Κυριακή προ των Φώτων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ». Ὁ Τίμιος Πρόδρομος, κήρυξε εἰς τόν κόσμον, τό χαρμόσυνο μήνυμα περί τῆς ἐξουσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μεσσίου. Τό Πρωτευαγγέλιον, ἦταν ἡ πρώτη χαρμόσυνος ἀποκάλυψις, σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ θά συνέτριβε τήν κεφαλήν τοῦ Ὄφεως[1]. Ἔκτοτε, ὁ Ἐπουράνιος Πατήρ θά προετοίμαζε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων διά τῶν ἁγίων Του Προφητῶν, ὥστε νά ὑποδεχτοῦν μέ εὐθεῖες καρδιές τόν Λυτρωτήν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, Θεάνθρωπον Χριστόν.

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας[2] καί ὁ προφήτης Μαλαχίας[3], προεῖπον ἀκριβῶς γιά τήν ἐκ Θεοῦ δοθείσαν διακονίαν εἰς τόν Τίμιον Πρόδρομον. Ὁ Βαπτιστής Ἰωάννης μαρτυρεῖ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Ἐκεῖνος πού λόγῳ τῆς θείας φύσεώς Του, εἶναι ὁ μόνος Δυνατός καί βαπτίζει μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί καθαρίζει τίς ψυχές ἀπό κάθε ἁμαρτία.

Προϋπόθεσις, μία καί μοναδική: «Μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ». Αὐτό σημαίνει, σεβαστή γερόντισσα, ὅτι καί ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτῶνται ὅλα· ἡ θεμελίωση στήν πίστη καί ἡ ἐδραίωσή της καί ἡ ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου.

Θεμελίωση στήν πίστη, σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς, ἡ καρδιά, ἡ συνείδηση, ἡ βούληση, ὅλο τό εἶναι μας, ἔχουν θεμέλιό τους τήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν ὑπακοή στόν Θεάνθρωπο Κύριο. Φρονοῦμε, τό νά ἀνάγονται τέλος ὅλα σέ αὐτήν, διαφορετικά λέγει ὁ Τίμιος Πρόδρομος: «…ἡ ἀξίνη πρός τήν ρίζα τῶν δέντρων κεῖται·»[4].

Ἐν τούτοις, γεννᾶται αἴφνης τό ἐρώτημα· Πῶς ὁ ἄνθρωπος πληροῦται μέ «τό πλήρωμα τῆς θεότητος» ἐν Χριστῷ; Μόνον, ζῶντας μέ Αὐτόν καί ἐν Αὐτῷ. Καί ποῦ βρίσκεται ὁ Χριστός; Στό θεανθρώπινο σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία.

Μόνον, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἄνθρωποι πληροῦνται βαθμιαίως μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὥσπου νά καταστοῦν ἐν Αὐτῷ πληρωθέντες, καί αὐτό ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό πλήρωμα Ἐκείνου «τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου»[5].

Συνεπῶς, μόνον τόν Χριστόν νά λάβουμε ἀδελφοί, νά γεμίσουμε μέ Αὐτόν καί νά παραμείνουμε σέ Αὐτόν, αἰώνια[6]. Τά ὑπόλοιπα, ὅλα τά ὑπόλοιπα ἀποτελοῦν τά ἄχρηστα σκύβαλα.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί,  ζῶντες μέ μετάνοια σ’ αὐτόν τόν κόσμο, εἴμαστε ἀθάνατοι ἐπειδή οἱ σκέψεις καί ἡ μέριμνά μας εἶναι στραμμένες πρός τήν ἀθανασία, τό θεῖον, καί τήν ἀφθαρσία. «Τό πολίτευμά μας ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»· «οὐ γάρ ἔχομεν ὦδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».

Ὅ,τι πιό μεταρσιωμένο ὑπῆρχε στόν παλαιό προχριστιανικό κόσμο, ὅπως ἡ πίστη τοῦ περιουσίου λαοῦ· οἱ κορυφαῖοι τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἁγιότητος, οἱ Προφῆτες καί οἱ Πατριάρχες, ἦταν ἡ σκιά αὐτῆς τῆς μοναδικῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία ἔμελλε νά ἐμφανιστεῖ καί ἐμφανίστηκε μέ τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, μέ τό σῶμά Του, τήν Ἐκκλησία.

Ὁ λόγος τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου πού ἀκούσαμε σήμερα βεβαιώνει, τοῦ λόγου τό ἀληθές· «·ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμί ἱκανός κύψας λῦσαι τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ».

Φοβερό, χριστιανοί μου καί ἀνεξιχνίαστον ἀκόμη καί στόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή, τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ὁ Χριστός ζῶντας μέ πλήρη τήν θεότητά Του, στό σῶμά Του, στήν Ἐκκλησία, ζωογονεῖ ἀδιάκοπα τούς νεκρωμένους ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπους, τούς ἐγείρει ἀπό τόν τάφο τῆς ἁμαρτωλότητος, τούς ἀνιστᾶ ἐκ τῶν νεκρῶν καί τούς ἐναποθέτει στούς οὐρανούς· «κρυμμένοι σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ».

Αὐτός εἶναι ὁ ἀδιάκοπος θεανθρώπινος ἄθλος, ἡ μοναδική προσφορά τοῦ μόνου Φιλανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού σώζει τούς πιστούς παρέχοντάς τους τό φάρμακο γιά κάθε ἁμαρτία καί αὐτό μέσα στήν Ἐκκλησία. Λέγει ὁ Πρόδρομος:  «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἐπειδή ἡ ἁμαρτία εἶναι θεόμαχος δύναμη, ἀπονεκρώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε τί τό θεῖο, τόν ἀπονεκρώνει ἀπό τήν ἔνθεο ζωή. Σκοτίζει τή διάνοιά του καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος δέν γνωρίζει τόν Θεό, Τόν λησμονεῖ.

Ἡ ἁμαρτία νεκρώνει τήν καρδιά, τήν συνείδηση, τό θέλημα πρός τήν ἀρετή καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἐπιθυμεῖ τόν Θεό. «...εἰς τά ἴδια ἦλθε καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον»[7]. «...περί ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐκ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ»[8].

Οὐσιαστικά δέν τά δέχονται ὅσοι, εἶναι πονηρά αὐτῶν τά ἔργα· ἔτσι χωρίζεται ὁ ἁμαρτωλός ἀπό τόν Θεόν, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς· ἐπειδή προτιμᾶ τήν πηγή τῆς ἀποστασίας, ἀκολουθεῖ τό σκοτάδι πού εἶναι ὁ διάβολος, ἀρνεῖται τό φῶς, τόν Χριστόν. Παραμένοντας ἀμετανόητος στίς ἁμαρτίες ὁ ἄνθρωπος, παραμένει οἰκειοθελῶς στούς πολλούς θανάτους, οἱ ὁποῖοι ἐπίμονα καί ἀνελέητα νεκρώνουν καί τήν ψυχή καί τό σῶμα. Σέ τελευταῖα ἀνάλυση, ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀπερίγραπτα φοβερότερη καί ἀπό τόν ἴδιο τόν θάνατο, ἐπειδή  μόνον αὐτή, παράγει, γεννᾶ τόν θάνατο.

           Στῶμεν καλῶς ἀδελφοί· ἡ πίστη στό Εὐαγγέλιο, καθώς μαρτυρεῖ ἡ Ἁγία Γραφή, γεννᾶ καί στηρίζει τό ὀρθόδοξο φρόνημα· τήν ζωή καί τήν ἀνάσταση τῶν πάντων.

Στόν Ἰησοῦν, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, τό Ἔλεος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.            

---

[1](Γένεσ.3, 14-15)

[2](Ἠσαΐας 40, 3)

[3](Mαλαχ.3, 1)

[4](Ματθ. 3, 10)

[5](Ἐφεσ. 1, 23)

[6](Ἐφεσ. 3, 19 καί Ἰωάν.15, 4)

[7](Ἰωάν. 1, 11)

[8](Ἰωάν. 16, 9)