H κρίση των θεσμών στην Ελλάδα

H κρίση των θεσμών στην Ελλάδα

Του Αρχιμ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών - δρος Θεολογίας

Η σημερινή κατάσταση στον ελλαδικό χώρο, ως προς τους θεσμούς, είναι απαράδεκτη και κατά πολλούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς αναλυτές εγκυμονεί εθνικούς κινδύνους. Προσωπικώς πιστεύουμε ότι η χώρα μας τη στιγμή αυτή κάνει το «salto mortale».

Υπάρχει, όμως, και μια φωτεινή ακτίνα ελπίδας που μας οδηγεί στην βεβαιότητα της υπερβάσεως του χάσματος που την απειλεί. Είναι δυνατόν να κάνει το «salto salutis», όσο κι αν το βλέπουμε ουτοπία. Εάν αυτό δεν συμβεί, τότε και την Ορθόδοξη χώρα μας περιμένει το χάος και ο πνευματικός θάνατος.

Η ανθρώπινη Ιστορία διαμορφώνεται ξεκινώντας από τους εξής θεσμούς: 1) Την θρησκεία, 2) την πολιτική, 3) την γνώση και 4) την τέχνη. Αυτοί οι τέσσερις θεσμοί συνθέτουν την ολοκληρωμένη κοινωνική ζωή. Αλλάζει, βεβαίως, κατά εποχή το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται.

Σήμερα οι θεσμοί αυτοί «πάσχουν» σ' ολόκληρο τον κόσμο και στην χώρα μας. Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος ότι οι θεσμοί αυτοί βρίσκονται στην μεγαλύτερη κρίση όλων των αιώνων.

1) Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Η θρησκεία έγινε σκοπιμότητα και ιδιοτέλεια. Καλύπτει ενοχές και οδηγεί τα μέλη της σε ψυχονευρωτικές καταστάσεις και όχι στην απαλλαγή από αυτές και τη λύτρωση (οικουμενιστικές κινήσεις, πολιτική και κοινωνική θεολογία, νεορθόδοξοι, μεταπατερική θεολογία κ.ο.κ.). Το Ευαγγέλιο δεν προσφέρεται γνήσιο από γνήσιους και φωτισμένους διδασκάλους. Δεν προσφέρεται ο αυθεντικός Χριστός και η ζώσα Εκκλησία, αλλά κηρύσσεται ο υποκειμενικός χριστιανισμός και η τυπολατρία. Η νομικίστικη συνείδηση έχει πληρώσει τον μεγαλύτερο χώρο και η απουσία του Παναγίου Πνεύματος είναι αισθητή. Η Ορθοδοξία και ορθοπραξία βρίσκονται πλέον στους ολίγους κληρικούς και λαϊκούς.

2) Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η σύγχρονη πολιτική είναι ανερμάτιστη, παράλογη, αντικοινωνική και δημαγωγική, αλλά κυρίως αντίθεη και αντιεκκλησιαστική. Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι η διάσπαση, ο ατομισμός και ο αμοραλισμός. Μία πολιτική χωρίς ήθος, οραματισμούς και μεταφυσικές προεκτάσεις. Μια τέτοια πολιτική, όμως, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει την χώρα μας στη δικαιοσύνη, την όντως ελευθερία και την αλήθεια.

3) Η ΓΝΩΣΗ: Η γνώση έχει καταντήσει εργαλείο περιέργειας και όχι πορεία προς την αλήθεια. Υπάρχει ως επίδειξη, ως παραποίηση ακόμη κι αυτής της αλήθειας. Η γνώση πλέον δεν τίθεται στην θέση της ημιμάθειας, της σήψεως και της ανωμαλίας, αλλά δημιουργεί απόγνωση, παραμόρφωση και σύγχυση, κυρίως όταν προέρχεται από την αβυσσαλέα πηγή παραπληροφόρησης και μιξολέθρου γνώσεως του διαδικτύου. Αποτέλεσμα της τοιούτου είδους μορφώσεως είναι η διαστροφή της συνειδήσεως και η αλλοίωση του προσώπου του σημερινού ανθρώπου.

4) Η ΤΕΧΝΗ: Η τέχνη έγινε τρόπος ανέσεων και ατομισμού. Έχασε την αναπλαστική της δύναμη. Προκάλεσε, θα λέγαμε, την χαύνωση στον άνθρωπο του 21ου αιώνα. Η τέχνη υπάρχει πλέον για την τέχνη και όχι για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η τέχνη, δυστυχώς, κατάντησε προαγωγός στην ανηθικότητα, υπό την στενή και ευρύτερη έννοια της λέξεως και έπαψε να είναι γέφυρα σωτηρίας.

Βάσει των ανωτέρω δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι η χώρα μας βρίσκεται μετά βεβαιότητος στον δρόμο προς τον πνευματικό θάνατο, αφού «αρρώστησαν» βαριά οι θεσμοί της.

Η Ελλάδα του 21ου αιώνα εκμηδενίζει και απαξιώνει το ένδοξο παρελθόν της, το οποίο φρόντισε να είναι εν πολλοίς άγνωστο στη νεολαία. Η ταυτότητα του έθνους μας ευτελίζεται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Σε λίγο θα φθάσουμε να είμαστε φύλακες του μουσείου της Ακροπόλεως - αν δεν το ξεπουλήσουμε κι αυτό - αφού ξεπουλάμε τα υπόλοιπα στους σημερινούς επιγόνους των εδαφών των προγόνων μας, καταρρακώνοντας κάθε ιστορική αλήθεια.

Μα πάνω από όλα τέθηκε στην χοάνη της πανθρησκείας το Μυστήριο της Θείας Αποκαλύψεως του μόνου Αληθινού Θεού, του Τριαδικού Θεού της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Αν συνεχίσουμε έτσι, πολύ σύντομα θα στηθεί κάπου στη χώρα μας μία επιγραφή που θα αναγράφει: «Ην ποτέ Ελλάς! Κάποτε εδώ ήταν η Ελλάδα!». Το είχε προφητεύσει ο Άγιος Γέροντας των Πατρών, ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΒΕΙ κάτι τέτοιο χρειάζεται αγώνας προσωπικός και κοινωνικός. Επιστροφή και εξαγνισμός κάθε έκφανσης της ζωής του σημερινού ανθρώπου στα νάματα της Ορθοδόξου πίστεως.

«Εγώ ειμί ο ων», είπε ο Θεός στον άνθρωπο. Αρα, «εσύ, άνθρωπε, δεν είσαι. Με Εμένα, τον Θεό σου, είσαι και γίνεσαι».