Κυθήρων Σεραφείμ: Τό ὁρμητικό καί ἀκάθεκτο ρεῦμα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς «παγκοσμιοποίησης», τῆς «νέας ἐποχῆς» καί τῆς πανθρησκείας….

…..Ὅμως, τό χειρότερο καί κινδυνωδέστερο ὅλων τῶν προηγουμένων εἶναι τό ὁρμητικό καί ἀκάθεκτο ρεῦμα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς «παγκοσμιοποίησης», τῆς «νέας ἐποχῆς» καί τῆς πανθρησκείας, τό ὁποῖο τείνει νά καταλύσῃ καί νά καταργήσῃ τά ὅρια καί τούς πνευματικούς φραγμούς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν Δογματικῶν Ὅρων καί τῆς μακραίωνος Ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως καί Κληρονομίας. Ἀντίκειται καί ἀντιτίθεται τό καταλυτικό αὐτό καί καταστροφικό ρεῦμα πρός τήν ἐντολήν τοῦ «μή μεταίρειν ὅρια αἰώνια, ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο»…..

                                                         Ἐν Κυθήροις τῇ 1ῃ Ἰανουαρίου 2026

Ἀριθ. Πρωτ.: 1

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῼ ΝΕῼ ΕΤΕΙ

(ὑπ’ ἀριθ. 253/2026)

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί

τόν Χριστώνυμον Λαόν

τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

«Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν… ὁ ἐν τῇ ἀφάτῳ Σου μακροθυμίᾳ καταξιώσας ἡμᾶς εἰς νέον ἐνιαυτὸν τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητός Σου εἰσελθεῖν, Αὐτός, Πανάγαθε Δέσποτα, τὴν εἴσοδον ταύτην τῇ Θείᾳ Σου Χάριτι εὐλόγησον…δός ἡμῖν ἐν εἰρήνῃ καί ὁμονοίᾳ βεβαίᾳ τόν κύκλον αὐτοῦ διελθεῖν, τῷ στεφάνῳ τῆς δόξης τῶν ἀρετῶν κοσμουμένους, τῷ φωτί τῶν ἐντολῶν Σου εὐσχημόνως ὡς ἐν ἡμέρᾳ καλῶς ὁδεύοντας…»

         (Εὐχή ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ νέου σωτηρίου ἔτους).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Εὐλογημένο, εἰρηνικό, χαριτοφόρο, καρποφόρο καί σωτήριο ἄς εἶναι τό Νέον ἔτος 2026!

«Χρόνια πολλά καί εὐτυχῆ, μέ καθαρά κι ἁγνή ψυχή,

μέ ἀγάπη μέ εἰρήνη καί μέ τή δικαιοσύνη·

μέ χαρά καί μέ ὑγεία, μέ τή Θεία Εὐλογία» (Κάλαντα Νέου ἔτους)

Μέ τήν Χριστιανικήν Πίστιν καί τήν ἄγκυραν τῆς κατά Θεόν ἐλπίδος, ἄς διαπλεύσωμεν τό ἀνοιχθέν σήμερον πέλαγος τοῦ νέου σωτηρίου ἔτους τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. 12,2).

Ὁ νέος χρόνος περικλείει κατά κανόνα ἐλπίδες καί προσμονές, ἀλλά καί φόβους καί ἀγωνίες.

Θά μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀντί ἄλλων λόγων καί σκέψεων, νά παραθέσω ἀπόσπασμα Ποιμαντορικῆς Ἐγκυκλίου Πρωτοχρονιᾶς τοῦ νεοφανοῦς συμπαθεστάτου Ἁγίου Καλλινίκου, Ἐπισκόπου Ἐδέσσης (ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τόν Αὔγουστον τοῦ ἔτους 1984), ἡ ὁποία, παρ’ ὅτι παρῆλθον πέντε (5) περίπου δεκαετίες, διατηρεῖ τήν ἐπικαιρότητα καί ζωτικότητά της.

«… Πολλά ἐρωτήματα προβάλλουν διά τό νέον ἔτος. Θά εἶναι πράγματι νέον ἤ ὅπως τό παρελθόν; Θά εἶναι καλλίτερον; Θά εἶναι χειρότερον; Θά εἶναι ὅπως τό περασμένον ἔτος; Θά ἔχωμεν εὐχάριστα γεγονότα ἤ δυσάρεστα;

Δέν γνωρίζομεν σχετικῶς. Ἕν ὅμως γνωρίζομεν, ὅτι ὑπάρχει Θεός Προνοητής. Ὑπάρχει ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος φροντίζει διά τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, διά τά ἄνθη, διά πράγματα εὐτελοῦς ἀξίας, πολύ δέ περισσότερον διά τόν ἄνθρωπον, τόν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» πλασθέντα. Ὑπάρχει ὁ Θεός Πατήρ, ὁ Ὁποῖος ἔδωκε τό δικαίωμα εἰς τόν ἀπόγονον τοῦ Ἀδάμ νά ἀπευθύνεται πρός Αὐτόν καί νά λέγῃ «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς». Ὑπάρχει ὁ Θεός τῆς Ἀγάπης, ὁ Ὁποῖος ἠγάπησε τόν ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον μέχρι θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του. «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν» (Ἰωάν. γ’, 16) εἰς θάνατον σταυρικόν καί ἐπονείδιστον χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὑπάρχει ὁ Θεός Κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος. Ὑπάρχει ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων. Ὑπεράνω ἀρχῶν καί ἐξουσιῶν εἶναι ὁ Παντοδύναμος Κύριος. Οἱ ἄνθρωποι λησμονοῦν τόν Θεόν, οὐχί σπανίως δέ καί τόν περιφρονοῦν, ἀκόμη καί τόν πολεμοῦν. «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καί ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς» κατά τόν Ψαλμῳδόν. Αὐτός πού κατοικεῖ εἰς τούς οὐρανούς, ὁ Παντοδύναμος καί δίκαιος Θεός, θά τούς περιπαίξη καί θά τούς χλευάσῃ, θά τούς κάμῃ καταγέλαστους ἐνώπιον ὅλων.

Ἡ ἐπίγειος ζωή μας εἶναι ὀλίγη. Μή τήν συντομεύωμεν καί τήν δηλητηριάζωμεν μέ σκέψεις ἀγωνίας καί ἀπελπισίας. Ἐπάνω ἀπό ὅλους μας ὑπάρχει τό στοργικόν καί παντοδύναμον Χέρι τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὅ,τι καί ἄν γίνῃ, ὅ,τι καί ἄν συμβῇ, θά τό ἐπιτρέψῃ ὁ Κύριος. Μέ ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἄς βαδίσωμεν τό ἀρξάμενον ἔτος. Ἄς στηρίξωμεν τάς ἐλπίδας μας εἰς τόν Θεόν καί Πατέρα, ὅτι «αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν» κατά τούς Ἀποστολικούς λόγους (Α’ Πέτρ. ε’, 7).

«Καί τά νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, Ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καί τῷ λόγῳ τῆς Χάριτος αὐτοῦ» (Πράξ. κ’, 32) καί εὔχομαι, ὅπως ὁ Νέος ἐνιαυτός τῆς Χρηστότητος τοῦ Κυρίου εἶναι ὑγιεινός, καρποφόρος, εὐλογημένος, εἰρηνικός, ἅγιος» (1981).

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Καί τότε καί τώρα καί εἰς τό μέλλον ἔρχονται δύσκολα χρόνια, δυσχείμεροι καιροί αὐτονομήσεως καί ἀποστασίας ἀπό τοῦ Θείου Θελήματος τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν. «Ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (πρβλ. Ματθ. 24,12 καί Α’ Τιμ. 4,1).

«Οἱ μακρύνοντες ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται», ἐπισημαίνει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ. Εἰς τό σύγγραμμα τῆς Ἐκκλησιασικῆς Γραμματείας τοῦ 2ου αἰῶνος «Διδαχή τῶν 12 Ἀποστόλων» γίνεται λόγος διά τήν «ὁδόν ζωῆς» καί τήν «ὁδόν θανάτου». Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν «ὁδόν ζωῆς»,  ἀφοῦ γίνεται σύστασις διά τήν ἀποφυγήν κάθε πονηροῦ, κακοῦ καί αἰσχροῦ πράγματος, συμβουλεύει ὁ ἄγνωστος συγγραφεύς νά εἶναι ὁ Χριστιανός πραΰς (πρᾶος),  διότι «οἱ πραεῖς κληρονομήσουσι τήν γῆν». Νά εἶναι «μακρόθυμος καί ἐλεήμων καί ἄκακος καί ἡσύχιος καί ἀγαθός καί τρέμων τούς (θείους)  λόγους». Ἡ δέ «τοῦ θανάτου ὁδός» εἶναι πρωτίστως πονηρά καί κατάρας μεστή καί χαρακτηρίζεται ἀπό ὅλα τά θανάσιμα ἁμαρτήματα· «φόνους, μοιχεῖες, αἰσχρές ἐπιθυμίες, πορνεῖες, κλοπές, εἰδωλολατρίες, μαγεῖες, ψεύδη, ψευδομαρτυρίες, ὑποκρίσεις, δόλους, ἁρπαγές…» καί ὅλα τά λοιπά συμπαρομαρτοῦντα. Καί καταλήγει ὁ ἱερός συγγραφεύς· «ῥυσθείητε, τέκνα, ἀπό τούτων ἁπάντων», δηλ. εἴθε νά ἀπαλλαγῆτε, τέκνα μου, ἀπό ὅλα αὐτά.

Ἡ ἠθική καί πνευματική κατάστασις τῶν συγχρόνων καιρῶν καί χρόνων εἶναι ὑποτονική καί ὑποβαθμισμένη σέ παγκόσμια κλίμακα. Εἴκοσι καί πλέον αἰῶνες Χριστιανισμοῦ καί ὁ κόσμος καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα δέν φωτίζονται, ὅπως καί ὅσον θά ἔπρεπε, ἀπό τόν Φωτοδότην καί Ζωοδότην Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, «τό φῶς τό ἀληθινόν, τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Δι’ αὐτόν τόν λόγον δέν σημειώνεται εὐκόλως ἐφ’ ἡμᾶς τούς συγχρόνους ἀνθρώπους «τό Φῶς τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν», «ἵνα ἐν Αὐτῷ ὀψώμεθα Φῶς τό ἀπρόσιτον (τῆς Ἁγίας καί Ζωοποιοῦ Τριάδος) καί ἵνα «κατευθύνῃ ὁ Κύριος τά διαβήματα ἡμῶν πρός ἐργασίαν τῶν Θείων Του ἐντολῶν». Ἐγωκεντρισμός, ἀλαζονεία, ἰδιοτέλεια, ψυχρότητα αἰσθημάτων, ἀσέβεια, ἀνευλάβεια, ἀδιαφορία, ἀναισθησία ἑνίοτε καί ἀναλγησία μπροστά εἰς τόν ἀνθρώπινο πόνο καί τήν δυστυχία, ἀποστασία ἀπό τόν Πλάστην καί Δημιουργόν μας.

Πόλεμοι καί ἀκοαί πολέμων μέ κίνδυνον νά μεταβληθοῦν καί ἐξαπλωθοῦν εἰς παγκόσμιον κλίμακα. Ἀλληλοσπαράσσονται ὁμόδοξα ἔθνη, ἀλλά καί ἀλλόφυλοι καί ἀλλόθρησκοι στρέφονται ὁ ἕνας κατά τοῦ ἄλλου δι’ οἰκονομικά καί γεωπολιτικά συμφέροντα. Ἄμαχος πληθυσμός καί ἀθῶες παιδικές ὑπάρξεις βομβαρδίζονται καί θανατώνονται ἀσπλάγχνως. Ἀλλά καί ὁ ἄλλος, ὁ ἰδιόμορφος παγκόσμιος πόλεμος κατά τῶν ἀγεννήτων ἐμβρύων διά τῶν ἀμβλώσεων καί τῶν ἐκτρώσεων μαίνεται καί κυριαρχεῖ εἰς ὅλον τόν πλανήτην μας, μέ φρικτά ἀποτελέσματα. Ἑκατομμύρια ἀθῶα πλάσματα κάθε χρόνο, παγκοσμίως, δέν βλέπουν τό φῶς τῆς ζωῆς καί θάπτονται εἰς τούς ὑπονόμους… Ὅμως, δέν γίνεται λόγος, ὅπως καί ὅσο θά ἔπρεπε, διά τά «ἡρῴδεια» αὐτά σύγχρονα ἐγκλήματα, τά ὁποῖα βαρύνουν ὅλην τήν ἀνθρωπότητα.

Τί δέ νά εἴπωμεν διά τήν διά νόμου ἀνατροπήν τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας; Ἡ νομιμοποίησις τοῦ ἀντιευαγγελικοῦ καί ἀντισυνταγματικοῦ, μέχρι τῆς ψηφίσεώς του, «γάμου» ὁμοφύλων ἀτόμων, μέ τό δικαίωμα τῆς υἱοθεσίας ἀνηλίκων, οἱ ὁποῖοι τεκνοθετοῦνται, χωρίς νά ἔχουν τήν δυνατότητα ἐπιλογῆς τοῦ περιβάλλοντος, εἰς τό ὁποῖο θά ἀνατραφοῦν. Ὁ λόγος εἰς διεθνῆ συνέδρια περί πολυγαμίας καί ἡ «στέψις» ἀπό «ἱέρειες» προτεσταντικῶν παραφυάδων ἀτόμων, μέ περισσότερα τοῦ ἑνός ἄτομα («πολυγαμία»), ὁδηγοῦν σέ ἔκφυλες «σοδομητικοῦ τύπου» καταστάσεις καί ἀθλιότητες.

Ὅμως, τό χειρότερο καί κινδυνωδέστερο ὅλων τῶν προηγουμένων εἶναι τό ὁρμητικό καί ἀκάθεκτο ρεῦμα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς «παγκοσμιοποίησης», τῆς «νέας ἐποχῆς» καί τῆς πανθρησκείας, τό ὁποῖο τείνει νά καταλύσῃ καί νά καταργήσῃ τά ὅρια καί τούς πνευματικούς φραγμούς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν Δογματικῶν Ὅρων καί τῆς μακραίωνος Ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως καί Κληρονομίας. Ἀντίκειται καί ἀντιτίθεται τό καταλυτικό αὐτό καί καταστροφικό ρεῦμα πρός τήν ἐντολήν τοῦ «μή μεταίρειν ὅρια αἰώνια, ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο».

Ἀδελφοί μου,

Ἄς μή τρομοκρατηθοῦμε καί ἄς μή δειλιάσωμε πρό τῶν παντοειδῶν αὐτῶν καί ποικιλομόρφων ἠθικῶν καί πνευματικῶν ἀπειλῶν. Συνειδητοποιοῦντες τήν ζοφεράν καί πνιγηράν αὐτήν πραγματικότητα, ἄς στραφοῦμε «ὅλῃ ψυχῇ τε καί καρδίᾳ» καί ἄς ἐπικαλεσθοῦμε «ἐκ βάθους ψυχῆς μας καί μέσης καρδίας», ὅπως ἔγραφε εἰς τά ποιήματά του ὁ πολυπαθής καί πολυδοκιμασθείς προσφιλέστατος εἰς ὅλους μας Ἅγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ὁ χαριτοβρύτης, τόν «μόνον δυνάμενον σῴζειν» Κύριον καί Θεόν ἡμῶν.

Ἄς ἐπαναλάβωμε τά θεοφώτιστα λόγια τοῦ συγχρόνου Ἁγίου, τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου, Μητροπολίτου Ἐδέσσης, εἰπόντος : «Ὑπάρχει ὁ Θεός τῆς Ἀγάπης, ὁ Ὁποῖος ἠγάπησε τόν ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον μέχρι θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του… Ὑπάρχει ὁ Θεός Κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος. Ὑπάρχει ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων. Ὑπεράνω ἀρχῶν καί ἐξουσιῶν εἶναι ὁ Παντοδύναμος Κύριος».

Εὐχόμενος ὁλοψύχως ὁ νέος χρόνος νά εἶναι εὐλογημένος παρά Κυρίου, εἰρηνικός, δημιουργικός, ὑγιεινός μέ τήν κατ’ ἄμφω ὑγιεία καί καλλίκαρπος, διατελῶ,

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν

Ὁ Μητροπολίτης

†ὁ Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Σεραφείμ