Δύο ἐπισημάνσεις σέ ἀπάντηση τοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

Δύο ἐπισημάνσεις  σέ ἀπάντηση  τοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

Δέν γνωρίζω ἄν θά ὑπάρξει ἀπάντηση (καί δέν τό πιστεύω) ἀπό τήν Μητρόπολη Πειραιῶς στό ἄρθρο μέ τίτλο:

«Σηκώνουμε τά χέρια ψηλά, κυριολεκτικά πρός τόν Θεό! Περίεργα σινιάλα ἀπό τόν Μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ!», πού δημοσιεύθηκε ἐδῶ:aktines

Στό Ἱστολόγιο Κατάνυξη εἶχε ἐπίσης δημοσιευθεῖ λίγο νωρίτερα τήν ἴδια ἡμέρα δικό τους ἄρθρο σχετικό μέ τίς συνιερουργίες τοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ μέ τόν Ἐπίσκοπο Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννη γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Ἡ γραφίδα τοῦ προαναφερθέντος Ἱστολογίου κινούμενη μέ ἀπόλυτη γλῶσσα καί δυσαρέσκεια  ἐξεδήλωσε τήν ἀπόφασή τους νά διακόψουν κάθε σχέση μέ τόν Ἐπίσκοπο καί τήν Μητρόπολη Πειραιῶς.

Διαβάζοντας, ὅμως, τήν ἀπάντηση τοῦ Ἐπισκόπου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ στό ἄλλο ἄρθρο, ἐδῶ: ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΚΑΤΑΝΥΞΗ» imp.gr, θέλω νά σταθῶ σέ δύο σημεῖα:

Πρῶτον, μεταφέρω τήν ἑξῆς παράγραφο ἀπό τήν ἀπάντηση:

«Εἰδικώτερα μέ τόν Σεβ. Μητροπολίτην Λαγκαδᾶ κ.κ. Ἰωάννην συνδέομαι ἀπό 30ετίας, μέ ἐτίμησε μετά πολλῆς ἀγάπης προσκαλῶν με εἰς τήν πανήγυρη τοῦ Ἁγ. Δαμασκηνοῦ Στουδίτου, Ἐπισκόπου Λιτῆς καί ἀνταπέδωσα, ὡς εἶχον ἱερόν χρέος τήν ἀγάπην του, προσκαλῶν αὐτόν εἰς τήν πανήγυρι τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος, πολιούχου Πειραιῶς».

Ὅπως εἶχα γράψει καί στό πρῶτο μου ἄρθρο, πῶς μετά ἀπό τό πρόσφατο συλλείτουργο μέ τούς σχισματικούς τοῦ Ἐπιφανίου ἐξ Οὐκρανίας καί τίς μνημονεύσεις του ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Λαγκαδᾶ κ. Ἰωάννη (ἐν Ἑλλάδι καί Βουλγαρίᾳ), καί πῶς ἀμέσως μετά τήν δημοσίευση τῆς Ἐπιστολῆς τῶν τεσσάρων ἀντιτιθεμένων Μητροπολιτῶν (συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Πειραιῶς κ. Σεραφείμ) κατά τῆς ἀναγνώρισης, μνημόνευσης καί ἀπόδοσης «Αὐτοκεφαλίας» στήν «ἐκκλησία» τῶν σχισματικῶν Οὐκρανῶν, καί πῶς μετά ἀπό τήν ἀπογοήτευση πλείστων πιστῶν ἐντός κι ἐκτός Ἑλλάδος (κληρικῶν καί λαϊκῶν) γιά αὐτές τίς ἐκκλησιολογικές ἐκπτώσεις πού βιώνουμε, ἔπρεπε νά ἀνταποδοθεῖ τάχιστα τό «ἱερόν χρέος ἀγάπης» μέ συνιερουργία τόσο ἐσπευσμένα; Δέν θά ἦταν πιό ἱερό χρέος ἀγάπης μία ἀπουσία πρόσκλησης τοῦ Ἐπισκόπου Λαγκαδᾶ τόσο ἄμεσα-ἐξάλλου δέν ἦταν ὑποχρεωτική-πρός ὠφέλιμον προβληματισμόν του γιά αὐτά πού κάνει; Δέν θά ἦταν πιό ἱερό χρέος ἀγάπης μία χρονική ἀναμονή γιά νά μήν αἰωρεῖται στόν αἰθέρα μίαν ἀντίφαση μέ τήν πρόσφατη Ἐπιστολή καί τῶν ἄλλων τριῶν συναγωνιστῶν συν-Ἐπισκόπων του, οἱ ὁποῖοι σωφρόνως, πρός τό παρόν τουλάχιστον, φυλάττουν μία συνετή οὐδετερότητα χωρίς δημόσιες προκλήσεις; Δέν τούς κρεμᾶ αὐτή ἡ χρονικά παράλληλη ἐπιλογή συνιερουργίας  καί  δέν σαμποτάρει κατά κάποιον τρόπο τήν βαρύτητα τῆς Ἐπιστολῆς, ὄχι λόγῳ, ἀλλά ἔργῳ; Δέν θά ἦταν πιό ἱερό χρέος ἀγάπης στόν συνεχόμενο σκανδαλισμό τῶν πιστῶν ἀπό τούς Ἀρχιποιμένες τους νά μήν ρίξει λάδι στήν φωτιά ὁ ἕνας ἀπό τούς τέσσερις Ἐπισκόπους πού στηριζόμαστε ἐπάνω τους, ἄχρι καιροῦ, καί μέχρι νά φωτίσει ὁ Θεός καλύτερα τήν θλιβερή κατάσταση;

Ὁ Σεβασμιότατος κ. Σεραφείμ σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἀπάντησής του, τονίζει ἰδιαιτέρως τό θέμα τῆς διακρίσεως, καί καλῶς, προκειμένου νά μήν παρεκκλίνουμε οὔτε ἐξ ἁριστερῶν (οἰκουμενισμός), οὔτε ἐκ δεξιῶν (ζηλωτισμός). Συμφωνῶ κι ἐπαυξάνω. Στούς ἄνωθι, λοιπόν, προβληματισμούς ὑπάρχει ἀδιακρισία καί μάλιστα στήν παροῦσα εὔφλεκτη χρονική στιγμή; Δέν εἶναι βάσιμοι;

Δεύτερον,  ἑπόμενη φράση πού θέλω νά σχολιάσω εἶναι αὐτή:

«Παρ’ ὅσα δέ λέγονται τό ζήτημα εἶναι κατά βάσιν διοικητικῆς ὑφῆς καί παραβιάσεως δικονομικῶν ἱερῶν κανόνων».

Πῶς εἶναι τό οὐκρανικό ζήτημα κατά βάσιν διοικητικῆς ὑφῆς καί παραβιάσεως δικονομικῶν ἱερῶν κανόνων;

Πέραν ἀπό τίς διοικητικές καί δικονομικές παρεκκλίσεις πού ὄντως ἐνεργήθηκαν, ὅταν συμπροσεύχονται καί συλλειτουργοῦν κανονικοί ἱερουργοί μέ ψεύτικους ρασοφορεμένους καί Συνοδικῶς κατεγνωσμένους σχισματικούς, ἀχειροτονήτους, αὐτοχειροτονημένους, καθηρημένους πού ἐμπαίζουν τά θεῖα λόγῳ τῆς κατάστασής των, καί ὅταν αὐτοί συμπροσεύχονται καί συλλειτουργοῦν μέ Οὐνίτες καί Παπικούς καί ὅταν αὐτοί ὀνομάζονται «ἐκκλησία», αὐτό εἶναι ἀμιγῶς διοικητικῆς καί δικονομικῆς φύσεως θέμα; Δέν εἶναι βαθειά θεολογικό καί δογματικό πρόβλημα, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν τό Οἱκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐπίσημης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τούς ἀναγνωρίζει κι εὐλογεῖ ἐπισήμως, ἐνῶ καμία ἄλλη Τοπική Ἐκκλησία τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου δέν προέβη καί δέν προβαίνει σέ κάτι τέτοιο;

Κλείνοντας, θέλω νά τονίσω πώς κατανοῶ τήν δύσκολη κατάσταση πού ἔχει δημιουργηθεῖ καί τήν ἀπορία τοῦ τί μέλλει γενέσθαι, ἀνάμεσα στούς ρασοφόρους τῆς Ἑλλάδας πού εἶναι διχασμένοι σέ αὐτούς πού συμφωνοῦν καί σέ αὐτούς πού δέν συμφωνοῦν μέ τήν πορεία τοῦ οὐκρανικοῦ ζητήματος. Κατανοῶ πώς δέν θέλουν νά γίνουν σχίσματα καί μεταξύ τους, γι’ αὐτό καί πολλοί ζητοῦν Πανορθόδοξη Σύνοδο, ὥστε  νά ἀποκαταστήσει τό ὀρθόν γενέσθαι. Ἀλλά πρέπει νά κατανοήσουν καί οἱ παραθεωροῦντες καί παραβιάζοντες τούς Ἱερούς Κανόνες, πώς αὐτοί ὀφείλουν νά συμμορφωθοῦν μέ τούς ὑπολοίπους ἀκολουθῶντας τούς Ἁγίους Πατέρες καί τόν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς Ἱερᾶς Παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ προδίδουν! Ἡ «ἑνότητα» χωρίς τήν ὀρθή Πίστη εἶναι δέν ἔχει νόημα. Καί οἱ δαίμονες ἔχουν ἑνότητα μεταξύ τους, πιστεύουν στά λόγια καί «φρίττουσιν», ἀλλά δέν ἔχουν ὀρθή Πίστη στήν πράξη. Σώζονται;…

Γιά ὅλους ἐκείνους δέ, πού ἔγιναν αἰτία αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου κρίσεως καί πού μᾶς κατήντησαν σέ αὐτό τό σημεῖο, δέν θά γράψω ἐγώ καί δέν τολμῶ. Θά περιορισθῶ μόνο νά μεταφέρω αὐτούσια αὐτά πού γράφει τό Εὐαγγέλιο:

«Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται» (Ματθ. 18, 7),

καί:

«καὶ ὃς ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, καλόν ἐστιν αὐτῷ μᾶλλον εἰ περίκειται λίθος μυλικὸς περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ βέβληται εἰς τὴν θάλασσαν» (Μάρκ. 9, 42).

Ζητῶ συγχώρεση ἄν κάπου κάνω λάθος.