ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΣΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

 

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου

+ Αρχιμ. Αυγουστίνος Μύρου 1952-2020

ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΣΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοὶ πατέρες,

ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

   Δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἱστορικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς θεανθρώπινο Σῶμα, πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, εἶναι κατάφορτη ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἕνα ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ αὐτὸ τῆς προφητείας. Κι ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ προφητεία στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἐννοοῦμε τόσο τὸ κήρυγμα τῆς θεοπνεύστου ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας, ὅσο καὶ τὴν πρόρρηση μελλόντων γεγονότων. Ὅπου καὶ νὰ ἀνατρέξη κάποιος, στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῆς Καινῆς Διαθήκης, στοὺς ἀποστολικοὺς, στοὺς μεταποστολικούς, στοὺς χρόνους τῆς Ρωμανίας, στοὺς νεωτέρους χρόνους, στὴν ἐποχή μας, θὰ σταθῆ μπροστὰ σὲ καταπληκτικὲς ἐκπληρωμένες προφητεῖες.

Ὅσο ὅμως εἶναι βέβαιο, μαρτυρημένο γεγονὸς, ἡ ὕπαρξη γνησίων, θεοπνεύστων προφητειῶν, τόσον ἀναντίρρητο γεγονὸς εἶναι καὶ ἡ ὕπαρξη ψευδοπροφητειῶν.

Γιὰ τὰ ποικίλα καὶ διάσπαρτα ἀνὰ τὸν κόσμο κινήματα, ρεύματα τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ἀναμενόμενο νὰ ἔχουν ἐνασχόληση μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὸ χάρισμα τῆς προφητείας, καθόσον ὅλα αὐτὰ τὰ ρεύματα ἐπιχειροῦν νὰ θεμελιώσουν τὸ οἰκοδόμημά τους στὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς καὶ στὰ παρεπόμενα αὐτοῦ, ὅπως εἶναι ἡ γλωσσολαλία, οἱ θεραπεῖες καὶ οἱ προφητεῖες.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν ἐκτενῆ ὁμιλία του μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς ἀποστόλους, τονίζει ἰδιαίτερα τὴν ἐμφάνιση τοῦ χαρίσματος τῆς προφητείας, ὑπενθυμίζοντας τὴν γνωστὴ προφητεία τοῦ Ἰωήλ, μὲ τὴν ὁποία προελέχθη γιὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεσσία ἡ ἐκδήλωση τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος: «Καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα καὶ προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ὑμῶν» (Πρξ. 2,17). Στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων διασώζεται ἡ πληροφορία ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνήντησε στὴν Ἔφεσο δώδεκα μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, τοὺς ὁποίους καὶ ἐβάπτισε. Τότε, ὁπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, «ἐπιθέντος αὐτοῖς τοῦ Παύλου τὰς χεῖρας ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπ’ αὐτοὺς, ἐλάλουν τε γλώσσας καὶ προεφήτευον» (Πρξ. 19,1-7).

Βασισμένοι σὲ αὐτές, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες, οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἀποδύονται σὲ ἕναν ἀγωνιώδη ἀγώνα νὰ ἀποδείξουν ὁπωσδήποτε ὅτι οἱ ἴδιοι ἔχουν τὸ χάρισμα τῆς προφητείας. Ἡ ἀπόδειξη αὐτὴ θεωρεῖται ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἴδια τὴν ὑπόσταση τῶν Κινημάτων τους. Πιστεύουν πὼς ἡ πιὸ «χειροπιαστὴ» ἀπόδειξη ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι παρὸν καὶ ἐνεργεῖ στὰ μέλη τῶν Κινημάτων τους εἶναι ἡ ἐκδήλωση τῶν χαρισμάτων του, μεταξὺ τῶν ὁποίων σημαντικὴ θέση κατέχει ἡ προφητεία. Ἀφοῦ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ βεβαιώνεται ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Κίνημά τους, κατὰ συνέπεια τὸ Κίνημα αὐτὸ, ἡ «Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», ὅπως τὴν θεωροῦν, ἀποτελεῖ τὴν μόνη ἀληθινὴ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι αὐτὸ καὶ δίνουν τόσο μεγάλη βαρύτητα στὸ χάρισμα τῆς προφητείας.

Γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι πράγματι τὸ χάρισμα τῆς προφητείας ἐκδηλώνεται στὰ μέλη του Κινήματός τους παραθέτουν προσωπικὲς μαρτυρίες τῶν μελῶν τους καὶ προβάλλουν πρόσωπα τοῦ Κινήματός τους ὡς χαρισματικοὺς προφῆτες, δημοσιεύοντας προφητεῖές τους γιὰ θεραπεῖες ἀσθενειῶν, γιὰ ἐκπλήρωση ἐπιθυμιῶν, γιὰ λύση ἀνυπέρβλητων προβλημάτων, γιὰ ἐξέλιξη ἱστορικῶν γεγονότων, γιὰ τὸ τὶ θὰ συμβῆ στὰ ἔσχατα. Ἐπικεντρώνουν δὲ τὴν προσοχή τους ἰδιαίτερα σὲ τρία σημεῖα τῶν ἐσχάτων, στὴν ἐφευρεθεῖσα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους ἁρπαγὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὴν ἐμφάνιση καὶ κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ στὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Ἐνῶ οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἀσχολοῦνται τόσο μὲ τὶς προφητεῖες τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅσο καὶ περισσότερο μὲ τὶς δικές τους «προφητεῖες», δὲν ἀσχολοῦνται σχεδὸν καθόλου μὲ τὸ θέμα τῶν ψευδοπροφητειῶν. Δὲν μπαίνουν στὸν κόπο νὰ μελετήσουν, νὰ ἐμβαθύνουν καὶ νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ φαινόμενο τῶν ψευδοπροφητειῶν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ κυρίως νὰ ἐντοπίσουν καὶ νὰ περιγράψουν ψευδοπροφητεῖες τῆς ἐποχῆς μας. Ἀσχολοῦνται μόνον μὲ τὴν προβολὴ καὶ ἐπίδειξη τῶν δικῶν τους «προφητειῶν». Κατὰ συνέπεια δὲν μπορεῖ νὰ γίνη λόγος γιὰ διάκριση  τῶν ψευδοπροφητειῶν ἀπὸ τὶς γνήσιες προφητεῖες ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Πεντηκοστιανούς.

Ἕνας ἀντικειμενικὸς ἐρευνητὴς, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὰ ρεύματα τῶν Πεντηκοστιανῶν, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἐξετάση τὶς θεωρούμενες ὡς προφητεῖες ἀπὸ τοὺς Πεντηκοστιανούς τοὐλάχιστον μὲ τὰ κριτήρια τῆς γραπτῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, δηλαδή τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὴν ὁποία ἀποδέχονται καὶ αὐτοὶ οἱ Πεντηκοστιανοί, γιὰ νὰ διαπιστώση ἐὰν αὐτὲς εἶναι γνήσιες προφητεῖες ἤ ψευδοπροφητεῖες.

Ἀπὸ τὰ ἁγιογραφικὰ αὐτὰ κριτήρια, τὰ ὁποῖα ἀναφέρει σὲ ἐμπεριστατωμένη μελέτη του ὁ θεολόγος καὶ πρόεδρος τοῦ Δ. Σ. τῆς Π. Ε. Γ. Κωνσταντῖνος Παπαχριστοδούλου, «Προφῆτες καὶ ψευδοπροφῆτες», παραθέτω καὶ ἐξετάζω τέσσερα, τὰ πιὸ βασικά. Αὐτὰ, δὲ, εἶναι:

1. Ἡ πραγματικὴ ἀνάθεση τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος σὲ συγκεκριμένο πρόσωπο ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ὄχι ἡ ἀνακήρυξη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν αὐτόκλητο προφήτη ἤ ἀπὸ κάποιους αὐτόκλητους χριστιανούς ἤ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες. Οἱ γνήσιοι προφῆτες τοῦ Θεοῦ ἔχουν ἀποδεδειγμένα τὴν κλήση ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό καὶ ὁμιλοῦν ἐξ ὀνόματός Του. Εἶναι ἐνδεικτικὴ ἡ ἱστορία τῆς κλήσεως τοῦ προφήτου Ἰερεμίου: «Τότε ὁ Κύριος ἥπλωσε τὴν χεῖρά του καὶ ἤγγισε τὸ στόμα του. Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πρὸς ἐμέ, Ἰδοὺ θέτω τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου»1. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς γνησίους προφῆτες οἱ ψευδοπροφῆτες προφητεύουν «ἀπὸ καρδίας», ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ (Ἰεζ. 13,3), δηλαδὴ στηρίζονται στὸν ἑαυτό τους, κρίνουν μὲ τὴν λογικὴ τοῦ πεπτωκότος καὶ ἐμπαθοῦς ἀνθρώπου, προφητεύουν ἀπὸ μόνοι τους, χωρὶς ἐντολὴ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ

Ὁ προφήτης Ἰερεμίας μεταφέρει τὸν λόγο τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων: «Μὴν ὑπακούετε στοὺς λόγους τῶν προφητῶν, οἱ ὁποῖοι προφητεύουν πρὸς ἐσᾶς. Σᾶς γεμίζουν μὲ μάταιες ἐλπίδες, ἐξαγγέλλουν ὁράσεις ἀπὸ τὴ δική τους σκέψη καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου… Ἐγὼ δὲν ἀπέστειλα τοὺς προφῆτες αὐτοὺς καὶ ὅμως ἔσπευσαν (νὰ κηρύξουν). Δὲν ὁμίλησα σ’ αὐτοὺς κι ὅμως προεφήτευσαν» (Ἰερ. 23,16 & 21). Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ ἴδιος προφήτης ἐκφράζει τὸ παράπονο τοῦ Θεοῦ, διότι οἱ προφῆτες τῆς Σαμαρείας «προεφήτευσαν διὰ τοῦ Βάαλ καὶ παρεπλάνησαν τὸν λαόν μου Ἰσραήλ» (Ἰερ. 23,9). Προσεκτικὴ μελέτη τῶν γνησίων προφητῶν ὅλων τῶν ἐποχῶν ἀποδεικνύει ὅτι ὑπάρχει μία κοινὴ ἐμπειρία στὴν σχέση τους μὲ τὸν ἀληθινὸ Θεό καὶ μία συμφωνία στὸ πνεῦμα τῶν προφητειῶν τους, ἐνῶ οἱ ψευδοπροφῆτες δὲν διαθέτουν τὴν κοινὴ αὐτὴ ἐμπειρία καὶ οἱ ψευδοπροφητεῖες τους δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸ πνεῦμα τῶν γνησίων προφητειῶν.

2.  Ὁ σκοπὸς τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μὲ αὐτὸν τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς, εἶναι ἡ ἐμπέδωση τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας γιὰ τὴν καταλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό καὶ ὄχι ἡ ἀποδοχὴ τῆς πλάνης, γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν γνήσιο προφήτη, ὅπως μεταφέρεται ἀπὸ τὸν προφήτη Ἰερεμία: «δίδω εἰς σὲ σήμερον ἐξουσίαν ἐπὶ τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν βασιλέων, νὰ ἐκριζώσης καὶ νὰ κατεδαφίσης καὶ νὰ ἐρημώσης καὶ νὰ οἰκοδομῆς καὶ νὰ φυτεύης»2. Συγχρόνως λέγει καὶ γιὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες: «Θὰ ἐπιστρέψη ποτὲ ἡ καρδία τῶν προφητῶν, οἱ ὁποῖοι προφητεύουν ψεύδη, οἱ ὁποῖοι προφητεύουν παραισθήσεις τῆς καρδίας των, διαλογιζόμενοι νὰ κάνουν τὸν λαόν μου νὰ λησμονήση τὸ ὄνομά μου διὰ τῶν ἐνυπνίων των, τὰ ὁποῖα διηγοῦνται ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, ὅπως οἱ πατέρες των ἐλησμόνησαν τὸ ὄνομά μου χάριν τοῦ Βάαλ;» (Ἰερ. 23,25-27). Ἐπίσης ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στὸ Δευτερονόμιο εἶναι ξεκάθαρος: «Καὶ ἐὰν παρουσιασθῆ μεταξύ σας προφήτης ἤ ἐνυπνιαστὴς ἐνυπνίων προσφέρων εἰς ἐσᾶς σημεῖον ἤ οἰωνόν καὶ τὸ σημεῖον ἤ ὁ οἰωνὸς ἐπαληθεύσῃ, ἐν σχέσει δὲ μὲ αὐτὸ σᾶς εἴπῃ, Ἄς ἀκολουθήσωμεν ξένους θεούς καὶ ἄς λατρεύσουμε αὐτούς, μὴ ὑπακούσετε στοὺς λόγους τοῦ προφήτου ἤ τοῦ ἐνυπνιαστοῦ ἐνυπνίων, διότι ὁ Θεός σας σᾶς δοκιμάζει γιὰ νὰ ἐξακριβώσῃ ἐὰν πραγματικὰ ἀγαπᾶτε Κύριον τὸν Θεόν σας μὲ ὅλην τὴν διάνοιαν καὶ ὅλην τὴν καρδία σας» (Δευτ. 13,3-5). Ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, «Μέτρο τῆς ἐμπειρίας (καὶ τῆς προφητικῆς) εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ εὐαγγελικὴ διδαχή. Δὲν εἶναι ἡ ἐμπειρία (ἡ προφητική) ποὺ προσδιορίζει τὴν διδαχή, ἀλλὰ ἡ καθαρότητα τῆς διδαχῆς ποὺ κρίνει τὴν ἐμπειρία (τὴν προφητική)»3.
3. Ὁ τρόπος ἐκδηλώσεως τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος, δηλαδὴ τὸ ἦθος, καὶ πιὸ συγκεκριμένα, τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ ἡ καθαρὴ ζωὴ τοῦ χαρισματούχου προφήτου καὶ ὄχι τὸ ὑπερήφανο, τὸ ἀλαζονικὸ φρόνημα καὶ ἡ ἀκάθαρτη ζωὴ τοῦ ψευδοπροφήτη. Εἶναι γνωστὸς ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου: «ὑπόδειγμα λάβετε, ἀδελφοί, τῆς κακοπαθείας καὶ τῆς μακροθυμίας τοὺς προφήτας, οἱ ἐλάλησαν τῳ ὀνόματι Κυρίου»4. Ὁ Μέγας Βασίλειος ἑρμηνεύοντας τὸν προφήτη Ἠσαῒα, παρατηρεῖ ὅτι ὁ ἀληθινὸς προφήτης, γιὰ νὰ δεχθῆ τὴν ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ προφητεία χρειάζεται νὰ ἔχη τέλεια καθραρίσει τὴν ψυχή του καὶ νὰ εὶναι ἕτοιμος νὰ ἀκούη μὲ ἀκρίβεια αὐτὰ ποὺ λέγει τὸ ἅγιο Πνεῦμα5.

Ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ παρομοιάζει τοὺς ψευδοπροφῆτες μὲ πονηρὲς ἀλεποῦδες: «ὡς ἀλώπηκες ἐν τοῖς ἐρήμοις οἱ προφῆταί σου Ἰσραήλ»⁶. Παράλληλα μεταφέρει τὴν καταγγελία τοῦ Θεοῦ, «Ἀποπλάνησαν τὸν λαόν μου λέγοντας ὅτι θὰ ἐπικρτήση εἰρήνη καὶ εἰρήνη δὲν ὑπάρχει»7. Καὶ ὁ προφήτης Ἰερεμίας ἐπισημαίνει: «Εἶδα τοὺς προφῆτες τῆς Ἰερουσαλὴμ καὶ εἶδα φρικτὸ πράγμα. Μοιχεύουν καὶ περιπατοῦν στὰ ψεύδη, ἐνισχύουν τὰ χέρια τῶν κακοποιῶν, ὥστε κανένας δὲν ἐπιστρέφει ἀπὸ τοὺς πονηρούς του δρόμους» (Ἰερ. 23,9).

4. Ἡ ἐκπλήρωση ἤ μὴ τῶν προφητειῶν. Τὸ κριτήριο αὐτὸ προβάλλεται μὲ ἐνάργεια στὸ βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, στὸ Δευτερονόμιο: «Ἐὰν ὁ λόγος, τὸν ὁποῖο θὰ μεταδώσῃ ὁ προφήτης ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου δὲν πραγματοποιηθῆ ἤ δὲν ἐπαληθευθῆ, αὐτὸς λόγος δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ ὁ προφήτης τὸν εἶπεν ἀπὸ ἀλαζονεία» (Δευτ. 18,20-21). Εἶναι ἄλλωστε λογικὸ καὶ παραδεκτὸ ἀπὸ ὅλους τοὺς φυσιολογικοὺς ἀνθρώπους ἡ μὴ ἐκπλήρωση κάποιων προρρήσεων νὰ ἀποδεικνύη τὴν πλάνη τους. Τὶ σημαίνει ὅμως ἡ ἐπαλήθευση κάποιων ἄλλων προρρήσεων ψευδοπροφητῶν, ὅπως αὐτῶν τοῦ Βαλαάμ καὶ τοῦ Καϊάφα; Τὴν ἐξήγηση μᾶς τὴν δίνει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἐδῶ δὲν ἔχουμε οὔτε καθαρότητα ψυχῆς οὔτε διαύγεια νοῦ, ὥστε νὰ δοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λάβουν τὴ δύναμή του. Ἀλλὰ ὁ λόγος (ὁ προφητικὸς) τοὺς δόθηκε κατ’ οἰκονομίαν, ὄχι γιὰ τὴν ἀξία τους, ἀλλὰ διότι ἐξυπηρετοῦσαν τὸ θεῖο σχέδιο»8.

                                                            * * *

Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν μας τὰ θεόπνευαστα αὐτὰ κριτήρια τῆς γραπτῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, μποροῦμε νὰ ἐξετάσουμε τὶς θεωρούμενες προφητεῖες τῶν Πεντηκοστιανῶν καὶ νὰ διαπιστώσουμε ὅτι δὲν εἶναι γνήσιες. Γιατὶ λοιπόν οἱ προβαλλόμενες ὡς προφητεῖες τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ψευδοπροφητεῖες;

Πρῶτον: Οἱ «προφητεῖες» τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ψευδοπροφητεῖες, διότι δὲν λέγονται κατ’ ἐντολὴν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Οἱ θεωρούμενοι ὡς προφῆτες τους δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ προφητεύουν, διότι ζοῦν καὶ προφητεύουν ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸν χῶρο, στὸν ὁποῖο ὁποῖο ὥρισεν  ὁ Θεὸς νὰ λαμβάνονται καὶ νὰ ἐνεργοῦνται τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, δηλαδή στὴν μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Δὲν μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «Καὶ οὕς μὲν ἐθετο ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων …» (Α’Κορ. 12,28). Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος: «Ὅπου ἑπομένως ἐναποτέθηκαν τὰ χαρίσματα τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ ἁρμόζει νὰ μαθαίνη κανεὶς τὴν ἀλήθεια ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὴ διαδοχὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ ποὺ ἐπιδεικνύουν ἀσφαλῆ καὶ ἀνεπίληπτη διαγωγὴ καὶ ἀναλλοίωτο καὶ ἀδιάφθορο λόγο»9.

Οἱ Πεντηκοστιανοὶ εἶναι ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, διότι οὔτε Ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἔχουν, καθόσον ἐμφανίσθηκαν στὴν ἱστορία μόλις στὶς ἀρχὲς τοῦ 20^ου αἰῶνος, οὔτε τὴν ἀποστολικὴ Διδαχὴ κρατοῦν ἀκέραια καὶ ἀνόθευτη, καθόσον ἔχουν διαστρέψει βασικὰ ἀποστολικὰ δόγματα, ὅπως αὐτὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Μυστήριά της, γιὰ τὴν σωτηρία καὶ γιὰ τὰ ἔσχατα.

«Μέσα, λοιπὸν, σ’ ἕνα χῶρο ξένο καὶ ἄσχετο πρὸς τὴν ἀληθινὴ ἱστορικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸν ἀληθινὸ Χριστό, ὅπως συμβαίνει στοὺς Πεντηκοστιανούς¹⁰, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ὁμιλεῖ γιὰ γνήσια πνευματικὰ χαρίσματα, ἀλλὰ μόνον γιὰ ὑποκειμενικές καὶ δαιμονικὲς ἐνέργειες.

Τὸ πόσο ὑποκειμενικό, ἐπιπόλαιο καὶ ἄσχετο μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ θεωρούμενο ὡς χάρισμα τῆς προφητείας στοὺς Πεντηκοστιανοὺς ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὶς ἐπίμονες παιδαριώδεις προτροπὲς τῶν ποιμένων πρὸς τοὺς ὀπαδούς τους νὰ προφητεύσουν. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς λεγομένης Ἐλευθέρας Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Πεντηκοστῆς Λούης Φέγγος σὲ κήρυγμά του τὸ 1982 ἔλεγε: «Μὴ σταματάτε νὰ προφητεύετε ἔστω καὶ νὰ σ’ ἐλέγξη ἕνας καὶ νὰ σοῦ πῆ … Δὲν τόπες καλά. Δὲν πειράζει. Καὶ ἐμεῖς δὲν τὰ λέμε καὶ πολὺ καλὰ πολλὲς φορές… Ἐγὼ ἀκούω τὸ μαγνητόφωνο καμμιὰ φορὰ … νὰ δῶ πῶς τὰ εἶπα. Ὤ, τὶ λὲς τώρα ἐκεῖ πέρα, λέω, τὶ εἶναι αὐτὸ τὸ πράγμα ποὺ λές! Τὸν βρίζω τὸν ἑαυτό μου, ἔτσι δὲν εἶναι; Ἀλλὰ μ’ αὐτὸ τὸν διορθώνω, ἔτσι δὲν εἶναι;»11.

Εἶναι ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ γιὰ τὴν περίπτωση τὰ ὅσα ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς Μοντανούς, οἱ ὁποῖοι ἐμφάνιζαν παρόμοια φαινόμενα μὲ τοὺς Πεντηκοστιανούς. «Αὐτοὶ, λέγει, ξεχώρισαν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ δίνουν τὴν προσοχή τους σὲ πνεύματα πλάνης καὶ σὲ διδασκαλίες δαιμονίων, λέγοντας ὅτι, Ἐμεῖς πρέπει νὰ δεχόμαστε καὶ τὰ χαρίσματα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δέχεται τὰ χαρίσματα, ἀλλὰ τὰ πραγματικὰ χαρίσματα, αὐτὰ ποὺ ἐπικυρώνονται μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἀπὸ τοὺς προφῆτες καὶ τοὺς ἀποστόλους…»¹².

Δεύτερον: Οἱ «προφητεῖες» τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ψευδοπροφητεῖες, διότι λέγονται μὲ σκοπὸ, ἔστω καὶ ἀσυναίσθητο, νὰ στερεώσουν τὴν πλάνη σὲ θέματα πίστεως, ζωῆς καὶ λατρείας τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ Πεντηκοστιανοὶ συνδέουν ἄμεσα τὶς προφητεῖές τους μὲ τὴν ἐγκυρότητα τῆς πίστεώς τους καὶ τῆς διδαχῆς τους. Τὶς προβάλλουν γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι τὰ δόγματά τους εἶναι εἶναι ἀληθινά. Ὅμως μία προσεκτικὴ καὶ συγκριτικὴ μελέτη τῆς δικῆς τους διδαχῆς μὲ τὴν διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων ἀποδεικνύει ὅτι μεταξὺ των ὑπάρχει χάσμα μέγα. Ἕνας σοβαρὸς ἐρευνητὴς μπορεῖ νὰ βεβαιώση ὅτι «ὁ τρόπος ἑρμηνείας τῶν Γραφῶν καὶ διαμορφώσεως τῆς διδαχῆς ἀπὸ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παραποίηση τῶν βιβλικῶν κειμένων¹³, ἔχει τὰ γνωρίσματα τῆς ἐπιλεκτικότητας, τῆς ἀπολυτοποίησης καὶ τῆς σχετικοποίησης. Πιὸ συγκεκριμένα, ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς Ἀποστολικῆς Διδαχῆς οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἐπιλέγουν κάποια σημεῖα, ποὺ κατὰ τὴν ὑποκειμενική τους ἄποψη εἶναι ἐξαιρετικὰ σημαντικά, ὅπως ἡ ἀναγέννηση, ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς πιστούς, ἡ γλωσσολαλία, ἡ προφητεία, ἡ μελέτη τῆς Βίβλου, ἡ ἀτομικὴ προσευχή, ἡ λεγομένη «ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας», καὶ αὐτὰ τὰ ἀπολυτοποιοῦν. Συγχρόνως ὅμως σχετικοποιοῦν ἤ καὶ ἀποσιωποῦν ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἄλλα σημεῖα τῆς Ἀποστολικῆς Διδαχῆς ἐξ ἴσου ἤ καὶ περισσότερο σημαντικά, ὅπως εἶναι τὰ πρόσωπα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ προφορικὴ καὶ λατρευτικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχή, ἡ παρθενία, τὸ χάρισμα τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων καὶ ἄλλα» (Ὑποκειμ. Σ. 42-43).

Οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἀποδέχονται καὶ διδάσκουν μία νοθευμένη διδαχὴ, ἀλλότρια ἀπὸ ἐκείνη τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θὰ ἔλεγε ὅτι κηρύττουν «ἕτερον εὐαγγέλιον» (Γαλ. 1, 6), τὸ ὁποῖο οὔτε θεραπεύει, οὔτε ἁγιάζει, οὔτε θεώνει τὸν ἄνθρωπο, οὔτε ἔχει σχέση μὲ γνήσια ἁγιοπνευματικὰ χαρίσματα. Ὁ ἅγιος Παῒσιος ὁ ἁγιορείτης συνδέει τὸν δαιμονισμὸ τῶν Πεντηκοστιανῶν μὲ τὴν διαστρέβλωση τῆς διδαχῆς τῆς ἐκκλησίας: «Εἶναι βλάσφημα ἀυτὰ ποὺ πιστεύουν, γι’ αὐτὸ δαιμονίζονται». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ θεολόγος μᾶς βεβαιώνει ὅτι «πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ Θεὸν οὔκ ἔχει» (Β’ Ἰω. 9). Καὶ ὅποιος δὲν ἔχει θεὸ, σίγουρα δὲν ἔχει τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ἑπομένως οἱ προφητεῖες ποὺ λέγονται χωρὶς Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ψευτοπροφητεῖες.

Τρίτον: Οἱ «προφητεῖες» τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ψευδοπροφητεῖες, διότι τὸ ἦθος τῶν θεωρουμένων προφητῶν τους εἶναι τελείως ξένο πρὸς τὸ ἦθος τῶν γνησίων προφητῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅποιος γνωρίζει σὲ βάθος τὴν ἀληθινὴ πνευματικότητα καὶ τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν προφητῶν καὶ στὴ συνέχεια δώσει προσοχὴ στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκδηλώνονται καὶ ἐκφράζονται οἱ θεωρούμενοι ἀπὸ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς ὡς προφῆτες, διαπιστώνει πολὺ εὔκολα πόσο αὐτοὶ εὑρίσκονται μακρυὰ ἀπὸ τὸ χριστομίμητο καὶ ἁγιοπνευματικὸ ἦθος τῶν ἁγίων ἀποστόλων καὶ πόσο ἐκφράζουν τὴν ἁπλοποιητικὴ ἠθικὴ τῶν Προτεσταντῶν, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὸν εὐσεβισμό, τὸν γεμάτο ἀλαζονεία καὶ ὑποκρισία.

Εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρουσες οἱ μαρτυρίες, ποὺ μᾶς ἄφησε γραπτὲς ὁ μακαριστὸς ἁγιορείτης Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης: «Ἐγνώρισα νέους ποὺ εἶχαν παρασυρθῆ ἀπὸ πεντηκοστιανὲς αἱρέσεις καὶ οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν Ἐκκλησία ὡμολόγησαν ὅτι διάφορες ἐμπειρίες, ποὺ εἶχαν ὅταν ἦσαν μέλη τῶν αἱρέσεων αὐτῶν, ἦσαν διαβολικές. Ἕνας πρώην πεντηκοστιανός π.χ. ὡμολόγησε ὅτι στὶς πεντηκοστιανὲς συγκεντρώσεις, ὅταν κάποια “προφῆτις” προφήτευε, αὐτὸς αἰσθανόταν δαιμονικὴ ταραχὴ καὶ ὅτι, ὅταν προσπαθοῦσε νὰ εἰπῆ τὴν εὐχή “Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν”, ἐρχόταν ἡ γλωσσολαλιὰ καὶ τὸν ἔπνιγε ἐμποδίζοντάς τον νὰ λέγη τὴν εὐχή»14.

Ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικὸ ἐπίσης εἶναι ἕνα περιστατικό, τὸ ὁποῖο διηγεῖται πρώην Πεντηκοστιανός, ὁ ὁποῖος μετεστράφει καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία: «θα διηγηθώ, λέγει, ένα περιστατικό για να δώσω λίγο χρώμα στις εμπειρίες των Πεντηκοστιανών. Πεντηκοστιανός αυτόκλητος “πρεσβύτερος” ετοιμάζεται να φύγει από το παράρτημα και να ανοίξει δικό του σε άλλο μέρος. Περιμένει οδηγία.. και φυσικά αυτή έρχεται δια του δικού μου στόματος.. Τα λόγια, ξεκάθαρα· η οδηγία; το ίδιο· συμμαρτυρία; απ’ όλους όσους βρίσκονταν εκείνη την “ευλογημένη” βραδιά. Περιττό να σας πω ότι περίπου 300 άνθρωποι έκλαιγαν από την επίσκεψη του Θεού δια του δικού μου στόματος… Ο “πρεσβύτερος”; Αλοιφή, να τον αλείψεις πάνω στο ψωμί σαν βούτυρο! Όλοι ευχαριστούσαν τον Κύριο! Στο τέλος με πιάνει ένας “προφήτης” από τους “δυνατούς” και μου εκμυστηρεύεται ότι είχε ακριβώς το ίδιο μήνυμα με μένα (στο τέλος “προφήτεψε” και ο ίδιος). Μια χαρά και ειρήνη υπήρχε παντού και σε όλους μας. Το επιστέγασμα της βραδιάς ήρθε από μια “παλιά” και έγκυρη  “προφήτισσα” η οποία με θρησκευτική ευλάβεια με πλησίασε και μου είπε ότι εκείνη την ώρα της προφητείας είχε ακριβώς τα ίδια λόγια να πει αλλά την πρόλαβα… Γύρισα τη πλάτη σ’ εκείνη τη βραδιά και κοίμησα τη συνείδησή μου με τα λόγια των αδελφών. Ἔπρεπε νὰ περάσουν χρόνια για να έρθει ο Ιωάννης της κλίμακας να με ελέγξει περί κενοδοξίας. Θαύμασα πώς ο δαίμονας αυτός εξαπάτησε όχι μόνο εμένα αλλά και άλλους δύο μαζί καθότι είχαμε το ίδιο ακριβώς μήνυμα.. Το χειρότερο; 300 άτομα έκλαιγαν και υμνούσαν τον Θεό για μια ψεύτικη προφητεία που βγήκε από το στόμα μου! Πού λοιπόν η διάκριση; Ένας άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα χαράς και ειρήνης σε τριακόσιους ανθρώπους που δεν πήραν χαμπάρι ότι ο δαίμονας έκανε πάρτι εκείνη την ώρα… Κι όμως! Είχαν χαρά… Ειρήνη… από ένα ψέμα…»15.

 Ἄλλος μεταστραφεὶς ἀπὸ τὴν Ε.Α.Ε.Π. στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁ Στέλιος Μπαφίτης, περιγράφει μία συνήθη συνάθροιση τῶν Πεντηκοστιανῶν καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐκεῖνοι προσεύχονται:

«Η προσευχή διαρκεί μία ώρα. Όλοι γονατίζουν στα μαξιλαράκια τους, και ο κάθε ένας αρχίζει (αρχικά)  να προσεύχεται στο θεό χαμηλόφωνα. Ο προϊστάμενος προτρέπει σε ψαλμωδία μέσα από τους ύμνους τους … Λχ, ένας ύμνος τους λέει: ‘Δώσε τώρα μια πεντηκοστή στο λαό σου για να πληρωθεί, δώσε μας χαρίσματα, κάνε νέα θαύματα η εκκλησία σου Χριστέ να ετοιμαστεί’, ή ένας άλλος που λέει: ‘Το Πνεύμα τ’ Άγιο, το Πνεύμα τ΄ Άγιο φλογίζει την καρδία μου, θέλω να δεηθώ, θέλω να μαρτυρώ, αφ΄ ότου ήρθε εντός το Πνεύμα το Άγιο’.  

Και υπάρχουν πάρα πολλοί ύμνοι, για την κάθε περίσταση. Τους λένε περισσότερο για να τους ακούνε οι ίδιοι και να προτρέπουν τους εαυτούς τους, παρά για να ακούσει ο Θεός. Για παράδειγμα, στον πρώτο ύμνο που ανέφερα, ζητάνε επανάληψη του γεγονότος της Πεντηκοστής, ζητάνε χαρίσματα και θαύματα, για να ετοιμαστούν για την επικείμενη έλευση του Ιησού Χριστού. Έτσι, χωρίς ετοιμασία δια της μετανοίας, χωρίς κάθαρση και χωρίς διάκριση, (πιστεύουν ὅτι εἶναι) έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα ως εκ Θεού ερχόμενα. Αυτά βέβαια είναι αντίθετα από όσα μας διδάσκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, των οποίων ο στόχος δεν ήταν τα χαρίσματα και οι τυμπανοκρουσίες, αλλά ο αγιασμός και η ταπείνωση, κατά την ρήση του προφήτη Ησαία… «Εν τη ησυχία και πεποιθήση θέλει είσθαι η δύναμή σας»16.  

4. Οἱ «προφητεῖες» τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ψευδοπροφητεῖες, διότι δὲν ἐπαληθεύονται, δὲν ἐκπληρώνονται.

Ὁ πρώην Πεντηκοστιανὸς, ποὺ μνημονεύσαμε προηγουμένως, ἀναφερόμενος στὶς θεωρούμενες ἀπὸ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς προφητεῖες,  κάνει λόγο γιὰ τὸν τρόπο ποὺ αὐτὲς ἐκφέρονται καὶ βεβαιώνει ὅτι ποτὲ δὲν ἐκπληρώνονται: «Εκεί, αφού ο έχων το χάρισμα πληρωθεί [=γεμίσει] “πνεύματος αγίου” και φτάσει σε πλήρη έκσταση, σηκώνεται και μιλάει εν ονόματι του Θεού, αναφέροντας κάποιο μήνυμα από τον Θεό, που συνήθως είναι γενικό και αόριστο και που εντυπωσιάζει τους αφελείς που τους πιστεύουν. Όποτε αποπειράθηκαν να προφητεύσουν συγκεκριμένα, έπεσαν έξω. Θεραπείες που ποτέ δεν ήρθαν, ευλογίες και υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, και έγιναν αιτία κάποιοι να γυρίσουν αργότερα την πλάτη τους όχι μόνο στην Πεντηκοστή αλλά και στον Θεό ακόμα. Δείγμα ότι το πονηρό πνεύμα ενεργεί και εδώ»17.

Τὰ παραδείγματα «προφητειῶν», ποὺ λέχθηκαν ἀπὸ Πεντηκοστιανοὺς καὶ δὲν ἐκπληρώθηκαν εἶναι πάμπολλα. Καὶ αὐτὰ ἔχουν σχέση κυρίως μὲ τὴν ἔκβαση τῶν ἐσχάτων, πιὸ συγκεκριμένα δὲ μὲ τὴν ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησίας, μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ μὲ τὴν Β’ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο.

Παρ’ ὅλον ὅτι ἡ ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησίας εἶναι τελείως αὐθαίρετη ἐφεύρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν, χωρὶς καμμία σοβαρὴ ἁγιογραφικὴ ὑποστήριξη, καὶ γιὰ τὴν Β’ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι κατηγορηματικὴ ἡ διαβεβαίωση τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, «περὶ δὲ τῆς ὥρας ἐκείνης καὶ τῆς ἡμέρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἰ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μὴ ὁ πατήρ μου μόνος»18, οἱ Πεντηκοστιανοὶ ἐπιμένουν κατ’ ἐπανάληψιν νὰ ὁρίζουν χρόνους καὶ καιροὺς, κατὰ τοὺς ὁποίους πρόκειται νὰ συμβοῦν αὐτὰ τὰ γεγονότα.

Ὁ Λούης Φεγγος, ἱδρυτὴς καὶ ποιμένας τῆς Ἐλευθέρας Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Πεντηκοστῆς (ΕΑΕΠ), τὸ 1982 ἰσχυριζόταν ὅτι τὰ δέκα κέρατα τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως ἦταν τὰ δέκα κράτη τῆς Ε.Ο.Κ., τὰ ὁποῖα ποτὲ δὲν θὰ γίνουν περισσότερα καὶ θὰ διοικήσουν τὸν κόσμο μὲ ἡγέτη τὸν Ἀντίχριστο, ποὺ εἶναι ἔλληνας, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ἁρπαγὴ θὰ γίνη στὶς μέρες μας19. Πέρασαν 35 χρόνια ἀπὸ τότε καὶ τίποτε ἀπὸ ὅλα τὰ παραπάνω δὲν ἐκπληρώθηκε. Τὰ δὲ κράτη τῆς Ε.Ο.Κ., ὄχι μόνον δὲν ἔμειναν 10, ἀλλὰ πολλαπλασιάστηκαν.

Στὶς δεκαετίες τοῦ ’80 καὶ τοῦ ’90 ἡ ἐφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, τὸ ἐπίσημο δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῆς ΕΑΕΠ, κατ’ ἐπανάληψιν στὰ κύρια ἄρθρα της ἀσχολήθηκε μὲ προφητικὲς προειδοποιήσεις ὅτι εὑρίσκεται πολὺ κοντὰ ἡ ὥρα τῆς ἁρπαγῆς τῆς ἐκκλησίας καὶ ἡ κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἰδιαίτερα μὲ ἀφορμὴ τὴν εἴσοδο τοῦ κόσμου στὴν τρίτη χιλιετία.

Στὸ φύλο τοῦ Μαρτίου τοῦ 1986 δημοσιεύεται κύριο ἄρθρο μὲ τίτλο, «Τὸ ρολόϊ τοῦ Θεοῦ κτυπάει καὶ εἰδοποιεῖ», μὲ τὸ ὁποῖο ὁ συντάκτης ἀναγγέλλει ὅτι ἀπομένουν δύο λεπτά, καθὼς ὁ μικρὸς δείκτης δείχνει 12 καὶ ὁ μεγάλος παρὰ δύο λεπτά. Τὸ ἄρθρο κλείνει μὲ τὴν προτροπὴ: «Ἄς ἑτοιμαστοῦμε νὰ συναντήσουμε τὸν ἐρχόμενο Χριστό, γιὰ νὰ μὴ δοῦμε τὸν Ἀντίχριστο νὰ ἀποκαλύπτεται». Ἀξίζει ἐδῶ νὰ παραθέσω τὸ εὐφυὲς σχόλιο τοῦ π. Βασιλείου Γεωργοπούλου, «Ἄν ἤθελε κανεὶς νὰ χαριτολογήση, θὰ ἔλεγε ὅτι κάποιος ξέχασε τὸ ρολόϊ ξεκούρδιστο καὶ σταμάτησαν οἱ δεῖκτες»20.

Καθὼς πλησίαζε τὸ 1988 τὰ δημοσιεύματα στὴν ἐφημερίδα μιλοῦσαν ὅλο καὶ περισσότερο γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ: «Βρισκόμαστε στὶς ἔσχατες ἡμέρες. Ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου εἶναι πλησίον. Ἐγγὺς ἡ ὥρα. Ὁ Χριστὸς ἔρχεται νὰ πάρη μία ζωντανὴ ἐκκλησία. Ὁ ἀντίχριστος ἑτοιμάζεται νὰ κάνη τὴν ἐμφάνισή του»21.

Τὴν ἴδια ἐποχὴ ὁ ἀμερικανὸς Πεντηκοστιανὸς E. Vhisenant δημοσιεύει βιβλίο μὲ τίτλο, «Ὀγδοντα ὀκτὼ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἁρπαγὴ θὰ γίνη τὸ 1988» καὶ πουλάει περισσότερα ἀπὸ 4 ἑκατομμύρια ἀντίτυπα. Κάποιοι ἄλλοι ἀμερικανοὶ Πεντηκοστιανοὶ προφητεύουν ὅτι ἡ ἁρπαγὴ θὰ γίνη σὲ διάφορες χρονολογίες. Ὁ D. Miller τὸ 1992, ὁ C. Taylor τὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1994 καὶ ὁ πεντηκοστιανὸς πάστορας Johy Hikle τὴν 9^η Ἰουνίου τοῦ 199422.

Στὸ φύλο τῆς 1-1-1991 ἀναγγέλλεται ὅτι μέσα στὴ δεκαετία τοῦ ’90 θὰ συμβοῦν τρία πολὺ μεγάλα γεγονότα: πρῶτον ἡ ἁρπαγὴ τῆς ἐκκλησίας, δεύτερον ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τρίτον, θὰ γίνη ὁ τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.

Στὸ φύλο τοῦ Φεβρουαρίου 1991 διαβάζουμε: «ἐπληρώθη ὁ καιρός καὶ ἐπλησίασεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ», «Εἴμαστε στὴν τελικὴ εὐθεῖα».

Στὸ φύλο τοῦ Μαρτίου τοῦ 1992: «Οἱ πιστοὶ ἑτοιμάζονται γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ οἱ ἄπιστοι γιὰ τὸν Ἀντίχριστο».

Στὸ φύλο τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2000: «2001! Ἀρχίζει ἡ τρίτη χιλιετία. Θὰ ἔλθη ἡ αὐγή».

Τὸ ὅτι οἱ παραπάνω προφητεῖες δὲν ἐκπληρώθηκαν τὸ ὁμολογοῦν οὐσιαστικὰ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Πεντηκοστιανοί, ἀφοῦ στὸ παραπάνω φύλο τῆς ἐφημερίδας ἐπιχειροῦν νὰ διακαιολογήσουν γιατὶ δὲν ἔγινε ἡ ἁρπαγὴ στὴ δεκαετία τοῦ ΄90, χρησιμοποιώντας ἕνα χωρίο ἀπὸ τὸν προφήτη Ὠσηέ (6,1-3), στὸ ὁποῖο ἑρμηνεύουν τὴν Τρίτη ἡμέρα ὡς Τρίτη χιλιετία.

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης 1940-2009

Ὁ μακαριστὸς π. Δανιὴλ Γούβαλης, τὸν ὁποῖο πολλοὶ ἐνθυμεῖσθε ἀπὸ τὴν ἐνεργῆ συμμετοχή του σὲ αὐτὲς τὶς Συνδιασκέψεις, ἔχει δημοσιεύσει τὴν ἱστορία συγκεκριμένου ζεύγους, τοῦ ὁποίου ὁ σύζυγος εἶχεν ἐμπλακεῖ στὴν δίνη τῶν ἐσχατολογικῶν προφητειῶν τῶν Πεντηκοστιανῶν.

«Η Ιωάννα (έτσι είναι το μικρό όνομά της) αφού πήρε το πτυχίο της, παντρεύτηκε κάποιο νεαρό επιστήμονα. Ο γάμος έγινε το 1977. … Τον πρώτο χρόνο του γάμου ο σύζυγός της γνώρισε μία Πεντηκοστιανή ομάδα, η οποία μάλιστα προσπαθούσε να δείχνει Ορθόδοξη, και παρακολουθούσε τις συγκεντρώσεις της. Μέσα σε δύο χρόνια προσχώρησε οριστικά σ’ αυτήν. Εν τω μεταξύ η οικογένεια έγινε τετραμελής. Γεννήθηκαν δύο αγόρια. … Το πρώτο παιδί γεννήθηκε στα τέλη του 1977. Συζητώντας γι’ αυτό, ο Πεντηκοστιανός σύζυγος έλεγε στην Ιωάννα. Το παιδί μας δεν θα προλάβη να πάη σχολείο, διότι θα γίνη η αρπαγή της Εκκλησίας. Δηλαδή πίστευε ότι πολύ σύντομα, στο έτος 1983 θα ερχόταν ο Χριστός να παραλαβή τους δικούς του. Αυτό βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε, και τα παιδιά πήγαν κανονικά σχολείο.  … Το 1986 η οικογένεια αγόρασε οικόπεδο ενός στρέμματος στην περιοχή των Θρακομακεδόνων και άρχιζε να χτίζη σπίτι. Ο άνδρας έλεγε: Μόλις τελειώσει το σπίτι, μόνο έξι μήνες θα προλάβουμε να μείνουμε. Ήταν βέβαιος ότι το 1988 θα αρπαζόταν στο μεσουράνημα όπου θα κατοικούσε για επτά χρόνια.  … Κατά την περίοδο αυτή ακούγονταν μέσα στην οικογένεια και κάποιοι ασυνήθιστοι χαιρετισμοί. Ο άνδρας της Ιωάννας έμπαινε στο σπίτι και χαιρετούσε τον πεθερό του με τα εξής λόγια: Γεια σου, πατέρα. Άντε σε δύο χρόνια φεύγουμε!  … Οκτώβριος του 1989. Στο σπίτι της Ιωάννας είχε έλθει δασκάλα ξένων γλωσσών και μάθαινε τον μεγάλο γιο, που τότε ήταν δεκατριών ετών, γερμανικά. Επιστρέφοντας ο σύζυγος της Ιωάννας από την εργασία του, είπε ότι ο γιος του δεν τα χρειάζεται τα γερμανικά, αφού το επόμενο έτος αναμενόταν η αρπαγή της Εκκλησίας. Και φυσικά, από εκείνη την ημέρα σταμάτησε η εκμάθησις της ξένης γλώσσας»23.

Νομίζω πὼς δὲν χρειάζεται κανένας ἰδιαίτερος σχολιασμὸς γιὰ τὴν ἔκβαση ὅλων τῶν παραπάνω «προφητειῶν». Εἶναι αὐτονόητη ἡ πλήρης ἀποτυχία τους.

Τελικά ὅλες οἱ θεωρούμενες ὡς προφητεῖες τῶν Πεντηκοστιανῶν, ἐξεταζόμενες μὲ αὐθεντικὰ ἁγιογραφικὰ κριτήρια ἀποδεικνύονται ὄντως ψευδοπροφητεῖες. Ἐπειδὴ δὲ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀρεσκόμαστε νὰ πληροφορούμαστε γιὰ μελλοντικὰ γεγονότα μὲ ἰδιαίτερη σημασία γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ σωτηρία μας καὶ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ διακρίνουμε γιὰ τὰ καίρια αὐτὰ ζητήματα τὸ γνήσιο ἀπὸ τὸ νόθο, ἄς ἔχουμε πάντοτε μέσα μας δυνατὴ καὶ καθαρὴ τὴν προειδοποιηση πρωτίστως τοῦ Κυρίου: «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Μτθ. 7,15), καὶ ὕστερα αὐτὴν τοῦ θεοπνεύστου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: «Μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ εἰσί, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασι εἰς τὸν κόσμον»24.

---

[1 Ἰερ. 1,4-5

2 Ἰερ. 1,9-10

3 Π. Ἀντωνίου ἀλεβιζοπούλου, ἐμπειρίες στὴν ἀναζήτηση Νοήματος Ζωῆς, σ. 40

4 Ἰακ. 5,10

5 Μ. Βασιλείου, Ἑρμηνεία εἰς τὸν Ἠσαῒαν, PG 30,120B

6 Ἰεζ. 13,4

7 Ἰεζ. 13,10

8 Μ. Βασιλείου, Ἑρμηνεία εἰς τὸν Ἠσαῒαν, PG 30,125Α

9 Ἁγίου Εἰρηναίου, Ἔλεγχος καὶ ἀνατροὴ τῆς ψευδονύμου γνώσεως 4,26,5

10 Ἐδῶ ταιριάζει ἡ παρατήρηση τοῦ πρώην εὐαγγελικοῦ Thomas Howard, ὁ ὁποῖος στὸ βιβλίο του, Evangelical Is Not Enough, σ. 67, ὁμολογεῖ: «Ἦταν ὡσὰν ἡ Ἐκκλησία νὰ μὴν εἶχε ὑπάρξη ποτέ. Ἦταν ὡσὰν ἡ Βίβλος νὰ εἶχε γραφεῖ χθὲς καὶ ἐγώ ἤμουν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ τὴν ἄνοιγα».

11 Π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Πεντηκοστιανοὶ καὶ Ὀρθοδοξία, Ἀθῆναι 1972, σ.72

12 Ἁγίου Ἐπιφανίου Κύπρου, Κατὰ Αἱρέσεων, 48,1· PG 41,856

13 Βλ. Θεοδώρου Ζιώγα, Χιλιασταί–Πεντηκοστιανοί, Ἀθῆναι 1996

14 Ἀριχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ἐμπειρίες τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, σσ. 24-25

15 Μάριου Μπακογιάννη, Ἡ μεταστροφὴ ἑνὸς Πεντηκοστιανοῦ ‘προφήτη τῆς Ε.Α.Ε.Π. στὴν Ἐκκλησία’, www.egolpion.com

16 http: //exprotestant.blogspot.com

17 Αὐτόθι

18 Μτθ.24,36

19 ….

20 Πρεσβ. Βασιλείου Γεωργοπούλου, Πεντηκοστιανῶν Κακοδοξίες, σ. …

21 Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γούβαλη, Νεφέλαι ἄνυδροι, σ.  ….

22 Πρεσβ. Βασιλείου Γεωργοπούλου,  ἐνθ’ ἀνωτ., σ. …

23 Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γούβαλη, Νεφέλαι ἄνυδροι, σ.  ….

24 Α’ Ἰω. 4,1

entaksis.gr