Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου - «Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι»! (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΣΤ´ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (9,1-8)

«Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι»!

1. Ἁπλό καί σύντομο, ὅπως πάντα, θά εἶναι καί τό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, καί παρακαλῶ να τό προσέξετε.

Θά ἀρχίσω μέ ἕνα ἐρώτημα. Κακό εἶναι ἡ ἀρρώστια, κακό καί ἡ ἁμαρτία. Ἀλλά ποιό εἶναι μεγαλύτερο κακό; Ἡ ἁμαρτία ἤ ἡ ἀρρώστια; ῾Ο κόσμος, ὁ πολύς κόσμος πού ἁμαρτάνει ἄφοβα καί εὐχάριστα, ὅπως πίνει ἕνα ποτήρι δροσερό νερό, «ὡς ψύχει λάκκος ὕδωρ, οὕτω ψύχει κακία αὐτῆς», ὅπως λέγει ὁ προφήτης (Ἰερ. 6,7), θά ἀπαντήσουν ὅτι ἡ ἀρρώστια εἶναι τό μεγαλύτερο κακό. Καί ὅμως, ἀδελφοί, ὅλα τά κακά καί αὐτή ἡ ἀρρώστια καί αὐτός ὁ θάνατος προῆλθαν ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία, λοιπόν, πού ἔπραξε ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ὑποκίνηση τοῦ Διαβόλου, αὐτή ἔφερε τό «φυσικό» λεγόμενο κακό καί τήν ἀρρώστια καί τόν θάνατο ἀκόμη. 

2. Τά λέγω αὐτά, ἀδελφοί, γιατί τά ἔλεγε τό ἅγιο Εὐαγγέλιο, πού ἀκούσαμε σήμερα ΣΤ´ Κυριακή τοῦ Ματθαίου. Ἡ περικοπή πού ἀκούσαμε μᾶς ἔλεγε γιά ἕνα παραλυτικό, τόν ὁποῖο ἔφεραν στό Χριστό πάνω σέ ἕνα κρεβάτι, γιά νά τόν θεραπεύσει βέβαια. Καί ὅμως ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν τόν εἶδε, δέν τόν θεράπευσε, ἀλλά τοῦ εἶπε «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»! Γιατί; Γιατί ὁ Χριστός, περισσότερο ἀπό τήν παραλυσία τοῦ σώματος τοῦ ἀρρώστου ἔδωσε σημασία στήν παράλυτο ψυχή του, τήν ἁμαρτωλή του ψυχή, ἡ ὁποία ἔφερε τήν παραλυσία τοῦ σώματος. Δηλαδή, ὁ παράλυτος αὐτός ζοῦσε ἀπό τήν νεότητά του πολύ ἁμαρτωλή ζωή. Βάλετε ξενύχτια, βάλετε καταχρήσεις καί ἀσωτεῖες, πού ἔφθειραν τήν ὑγεία του μέχρι σημείου νά παραλύσει καί τό σῶμα του. Καί ὁ Χριστός μας, πού θεραπεύει τέλεια τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος καταφεύγει σ᾽ Αὐτόν, τοῦ θεράπευσε κατά πρῶτο λόγο τήν ἄρρωστη ψυχή του λέγοντάς του «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

3. Γιά νά πάρουμε τό μάθημά μας ἀπό τό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἀδελφοί χριστιανοί, καί νά ὠφεληθοῦμε πνευματικά, πρέπει νά βάλουμε τόν ἑαυτό μας στήν θέση τοῦ παραλύτου, γιατί ὁ καθένας μας ἔχει ἁμαρτήματα, ἄλλος λιγώτερα καί ἄλλος περισσότερα. Ὅλοι μας εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί εἴπαμε ὅτι ἡ προσευχή ὅλων μας πρέπει νά εἶναι τό, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό». Ἀφοῦ, λοιπόν, εἴμαστε ἁμαρτωλοί, αὐτό πού πρέπει νά μᾶς νοιάζει, περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα, εἶναι τό νά συγχωρηθοῦν τά ἁμαρτήματά μας. Γι᾽ αὐτό καί ὅταν τελειώνει ἡ ἡμέρα καί κάνουμε τήν βραδυνή μας προσευχή, πού λέγεται «Ἀπόδειπνο», τόν πρῶτο ψαλμό πού λέμε εἶναι τό «Ἐλέησόν με ὁ Θεός», μέ τόν ὁποῖο ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Καί περιμένουμε ἀπό τόν Χριστό νά ἀκούσουμε μέσα μας τόν γλυκό Tου λόγο, αὐτόν πού εἶπε στόν παράλυτο, «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι».

Ἀλλά ἀκοῦστε, χριστιανοί, νά σᾶς πῶ ἕνα παρήγορο καί γλυκό λόγο, γιά νά χαρεῖτε. Πρῶτα νά σᾶς πῶ ὅτι κανονικά ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι χριστιανοί δέν πρέπει νά πράττουμε καμμία ἁμαρτία. Καί δέν πρέπει νά κάνουμε καμμία ἁμαρτία γιατί ὅταν βαπτιστήκαμε ἀποταχθήκαμε τόν Σατανᾶ, τόν φτύσαμε (!), «ἔμπτυσον αὐτόν» μᾶς εἶπε ὁ ἱερεύς, συνταχθήκαμε ἔπειτα μέ τόν Χριστό καί τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας τό θάψαμε στά ἁγιασμένα νερά τῆς κολυμβήθρας. Καί βγήκαμε ἔπειτα ἀπ᾽ αὐτήν ἀναστημένοι πνευματικά ἄνθρωποι. Ἀναγεννημένοι! Καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς λέγει, «πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ» ( Α´ Ἰωάν. 3,9). Δέν ἐπιτρέπεται, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι νά ἁμαρτάνουμε. Καί ὅμως ἁμαρτάνουμε, γιατί ρέπει ἡ φύση μας πρός τό κακό. Τί θά γίνει, λοιπόν, μέ τά ἁμαρτήματά μας, πού κουβαλᾶμε μέσα μας καί πάνω μας; Ἀκοῦστε, χριστιανοί μου, γιά νά χαρεῖτε. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού σαρκώθηκε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας, ἔκανε τήν Ἐκκλησία Του καί ἔδωσε στούς ἱερεῖς Του τήν Χάρη Του νά συγχωροῦν ἁμαρτήματα. Αὐτό γίνεται μέ ἕνα ἱερό Μυστήριο, πού λέγεται «δεύτερο βάπτισμα»! Εἶναι τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης. Ὁ πιστός λέγει στόν ἱερέα μέ μετάνοια καί ταπείνωση τά ἁμαρτήματά του καί ὁ ἱερεύς, ἐκ μέρους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ λέγει τόν γλυκό λόγο «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι»! Νά ἐξομολογεῖσθε, ἀδελφοί μου! Καί ἐγώ πηγαίνω καί ἐξομολογοῦμαι. Τά ἁμαρτήματά μας εἶναι ὄγκος βαρύς. Καί ἄν δέν τά πετάξουμε, δέν χωρᾶμε νά περάσουμε ἀπό τήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό, πού πάει στόν Παράδεισο. Πνευματικοί ὑπάρχουν παντοῦ. Νά πηγαίνετε νά ἐξομολογεῖσθε, σέ ὅποιον πνευματικό θέλετε καί ἀναπαύεσθε. Πάντως νά πηγαίνετε νά ἐξομολογεῖσθε.

4. Ἀλλά θέλω νά σᾶς πῶ τώρα ἕνα λόγο πού μπορεῖ νά σᾶς φανεῖ περίεργος, θά σᾶς τόν ἐξηγήσω ὅμως, γιά νά τόν καταλάβετε. Κατά πρῶτον πρέπει νά ξέρετε ὅτι ὅσα ἁμαρτήματα ἐξομολογηθήκατε συγχωρέθηκαν ἀπόλυτα. Δηλαδή, εἶναι σάν νά μήν ἔγιναν. Ἀλλά δέν ξέρω ἄν σᾶς ἔχει συμβεῖ, γιατί ἐμένα μοῦ συνέβηκε. Συμβαίνει νά ἐξομολογούμαστε τά ἁμαρτήματά μας, ἀλλά μετά νά μήν ἔχουμε μέσα μας τήν χαρά τῆς συγχώρησής τους. Σέ βίους δέ ἁγίων διάβασα ὅτι στό τέλος τῆς ζωῆς τους, ὅταν παρέδιδαν τήν ψυχή τους στόν Κύριο, τότε τούς διδόταν ἡ πληροφορία τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τους. Καί δέν συγχωροῦνταν, λοιπόν, τά ἁμαρτήματά τους μέ τήν ἐξομολόγησή τους πού ἔκαναν συχνά;

Ἀκοῦστε, χριστιανοί, καί ζητῶ τήν προσοχή σας νά νοήσετε αὐτό πού θά σᾶς πῶ. Μέσα μας ἔχουμε μία βρωμερή μηχανή πού λέγεται «σῶμα τῆς ἁμαρτίας». Αὐτή ἡ μηχανή δουλεύει μέρα-νύχτα καί παράγει ἁμαρτήματα. Ὅταν πηγαίνουμε καί ἐξομολογούμαστε λέμε στόν πνευματικό αὐτές τίς παραγωγές τῶν ἁμαρτημάτων τῆς μηχανῆς αὐτῆς. Καί συγχωροῦνται βέβαια ὅσα ἁμαρτήματα ἐξομολογούμαστε. Ἀλλά τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας, ἡ βρωμερή μηχανή πού εἴπαμε, εἶναι μέσα μας καί δουλεύει συνεχῶς καί παράγει νέα ἤ καί τά ἴδια ἁμαρτήματα πού ἐξομολογηθήκαμε. Ἔτσι, ἐνῶ ἐξομολογούμαστε, δέν ἔχουμε ἔπειτα τήν χαρά ὅτι καθαρίστηκε ἀπόλυτα ἡ ψυχή μας, γιατί ξέρουμε τό κακό πού ὑπάρχει ἐγκαταστημένο μέσα μας, μέ τήν ἁμαρτωλή φύση πού ἔχουμε, καί μᾶς κινεῖ πάντα στήν ἁμαρτία. Γι᾽ αὐτό, χριστιανοί μου, δέν φτάνει μόνο ἡ ἐξομολόγηση, ἀλλά χρειάζεται καί ὁ ἀγώνας μας μετά ἀπό τήν ἐξομολόγηση, γιά νά ξερριζώσουμε ἐντελῶς τό δένδρο τῆς ἁμαρτίας πού εἶναι βαθειά ριζωμένο μέσα μας. Γιά νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἐντελῶς ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη, ὥστε νά κλίνει ἀπόλυτα στόν Θεό καί νά ἀποστρέφεται τό κακό. Γι᾽ αὐτό καί αὐτά τά ἐξομολογηθέντα ἁμαρτήματά μας πρέπει πάλι νά τά σκεπτόμαστε καί νά πονᾶμε γι᾽ αὐτά, γιά νά μήν τά ξαναπράξουμε. Ἔτσι καί ὁ Δαβίδ, ἐνῶ συγχωρέθηκε ἡ ἁμαρτία του, ὅμως ὁ ἴδιος ἔλεγε, «ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός».

Εὔχομαι, χριστιανοί μου, νά νοιώθετε τήν χαρά τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν σας μέ τήν συνεχῆ ἐξομολόγησή σας, ἀλλά καί μέ τόν ἀγώνα σας κατά τοῦ βρωμεροῦ πτώματος τῆς ἁμαρτίας, τοῦ «πτώματος τοῦ θανάτου», ὅπως τό λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Μέ πολλές ευχές

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας