ΟΔΗΓΟΥΜΕΘΑ ΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΙΝ ΤΗΣ Ε.Ε.;

 

Ἡ ἕνωσις τῶν ἐκκλησιῶν γεγονὸς ὑψηλῆς σημασιολογίας διὰ τὴν πορείαν τῆς ὁμοσπονδιοποιήσεως τῆς Ε.Ε.

ΟΔΗΓΟΥΜΕΘΑ ΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΙΝ ΤΗΣ Ε.Ε.;

 Ἡ ἀπροϋπόθετος τάσις διὰ συνεργασίαν ποὺ χαρακτηρίζει τὴν θεσμικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἐθελόδουλον πολιτικὴν τάξιν καὶ τὸν ἀνερμάτιστον λαόν, κρύβει ὐπαρξιακὸν κίνδυνον διὰ τὸν Ἑλληνισμόν.

Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Χρυσοχοΐδης

   Στὸν λόγο ποὺ ἔβγαλε, ὁ νέος Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ, κ. Ντόναλντ Τράμπ, στὸ πλαίσιο τῆς ὁρκωμοσίας του, ἀνέφερε χαρακτηριστικὰ τὰ ἑξῆς: “Οἱ ΗΠΑ θὰ δοῦν καὶ πάλι τὸν ἑαυτό τους ὡς ἕνα ἀναπτυσσόμενο ἔθνος ποὺ αὐξάνει τὸν πλοῦτο του, ἐπεκτείνει τὴν ἐπικράτειά του, κτίζει τὶς πόλεις του, αὐξάνει τὶς προσδοκίες καὶ φέρνει τὴ σημαία μας σὲ νέους καὶ ὑπέροχους ὁρίζοντες… ἡ φιλοδοξία εἶναι ἡ ψυχὴ ἑνὸς μεγάλου ἔθνους καὶ αὐτὴ τὴ στιγμὴ τὸ ἔθνος μας εἶναι πιὸ φιλόδοξο ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο. Δὲν ὑπάρχει ἔθνος σὰν τὸ δικό μας”!

   Γίνεται φανερό, στὸ ἄκουσμα τῶν παραπάνω, ὅτι ἡ ἀνάσχεση τοῦ φαινομένου τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὸ προσκήνιο τοῦ ἰσχυροῦ ἔθνους κράτους μὲ τὰ σύνορά του δὲν εἶναι ἐν τέλει κάτι ἀδύνατο νὰ πραγματοποιηθεῖ, ὅπως ἀκούγαμε καὶ διαβάζαμε μέχρι τὸ πολὺ πρόσφατο παρελθόν. Ὁ ὅρος “ἀντιπαγκοσμιοποίηση” εἶχε καταστεῖ ταυτόσημος μὲ ἐκείνους τῆς ἥττας καὶ τοῦ περιθωρίου. Ἡ κυριαρχία τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, τῆς πολιτικῆς ἔκφρασης δηλαδὴ τῶν συμφερόντων τῶν ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς λαοὺς πανίσχυρων διεθνῶν ἀγορῶν, λογιζόταν ὡς φυσικὴ πραγματικότητα ποὺ ἡ ἀμφισβήτησή της ἦταν συνώνυμη μὲ τὸν ἀνορθολογισμὸ καὶ τὸν λαϊκισμό. Ἡ ἀνάδυση τοῦ πολυπολικοῦ κόσμου ὅμως καὶ πιὸ συγκεκριμένα τὰ νέα δεδομένα ποὺ ἔχει ἐπιφέρει στὶς διεθνεῖς σχέσεις ἡ ἀναντίρρητη πλέον ὕπαρξη ἰσχυρῶν καὶ ἀνεξάρτητων ἐθνικῶν κέντρων λήψης ἀποφάσεων ἔξω ἀπὸ τὸ δυτικὸ κοσμοσύστημα, φαίνεται πὼς ἔπεισε τὶς αὐταρχικὲς ἐλὶτ τῶν ΗΠΑ νὰ δοκιμάσουν μία ἐπιστροφὴ στὸν κλασσικὸ φιλελευθερισμὸ τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας καὶ τοῦ προστατευτισμοῦ.

Στροφὴ πρὸς τὸν Κρατοκεντρισμόν

   Ἕνας κόσμος μὲ τοὺς ἀγγλοσάξωνες στὸ τιμόνι του, χωρὶς νὰ ὑφίσταται ἀνάλογης ἰσχύος ἀντίπαλον δέος, μὲ δεδομένες τὶς τρέχουσες τεχνολογικὲς δυνατότητες καὶ τὸν ἄκρατο ἀντικοινωνικὸ ἀτομικισμό, θὰ ἰσοδυναμοῦσε μὲ τυραννία, ποὺ ὅμοιά της δὲν ἔχει καταγράψει ἡ ἱστορία. Οἱ μνῆμες ἄλλωστε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἐπιβλήθηκε ὁ παγκόσμιος συντονισμὸς σὲ κάθε στάδιο ἐξέλιξης τῆς πανδημίας τοῦ Κορωνοϊοῦ εἶναι νωπές. Ἑπομένως, δὲν εἶναι παράλογο νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ἡ ἐκλογὴ Τράμπ, ἡ ὁποία ἔρχεται νὰ προστεθεῖ ὡς ἐπιστέγασμα στὴν σινορωσικὴ πολυπολικὴ ἀνταρσία ἐναντίον τῆς παγκοσμιοποίησης, προκαλεῖ σὲ πρῶτο ἐπίπεδο αἰσθήματα ἀνακούφισης. Θὰ μποροῦσε ἡ φαινομενικὴ ἐπισφράγιση τῆς ἀποφυγῆς τῆς τυραννίας στὸ παρὰ πέντε, μὲ τὴν σταδιακὴ εἰσαγωγὴ τῆς Δύσης σὲ περίοδο ἐθνοκεντρικῆς ἐσωστρέφειας, νὰ μᾶς κάνει νὰ νιώσουμε ἀνεπιφύλακτα αἰσιόδοξοι; Σύμφωνα μὲ τὸν κ. Κοντογιώργη, καθηγητὴ πολιτικῆς ἐπιστήμης, ἡ κρατοκεντρικὴ συγκρότηση τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία ὁρίζεται ὡς ἡ συνύπαρξη πολιτικὰ συγκροτημένων ὀντοτήτων (κρατῶν), χωρὶς καμμία ἀπὸ αὐτὲς νὰ ὑπερ­έχει σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ καθίσταται ρυθμιστὴς τῶν διακρατικῶν διαφορῶν, ἀποτελεῖ στοιχειώδη προϋπόθεση τοῦ φαινομένου τοῦ πολέμου. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ κ. Καθηγητὴς μᾶς βοηθάει νὰ συμπεράνουμε ὅτι ἡ διάσπαση τῆς συλλογικῆς Δύσης σὲ ἔθνη κράτη ποὺ θὰ ἐπιδιώκουν πρῶτα καὶ κύρια τὸ ἐθνικὸ συμφέρον τους θὰ ἀναβαθμίσει τὸν ἀνταγωνισμὸ καὶ τὴν ἐν ἐξελίξει σύγκρουση τῶν ἰσχυρῶν κρατῶν τοῦ κόσμου. Οἱ ἐξαγγελίες Τρὰμπ σχετικὰ μὲ τὴν προσάρτηση τῆς Γροιλανδίας καὶ τοῦ Καναδᾶ, μὲ τὶς ὁποῖες ἦλθε σὲ ρήξη μὲ παραδοσιακοὺς συμμάχους τῶν ΗΠΑ, καθὼς καὶ οἱ ἀπειλές του γιὰ ἐπιβολὴ δασμῶν, οἱ ὁποῖες ἀνατινάζουν διεθνεῖς συμβάσεις ποὺ ἀποτελοῦσαν μέχρι σήμερα θεμέλιο τῆς δυτικῆς παγκοσμιοποίησης, ἐπιβεβαιώνουν τὸ παραπάνω ἀπαισιόδοξο συμπέρασμα.

Τὸ Μέλλον τῆς Εὐρώπης

   Ἡ αὐγὴ τῆς νέας πραγματικότητας στὶς πλανητικὲς διακρατικὲς σχέσεις βρίσκει τὴν ΕΕ σὲ πτωματώδη κατάσταση. Παρὰ τὴν εἰκόνα διάλυσης ποὺ παρουσιάζει καὶ τὴν πολιτικοοικονομικὴ κρίση ποὺ πλήττει τὰ δύο ἡγετικὰ κράτη μέλη της, ἡ ΕΕ φαίνεται πὼς θὰ ἀναγκαστεῖ πολὺ σύντομα νὰ λάβει κρίσιμες ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν πορεία ὁλοκλήρωσής της. Οἱ ἀπαιτήσεις τῆς νέας φάσης, ποὺ ἡ ἀνταπόκριση σὲ αὐτὲς ἀποτελεῖ πλέον γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ τὰ κράτη μέλη προϋπόθεση ἐπιβίωσης, εἶναι τόσο μεγάλες ποὺ κάποιοι ἤδη ἔχουν ἀνοίξει τὸν διάλογο γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα τῆς ὁμοσπονδιοποίησης. “Ἡ Εὐρώπη… πλέον ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει καὶ τὸν ἰμπεριαλισμὸ τῶν ΗΠΑ… καὶ γιὰ νὰ ἐπιβιώσει πρέπει ἐπειγόντως νὰ ὁμοσπονδιοποιηθεῖ”, ἀναφέρουν οἱ Εὐρωπαῖοι Φεντεραλιστὲς στὸν γαλλικὸ τύπο. Ἡ ὁμοσπονδιοποίηση ὅμως, ἢ ἀλλιῶς ἡ “ἀναίμακτη” μετάβαση στὴν πολιτικὴ ἕνωση, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ τελευταῖο στάδιο τοῦ φιλόδοξου σχεδίου ὁλοκλήρωσης τῆς ΕΕ, φαντάζει ἄπιαστο ὄνειρο μὲ τὰ σημερινὰ ἐσωτερικά της δεδομένα. Εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα; Αὐτὸ ποὺ δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει, ὅταν μελετᾶμε καὶ καταπιανόμαστε μὲ τὴν ΕΕ, εἶναι ὅτι ἡ περίφημη πορεία πρὸς τὴν εὐρωπαϊκὴ ὁλοκλήρωση, ποὺ συνιστοῦσε, συνιστᾶ καὶ θὰ συνιστᾶ τὸν βασικὸ σκοπὸ τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος, μοιάζει μὲ ἕνα δύσβατο μονοπάτι ποὺ εἶναι σπαρμένο μὲ κάθε λογῆς κρίση. Ἡ ἔμμεση πρόκληση κρίσεων οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς διαχείρισης καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ ἀνάγκη γιὰ μεταρρυθμίσεις ποὺ γεννοῦν αὐτὲς ἀποτελεῖ συνειδητὴ ἐπιλογὴ τῶν μεγάλων ὁραματιστῶν τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης. Ἡ ἐν λόγῳ συνταγὴ σταδιακῆς μετάβασης πρὸς τὴν ὁλοκλήρωση κρίθηκε ἀπαραίτητη, ὥστε νὰ “πεισθοῦν” νὰ μεταβιβάσουν σὲ ὑπερεθνικὸ ἐπίπεδο κομβικῆς σημασίας ἁρμοδιότητες κράτη μὲ παγιωμένη ἐθνικὴ συνείδηση καὶ μὲ προαιώνια καχυποψία τὸ ἕνα γιὰ τὸ ἄλλο. Βρισκόμαστε ἆραγε πρὸ τῶν πυλῶν μίας νέας προσπάθειας πολιτικῆς ἑνοποίησης;

Ἡ Ἀκροδεξιὰ

   Ἡ ἀποδυνάμωση τῆς πάλαι ποτὲ πανίσχυρης οἰκονομίας τῆς Γερμανίας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς πιέσεις ποὺ δημιουργοῦν οἱ ἐξελίξεις στὸ διεθνὲς ἐξωτερικὸ περιβάλλον τῆς ΕΕ, φαίνεται πὼς θὰ πείσουν τοὺς Γερμανοὺς νὰ βάλουν στὴν ἄκρη τὴν ὅποια διστακτικότητα καὶ νὰ δώσουν μία εὐκαιρία στὴν εὐρωπαϊκὴ ὁλοκλήρωση. Ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα ὅμως σὰν αὐτὸ τῆς μετάβασης σὲ μία εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ ἕνωση, δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ, ὅταν οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης διακατέχονται ἀπὸ τόσο ἔντονο εὐρωσκεπτικισμό, ποὺ ἔχει φτάσει μάλιστα, τὰ τελευταῖα χρόνια, στὰ ὅρια μὲ τὴν ἀπέχθεια. Ὁ ἀντιλαϊκὸς καὶ ἐλιτιστικὸς τρόπος διαχείρισης τῶν κρίσεων τῆς τελευταίας δεκαπενταετίας, ἐκ μέρους τῆς νεοφιλελεύθερης εὐρωκρατίας, ἔχει ἀπογοητεύσει καὶ ἐξουθενώσει τοὺς λαούς, μὲ συνέπεια αὐτοὶ νὰ ἀποτραβιοῦνται στὸ καταφύγιο τῆς ἰδιωτικῆς σφαίρας, στερώντας ἐντελῶς τὴν ὅποια νομιμοποίηση ἀπὸ τὴν ἑνωσιακὴ διαδικασία λήψης πολιτικῶν ἀποφάσεων. Πῶς λοιπὸν θὰ ἐξασφαλιστεῖ ἡ ἀπαραίτητη νομιμοποίηση; Ὑπάρχουν τρόποι γιὰ νὰ ἐξασφαλιστεῖ; Ἡ “ἀκροδεξιὰ” Ἰταλίδα Πρωθυπουργὸς Τζόρτζια Μελόνι, στὴν θητεία της ἀπὸ τὸ 2022 ἕως σήμερα, ἔχει καταφέρει νὰ διατηρήσει τὸ πολιτικὸ κεφάλαιο στὸ ἐσωτερικό, ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ καὶ κατὰ παράδοξο τρόπο, ἔχει ἐπιτύχει ἀγαστὴ συν­εργασία μὲ τοὺς εὐρωπαίους ἀξιωματούχους. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ἐπίσης πὼς διατηρεῖ ἄριστες σχέσεις μὲ τὸν νέο Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ καὶ πὼς ἦταν ἡ μόνη Εὐρωπαία ἡγέτης ποὺ παρεβρέθηκε στὴν τελετὴ ὁρκωμοσίας του. Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ φαινόμενο Μελόνι, διατηρώντας τὸν σκύλο χορτᾶτο, ἀλλὰ καὶ τὴν πίττα ὁλόκληρη, ἔχει ὅλα ἐκεῖνα τὰ χαρακτηριστικὰ καὶ παράγει ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀποτελέσματα ποὺ φαίνεται πὼς θὰ χρειαστεῖ ἡ ΕΕ πολὺ σύντομα.

Ἡ Ἕνωσις τῶν “ἐκκλησιῶν”

   Ἡ ἕνωση τῆς Εὐρώπης κάτω ἀπὸ μία διοικητικὴ ἀρχὴ εἶναι ἕνας πόθος ποὺ ἔχει τὶς ρίζες του πολὺ πίσω στὸν χρόνο. Γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κάποιος τὶς διαστάσεις ποὺ λαμβάνει τὸ ζήτημα στὸ ἀσυνείδητο τῶν Εὐρωπαίων, ἀρκεῖ νὰ ἀναλογιστεῖ πὼς ὅλοι οἱ πόλεμοι ἀνεξαιρέτως, οἱ ὁποῖοι ξέσπασαν ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα μέχρι καὶ τὸν 20ό αἰώνα, εἶχαν ὡς διακύβευμα, ἔμμεσα ἢ ἄμεσα, τὴν ἀποκλειστικότητα στὴν κυριαρχία τῆς Εὐρώπης. Ἑπομένως, μία πολιτικὴ ἀλλαγὴ στὸ ἐσωτερικὸ τῶν κρατῶν μελῶν, ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ γεφυρώσει μὲ ἐπιτυχία τὸ χάσμα μεταξὺ Εὐρωπαίων καὶ ΕΕ, εἶναι δύσκολο νὰ ἀποτελέσει τὸν μοναδικὸ καταλύτη ἐξελίξεων πρὸς μία πολιτικὴ ἕνωση. Τί εἶναι αὐτὸ πού λείπει, γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ μεγάλο ὅραμα; Ὁ ἁγιορείτης μοναχὸς Ἐπιφάνιος Καψαλιώτης, σὲ μαγνητοφωνημένη συνομιλία του μὲ προσκυνητὲς σχετικὰ μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν ἐπικείμενη ἕνωση τῶν “ἐκκλησιῶν”, ἀναφέρεται σὲ ὑψηλοὺς κύκλους ποὺ κάνουν λόγο ἀνοικτὰ γιὰ χρονικὴ σύμπτωση τῆς πραγματοποίησης τῶν δύο μεγάλων ζητημάτων ἑνότητας τῆς Εὐρώπης, τοῦ πολιτικοῦ καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ. Οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ οἱ κοινωνίες τους λοιπὸν θὰ ἐπιχειρηθεῖ νὰ ταυτιστοῦν μὲ τὸν χριστιανικὸ κόσμο, ἀνατολικὸ καὶ δυτικό, ὁ ὁποῖος μετὰ ἀπὸ χίλια χρόνια σχίσματος θὰ παρουσιαστεῖ πὼς πορεύεται ἀπὸ κοινοῦ ξανά, ἔτσι ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ κλῖμα ἱστορικῆς συγκυρίας ποὺ θὰ καλύψει τὶς δεύτερες σκέψεις γιὰ τὴν ὁμοσπονδιακὴ μετάβαση μὲ ἐπίπλαστο ἐνθουσιασμό.

Φιλελεύθερος Ἐπιστροφὴ εἰς τὴν παράδοσιν

   Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ πῶς οἱ πολιτικοὶ ἐκφραστὲς τῆς λεγόμενης ἀκροδεξιᾶς ἐθνικιστικῆς κίνησης θὰ μποροῦσαν νὰ ὁδηγήσουν τὶς πατρίδες τους σὲ μία ὁμοσπονδία ποὺ θὰ τὶς καταργεῖ, βγάζοντας αὐτοὶ τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα ἐκ μέρους τῶν κραταιῶν εὐρωπαϊκῶν ἐλίτ, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ γιατί ἐπιδεικνύουν τέτοια ἄγνοια καὶ συμβιβαστικότητα γιὰ ζητήματα πίστεως, ὅπως εἶναι ἡ ἐπικείμενη ἕνωση τῆς Κωνσταντινούπολης μὲ τὸ Βατικανό, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐξετάσουμε τὸ φαινόμενο τοῦ φιλελεύθερου ἐθνικισμοῦ ἢ ἀλλιῶς κλασσικοῦ φιλελευθερισμοῦ. Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς ὁ ἰδιότυπος αὐτὸς εὐρωπαϊκὸς ἐθνικισμὸς δὲν λαμβάνει μὲ οὐσιαστικὸ τρόπο ὑπ’ ὄψιν τὶς ἐθνοθρησκευτικὲς ἢ ἱστορικὲς ἀξίες καὶ χαρακτηριστικὰ τῶν κοινοτήτων· ἡ προτεραιότητα δίδεται στὰ ὑλικὰ ὀφέλη καὶ συμφέροντα τῶν πολιτῶν ἑνὸς ἔθνους. Οἱ ἀξίες καλλιεργοῦνται ἐπιδερμικὰ καὶ προστατεύονται ὑπὸ τὸν ὅρο ὅτι δὲν θέτουν σὲ κίνδυνο τὰ ἐν λόγῳ συμφέροντα. Κατὰ βάση, υἱοθετοῦνται, γιὰ νὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς ἐργαλεῖα κινητοποίησης τῶν μαζῶν. Στὴν παροῦσα συγκυρία, ὁ κλασσικὸς φιλελευθερισμὸς ποὺ περιγράψαμε βγαίνει ἀπὸ τὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας, γιὰ νὰ ἀντικαταστήσει τὸν κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμὸ καὶ νὰ ἀπορρυθμίσει ἕνα ἀσφυκτικὸ γιὰ τοὺς πολλοὺς ἐγκαθιδρυμένο κόσμο. Αὐτὴ ἡ αἴσθηση ἀσφυξίας ἀποτελεῖ κοινὸ τόπο γιὰ τοὺς λαοὺς ὅλων τῶν κρατῶν μελῶν τῆς ΕΕ. Ἡ παγιωμένη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα λοιπὸν ἐντός τῆς ὁποίας βρίσκονται ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὸ οἰκονομικὸ συμφέρον τῶν πολλῶν νὰ μὴ μπορεῖ στὴν πράξη νὰ ἐκφραστεῖ πολιτικὰ μὲ ἀνεξάρτητο καὶ διακριτὸ τρόπο ἀπὸ τὸ συμφέρον τῶν ἰσχυρῶν λίγων, μὲ συνέπεια τὰ ἐθνοθρησκευτικὰ καὶ ἱστορικῆς μνήμης στοιχεῖα τῶν λαῶν νὰ εἶναι τὰ μόνα ποὺ μποροῦν νὰ λειτουργήσουν ὡς παράγοντας ἐκλογικῆς συσπείρωσης, ὥστε διὰ αὐτῆς νὰ ἐπέλθει ἀλλαγὴ πολιτικοῦ σκηνικοῦ. Μὲ τὴν ἄνοδο μάλιστα στὴν ἐξουσία τῆς ἐθνικιστικῆς ἀκροδεξιᾶς μὲ τὸν τρόπο ποὺ περιγράψαμε, ἡ στροφὴ πρὸς τὸν ρεαλισμό, ἡ ὁποία σύντομα θὰ ταυτίζεται μὲ τὴν ὁμοσπονδιοποίηση τῆς Εὐρώπης, θὰ μπορεῖ νὰ συνδυαστεῖ “πειστικὰ” μὲ τὸ νομιμοποιητικὸ ἀφήγημα τοῦ χριστιανικοῦ φωτισμένου κόσμου ποὺ ἑνωμένος πλέον ἐκκλησιαστικά, θὰ ἔχει καθῆκον νὰ ἑνωθεῖ καὶ πολιτικά.

Ἡ Ἑλλάς

  Ποτὲ δὲν ἦταν εὔκολο νὰ προβλεφθοῦν μὲ στοιχειώδη ἀσφάλεια οἱ λεπτομέρειες τῆς πορείας τῶν ἐξελίξεων στὴν χώρας μας. Ἡ θέση ποὺ λαμβάνει τὸ συν­αίσθημα στὸ τρόπο ποὺ συμπεριφέρεται καὶ ἀποφασίζει ὁ πολὺς κόσμος, καθὼς καὶ ἡ ἀδυναμία ποὺ ἐπιδεικνύουν στὸ χρηματισμὸ καὶ στὴν ἰδεοληψία αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν καὶ γράφουν δημοσίως καθιστοῦν μόνιμη τὴν ἐν λόγῳ κατάσταση περιορισμένης ὁρατότητας. Παρ’ ὅλα αὐτά, μὲ τὴ θεσμικὴ Ἐκκλησία νὰ ἔχει κινήσει γῆ καὶ οὐρανὸ, γιὰ νὰ ἀφήσει πνευματικὴ κληρονομιὰ ἕνα ἄκαρπο, ἑνωμένο μὲ τὴν αἱρετικὴ Δύση, ἰδεολογικοδιανοητικό, μασονικὸ καὶ οἰκουμενιστικὸ χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος θὰ σβήσει τὸ Ἀληθινὸ Φῶς ἀπὸ τὸν τόπο αὐτὸ καὶ στὴν θέση Του θὰ προσφέρει “λόγια, λόγια, λόγια”· μὲ ἕνα πολιτικὸ σύστημα ποὺ εἶναι, σὲ ὅλες του τὶς ἐκφάνσεις, ξένο καὶ ἀσύμβατο μὲ τὰ βαθύτερα γνωρίσματα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐγκατεστημένο γιὰ νὰ διασφαλίζει τὴν ἐξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων στὸ ἐσωτερικὸ καὶ πού, σχεδὸν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ κράτους, ὁδηγεῖ σταθερὰ τὴν κοινωνία αὐτὴ ἀπὸ πτώση σὲ πτώση καὶ ἀπὸ καταστροφὴ σὲ καταστροφὴ· μὲ ἕνα λαὸ κατακερματισμένο, μὲ ἀλλοιωμένη ταυτότητα καὶ χαμένο στὰ σκοτάδια τῆς ἀμάθειας, τῆς εὐδαιμονιστικῆς ἀνηθικότητας καὶ τῆς ὑλοφροσύνης, εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ κρατήσουμε στάση ἀπαισιοδοξίας γιὰ τὴ συλλογικὴ “μοῖρα” αὐτοῦ τοῦ τόπου. Μπροστὰ στὶς ἐπικείμενες παγκόσμιες πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς προκλήσεις, ποὺ ἀπειλοῦν νὰ καταπιοῦν ἕως καὶ τὴν Εὐρώπη, ποιὰ προοπτικὴ ἀνοίγεται ἆραγε γιὰ ἕνα κατεστραμμένο ἠθικά, οἰκονομικά, κοινωνικὰ καὶ δημογραφικὰ ἔθνος κράτος σὰν τὴν Πατρίδα μας; Τὸ ἀφήγημα “Κάντε τὴν Ἑλλάδα Μεγάλη Ξανά”, ποὺ σύντομα θὰ ἀκούσουμε, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν τάση γιὰ ἀπροϋπόθετη συνεργασία ποὺ χαρακτηρίζει τὴν θεσμικὴ μασονοκρατούμενη Ἐκκλησία, τὴν ἐθελόδουλη καὶ προδοτικὴ πολιτικὴ τάξη καὶ τὸν ἀνερμάτιστο ἐθνικὰ καὶ θρησκευτικὰ λαό, κρύβει ὑπαρξιακὸ κίνδυνο γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Ὁ Μάνος Χατζιδάκις, μὲ ἀφορμὴ τὴν πορεία τῆς χώρας πρὸς τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση (Μάαστριχτ 1992), εἶχε δηλώσει πὼς “ἑτοιμαζόμαστε γιὰ μία ἄλλου εἴδους σκλαβιὰ τώρα. Ἡ εὐρωπαϊκὴ ἑνότητα, τί νομίζετε ὅτι εἶναι; Εἴμαστε πραγματικὰ ἕνα κράτος μὲ δύναμη, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιβάλουμε ἀπόψεις; Θὰ γίνουμε μία ἐπαρχία, τὴν ὁποία θὰ διοικεῖ ἡ Εὐρώπη καὶ ἐμεῖς θὰ ἔχουμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι συνδιοικούμεθα”, καὶ συνεχίζει μὲ τὴν ἑξῆς διαπίστωση, “δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ ἀπαλλαγοῦμε οὔτε νὰ ἐλευθερωθοῦμε, διότι θὰ εἶναι μία ἐπιλογή μας, ἐνῶ ἐπὶ τουρκοκρατίας ἔγινε μία ὑποταγή μας”. Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀλλάξει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Μ. Χατζιδάκις εἶναι μόνον ἡ δυνατότητά μας, ὡς Ἕλληνες, νὰ γράφουμε στὸ πρῶτο πληθυντικὸ πρόσωπο. Σὲ αὐτὸ ἄλλωστε τὸ συμπέρασμα κατέληξε καὶ ὁ ἴδιος κλείνοντας τὴν δήλωσή του. “Ἀλλὰ ὁ τόπος μας προχωράει πάντα μὲ τὶς ἐξαιρέσεις του, ἔτσι θὰ προχωρήσουμε καὶ ἐμεῖς στὸ μέλλον”.

orthodoxostypos