Ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης για την παρουσία μας εις τον ναόν

(σ.σ. Ύστερα από την απέραντη θλίψη, στην οποία βύθισε τον λαό του Θεού η απόφαση της ΔΙΣ για απαγόρευση συμμετοχής στη Θεία Λατρεία, και μάλιστα απαγόρευση συμμετοχής στα Θεία Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου μας, και ύστερα από τόνους ανήκουστων πλανεμένων νουθεσιών όπου καλούμαστε να ξεχάσουμε ουσιαστικά αυτά που διδαχθήκαμε από αγίους και βιώσαμε στην πράξη, ας ανοίξουμε αδελφοί και πάλι τα σκονισμένα πνευματικά μας βιβλία -τώρα που «μένουμε σπίτι»- για να παρηγορηθούμε, να στερεωθούμε στην πίστη και να νουθετηθούμε κατά Χριστόν

Από το βιβλίο «ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ – ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΚΑΙ ΟΡΑΣΙΣ ΘΕΟΥ  Κατηχήσεις και Λόγοι»  Αρχιμ. Αιμιλιανού – Η παρουσία μας εις τον ναόν»   (σελ.202-208). Κάντε λίγο αγάπη, διαβάστε το μέχρι τέλους και ας συνειδητοποιήσουμε σε τι στέρηση μας υπέβαλαν):

« Η θεία λειτουργία είναι αληθώς μία δωρεά του Αγίου Πνεύματος εις ημάς τους ανθρώπους. Είναι μία μυσταγωγία του Πνεύματος, ένας τρόπος Αποκαλύψεως του Θεού και όλων των ουρανίων πραγμάτων. Δεν υπάρχει τίποτε εις την λειτουργίαν το οποίο δεν είναι αποκαλυπτικόν της θεότητος και των ενεργειών της Αγίας Τριάδος.

Επειδή γνωρίζουμε και πιστεύομεν ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, γι' αυτό και τον ναόν, μάλιστα όταν λειτουργούμε, τον βλέπομε σαν σπίτι μας. Μπαίνομε, βγαίνομε, χαιρόμαστε, κάνομε τον σταυρόν μας, ανάβουμε τα κεριά μας, μπορεί και κάτι να πούμε, αλλά βλέπει κανείς ότι ο ορθόδοξος νοιώθει ότι η εκκλησία είναι το σπίτι του.

Δικό μας σπίτι είναι ο ναός! Και αυτή η σύναξις είναι η πραγματική οικογένειά μας. Δεν είναι οικογένειά μας μόνον το ένα, τα δύο, τα τρία παιδιά μας, όσα κι αν έχωμε. Είμαστε όλοι εμείς και όλοι εκείνοι που γυρίζουν δεξιά και αριστερά και που ίσως ακόμη δεν σκέφθηκαν τον Θεόν ή δεν ετόλμησαν ακόμη να ομολογήσουν ότι μέσα τους έχουν βογγητά και ότι ζητούν με αυτά να ανοίξουν τον ουρανόν, για να απαντήσει ο Θεός, αλλά διστάζουν και ντρέπονται.

Η λειτουργία είναι η οικογένειά μας, η σύναξις μας, το σπίτι μας. Γιατί μαζί με εσάς και με εκείνους που δεν παρίστανται και με τους αμαρτωλούς και με τους κακούς και με τους τεθνεώτας είναι και εκείνοι που σήμερα ευρίσκονται στην κόλασι, αλλά που μπορεί κάτι να θυμούνται για τον Θεόν.

Οι προσευχές της Εκκλησίας, τα μνημόσυνα, αί θεία λειτουργίαι, ποιος ξέρει πόσους από αυτούς θα ωφελήσουν και θα τους ανεβάσουν ακόμη και από τον άδη, θα τους βγάλουν ακόμη και από την κόλασι.

Αυτό είναι το σπίτι μας! Τόσο μεγάλο σπίτι έχουμε εμείς οι πιστοί!

Εισερχόμενα λοιπόν στην εκκλησία, στο σπίτι μας, και χαιρόμεθα αληθινά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο που μπορεί να έχη ένας χριστιανός. Ζώμεν εδώ την χάριν του Θεού. Ζώμεν την σωτηρίαν μας, τα αποτελέσματα του λυτρωτικού έργου του Θεού μας, του μεγάλου Αρχιερέως. Εδώ, στην εκκλησία, μπορούμε να νοιώσωμε το χωρίον του Αποστόλου: ο Χριστός «δια του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος»….

Αυτό σημαίνει ότι, όταν εισερχώμεθα εις τον ναόν να παρακολουθήσω με την θείαν λειτουργίαν, δεν είναι μία πράξις τυχαία. Δεν είναι κάτι που μπορείς να λες: δεν βαριέσαι, θα έρθω και αύριο και μεθαύριο. Είναι μία πράξις μοναδική. Πηγαίνουμε εις Εκείνον τον οποίον ηγαπήσαμεν, εις Εκείνον ο οποίος έδωσε την ζωή του για μας, εις τον Χριστόν…

Αλλά που είναι ο Χριστός; Και εδώ είναι και παντού.  Βασικά όμως ο Χριστός, το δεύτερον πρόσωπον της θεότητος , είναι εκ δεξιών του ουράνιου Πατρός, εις τα άγια των αγίων. Επομένως, μη νομίζετε ότι, όταν μπαίνωμε στον ναό, μπαίνουμε και και φεύγουμε και ξαναμπαίνομε.  Όχι. Ανεβαίνουμε και εισερχόμεθα εις τα άγια των αγίων, εις τους ουρανούς.  Όπως ανοίγομε το παραπέτασμα της ωραίας πύλης και βγαίνει ο Χριστός, το άγιον ποτήριον, έτσι ανοίγουμε την θύραν των ουρανών και εισερχόμεθα εμείς οι αμαρτωλοί !

Εμείς οι αμαρτωλοί, εφ'  όσον ερχόμεθα εις την λειτουργίαν, αναβαίνομεν εις την άνω Ιερουσαλήμ! Καταλαβαίνετε τι μεγαλείον ζουν αί ψυχαί μας! Καθήμεθα και ημείς εκ δεξιών του Πατρός και παίρνομε τιμήν από την τιμήν του Χριστού μας και από την τιμίαν σάρκα του Κυρίου και Θεού μας.

Ώστε όταν μπαίνωμε στην εκκλησία, διασχίζομε την από την γη μέχρι τον ουρανό. Διασχίζουμε τους αστέρας, αφήνομε τους αγγέλους κάτω από ημάς και ανεβαίνουμε εκεί όπου ίσταται η Παναγία Τριάς. Αυτό είναι το μυστήριον της Εκκλησίας μας. Βλέπομε το ψωμί και το κρασί, αλλά ποιος από ημάς δεν πιστεύει ότι είναι ο Χριστός; Οσφραινόμεθα κρασί και ψωμί, αλλά ποιος από ημάς δεν πιστεύει ότι είναι Σώμα και Αίμα Χριστού!

Το αυτό μυστήριον συμβαίνει και εδώ. Βλέπομε ότι είμαστε μπροστά σε αυτές τις εικόνες, κάτω από τους πολυελαίους, ο ένας πλάι στον άλλον. Λάθος. Είναι μυστήριον. Δεν είμαστε εδώ. Είμαστε εκεί επάνω μαζί με τα στίφη των αγίων, μαζί με τα τάγματα των αγγέλων, μαζί με τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, τα οποία τρέχουν τόσο γρήγορα για να μας μαθαίνουν και εμάς να τρέχωμε προς τον Χριστόν ημέρας και νυκτός, μαζί με τα πολυόμματα Χερουβίμ για να συνηθίσουν και τα δικά μας μάτια να ανακαλύπτουν τον Χριστόν. Αυτό σημαίνει μυστήριον της Εκκλησίας….

Ώστε αγαπητοί μου, αυτό είναι το μεγαλείο που μας αποκαλύπτει ο Άγιος Ιάκωβος σήμερα. Η λειτουργία μας είναι ένα τέτοιο μεγάλο δώρο. Κανείς δεν είναι άξιος γι' αυτά τα μεγαλεία. Κανείς δε μπορεί να κάνη κάτι χωρίς τον Θεόν. Ο Θεός τα πραγματοποιεί και μας τα φέρνει στα χέρια μας και στην καρδιά μας….

Αλλά ας σκέπτεται ο καθένας: Πόσο μεγάλον, πόσο πλούσιον, πόσο πλούσιον, πόσο υψηλόν με κάνει ο Θεός εμένα τον αμαρτωλόν! «Ω τάλας εγώ, ότι κατανένυγμαι» κατέβηκε επάνω μου ο Θεός (σ.σ και όχι ο ιός)  και φοβάμαι μη πεθάνω, είπε ο Ησαΐας. Έτσι πρέπει να λέμε και ημείς, όταν ερχώμεθα εις την Εκκλησίαν. Να τρέμωμεν, αλλά και να σκιρτούν οι καρδιές μας, διότι αγκαλιάζομε τον Θεόν και μας αγκαλιάζει και Εκείνος.

Ήλθαμε λοιπόν στην εκκλησία, στην λειτουργία. ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΗΤΕ. ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ, ΠΑΡΩΝ Ο ΘΕΟΣ! Όπου κι αν στρέψωμε το βλέμμα μας, μπροστά μας ο Θεός! Εάν δεν τον βλέπωμε, δεν σημαίνει πως δεν είναι, αλλά απλώς τα μάτια μας δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν τον Θεόν.

Η Εκκλησία μας στο τέλος της θείας λειτουργίας αναφωνεί: «Είδομεν το φως το αληθινόν». Το είδον αί καρδίαι μας. Το νοιώσαμε βαθιά στην ζωή μας. Αν οι άγγελοι έλεγαν για την Παναγία, όταν ανέβαινε στον ουρανό, «άρατε πύλας, οι άρχοντες», στρατηγοί του ουρανού, άγγελοι και αρχάγγελοι ανοίξτε τις πύλες να εισέλθη η Βασίλισσα, πολλώ μάλλον και εμείς να αναφωνούμε για τον Βασιλέα Χριστόν στους αγγέλους και στους αγίους οι οποίοι μας γεμίζουν, μας βλέπουν , μας αγαπούν, μας υπερασπίζονται: άγγελοι, αρχάγγελοι, « άρατε πύλας και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης».

Ας βλέπωμε νοερώς τον Βασιλέα για τον οποίον ανοίξαμε τους δρόμους εμείς οι αμαρτωλοί και ας λέμε μαζί με τον Ψαλμωδόν : «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ και κλαύσωμεν εναντίον Κυρίου…ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών».

Ας ανοίγωμε της καρδίας μας τους βυθούς ενώπιον του Κυρίου, ο οποίος είναι Παρών, και να προχωρούμε κάθε μέρα περισσότερο, ώστε να μπορούμε να ανακαλύπτωμε  όλα εκείνα τα οποία ο Θεός, ο  λυτρωτής μας, έχει κάνει για μας.

Μετά πόνου ψυχής, αντιγραφή εκ του πρωτοτύπου: Ιωάννης Λίτινας