Παράδειγμα ἀνατροπῆς

 

Παράδειγμα ἀνατροπῆς

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

  Συνηθίζουν οἱ νέοι Μητροπολίτες νὰ ἐπισκέπτονται ὅλες τὶς ἐνορίες τῆς περιφέρειάς τους, γιὰ νὰ τὶς γνωρίσουν ἀπὸ κοντά, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ τοὺς γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι πάντα ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψή τους καὶ ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὴν πληθωρικὴ εὐγένειά τους καί τά γεμάτα ἀγάπη λόγια τους. Γρήγορα ὅμως ἀτονεῖ τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὶς ὀλιγάνθρωπες ἐνορίες, ποὺ γιὰ δεκαετίες δὲν ἔχουν μόνιμο ἱερέα. Ἁπλῶς καλύπτονται οἱ θρησκευτικὲς ἀνάγκες τῶν κατοίκων τους ἀπὸ ἱερεῖς ἄλλων περιοχῶν, πάντα μὲ τὸ ἀζημίωτο! Οὐσιαστικὰ οἱ ἐνορίες αὐτὲς παραμένουν ἀποίμαντες.

  Τὸ φαινόμενο αὐτὸ φανερώνει ὅτι οἱ οἰκεῖοι Μητροπολίτες δὲν ἔχουν πνευματικὴ εὐαισθησία καὶ προπαντὸς δὲν ἀγαποῦν τὸν τόπο, στὸν ὁποῖο κλήθηκαν νὰ διακονήσουν. Δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὶς μικρὲς καὶ πτωχὲς ἐνορίες. Ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη τῶν κεντρικῶν ναῶν καὶ τῶν ἐξωκκλησίων, οὔτε φυσικὰ γιὰ τὴ φύλαξη τῶν ἐκκλησιαστικῶν κειμηλίων. Ὅλα τὰ ἀφήνουν, ὅπως τὰ βρῆκαν!

  Αὐτὸς εἶναι ὁ κανόνας. Ὅμως ὑπάρχουν καὶ οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ μία. Ὁ ἀείμνηστος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὅταν ἐξελέγη Μητροπολίτης Φλωρίνης (1967) βρῆκε μία ἐγκαταλειμμένη Μητρόπολη καὶ μὲ τὸν ἱερό του ζῆλο κατάφερε νὰ τὴν ἀνορθώσει.

  Τὸ ἔργο του ὑπῆρξε μεγάλο καὶ ἐντυπωσιακό. Περιγράφεται σὲ πολλὰ κείμενά του, στοὺς ἀπολογισμοὺς καὶ στὶς ἐγκυκλίους. Στὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου του «Πρὸς κλῆρον καὶ λαόν»,  ποὺ περιέχει 70 ποιμαντορικὲς ἐγκυκλίους του, ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὴν ἀπήχηση ποὺ εἶχε τὸ κήρυγμά του, ἐπισκεπτόμενος ὁλόκληρη τὴ μητροπολιτική του περιφέρεια. Γράφει ὁ γενναῖος Μητροπολίτης: «Τὰ ἀκριτικὰ ταῦτα μέρη δὲν ἦσαν εἰς ἐμὲ ἄγνωστα. Ὡς ἱεροκήρυξ εἶχον περιοδεύσει τὴν παραμεθόριον κατὰ τὰς δραματικάς ἡμέρας τοῦ Ἔθνους. Καὶ τώρα ὡς ἐπίσκοπος μὲ πίστιν εἰς τὸν Θεὸν ἐπεδόθην εἰς τὸ ποιμαντικὸν ἔργον. Πιστεύων ἀκραδάντως, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε δύναμις ἀναγεννήσεως καὶ ἀναμορφώσεως ἀτόμων καὶ λαῶν, ὅτι τὸ ρῆμα Κυρίου δὲν ἐπιστρέφει κενὸν κατὰ τὸν προφήτην, περιώδευσα ὅλην τὴν Μητροπολιτικὴν περιφέρειαν μέχρι τοῦ πλέον ἀπομεμακρυσμένου χωρίου λειτουργῶν καὶ κηρύττων. Δοξάζω τὸν Κύριον, ὅστις ἐν τῷ ἀπείρῳ του ἐλέει μοῦ ἔδωκε δυνάμεις, διὰ νὰ κηρύξω τὸ Εὐαγγέλιον. Εἶδον τὸν λαὸν νὰ συρρέῃ εἰς τούς ναοὺς ὄχι μόνον κατὰ Κυριακάς καὶ μεγάλας ἑορτάς, ἀλλὰ καὶ ἄλλας ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, καὶ ν’ ἀκούη τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μὲ κατάνυξιν καὶ μὲ ἄκραν προσοχήν, τὴν ὁποίαν διέκοπτον ἔστιν ὅτε ἀναστεναγμοὶ μετανοούντων ἁμαρτωλῶν. Τὸ κήρυγμα ἀνεμόχλευε τὰ βάθη τῶν καρδιῶν. Τὸ ἠσθανόμην καὶ ἔχαιρον ἐν Κυρίῳ ».

  Θεωροῦμε χρήσιμο νὰ θυμηθοῦμε καὶ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὸν θρυλικὸ Μητροπολίτη Αὐγουστῖνο Καντιώτη. Εἶναι σὲ ὅλους γνωστὸ ὅτι τὸ κήρυγμα τοῦ π. Αὐγουστίνου, ἀλλά καὶ τὰ κείμενά του διακρίνονταν γιὰ τὴν παρρησία καὶ τὸν ἐλεγκτικό τους χαρακτήρα, γεγονὸς ποὺ τὸν ἔκανε δυσάρεστο στὴ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ κανεὶς δὲν περίμενε ὅτι κάποτε θὰ γινόταν ἐπίσκοπος. Ὁ ἴδιος ποτὲ δὲν ἀκολούθησε τὴν ἀπαράδεκτη τακτικὴ νὰ μὴ ἐλέγχει τὰ κακῶς κείμενα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία γενικότερα, γιὰ νὰ μὴ ἐνοχλεῖ τοὺς ἐκλέκτορες ἀρχιερεῖς καὶ νὰ πετύχει τὴν ἀνάρρησή του στὸν τρίτο βαθμὸ ἱερωσύνης, τὴν ἐπίζηλη θέση τῆς ἀρχιερωσύνης, γιὰ τὴν ὁποία «τρελλαίνονται» οἱ φιλόδοξοι ἀρχιμανδρίτες καὶ εἶναι πρόθυμοι νὰ θυσιάζουν τὰ πάντα, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴ ράβδο καὶ τὸ ἐγκόλπιο καὶ νὰ εὐλογοῦν τὸ λαὸ μὲ τὰ δυό τους χέρια!

  Ὁ Μητροπολίτης π. Αὐγουστῖνος στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του εἶπε κάτι πολὺ προσωπικό, ἀλλὰ καὶ πολὺ διδακτικὸ γιὰ τοὺς πρὸς ἀρχιερατείαν ὑποψηφίους ἀρχιμανδρίτες: «Κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην στιγμὴν ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστῶ τὸν ἐν Τριάδι Θεόν, τὸν οὕτω πως τὰ κατ’ ἐμὲ οἰκονομήσαντα, ὥστε ὁ μέχρι χθὲς ἀποδοκιμαζόμενος καὶ διωκόμενος ὑπὸ τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας νὰ τιμᾶται σήμερον ἐπισήμως καὶ νὰ ἀνέρχεται τὰς βαθμίδας ἐπιφθόνου ἀρχιερατικοῦ θρόνου, προκαλῶν τὴν ἀπορίαν καὶ τὴν κατάπληξιν διὰ τὴν τόσον ἀπότομον μεταβολήν».

  Ἂς ἀποτελεῖ ὁ π. Αὐγουστῖνος παράδειγμα πρὸς μίμηση.

orthodoxostypos