Κυριακή της Πεντηκοστής – Από την διαίρεση στην ενότητα

Ευαγγέλιο: Ιω. ζ΄ 37-52, η΄ 12

Ιω. 7,37             Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω.

Ιω. 7,37                     Κατά την τελευταίαν δε μεγάλην ημέραν της εορτής εστάθη ο Ιησούς και με ισχυράν φωνήν είπεν· “εάν κανείς διψά πνευματικά και αιώνια αγαθά, λύτρωσιν, ειρήνην και χαράν, ας έλθη κοντά μου και ας πίνη την αλήθειαν που προσφέρω, δια να ικανοποιηθούν έτσι οι πλέον βαθείς και ευγενείς πόθοι του.

Ιω. 7,38             ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος.

Ιω. 7,38                     Εκείνος που πιστεύει εις εμέ, όπως είπε και η Γραφή, θα γίνη αστείρευτος πνευματική πηγή· και από την καρδίαν του θα αναβλύζουν και θα τρέχουν ποταμοί από ολόδροσο τρεχούμενο νερό”.

Ιω. 7,39             τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.

Ιω. 7,39                     Αυτό δε είπε ο Κυριος δια το Αγιον Πνεύμα, το οποίον έμελλον να λάβουν όσοι θα επίστευον εις αυτόν, διότι η χάρις του Αγίου Πνεύματος, που αναγεννά και σώζει, δεν είχε ακόμη δοθή εις κανένα, επειδή ο Ιησούς δεν είχε ακόμη δοξασθή με την μεγάλην θυσίαν και με την ένδοξον ανάληψίν του.

Ιω. 7,40             πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης·

Ιω. 7,40                    Πολλοί, λοιπόν, από τον λαόν, όταν ήκουσαν την διδασκαλίαν αυτήν, έλεγαν· “αυτός είναι πράγματι ο προφήτης, που έχει προαναγγείλει ο Μωϋσής.

Ιω. 7,41             ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται;

Ιω. 7,41                     Αλλοι έλεγαν· “αυτός είναι πράγματι ο Χριστός”. Αλλοι έλεγαν· “δεν είναι ο Χριστός, διότι μήπως από την Γαλιλαίαν θα έλθη ο Χριστός;

Ιω. 7,42             οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυΐδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται;

Ιω. 7,42                    Δεν είπε η Γραφή, ότι ο Χριστός κατάγεται από το γένος του Δαυΐδ και έρχεται από το χωρίον Βηθλεέμ, όπου εγεννήθη και έζησεν ο Δαυΐδ;”

Ιω. 7,43             σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν.

Ιω. 7,43                     Εγινε, λοιπόν, αντιγνωμία και διαίρεσις μεταξύ του λαού εξ αιτίας αυτού.

Ιω. 7,44             τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας.

Ιω. 7,44                    Μερικοί δε από αυτούς ήθελαν να τον πιάσουν, αλλά κανείς δεν άπλωσε επάνω του το χέρι.

Ιω. 7,45             Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν;

Ιω. 7,45                     Επέστρεψαν, λοιπόν, οι υπηρέται στους αρχιερείς και Φαρισαίους, χωρίς να έχουν συλλάβει τον Χριστόν και τους είπαν εκείνοι· “διατί δεν τον εφέρατε εδώ;”

Ιω. 7,46             ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος.

Ιω. 7,46                    Απεκρίθησαν οι υπηρέται· “ποτέ μέχρι σήμερα άλλος άνθρωπος δεν εδίδαξε έτσι, όπως διδάσκει αυτός ο άνθρωπος”.

Ιω. 7,47             ἀπεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε;

Ιω. 7,47                     Απεκρίθησαν τότε οι Φαρισαίοι εις αυτούς· “μήπως και σεις έχετε παρασυρθή από αυτόν εις την πλάνην;

Ιω. 7,48             μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων;

Ιω. 7,48                    Μηπως επίστευσεν εις αυτόν κανείς από τους άρχοντας η από τους Φαρισαίους; Κανείς δεν επίστευσε, διότι αυτοί μόνοι γνωρίζουν την αλήθειαν και έχουν ορθή κρίσιν.

Ιω. 7,49             ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι!

Ιω. 7,49                    Αλλά επίστευσεν αυτός ο αγράμματος όχλος, που δεν γνωρίζει τον νόμον και δι' αυτό είναι καταράμενοι!”

Ιω. 7,50             λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν·

Ιω. 7,50                     Λεγει τότε προς αυτούς ο Νικόδημος, που ήτο ένας από αυτούς και ο οποίος είχεν επισκεφθή νύκτα τον Χριστόν·

Ιω. 7,51             μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ;

Ιω. 7,51                     “μήπως ο νόμος μας καταδικάζει τον άνθρωπον, εάν ο δικαστής δεν ακούση πρώτον από αυτόν την απολογίαν του και μάθη τι έχει κάμει;”

Ιω. 7,52             ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.

Ιω. 7,52                     Απήντησαν και του είπαν· “μήπως και συ είσαι από την Γαλιλαίαν; Ερεύνησε και μάθε, ότι προφήτης δεν έχει έως τώρα βγη από την Γαλιλαίαν”. (Η αξία του ανθρώπου δεν έγκειται στον τόπον καταγωγής, αλλά εις την αρετήν και τα έργα του).

Ιω. 8,12             Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Ιω. 8,12                     Παλιν, λοιπόν, ωμίλησε προς αυτούς ο Ιησούς λέγων· “εγώ είμαι το φως όλου του κόσμου, εκείνος που με ακολουθεί πιστά δεν θα περιπατήση στο σκότος με άμεσον τον κίνδυνον να κρημνισθή εις τα βάραθρα, αλλά θα έχη το πνευματικόν φως που ακτινοβολείται από τον Θεόν, την πηγήν της ζωής.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το γεγονός της Πεντηκοστής αποτελεί τη λύση στο δράμα της διασπάσεως από την εποχή της Βαβέλ μέχρι σήμερα που διαβρώνει την ευτυχία της ζωής. Μόνον με την ζωογόνο Χάρη του Αγίου Πνεύματος ενώνονται οι άνθρωποι και μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος συγκροτούνται έθνη και λαοί και αναδεικνύονται οι κοινωνίες σε πραγματικές κοινωνίες προσώπων και όχι μάζες ατόμων.

Ζώντας το δράμα της διασπάσεως των προσώπων σε όλη του την έκταση, δεν έχουμε άλλο δρόμο προς την ενότητα παρά το δρόμο προς το νοητό υπερώον της Ιερουσαλήμ, όπου «η του Αγίου Πνεύματος επιδημήσασα δύναμις, την μερισθείσαν πάλαι φωνήν εις μίαν αρμονίαν Θείως συνήξε». Νοητό υπερώο είναι η εκκλησία του Χριστού, μέσα στην οποία πραγματώνεται η ενότητα και όπως τότε έτσι και σήμερα, κατέρχεται το Πνεύμα το Άγιο και συνενώνει γη και ουρανό, άνθρωπο και Θεό.

Μέγιστο αγαθό της ζωής είναι η ενότητα. Αντίθετα, τραγικό φαινόμενο της είναι ο διχασμός. Γι’ αυτό και η ιστορία μένει με θαυμασμό μπροστά σε περιπτώσεις ενότητος, τις τονίζει και καλεί τους λαούς να τις μιμηθούν. Εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες σε κάθε περίπτωση, τονίζουν τα ολέθρια αποτελέσματα της διαιρέσεως και καλούν τους πιστούς και τους υπηκόους τους σε ενότητα και σε αγάπη. Είναι αλήθεια ότι όποτε επικράτησε ενότητα έγιναν θαύματα ενώ οσάκις κυριάρχησε στη ζωή ο διχασμός τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.

Το τραγικό φαινόμενο του διχασμού απασχόλησε τον Κύριό μας, γι’ αυτό έφτασε να κάνει κεντρικό θέμα της Αρχιερατικής του προσευχής την ενότητα. 

Με περισσή αγωνία παρακάλεσε τον ουράνιο Πατέρα Του για την ενότητα των χριστιανών «Πάτερ Άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί Σου ω δεδοκάς μοι ίνα ώσιν εν καθώς ημείς». Δυστυχώς όμως ο διχασμός και η διάσπαση κυριάρχησαν στην ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας, ακόμα και της Εκκλησίας με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα της αποσχίσεως αξιόλογων δυνάμεων από το σώμα του Χριστού και της δημιουργίας άλλων εγωιστικών κατασκευασμάτων τα οποία εν ονόματι του Χριστού, προπαγανδίζουν τα γήινα μικροσυμφέροντά τους και εξαπατούν κι αποπροσανατολίζουν το λαό από το δρόμο της σωτηρίας και προάγουν το έργο του διαιρέτου διαβόλου.

Οι πολιτικές, οικονομικές, εθνικές, θρησκευτικές, επιστημονικές και φυλετικές διαφορές έχουν ανάψει στις καρδιές των ανθρώπων το πάθος του μίσους και της διχόνοιας. Οι εμφύλιοι πόλεμοι, η βία η τρομοκρατία η υποκρισία και το ψεύδος είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της επικρατήσεως στις σχέσεις των συγχρόνων πολιτισμένων ανθρώπων του κλίματος της διασπάσεως. Αλλά και οι συμβατικές και επιφανειακές ενότητες που δημιουργούνται από τα ιδιοτελή συμφέροντα δεν είναι τίποτα άλλο παρά υποκριτικά τα προσωπεία που καλύπτουν το απάνθρωπο πρόσωπο της πραγματικότητας και γι’αυτό διαλύονται γρήγορα.

Η οικογένεια παλιά ήταν σημείο ενότητας και μέσα στο σπίτι ζούσαν αρμονικά παππούδες γιαγιάδες, γονείς και παιδιά και γύρω από το τραπέζι, πρωί μεσημέρι και βράδυ, όλοι ενωμένοι βίωναν την αγάπη και την ενότητα. Ο σεβασμός και η υπακοή των μικρών προς τους μεγάλους και η στοργή των μεγάλων προς τους μικρούς κρατούσαν πάντα ζωντανό τον σύνδεσμο της αγάπης στις καρδιές. Δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν σήμερα και οικογενειακό τραπέζι δεν υπάρχει πια. Οι ώρες εργασίας κατήργησαν τα οικογενειακά γεύματα και τα παιδιά δεν μυούνται πια στην παραδοσιακή ενότητα του τραπεζιού, αλλά δυστυχώς μαζί με το τραπέζι, διαλύθηκε η ενότητα του σπιτιού.

Χωρισμένοι και διασπασμένοι άνθρωποι στην οικογένεια είναι αδύνατον να ζήσουν την ενότητα μέσα στη κοινωνία στην οποία ούτε συγγένεια αίματος, ούτε κοινή καταγωγή, ούτε κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις έχουν. Στη σημερινή κοινωνία, επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Ο δυνατός κυριαρχεί στον αδύνατο, ο πλούσιος στον φτωχό και ο  μεγάλος στον μικρό. Ο καθένας προσπαθεί να ζήσει καλύτερα και στην προσπάθειά του αυτή, φτάνει να πατάει επί πτωμάτων. Καταργεί την παράδοση, διχάζει  οικογένειες και διαλύει φιλίες. Από την οικογένεια στην κοινωνία, από την κοινωνία στα έθνη και στους λαούς απλώνεται η σύγχυση της σύγχρονης Βαβέλ. Και στο αγωνιώδες ερώτημα που θα βρούμε την πραγματική ενότητα, η απάντηση έρχεται αυθόρμητα, μόνο μέσα στην Εκκλησία. Διότι στην Εκκλησία, υπάρχουν «πολλά μεν μέλη εν δε σώμα» και αυτό είναι το σώμα του Χριστού. Και όντας ο άνθρωπος μέλος του σώματος του Χριστού βιώνει την αγία ενότητα. Μέσα στην Εκκλησία υπάρχει η κοινή πίστη στον Ιησού και όλοι μαζί δια του τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού ζούμε εν ενί Πνεύματι και μιά καρδία. Εάν λοιπόν ποθούμε την ενότητα, τότε ας αποβάλλουμε κάθε εγωιστικό φρόνημα, ας υποτάξουμε την ζωή μας στο θέλημα του Θεού και τότε σίγουρα θα εξαλειφθούν τα μίση και τότε θα βασιλεύσει στον κόσμο η αγάπη του Χριστού. Αυτό όμως θα επιτευχθεί αν καθένας μας ζει καθημερινά μέσα στην Εκκλησία την προσωπική του Πεντηκοστή.               

Μ.Φ.Ν.Θ