«Περισσότερον Χριστιανοί, περισσότερον Ὀρθόδοξοι»

«Περισσότερον Χριστιανοί, περισσότερον Ὀρθόδοξοι»*

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

  Τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν τοῦ Πάσχα ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί εἶναι ὅμως ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας; Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, μᾶς τονίζουν ὅτι εἶναι ὁ ἑορτασμὸς καὶ ὁ θρίαμβος τῆς ἀληθείας. Εἶναι μία ἑορτή, τὰ ἐπινίκια τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὰ ὁποῖα ἀνακεφαλαιώνει, ξαναθυμᾶται τοὺς ἀγῶνες της κατὰ τῆς αἵρεσης, κατὰ τοῦ ψεύδους, κατὰ τοῦ Διαβόλου καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας, δηλ. τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο.

  Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μόνον νίκες γνωρίζει, ποτὲ ἧττες, πάντοτε θριαμβεύει. Μπορεῖ νὰ θλίβεται, ἀλλὰ δὲν στεναχωρεῖται, μπορεῖ νὰ ἀπορεῖται, ἀλλὰ δὲν ἐξαπορεῖται, μπορεῖ νὰ διώκεται, ἀλλὰ δὲν ἐγκαταλείπεται, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ αὐτὲς οἱ θλίψεις, οἱ διώξεις πρὸς καιρὸ γίνονται πρὸς παιδαγωγία, γιὰ νὰ ἀναφανῆ ἡ πίστη καθαρότερη λαμπρότερη καὶ «ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται».

  Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μᾶς ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ θριαμβεύει στοὺς αἰῶνες. Θριαμβεύει, γιὰ νὰ ἀκτινοβολῆ σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὸ φῶς της, τὴν ἁγιότητά της, τὴν πνευματικότητά της, τὸν πόθο γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸν Χριστὸ, γιὰ νὰ ἀκτινοβολῆ ἡ ἀμώμητος Ὀρθοδοξία μας.

  Στὴν Ὀρθοδοξία μόνον, τονίζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, συντρέχουν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ παράγοντες ποὺ μεταμορφώνουν, ποὺ μεταστοιχειώνουν τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἔξοδος ἀπὸ ὅλα τὰ ἀδιέξοδα, λέει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος, εἶναι ὁ Κύριός μας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του, τῆς ὁποίας αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια κεφαλὴ καὶ ἡ ὁποία εἶναι τὸ αἰώνιο Σῶμα Του. Καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη εἶναι τὸ φάρμακο τῆς ἀναστάσεως, ἀπὸ ὅλες τὶς αἱρέσεις, ὅπως καὶ ἂν αὐτὲς ὀνομάζωνται καὶ ὁ «Πατὴρ τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ μέγας, μᾶς λέγει γιὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη ὅτι ἐμεῖς κρατοῦμε «αὐτὴν τὴν ἐξ ἀρχῆς παράδοσιν καὶ διδασκαλίαν καὶ πίστιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἥν (τὴν ὁποίαν) ὁ μὲν Κύριος ἔδωκεν, οἱ δὲ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν καὶ οἱ Πατέρες ἐφύλαξαν ἐν ταύτῃ (τὴν ἀληθινὴ πίση) γὰρ ἡ Ἐκκλησία τεθεμελίωται καὶ ὁ ταύτης ἐκπίπτων οὔτ’ ἂν εἴη οὔτ’ ἂν ἔτι λέγοιτο Χριστιανὸς (δηλ. οὔτε θὰ εἶναι οὔτε θὰ λέγεται Χριστιανός), τόσο μεγάλη, τόσο σπουδαία εἶναι ἡ πίστη μας, ἡ Ὀρθόδοξος πίστη μας, τὴν ὁποία ἑορτάζουμε σήμερα.

  Αὐτὰ τὰ ὑπέρτιμα καὶ θεοδώρητα ἀγαθὰ τῆς ἀσπίλου καὶ ἀμώμου καὶ ἀχράντου Ὀρθοδοξίας μας δὲν τὰ εὑρίσκει κανεὶς σὲ καμία αἵρεση οὔτε στὸν παπισμὸ οὔτε στὸν προτεσταντισμό. Διότι καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος, ἀφοῦ “παρεξέκλιναν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν βασιλικὴν ὁδὸν ἐνέπεσαν εἰς ληστάς”, θὰ μᾶς πῆ τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο. Ληστὲς, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ ἐξέδυσαν αὐτοὺς (τὸν παπισμὸ καὶ τὸν προτεσταντισμὸ) ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ “πληγάς ἐπιθέντες” (ἀμφιβολίες καὶ σκέψεις εἶχαν σὰν ἀποτέλεσμα αὐτὲς οἱ ἀμφιβολίες καὶ σκέψεις νὰ παράξουν αἰσχρὰ δόγματα) ἀπῆλθαν οἱ ληστὲς ἀφέντες αὐτοὺς ἡμιθανεῖς τυγχάνοντες (δηλ. τοὺς ἄφησαν στὴν ἀπιστία, ἡ ὁποία τοὺς ὁδήγησε στὸν πνευματικὸ θάνατο).

 Καὶ οἱ ληστὲς εἶναι ἡ φιλοσοφία καὶ ὁ ὀρθολογισμός, οἱ ὁποῖες ὁδήγησαν στὴν αἵρεση, δηλ. ὁδήγησαν στὴν πεπλανημένη διδασκαλία, ἡ ὁποία παρεκκλίνει ἀπὸ τὴν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια, οἱ ὁποῖες ὁδήγησαν στὴν ἀναίρεση τῆς ὅλης ἐν Χριστῷ ζωῆς, στὸ ψεῦδος, στὴν πλάνη, στὸν πνευματικὸ θάνατο καὶ αὐτὰ τὰ βλέπουμε στὶς ἡμέρες μας ποὺ αὐτὲς οἱ ἐκκλησίες, ἂν μποροῦμε νὰ τὶς ὀνομάσουμε Ἐκκλησία βρίσκονται στὴν κυριολεξία ἡμιθανεῖς καὶ αὐτὸ διότι ἡ αἵρεση στερεῖται τῆς Θείας Χάριτος, δὲν ἔχει τὸν ὅλον Χριστὸ καὶ ἔτσι δὲν διαφυλάττει τὴν ὅλη ἀλήθεια, τὴν καθολικὴ ἀλήθεια, γι’ αὐτὸ οἱ παπικοὶ δὲν πρέπει νὰ ὀνομάζωνται καθολικοί. Καθολικοὶ εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι, γιατί αὐτοὶ φέρουν τὴν καθολικὴ ἀλήθεια, τὸν ὅλο Χριστό.

  Ἆραγε τί σημαίνει ὅτι οἱ ἐκκλησίες αὐτὲς στεροῦνται τῆς θείας χάριτος, ἂν ὄχι ὅτι τὶς κατέχει σκότος διανοίας καὶ ψυχῆς, κατάπτωση, ἔξαρση τῆς σαρκικῆς ζωῆς, σκοτασμός, λήθη τῶν ἄνω, δηλαδὴ λησμονιὰ τῶν ἄνω καὶ ἀγάπη γιὰ τὰ κάτω, τὴν σάρκα, ἀναισθησία γιὰ τὸ θεῖο μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀπιστία καὶ τὴν νεκρότητα.

  Καὶ τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι, ἐνῶ βρίσκονται ἡμιθανεῖς σὲ πλήρη σήψη, ἔχουν τέτοια ἄγνοια γιὰ τὴν κατάστασή τους, ποὺ ἀξιώνουν ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ συμμορφωθοῦμε μὲ τὴν ἀπιστία τους, τὴν νεκρὴ ζωή τους, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν ὑπεροχή τους στὸ πρόσωπο τοῦ πάπα.

  Ἀλλὰ τὸ τραγικότερο ὅμως εἶναι  ἡ παρουσία τῶν λατινοφρόνων Ὀρθοδόξων, δηλ. αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἐνσωματώσει καὶ ἀφομοιώσει τὰ δόγματα τῶν λατίνων, δηλ. πού ἔχουν ἐνσωματώσει αἵρεση στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Αὐτοὶ ποὺ κηρύσσουν ὑπὲρ τῶν ἐπαφῶν μὲ τοὺς Λατίνους, ὑπὲρ τῆς φιλίας, ὑπὲρ τῆς ἑνότητας καὶ δυστυχῶς οἱ δικοί μας λατινίζοντες εἶναι πολλοὶ κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, μὲ ἀξιώματα, μὲ θώκους, Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολίτες, ποὺ ὀνομάζουν τὴν παπικὴ ἐκκλησία ἁγιωτάτη, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας.

 Καὶ ἐνῶ οἱ παπικοὶ παραμένουν ἀπόλυτα προσηλωμένοι στὶς πλάνες τους, ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, κληρικοὶ καὶ θεολόγοι μὲ προεξάρχοντα τὸν Πατριάρχη Κων/λεως Βαρθολομαῖο ὁμιλοῦν γιὰ συνεορτασμὸ μὲ τοὺς παπικοὺς μὲ ἀφορμὴ τῶν 1700 χρόνων ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μιλοῦν γιὰ καθορισμὸ σταθερῆς ἡμερομηνίας γιὰ τὸν ἑορτασμὸ στὸ μέλλον τοῦ Πάσχα. Καὶ ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς κλῆρος καὶ λαὸς νὰ ἔλθουν σὲ ἐγρήγορση, νὰ καταγγείλουν τὰ ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχου, ὅπως γινόταν σὲ ἄλλες ἐποχές, σήμερα παρατηρεῖται σιωπὴ καὶ χλιαρότητα στὰ θέματα τῆς πίστεως.

  Σὲ αὐτὴ τὴν ἀντιπνευματικὴ πραγματικότητα ποὺ ζοῦμε σήμερα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στρατεύεται ἐξασθενημένη καὶ χωρὶς δυναμισμό. Βέβαια ὡς πρὸς τὸν μικρὸ ἀριθμὸ τῶν ἐκλεκτῶν, ἂν ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιήσουμε αὐτὴν τὴν λέξη, ἔναντι τῶν πολλῶν ποὺ ἀντιπροσωπεύει ὁ «κείμενος ἐν τῷ πονηρῷ κόσμῳ» θὰ μποροῦσε νὰ πῆ κανεὶς ὅτι πάντοτε «πολλοὶ οἱ κλητοὶ ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί». Τώρα ὅμως, σήμερα, ὑπάρχουν καὶ ἐλάχιστοι καὶ χλιαροὶ, ὅπως εἴμαστε σχεδὸν ὅλοι ἐκτὸς πολὺ λίγων ἐξαιρέσεων.

 Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι οἱ συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες ζεῖ καὶ στρατεύεται· καὶ ἐνῶ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία εἶχε τὴν πρωτοπορία, ἦταν ὁ ὁδηγὸς τῶν ἀνθρώπων, ἡ φωνὴ της ἀκουγόταν καὶ ἦταν ὁδοδείκτης, σήμερα εἰδικὰ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ κορωνοϊοῦ, ὅπου ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ μία πρωτόγνωρη σύγχυση, ὅπου ὁ Θεὸς ἀγνοεῖται σχεδὸν ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων, ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας κατήντησε βοηθητικὸς καὶ κινδυνεύει, ἂν δέν ἔχη καταντήσει, νὰ καταστῆ οὐραγός τοῦ κόσμου.

  Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ζαλισθῆ ἀπὸ τὰ πολλὰ προβλήματα ποὺ ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν στὴν καθημερινότητά τους καὶ προσέχουν τοὺς πολιτικούς, τούς ἐπιστήμονες καὶ αὐτοὶ ἐπειδὴ εἶναι ξένοι καὶ ἀδιάφοροι πρὸς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἔχουν φθείρει καὶ διαφθείρει τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς κάθε εἴδους προτροπὲς καὶ πρακτικές τους, ποὺ ἔρχονται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ζωή. Καὶ μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὸν Θεό, τὴν ψυχή, τὴν αἰωνιότητα, δὲν ἔχει παρασυρθῆ μόνον ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὁ κλῆρος καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες.

  Ἔτσι ἔχουμε τὴν ἐμφάνιση νέων ἰδεῶν, εἰσηγήσεις καινοτομιῶν, πρωτοβολίες ποὺ βρίσκονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν παράδοση αἰώνων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἡ ἀποβολὴ τοῦ ἐσταυρωμένου, τὸ κλείσιμο τῶν ἱερῶν ναῶν τὴν ἐποχὴ τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες προερχόμενες ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐτάχθησαν νὰ εἶναι ποιμένες καὶ διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ καὶ φρουροὶ τῆς πίστεως. Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τὴν ἔκταση τῆς τραγωδίας καὶ μόνον ἀπὸ τὸ ὅτι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι καὶ λίγοι, δὲν ἔχουν συλλάβει τὸ νόημα καὶ τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς μας σὲ σημεῖο νὰ ἔχη ψηφισθῆ ὁ ἀντιευαγγαλικὸς νόμος τῆς νομιμοποίησης τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων χωρὶς καμία ἀντίδραση ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας. Ἀντὶθετα τρέφουν ψευδαισθήσεις αἰσιοδοξίας.

  Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχη χάσει κανεὶς τὴν αἴσθηση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ὅπως τὴν γνώρισαν οἱ πατέρες μας μέσα στὴν Ἐκκλησία δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, γιὰ νά μὴ αἰσθανθῆ τρόμο ἀπὸ τὴν ἔκταση καὶ τὸ βάθος τοῦ ἀντιπνευματικοῦ Πνεύματος ποὺ ἐπικρατεῖ καὶ τῆς πρωτοφανοῦς σύγχυσης ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο.

  Τὸ αἴτημα σήμερα εἶναι τὸ αἰώνιο αἴτημα. Περισσότερο χριστιανοί, περισσότερο Ὀρθόδοξοι. Ἡ ἀπώλεια τῶν κριτηρίων μας ὀφείλεται στὴν μὴ συνεπῆ ὀρθόδοξη ζωὴ ὅλων μας, κλήρου καὶ λαοῦ. Καὶ ἑπομένως εἶναι ἀνάγκη ἀπορρίψεως ὅλων τῶν ξένων πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία πρακτικῶν καὶ οἰκειώσεως τοῦ πνεύματος τῶν Πατέρων, γιὰ νὰ ἐπανεύρουμε τὴν ὀρθόδοξη αἴσθηση καὶ νὰ προσεγγίσωμε τὸν Θεό.

  Σὲ βιβλίο ποὺ ἐκδόθηκε προσφάτως, στὸ ὁποῖο παρουσιάζονται συμβουλὲς καὶ διατυπώσεις τοῦ ὁσίου Δανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτου, σὲ ἐρώτηση πρὸς τὸν πατέρα Δανιήλ:

  «Ποιὸ εἶναι τὸ κύριο μέσο, τὸ ὁποῖο θὰ μπορέση νὰ μορφώση ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ τὴν χριστιανικὴ κοινωνία;» Ὁ ὅσιος Πατὴρ ἀπαντᾶ, λέγοντας: «Μόνο ἡ εὐαγγελικὴ νομοθεσία, ὅταν ἐφαρμοσθῆ μὲ διάκριση καὶ μὲ τὴν προσήκουσα πίστη θὰ μπορέση νὰ μορφώση καὶ κλῆρο καὶ λαὸ καὶ πατεράδες καὶ παιδιὰ καὶ πλούσιους καὶ πτωχοὺς, ἀρκεῖ μόνον κάθε ἐχέφρων ἄνθρωπος νὰ θελήση νὰ ἐφασμόση καὶ στὸν ἑαυτὸ του τὰ διδάγματα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου».

Ὀφείλουμε νὰ ἀποβάλουμε τὸ δαιμονικὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ νὰ ζήσουμε μὲ τοὺς παραδεδομένους ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες κανόνες τῆς πνευματικῆς ζωῆς, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ποὺ μᾶς ἐπηρεάζουν μὲ ὀλέθριο τρόπο τὴν σκέψη καὶ τὴν ζωή. Νὰ ἐπανέλθουμε στὴν πατερικὴ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι παράδοση, ἔξω ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο σκοτάδι.

Πρέπει νὰ συνειδητοποιήση κλῆρος καὶ λαὸς ὅτι παρὰ τὶς πολλὲς προσπάθειες ποὺ ἔγιναν πρὸς ἕνωση μὲ τοὺς λατίνους, ποτὲ δὲν ἐπιτεύχθηκε αὐτὴ· πῶς θὰ ἐπιτευχθῆ τώρα.

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔλθουμε σὲ ἕνωση μὲ τὴν αἵρεση καὶ νὰ παραβλέψουμε τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;

Παρὰ τὴν ἐπιδείνωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, τὴν ὁποία βλέπουμε νὰ ἔρχεται, ἀφοῦ εἶναι ὁρατὴ ἡ διάσπαση τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων μὲ ὁρατὸ τὸν κίνδυνο τῆς δημιουργίας σχισμάτων, πρέπει νὰ ὁραματιζόμαστε τὴν ἀνατολὴ μίας νέας Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.

* Ὁμιλία ποὺ ἐξεφωνήθη τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Νεκταρίου, Νέας Ἐρυθραίας, τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως».

orthodoxostypos