ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ 630 ΠΑΤΕΡΩΝ Δ’ ΟΙΚ.
ΣΥΝΟΔΟΥ
«Πᾶσα φυτεία ἥν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ μου ἐκριζωθήσεται».
«Πᾶς ὅς οὐκ ὁμολογεῖ τόν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Ἀντιχρίστου ἐστί».
Οἱ ἐξακόσιοι τριάντα θεοφόροι πατέρες μας τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, αὐτήν
τήν ἀλήθεια διετράνωσαν τῆ ἐπικουρία τῆς Ἁγίας Παρθένου καί μάρτυρος καί
πανευφήμου Εὐφημίας. Ὁ ἄσαρκος Θεός Λόγος, προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην ἔννουν
φύσιν, δηλαδή μέ ψυχή ξέχωρη τῆς θεότητας, ἀπό τά παρθενικά, ἄχραντα αἵματα τῆς
Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Αειπαρθένου Μαρίας.
Τουτέστιν ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἐνυποστασιάσθη στό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἅμα τῇ συλλήψει ἑνώθηκε μέ τήν θείαν φύσιν καί άπό τήν στιγμήν τῆς συλλήψεως τοῦ Λόγου, οἱ δύο φύσεις οὐδέποτε ἐχωρίσθησαν, οὔτε χωρίζονται στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἔγινεν αὐτό τό μυστήριον κατά ἄκραν οἰκονομίαν, μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός, τῇ συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ὑποστατικήν παρουσίαν στήν παρθενική γαστέρα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου.
Ἐκένωσεν ἑαυτόν ὁ Θεός Λόγος, δίδαξαν οἱ Ἅγιοι 630
θεοφόροι Πατέρες. Ἐσμικρύνθη ὁ Ἀπεριόριστος. Ἐχωρήθη ὁ Ἀχώρητος παντί. Ἐδόθη ἔτσι
ἡ δυνατότητα στήν ἀμαυρωθείσα καθ΄ ὅλου ἀνθρωπότητα, (τόν Ἀδάμ παγγενῆ), μέ τήν
θείαν πρόσληψιν, ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος νά ἀναπλάσει ἐν Χριστῷ τό κατ΄εἰκόνα καί
καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ καί ὁ νοῦς, παίρνοντας ἀπό τόν πρῶτον Νοῦν τό Φῶς διά τῆς
θείας ἐλλάμψεως τῆς ψυχῆς, νά θεραπευτεῖ τό τριμερές αὐτῆς, ἤτοι τό λογιστικόν,
τό ἐπιθυμητικόν καί τό θυμικόν, ὥστε οἱ τέσσερις δυνάμεις, ἡ φρόνησις, ἡ
σωφροσύνη, ἡ ἀνδρεία καί ἡ δικαιοσύνη νά κινοῦνται στό κατά φύσιν, στήν
πνευματική ὑγείαν πού χωρίς αὐτήν δέν μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ.
Καταλαβαίνουμε ἔτσι, σεβαστή γερόντισσα, ἀπό τά ἀνωτέρω,
ὅτι τό νά ἀρνεῖται κάποιος τίς δύο φυσικές ἐνέργειες καί θελήσεις εἰς τόν
Χριστόν Μεσσίαν, ὑποπύπτει στήν χειρότερη βλασφημία πού ἔχει ἀκουστεῖ ὑπό τόν ἥλιον
καί ἐμπίπτει εἰς κρῖμα καί κατάκριμα διότι ἐκ τοῦ Ἀντιχρίστου ἐστι.
Ἐντούτοις ὁ Χριστός προσέλαβε ὅλον τόν ἄνθρωπον γιά νά
γίνει ἡ ἀνάπλασις ἀπόλυτα, ὁλοκληρωτικά καί τό πλάσμα νά λάβει ἀπό τόν Πλάστη
καί πάλι τήν πρώτην ὡραιότητα καί εὐγένεια καί καθαρότητα δηλαδή τήν παρθενίαν
καί τήν ἁγνότητα γι΄αὐτό γεννᾶται μέ τόν τρόπο τῆς παρθενίας, ἀλλέως δέν ὑπάρχει
προσωπικότης. Ἀρκεῖ κάποιος ἐάν θελήσει νά δεῖ τίνι τρόπῳ ἐδημιούργησε ὁ Θεός,
διά τοῦ λόγου Του, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τόν σύμπαντα κόσμον, ἀλλά καί πῶς ἔπλασε
τόν ἄνθρωπο κατ΄εἰκόνα καί καθ΄ ὁμοίωσιν Του.
Καταλαβαίνει τότε μέ τόν θεῖον φωτισμόν ὅτι ἡ ἕνωσις τῶν
δύο φύσεων στό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἐν ταυτῷ οἱ δύο θελήσεις
καί ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο θείο δῶρο τοῦ Ἰησοῦ σέ ὅλους τούς
κόσμους, ὅλους τούς αἰῶνες. Δέν πῆρε ξανά λίγο χῶμα νά πλάσει καινούριο ἄνθρωπο
ἀλλά κένωσε ἑαυτόν γιά νά σώσει τό πεπτωκώς καί ἁμαυρωθέν πλάσμα Του. Συνεπῶς
χρειάζεται ἐδῶ, μεγάλη ἐπιμέλεια καί σπουδή, ὥστε νά φτάσουμε στό ἀρχαῖον
κάλλος καί νά εὐτυχήσουμε νά λάβουμε μέ τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν
σοφίαν καί τήν γνῶσιν πού μᾶς δίδονται ἀπό τόν Χριστόν Ἰησοῦν, ὥστε μέ συνέπεια
νά πορευόμαστε στό κατά φύσιν, νά ἀποφεύγουμε τό παρά φύσιν καί νά ἀγωνιζόμαστε
γιά τό ὑπέρ φύσιν.
Διαπιστώνουμε τότε ὅτι ἡ πρώτη Πηγή καί Αἰτία τῆς
παραγωγῆς πάντων τῶν ἀγαθῶν καί ὡραίων, εἶναι σαφή καί καλή, σέ ὅλους ὅσους
μποροῦν καί θέλουν πλέον νά βλέπουν ἐν Πνεύματι τά γεγονότα. Τότε κανείς δέν
μπορεῖ νά κατηγορήσει τόν Τριαδικόν Θεόν καί τόν Χριστόν γιά τήν πρώτην
παρεκτροπήν στό χειρότερο, ἐξαιτίας τῆς ἀλαζονείας καί ὦ μή γένοιτο τῆς
συνέχισης καί τώρα τῆς ὅποιας κακίας πού μέ εὐθύνη τους, κάποιοι ἀνόητοι
παρεκτρέπονται στό χειρότερο καί ἀποσπῶνται ἀπό τό φυσικόν κάλλος, μετέχοντες
ξεδιάντροπα στήν ἀφύσικη ρυπαρότητα,ἐν ὅσον βέβαια ἐπιτρέπουν στόν ἑαυτό τους
τήν πτώση ἀπό τήν θέωση, ὁπότε σ΄αὐτήν τήν περίπτωση, ἡ κακία ἐφορμᾶ μέσα τους
δείχνοντας τήν ἄλογη ἤ παράλογη μορφή της. (ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε,παρασυνεβλήθη
τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὥμοιώθη αὐτοῖς).[1]
Ἀντίθετα ἀδελφοί μου, ἐάν συμβαίνει νά ἔχομε θεῖο ἔρωτα
τότε μεταδίδομε ὁ ἕνας στόν ἄλλον, πρώτιστα στούς ἑαυτούς μας, τίς θείες ἐλλάμψεις
(βλέπε Ἅγιο Παΐσιο), ὅπου ἡ θεαρχία, ὡς χορηγός τῶν ἀγαθῶν μεταδίδει μέ ἀγάπη
καί σέ ἄλλους τήν σοφία τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ γιά νά ὑμνεῖται ἀκατάπαυστα ἡ ἀγάπη
τοῦ Ἰησοῦ μας καί ἔτσι νά μή κατηγορεῖται ὁ Θεός γιά κάθε κακία καί ἀσχημοσύνη
πού συμβαίνει στόν κόσμον καί στερεῖ τήν ἐλπίδα ἀπό ἀνελπιδοφόρους καί κάθε
είδους θεομπαῖχτες.
Ἐμεῖς ἀδελφοί μου, ἀς ἀκολουθήσουμε καί ἀς ἀκούσουμε
τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ λέγοντος: «Δεῦτε ὁπίσω μου». Ἀς ἀφήσουμε κι ἀς καταπτύσουμε πᾶσαν
ἑφάμαρτον χαράν τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως ἀφιδῶς καί στανικά μᾶς προτρέπει ἡ
σατανοκίνητη Ν. Ἐποχή. Ἡ φύλαξη τῶν ἀποκρύφων θησαυρῶν τοῦ Πνεύματος εἶναι ἡ ἀποχή
ἀπό τά ἀνθρώπινα πράγματα πού κυρίως μᾶς σπρώχνουν στή λήθη, τοῦ Χριστοῦ καί
Θεοῦ. Ἐνῶ ἀντίθετα ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς ἀνάβει σφοδρότερο τόν πόθο τῆς ἀγάπης
τοῦ Θεοῦ καί λύνει τήν ψυχή ἀπό τά δεσμά τῶν αἰσχρῶν παθῶν καί τῶν ἄλογων
συναισθημάτων καί αἰσθήσεων καί τήν πείθει νά ἀκολουθεῖ τήν ἐλευθερία τοῦ
τρόπου ζωῆς. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθεια καί αὐτή ἐλευθερώσει ὑμᾶς».[2] Στην ἱερή καί θεία αὐτή
λαμπρότητα μᾶς ἀνεβάζει ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τά μυστήριά της καί ἡ Παράδοσις,
πού πέραν αὐτῆς δέν ὑπάρχει ζωή, ἀλλά σκοτάδι καί χάος. Μακάρι νά προσπαθήσουμε
καί νά ἐπιτύχουμε τῆς αἰωνίου ζωῆς συγκοινωνοί γενόμενοι τῆς χορείας τῶν ἁγίων
630 πατέρων μας καί κοινωνοί τῶν ἀγαθῶν ἀγγέλων μέ τήν διαγωγή καί τό φρόνημα
τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Ἠγαπημένου ὁ ὁποῖος ἔχοντας δύο φύσεις καί δύο ἐνέργειες καί
δύο θελήσεις τήν θείαν καί τήν ἀνθρωπίνην στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Μεσσίου, μᾶς
προσφέρει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί χθές καί σήμερα ὁ Αὐτός καί αὔριο τήν σωτηρία
μας ἀληθινά εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Αὐτῷ ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις καί τώρα και
πάντοτε. Ἀμήν.
[1] (Ψαλμ.48,13)
[2]( Ἰωάν.8,32)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου