Πως αλλάζουν οι εποχές.. Τιμής ένεκεν εθνικής γιορτής 25ης Μαρτίου

Σωκράτης, Δάσκαλος

Πως αλλάζουν οι εποχές..

Τιμής ένεκεν εθνικής γιορτής 25^ης Μαρτίου

200 χρόνια πέρασαν από τότε που οι πρόγονοί μας θυσιάστηκαν Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος… Αναρωτιέμαι αν ζούσαν οι τότε ήρωες εκείνης της εποχής και μιλούσαν για Πίστη στον Θεό και αγάπη για την Πατρίδα πως θα τους χαρακτηρίζαμε; Ψεκασμένους,  φασίστες, φανατικούς ; Αυτά και άλλα σίγουρα κοσμητικά επίθετα που η τάση της εποχής και οι εκπρόσωποι της προωθούν. Πως άλλαξαν οι εποχές! Πλέον αυτός που βάζει σημαία σπίτι του κινδυνεύει να χαρακτηριστεί στην καλύτερη εθνικιστής και στη χειρότερη  φασίστας . Αυτοί που πάνε εκκλησία εν μέσω πανδημίας φανατικοί, ζηλωτές , επικίνδυνοι. Η νέα τάση θέλει όχι εθνικά σύμβολα, ύμνους, εθνικές γιορτές. Ούτε αξίες ούτε ιδανικά. Δεν φτάνει  μόνο αυτό. αλλά όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε και βγαίνουν στα κανάλια θέλουν να σβήσουν και ότι μας συνδέει με το ένδοξο παρελθόν μας.

Κρυφό σχολειό; Μα φυσικά δεν υπήρχε! Αποκύημα της φαντασίας! Κι όμως, το Κρυφό Σχολειό, όσο κι αν κάποιοι το αμφισβητούν,  ήταν το εργαστήρι στο  οποίο χαλυβδώθηκε το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων και βοήθησε τον απλό λαό να καταλάβει ότι για να βγει από τον εφιάλτη έπρεπε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να πιστέψει στις δυνάμεις του και να παλέψει. Έπρεπε να αντισταθεί! η ορθόδοξη εκκλησία έγινε η ιερή κιβωτός, όπου διαφυλάχθηκαν τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και εξασφαλίστηκε η εθνική μας επιβίωση. Στα κρυφά σχολειά και στα βουνά, διέσωσαν την ελπίδα της Λευτεριάς, την πίστη, τη γλώσσα, την εθνική συνείδηση και γι αυτό κυνηγήθηκαν από τον κατακτητή αλλά και από κάποιους «Έλληνες» που τα συμφέροντά τους ήταν αντίθετα από αυτά του λαού και που ευνοούνταν από την κρατούσα κατάσταση της σκλαβιάς και της υποταγής.

Τολμούν ακόμα να πουν ότι ο πόλεμος που ξεκίνησε ήταν ταξικός. Συχνά-πυκνά αναφέρεται και αυτό. Κι όμως, η επανάσταση του 1821 δεν ήταν μια ταξική σύγκρουση ανάμεσα σε οικονομικά ισχυρούς και κοινωνικά εξαθλιωμένους, δηλαδή μια επανάσταση με ιδεολογικά κίνητρα, όπως προσπαθούν κάποιοι σήμερα να μας πείσουν, ξαναγράφοντας ουσιαστικά την ιστορία Ο αγώνας του 21 δεν ξέσπασε και δεν διαδόθηκε, διότι βρήκε πρόσφορο έδαφος λόγω της οικονομικής ευπραγίας των ανωτέρων τάξεων του ελληνισμού ούτε λόγω του επικρατούντος στη Ευρώπη πνεύματος επηρεασμένου από τη γαλλική επανάσταση εφόσον μάλιστα καμία από τις μεγάλες δυνάμεις δεν πρόστρεξε από την αρχή για βοήθεια.

 Ήταν βασικά το φρόνημα του έθνους και ο ακοίμητος πόθος του Έλληνα για την ελευθερία τα οποία δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για τον αγώνα ώστε να έχουν έντονη απήχηση στη συνείδηση του πολεμιστή και να τον κεντρίζουν τα ποιήματα του Ρήγα.

Άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η περίοδος της σκλαβιάς  στους Τούρκους δεν ήταν και τόσο δυσάρεστη, αφού οι Έλληνες ήταν από τους προνομιούχους των υποτακτικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κι όμως, η υποταγή στον Οθωμανικό ζυγό δεν ήταν καθόλου ευχάριστη και ευεργετική όπως προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα με τηλεοπτικές σειρές και περίεργα βιβλία. Ήταν μια περίοδος σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης σε οικονομικό, πολιτισμικό και δημογραφικό επίπεδο. Σκλαβιά στους Τούρκους σημαίνει καθημερινός τρόμος, ληστείες, καταστροφή των εκκλησιών, βίαιος εκμουσουλμανισμός, βιασμοί των γυναικών στα χαρέμια των πασάδων, δολοφονίες, απαγωγές, χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες πουλήθηκαν δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής , εκτουρκισμός των παιδιών μας, αγραμματοσύνη. . Η μαύρη ζωή του Έλληνα Ραγιά δεν κράτησε ένα ή δύο χρόνια, αλλά τέσσερις αιώνες περίπου. Πολλές γενιές Ελλήνων γεννήθηκαν και πέθαναν με το όνειρο της ελευθερίας.

Και φυσικά όλα αυτά ισχύουν ακόμα και σήμερα για λαούς που δυστυχώς ζουν υπό τουρκική κατοχή!

 

Αυτά ζούσαν καθημερινά οι Έλληνες από τους Τούρκους, γι’ αυτό προφανώς «συνωστιστήκαν στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922».

 

Βοήθησε η Εκκλησία; Είστε καλά; Αν είναι δυνατόν! Κι όμως, η Εκκλησία μας πλήρωσε κι αυτή βαρύ φόρο αίματος τόσο κατά την επανάσταση όσο και πριν από αυτήν.

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός είναι οι πιο σημαντικές αποδείξεις θυσίας κληρικού  στο βωμό της Ελευθερίας της Πατρίδας

Να αναφέρεις για διπλή γιορτή την 25^η  Μαρτίου την σήμερον ημέρα; Δύσκολο και τολμηρό. Κι όμως!

Η  Πατρίδα μας πανηγυρίζει τα δύο ΧΑΙΡΕ. Το Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία και το Χαίρε, ω Χαίρε Λευτεριά.

O λαός μας επέλεξε να συνδυάσει την επέτειο της εθνικής του παλιγγενεσίας με την γιορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου. «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον». Κλείνει το κεφάλαιο της φθοράς, της σκλαβιάς στην αμαρτία και ανοίγει το κεφάλαιο της λύτρωσης  και της ελευθερίας. Στον ευαγγελισμό η ελευθερία σαρκώνεται στη συγκατάθεση της Παναγίας στο χαρμόσυνο μήνυμα του Αρχαγγέλου. Στο 1821 στην απόφαση των Ελλήνων να αποτινάξουν την τυραννία της μακρόχρονης σκλαβιάς.

Η 25^η Μαρτίου είναι μέρα διπλής χαράς για τον χριστιανικό ελληνισμό. Είναι η μέρα που τιμούμε δύο πολύ σπουδαία γεγονότα.

Τιμούμε τη μέρα κατά την οποία ένας αγνός και λαμπρός Άγγελος, σταλμένος από τον ίδιο το Θεό, ανακοίνωσε στην Παναγία την απόφαση του Κυρίου μας να φέρει στον κόσμο τον Υιό του. 

Η Γέννηση του Χριστού είχε ένα και μοναδικό στόχο: να μας δείξει μέσα από τη Ζωή του και τα λόγια του τον τρόπο που πρέπει να ζούμε, να μας θυμίσει τον βασικότερο λόγο της δημιουργίας μας :  την προσφορά της ΑΓΑΠΗΣ.

Η μέρα του ευαγγελισμού της Θεοτόκου - μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της χριστιανοσύνης - ταυτίστηκε με την αρχή της επανάστασης - γιατί, και συμβολική σχέση έχουν , αλλά και επειδή η σπίθα που δημιούργησε την έκρηξη, ήταν η πίστη . Η πίστη στο Θεό . Πίστευαν με όλη τη δύναμη και όλη τη φλόγα του ενθουσιασμού τους ότι ο Θεός είναι πλάι τους. Δεν ήταν δυνατόν ο Θεός ν' αφήσει τα παιδιά του στα χέρια και το έλεος των απίστων. Θα έκανε το θαύμα Του. Σ' αυτό το θαύμα πίστεψαν και αυτό το θαύμα έγινε.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 Το 1453 οι Τούρκοι κυρίεψαν την πιο σπουδαία ελληνική πόλη όλων των εποχών : Την Κωνσταντινούπολη.

Στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, που ακολούθησαν την άλωση της Πόλης, οι Έλληνες πίστευαν ακράδαντα ότι είναι οι συνεχιστές όχι µόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και της αρχαίας Ελλάδας κι έτσι απέκτησαν συνείδηση της ιστορικής τους συνέχειας. Επιπλέον, ο λαός µας κατόρθωσε να µην αφομοιωθεί, αλλά να διατηρήσει την εθνική του ταυτότητα, όπως αυτή εκφράζεται µέσα από τη γλώσσα του και τη θρησκεία του. Χωρίς αµφιβολία, ο αγώνας αυτός έχει την ουσία και τις διαστάσεις ενός θαύµατος.

«Γιατί στο θαύµα κι όχι στη λογική, χρωστάει την ανάστασή του το Γένος», έγραψε ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Η λογική έλεγε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια εξέγερσης απέναντι στην Οθωµανική αυτοκρατορία ήταν, εκ των προτέρων, καταδικασµένη σε αποτυχία, όπως είχε γίνει και στο παρελθόν µε τα διάφορα προεπαναστατικά κινήµατα. Ο Κολοκοτρώνης, αυτή η ηγετική µορφή του αγώνα, γράφει στα αποµνηµονεύµατά του: «Ο κόσµος µάς έλεγε τρελούς. Ηµείς, αν δεν είµεθα τρελοί δεν εκάναµε την Επανάσταση,». Επιπλέον, η Ευρώπη, οι Μεγάλες ∆υνάµεις της Ιερής Συµµαχίας ήταν εχθρικές απέναντι στην Επανάσταση.

Όλα τα χρόνια της σκλαβιάς η Ελλάδα δεν έπαψε να αγωνίζεται! Σε κάθε ευκαιρία οι Έλληνες επαναστατούσαν! Έφτιαξαν μύθους για να μη χάνουν ποτέ την ελπίδα τους, ξεσηκώνονταν ακόμα και όταν άκουγαν φήμες για τον ερχομό τάχα ξένης στρατιωτικής βοήθειας. Βοηθούσαν κάθε ξένο κράτος το οποίο πολεμούσε τους Τούρκους. Βοηθούσαν όποιον τους έλεγε ότι είναι εχθρός των Τούρκων. Όχι όλοι, είναι η αλήθεια. Πάντα στους πολλούς υπάρχουν κι αυτοί που ευχαρίστως ξεπουλάνε την πατρίδα τους σε χαμηλή τιμή. Μάλλον  γιατί οι ίδιοι δεν έχουν καμία αξία και τιμή.

Οι Έλληνες, πέρα από την ένοπλη αντίστασή τους, πολέμησαν τους βάρβαρους δυνάστες τους και μέσω του πολιτισμό τους. Έδωσαν στα παιδιά, στις επιχειρήσεις και στα καράβια  τους αρχαιοελληνικά ονόματα για να μην ξεχνάνε τη σπουδαία καταγωγή τους. Ακόμα και τα μικρά παιδιά βοήθησαν τον αγώνα.

  Έτσι φτάνουμε Τη χαραυγή της 25ης Μαρτίου στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας ο σεβάσμιος ιεράρχης Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης και όλοι, οπλαρχηγοί, αρματολοί, κλέφτες και λαός ορκίστηκαν: “Τούρκος μη μείνει στο Μοριά, μήτε στον κόσμο όλο”.

«Ελευθερία ή Θάνατος!», είπαν. Η δικιά τους ελευθερία δεν έχει καμία σχέση με τη τωρινή ‘ελευθερία’ που προωθούν σήμερα τα σύγχρονα πρότυπα της κοινωνίας . Πάνω από όλα ο άνθρωπος και η καλοπέραση του χωρίς κανένας ηθικό περιορισμό. Ναι σε όλα, ναι στην κάθε είδους διασκέδαση, ναι  στη καλοπέραση. Κατάφεραν και , εισήγαγαν έναν αμοραλισμό ξένο προς τα ήθη της ελληνικής κοινωνίας και κατάργησαν παραδοσιακές αξίες που χαρακτήριζαν τον ελληνικό λαό.

Φυσικά και τότε υπήρχαν οι φωνές που έλεγαν στους πατριώτες να μείνουν άπραγοι, να μην ξεσηκωθούν. Και τότε υπήρχαν  αυτοί που αυτοαποκαλούνται «πραγματιστές, ρεαλιστές, φιλειρηνιστές», δηλαδή αυτοί που εμείς σήμερα ονομάζουμε δειλούς και προδότες! Οι εταίροι μας όπως και τώρα, σφύριζαν και σφυρίζουν αδιάφορα. Η Ευρώπη, οι Μεγάλες ∆υνάµεις της Ιερής Συµµαχίας ήταν εχθρικές απέναντι στην Επανάσταση. Τα ευρωπαϊκά έθνη δεν έδωσαν στην αρχή καμιά σημασία στον αγώνα αυτόν, Κι όμως οι Έλληνες αδιαφόρησαν ολότελα για τη γνώμη των ισχυρών, ως που ανάγκασαν τα ευρωπαϊκά έθνη να προσέξουν την υπόθεσή τους

Πολλοί γενναίοι Έλληνες από την πρώτη κιόλας μέρα ξεσηκώθηκαν ενάντια στον κατακτητή και αφού συγκρότησαν ένοπλες ομάδες, τον πολέμησαν σκληρά.  Αυτοί, οι Κλέφτες και οι Αρματολοί, μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς που δούλευαν ως μισθοφόροι σε ξένους στρατούς αποτέλεσαν τη μαγιά του ελληνικού επαναστατικού στρατού  που σιγά σιγά γιγαντώθηκε και έγινε η φωτιά που έλιωσε τα τουρκικά δεσμά!

Ο αγώνας των Ελλήνων ενισχύθηκε από πάρα πολλούς ακόμα παράγοντες.

Οι Έλληνες του εξωτερικού, μαζί με αρκετούς ξένους αλλά αγνούς φιλέλληνες, οργάνωσαν και βοήθησαν οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά την επανάσταση.

Η  Φιλική Εταιρία, η πιο σημαντική επαναστατική οργάνωση της περιόδου, συνέβαλε τα μέγιστα στον Αγώνα όχι μόνο γιατί βρήκε χρήματα για να αγοραστούν όπλα και τρόφιμα αλλά γιατί βρήκε τον τρόπο να κάνει γνωστό τον αγώνα των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο, να κάνει όλη την Ευρώπη να καταλάβει ότι ο αγώνας αυτός ήταν και δικός της.

Οι Τούρκοι, όπως πάντα, ευθύς αμέσως μετά την έκρηξη της Επανάστασης έσπευσαν να μας υπενθυμίσουν την ταυτότητά τους! Το Σούλι, η Χίος, τα Ψαρά, το Μεσολόγγι  είναι λίγα μόνο από τα αιώνια  μνημεία της τουρκικής κτηνωδίας!

 Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου επιχειρούν ηρωική έξοδο, οι γυναίκες του Σουλίου χορεύουν στο Ζάλογγο το χορό του θανάτου, το Κούγκι,, το Αρκάδι γίνονται ολοκαυτώματα. Η Αλαμάνα, η Γραβιά, το Βαλτέτσι, το Μανιάκι, τα Δερβενάκια, το ολοκαύτωμα των Ψαρών, η Χαλκιδική, η Νάουσα έγιναν βωμός για να μαρτυρούν πως η θέληση ενός λαού είναι ικανή να διδάξει πως να ζει κανείς λεύτερος.

Μετά από πολλές μάχες τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα και με τη βοήθεια των ξένων συμμάχων μας τελικά, το 1832, οι Έλληνες κατάφεραν να αποκτήσουν αυτό που είχαν ως στόχο και όνειρο και στην αρχή φαινόταν αδύνατο : κράτος ελεύθερο και ελληνικό!

Φυσικά, στην αρχή ήταν πολύ μικρό γεωγραφικά, ωστόσο  η πίστη στον αγώνα και στην ελευθερία όπλισε τον Ελληνισμό με δύναμη και με θάρρος και μετά από πολλούς αγώνες κατάφερε να  απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος του από τον ξένο δυνάστη. Ο αγώνας που άρχισε στο Μοριά έμελλε να διαρκέσει μια δεκαετία και να είναι νικηφόρος.

Μα όταν κάποια στιγμή η Επανάσταση κινδυνεύει, όχι από τους υπέρτερους αριθμητικά εχθρούς, αλλά από τα δόρατα της διχόνοιας που αποτελούν μια από τις αδυναμίες του ελληνισμού, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης διδάσκει: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάξομεν και όλοι μαζί. Και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκιάση ή χαλάση, να λέγη «εγώ». Όταν όμως αγωνίζωνται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέη «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί.

Κάτι ανάλογο επιχειρείται και σήμερα! Διαίρει και Βασίλευε. Συνεχώς ο λαός διχάζεται .Ο τάδε πήγε εκκλησία, ο άλλος δε φοράει μάσκα, εκεί έχει κόσμο και άλλα πολλά.

Τότε είχαµε να αντιµετωπίσουµε µια ισχυρή Οθωµανική αυτοκρατορία, ενώ σήµερα βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε διάφορα ισχυρά απρόσωπα παγκόσμια οικονοµικά κέντρα που µε τρόπο πονηρό συστηματικό προσπαθούν να κάνουν στάχτη έναν λαό ̟που είναι αιώνια φλόγα», όπως έγραψε ο Κώστας Βάρναλης.

Σήμερα, που οι πολιτιστικές και ηθικές αξίες διακυβεύονται, η μητρική μας γλώσσα βάλλεται και αλλοιώνεται, οι νέοι καταλήγουν χωρίς  προσανατολισμό και οι αυτοκτονίες καθημερινά πληθαίνουν, και ο  κίνδυνος αλλοτρίωσης και αφελληνισμού είναι πρόδηλος, πιστοί στα ιδεώδη της φυλής και στων προγόνων τη φωνή, μια νέα επανάσταση να ξεκινήσει! Είναι επιτακτικό το αίτημα για επιστροφή στην αυθεντική ελληνοχριστιανική πίστη και παράδοση και για ανασύνταξη των δυνάμεών μας απέναντι σε σύγχρονες και πιο δυσδιάκριτες επιβουλές.

Ας το πούμε κι εμείς μαζί με τον γέρο του Μωριά κι ας το πιστέψουμε… «Σε μας μένει να ισιάξουμε και να στολίσουμε τον τόπο με θεμέλια της πολιτείας, την ομόνοιαν, τη θρησκεία και την φρόνιμονελευθερίαν» και ας το  φωνάξουμε για να το ακούσουμε μαζί με τον Αδαμάντιο Κοραή το «Δράξασθε παιδείας…», καθιστώντας σαφές ότι µόνο µέσα από την παιδεία γινόμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και όποιος είναι ελεύθερος συλλογάται καλά και άρα ενεργεί σωστά.

Καθήκον όλων μας είναι να δώσουμε έναν ακόμη πεισματικό και ανυποχώρητο αγώνα ενωμένοι με πίστη στις δικές μας δυνάμεις απέναντι σε προκλήσεις σε εθνικό και οικονομικό επίπεδο, προκλήσεις που θέτουν σε απειλή των μέλλον των παιδιών μας.

Είναι καιρός να θυμίσουμε στον εαυτό μας και στη νέα γενιά ότι είμαστε παιδιά όλων εκείνων των επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών του ΄21.