κίνδυνος εἶναι ἀφάνταστος»!

Σαφῶς καὶ κατὰ προτεραιότητα θυμόμαστε ὅ,τι τόνιζε ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος γιὰ τοὺς «κρυφοὺς αἱρετικούς» τούς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

«Καὶ πρότερον μὲν ἦσαν φανεροὶ οἱ αἱρετικοί, νῦν δὲ πεπλήρωται ἡ Ἐκκλησία κεκρυμμένων αἱρετικῶν». Καὶ πρῶτα» λέγει, «ὑπῆρχαν αἱρετικοί, τώρα ὅμως γέμισε ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ κρυφοὺς αἱρετικούς. Καὶ δὲν εἶναι ἡ αἵρεσις ἀπὸ μίαν ἄγνοιαν… διότι ἀγνοοῦν καὶ γράφουν αὐτὰ ποὺ γράφουν… Συνεπῶς, δὲν λέμε γι’ αὐτούς, λέμε γιὰ ’κείνους οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στὴν αἵρεση, δηλαδὴ ΔΕΝ πιστεύουν στὴν Ἀλήθειαν, στὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ αὐτοὶ δὲν τολμοῦν πολλὲς φορὲς νὰ ἀποκαλυφθοῦν. Ἔτσι ἔχουμε πράγματι πολλοὺς αἱρετικοὺς κρυμμένους, κρυφούς. «Ἀπέστησαν γὰρ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τῆς ἀληθείας καὶ κνήθονται τῇ ἀκοῇ». Ἔχουν φύγει πιὰ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ χαϊδεύονται. Κνήθω, κνήθομαι, θὰ πεῖ εὐχαριστιέμαι νὰ ἀκούω πράγματα περίεργα· τὰ παραμύθια ἂς ποῦμε» [3]. Λοιπόν…

Μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Φλωρίνης Εἰρηναίου,

Τὴν Κυριακή τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτη» 11 Νοεμβρίου 2024 στὴν Πτολεμαΐδα ἀκούσαμε ἀπὸ συντοπίτη θεολόγο τὸν κ. Ραφαὴλ Καραβασιλειάδη, μία ἄκρως συμβολικὴ ὁμιλία μὲ θέμα: «ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΩ: Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»[4]. Ὁ κ. Καραβασιλειάδης ὁμίλησε μὲ γλώσσα Ζηζιούλα, μὲ γλώσσα Παπαθωμᾶ, μὲ γλώσσα Καζαντζάκη… «Ὡμίλησε μὲ γλῶσσαν Καζαντζάκη, ὡμίλησε μὲ γλῶσσαν σατανᾶ, ὡμίλησε μὲ γλῶσσαν δαιμόνων, μυρίων δαιμόνων!» (π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης) [5].

Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὰ ἑξῆς:

– Ὁ Ζηζιούλας ἦταν ὁ «σπουδαιότερος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας τῶν τελευταίων 80 ἐτῶν»… Ἡ Θ. Εὐχαριστία ἀποτελεῖ τὸν ΤΡΟΠΟ ΕΝΩΣΗΣ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν συν-άνθρωπό του’!

«Ἂς δανειστοῦμε τὴ σκέψη τοῦ σπουδαιότερου πατέρα τῆς Ἐκκλησίας τῶν τελευταίων 80 ἐτῶν, τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα. Ὁ μακαριστός, ὡς ΚΕΝΤΡΟ τῆς βίωσης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, [ἔθετε] τὴν Εὐχαριστία καὶ τὴ σύναξη τῶν πιστῶν σ’ αὐτήν. Ἡ Εὐχαριστία ἀποτελεῖ τὸν τρόπο ἕνωσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν συν-άνθρωπό του. Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ στὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, στὴ Θεία Μετάληψη, γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ ἀδειάσουμε τὴν ὕπαρξή μας, ὥστε μέσα μας νὰ χωρέσει ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὁμοιάζει στὸ Θεὸ γίνεται ΑΓΑΠΗ ποὺ θυσιάζεται καὶ ξεχύνεται θυσιαστικὰ πρὸς ὅλους… Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ γιὰ νὰ ἀγαπᾶ… Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις πλέον λαμβάνουν μία θυσιαστικὴ διάσταση, εἶναι γεμάτες, εἶναι ἀπόλυτες. Οἱ ἄνθρωποι ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, δὲν βοηθοῦν τὸν ἀδελφό τους, ἀλλὰ συζοῦν μὲ τὰ δικά τους πάθη, τὶς δικές τους δυσκολίες καὶ μεταμορφώνονται, γιὰ νὰ λυτρώσουν τὸν ἀδελφό τους. Καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ νικήσει αὐτὴν τὴν δύναμη.».

– Ἡ Θ. Εὐχαριστία εἶναι γεμάτη χαρὰ καὶ φῶς, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ὡς βάση τὸ Σταυρό… ἀλλὰ ἔχει ὡς βάση τὴν Ἀνάσταση’!

«Ζοῦμε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μὲ ἠθική, ἡ ὁποία μηδενίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν διαπλάθει μὲ βίαιο τρόπο, πολλὲς φορές, ἀλλὰ στὴν Ἐκκλησία ζοῦμε ἢ θὰ πρέπει νὰ ζοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, φωτιζόμενοι ἀπὸ τὸ ΦΩΣ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὰ ΕΣΧΑΤΑ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς. Ὄχι ἠθικὴ χριστιανικὴ ζωή, ὄχι χριστιανικὴ πνευματικότητα, ἀλλὰ ἐν Χριστῷ ζωή. Συμπόρευση καὶ ταύτιση μὲ τὸν Ἀναστημένο Ἰησοῦ. Αὐτὸ τὸ ΦΩΣ τῆς Βασιλείας Του φωτίζει τὴ ζωή μας… Τὸ ΦΩΣ αὐτὸ δὲν βιώνεται, οὔτε ὁρίζεται ὅμως αὐθαίρετα· βιώνεται καὶ ὁρίζεται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας στὸ ὕψιστο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ ὁποῖο ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ μετέχουμε ὡς ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. Ἡ Θ. Εὐχαριστία εἶναι γεμάτη χαρὰ καὶ φῶς, δὲν ἔχει ὡς βάση τὸ Σταυρὸ καὶ μία ἐξιδανίκευση τοῦ Πάθους, ἀλλὰ ἔχει ὡς βάση τὴν Ἀνάσταση, ὡς ὑπέρβαση τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ Πάθους.».

– ‘Τί εἶναι ΑΓΑΠΗ; Θὰ μᾶς ἀπαντήσει ὁ …Νίκος Καζαντζάκης’!

«Ἐνδεχομένως ἐὰν τελείωνα τὴν ὁμιλία αὐτὴ χωρὶς τὸν ΕΠΙΛΟΓΟ θὰ ἀναρωτιόσασταν καὶ σεῖς μαζὶ μὲ μένα: Τί εἶναι ἀγάπη. Τί εἶναι ὅμως ἀγάπη, πού ζητᾶ ὁ καθένας μας μὲ τὴν κραυγὴ τοῦ «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»; Δὲν μπορῶ νὰ ἀπαντήσω! Ἐπέλεξα ὅμως νὰ μᾶς ἀπαντήσει, ἕνας σπουδαιότατος ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος, τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀναζήτησης, καὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ τοῦ προσώπου, καὶ τῆς ἀγάπης, καὶ ὄχι τοῦ ἠθικισμοῦ ἀλλὰ τῆς ζωῆς, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ τῆς ζωῆς γενικότερα, ἕνας ἄνθρωπος ἀνοικτὸς καὶ ἀπέραντος ὁ ὁποῖος ἑρμηνεύει τὴν πίστη καὶ τὸ Ἀναστάσιμο βίωμα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ εἶναι ὁ Νίκος Καζαντζάκης. «Τί εἶναι ΑΓΑΠΗ; Δὲν εἶναι συμπόνια, μήτε καλωσύνη. Στὴ συμπόνια εἶναι δύο. Αὐτὸς ποὺ πονᾶ κι αὐτὸς ποὺ συμπονᾶ. Στὴν καλωσύνη εἶναι πάλι δύο: αὐτὸς ποὺ δίνει κι αὐτὸς ποὺ δέχεται. Μὰ στὴν ἀγάπη εἶναι ἕνα. Δὲν ξεχωρίζουν. Τὸ ἐγὼ καὶ τὸ ἐσὺ ἀφανίζονται. Ἀγαπῶ θὰ πεῖ χάνομαι» [4+].

2. «ΕΡΑΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ. ΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗ ΤΟΝ…ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ!!!»

«Δὲν παίζω μὲ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων» Μητροπολίτης Φλωρίνης Εἰρηναῖος

Θὰ ἀδικούσαμε (ἂν σιωπούσαμε) τὸν ὑπεύθυνο συνθέτη τῆς γνωστῆς ἀφίσσας γιὰ τὸν ἐτήσιο «Ἔρανος ἀγάπης-2024» [6], ποὺ πραγματοποίησε ἡ Μητρόπολή μας. Πράγματι τοῦ πρέπουν «εὐχαριστίες» ἐφόσον ἀποκαλύπτεται τὸ φρόνημα καὶ οἱ διαθέσεις τῶν καρδιῶν τῶν συνεργατῶν τοῦ Δεσπότη μας… Ὁ ὑπεύθυνός τῆς Μητροπόλεως πού φιλοτέχνησε τὴν ἐν λόγω ἀφίσσα ἐπέλεξε (ἆραγε, ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Δεσπότη;) νὰ συμπεριλάβει στὸ μέσον αὐτῆς, δηλαδὴ στὸ ΚΕΝΤΡΟ της τὸ ἑξῆς ρητό: «Ὁ ἄνθρωπος ὅταν νιώθει πόνο εἶναι ζωντανός. Ὅταν ὅμως νιώθει τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, τότε, ναί, εἶναι Ἄνθρωπος» (ἐνν. χωρὶς ρητὴ ἀναφορὰ στὸ ὄνομα Νίκος Καζαντζάκης). Αἶσχος! Χιλιάδες ρητὰ ἔχουν γράψει οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Δὲν μποροῦσαν νὰ βάλουν κάποιο ἀπ’ αὐτὰ καὶ ἐπιστράτευσαν λόγο τοῦ μεγαλύτερου ὑβριστῆ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Αἶσχος!

Ἐπίσης ἡ «εἰκόνα» τῆς ἀφίσσας μὲ τὰ χέρια ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν τὸ ἕνα πάνω στὸ ἄλλο, ἔχει κι αὐτή, πέρα ἀπὸ τὸν συμβολισμό της, μέγα ἔλλειμμα Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ ἀγάπης πρὸς τὴν Παρθενία ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Παρθένο Μαρία (ἀλλά, μήπως κρύβει καὶ ἕνα ἔμμεσο μήνυμα ΝεοΝικολαϊτισμοῦ;).

[Αὐτὸ ποὺ ἐν πρώτοις διακρίνεται στὴν «εἰκόνα» εἶναι χέρια ἄνευ προσώπου ἀπὸ τρία παιδιά, δύο κορίτσια κι ἕνα ἀγόρι. Τὸ ἕνα κορίτσι ἔχει τὰ δύο της χεράκια δεμένα σὰν νὰ προσεύχεται, τὸ δὲ ἀγόρι ἀγγίζει μὲ τὸ δεξί του χέρι τὰ χεράκια αὐτῆς, καὶ ἡ δεύτερη κοπέλα ἀγκαλιάζει καὶ τοὺς δύο μὲ τὰ δύο της χέρια, μὲ τὸ δεξί της χέρι ἀγγίζει τὸ χέρι τοῦ ἀγοριοῦ καὶ μὲ τὸ ἀριστερὸ τὸ χεράκι τὸ κοριτσιοῦ…].

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Πάντα τὰ προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας συμπεριλαμβάνονταν σ’ ἕνα καὶ μοναδικὸ πρόβλημα: ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ἀλαζονεία. Αὐτὸς ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ἀλαζονεία ὁδήγησε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους νὰ νομίζουν ὅτι εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ εἶναι κάτι τὸ ξεχωριστὸ ἢ κάτι τὸ χειρότερο, νὰ νομίζουν ὅτι προστατεύουν τὸν Χριστό». (Ἐπίσκοπος Φλωρίνης Εἰρηναῖος Λαφτὴς*)

Ἀδελφοὶ Πτολεμαϊδιῶτες,

Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς καὶ τὸ «Πάσχα ἡμῶν» τῶν Ὀρθοδόξων πλησιάζει, τόσο καὶ ἄλλο τόσο οἱ πιστοὶ θὰ πρέπει νὰ φυλαχθοῦμε καὶ νὰ φυλάξουμε… νὰ προσέξουμε καὶ νὰ προστρέξουμε στὰ σύντομα κηρύγματα τοῦ Ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου, ὅπου «Μὲ ἁπλὸ καὶ ζωντανὸ τρόπο ἑρμηνεύονται ὁρισμένα σημεῖα τῆς θείας Λειτουργίας, ποὺ μόνο ὅσοι εἶναι πιστοί, ὅσοι ἀκλόνητα πιστεύουν στὸ μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, ἔχουν δικαίωμα νὰ παρακολουθοῦν…» [7]. Γιὰ νὰ φυλαχθοῦμε καὶ νὰ φυλάξουμε…

– Γιὰ νὰ φυλαχθοῦμε,

– Ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πρὸ-ἑτοιμάζονται νὰ ἑορτάσουν Πάσχα ἀνίερον, Πάσχα ἀσεβέστατον μετὰ τοῦ ἀντίχριστου Πάπα καὶ τῶν λοιπῶν (Παρθενομάχων-εἰκονομάχων) Θρησκευτικῶν συλλόγων τοῦ ΠΣΕ,

– Ἀπὸ ἐκείνους (π.χ. π. Τιμόθεο Τσισμαλίδη) ποὺ ἐξόρισαν τὸν δεύτερο Ἐσταυρωμένο ἀπὸ τὸ ἱερὸ Βῆμα, καὶ στὴ θέση Του ἔστησαν τὸ Σύνθρονο (δεύτερο Θρόνο)… ποὺ παραδέχονται δηλ. ὅτι: «Ὅλοι οἱ σύγχρονοι λειτουργιολόγοι, οἱ εἰδήμονες καὶ οἱ ἐρευνητὲς τῆς Λειτουργικῆς συμφωνοῦν ὅτι γύρω καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Σύνθρονο, ἡμικυκλικά, τὴν Ἄνω Καθέδρα, ὅπου κάθεται «ὁ Ἐπίσκοπος μὲ τοὺς Πρεσβυτέρους» ὅπως, εἰς τόπον καὶ εἰς τύπον, «ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς Ἀποστόλους»…» [8/ σελ. 17].

– Ἀπὸ ἐκείνους τοὺς Δεσποτάδες… ποὺ σαφῶς περιγράφονται ἀπὸ τὸν προφήτη Ἰεζεκιὴλ στὸν θρῆνο του γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ βασιλιᾶ Τύρου: «Ὑπερηφανεύθηκε ἡ καρδία σου καὶ εἶπες: “Θεὸς εἶμαι ἐγώ, κάθισα στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ’’… Ἐσὺ ἤσουν ὑπόδειγμα τελειότητας καὶ στεφάνι ὀμορφιᾶς. Ζοῦσες μέσα στὴν τρυφὴ τοῦ παραδείσου τοῦ Θεοῦ. Φοροῦσες κάθε πολύτιμο πετράδι… Ἤσουν ἄμεμπτος στὴ ζωή σου ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ πλάστηκες, ὡσότου ἁμάρτησες… Ἐπειδὴ ἤσουν ὄμορφος, ὑπερηφανεύτηκε ἡ καρδιά σου· ἔτσι, ἡ σοφία σου διαφθάρηκε μαζὶ μὲ τὴν ὀμορφιά σου. Γιὰ τὶς πολλές σου ἁμαρτίες σὲ πέταξα στὴ γῆ…» (Ἰεζ. 28:2, 12-15, 17)» [9].

– Ἀπὸ ἐκείνους τοὺς Πατριάρχες καὶ Δεσποτάδες (ἱεροκήρυκες καὶ θεολόγους) ποὺ βεβαιώνουν πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας κάνει «λάθη» θεολογικά, κανονικὰ καὶ ἱστορικά, ὅτι δηλαδὴ εἶναι «πλανεμένη ἐσαεὶ» (Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!). Π.χ.,

«Δὲν νοεῖται καὶ εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἐξακολουθοῦμε σήμερα, εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 21ου αἰῶνος, νὰ ζοῦμε μὲ φανατισμούς, μικροψυχία καὶ προκαταλήψεις. Ὁ Θεὸς μας εἶναι Θεὸς τῆς ἀγάπης. Καὶ ἂν ἀκόμη ἔγιναν λάθη εἰς τὸ παρελθόν, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐμεῖς πρέπει νὰ τὰ διαιωνίζουμε» (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης) [2+].

«Ἂν διαβάσει κάποιος καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐὰν κάποιος δεῖ τὴν Παράδοση καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας συμφέρει ὅλους μας νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία κι ἂς κάνουμε τὰ λάθη μας. Ὄχι ἔξω ἀπὸ Αὐτήν.» (Φλωρίνης Εἰρηναῖος*)

– Γιὰ νὰ φυλάξουμε,

Ὅ,τι μᾶς δίδαξε ὁ π. Αὐγουστῖνος! «Γιὰ νὰ θυμόμαστε τὴν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Χριστοῦ». Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο «ὁρίστηκε ἡ Θεία Λειτουργία, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή του: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λουκ. 22,19)».

Καὶ ὅ,τι μᾶς δίδαξε ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας: «Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀνάμνηση; Πῶς μέσα στὴν τελετὴ θὰ θυμηθοῦμε τὸν Κύριο; Σὲ ποιὲς πράξεις καὶ σὲ ποιὰ κατάστασή Του θὰ τὸν θυμηθοῦμε; Μὲ ἄλλα λόγια, τί θὰ θυμηθοῦμε ἢ τί θὰ διηγηθοῦμε γιὰ Αὐτόν; Μήπως ὅτι ἀνέστησε νεκροὺς καὶ ἔδωσε τὴν ὅραση σὲ τυφλοὺς καὶ διέταξε τοὺς ἀνέμους νὰ ἡσυχάσουν καὶ μὲ λίγα ψωμιὰ χόρτασε χιλιάδες ἀνθρώπους, αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ τὸν ἀπέδειξαν Θεὸ καὶ παντοδύναμο; Καθόλου. Ἀλλὰ μᾶλλον ἐκεῖνα ποὺ φανερώνουν ἀδυναμία, τὴ σταύρωση, τὸ πάθος, τὸν θάνατο, ἐπάνω σ’ αὐτὰ μᾶς διέταξε νὰ τὸν θυμόμαστε. Ἔτσι τὸ ἐννόησε ὁ Παῦλος, ποὺ γνώριζε καλὰ τὰ τοῦ Χριστοῦ. Γράφοντας δηλαδὴ πρὸς τούς Κορινθίους γιὰ τὸ Μυστήριο αὐτὸ καὶ ἀφοῦ διηγήθηκε ὅτι ὁ Κύριος εἶπε: «Αὐτὸ νὰ κάνετε σὲ ἀνάμνησή μου», πρόσθεσε: «Διότι ὅσες φορὲς τρώγετε τὸν ἄρτο τοῦτο καὶ πίνετε τοῦτο τὸ ποτήριο, διακηρύσσετε τὸν θάνατό Του» (Α΄ Κορ. 11,26). Αὐτὸ ἐφανέρωσε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος κατὰ τὴν παράδοση τοῦ μυστηρίου. Διότι ὅταν εἶπε: «Αὐτὸ εἶναι τὸ σῶμα μου, αὐτὸ τὸ αἷμα μου», δὲν πρόσθεσε θαύματα, ὥστε νὰ πεῖ ὅτι, αὐτὸ εἶναι ποὺ ἀνέστησε νεκρούς, ποὺ καθάρισε λεπρούς. Ἀλλὰ τί εἶπε; Τὸ πάθος μόνο καὶ τὸν θάνατο: «Αὐτὸ ποὺ προσφέρεται θυσία γιὰ χάρη σας, αὐτὸ ποὺ χύνεται γιὰ χάρη σας» (Λουκ. 22, 19-20).

Καὶ ποιὸς [καταλήγει] εἶναι ὁ λόγος πού δὲν μνημονεύει τὰ θαύματα ἀλλὰ τὰ πάθη; Διότι τὰ πάθη ἦταν πιὸ ἀναγκαῖα ἀπὸ τὰ θαύματα. Καὶ μάλιστα ἦταν τόσο πολὺ ἀναγκαῖα γιὰ μᾶς τὰ πάθη Του, διότι αὐτὰ εἶναι προξένα τῆς σωτηρίας μας καὶ χωρὶς αὐτὰ δὲν μποροῦσε νὰ ἀναστηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ τὰ θαύματά Του ἦταν ἀποδεικτικὰ μόνο. Ἔγιναν δηλαδὴ γιὰ νὰ πιστευθεῖ ὁ Κύριος, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἀληθινὰ ὁ Σωτήρας» [10].

Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἐδῶ τὴν τοῦ Μητροπολίτη Περιστερίου Γρηγορίου Παπαθωμᾶ (βλάσφημη) διδαχή: «Καὶ εἴμαστε [σ.σ. ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι] ἀκόμη μακριά, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε πραγματικὸ λειτουργικὸ ἦθος μὲ κέντρο τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐσχατολογικὴ νοσταλγία τῆς Βασιλείας…», ἀλλὰ καὶ τὴν τοῦ Σταυροῦ (=Ἐσταυρωμένου) ἀποστροφή του: «Τὴν Σταύρωση ποὺ ἀκολουθεῖ κατὰ χρονολογικὴ σειρὰ μετὰ τὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀπεικονίζουμε μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο ἁγιογραφημένο Χριστό, ὁ Ὁποῖος τίθεται πάντοτε ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ πάνω ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν Ὡραία πύλη. Καὶ τίθεται ἀκριβῶς ἐκεῖ, γιατί ἐκεῖ εἶναι ἡ θέση Του στὴν ἱστορικὴ πορεία Του, καὶ μετὰ ἀκολουθοῦν τὰ ὑπόλοιπα γεγονότα, μὲ κορυφαῖα τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Βασιλεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.» [8/σελ.8].

Καὶ ἐπιπλέον τὴν τοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας Εἰρηναίου Λαφτσῆ διδαχή: «Εἴχαμε προσκαλέσει τὸν Μητροπολίτη Περιστερίου, ἕνα συμπατριώτη μας, ἕνα καταξιωμένο καθηγητή, λοιπόν, ὁ ὁποῖος πῆρε μία ἀπόφαση. Ἂς τὸ κρίνει ἡ Ἐκκλησία αὐτό, ἂν εἶναι θετική, ἀρνητικὴ – ποὺ ἀφορᾶ τὴν μετακίνηση ἑνὸς Σταυροῦ- καὶ ποὺ συγκεντρώθηκαν, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Πτολεμαΐδα, ἐὰν θὰ πρέπει νὰ γυρίσει ὁ Σταυρὸς δεξιὰ ἢ ἀριστερὰ στὴν Ἐκκλησία. Συμφωνῶ ἢ διαφωνῶ μαζί τους· δὲν μπορῶ νὰ ΤΑΥΤΙΣΤΩ, ἂς τὸ πῶ ἔτσι.», ἀλλὰ καὶ τὴν (σαφέστατη) ἀποστροφή του: «Εἶναι καὶ μία μικρὴ ὁμάδα ποὺ τὴν εἶδα καὶ ἐγὼ νὰ δρᾶ στὸν Ἑσπερινὸ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τῶν ἐλευθερίων, ὅπου εἴχαμε προσκαλέσει τὸν Μητροπολίτη Περιστερίου… Καὶ ἐνῶ ἔχουμε ἕνα εὐγενῆ κόσμο, κάποιοι μᾶς ἐκθέτουν. Κι αὐτὸ νομίζουν ὅτι τὸ κάνουν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι παραλογισμός. Εὐτυχῶς ποὺ καταλαβαίνω ὅτι ὁ κόσμος ἔχει κρίση καὶ θεωρεῖ ἀμελητέα αὐτὴν τὴν ὁμάδα, ἡ ὁποία μόνο κακὸ κάνει». [*]

– Γιὰ νὰ φυλαχθοῦμε καὶ νὰ φυλάξουμε…

Ὅ,τι μᾶς δίδαξε ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: «Ἐσεῖς θὰ πιστεύατε, ἀγαπητοί μου, ὅτι τυχαῖα μπαίνουν ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι προδίδουν τὴν Πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία;»!

Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τῆς Πτολεμαΐδας,

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, στ’ ἀλήθεια, πιστεύετε ὅτι:

– «Τυχαῖα» ὁ (κρυφὸ-Οἰκουμενιστὴς) Φλωρίνης Εἰρηναῖος κάλεσε στὴν τοπική μας Ἐκκλησία τὸν μεταπατερικὸ καθηγητὴ καὶ Μητροπολίτη Περιστερίου Γρηγόριο Παπαθωμᾶ;

«Ἐμεῖς φέραμε ἕνα ἐπίσκοπο καὶ μητροπολίτη συμπατριώτη, ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μεγάλωσε στὴν Πτολεμαΐδα! Καὶ ἐγώ, ἐπειδὴ καθόμαστε μαζὶ στὴ Σύνοδο δίπλα, ὅταν τοῦ εἶπα κάτι γιὰ τὴν Μητρόπολη (μοῦ εἶπε), «Καὶ ’γω ἀπὸ ’κεί εἶμαι. Στὴν Πτολεμαΐδα μεγάλωσα, πῆγα σχολεῖο, μοῦ ἀρέσει πάρα πολύ, ἔχω φίλους», καὶ ἐκεῖ λοιπὸν (τοῦ εἶπα), “ἀφοῦ ἤσασταν, ἐλᾶτε στὰ Ἐλευθέρια νὰ θυμηθεῖτε τὰ παιδικά σας χρόνια”». [*]

– Εἶναι «τυχαῖο» πού ἔβαλαν λόγο τοῦ Καζαντζάκη στὴν ἀφίσσα τοῦ ἐράνου τῆς «ΑΓΑΠΗΣ» τῆς μητροπόλεώς μας; Κατὰ (κυριολεξία) διαβολικὴ σύμπτωση, ὁ ἀντίχριστος αὐτὸς συγγραφέας εἶναι πολὺ ἀγαπητὸς σὲ ἐπιφανεῖς Οἰκουμενιστές! [11]

– «Τυχαῖα» κλήθηκε νὰ μιλήσει σὲ φιλανθρωπικὸ σύλλογο τῆς Πτολεμαΐδας, ἕνας κρυφοφιλοοικουμενιστὴς (φιλοκαζαντζακικὸς) θεολόγος, κάνοντας Σεμινάριο Οἰκουμενισμοῦ;

– Εἶναι «τυχαῖο» ποὺ αὐτὸς ὁ νεαρὸς νεωτεριστὴς θεολόγος εἶναι ἀγαπημένο πνευματικὸ παιδὶ τοῦ πρωτοσυγκέλλου μας, ὁ ὁποῖος διαφημίζει τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο [12], ἐνίοτε χλευάζει καὶ συκοφαντεῖ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπογράφει, μὲ καμάρι, «ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου»; [13]

– «Τυχαῖα», τέλος, ὁ καθήμενος ἐπὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Βαρθολομαῖος εἶπε: «Ἑορτάζοντας τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μαζί, μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ κοινό μας παρελθὸν καὶ νὰ προχωρήσουμε πρὸς τὴ μελλοντικὴ ἑνότητα. Αὐτὸς ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ξεπεράσουμε ἄλλες διαφορές, καταδεικνύοντας ὅτι ἡ κοινή μας Πίστη μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ὑπερβοῦμε παλαιὲς διαιρέσεις καὶ νὰ συνεργαστοῦμε γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ»;

Ἀλήθεια,

Ἐσεῖς θὰ θέλατε, ἀγαπητοί μου, νὰ συνεορτάσετε τὸ Πάσχα τοῦ 2025 μαζὶ μὲ (τὸν Πάπα καὶ τοὺς Προτεστάντες ἀλλὰ καὶ τοὺς φιλενωτικοὺς) ἐπισκόπους ποὺ προδίδουν τὴν Πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία;

Θὰ θέλατε νὰ συνεορτάσετε μαζί τους τὸ Πάσχα(;), ὅταν μάλιστα «Αὐτός», ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τῆς Ἀνάστασης θὰ τοὺς βοηθήσει, «νὰ ξεπεράσουν» καὶ ὅλες τὶς ἄλλες διαφορές, καταδεικνύοντας ὅτι «ἡ κοινή τους Πίστη», τοὺς ἐπιτρέπει «νὰ ὑπερβοῦνε παλαιὲς διαιρέσεις» (γιὰ τὶς ὁποῖες θεωροῦν ὅτι εὐθύνονται ἀποκλειστικὰ οἱ Ὀρθόδοξοι ἅγιοι Πατέρες!). Καὶ ἐπιπλέον, «νὰ συνεργαστοῦνε», ὄχι γιὰ τὴν δόξα τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστημένου, ἀλλὰ «γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ» (οὔτε κἄν τοῦ Τριαδικοῦ, ἀλλὰ ἑνὸς Θεοῦ ποὺ σαφῶς λένε ὅτι «ἔρχεται ἀπὸ τὰ ἔσχατα»!) στὸν ὁποῖο καὶ πιστεύουν!

ΜΕ ΤΙΜΗ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ: Γρηγόριος Ἰ. Γρηγοράκης, Δημήτριος Β. Ἐμμανουὴλ, Ζῆκος Π. Παπάζογλου, Χρῆστος Θ. Ἐλευθεριάδης

Πτολεμαΐδα 1 Ἰανουαρίου 2025

Σημειώσεις:

[*]youtube.com [**] «Ὅποιος λέει ὅτι «ὅποιος κόβει τὴ Μνημόνευση εἶναι σχισματικὸς καὶ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας», αὐτὸς εἶναι αἱρετικός. Γιατί εἶναι αἱρετικός; Γιατί τὴ διακοπὴ τῆς μνημόνευσης τὴ θέσπισε ὁ ΙΕ΄ Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ἑπομένως κατηγορεῖ τὴν Ἐκκλησία ὅτι εἶναι πλανεμένη ποὺ θέσπισε αὐτὸ τὸν Κανόνα. Γι’ αὐτὸ εἶναι αἱρετικός.» (Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Ἁγιορείτης)

[1] kathimerini.gr [2] naftemporiki.gr [3] arnion.gr [4] youtube.com [5] augoustinos-kantiotis.gr [6] eordaia.org [7] «ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ .Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΣΤΑΥΡΟΣ», ΑΘΗΝΑΙ 1978, ΤΕΥΧΟΣ Β΄, Σελ. 9. [8] anavaseismedia.wordpress.com [9] «ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2005, ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ, Σελ. 14. [10] «Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας», Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, Ἐκδόσεις «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας», Δ΄ Ἔκδοση 2006, Σελ. 39-40. [11] Γιὰ παράδειγμα, ὁ μακαρ. Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ ὁ κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, κ. Χρυσόστομος Σταμούλης. [12] «Ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ – ἀπάντηση πρὸς τὸν ἀποτει(σ)χισθέντα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος π. Παΐσιο Παπαδόπουλο» eordaia.org [13] βλέπε παραπομπὴ 12.

orthodoxostypos

……………………………………………………….

Δείτε σχετικά και:

-Ιεροσολύμων Θεόφιλος σε Μόσχας Κύριλλο: Τα 1700 χρόνια από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο απαιτούν ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων

-Από τον εορτολογικό διχασμό των Ορθοδόξων, στο «κοινό Πάσχα» μετά των αιρετικών.

-Κοινόν Πασχάλιον, Σύμπτωση ἤ Πρόκληση;

-Ἐπέτειος τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

-Κυθήρων Σεραφείμ: Νά ἑορτάσωμεν τήν ἐπέτειον τῶν 1700 χρόνων ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν αὐτῆς» καί «μή μεταίροντες ὅρια αἰώνια, ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο».

-Συνάντηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τον Ερντογάν με θέμα τους εορτασμούς για την συμπλήρωση 1700 ετών από την σύγκληση της εν Νικαία Α’ Οικουμενικής Συνόδου (325-2025)

-Ὅσα πικρὰ ἔρχονται – μόνον ἀπὸ αὐθεντικὰ ντοκουμέντα

-«Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον»

-Ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα δι’ ὅλους τούς Χριστιανοὺς