Μήπως είναι έτσι;

 

Μήπως είναι έτσι;

 Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος

   Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα ο μοναδικός λαός στον πλανήτη, ο οποίος βιώνει και γεύεται και δοκιμάζεται από μια πρωτόγνωρη και  απερίγραπτη σύγχυση. Σύγχυση, η οποία έχει επηρεάσει και σκοτίσει όλες τις πλευρές της ύπαρξής του. Δεν έχει μάτια, ούτε φυσικά  ούτε πνευματικά, για να δει την κατάσταση, στην οποία περιήλθε. Και εξαιτίας αυτής της σύγχυσης δεν μπορεί επίσης να κατανοήσει και το βάθος της αλλοίωσης που υπέστη έως σήμερα.

   Ερχόμενος από άλλο παρελθόν, από άλλη ιστορική εμπειρία, άλλο ήθος, άλλα έθη και έθιμα, βρίσκεται σήμερα τυφλός και ανάπηρος΄ «τα τ΄ ώτα τον τε νουν τα τ΄ όμματα», μην μπορώντας να αναγνωρίσει τον εαυτό του. Εμπιστευόμενος και κατά συνέπεια αγόμενος και συρόμενος από πατριδοκάπηλους της κοσμικής εξουσίας και αρνητές των ιερών παραδόσεων της εκκλησιαστικής εξουσίας, πρόσωπα που ανατράφηκαν και σπούδασαν στην άκαρδη και άψυχη Δύση, του υποσχέθηκαν «το καλύτερο φραγκοφορεμένο αύριο» οι μεν και «την ανανέωση της πίστεως και της παραδόσεως» οι δε, οδηγήθηκε στο αδιέξοδο, το οποίο δεν θέλει να ομολογήσει. Μάλλον δεν τολμάει να ομολογήσει.

  Και καταφεύγει σε δικαιολογίες και αιτιάσεις νηπιακής μορφής. Τρέμει για την κατάντια του και, άλλοτε μεν σιωπά στο άκουσμα της ευθύνης του, άλλοτε δε επιτίθεται μαινόμενος, σε όποιον επιχειρεί να του μιλήσει την αλήθεια, να του υπενθυμίσει ποιος είναι, από πού προέρχεται και πού βρέθηκε τελικά σήμερα.

   Ο Έλληνας περνάει σήμερα ένα μαρτύριο οντολογικού και υπαρξιακού περιεχομένου. Οι πνευματικό νόμοι λειτουργούν μέσα στον χρόνο αναλλοίωτοι. Η προδοσία δεν είναι μόνο ένα γεγονός αλλά και ένας τρόπος ζωής. Κλείνουμε:

«Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

ὅ,τι εἶστε, μὴν ξεχνᾶτε,

δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας

μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε

καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν,

θὰ ‘ρθοῦνε, θὰ περάσουν.

Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.»

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ερώτημα: Πόσο μας αγγίζουν οι στίχοι;

 

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 23-4-2024