Αγία Φιλοθέη του Άρτζες (7 Δεκεμβρίου)

Αγία Φιλοθέη τοῦ Άρτζες  (7 Δεκεμβρίου)

Η Αγία Φιλοθέη τοῦ ῎Αρτζες γεννήθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα στην πόλη Τίρνοβο στα νότια του Δούναβη από γονείς απλούς και αγράμματους.Η μητέρα της προερχόνταν από το γένος των Βλάχων. Ήταν γυναικα πολύ πιστή και ελεήμων ΄Εμεινε ορφανή από μάνα από πολύ μικρή. Ο πατέρας της ασχολούνταν με την καλλιέργεια των χωραφιών. Είχε χριστιανική πίστη αλλά ήταν ανενέργητη. Μετά το θάνατο της γυναίκας του παντρεύτηκε μια γυναίκα άσπλαχνη και αλαζονική. Η μικρή Φιλοθέη δεν έλειπε ποτέ από το ναό, ήταν σιωπηλή, αγαπούσε πολύ τους φτωχούς και το Χριστό. Οι νηστείες της και οι καλωσύνες της εξόργιζαν την μητριά της. Υπέφερε πολλά από τη μητριά της υπομένοντας καρτερικά τις βρισιές και το ξύλο. Τίποτα όμως δε μπορούσε να την εμποδίσει από τις ελεημοσύνες της.

     Η μητριά της, της είχε αναθέσει να παίρνει φαγητό στον πατέρα της που εργαζόνταν στο χωράφι. Εκείνη όμως το μοίραζε στους φτωχούς. Αυτό επαναλήφθηκε πιο πολλές φορές.

   Μια φορά, παρακολουθώντας την ο πατέρας της για να δει τι κάνει με το φαγητό και βλέποντας την ελεημοσύνη της, με κτηνώδη θυμό όρμησε επάνω της και την χτύπησε αλύπητα μ’ ένα τσεκούρι χωρίς να συλλογισθεί ποιο πλάσμα χτυπούσε.. 

   Η Αγ. Φιλοθέη παρέδωσε τότε την ψυχή της στο Θεό σε ηλικία 12 ετών. Ήταν 7 Δεκεμβρίου του 1218. Προσπαθώντας ο φονιάς πατέρας να σηκώσει το σώμα της δε μπόρεσε επειδή είχε γίνει πολύ βαρύ σαν ένας βράχος!

   Βλέποντας ο φονιάς αυτό το θαύμα ειδοποίησε τον επίσκοπο του Τίρνοβο και μαζί με τον κλήρο πήγαν εκεί όπου κείτονταν η Αγία. Καταλαβαίνοντας ότι η θέληση της ήταν να την πάρουν σ’ άλλον τόπο και όχι στο Τίρνοβο. Άρχισαν να ονομάζουν όλα τα μοναστήρια και τις εκκλησίες που βρισκόνταν στα δεξιά και αριστερά του Δούναβη. Όταν μνημόνευσαν το όνομα του ναού του Αγ. Νικολάου της μονής Κουρτέα ντε Άρτζες το σώμα της ελάφρυνε πολύ. Τότε κατάλαβαν που ήθελε να την πάνε.

   Θυμιάζοντας το λείψανο, τ’ οποίο ένα θείο φως το περιέβαλε, πήραν το λείψανο στην εκκλησία του Τιρνόβο μέχρι να ειδοποιήσουν τον ηγεμόνα Ραντου Νέγκρου για το ποια ήταν η θέλησή της αγίας.

   Τότε όλος ο κλήρος και ο λαός μαζί με τον ηγεμόνα Ράντου με δοξολογίες, λαμπάδες και θυμιατά μετέφεραν αυτό το θείο δώρο, το σώμα της αγίας και το τοποθέτησαν στην εκκλησία Κουρτέα ντε Άρτζες στην πόλη Άρτζες της Ρουμανίας όπου και το άφθαρτο λείψανό της βρίσκεται μέχρι και σήμερα.

   Η μνήμη της εορτάζεται στις 7 Δεκεμβρίου

Παρακλητικὸς Κανὼν

εἰς τὴν ῾Αγίαν Φιλοθέη τοῦ ῎Αρτζες

ποίημα τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

Εὐλογήσαντος τοῦ ῾Ιερέως, τὸ Κύριε εἰσάκουσον, μεθ̉ ὃ τὸ Θεὸς Κύριος (τετράκις) καὶ τὰ ἑξῆς:

῏Ηχος δʹ. ῾Ο ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ...

Τ ὴν καλληπάρθενον ὑμνήσωμεν πάντες* τῶν  ̉Ορ­θο­δόξων οἱ χοροὶ καὶ προσπέσωμεν* ἐν κατά­νύξει βοῶ­ντες ἐκ μέσης ψυχῆς·* ῥῦσαι τοὺς προστρέχο­ντας,* Φιλοθέη θεόφρον,* πάσης περιστάσεως καὶ ἐκ νόσων ποικίλων* ταῖς πρὸς Χριστὸν λιταῖς σου, θαυμα­στή,* σὲ γὰρ προστάτιν* ἀκοίμητον ἔχομεν.

Δόξα Πατρὶ… Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ρ ῾ ουμανίας τὸ κλέος καὶ Τιρνόβου τὸ βλάστημα˙* ̉Ορθοδόξων τὸ κλέος καὶ πιστῶν καταφύγιον,* Φιλοθέην, τιμήσωμεν πιστοί,* τὴν ἔνδοξον νύμφην τοῦ Χριστοῦ* τὴν παρέχουσα ἰάσεις παντοδαπὰς* τοῖς πίστει ἀνακράζουσι˙* δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ˙* δόξα τῷ σὲ ἐνισχύσαντι˙* δόξα τῷ παρέχοντι ἡμῖν* διὰ σοῦ τὰ κρείττονα.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ...  Θεοτοκίον.

Ο ὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε,* τὰς δυναστεί­ας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι·* εἰμὴ γὰρ σὺ προΐ­στασο πρε­σβεύουσα,* τὶς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο* ἐκ το­σούτων κινδύ­νων;* Τὶς δὲ διεφύλαξεν* ἕως νῦν ἐ­λευθέ­ρους;* Οὐκ  ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ  σοῦ·* σοὺς

γὰρ δού­λους σῴζεις ἀεὶ* ἐκ παντοίων δει­νῶν.

῾Ο Νʹ Ψαλμὸς καὶ ἀρχόμεθα τοῦ Κανόνος^[1].

ᾨδὴ αʹ.  Ἦχος πλ. δ'.  Ὑγρὰν διοδεύσας…

Π ολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς,* πρὸς σὲ καταφεύγω,* σὴν βοήθειαν ἐκζητῶν˙* ἦν, Φιλοθέη, τάχος παράσχου,* ἵνα ῥυσθῶ ἐξ αὐτῶν, Θεοδόξαστε. 

Π ροσπίτομεν πάντες δεητικῶς* πρὸς σε, Φιλοθέη,* καὶ αἰτούμεθα σαῖς λιταῖς,* πρὸς τὸν Πλάστην τοῦ σύμπαντος, μῆτερ,* ὅπως ῥυσθῶμεν πυρὸς τῆς κολάσεως.

Τ οὺς δαίμονας τρέψον σὺ εἰς φυγεῖν* διὰ τῶν λιτῶν σου, Φιλοθέη, πρὸς τὸν Θεόν,* ἵνα ὑμνοῦμέν σε καὶ τὸν Κτίστην* τῶν ̉Ορθοδόξων τὸ κλέος, Πανύνητε.

Θεοτοκίον.

Χ αῖρε, Πανάχραντε Μαριάμ,*  ̉Αγγέλων ἡ δό­ξα* καὶ ἀνθρώπων ἡ χαρμονή,* δεόμεθά σου ἀπαύ­στως οἱ  ἀχρείοι,* ὑπὲρ  ἡ­μῶν τὸν Υἱὸν Σου, ἱκέτευε.

ᾨδὴ γʹ. Οὐρανίας ἁψῖδος…

Ι ῾ κετεύομεν πάντες, τὸν Πλαστουργὸν Κύριον,* καὶ τὸν Ποιητὴν τῶν ἁπάντων* σὺ ἐξευμένι­σον,* ἵνα σωθῶμεν ἡμεῖς* ἐκ τῶν ποικίλων  παγίδων* τοῦ δο­λίου δράκοντος, Κόρη πανύμνητε.

Τ οῦ πυρὸς τὴν μανίαν* λιταῖς σου κατάσβεσον,* οἰκίας, Φιλοθέη, καὶ δάση* σὺ διαφύλα­ξον,* ἵ­να ὑμνοῦμεν σὲ* τῶν ̉Ορθοδόξων τὸ κλέος,* τῶν πι­στῶν τὸ στήριγμα* καὶ καταφύγιον.

Ο ̉ φθαλμοὺς ἀλλοδόξων, Φιλοθέη, ἄνοιξον* καὶ ἐν τῇ ὀρθῇ ἡμῶν πίστιν* τούτους ὁδήγη­σον* καὶ τῷ Χριστῷ λυτρωτῇ* σὺν ἡμῖν, κόρη, ὑμνεῖ­σαι* καὶ  λατρεύσαι δέομαι* σὺ καταξίωσον.

Θεοτοκίον.

Ρ ̉ αθυμίας κατέστην,* ἐργάτης ὁ ἄθλιος,* διὸ πρὸς Σὲ καταφεύγω* καὶ πόθῳ δέομαι,* σπεῦσον τα­χύ, Μαριάμ,* καὶ σῶσον, Κόρη, ἱκέτην,* καὶ Υἱὸν Σου, ῎Α­χραντε, Σὺ ἐξευμένισον.

Δ ιάσωσον* ἀπὸ τῆς πλάνης ἱκέτας σου, Φιλοθέη,* ὅ­τι πάντες δεητικῶς* εἰς σὲ καταφεύγο­μεν* ὡς ἔχουσα τῷ Θεῷ παῤῥησίᾳ.

Ε ̉ πίβλεψον ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν καὶ ἴ­α­σαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Δέησις ὑπό τοῦ ῾Ι­ε­ρέως καὶ εἶτα τὸ Κάθισμα. Ἦχος βʹ. Πρεσβεία θερμὴ...

Π ρεσβείαν τὴν σὴν* αἰτοῦμεν οἱ ἀνάξιοι˙* διὸ τῶν πιστῶν* τὰ πλήθη σοι προσφεύγουσι* καὶ θερμῶς βοῶσι σε,* Φιλοθέη, σκέπασον ἅπαντας* καὶ ἐκ  τροχαίων  φύλαττε  ἡμᾶς* τοὺς σοι θερμῶς ἀεὶ κατα­φεύγοντας.

ᾨδὴ δʹ. Εἰσακήκοα Κύριε…

Τ οὺς νοσοῦντας θεράπευσον,* Φιλοθέη τοῦ Τιρνόβου τὸ καύχημα* καὶ θεραπευτὰς βοήθησον* ποι­εῖν καλὰς διαγνώσεις πάντοτε.

Τ έκνα τάχος σὺ δώρησον* τοῖς ποθοῦσι, Φιλοθέη πανένδοξε,* καὶ παράσχου ῥώσιν ἅπασι* τοῖς σοι πόθῳ καὶ πίστει προστρέχουσι.

Ε ̉ κ τροχαίου διάσωσον* τοὺς πιστῶς ὑμνοῦντας σε, Καλλιπάρθενε,* καὶ τὸν κλύδωνα κατεύνα­σον* τῶν παθῶν μου, κόρη* Θεοδόξαστε.

Θεοτοκίον.

Ο ῾ λοψύχως σοῦ δέομαι* τὰ τέλη ἀνώδυνα πᾶσι δώρησε* καὶ κατεύνασον τὸν τάραχον* τοῦ νοὸς μου, Κόρη Θεοδόξαστε.

ᾨδὴ εʹ. Φώτισον ἡμᾶς…

Φ όβον τοῦ Θεοῦ* τῇ καρδίᾳ μου ἐμφύτευσον* καὶ ὑ­γιείαν σὺ παράσχου μοι* τῷ ἀναξίῳ ἱκέ­τῃ σου, Θεοδόξαστε.

Κ ύριον θερμῶς* Φιλοθέη καθικέτευε,* ὅπως παρά­σχῃ ἡμῖν ὑπομονὴν* ὡς καὶ  εἰρήνην  τοῖς οἴκοις ἡ­μῶν, Χριστόδρομε.

Ν όσων ἰατρὸς* ἀνεδείχθης, Θεοδόξαστε,* διό σοι πάντες προσφεύγομεν θερμῶς* καὶ ἐξαιτοῦμεν παρασχεῖν ἡμῖν τὴν ἴασιν.

Θεοτοκίον.

Ε ῎ μπλησον χαρᾶς  τοὺς ὑμνοῦντάς σε Πανάχραντε,* καὶ διαφύλαττε αὐτούς, Μαριάμ,* ἐκ πάσης  βλά­βης* καὶ στενώσεως δεόμεθα.

ᾨδὴ στʹ. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ…

Τ ῶν πάντων Δημιουργὸν καὶ Κύριον* καθικέτευε δεόμεθα πάντες,* ἵνα ῥυσθῶμεν ἐξ ὄγκων ποικί­λων* καὶ πάσης ἄλλης στενώσεως, ἔνδοξε,* καὶ δί­δου λιταῖς σου ἡμῖν* ἀνεπαίσχυντα τέλη, θεόφιλε. 

Τ ὰ τέκνα τῶν  ̉ Ορθοδόξων φύλαττε* ἐκ τοῦ λοιμοῦ τῆς ἁμαρτίας ἀπαύστως* καὶ ταῖς λιταῖς σου ὑγεί­αν παράσχου* καὶ εἰς νομὰς τοῦ Κυρίου ὁδήγη­σον* δεόμεθά σου ταπεινῶς,* Φιλοθέη, Τιρνόβου τὸ κλέϊσμα. 

Ν εότης σὺ καταφεύγει, ἔνδοξε,* καὶ θερμῶς σε ἱ­κετεύει ἀπαύστως* ῥῦσαι, Φιλοθέη  ἔνθεε, τάχος* ἐκ τῶν ποικίλων λοιμώξεων ἅπαντας* καὶ Κύ­ριον τῶν οὐρανῶν* καὶ τῆς γῆς καταπράϋνον δέομαι.

Θεοτοκίον.

Π ανάχραντε, ̉Ορθοδόξους φύλαττε* καὶ διάσωζε ἐκ πάσης κακίας* καὶ ἐν τῇ πίστει ἡμῶν ἀλ­λοδόξους* τάχος ὁδήγησον πάντες δεόμεθα* τοὺς δὲ ποιμένας ἀκραιφνεῖς* ὁδηγοὺς ἱκετῶν Σου ἀνάδει­ξον.

Δ ιάσωσον* ἀπὸ τῆς πλάνης ἱκέτας σου, Φιλοθέη,* ὅ­τι πάντες δεητικῶς* εἰς σὲ καταφεύγο­μεν* ὡς ἔχουσα τῷ Θεῷ παῤῥησία.

Α ῎ χραντε,* ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύ­τως* ἐπ̉ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα* δυ­σώ­πησον,* ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Εἶ­τα καὶ πάλιν Δέησις καὶ τὸ Κοντάκιον. Ἦχος βʹ. Προστασία.

Σ ὺ προστάτις τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντος* καὶ μεσίτις πρὸς τὸν Ποιητὴν ἀμετάθετος,*μὴ παρίδης ἁμαρτωλῶν δεήσεων φωνᾶς,* ἀλλὰ σπεῦσόν συ, θαυματουργέ,* εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν* τῶν πιστῶς δεομένων σοι.* Τάχυνον εἰς  πρεσβείαν* καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν,* σὺ εἶ προστάτις καὶ φρουρὸς* τῶν ̉Ορθοδόξων, ἔνδοξε.

Καὶ εὐθὺς τὸ Προκείμενον.  Ἦχος δʹ.

Ὑ πομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοί. (δίς)

 

Στίχος:  Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου καὶ κατεύθυνε τὰ διαβήματά μου.

Ὑ πομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοί.

῾Ο ῾Ιερεύς: Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς…

῾Ο Χορός: Κύριε ἐλέησον (τρίς)

῾Ο ῾Ιερεύς: ̉ Εκ τοῦ κατὰ Μᾶρκον…(Κεφ. εʹ. 24-34)

῾Ο χορός: Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

Τ ῷ καιρῶ ἐκείνω, ἠκολούθει τῷ Ἰησοῦ ὄχλος πο­λὺς καὶ συνέθλιβον αὐτόν. Καὶ γυνὴ τὶς οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος, ἔτη δώδεκα, καὶ πολλὰ παθοῦσα ὑ­πὸ πολ­λῶν ἰατρῶν, καὶ δαπανήσασα τὰ παρ̉ ἑαυτῆς πά­ντα, καὶ μηδὲν ὠφεληθεῖσα, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χεῖ­ρον ἐλθοῦσα, ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἐλθοῦσα ἐν τῷ ὄχλω ὄπισθεν, ἤψατο τοῦ ἱματίου αὐτοῦ. Ἔλεγε γὰρ ἐν ἐαυτή, ὅτι καν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἄψωμαι, σω­θήσομαι. Καὶ εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵμα­τος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι, ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστι­γος. Καὶ εὐθέως ὁ Ἰησοῦς ἐπιγνοὺς ἐν ἐαυτῶ τὴν ἐξ αὐτοῦ δύναμιν ἐξελθοῦσαν, ἐπιστραφεῖς ἐν τῷ ὄ­χλω, ἔλεγε: Τὶς μου ἤψατο τῶν ἱματίων; Καὶ ἔλε-γον αὐτῶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. Βλέπεις τὸν ὄχλον συνθλί­βοντά σε καὶ λέγεις, τὶς μου ἤψατο; Καὶ περιεβλέπετο ἰδεῖν τὴν τοῦτο ποιήσασαν. Ἡ δὲ γυνὴ φοβηθεῖσα καὶ τρέμου­σα, εἰδυία ὁ γέγονεν ἐπ̉ αὐτή, ἦλθε καὶ προσέ­πεσεν αὐτῶ καὶ εἶπεν αὐτῶ πάσαν τὴν ἀλήθειαν. ῾Ο δὲ εἶ­πεν αὐτή: Θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε, ὕπα­γε εἰς εἰρήνην καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου.

῾Ο Χορός: Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα Πατρὶ ...

Τ αῖς τῆς Ἀθλοφόρου,* πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,* ἐξά­λειψον τὰ πλήθη* τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν...

Τ αῖς τῆς Θεοτόκου* πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,* ἐξά­λει­ψον τὰ πλήθη,* τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος: Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα…

Ἦχος πλ. βʹ. Ὅλην ἀποθέμενοι...

Μ ὴ ἐγκαταλείπῃς με* εἰς τῶν δαιμόνων τὰς χεί­ρας,* Φιλοθέη ἔνδοξε,* ἀλλὰ δέξαι δέησιν τοῦ ἱκέτους σου·* θλῖψις γὰρ ἔχει με,* φέρειν οὐ δύνα­μια,* ἀρχεκάκου τὰ τοξευματα·* σκέπην οὐ κέκτη­μαι,* οὐ­δὲ καταφύγιον, Πάντιμε,* πάντοθεν πολεμούμενος καὶ παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλήν σου,* κλέος μοναζό­ντων*  καὶ  δόξα  ̉Ορθοδόξων, θαυμαστέ,* μὴ μοῦ πα­ρίδῃς τὴν δέησιν,* τὸ συμφέρον ποίησον.

 Ὁ Ἱ­ε­ρεύς:   Σῶ­σον  ὁ Θε­ὸς  τὸν λα­όν  σου …

Ὁ Χο­ρός: Κύ­ρι­ε, ἐ­λέ­η­σον (δωδεκάκις).

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς: Ἐ­λέ­ει, καὶ οἰ­κτιρ­μοῖς, καὶ …

Ὁ Χο­ρός:  ̉Αμήν.

Καὶ ἀποπληροῦμεν τὰς λοιπὰς ᾨδὰς τοῦ Κανόνος.

ᾨδὴ ζʹ. Οἱ ἐκ τῆς ̉ Ιουδαίας ...

Τ οῦ σεισμοῦ τὴν μανίαν* καταπαύει ὁ Πλάστης, λιταῖς σου, ἔνδοξε,* διὸ πιστῶν τὰ πλήθη* αἰτοῦσι σαῖς πρεσβεῖαις* καὶ  γονυκλινῶς σου  δέονται,* τὸν  Ζωο­δότην Χριστόν, εὐμένισον, Θεόφρον.

Λ ειτουργοὺς τοῦ ῾Υψίστου,* Φιλοθέη θεόφρον, πάντες δεόμεθα* παράσχου ὑγιείαν* ταπείνω­σιν καὶ  ῥώσιν,* ἵνα πίστει  κραυγάζωμεν˙* ῾Ο τῶν Πατέ­ρων ἡμῶν* Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

Τ ῶν ἀτέκνων κατέστης* καταφύγιον μέγα σύ, Πνευματέμφορε,* καὶ πάντων τῶν ποθού­ντων* ἰδεῖν Θεοῦ τὴν δόξαν* ἀρωγός, διὸ κράζω­μέν,* συ Φιλοθέη σεμνή,* εὐμένησον τὸν Κτίστην.

Θεοτοκίον.

Θ εοτόκε Παρθένε,* πρὸς σὲ πίστει προσέρχο­μαι ὁ ἀνάξιος* καὶ χείράς μού σοι αἴρω* καὶ πόθῳ ἀ­νακράζω* ἀποδήμους διάσωσον* ἐκ τῶν χειρῶν πει­ραστοῦ* καὶ τῶν αἰρετιζόντων.     

ᾨδή η´. Τὸν Βασιλέα...

Σ οὶ καταφεύγω,* θαυματουργέ Φιλοθέη,* καὶ αἰ­τοῦμαι τὴν σὴν προστασίαν,* ἵνα ἀποκτήσω χαρὰν τε καὶ ὑγείαν.

Α ̉ δυναμίας* τῶν μαθητῶν ταῖς λιταῖς σου* θερα­πεύει ὁ Κτίστης ταχέως* καὶ εἰς τοὺς γονέας* χα­ρὰν παρέχει τάχος.

Τ ὴν ἀνομβρίαν* ὁ Λυτρωτὴς καταπαύει* λιταῖς Σου, Φιλοθέη παμμάκαρ,* καὶ πιστοῖς παρέχει* ὑγείαν καὶ εἰρήνην.

Θεοτοκίον.

Ε ̉ κ τῶν ἀνθρώπων* τὴν ἀνασφάλειαν τάχος* ἐκδι­ώκεις,  Παρθένε  Μαρία,*  καὶ  εἰς  τὰς ψυχὰς  μας ἐλπίδαν ἐμφυτεύεις.

ᾨδή θ´. Κυρίως Θεοτόκον…

Τ ριάδαν τὴν ῾Αγίαν* καὶ τὴν Θεοτόκον* δοξο­λο­γοῦμεν πόθῳ, Φιλοθέη σεμνή,* ὅτι ἀνέδει­ξαν πάντων* σὲ καταφύγιον.

Τ ὴν ἀνεργίαν,* θαυματουργὲ Φιλοθέη,* σαῖς λιταῖς  ἐξ ῾Ελλάδος* ἐκδιώκει τάχος ὁ Πλάστης˙* διὸ δοξάζομέν σε.

Τοὺς ῾Ιεραποστόλους* φύλαττε λιταῖς σου* ἐκ τῶν ποικίλων κινδύνων, Βιργινία σεμνή,* καὶ  ̉Ορθο­δόξους ἀπαύστως* σκέπε δεόμεθα. 

Θεοτοκίον.

Π ανάχραντε Μαρία* Μῆτερ τοῦ ῾Υψίστου* σέ ἱκετεύω ὁ ἄθλιος, σῶσον με* ἐκ τῶν χειρῶν ἀρχεκάκου,* ἵνα δοξάζω σε.

Καὶ εὐθὺς τὰ Μεγαλυνάρια

Α ῎ξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς* μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον,* τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον* καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.* Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ* καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ,* τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν,* τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Π άντας τοὺς προστρέχοντας ἐπὶ σέ,* μὴ ἐγκαταλείπεις* εἰς τὰς χείρας τοῦ πτερνιστοῦ,* ἀλλὰ ταῖς λιταῖς σου* ἡμᾶς συ, Φιλοθέη,* τοῦ παραδείσου κάλλη ἰδεῖν ἀξίωσον. 

Ο ῎ γκους καὶ ἰώσεις πανταδοπάς* ταχὺ ἐκδιώκεις, Φιλοθέη θαυματουργέ,* διὸ πρὸς σὲ πίστει* προσέρχονται ἱκέται* αἱ τῶν πιστῶν χορεί­αι* Χριστὸν δοξάζοντας.

Σ πεῦσον εἰς τὰς κλίνας τῶν ἀσθενῶν* καὶ τούτοις παράσχου,* Φιλοθέη θαυματουργή,* ἀκλόνητον ὑγείαν,* μετάνοιαν καὶ πίστιν* καὶ Κύριον ἁπάντων* αἰνεῖν ἀξίωσον.

Κ έρας ̉Ορθοδόξων Χριστιανῶν* ὕψωσον λιταῖς σου* καὶ παράσχου πᾶσι ταχὺ* δύναμιν καὶ ῥώσιν,* ταπείνωσιν, ὑγείαν* καὶ τὸν Θεὸν δοξάσαι* ἡμᾶς ἀξίωσον.

Φ ύλαττε ἱκέτας σου, θαυμαστή,* ἐκ πᾶσης κακίας* θλίψεων τε καὶ συμφορῶν* καὶ πιστοῖς παράσχου,* θεόφρον Φιλοθέη,* μετάνοιαν, εἰρήνην* καὶ βίον ἔνθεον.  

Π ᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἱ στρατιαί,* Πρόδρομε Κυ­ρίου* Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς,* οἱ Ἅγιοι πά­ντες,* μετὰ τῆς Θεοτόκου,* ποιήσατε πρεσβείαν,* εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Εἶτα ὁ Χορὸς: ῞Αγιος ὁ Θεός, ῞Αγιος Ἰσχυρός, ῞Αγιος  ̉Α­θάνα­τος ἐ­λέη­σον ἡμᾶς. (τρίς) Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῶ καὶ ῾Αγίω Πνεύ­ματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώ­νας τῶν αἰώνων. ̉Αμήν. Παναγία τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε ἰ­λά­σθη­τι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσπο­τα, συγχώρι­σον τὰς ἀ­νομίας ἡμῖν. ῞Αγιε, ἐπι­σκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀ­σθενείας ἡμῶν, ἕ­νεκεν τοῦ ὀνόματός σου. Κύριε ἐλέησον (τρίς). Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῶ καὶ ῾Αγίω Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώ­νων.  ̉Αμήν.

   Π άτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγια­σθήτω τὸ ὄ­νομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασι­λεία Σου, γεννηθήτῳ τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρ­τον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον, καὶ ἅφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀ­φίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσε­νέγκης ἡμᾶς εἰς πειρα­σμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

Ὁ Ἱ­ε­ρεύς: ῞Ο­τι Σοῦ ἐ­στιν ἡ βα­σι­λεί­α …

Ὁ Χορός:  ̉Α­μήν.  

Εἶτα τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ρ ῾ ουμανίας τὸ κλέος καὶ Τιρνόβου τὸ βλάστημα˙* ̉Ορθοδόξων τὸ κλέος καὶ πιστῶν καταφύγιον,* Φιλοθέην, τιμήσωμεν πιστοί,* τὴν ἔνδοξον νύμφην τοῦ Χριστοῦ* τὴν παρέχουσα ἰάσεις παντοδαπὰς* τοῖς πίστει ἀνακράζουσι˙* δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ˙* δόξα τῷ σὲ ἐνισχύσαντι˙* δόξα τῷ παρέχοντι ἡμῖν* διὰ σοῦ τὰ κρείττονα.

Καὶ  πά­λιν Δέησις ὑπὸ τοῦ ῾Ι­ε­ρέως˙ μετὰ τὸ πέρας της ὁ ῾Ιε­ρεὺς ποι­εῖ μικρὰν  ̉Απόλυσιν˙ τῶν  πιστῶν  ἀσπαζομένων  τὰς εἰκόνας  ψάλ­λομεν:

῞Οτε ἐκ τοῦ ξύλου... ῏Ηχος βʹ.

Δ έχου παρακλήσεις ἱκετῶν,* δέχου  ̉Ορθοδό­ξων δε­ήσεις* σὺ Φιλοθέη σεμνή,* ἄλλην γὰρ οὐκ ἔ­χομεν* πρὸς τὸν Θεὸν πρεσβευτήν,* οἱ παθῶν ἐμπι­μπλάμενοι* ἀόκνως, φωσφόρε,* σὲ ἐπικαλούμεθα καὶ ἱκετεύομεν˙* ῾Αγία, ̉Ορθοδόξων ἡ δόξα* ῥῦσαι τοὺς σοι προστρέχοντας τάχος* ἐκ πά­σης περιστάσεως καὶ θλίψε­ως.  

῏Ηχος πλ. δʹ.

Δ έσποινα, πρόσδεξαι* τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου* καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς* ἀπὸ πάσης ἀνά­γκης  καὶ θλίψεως.῏Ηχος βʹ.

Τ ὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου* εἰς σὲ ἀνατίθημι,* Μῆ­τερ τοῦ Θεοῦ,* φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δ ι̉ εὐχῶν τῶν ῾Αγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε  ̉Ιη­σοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.

̉ Αμήν.

---

[1]. Εἰς τὰ δύο πρῶτα τροπάρια ἑκάστης ᾠδῆς λέγομεν: ῾Αγία τοῦ Θε­οῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν, εἰς δὲ τὰ δύο τελευταῖα: Δό­ξα Πα­τρὶ…, Καὶ νῦν…