Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά - Των Προπατόρων ( Μέγα Δείπνον)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ (ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟΝ)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς». Ἐκάλεσε εἰς τάς ἀρχάς ὄχι ὅλους, ἀλλά πολλούς, τοῦτ’ ἐστιν τούς Ἰουδαίους. Ἔστειλε ἀπεσταλμένους Του καθ’ ἐκάστην ἐποχή, μέ κορυφαῖον, τόν Τίμιον Ἰωάννη τόν Πρόδρομο. «Ὕστερον δέ ἀπέστειλε πρός αὐτούς τόν υἱόν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τόν υἱόν μου».[1]

Ἐν τούτοις, παραδόξως, οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων μέ προφάσεις, προτίμησαν νά ἀπουσιάσουν ἀπό τό δεῖπνο. Οἱ δικαιολογίες φαίνονταν ἁπαλές σάν τό λάδι, ἀλλά στήν πραγματικότητα ἦσαν βολίδες ἐναντίον τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Οἱ συνέπειες γι’ αὐτούς τούς ἀρνητές, Γραμματεῖς καί Φαρισσαίους, ἦταν νά ἀκούσουν ἀπό τό στόμα τοῦ Πατρός: «Οὐ παροικήσει πονηρευόμενος· οὔτε κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, δόλιος καί παράνομος θά διαμείνει», γιατί «ἄνδρα αἱμάτων καί δόλιον, βδελύσσεται Κύριος». Ἐθύμωσε ὁ Οἰκοδεσπότης καί εἶπε εἰς τόν Μεσσίαν Ἰησοῦν· ἔβγα γρήγορα εἰς τάς πλατείας καί τά στενά τῆς πόλεως καί φέρε ἐδῶ μέσα «τά ἀσθενῆ» τῶν Ἰουδαίων καί τά «ἐξουθενημένα», ἵνα καταισχύνουσιν τούς δῆθεν σοφούς καί ἰσχυρούς. Κάλεσε δηλαδή, ἁγία γερόντισσα, τούς ἁπλούς καί ταπεινούς μεταξύ τῶν Ἰσραηλιτῶν, ἀφοῦ οἱ ἐπίσημοι ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τήν σωτήριον πρόσκλησιν πού τούς προσέφερε ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Υἱός, ὁ Μεσσίας. Βλέπουμε ἐδῶ ἀδελφοί, τήν ἀπαρχήν τῆς, ἐξ Ἰουδαίων, Ἐκκλησίας μέ πρώτους τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τίς Μυροφόρες γυναῖκες καί πολλούς ἐξουθενημένους, στά ὑπερήφανα μάτια τῶν Φαρισσαίων.

 Ἐν τούτοις καί «ἔτι τόπος ἐστί». Ὁ Θεός, χριστιανοί μου, θέλει: «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Γι’ αὐτό παρακαλεῖ ἔτσι τόν Μεσσίαν Ἰησοῦν καί εἶπε: «· ἔβγα ἔξω ἀπό τήν πόλιν, εἰς τούς δρόμους καί εἰς τούς φράχτας, ὅπου μαζεύονται οἱ περιπλανόμενοι… καί παρακίνησέ τους ἐπιμόνως νά ἔμβουν ἐδῶ γιά νά γεμίσει τό σπίτι μου». Ἐνίσχυσέ τους ἐπειδή διστάζουν, φοβοῦνται. Προσκάλεσε δηλαδή καί τούς Ἐθνικούς νά λάβουν μέρος εἰς τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας καί νά γνωρίσουν τόν «ἄγνωστον», ἕως τότε, ἀληθινόν, Τριαδικόν Θεόν.

«· αὐτός ἐστιν ἡ πέτρα, ἐν ἦ ἐστερέωσε τήν Ἐκκλησίαν ὁ Χριστός, ἥν ἐξ ἐθνῶν ἐξηγοράσατο·»[2], ψάλλει ἡ Ἐκκλησία. Πρόσκλησις μέ βαθιά ἀγάπη καί ἅγιον νόημα σωτηρίας. Προφανῶς, γιά τούς μέν ἀπειθεῖς καί ὑπερήφανους, ἡ πρόσκλησις κατέστη ἀποδοκιμασία· γιά δέ τούς εὐπειθεῖς Ἰουδαίους τε καί Ἕλληνας, ἡμέρα σωτηρίας· μυστηριακῆς κοινωνίας, ἐμπειρίας γεύσεως Θεοῦ, ἀγαλλιάσεως στό «Μέγα Δεῖπνο».

Μυστήριον ἀδελφοί· οἱ πρῶτοι κλητοί, ἐξαιτίας τῆς σκληροκαρδίας ἠστόχησαν· ἔθεσαν καί θέτουν ἕως καί σήμερα τούς ἑαυτούς των, ἐκτός Ἐκκλησίας καί συνεχίζουν νά στήνουν παγίδες στόν Μεσσίαν, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του· (γέμει τέτοιων δόλιων ἐρωτήσεων πρός τόν Ἰησοῦν ἡ Καινή Διαθήκη, ἀπό τούς Γραμματεῖς καί Φαρισσαίους). Γνωρίζουμε ὅμως  τήν ἀγάπη πού ἔχει καί γιά μᾶς τούς ἐξ Ἐθνῶν Ὀρθοδόξους, ὁ Κύριος καί Θεός Ἰησοῦς Χριστός.

Ὀφείλουμε ἐν τούτοις νά μείνουμε ἀκλόνητοι στήν Ὀρθόδοξον πίστιν, μέ ἀρχοντιά, λεβεντιά καί φιλότιμο. Ἀκέραιοι καί στήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν ἄχρι τέλους, μέ ὅποια θυσία. Δοξάζομεν οἱ πιστοί, ἁγία γερόντισσα, οἱ κεκλημένοι στό «Δεῖπνο», ὁμοφυῆ Τριάδα· ἄναρχον Πατέρα, συνάναρχον Υἱόν, Πνεῦμα εὐθές, ἰσοβασίλειον οὐσίαν, μίαν Κυριότητα, μίαν ἀρχή καί ζωή, ζωοποιοῦσα ἡμᾶς.

Ἄραγε ποιά εἶναι, ἀδελφοί, ἡ κλῆσις τοῦ χριστιανοῦ; Σαφῶς, νά πληρωθεῖ «εἰς πᾶν τό πλήρωμα τοῦ Θεοῦ»[3] καί «ἐνδυθεῖ» τόν Χριστόν.[4] Ἐκεῖνος δηλαδή, πού μέ εὐλάβεια καί ἀρετή καί ἁπλότητα στήν καρδιά, μέ γνώση καί θεωρία Θεοῦ, γεύεται τοῦ «Δείπνου» καί διδάσκεται μυστικά τίς ἀρετές τῆς ταπείνωσης, πραότητος καί μετάνοιας. Τέτοιοι ἄνθρωποι, μιλᾶνε καί πράττουν πάντοτε μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Κάθε ἕνας ἐξ αὐτῶν, πιστός, εἶναι: « ὁ ὁποῖος, τίς ἐνέργειες τῶν πέντε αἰσθήσεών του, τίς ἔστρεψε πρός τίς μέσα του αἰσθήσεις, χωρίς νά δοκιμάζει τά γήινα σάν “βόδι”· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε». Ἄπλωσε δηλαδή τήν ὅραση, πρός τόν νοῦν πού βλέπει τό φῶς τῆς ζωῆς· τήν ἀκοή, πρός τήν σύνεση τῆς ψυχῆς· τή γεύση, πρός τή διάκριση τοῦ λογικοῦ· τήν ὄσφρηση, πρός τή διανοητική δύναμη τοῦ νοῦ· καί τήν ἀφή τέλος, τή μετατόπισε στήν ἐγρήγορση τῆς καρδιᾶς· αὐτός περνάει ἀγγελική ζωή πάνω στή γῆ. Ἀπολαμβάνει καθ’ ἡμέραν τήν κλήση τοῦ Θεοῦ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ· συναναστρέφεται μέ τούς Ἀγγέλους, ἔχοντας ἀγγελικό φρόνημα καί ὡς Ἄγγελος Θεοῦ νοεῖται.

Ὁ πιστός ἄνθρωπος ὅ,τι τοῦ ἀνήκει τό συσσαρκώνει μέ ὅ,τι ἀνήκει στόν Θεό· τήν καρδιά του, τήν ψυχή του, τήν βούλησή του· συντρώγει στό Μέγα «Δεῖπνο» τοῦ Θεοῦ, ἐν Χάριτι, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις καί Ἀγγέλοις καί γίνεται ἕνα πνεῦμα μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ, τόν Μεσσία· «τόν δοῦλο»».

Εἶναι αὐτός ὁ Θεός τῶν μετανοούντων, πού προσφέρει μεγάλα καί ζηλευτά δῶρα, σέ ὅσους ἀποδέχονται τήν πρόσκληση τοῦ «Δείπνου». Εἶναι ὁ «Ἀμνός τοῦ Θεοῦ», πού ἀπαλείφει τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου.[5]

Ὅτι λοιπόν τό μεγάλο πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν, οἱ πόλεμοι καί οἱ αἱματοχυσίες, οἱ ἀσχημοσύνες, διαπράττονται ἐξαιτίας τῆς δυσσεβείας  καί ἀρνήσεως τοῦ «Δείπνου» τοῦ Θεοῦ, συμβαίνει, γιατί ἀσέβησαν στόν Κύριο καί τούς παρέδωσεν ὁ Θεός σέ νοῦν ἀδόκιμον, ὥστε νά πράττουν τά ἀνεπίτρεπτα.

Τά μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ· ἐφ’ ὅσον καί ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός, ἀκόμη καί γιά ἕνα ποτήρι δροσεροῦ ὕδατος, μᾶς θεωρεῖ καί μᾶς δέχεται ὡς δικούς Του ἀγαπητούς ἀδελφούς, χαρίζοντάς μας, θεία χαρίσματα· παρ’ ὅτι οἱ πρῶτοι στήν κλήση τοῦ «Δείπνου» , (Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι), πολλάκις μᾶς ἐξουθενώνουν καί μᾶς ὑβρίζουν, ἐνῶ ἐμεῖς προσευχόμεθα καί τούς ἀναμένουμε μέ ἀγάπη νά εἰσέλθουν κάποτε ὁριστικά κι αὐτοί, εἰς τό «Δεῖπνο» τοῦ Πατέρα μας.

Στόν «δοῦλον», Μεσσίαν Ἰησοῦν, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ματθ. 21, 37)

[2]( Τρίτη πρωΐ, ώδή γ’, ἦχ. α’)

[3](Ἐφεσ. 3, 19 καί Κολας. 2, 10)

[4](Γαλ. 3, 27)

[5](Ἰωάν.1, 29)