Η οικουμενιστική εκκλησιολογική στρέβλωση της «θεωρίας των κλάδων»

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ‘’ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΛΑΔΩΝ’’

«Είναι για μας μια δεδομένη ενότης, η οποία δεν χάθηκε ποτέ»*

Του   Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

Η γνωστή οικουμενιστική «θεωρία των κλάδων», στηρίζεται στην εκκλησιολογική πλάνη, ότι οι διάφορες ‘’ομολογίες’’ προήλθαν από την Μία Εκκλησία και ως εκ τούτου κατά την οικουμενιστική αυτή πλάνη, αποτελούν όλες μαζί την Μία Εκκλησία.

Η εκκλησιολογική στρέβλωση της οικουμενιστικής αυτής  «θεωρίας των κλάδων», οδηγεί επακόλουθα και σε λανθασμένη θέση για  «ένωση των εκκλησιών», εννοουμένης όχι ως επιστροφής των πλανηθέντων στη Μία Αγία Εκκλησία, αλλά ως ‘’ένωσης’’ των διαφόρων ‘’εκκλησιών’’. Ανάλογη εκκλησιολογική στρέβλωση επιχειρήθηκε και με τη λεγόμενη «θεωρία των δύο πνευμόνων».

Η «θεωρία των κλάδων» αποτελεί ξεκάθαρα εκκλησιολογική στρέβλωση.  «Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι μόνον μια, αλλά και μοναδική, διότι ο εις και μοναδικός Θεάνθρωπος, η Κεφαλή της, δεν δύναται να έχει πολλά σώματα.  Η Εκκλησία είναι  μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του μοναδικού Χριστού», λέγει ο  Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Ο διακηρυσσόμενος αμοιβαίος σεβασμός των καλουμένων ‘’διαφόρων ομολογιών’’, αποτρέπει κάθε ομολογιακή προσπάθεια χάριν της αλήθειας.  Ένας αλλότριος ‘’σεβασμός’’, που εδράζεται στην ασέβεια της ένοχης σιωπής απέναντι στην πλάνη.

Αυτό που αναφέρεται στο βιβλίο «Διαταγαί των Αποστόλων», όπου υπάρχει αρχαίο κείμενο της Θείας Λειτουργίας, όπου δεόμεθα «όπως ο Κύριος άσειστον αυτήν (την Εκκλησίαν) και ακλυδώνιστον διαφυλάξη και διατηρήση  μέχρι της συντελείας των αιώνων», φανερώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα συνέχειας της Εκκλησίας μετά το Σχίσμα και την αποκοπή των Παπικών από αυτή, καθώς  και με τους υπόλοιπους αιρετικούς που έχουν αποκοπεί από αυτήν.

Η Μία Αγία Εκκλησία λοιπόν δεν απώλεσε την Οικουμενικότητά της μετά την αποκοπή των διαφόρων αιρετικών από αυτήν.  Η Εκκλησιαστική μας Παράδοση, είναι η εν Αγίω Πνεύματι ζωή της Εκκλησίας», όπως αναφέρει ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. Αυτή η «εν Αγίω Πνεύματι ζωή της Εκκλησίας», καταδεικνύει και την μοναδικότητα της Εκκλησίας. 

Αυτό που αναφέρεται στο κείμενο που έθεσαν οι αντιπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Διάσκεψη του τμήματος Πίστις και Τάξις Βορείου Αμερικής, που έγινε στο Oberlin του Οχάϊο το έτος 1957, ότι δηλαδή «είναι για μας μια δεδομένη ενότης, η οποία δεν χάθηκε ποτέ, και σαν δώρο Θεού και ουσιώδες σημείο της  χριστιανικής υπάρξεως, δεν θα ήταν δυνατόν να είχε χαθή», δίδει την απάντηση στις οικουμενιστικές εκκλησιολογικές στρεβλώσεις. 

Μάλιστα το κείμενο αυτό τέθηκε σε συνάντηση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών σημειώνει ότι «η ενότης στην Εκκλησία του Χριστού είναι για μας ενότης εν τη  ιστορική Εκκλησία, εν τη πληρότητι της Πίστεως, εν τη πληρότητι μιας συνεχούς μυστηριακής ζωής». 

Η ομολογιακή σημείωση μάλιστα στο κείμενο αυτό ότι  «για μας, αυτή η ενότης ευρίσκεται στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία διεφύλαξε και την ακεραιότητα της Αποστολικής πίστεως και την ακεραιότητα της Αποστολικής τάξεως», φανερώνει το κάλλος  της ‘’αγάπης εν αληθεία’’ προς τους πλανεμένους συνανθρώπους μας.  Η ανθρωπάρεσκη αγάπη δυστυχώς υποδεικνύει άλλες ατραπούς και εν τέλει τη συνένοχη οικουμενιστική ασέβεια, της καλουμένης «θεωρίας των κλάδων».

*Κείμενο των αντιπροσώπων  της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Διάσκεψη του τμήματος Πίστις και Τάξις Βορείου Αμερικής, που έγινε στο Oberlin του Οχάϊο το έτος 1957