Τιμὴ τῶν Ἁγίων Λειψάνων

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Τιμὴ τῶν Ἁγίων Λειψάνων

  Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. Ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα πνευματικόν» (Α΄ Κορ. ιε΄, 44). (: Σπέρνεται σῶμα καὶ ἐνταφιάζεται, ποὺ ἐζωοποιεῖτο καὶ διευθύνετο ἀπὸ τὰς κατωτέρας ζωϊκὰς τῆς ψυχῆς δυνάμεις. Ἐγείρεται σῶμα, ποὺ θὰ ζωοποιῆται καὶ θὰ διευθύνεται ἀπὸ τὰς πνευματικὰς δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Ὑπάρχει σῶμα ζωϊκὸν καὶ ὑπάρχει σῶμα πνευματικόν).

• Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐπισημαίνει: «Πολλές φορές ἡ θέα μόνο ἑνός ἐνδύματος τῶν ἀποθανόντων καί ἡ ἀνάμνηση ἑνός λόγου τους, διήγειρε τήν ψυχή καί ἐνδυναμώνει τήν ἐξασθενημένη μνήμη. Γι’ αὐτό ὁ Θεός μᾶς ἄφησε τά Λείψανα τῶν Ἁγίων.

  Ἡ τέλεια καταξίωση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος μαρτυρεῖται στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴν τιμὴ τῶν ἁγίων Λειψάνων, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἴδια τήν πίστη καὶ τὴ θεολογία της. Σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, “Ὅπως ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἐγκατέλειψε τὸ θεανθρώπινο σῶμα, κατὰ τὴν τριήμερη ταφή καὶ ἀνάστασή του, ἔτσι καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐκθεωτικὴ τῶν ἁγίων, δὲν ἐγκαταλείπει τὰ σώματά τους μετὰ τὸν βιολογικό τους θάνατο…”.

  Ἡ Ἐκκλησία ἔχει σὲ μεγάλη ὑπόληψη τὰ χαριτόβρυτα ἱερά Λείψανα, γιατί αὐτά βεβαιώνουν τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Ἐπειδὴ μάλιστα τὰ θεωρεῖ δοχεῖα τῆς θείας Χάριτος, προτρέπει τὰ τέκνα της νὰ τοὺς ἀπονέμουν σεβασμὸ καὶ τιμητική προσκύνηση καὶ ὄχι καύση.

• Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λέγει: «Πιστεύουμε ἐπίσης καὶ στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Θὰ γίνη πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅταν λέμε ἀνάσταση, ἐννοοῦμε τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων. Διότι ἀνάσταση εἶναι τὸ δεύτερο ζωντάνεμα αὐτοῦ, ποὺ ἔχει πεθάνει, διότι οἱ ψυχές, ποὺ εἶναι ἀθάνατες, πῶς θὰ ἀναστηθοῦν; Ἂν πράγματι ὁρίζουν ὡς θάνατο τὸ χωρισμὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, τότε ὁπωσδήποτε ἀνάσταση εἶναι ἡ ἕνωση τῆς ψυχῆς πάλι μὲ τὸ σῶμα καὶ δεύτερη ἀνόρθωση τῆς ὑπάρξεως, ποὺ πέθανε καὶ διαλύθηκε. Τὸ ἴδιο, λοιπόν, σῶμα ποὺ φθάρθηκε καὶ διαλύθηκε, θὰ ἀναστηθῆ ἄφθαρτο. Διότι αὐτὸς ποὺ τὸ ἔπλασε στὴν ἀρχὴ ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς μπορεῖ καὶ πάλιν νὰ τὸ ἀναστήση, παρόλο ποὺ λύθηκε στὰ στοιχεῖα του καὶ ἐπέστρεψε στὴ γῆ, ἀπὸ τὴν ὁποία πλάσθηκε μὲ ἀπόφαση τοῦ Δημιουργοῦ».
• Στὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη ἀναφέρεται ἡ συνομιλία τοῦ Ἁγίου μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸ Ρῶσο: «Τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Ρῶσο ὁ Γέροντας τακτικά τόν ἐπισκεπτόταν, κυρίως πηγαίνοντας γιά τήν Αθήνα, γιά τούς γιατρούς, πού τόν παρακολουθοῦσαν.

-Κάποτε πῆγα, λέει ὁ Γέροντας, καί βλέπω τόν Ἅγιο ζωντανό μέσα στήν λάρνακά του. Τοῦ λέω:

– Ἅγιέ μου, πῶς περνοῦσες στὴν Μικρά Ασία, τί ἀρετές εἶχες καί ἁγίασες;

  Τότε μοῦ λέει ὁ Ἅγιος:

– Μέσα στὴν σπηλιά, πού ἦταν στάβλος κοιμόμουνα καί μέ τά ἄχυρα σκεπαζόμουνα τόν χειμῶνα, γιά νά μή κρυώνω. Εἶχα καί τήν ταπείνωση καί τήν πίστη.

  Τότε μοῦ λέει: -Περίμενε τώρα πάτερ Ἰάκωβε, γιατί ἦλθαν δύο ἄνθρωποι καί μέ παρακαλοῦν γιά ἕνα ἄρρωστο παιδί. Περίμενε νὰ πάω νά τό βοηθήσω. Ξαφνικά ἄδειασε ἡ λάρνακα, γιατί ὁ Ἅγιος ἔφυγε. Σέ λίγη ὥρα γύρισε, δέν τόν εἶδα πῶς γύρισε, ἀλλά τόν εἶδα νὰ τακτοποιῆ μέσα στὴν λάρνακα τά ροῦχα του. Τοῦ λέω τότε:

– Ἅγιέ μου, ἔχεις πολλούς προσκυνητές, πού ἔρχονται ἐδῶ.

  Μοῦ λέει τότε: -Πολλοί εἶναι οἱ προσκυνητές, ἀλλά λίγα τά τέκνα μου.

– Ἐσύ πάτερ Ἰάκωβε, δέν ξέρεις τί γίνεται στὸν κόσμο. Τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία ἔχει προχωρήσει πολὺ καὶ δὲν σταματᾶ. Πρέπει νὰ γίνη πόλεμος, πρέπει νὰ γίνη πόλεμος, πρέπει νὰ γίνη πόλεμος. Τρεῖς φορές τό εἶπε ὁ Ἅγιος».

  Βλέπουμε πόσο ζωντανὰ εἶναι τὰ ἅγια Λείψανα.

• Πόσο οἱ Ἅγιοί μας τιμοῦσαν τὰ Λείψανα τῶν Ἁγίων μας; Τὸ διαπιστώνουμε καὶ στὸ βίο τῆς Ἁγίας Δροσίδος: «Κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Τραϊανοῦ (98-117), ὑπῆρχαν πέντε Ἅγιες Παρθένες, ποὺ ὀνομάζονταν Κανονικὲς καὶ κατοικοῦσαν σὲ Ἀσκητήριο κοντὰ στὴν πόλη. Ὁ βασιλιὰς Τραϊανός, ποὺ μισοῦσε τὸν Χριστὸ καὶ δίωκε τοὺς Χριστιανούς, σκότωνε τοὺς ὁμολογητὲς καὶ πετοῦσε τὰ Λείψανά τους σὲ βρώμικους καὶ ἐλεεινοὺς τόπους. Οἱ Κανονικὲς αὐτὲς μάζευαν τὰ Ἅγια Λείψανα τῶν Χριστιανῶν, τὰ ἀρωμάτιζαν μὲ μύρα, τὰ τύλιγαν μὲ καθαρὰ σεντόνια καὶ τὰ ἐνταφίαζαν μέσα στὸ δικό τους Ἀσκητήριο. Ἡ κόρη τοῦ Τραϊανοῦ, Δροσίς, ποὺ ἀγαποῦσε τοὺς Χριστιανούς, ἔμαθε γιὰ τὸ ἔργο ποὺ ἔκαναν οἱ πέντε παρθένες καὶ θέλησε νὰ τὶς βοηθήση. Ὅταν λοιπὸν οἱ θαλαμηπόλοι ποὺ τὴν φρουροῦσαν στὰ ὑπνοδωμάτιά της, ἔπεσαν σὲ ὕπνο βαθύ, αὐτὴ βγῆκε κρυφὰ ἀπὸ τὸ παλάτι, ἔχοντας μαζί της πολύτιμο ὕφασμα. Ὅταν συνάντησε τὶς Κανονικὲς τοὺς ζήτησε Λείψανα Ἁγίου Μάρτυρα, γιὰ νὰ τὰ περιποιηθῆ καὶ νὰ τὰ ἐνταφιάση ἡ ἴδια.

  Ὁ ἀρραβωνιαστικός της καὶ σύμβουλος τοῦ πατέρα της ὅμως, Ἀδριανός, ἔμαθε ὅτι γιὰ πολὺ καιρὸ ἐξαφανίζονταν τὰ Λείψανα τῶν Μαρτύρων Χριστιανῶν καὶ μάλιστα τὴν νύκτα. Συμβούλεψε λοιπὸν τὸν Τραϊανὸ νὰ βάλη στρατιῶτες νὰ φυλᾶνε τὰ Λείψανα, γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν ποιοὶ τὰ κλέβουν. Ὁ βασιλιὰς τὸ ἔκανε αὐτὸ καὶ οἱ φύλακες συνέλαβαν τὶς πέντε Μοναχὲς καθὼς καὶ τὴν κόρη του Δροσίδα καὶ τὶς ὁδήγησαν μπροστά του. Ὁ Τραϊανὸς ἐξεπλάγη, ὅταν εἶδε τὴν κόρη του καὶ τὴν ἔδωσε στοὺς φύλακές του νὰ τὴν φυλᾶνε μήπως αὐτὴ μετανοήση. Τὶς πέντε Μοναχὲς ἔδωσε διαταγὴ νὰ τὶς βάλουν μέσα σὲ χωνευτήριο καὶ νὰ ρίξουν μέσα χαλκό, ὥστε νὰ γίνη ἕνα μῖγμα μὲ τὰ σώματά τους. Μὲ τὸ μῖγμα αὐτὸ διέταξε νὰ κατασκευάσουν τὶς βάσεις γιὰ τὰ χάλκινα δοχεῖα τοῦ λουτροῦ ποὺ εἶχε ὁ ἴδιος κτίσει καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἀνάψουν στὴν γιορτὴ τῶν Ἀπολωνίων, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουν γιὰ θεραπεῖες οἱ εἰδωλολάτρες.

  Ἑτοιμάστηκαν λοιπὸν ὅλα αὐτὰ καὶ οἱ στρατιῶτες ἄναψαν τὸ λουτρὸ καὶ καλοῦσαν τοὺς πιστοὺς τῶν θεῶν τοῦ βασιλιᾶ νὰ ἔλθουν στὰ ἐγκαίνια. Ὅσοι ἔμπαιναν μέσα στὸ λουτρὸ ἔπεφταν κάτω καὶ πέθαιναν. Κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ μπῆ στὸ δημόσιο αὐτὸ λουτρό. Ὁ βασιλιὰς ρώτησε τοὺς πιστοὺς τῶν θεῶν του, ἂν οἱ Χριστιανοὶ ἔκαναν κάποια μαγεία καὶ συνέβαινε αὐτό. Αὐτοὶ ὅμως τοῦ εἶπαν ὅτι οἱ βάσεις τῶν χάλκινων δοχείων ποὺ εἶχαν κατασκευασθῆ μὲ τὰ λείψανα τῶν Μοναχῶν ἔκαναν αὐτὸ καὶ τὸν συμβούλεψαν νὰ γίνουν καινούργιες βάσεις καὶ δοχεῖα.

  Ὁ ἀρραβωνιαστικὸς τῆς κόρης του Ἀδριανὸς μάλιστα συμβούλεψε τὸν βασιλιὰ νὰ βάλουν τὶς βάσεις τῶν δοχείων πάλι σὲ χωνευτήριο καὶ κατόπιν ἀπὸ αὐτὰ νὰ κατασκευάσουν γυμνὰ ἀγάλματα μὲ τὴν μορφὴ τῶν Μοναχῶν καὶ νὰ τὰ τοποθετήσουν μέσα στὸ λουτρό, ὥστε νὰ ἀτιμάζωνται καὶ νὰ γίνωνται ἀντικείμενο κοροϊδίας. Ἀφοῦ ἔγινε αὐτὸ καὶ τοποθετήθηκαν τὰ ἀγάλματα μέσα στὸν ναό, ὁ βασιλιὰς εἶδε σὲ ὄνειρο πέντε πρόβατα ποὺ ἔβοσκαν σὲ καταπράσινο λειβάδι καὶ τὰ καθοδηγοῦσε ὁ βοσκός τους, ὁ ὁποῖος εἶχε φοβερὴ μορφή. Ὅταν εἶδε ὁ βοσκὸς τὸν βασιλιὰ τοῦ εἶπε: «Ἔβαλες αὐτὲς τὶς πέντε Μοναχὲς γυμνὲς μέσα στὸ λουτρό, γιὰ νὰ τὶς ἀτιμάσης. Ὅμως ὁ καλὸς Ποιμένας Χριστὸς τὶς πῆρε καὶ τὶς ἔβαλε στὸν Παράδεισο ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔλθη καὶ ἡ κόρη σου». Ὅταν ξύπνησε ὁ βασιλιὰς ὀργίστηκε πολὺ καὶ διέταξε νὰ τοποθετηθοῦν στὶς δύο μεριὲς τῆς πόλης δύο κλίβανοι καὶ ἐκεῖ νὰ καῖνε τοὺς Χριστιανοὺς κάθε μέρα καὶ ἔβγαλε ἕνα διάταγμα πρὸς αὐτούς, ὥστε νὰ πέφτουν μόνοι τους μέσα σὲ ὅποιον κλίβανο θέλουν.

  Ὅταν ἔμαθε ἡ κόρη του ἡ Δροσὶς ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἔπεφταν στοὺς κλιβάνους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, προσευχήθηκε στὸν Χριστὸ νὰ τὴν σώση ἀπὸ τὴν θρησκεία τοῦ πατέρα της καὶ τοῦ ἀρραβωνιαστικοῦ της καὶ νὰ τὴν πάη στὸν οὐρανὸ μαζὶ μὲ τὶς πέντε Κανονικὲς ποὺ τὴν ὁδήγησαν στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καθὼς καὶ νὰ κοιμήση τοὺς φύλακές της, γιὰ νὰ φύγη χωρὶς νὰ τὴν καταλάβη κανείς. Ἔβγαλε καὶ τὰ βασιλικὰ ἐνδύματα καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸ παλάτι.

  Πηγαίνοντας νὰ πέση στὸν κλίβανο σκέφτηκε νὰ βαπτισθῆ καὶ προσευχήθηκε νὰ πάρη τὸ Ἅγιο Βάπτισμα ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄλειψε τὸ σῶμα της μὲ ἅγιο μύρο, ποὺ εἶχε μαζί της καὶ βαπτίστηκε σὲ γεφυρωτὸ λάκκο μὲ νερό, λέγοντας: «Βαπτίζεται ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Δροσὶς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες δὲν ἔτρωγε καὶ τὴν ἔτρεφε Ἄγγελος Κυρίου. Αὐτὰ ὅλα τὰ διηγήθηκε στοὺς Χριστιανοὺς καὶ τὴν ὄγδοη ἡμέρα προσευχόμενη νὰ τὴν φωτίση ὁ Θεὸς τί νὰ κάνη, ἔφυγε πρὸς τὸν Κύριο. (22 Μαρτίου). Μὲ τέτοιες θυσίες καὶ μαρτύρια οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ τιμοῦσαν τὰ Ἅγια Λείψανα τῶν Μαρτύρων».

  Κρῖμα νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ τοὺς κάψουν καὶ ἔτσι βγάζουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας τὸν ἑαυτό τους καὶ καταδικάζουν μόνοι τους τὴν αἰώνια ψυχή τους.

orthodoxostypos