Στὸν δρόμο τῶν ἡρώων

Στὸν δρόμο τῶν ἡρώων

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος

       Γιὰ τὰ ἡρωϊκὰ κατορθώματα τῶν ἀγωνιστῶν μας στὸν πόλεμο τοῦ ’40 ἔχει χρησιμοποιηθῇ ὁ ὅρος ἐποποιΐα. Ὄχι ἀτυχῶς. Πῶς ἀλλοιῶς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρίσῃ κανεὶς τὰ ἀνδραγαθήματα τῶν Ἑλλήνων στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο ἀλλὰ καὶ μετά, στὴν γερμανικὴ ἀντίσταση, παρὰ ὡς ἔργα μεγάλα καὶ θαυμαστά, ποὺ ξεπερνοῦν πράγματι τὴν σφαῖρα τῆς λογικῆς καὶ ἀγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ θαύματος; Ἀλλὰ καὶ τί λόγια νὰ βρῆ κανείς, γιὰ νὰ περιγράψῃ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν ποὺ δὲν δείλιασαν οὔτε μπροστὰ σὲ πολυαριθμότερους οὔτε μπροστὰ σὲ ἀρτιώτερα ἐξοπλισμένους μαχητές!

     Ἄλλωστε, τό ᾿χει ἡ μοῖρα τῶν Ἑλλήνων, νά ᾿ναι πάντοτε «πολλὰ ὀλίγοι» καὶ νὰ ἀγωνίζωνται διαρκῶς, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, γιὰ νὰ διαφυλάσσουν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά των ἀπὸ τοὺς κάθε λογῆς εἰσβολεῖς καὶ δυνάστες. Δὲν τοὺς ἔλλειψαν ποτὲ οἱ ἀγῶνες, ἀλλὰ καὶ δὲν ἡττήθηκαν ποτέ, ὅσο ἀγωνίζονταν ἑνωμένοι, γιατί ἀναπλήρωναν τὴν ἀριθμητικὴ ὑστέρηση μὲ τὴν ὑπεροχὴ τῆς ψυχῆς, τὴν ἀδυναμία μὲ τὴν πίστη στὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα καὶ τὴν ἐλευθερία.

     Πράγματι, οἱ Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν συνυφασμένη τὴν πίστη στὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀγάπη στὴν πατρίδα, λησμόνησαν πρὸς στιγμὴν τίς ἰδεολογικὲς καὶ ἄλλες ἀντιθέσεις των, συσπειρώθηκαν γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἰδανικῶν των καὶ ἀγωνίστηκαν μὲ ἀπαράμιλλο θάρρος καὶ ἀξιοθαύμαστη γενναιότητα, ὅπως ὡμολόγησαν ἀκόμη καὶ οἱ ἐχθροί των.

      Ἔτσι, ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας, ποὺ ἐνίσχυε τοὺς ἀγῶνες καὶ τίς θυσίες τῶν παλληκαριῶν μας στὰ θρυλικὰ ἠπειρωτικὰ βουνά, καὶ μὲ τὴν ἀξιοθαύμαστη συμβολὴ τῶν ἀμάχων καὶ τὴν συνεργασία ὅλων, συντελέστηκε τὸ «θαῦμα τοῦ ’40» καὶ ἐπιτεύχθηκε, ἀπὸ τοὺς μικροὺς καὶ ἀνίσχυρους «νέστορες», ἡ πρώτη νίκη κατὰ τοῦ «λυαίου» φασισμοῦ, ἡ ὁποία ἦταν προϊὸν συνδυασμοῦ πολλῶν παραγόντων, ὅπως, κυρίως:  α) τῆς ὁμόφωνα ἐκπεφρασμένης, -διὰ στόματος, μάλιστα, ἑνὸς δικτάτορος, θελήσεως ἑνὸς μικροῦ ἀνυπεράσπιστου λαοῦ νὰ προβάλῃ ἀντίσταση ἀπέναντι σ᾿ ἕναν ἰταμὸ εἰσβολέα, β) τῆς ὑπερβάσεως, ὑπὸ τὴν ἀσύμμετρη αὐτὴν ἀπειλή, τῶν ἐπιμέρους ἀντιπαραθέσεων πρὸς ὄφελος τοῦ κοινοῦ συμφέροντος τῆς πατρίδος, καὶ γ) τοῦ συντονισμοῦ τῶν ἐνεργειῶν τῶν δυνάμεων ὑπερασπίσεως τῶν πατρώων ἐδαφῶν καὶ τῆς ὁμολογουμένως δύσκολης συνεργασίας των, χάρη στὴν ὁποία, πάντως, πραγματοποιήθηκαν οἱ πρῶτες νῖκες, ποὺ μὲ τὴν σειρά των ὡδήγησαν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνυψώσεως τοῦ ἠθικοῦ, στὶς ἑπόμενες μεγάλες ἐπιτυχίες.

     Ἔτσι, οἱ ἑνωμένοι καὶ ψυχωμένοι Ἕλληνες κατώρθωσαν νὰ ἀντιμετωπίσουν μὲ ἡρωϊσμὸ ἀκόμη καὶ αὐτὴν τὴν τριπλῆ σκληρὴ κατοχή, Γερμανῶν, Ἰταλῶν καὶ Βουλγάρων, καὶ νὰ γράψουν καὶ τὸ ἔπος τῆς Ἐθνικῆς Ἀντιστάσεως. Πράγματι! Ὅσο ἀγωνίζονταν μὲ ὁμοψυχία, ἀνέβαιναν συνεχῶς τὰ σκαλοπάτια τῆς νίκης, μόλις ἐπέτρεψαν νὰ τοὺς καταλάβῃ ἡ διχόνοια, καταβαραθρώθηκαν καὶ πάλι.

     Ἐπειδή, λοιπόν, καὶ σήμερα, 83 χρόνια μετά, βρισκόμαστε καὶ πάλι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες σὲ μιὰ πολὺ δύσκολη καμπὴ τῆς ἱστορίας μας, σὲ σύγχυση, διαπάλη καὶ γενικὴ διαφθορά, οἱ ἥρωές μας ξεπροβάλλουν ἀπὸ τὸ παρελθὸν ὁλοζώντανοι καὶ μᾶς δείχνουν καὶ πάλι τὸν δρόμο ποὺ χάσαμε﮲ τὸν δρόμο τῆς συνεργασίας, τῆς ὁμοψυχίας, τῆς ἀγωνιστικότητας καὶ τῆς θυσίας γιὰ τὰ ἰδεώδη τῆς πίστεως, τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἐλευθερίας, καλῶντας μας, συγχρόνως, νὰ συνεχίσωμε καὶ νὰ ὁλοκληρώσωμε τοὺς ἀνεκπλήρωτους ἀγῶνες των.

     Γιὰ νὰ τὸ πετύχωμε, ὅμως, αὐτὸ καὶ γιὰ νὰ σταθοῦμε καὶ πάλι ὀρθοί, ὅπως ἁρμόζει σὲ παιδιὰ ἡρώων, χρειάζεται, πάνω καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ πιστέψωμε στὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης, ποὺ ἔρχεται πάντοτε ἀρωγὸς στοὺς ἀδυνάτους καὶ στοὺς ἀδικημένους, στὴν συνέχεια νὰ ἀνασυνταχθοῦμε, ἐγκαταλείποντας ὁριστικὰ τὴν ῥαστώνη μας καὶ στηριζόμενοι πλέον ὄχι σὲ ξένες καὶ ἀλλότριες δυνάμεις ἀλλὰ στὶς δικές μας δυνάμεις, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὥστε, στὸ ἑξῆς, νὰ ἐργαστοῦμε -καὶ κυρίως νὰ συνεργαστοῦμε- γιὰ τὴν ἀποτίναξη τῶν νέων ζυγῶν καὶ τὴν ἀπόκρουση τῶν συνεχῶς αὐξανομένων δεινῶν.

   Ἐὰν δὲν ἀποκτήσωμε καὶ πάλι τὴν χαμένη μας πίστη στὸν Θεό, τὴν πίστη αὐτὴν ποὺ ἐνεψύχωνε τοὺς ἥρωες τοῦ ‘40 καὶ τοὺς ἐνεδυνάμωνε, ὥστε νὰ φωνάζουν «ἀέρα» καὶ νὰ ἀποκρούουν μὲ τίς ἰαχές των τὸν τρομερὸ ἐχθρό, ἐλπίδα γιὰ ἀνάσταση δὲν ἔχομε.

   Καιρὸς νὰ ἐμπιστευτοῦμε, ἐπὶ τέλους, τίς λιγοστές μας δυνάμεις στὸν Παντοδύναμο Θεὸ καὶ στὴν Παναγία Μητέρα Του καὶ νὰ τῆς ζητήσωμε νὰ μᾶς σκεπάζῃ μὲ τὴν χάρη της καὶ νὰ ἀναλάβῃ καὶ πάλι νὰ ὑπερασπιστῇ τὰ δίκαιά μας ἐνώπιον τοῦ Υἱοῦ της καὶ Θεοῦ μας. Ἀρκεῖ μόνον νὰ τὸ ζητήσωμε! Γένοιτο!