Κυριακή Γ΄Νηστειών (Σταυροπροσκύνησις)

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΣ)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες ἀκτινοβολοῦνται στή ζωή τῶν Ἁγίων. Οἱ Ἅγιοι θυσίασαν τήν ζωή τους διά τήν ὁμολογία τοῦ Ἰησοῦ καί τήν ὑπακοή σ’Αὐτόν. Δέν δίστασαν· καί ἐνέταξαν τό «ἐγώ», στό «Ἐσύ Κύριε». Πλημμύρισαν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ χαρά δέ καί λαχτάρα μιμήθηκαν τά παθήματα καί τήν ὑπομονήν τοῦ Θεανθρώπου, ἵνα μείζονα ζωήν κληρονομήσωσιν. Διότι πίστευαν: «Τί θά ὡφελήσει τόν ἄνθρωπον, ἐάν κερδίσει τόν κόσμον ὅλον καί πεθάνει μέσα στό «ἐγώ» του, στήν κόλασή του, χωρίς τήν κοινωνία μέ τόν Χριστόν καί τούς ἀδελφούς του, ἀπορρίπτοντας τήν σταυροαναστάσιμη ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ»;

Δόμησαν οἱ σεσωσμένοι τήν προσωπικότητά τους, στό ἁγιασμένο καί ἡρωϊκό ἰδεῶδες· καί μέ ἱδρῶτα πού γινόταν μῦρον, στό μυροδοχεῖον τῆς καρδιᾶς των, ἔβρεχαν μέ λεπτότητα καί διάκριση τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. 

Συσταυρωμένοι μέ τόν Χριστό στόν Σταυρόν, ἄκουγαν, πρόσεχαν, μάθαιναν, παραμένοντες πάντοτε, καρφωμένοι στόν Τίμιον Σταυρόν, ὅπου τά πονηρά βέλη τοῦ Βεελζεβούλ, γίνονται καταγέλαστα. «Ἰδού ἔστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω», λέει ὁ Κύριος· ὁ κόσμος παρέρχεται· ἡ Ἀλήθεια ἐλήλυθε· ὁ Χριστός μένει εἰς τόν αἰῶνα. Συνεπῶς ἡ εἰλικρίνεια, ἡ αὐθεντικότητα καθώς καί ἡ θυσιαστική ἀγάπη πού ἀπορρέουν ἀπό τόν Τίμιον Σταυρόν, γι’ αὐτούς πού Τόν προσκυνοῦν ἐπάξια σήμερα, εἶναι τό αὐθεντικό κριτήριο ὅτι ὁ Θεός Πατήρ εἶναι ἀληθής· ἐπίσης ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου.

Ἐν τούτοις, σεβαστή γερόντισσα, ἡ γνήσια ἀπόδειξις τῶν ἀκολουθούντων ἀπλανῶς τόν Ἰησοῦν, μέ τόν Σταυρόν στούς ὦμους, εἶναι ἡ αἴσθησις, ἡ γεῦσις τῆς Ἀκτίστου Τριαδικῆς Χάριτος. Ὅπως ἐπίσης φρονοῦμε ὅτι εἶναι καί ἡ πνευματική ἐποπτεία· καθώς καί ἡ μέθεξις τῶν ἀληθειῶν τῆς θ. διδασκαλίας τοῦ Μεσσίου, δηλαδή, ἡ σοφία καί διάκρισις τῶν ἀποκαλύψεων ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ Λόγου. Αὐτό προϋποθέτει μῖσος μέ ὅλην τήν ψυχήν καί ἀπάρνηση κάθε σαρκικῆς ἐπιθυμίας, ἐπειδή αὐτές οἱ κακίες τῆς σάρκας καθιστοῦν τόν Μῶμον καί Σπῖλον δειλόν καί ἐχθρόν τοῦ Θεοῦ.

Συνεπῶς, ἀδελφοί, ὁ πιστός ὀρθόδοξος χριστιανός πού σταύρωσε τόν κόσμον γιά τόν ἑαυτό του καί τόν ἑαυτό του γιά τόν κόσμον, διέλυσε γιά πάντα τήν ἔχθραν μέ τόν Θεόν καί ἔκανε εἰρήνη καί ἀποδέχτηκε τήν φιλία τοῦ Ἰησοῦ. Ἀποκτήθηκε ἔτσι ἡ ἀληθινή γνώση ὅτι «ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε σάρκα»[1] καί ἀφοῦ ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος-χωρίς ἁμαρτία- ὡς τέλειος Θεός, τήν ξανάπλασε καί τήν θέωσε. Ὥστε, δέν ἀνήκουμε πλέον στόν ἑαυτό μας, ἀλλά σ’ Ἐκεῖνον πού μᾶς ἑνοποίησε μέ τόν ἑαυτό Του, μέσω τῆς ἀθάνατης Τράπεζας καί τοῦ Σταυροῦ, πού μᾶς ἔκανε θέση ἐκεῖνο πού Αὐτός εἶναι φύση.

Ἀποτέλεσμα εἶναι: «Ὅποιος ὑπέταξε τή δουλεία πού προέρχεται ἀπό τήν ἕνωση πνεύματος καί σάρκας, στήν ἀξία καί στή φύση τοῦ Ἑνός(τοῦ πνεύματος), αὐτός ὑπέταξε ὅλη τήν κτίση στόν Θεό, συνάπτοντας σέ Ἕνα, τά χωρισμένα καί εἰρηνοποιῶντας τά πάντα( Ὅσιος Νικήτας Στηθᾶτος)». Ἐκεῖνος πού «ἀπώλεσε» τήν ψυχή  του καί τήν θυσίασε χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου, αὐτός θά τήν σώσει. Ἐκεῖνος πού σηκώθηκε ἀπό τήν πτώση στά νεκρά ἕργα, ἀναστήθηκε μαζί μέ τόν Χριστό. Ζεῖ  κοντά στόν Θεό[2], μέ τήν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο, τόν ἀνέστησε ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας· ὥστε δέν ζεῖ πλέον αὐτός γιά τήν σάρκα καί τόν κόσμο, ἀλλά ζεῖ μέσα του ὁ Χριστός[3].

Δέν ὑπάρχει λοιπόν ἄλλος τρόπος ἀδελφοί μου νά νεκρωθοῦμε γιά τόν κόσμο, παρά μόνον διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· δηλαδή νά νεκρώσουμε τά μέλη τοῦ σώματος ὡς πρός τήν ἁμαρτία. Καί τά μέλη τοῦ σώματος νεκρώνονται, ὅταν γίνουμε μέτοχοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ διδασκαλία: «ἐάν ἕνας ἄνθρωπος χάσει τήν ψυχή του, τί θά δώσει ὡς ἀντάλλαγμα, μέ τό ὁποῖο θά ἐξαγοράσει αὐτήν, ἀπό τήν αἰώνια ἀπώλεια» εἶναι δεδομένη.Ἤ ὁποιοσδήποτε ἐντραπεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τούς λόγους Του καί σκανδαλιστεῖ, ἀρνούμενος τόν Σταυρόν καί χλευάζοντας τά πάθη Του, αὐτόν βεβαίως θά τόν ἐντραπεῖ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλίμονο τότε!!! Θά τόν ἀποκηρύξει, ὡς μή ἰδικόν Του, ὅταν ἔλθει μέ τούς Ἁγίους Ἀγγέλους περιβεβλημένος τήν δόξα τοῦ Πατρός Του.

Σύμπέρασμα: Ἄς ἐλευθερώσουμε τά μέλη μας ἀδελφοί καί τίς αἰσθήσεις μας ἀπό τήν δουλεία τῶν παθῶν, ἵνα τά ὑποδουλώσουμε στήν ἀρετή. Τότε ἔχουμε τό ἀλάνθαστο κριτήριο τῆς παρουσίας τοῦ Παρακλήτου, ὅπου μᾶς ἀνεβάζει διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πάνω ἀπό τόν νόμο τῆς σάρκας. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ζεῖ σαρκικά, ὁ νόμος τῆς σάρκας τόν ἐξουσιάζει· ὅταν ὅμως πεθάνει καί νεκρωθεῖ γιά τόν κόσμο, ἐλευθερώνεται ἀπό τόν νόμο αὐτό. Στῶμεν καλῶς ἀδελφοί. Οἱ καιροί οὐ μενετοί.

Τέλος, ἄς θυμηθοῦμε ἐδῶ τήν σκηνή πού ξετυλίχτηκε μέ τούς μάγους τοῦ Φαραώ ἀπέναντι στόν  Μωϋσέα[4] καί στόν Ἀαρών, γιά νά καταλάβουμε τήν πλάνη τῆς Ν. Ἐποχῆς καί τῆς σατανοκίνητης τεχνητῆς νοημοσύνης, ἡ ὁποία δέν ἔχει οὔτε ψυχή, οὔτε συνείδηση, εἰ μή μόνον ὅτι σ’ αὐτήν ὑποκρύπτεται ὅλη ἡ ἐνέργεια τοῦ Σατανᾶ, στούς πλανεμένους, καί νικιέται ἀπό τόν Θεόν. Ἡ παλαιά θεία τάξις καί Διαθήκη παραχώρησε ἐν Χριστῷ μέ δύναμιν ὑπερφυσικήν καί ἀκαταγώνιστον, τήν θέση της στήν Νέα θείαν τάξιν(Διαθήκη), τήν ὁποίαν θά ἐκπροσωπεῖ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἄλλη Βασιλεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Τό πρῶτο σημεῖο τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Σωτῆρος τοῦ ὁποίου τήν παγκόσμιον προσκύνησιν ἑορτάζουμε σήμερα, ὡς σύμβολο τῆς σωτηρίας μας, ὡς σημεῖο τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, εἶναι ὁ Σταυρός. Τότε ὅλοι θά ἀναγνωρίσουμε στόν Σταυρό, τό σημεῖο τοῦ Χριστοῦ, καθ’ ὅτι καί ἐμεῖς, αὐτοῦ τοῦ σημείου, θά φέρουμε ἐπ’ ὥμων, ἐφ’ ὅρου ζωῆς ἄχρι θανάτου. Γένοιτο, γένοιτο.

Στόν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ τιμή, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ἰωάν.1, 14)

[2](Ρωμ. 6, 9-10)

[3](Γαλ. 2, 20)

[4](Ἐξοδ.7, 9-12)