Μπροστά σε ένα νέο ξεκίνημα… Μακάρι να γινόταν ΚΙΝΗΜΑ…!!!

 

Μπροστά σε ένα νέο ξεκίνημα…

Μακάρι να γινόταν ΚΙΝΗΜΑ…!!!

Στέφανος Κισιώτης             

    Πολλά και συνταρακτικά συμβαίνουν στις ημέρες μας. Πόλεμοι και ακοαί πολέμων. «εγερθήσεται γαρ έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, και έσονται σεισμοί κατά τόπους, και έσονται λιμοί και ταραχαί. Αρχαί ωδίνων ταύτα».(Μαρκ. 13,8-9). Αλλά και λοιμοί και καταποντισμοί και πυρκαγιές, αλλά και «επλεόνασεν η αμαρτία»( Ρωμ. 5,20) με ποικίλες μορφές. 

Ανθρωποκτονίες, γυναικοκτονίες, βιασμοί, κακοποίηση παιδιών, φόνοι, κλοπές, ληστείες, έλλειψη σεβασμού προς τον άνθρωπο, όπου μικροί και μεγάλοι συμμετέχουν στην κακότητα που εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία παντού. Αυτό σημαίνει ότι όντως «επλεόνασεν η αμαρτία». Κανένας δεν δραστηριοποιείται, για να παύσει αυτό το κακό. Μόνο σχολιάζουμε και οι πληγές παραμένουν ανοιχτές στο σώμα της κοινωνίας και διαρκώς αιμορραγούν… Ως λαός «επτωχεύσαμεν σφόδρα»(Ψ.78,8), χάσαμε τον σκοπό της ζωής μας και τον έλεγχο της προσωπικής και της κοινωνικής μας ζωής…

Οι υλιστικές θεωρίες που κυριάρχησαν τον 20ο αι. πολέμησαν και ακρωτηρίασαν το πνευματικό περιεχόμενο της ζωής των Ελλήνων επίμονα και συστηματικά. Και από την μια μεριά υπήρξε πόλεμος κατά της Εκκλησίας από τις «προοδευτικές» πολιτικές και φιλοσοφικές δυνάμεις, και από την άλλη το καπιταλιστικό-υλιστικό μοντέλο ζωής. Και οι δυο τρόποι ζωής συμφωνούν τελικά: «φάγωμεν και πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν»(Α΄Κορ.15,32). Η ζωή του ανθρώπου αρχίζει και τελειώνει σε ένα σκοπό: Στην απόλαυση των υλικών αγαθών και στην ακόρεστη δίψα για την απόκτησή τους. Κανένας δεν μιλάει για την απόκτηση της αρετής ως την προϋπόθεση της ομαλής και αξιοπρεπούς κοινωνικής ζωής. Κανένας δεν την επιδιώκει στη ζωή του. Είναι είδος σε απόλυτη έλλειψη, ξεχασμένη συκοφαντημένη από το σύνολο της κοινωνίας και τη συναντάμε μόνο στη ζωή κάποιων «ρομαντικών»… Γι’ αυτό και οι αδυναμίες και τα πάθη των ανθρώπων γιγαντώνονται και φουντώνουν. Το έχει επισημάνει ο Παύλος γράφοντας στους Γαλάτες: «ό γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει».(6,7). Είναι εύστοχο το λαϊκό άσμα και το τονίζει περίτρανα: «Κι όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά». Πρόκειται για την λαϊκή ερμηνεία του προπατορικού αμαρτήματος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε αυτεξούσιος και όταν τα πάθη κατευθύνουν τη ζωή του δεν σταματά πουθενά. Μικροί και μεγάλοι εκτροχιαζόμαστε τρέχοντας με φρενήρη ταχύτητα χωρίς έλεγχο, κι όποιον πάρει…ο χάρος… Και βλέπουμε ότι αυτό συντελείται συστηματικά και ανατροφοδοτείται από τα εξωτερικά μεθοδευμένα  ερεθίσματα και από τον κακό, αδύνατο και κακομαθημένο εαυτό μας. Μάλιστα το ίδιο το «σύστημα» σε παγκόσμια κλίμακα προγραμματίζει και ενεργεί όλα αυτά. Μένουμε έκπληκτοι από τις αποκαλύψεις των ημερών μας. Τεράστια ποσά διέθεσε στοχευμένα και σε ολόκληρο τον κόσμο η USAID, για να διαφθείρει τις παραδόσεις και τις αξίες των λαών που ακόμη αντιστέκονται… Κάπου εκεί βρίσκεται και η Πατρίδα μας, τόσα συνέβησαν τελευταία… Θα μάθουμε σύντομα…

Με όλα αυτά το «σύστημα» εξυπηρετείται!! Οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο επιρρεπείς και εξαρτώμενοι. Ιδανικό ζωής τα υλικά αγαθά και η κάθε απόλαυση χωρίς περιορισμό, χωρίς σεβασμό, χωρίς αυτοέλεγχο… Εμπρός λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν… Αν θέλεις να γίνει «κάποιος» μπες στο «σύστημα» και τότε είσαι επιτυχημένος…

Οι πνευματικές δυνάμεις του τόπου σιωπούν. Είδατε διαμαρτυρίες από τους καθηγητές των παν/μιων που διαθέτουμε; Ακούσατε την Ακαδημία Αθηνών, εκεί που συνυπάρχουν όλοι οι «εγκέφαλοι» και τα «ταλέντα» των γραμμάτων και των τεχνών, να εκφράζει την αγωνία της για τον έρμο αυτόν τόπο; «Άκρα του τάφου σιωπή»!!! Για τους βουλευτές μας δεν μιλάμε. Αυτοί είναι ενταγμένοι σε μηχανισμούς. Ό,τι αποφασίσει το κόμμα και ο αρχηγός...  Κι αν ακουστεί καμιά φωνή διαμαρτυρίας, πνίγεται από την «προοδευτική» πλειοψηφία.

Έλεγε η Άννα Συνοδινού, ως βουλευτής της Ν.Δ. πως, όταν διαμαρτυρόταν στην κοινοβουλευτική ομάδα εκφράζοντας Χριστιανικές θέσεις, την αποκαλούσαν καλόγρια… Έτσι φτάσαμε να ψηφίσουμε νόμο υπέρ των εκτρώσεων, τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων, να συνάπτουμε γάμο υπό προθεσμία και να χωρίζουμε όποτε θέλουμε… με όποιες συνέπειες στον κοινωνικό μας ιστό.

Όμως στην πνευματική μας Παράδοση έχουμε ευκαιρίες μέσα από τις οποίες μπορούμε να προγραμματίσουμε, να αγωνιστούμε  και να φτιάξουμε μια ζωή αξιοπρεπή με αρετή και με σεβασμό προς τον κάθε άνθρωπο, με περιεχόμενο και αξίες.

Στην Παράδοσή μας κάθε χρόνο  έχουμε ευκαιρίες-σταθμούς για ένα νέο πνευματικό ξεκίνημα  και μια αναγέννηση προσωπική και κατά συνέπεια κοινωνική. Η Εκκλησία μάς δίνει μεγάλες ευκαιρίες με τις εορτές και τις εόρτιες περιόδους και καλεί τον λαό σε αφύπνιση. Καλεί εν ελευθερία. Κι αυτό που κάνει έχει κόστος. Ζητάει από τα μέλη της, τους πιστούς, να αποβάλουν και να κόψουν πολλά από τα του κόσμου τούτου, που είναι αντίθετα προς την Παράδοσή της.

Σε λίγες ημέρες μπαίνουμε στην Μεγάλη Σαρακοστή, η οποία είναι μια περίοδος πνευματικής προετοιμασίας, για να γιορτάσουμε το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού. Η Εκκλησία μάς καλεί να αγωνιστούμε και σωματικά και πνευματικά, χωρίς να χωρίζει, να διασπά τον άνθρωπο σε δυο τμήματα. Έτσι ο άνθρωπος μέσα από αυτόν τον πνευματικό αγώνα αγιάζεται και στην ψυχή και στο σώμα του, «ίνα άρτιος ή ο του Θεού άνθρωπος»(Β΄Τιμ.3,17), τέλειος και ολοκληρωμένος. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί πρότυπο στη ζωή μας είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, του οποίου τη ζωή καλούμαστε να μιμηθούμε, και οι Άγιοί μας, οι οποίοι έζησαν Χριστοπρεπώς.

Η Εκκλησία ζει στον κόσμο, αλλά το πολίτευμά της δεν είναι κοσμικό. Δέχεται επιδράσεις από τον κόσμο, αλλά τις μεταποιεί και τις καθαγιάζει. Το Άγιο Πνεύμα καθαγιάζει την ύλη και την ζωή των ανθρώπων και κάθε τους δραστηριότητα. Κι αυτό γίνεται με «προσευχή και νηστεία» και με αγώνα πνευματικό, εσωτερικό. Κι όταν πέφτει, σηκώνεται και ζωογονείται από τον ίδιο τον Αρχηγό της ζωής και Ιατρό, τον Θεάνθρωπο Κύριο. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει λύτρωση, σωτηρία και ανάπαυση.

Κι ενώ το κάλεσμα είναι σάλπισμα για ένα νέο πνευματικό ξεκίνημα , εμείς «θυμόμαστε» τον παλιό «κακό» εαυτό μας. Ξαναγυρίζουμε πίσω στις ειδωλολατρικές μας συνήθειες που ξεθάβουμε από το χρονοντούλαπο του παρελθόντος, όχι για να κάνουμε βήματα μπροστά, αλλά για να «γλεντήσουμε» σε ξέφρενους ρυθμούς… και ό,τι ήθελε προκύψει. Υπάρχει η υποψία πως αυτό το πισωγύρισμα διοργανώνεται από κάποιους για το οικονομικό κέρδος… Μη μας πάρουν τους πελάτες- καταναλωτές οι άλλες πόλεις. Κι αυτός ο ανταγωνισμός δεν έχει όρια. Σε κάποια γειτονική πόλη, κοντά στη Βέροια, φέρνουν ακόμη και Βραζιλιάνες χορεύτριες…!!! Έλεος πια. Φτάνει αυτή η «πρόοδος»!!! Είναι φανερό ότι το υλιστικό πνεύμα, το καπιταλιστικό, αυτό της υπερκατανάλωσης, που λέγαμε λίγο πιο πάνω, κινεί τα πάντα στη σύγχρονη ζωή και παρεμβαίνει σε ό,τι πνευματικό και το αλλοιώνει. Δεν έλειψε στις μέρες μας η διασκέδαση για όποιον την επιθυμεί και για ολόκληρο τον χρόνο. Πρέπει οπωσδήποτε αυτή την αγία και πνευματική περίοδο να οργανώνουμε αυτά τα «πανηγύρια»; Τι να πετύχουμε τελικά; Αν η Μεγάλη Σαρακοστή, είναι όντως Μεγάλη, αυτό οφείλεται στο περιεχόμενό της που όλοι μας ως Κοινωνία το έχουμε απόλυτη ανάγκη, για να μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς τα πολλά και «δυσάρεστα» που συμβαίνουν γύρω μας και για τα οποία χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα και σχίζουμε από «αγανάκτηση» τα ιμάτιά μας…

Στο τέλος μοιάζουμε στην κατάντια με τον υιό της παραβολής του Ασώτου που προσπαθούσε να χορτάσει την πείνα του με τα ξυλοκέρατα, την τροφή των γουρουνιών, ζώντας στο περιβάλλον τους και φροντίζοντάς τα, μακριά από το σπίτι και την στοργική αγκαλιά του Πατέρα του. Ευτυχώς για τον Άσωτο η αγκαλιά αυτή ήταν πάντα ανοιχτή και λαχταρούσε την επιστροφή του, για να τον δεχτεί και να τον αγκαλιάσει με αγάπη ανυπόκριτη και καταξιωτική. Αλλά και ο μικρός αυτός γιος κράτησε στην καρδιά του την μοναδική και απροσποίητη αγάπη του Πατέρα του. Κι ήταν απλή, αλλά και γενναία η κίνησή του να πει: «λάθος έκανα κι αρνήθηκα τον Πατέρα. Οι χοίροι δεν μου προσφέρουν τίποτα, μ’ αφήνουν πεινασμένο, έρημο και μόνο μου, χωρίς στοργή κι αγάπη…». Η κίνηση ήταν γενναία και κόντρα στον εγωισμό του. Θέλει μεγάλη γενναιότητα, για να πεις: «Πήραμε τη ζωή μας, λάθος». Αυτό λέγεται Μετάνοια. Το θέμα είναι προσωπικό, αλλά και κοινωνικό.

Η παραβολή του Ασώτου δεν υπονοεί πως ο κάθε άσωτος μετανοεί, αλλά ότι υπάρχει πάντα η αγαπώσα καρδιά, η αγκαλιά του σπλαχνικού Πατέρα, που δέχεται τα παιδιά του, όταν μετανοήσουν, είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα… είτε έχουν αξιώματα είτε είναι απλοί πολίτες…

«Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω».(Ψ.118,126) Η αρετή θέλει τόλμη και δύναμη ψυχής…