Προσεκτικοί καί εἰς τάς μικράς ὑποχρεώσεις

Προσεκτικοί καί εἰς τάς μικράς ὑποχρεώσεις

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

  Ὁ ὑπεύθυνος καὶ συνειδητὸς χριστιανὸς εἶναι προσεκτικὸς στὰ λόγια του καὶ στὶς πράξεις του. Δὲν θέλει νὰ γίνει αἰτία σκανδαλισμοῦ τῶν ἄλλων καὶ νὰ προκαλέσει ἀρνητικὰ σχόλια γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς θρησκευόμενους ἀδελφούς. Ἰδιαίτερα προσεκτικὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ κληρικός, γιατί ὅ,τι λέει καὶ ὅ,τι κάνει ἔχει κάποια βαρύτητα καὶ πρoσελκύει τὸ ἐνδιαφέρον τῶν πολλῶν. Ἕνας ἔμπειρος ἐπίσκοπος ἔλεγε στοὺς ἱερεῖς του: «Ἕνας λόγος ἢ μία πρᾶξις κληρικοῦ δύναται ἢ νὰ ἀναβιβάση εἰς τὸν οὐρανὸν ἢ νὰ καταβιβάση εἰς τὸν Ἅδην τοὺς ἀνθρώπους».

   Πολλὲς φορὲς ἀκοῦμε ἐντυπωσιακὰ κηρύγματα, ἀλλὰ μετὰ τὸ «δι’ εὐχῶν» δὲν θυμόμαστε τίποτα. Καὶ συμβαίνει αὐτό, γιατί τυχαίνει νὰ μὴ βρισκόμαστε στὴν ἀνάλογη πνευματικὴ κατάσταση ἢ γιατί δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ θέματα ποὺ ἀναπτύσσονται ἀπὸ τοὺς ὁμιλητές. Ἀντίθετα, ἀκοῦμε μερικὲς φορὲς ἕνα ἁπλὸ λόγο, μία φράση, ἀπὸ κάποιον ἐνάρετο κληρικὸ ἢ μοναχὸ ποὺ ἀνταποκρίνεται σὲ συγκεκριμένη ἐπιθυμία μας καὶ καταγράφεται στὴ μνήμη μας γιὰ πολλὰ χρόνια. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, ἕνας νέος ποὺ σκέπτεται καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει κληρικός, ἀκούσει ἀπὸ κάποιον πνευματικὸ πατέρα μία σχετικὴ συμβουλή, τὴ δένει στὴν ψυχή του, καὶ μετὰ τὴ χειροτονία του, τὴν ἔχει ὡς ἰσόβιο σύμβουλο καὶ ἀλάνθαστο ὁδοδείκτη. Ὁ λόγος «χαίρομαι ποὺ σκέπτεσαι νὰ γίνεις κληρικὸς καὶ θὰ χαίρομαι, ὅταν θὰ εἶσαι καλὸς κληρικός», δὲν λησμονεῖται, γιατί προέρχεται ἀπὸ ἕνα ἐνάρετο κληρικό.

   Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ μία μικρὴ προσ­φορά. Μπορεῖ μία ἐνορία νὰ προσφέρει καθημερινὰ ἕνα πιάτο φαγητὸ στοὺς πτωχούς, χωρὶς ὅμως νὰ τοὺς ἐπηρεάζει ἰδιαίτερα ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς. Οἱ ἄνθρωποι συνηθίζουν τὰ προσ­φερόμενα καὶ σχηματίζουν τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτὸ μένουν πάντα οἱ ἴδιοι. Ὅταν ὅμως συναντήσεις κάποιον καλοπροαίρετο ἄνθρωπο καὶ τοῦ δώσεις ἕνα μικρὸ ποσὸ ἢ μία εἰκόνα ἢ ἕνα βιβλίο πνευματικοῦ περιεχομένου, συγκινεῖται ἀπὸ τὴν προσφορά, τὴ θυμᾶται πάντα καὶ ἐξαιτίας της ἀρχίζει νὰ πλησιάζει τὴν Ἐκκλησία, διατηρώντας πάντα σεβασμὸ καὶ ἀγάπη πρὸς ἐσένα.

   Τὰ δύο αὐτὰ παραδείγματα εἶναι ἄνοδος πρὸς τὸν οὐρανό. Ὅταν ὅμως τὸν προσεκτικὸ λόγο τὸν ἀντικαθιστᾶ ἡ κενὴ πολυλογία, καὶ τὴν καλὴ πράξη ἡ ἀδιαφορία γιὰ κάθε προσφορά, τότε ἔχουμε πτώση στὸν Ἅδη.

  Ὑπάρχουν εὐσεβείς ἄνθρωποι ποὺ διατηροῦν στὸ σπίτι τους διάφορα «ἐνθύμια ἀπὸ ἐπισκέψεις σὲ διάφορα προσκυνήματα καὶ τὰ χαίρονται. Διατηροῦν τὶς καλὲς ἀναμνήσεις, τὸ φωτεινὸ παράδειγμα ἐκείνων ποὺ τοὺς τὰ πρόσφεραν καὶ δὲν λησμονοῦν τὶς πνευματικὲς νουθεσίες κάποιου ἄξιου κληρικοῦ ἢ κάποιο ἐνάρετου γέροντα.

  Οἱ χριστιανοὶ πρέπει παράλληλα μὲ τὶς μεγάλες ὑποχρεώσεις τους, νὰ προσέχουν καὶ τὶς μικρές, οἱ ὁποῖες συχνὰ ὠφελοῦν περισσότερο τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους.

orthodoxostypos