Τὸ ἀφήγημα τῶν «ἀβρααμικῶν θρησκειῶν»

 

Εἰς τὰ προγράμματα σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ εἰς τὰ διδακτικὰ βιβλία αὐτῶν τῶν προγραμμάτων, τὰ ὁποῖα εἶχον καθιερωθῆ ἀπὸ τοὺς τέως ὑπουργοὺς «Παιδείας, Ἔρευνας καὶ Θρησκευμάτων» κ. Νικόλαον Φίλην (2015-16) καὶ κ. Κωνσταντῖνον Γαβρόγλου (2016-19), ὁ ἰσοπεδωτικὸς ὅρος «ἀβρααμικὲς θρησκεῖες» εἶχεν ἐπιβληθῆ καὶ περάσει πλέον εἰς τὴν συνείδησιν μαθητῶν καὶ γονέων. 

Εἰς τὴν συνέχειαν, βέβαια, τὰ προγράμματα αὐτὰ ἀπερρίφθησαν ἀπὸ τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας ὡς ἀντισυντα­γματικά. Ὡστόσον ἕως σήμερον ὁ Πανελλήνιος Θεολογικὸς Σύνδεσμος «ΚΑΙΡΟΣ» ὑπερθεματίζει τὴν θρησκειολογικὴν «σούπα», ἓνα μεῖγμα τῶν διαφόρων θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τὸ ὁποῖον τότε εἶχεν ὁρισθῆ διὰ τὴν διαμόρφωσιν τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν εἰς ὅλας τὰς σχολικάς βαθμίδας. Δι’ αὐτὸ ἔχουν ὑψίστην σημασίαν αἱ κατωτέρω ἄριστα θεμελιωθεῖσαι θέσεις τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου, αἱ ὁποῖαι ἐδημοσιεύθησαν (Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, Ἡ πορεία τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων. Τό ἀφήγημα τῶν ἀβρααμικῶν θρησκειῶν) διὰ τὰς λεγομένας «ἀβρααμικὰς θρησκείας»:

«Πρόκειται οὐσιαστικὰ γιὰ ἕνα οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα, ἕνα κατασκεύασμα πού δημιουργήθηκε ἀπὸ τοὺς θιασῶτες τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ. Ὁ Ἀβραὰμ θεωρήθηκε ὁ κοινὸς πατέρας ἰουδαίων, μουσουλμάνων καὶ χριστιανῶν. Οἱ ἰουδαῖοι κατάγονται κατὰ σάρκα ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, ὡς φυσικοὶ ἀπόγονοί του. Οἱ μουσουλμάνοι κατάγονται ἀπὸ τὸν Ἰσμαήλ, τὸν γιὸ τοῦ Ἀβραὰμ ἀπὸ τὴν Ἄγαρ. Οἱ χριστιανοὶ εἶναι πνευματικοὶ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ. Κατασκευάσθηκε ἔτσι ὁ μῦθος τῆς κοινῆς πατρότητος ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ.

Ποιοὶ εἶναι ὅμως οἱ γνήσιοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ; Εἶναι οἱ ἰουδαῖοι γνήσια τέκνα τοῦ Ἀβραάμ; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν δίνει τὸ ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Χριστοῦ μας: «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν» … Στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, ἐπίσης, ὁ Χριστὸς συνομιλεῖ μὲ Ἰουδαίους πού ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ Χριστὸς τοὺς ἀπαντᾶ ὅτι ἐὰν ἦταν ἀληθινὰ τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, θὰ ἔπρατταν τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ζητοῦν νὰ τὸν φονεύσουν, δείχνουν ὅτι ἀκολουθοῦν τὶς ἐπιθυμίες τοῦ διαβόλου, τὸν ὁποῖο χαρακτηρίζει πατέρα τους. Ἐπίσης, σὲ ἄλλο σημεῖο τοὺς προτρέπει: «Κάνετε, λοιπόν, ἔργα πού ταιριάζουν σὲ ἄνθρωπο πού πραγματικὰ μετανοεῖ· καὶ μὴ ἀρχίσετε νὰ λέτε μεταξὺ σας ‘‘ἐμεῖς καταγόμαστε ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ’’. Νὰ εἶστε βέβαιοι πώς ὁ Θεός, ἀκόμη κι ἀπὸ αὐτὲς ἐδῶ τὶς πέτρες μπορεῖ νὰ κάνει ἀπογόνους τοῦ Ἀβραάμ».

Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς κάνει τὴν σαφῆ καὶ καθοριστικὴ διάκριση μεταξὺ φυσικῆς καὶ πνευματικῆς καταγωγῆς. Ἐνῶ, δηλαδή, οἱ ἰουδαῖοι μπορεῖ νὰ εἶναι φυσικοὶ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ, τὰ ἔργα τους καὶ ἡ συμπεριφορά τους δὲν ἀντανακλοῦν τὴν πίστη καὶ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Ἀβραάμ. Ἑπομένως, πνευματικῶς δὲν εἶναι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλὰ τοῦ διαβόλου, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ ἔργα του.

Ὅπως, λοιπόν, σὲ τίποτε δὲν ὠφέλησε τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ ἡ βιολογικὴ συγγένεια μὲ τὸν Ἀβραάμ, ἔτσι καὶ σὲ τίποτε δὲν ὠφελεῖ τὸν λαὸ τῶν ἀράβων μουσουλμάνων τὸ γεγονός, ὅτι κατάγονται βιολογικὰ ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ. Γιατί τὸ κριτήριο τῆς σωτηρίας δὲν εἶναι ἡ κατὰ σάρκα συγγένεια μὲ τὸν Ἀβραάμ, ἀλλὰ ἡ πίστη στὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Στὴν πραγματικότητα, ὁ διάλογος μεταξὺ τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν ἔτσι, ὅπως διενεργεῖται, ἔχει πολιτικὰ κίνητρα καὶ προάγει ἕνα «πολιτικὸ οἰκουμενισμό», ὁδηγώντας σὲ μιὰ «πολιτικὴ θρησκεία» πού τοποθετεῖ ἰσότιμα τὴν Ὀρθοδοξία, τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Ἰσλὰμ καὶ ὑπονομεύει τὴν αὐθεντικὴ πίστη τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

orthodoxostypos