Δικαιωματιστικός θίασος: Όταν βλασφημούνται τα θεία η σάτιρα «δεν έχει όρια» – Όταν ο Σεφερλής σατιρίζει «το» Nemo, τότε πέφτει woke πέλεκυς

 

Εξαπέλυσαν πόλεμο κατά του Μάρκου Σεφερλή γιατί σατίρισε τα «non binary» άτομα, εκείνοι που λυσσούν πως η τέχνη δεν πρέπει να περιορίζεται

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Ασφαλώς μπορεί κάποιος να έχει διάφορες ενστάσεις για το χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή. Άλλος μπορεί να το βρίσκει ξεπερασμένο, άλλος παιδιάστικο, άλλος «κρύο» ή άλλος να το απολαμβάνει με την καρδιά του. Αυτά είναι καθαρά θέματα γούστου και αισθητικής. Αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς, είναι ότι ο Μάρκος Σεφερλής έχει καταφέρει στην καριέρα του να προσελκύσει το δικό του αφοσιωμένο κοινό (που δεν είναι καθόλου μικρό), και να είναι ο τελευταίος που συντηρεί ζωντανή την κατά τα άλλα «πεθαμένη» επιθεώρηση.

Η επιθεώρηση υπήρξε για αρκετές δεκαετίες μια από τις βασικές αντιπολιτευτικές άμυνες του ελληνικού λαού, σε σημείο που ήταν ικανή να ανεβάζει και να ρίχνει κυβερνήσεις. Αποδομώντας πρόσωπα και καταστάσεις με τα όπλα της σάτιρας και του χιούμορ.

Η επικράτηση του διαδικτύου και η αμεσότητα που πρόσφερε αυτή στον δημόσιο σχολιασμό των πάντων, πήρε τη σάτιρα από τα θέατρα και τη μετέφερε στα social media. Εξέλειψε ο λόγος να περιμένει κάποιος 2-3 φορές τον χρόνο για να εκφραστεί από τα αστεία ενός θιάσου, αφού προσφέρθηκε στον καθένα η δυνατότητα να σατιρίζει, να σχολιάζει καυστικά κάθε δευτερόλεπτο, και να βρίσκει κοινό μέσω του διαδικτύου.

Η σάτιρα συμπιέστηκε σε νόρμες ατομικότητας, και χάθηκε αυτή η αίσθηση συλλογικότητας που πρόσφεραν οι λαϊκές επιθεωρήσεις, εκεί που ο Έλληνας αυτοσαρκαζόταν για τα προβλήματά του, και γελούσε με τα χάλια των πολιτικών, ανεξαρτήτως αν πίστευε σε πράσινα, γαλάζια ή κόκκινα κομματικά λάβαρα. Στο κοινό των επιθεωρήσεων η σάτιρα πετύχαινε σύγκλιση φρονημάτων, αίσθηση κοινής μοίρας, ακόμα και ιδεολογικές ζυμώσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι επιθεωρήσεις πολεμήθηκαν πολύ από τις εξουσίες, μέχρι και την κυβέρνηση Σημίτη όπου έφτασε η ακμή τους.

Σημαντικό το ότι οι σατιρικοί καλλιτέχνες άκουγαν τον παλμό του ελληνικού λαού κι όχι των ξένων κέντρων. Με τα καλά τους και τα κακά τους, άλλοτε με ποιότητα και άλλοτε με φθήνια, άλλοτε με ήθος και άλλοτε (δυστυχώς) με προστυχιά, πάντως στις επιθεωρήσεις επιβίωνε το αριστοφανικό πνεύμα που ήλεγχε την άρχουσα τάξη και ασκούσε κοινωνική κριτική.

Σήμερα, κάτω από τον ζυγό της woke πολιτικής ορθότητας, δεν έχουν «πεθάνει» μόνο οι επιθεωρήσεις, δεν έχει ποινικοποιηθεί μόνο το χιούμορ, αλλά έχει στοχοποιηθεί ακόμα και η προσπάθεια να προσφέρει κάποιος το γέλιο, αν δεν ακολουθεί τα κυρίαρχα αφηγήματα. Η ίδια η έννοια της σάτιρας που είναι να αμφισβητεί τα κοινωνικοπολιτικά θέσφατα, έχει εκφυλιστεί και έχει γίνει όργανο προπαγάνδας του woke δόγματος. Οι σατιρικοί καλλιτέχνες νιώθουν στραγγαλισμένοι, όλα τα αστεία και οι ατάκες περνούν από woke «τελωνεία», καριέρες καταστρέφονται για μερικές «λάθος» λέξεις και κυριαρχεί καθεστώς τρομοκρατίας στους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Woke ιερά εξέταση στον Μάρκο Σεφερλή

Ο Μάρκος Σεφερλής αντιπροσωπεύει έναν απόηχο από την εποχή των επιθεωρήσεων (το αν το κάνει καλά είναι στην κρίση του καθενός) και ουκ ολίγες φορές έχει βρεθεί στο στόχαστρο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των υποστηρικτών της. Πλέον οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και αντί να κάνει την επιθεώρηση ο ηθοποιός, περνάει ο ίδιος από… επιθεώρηση.

Στη νέα παράσταση του Μάρκου Σεφερλή στο Δελφινάριο, ένα σκετς στο οποίο σατιρίζει «το»… Nemo που πήρε την πρώτη θέση στη Eurovision 2024, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ο Σεφερλής σατιρίζει τη μετανεωτερική παράνοια των «non binary» ατόμων, δηλαδή εκείνους που δηλώνουν ότι ανήκουν σε «μη δυαδικό» φύλο και αποφασίζουν για το τι είναι, αναλόγως με το πώς νοιώθουν κάθε φορά, με ποιο… πλευρό θα ξυπνήσουν, κατά που φυσάει ο… αέρας και λοιπά. Αυτή η δικαιωματιστική παραίσθηση που κάνει σίγουρα τους βιολόγους να γελάνε πικρά, είναι «απαγορευμένο» να σατιρίζεται από τον Σεφερλή και τον οποιοδήποτε άλλον. Με ταχύτητα φωτός, κόλλησαν τις κλασσικές ταμπέλες του φασίστα και του ομοφοβικού στον Σεφερλή.

Πιο συγκεκριμένα, οι στίχοι του τραγουδιού που λέει ο Σεφερλής στο συγκεκριμένο νούμερο, προκάλεσαν την οργή των δικαιωματιστών:

«Πάλιωσε το gay, τώρα πια δε λέει

έλα χαμογέλα, είναι η νέα τρέλα,

εξαρτάται από το πώς θα ξυπνήσω το πρωί,

θα νιώθω κόρη ή γιος, ίσως και τα δυο μαζί

αν θα βάλω μπλε, αν θα βάλω ροζ, δεν έχω εγώ να δώσω λόγο κανενός

δεν είμαι αγόρι πλέον με το ζόρι

σήμερα τον Τέλη αύριο την Κέλλυ

πια δηλώνω εγώ non binary

μη δει άδικο, να διαλέξω φύλο κρίμα κι άδικο».

Η δικαιωματιστική «γκεστάπο» έβγαλε δόντια εναντίον του Μάρκου Σεφερλή, γιατί – λένε – αυτό δεν είναι σάτιρα, αλλά «κακοποιητικός λόγος» και «προσβολή ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων». Άρα ξεκινάμε από τη διαπίστωση ότι οι δικαιωματιστές βλέπουν α λα καρτ όρια στη σάτιρα, άλλοτε υπάρχουν και άλλοτε δεν υπάρχουν. Όταν προβάλλονται εικαστικά εκτρώματα που βλασφημείται ο Χριστός, η Παναγία, ο Σταυρός, οι Άγιοι κ.ο.κ, βγαίνουν και λένε ότι η σάτιρα δεν έχει όρια και ότι οι χριστιανοί είναι σκοταδιστές. Όταν τους θίγεται η ασυδοσία των μορίων τους, τότε ξαφνικά η σάτιρα αποκτά όρια και ο (κάθε) Σεφερλής κρίνεται εξόριστος.

Δεν τους ενοχλεί που εκατοντάδες χιλιάδες παιδάκια στην Ελλάδα παρακολούθησαν τη Eurovision και δασκαλεύτηκαν ότι είναι επαινετό να αποκαλούνται ως αντικείμενα, όπως ανέφεραν οι παρουσιαστές και «το» Nemo. Αυτός δεν είναι κακοποιητικός λόγος για τα παιδιά ε; Ούτε ήταν κακοποιητικό να παρακολουθούν τα παιδιά από την ΕΡΤ, χωρίς καμία ηλικιακή σήμανση, μια σατανιστική τελετή στο τραγούδι της Ιρλανδής ΛΟΑΤΚΙ+ μάγισσας, Bambie Thug. Ήταν και αυτό… «τέχνη» που δεν πρέπει να λογοκρίνεται. Έτσι μας είπαν τότε.

Οτιδήποτε άρρωστο, ανώμαλο, νοσηρό και σατανικό, δεν πρέπει να έχει περιορισμούς. Μόνο ό,τι ασκεί κριτική σε αυτά πρέπει να φιμώνεται. Αυτή είναι η λογική της Νέας Τάξης. Εμείς θεωρούμε ότι η σάτιρα πρέπει να έχει όρια, όπως και κάθε άλλη μορφή δημόσιας έκφρασης. Οι κόκκινες γραμμές μας είναι όταν προβάλλεται η βλασφημία και η ανηθικότητα. Το θέμα είναι ότι εμείς υποστηρίζουμε ανέκαθεν αυτή τη στάση, ενώ οι δικαιωματιστές αλλάζουν τα όρια της σάτιρας σαν τα πουκάμισα.

Και κάτι ακόμα: γιατί υποστηρίζουν ότι «το» Nemo και ο οποιοσδήποτε υιοθετεί αφύσικους σεξουαλικούς προσδιορισμούς, ανήκει σε «ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες»; Μήπως έχουν κάποια… αναπηρία; Μήπως υστερούν σε κάτι, έναντι των ετεροφυλόφιλων. Όχι βέβαια. Οι ίδιοι πασχίζουν να δείξουν ότι είναι «φυσιολογικοί».

Άρα προς τι ο διαχωρισμός; Θέλουν να τους μεταχειριζόμαστε ως κάτι το διαφορετικό που χρήζει ιδιαίτερης προστασίας; Θέλουν ειδική μεταχείριση ή την ίδια που έχουμε προς όλους; Ας αποφασίσουν τελικά.

Επιβάλλει το κράτος τον ΛΟΑΤΚΙσμο σε 9ήμερα φεστιβάλ, σε εκπομπές, σε σχολικά βιβλία, σε καμπάνιες, σε εκδηλώσεις. Έχετε δει καμία άλλη «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα» να απολαμβάνει τέτοια προβολή;

Αν ο Σεφερλής σατιρίζει σωρηδόν τους ετεροφυλόφιλους, γιατί να μη σατιρίσει και έναν αμφιφυλόφιλο; Έχει κάποιο προνόμιο ο δεύτερος ή είναι παρακατιανοί οι πρώτοι; Γιατί επιστράτευσαν μέχρι και νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο και την… οικογένεια, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει ισότητα στη σάτιρα;

Τελικά οι ίδιοι οι δικαιωματιστές με τη συμπεριφορά τους, συντηρούν την εικόνα του «κουσουριού» όπως το έλεγε ο Μακαριστός Χριστόδουλος. Γιατί τους βολεύει να θυματοποιούνται και να καταβροχθίζουν αχόρταγα τα προνόμια που τους προσφέρει η νεοταξική ατζέντα.

sportime.gr 06 Σεπ 2024