Οκτώ Ημέρες για να Αντιμετωπίσεις την Παιδική σου Ηλικία
Η Μέθοδος Hoffman, η ακραία μέθοδος με φανατικούς οπαδούς μεταξύ των διασήμων
εισαγωγικό από entaksis: Παρόλο που πολλοί υποστηρικτές της Μεθόδου Hoffman, συμπεριλαμβανομένων διασημοτήτων, αναφέρουν βαθιές και θετικές μεταμορφώσεις, η επιστημονική και κλινική κοινότητα διατηρεί σημαντικές επιφυλάξεις. Η κύρια αντίρρηση έγκειται στην έλλειψη ισχυρής επιστημονικής τεκμηρίωσης. Η Μέθοδος δεν βασίζεται σε μεγάλης κλίμακας, ανεξάρτητες, τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες (RCTs), οι οποίες είναι το χρυσό πρότυπο για την επικύρωση των ψυχοθεραπευτικών παρεμβάσεων. Επιπλέον, ο εντατικός και βιωματικός χαρακτήρας της διαδικασίας ενέχει τον κίνδυνο επαν-τραυματισμού, καθώς οι συμμετέχοντες βυθίζονται απότομα σε επώδυνα παιδικά τραύματα, χωρίς την απαραίτητη δομή και το χρονικό πλαίσιο που προσφέρει μια παραδοσιακή θεραπεία. Οι κριτικοί επισημαίνουν επίσης ότι τα αναφερόμενα οφέλη μπορεί να οφείλονται εν μέρει στο ισχυρό φαινόμενο πλασέμπο, που ενισχύεται από το υψηλό κόστος, τις υψηλές προσδοκίες και την απομόνωση που επιβάλλεται κατά τη διάρκεια του εβδομαδιαίου σεμιναρίου. Επομένως, η Μέθοδος αντιμετωπίζεται περισσότερο ως εναλλακτική πρακτική προσωπικής ανάπτυξης παρά ως κλινικά αποδεκτή ψυχοθεραπευτική τεχνική.
Το καταφύγιο υπόσχεται «ολική επανασύνδεση» μέσα σε μία εβδομάδα. Οι υποστηρικτές της μιλούν για κάθαρση· οι επικριτές της, για ένα πολύ απότομο ταξίδι στις πληγές κάποιου.
Η Όπρα Γουίνφρεϊ την περιέγραψε ως «10 χρόνια θεραπείας σε μία εβδομάδα». Η Κέιτι Πέρι ισχυρίστηκε ότι της έσωσε τη ζωή μετά από σοβαρή κατάθλιψη. Και η Vogue Paris την έχει χαιρετίσει ως «ένα από τα καλύτερα καταφύγια ευεξίας για τη θεραπεία σώματος και νου παγκοσμίως». Αναφέρονται στη Μέθοδο Hoffman, ένα εντατικό πρόγραμμα προσωπικής ανάπτυξης που, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του στις ΗΠΑ, στοχεύει στον «εντοπισμό αρνητικών συμπεριφορών, διαθέσεων και τρόπων σκέψης που αναπτύχθηκαν ασυνείδητα και ριζώθηκαν στην παιδική ηλικία».
Οι επικριτές της, ωστόσο, θεωρούν ότι απέχει πολύ από ένα ήπιο μονοπάτι προς την αυτοπραγμάτωση. Για κάποιους, το οκταήμερο καταφύγιο είναι περισσότερο μια αναγκαστική βύθιση στον πόνο παρά ένας γρήγορος δρόμος προς τη μεταμόρφωση.
Αυτή δεν ήταν η αντίληψη του Ραφαέλ ντε Κάρντενας. Ένα χρόνο αφότου ολοκλήρωσε τη διαδικασία, ο δημιουργικός διευθυντής και σχεδιαστής με έδρα τη Νέα Υόρκη μοιράστηκε την εμπειρία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφού πέρασε μια εβδομάδα απομόνωσης με περίπου 20 αγνώστους στην Πεταλούμα της Καλιφόρνια. «Δεν είμαι πάντα ευγνώμων ή χαρούμενος τώρα. Αλλά μπορώ να δω τα σκοτεινά μοτίβα που με διαμόρφωσαν», έγραψε στο Instagram, σε μια ανάρτηση όπου περιγράφει ότι αισθάνεται «ακατέργαστος, ευάλωτος, εκτεθειμένος». Σε βιντεοκλήση με την EL PAÍS, ο Ντε Κάρντενας εξήγησε ότι δεν ήρθε στη μέθοδο λόγω κάποιας κρίσης ή μεγάλου προβλήματος στη ζωή του. «Ήθελα να ζήσω με περισσότερη ευγνωμοσύνη. Ένιωθα ότι συνέχεια ανταγωνιζόμουν. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, γιατί τελικά, το έργο που χρειάζεται γυάλισμα είσαι εσύ».
Το Ινστιτούτο Hoffman ορίζει τη διαδικασία του ως μεταμόρφωση σε τέσσερα επίπεδα: συναισθηματικό, πνευματικό, διανοητικό και σωματικό. Ο συνδιευθυντής του ινστιτούτου στην Ισπανία, Λουίς Φερνάντο Κάμαρα, δηλώνει ότι «δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα για τη θεραπεία» και επιμένει ότι δεν μπορεί να υποσχεθεί ότι ένα καταφύγιο μιας εβδομάδας θα αλλάξει τη ζωή κάποιου. «Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει σε εσάς, αλλά το 95% των ασθενών μας βιώνουν μια αλλαγή στις προσωπικές, ρομαντικές ή οικογενειακές τους σχέσεις». Εξηγεί ότι, μέσω διαφόρων τεχνικών, όπως η Θεραπεία Gestalt, η Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία και η Ψυχανάλυση, οι συμμετέχοντες αναπολούν επεισόδια από την παιδική τους ηλικία για να εντοπίσουν μοτίβα και να προσπαθήσουν να τα τροποποιήσουν.
Η Έλεανορ Μόραν, δημοσιογράφος της The Guardian, γράφτηκε στη Μέθοδο Hoffman μετά από έναν χωρισμό, όπως αφηγήθηκε σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα. Χωρίς να γνωρίζει γιατί, συνέχιζε να πέφτει στο ίδιο μοτίβο ανδρών και σχέσεων. Η Μόραν ανακάλυψε ότι οι αποτυχημένες σχέσεις της είχαν να κάνουν περισσότερο με τον παιδικό της δεσμό με τον πατέρα της παρά με κάποια ερωτική απογοήτευση. «Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας κατανόησα γιατί είχα βάλει τον πατέρα μου σε ένα τόσο υψηλό βάθρο ως μικρό κορίτσι, παρόλο που ήταν στην καλύτερη περίπτωση αναξιόπιστος, και στη χειρότερη εντελώς επικίνδυνος». Μετά από αυτή την εβδομάδα «βαθιάς αλλαγής», τώρα περιγράφει τον εαυτό της ως ένα πιο ενσυναισθητικό άτομο, που γνωρίζει ότι «οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κρυφές πληγές που προσπαθούμε να κρύψουμε».
Η Μέθοδος Hoffman ιδρύθηκε το 1967 από τον Μπομπ Χόφμαν, έναν πρώην ράφτη χωρίς επίσημη εκπαίδευση στην ψυχολογία, ο οποίος, σύμφωνα με τη δική του αφήγηση, άκουγε τα προβλήματα των πελατών του και προσπαθούσε να τους καθοδηγήσει. Κατά τη διάρκεια των σχεδόν 60 ετών λειτουργίας της μεθόδου, έχει αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς, αλλά και επικριτές. Το 2006, το γερμανικό περιοδικό Stern προειδοποίησε ότι «υπάρχει κίνδυνος επαν-τραυματισμού: τα αρνητικά συναισθήματα γίνονται τόσο έντονα που το πληγέν άτομο δεν μπορεί πλέον να τα επεξεργαστεί». Ένα άρθρο ανέφερε περιπτώσεις στη Γερμανία τη δεκαετία του 1990 ορισμένων ασθενών που «χρειάστηκε να εισαχθούν σε ψυχιατρικά νοσοκομεία κατά τη διάρκεια ή μετά το καταφύγιο λόγω παραισθήσεων, σοβαρής κατάθλιψης ή άλλων σοβαρών αντιδράσεων». Στην Ισπανία, οι ειδικοί ψυχολόγοι που συμβουλεύτηκαν, όπως το Επίσημο Κολλέγιο Ψυχολόγων της Μαδρίτης, αρνήθηκαν να σχολιάσουν τη διαδικασία επειδή «ποτέ δεν έχουν εμπλακεί στην εμπειρία».
Από την πρώτη μέρα, οι ασθενείς πρέπει να μοιραστούν τις πιο προσωπικές λεπτομέρειες και εμπειρίες τους με αγνώστους και να δεσμευτούν ρητά να μην αποκαλύψουν τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας. Ωστόσο, μεταξύ των αφηγήσεων που μοιράστηκαν πρώην συμμετέχοντες, υπάρχουν επαναλαμβανόμενες αναφορές για ανορθόδοξες πρακτικές: χτυπούν μαξιλάρια με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ ή σκίζουν τηλεφωνικούς καταλόγους τις ημέρες που ξεκινούν στις 7 το πρωί. Για κάποιους, αυτή η ένταση είναι μέρος του προγράμματος. για άλλους, δείχνει ότι δεν είναι μια κατάλληλη διαδικασία για όλους.
Παρά το γεγονός ότι είναι ένα είδος αιρετικού καταφυγίου, η Μέθοδος Hoffman δεν είναι ακριβώς μυστική: είναι παρούσα σε 15 χώρες, με περισσότερους από 150.000 συμμετέχοντες, σύμφωνα με στοιχεία του ινστιτούτου. Η δημοτικότητά της επανέρχεται με κάποια κανονικότητα όταν διασημότητες — Ορλάντο Μπλουμ, Σιένα Μίλερ, και Γκουίνεθ Πάλτροου, μεταξύ άλλων — έχουν δηλώσει δημόσια ότι την έχουν εφαρμόσει. Στην Ισπανία, ωστόσο, η εμβέλειά της είναι μέτρια. Το ινστιτούτο λειτουργεί από το 1996 και έχει περίπου 2.000 συμμετέχοντες. Ο λόγος, υποστηρίζει ο Λουίς Φερνάντο Κάμαρα, είναι η χαμηλή της προβολή σε σύγκριση με άλλα κέντρα: «Δεν καταφέραμε να την επεκτείνουμε ή να της δώσουμε τη δημοσιότητα που της αξίζει, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο πληθυσμός είναι πιο εξοικειωμένος με την ψυχολογία και έχει περισσότερα οικονομικά μέσα».
Η υψηλή τιμή είναι επίσης ένας παράγοντας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το κόστος ανέρχεται έως και τα $8.000 ανάλογα με τις ημερομηνίες και την τοποθεσία. Πίσω στο 2005, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Οράσιο Σίλβα σατίρισε τη διαδικασία στο The New York Times Magazine, περιγράφοντάς την ως μια ιδιοτροπία της βιομηχανίας της μόδας και των προνομιούχων. «Η Διαδικασία Hoffman είναι ένα οκταήμερο καταφύγιο αυτοανάλυσης όπου οι λάτρεις ενθαρρύνονται να φορούν ετικέτες — όχι Prada ή Gucci, αλλά ετικέτες όπως ‘θύμα’ και ‘ανάξιος’, με βάση το πώς αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως παιδιά». Για τον Σίλβα, ο οποίος δεν υποβλήθηκε στη θεραπεία, ήταν κάτι «διαβολικό»: «Θα προτιμούσα να παρακολουθήσω την Εβδομάδα Μόδας της Ισλανδίας παρά να μοιραστώ προσωπικές λεπτομέρειες με μια ομάδα αγνώστων», είπε ο Σίλβα, επιδεικνύοντας αντι-σνομπισμό.
Η Όπρα Γουίνφρεϊ όρισε τη Μέθοδο Hoffman ως «ένα αποκλειστικό θεραπευτικό καταφύγιο για τους πλούσιους και διάσημους». Όσοι μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, προσπαθούν να επιλύσουν μέσα σε μια εβδομάδα αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Για κάποιους, η ευχαρίστηση έγκειται τόσο στην πιθανότητα θεραπείας όσο και στο να πληρώσουν για αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου