Κυριακή E΄ Ματθαίου-«Τι ημίν και συ, Ιησού υιέ του Θεού; Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:Ρωμ. ι' 1 – 10

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ:Ματθ. η' 28 - θ' 1

«Τι ημίν και συ, Ιησού υιέ του Θεού; Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;» (Ματθ. η'29)

Μέσα από το διπλό ερώτημα των δύο δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, προβάλλει μια τριπλή ομολογία. Πρώτον, το έργο των δαιμόνων δεν ταυτίζεται, δεν συμπίπτει με το έργο του Χριστού. Δεύτερον, ομολογούν και αναγνωρίζουν ότι ο Χριστός είναι «Υιός του Θεού». Και τρίτον, αναγνωρίζουν ότι η δύναμη του Χριστού είναι, όχι μόνο μεγαλύτερη από τη δική τους, αλλά και ότι το καταστροφικό τους έργο θα έχει τέλος και μάλιστα, ίσως και πιο νωρίς από αυτό που περίμεναν. Όμως δεν κάνουν καμιά προσπάθεια για διόρθωση.

Κατά τον Απόστολο Πέτρο ο διάβολος, είναι «αντίδικος», είναι αντίπαλος του ανθρώπου και «περιφέρεται σαν λιοντάρι που βρυχάται ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει»(Α' Πέτρ.ε'8).Κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Απαρχής ο διάβολος αμαρτάνει». «Από την αρχή ο διάβολος παραβαίνει τον νόμο του Θεού». Παράλληλα όμως, μας αποκαλύπτει και τον σκοπό του ερχομού του Χριστού στον κόσμο, λέγοντας ότι: «Εις τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α'Ιωάν.γ'8). «Γι'αυτόν τον λόγο ο Υιός του Θεού ήρθε στον κόσμο για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου».

Ο διάβολος, λοιπόν, είναι πολέμιος του ανθρώπου, το δε έργο του είναι καταστροφικό, γεγονός που επιβεβαιώνει το σημερινό Ευαγγέλιο. Ο διάβολος, κυρίαρχος πια στους δύο ανθρώπους, τους καθιστά επιθετικούς για τους άλλους ανθρώπους, ώστε να μην περάσει κανένας από εκείνον τον δρόμο. Με όψη φοβερή και με αντικοινωνική συμπεριφορά είχαν σαν κατοικία τους τα μνήματα. Το ότι δε, το έργο τους ήταν καταστροφικό, επιβεβαιώνεται από την παράκληση τους. «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Και όλο το κοπάδι των χοίρων όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά».

Όμως, παρά το ότι οι δαίμονες εγκατέλειψαν τους δύο ανθρώπους, αμέσως μετά την άδεια και ταυτόχρονα, μετά την εντολή του Χριστού «υπάγετε», πηγαίνετε, εντούτοις, συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο. Επειδή δε η ζωή των κατοίκων των Γεργεσηνών, βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τον νόμο του Θεού, οι δαίμονες τους προκάλεσαν τρόμο και παράλληλα τους έπεισαν ότι η παρουσία του Χριστού, ως Θεού, μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει. Για τούτο, αντί να συναισθανθούν την παρανομία τους, αντίθετα, όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Χριστό, κι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους».

Διπλή παράκληση, λοιπόν, με διαφορετικό περιεχόμενο, αλλά με κυρίαρχο στοιχείο τον φόβο. Στην πρώτη περίπτωση, τα δαιμόνια παρακαλούν τον Χριστό να τους επιτρέψει να φύγουν και να πάνε στο κοπάδι των χοίρων. Στη δεύτερη περίπτωση, «πάσα η πόλις», το σύνολο των κατοίκων της πόλης παρακαλούν τον Χριστό να φύγει από την περιοχή τους. Ιδιαίτερα αδικαιολόγητη η συμπεριφορά των κατοίκων των Γεργεσηνών. Και τούτο γιατί, αντί να ευχαριστήσουν τον Χριστό για τη θεραπεία δύο συνανθρώπων τους και το σημαντικότερο, το ότι τους απάλλαξε από τον καθημερινό κίνδυνο, αντίθετα του ζητούν να απομακρυνθεί από την περιοχή τους. Πολλές φορές, μέχρι και σήμερα, το υλικό συμφέρον τυφλώνει  ανθρώπους και λαούς, με αποτέλεσμα να παρακάμπτουν το νόμο του Θεού, τις ηθικές αξίες και να περιφρονούν ακόμα και την ανθρώπινη ζωή. Αν περιοριστούμε σε πρόσφατες συρράξεις, όπου και οι παρενέργειες εξακολουθούν να είναι αισθητές, μέσα από τις καταστροφές πόλεων και υποδομών, ιδιαίτερα δε των χιλιάδων νεκρών και εκατομμυρίων προσφύγων, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η ζημιά που έχει προκληθεί είναι ανεπανόρθωτη. Και τούτο γιατί, ό,τι καταστρέφει ανθρώπινες ζωές και δε σέβεται ηθικές αξίες, παραδόσεις λαών, καθώς και τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, ιδιαίτερα είναι καταστροφικό. Νωπές ακόμα οι πληγές στην Κύπρο μας με τη συνεχιζόμενη εισβολή και κατοχή, τον εποικισμό, και κατ' επέκταση και τη δημογραφική αλλαγή. Προκλητική ακόμα, η εδώ και 46 χρόνια αδιάφορη, έως και εχθρική στάση της λεγόμενης «Χριστιανικής» Ευρώπης, καθώς και της «Χριστιανικής» Δύσης.

Κατ' επέκταση, τέτοιες ενέργειες αμαυρώνουν την ιστορία και τον πολιτισμό του ανθρώπου, ακόμα δε δυσφημούν και τον Χριστιανισμό, όταν οι ενέργειες αυτές προέρχονται από τα λεγόμενα «Χριστιανικά» κράτη. Άνθρωποι απλοί ή και άνθρωποι με εξουσία που ενεργούν, όπως πιο πάνω, μέσα από την όλη στάση και συμπεριφορά τους, που εξουθενώνουν ή και εξοντώνουν τους άλλους ανθρώπους και τους άλλους λαούς, αυτοί ουσιαστικά διασύρουν το όνομα του Θεού. Κατά τον Απόστολο Παύλο, «Το όνομα του Θεού δι' αυτών βλασφημείται εν τοις έθνεσι»(Ρωμ.β'24).

Το σημερινό θαύμα φανερώνει το μέγεθος της τραγωδίας του ανθρώπου, που αντιδρά κατά τρόπο παράδοξο στην παρέμβαση του Θεού. Γιατί, απαλλάσσει τον εαυτό του από όλα τα κακά, καθώς και το ενδεχόμενο να φέρει ο ίδιος οποιαδήποτε ευθύνη, ενώ για όλα τα κακά θεωρεί υπεύθυνο τον Θεό. Συχνά ακούονται και από μας ερωτήματα όπως: «Γιατί σε μένα;» «Τι του έκανα εγώ του Θεού και με βασανίζει;».

Αντί των πιο πάνω και ίσως και άλλων ερωτημάτων, ας αναρωτηθούμε, είτε για τυχόν δική μας ευθύνη, είτε και την αναζήτηση του λόγου αυτής της «παιδαγωγίας» από μέρους του Θεού. Ιδιαίτερα όμως, ας σταθούμε στο ελπιδοφόρο μήνυμα του σημερινού Ευαγγελίου. Ένα μήνυμα απελευθέρωσης από πάθη και δαιμονικές εξαρτήσεις. Ακόμα ότι κανένα οικονομικό συμφέρον ή και άλλοι παράγοντες δε θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο στο να αναγνωρίσουμε και ιδιαίτερα στο να αποδεχθούμε τη δωρεά του Θεού, που αφορά τη σωτηρία του καθενός μας.

Αδελφοί μου, η μεγαλύτερη τραγωδία των Γεργεσηνών δεν ήταν η οικονομική καταστροφή που υπέστησαν με τον πνιγμό των χοίρων. Η μεγαλύτερη τραγωδία τους ήταν, ότι αγνόησαν την παρουσία του Χριστού και τη μοναδική ευκαιρία που τους πρόσφερε για μετάνοια και σωτηρία. Γιατί, όπως είπε ο Ίδιος ο Χριστός, «ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι αυτού» (Ιωάν.γ'17). Δυστυχώς, κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως, αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές»(Ιωάν.γ'19). Όμως εμείς, ας επιβεβαιώσουμε ότι οι πράξεις μας μπορούν να σταθούν στο φως και ότι αυτές είναι, όχι μόνο έκφραση της αγάπης και της υπακοής μας στο Θεό, αλλά παράλληλα ότι αυτές είναι το δικό μας ευχαριστώ στη δική Του αγάπη. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης