Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
«ΧΡΥΣΟ» ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΟΙ ΛΟΑΤΚΙ+ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Ἡ μειωμένη ἀντίδραση ἐναντίον τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων ποὺ διεξάγονται στὸ Παρίσι γιὰ ὅσα παρουσιάσθηκαν κατὰ τὴν τελετὴ ἔναρξης, βλάσφημα καὶ ὑβριστικὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης, ἔδειξε ὁλοφάνερα ὅτι ἡ Εὐρώπη συνολικὰ ἔχει ἀποκοπῆ ἀπὸ τὶς χριστιανικές της ρίζες, ὅτι ἔχει σὲ μέγιστο βαθμὸ ἀποχριστιανισθῆ, μὲ εὐθύνη βέβαια τῶν ἐκεῖ χριστιανικῶν κοινοτήτων τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ἂν ἐξακολουθοῦσε ἡ Εὐρώπη νὰ εἶναι χριστιανικὴ ἤ κατὰ πλειοψηφία χριστιανική, ἔπρεπε οἱ κυβερνήσεις νὰ διαμαρτυρηθοῦν ἔντονα γιὰ ὅσα βλάσφημα καὶ ἀνήθικα παρουσιάσθηκαν ἀκόμη καὶ νὰ ἀποσύρουν τοὺς ἀθλητὲς τῶν χωρῶν τους ἀπὸ τὴν διεξαγωγὴ τῶν ἀγώνων. Ὁ ἀποκλεισμὸς τῆς μεγάλης Ὀρθόδοξης Ρωσίας γιὰ γεωπολιτικοὺς λόγους ἀπὸ τὴν συμμετοχὴ στοὺς ἀγῶνες τὴν ἐγλύτωσε ἀπὸ τὴν ντροπὴ καὶ τὴν διεστραμμένη παρακμή, ἀλλὰ συγχρόνως ἔδειξε ὅτι χωρὶς δυνατὴ Ὀρθόδοξη παρουσία ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀτελὴς καὶ ἐκκοσμικευμένος, ὑποταγμένος στὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου, στὸν ὁποῖο ὑπετάγη ἡ Γαλλία τελείως μετὰ τὴν περιώνυμη Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τὸν ἄθεο καὶ λογοκρατούμενο Διαφωτισμὸ ἤ καλύτερα Διασκοτισμό. Ἡ διαφημιζόμενη πόλη τοῦ «φωτός», τὸ Παρίσι, ἔγινε πόλη τοῦ σκότους, ἀφοῦ ἔπαυσε νὰ ἔχει σχέση μὲ τὸ μοναδικὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ποὺ ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ Χριστός[1]· ἀφοῦ ὄχι μόνον δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸ Φῶς, ἀλλὰ μισεῖ τὸ Φῶς ἐπιβεβαιώνοντας ὅσα ἀδιάψευστα εἶπε ὁ Χριστός: «Τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἤ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. Πᾶς γὰρ ὁ τὰ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ»[2].
Συνυπεύθυνες μὲ τὶς χριστιανικὲς Ὁμολογίες τῆς Δύσεως εἶναι δυστυχῶς καὶ οἱ Ὀρθόδοξες χῶρες ποὺ συμμετέχουν τώρα στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη, καὶ πρώτη μεταξὺ αὐτῶν ἡ Ἑλλάδα. Ὄχι μόνο γιατὶ αὐτὴ πρώτη χρονικὰ ἐντάχθηκε στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη, στὴν «λευκὴ δαιμονία» κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, ἀλλὰ καὶ γιατὶ πρώτη ἄφησε καὶ ἀφήνει νὰ εἰσάγονται νομοθετήματα εὐρωπαϊκὰ ποὺ κατεδαφίζουν τὶς χριστιανικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ὅπως μεταξὺ ἄλλων τὴν θέσπιση τοῦ γάμου τῶν Ὁμοφυλοφίλων[3]. Κατέκτησε ἔτσι τὸ «χρυσό» τοῦ Διαβόλου μετάλλιο, μεταξὺ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, μὲ μηδενικὴ σχεδὸν ἀντίδραση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας. Πρὶν πάρουν εὔκολα τὸ «χρυσό» μετάλλιο τοῦ Διαβόλου οἱ ΛΟΑΤΚΙ+ στὸ Παρίσι στὴν τελετὴ ἔναρξης, πρὶν ἀπὸ ὅλα τὰ μετάλλια τῶν ἀθλητῶν, πρόλαβε ἡ «Ὀρθόδοξη» Ἑλλάδα νὰ τοὺς «στεφανώσει» γιὰ τὶς ἁμαρτωλές τους ὀρέξεις καὶ τὶς ἀδιάντροπες παρελάσεις ὑπερηφανίας (Gay Pride). Σοβαροὶ ἀναλυτὲς ἐκτιμοῦν ὅτι τὴν σφραγίδα, τὸν λογότυπο, στοὺς Ὀλυμπιακοὺς τοῦ Παρισιοῦ τὴν ἔβαλαν οἱ ΛΟΑΤΚΙ+, ποὺ ξεπέρασαν προηγούμενες ἐπιδόσεις τους.
Ἦταν ἀναμενόμενη αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη, διότι καὶ θεσμικὰ ἡ ἄθεη καὶ ἀντιχριστιανικὴ Εὐρώπη ἀρνήθηκε νὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν χριστιανική της ἱστορία, τὸν ἔκδηλο καὶ ὁλοφάνερο χριστιανικό της πολιτισμό. Συγκεκριμένα τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2000 συνῆλθε τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο στὴν Νίκαια τῆς Γαλλίας, ὅπου οἱ δεκαπέντε (15) τότε ἡγέτες τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἐπρόκειτο νὰ ἐγκρίνουν τὴν Χάρτα γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ὁ τότε Γάλλος σοσιαλιστὴς πρωθυπουργὸς Λ. Ζοσπὲν ἐζήτησε ἀπὸ τὸν πρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ ἐκπόνησε τὸ σχέδιο τῆς Χάρτας νὰ ἀπαλειφθεῖ κάθε ἀναφορὰ στὴν χριστιανικὴ ἱστορία τῆς Εὐρώπης, διότι ὅπως ἐπὶ λέξει εἶπε «ἡ Γαλλία εἶναι μία ἄθρησκη Δημοκρατία καὶ ἑπομένως ἡ ἀναφορὰ στὴν θρησκευτικὴ κληρονομιὰ τῶν Εὐρωπαίων εἶναι γι᾽ αὐτὴν ἀπαράδεκτη»[4]. Τὸ ἐπιβεβαίωσε καὶ ὁ πρόεδρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς Ρομάνο Πρόντι σὲ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε στὸν ἐπιχαίροντα γι᾽ αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις Ἕλληνα δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη: «Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἀναφέρθηκε ὀνομαστικά, ἁπλῶς ἐπειδὴ κάτι τέτοιο θὰ ἀντέβαινε στὴν παράδοση ὁρισμένων χωρῶν»[5]. Καὶ ἔρχεται τώρα μετὰ ἀπὸ εἰκοσιτέσσερα (24) χρόνια ὁ πρόεδρος τῆς Γαλλίας Μακρὸν μέσῳ τῶν ὀργανωτῶν τῆς τελετῆς ἔναρξης, ποὺ ἀσφαλῶς εἶναι ἐπιλογή του, ὄχι ἁπλῶς νὰ ἀποσιωπήσει, νὰ κρύψει τὸν Χριστιανισμό, ἀλλὰ νὰ προσβάλει τὴν χριστιανικὴ πίστη μὲ τὴν βλάσφημη διακωμώδηση τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ τὸν ὁλόγυμνο Διόνυσο, ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τοὺς ἀρχαίους Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες· μὲ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἡ ὁποία πάντως δὲν ἦταν ἄθρησκη χώρα, ἀλλὰ γεμάτη ἀπὸ ναοὺς καὶ βωμοὺς τῶν θεῶν καὶ ποὺ γι᾽ αὐτὴν τὴν ἐσφαλμένη ἔστω θεογνωσία της ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἐπάνω στὸν Ἄρειο Πάγο, ἀλλὰ στράφηκε μὲ ζῆλο στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία, στὴν μοναδικὴ Ἀλήθεια, στὴν πίστη στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό. Τώρα γιατί νὰ ἐπαινέσουμε τὴν δαιμονικὴ ἀθεΐα τῆς Γαλλίας. Ταιριάζει ἁπλῶς νὰ ἐρωτήσουμε: Ποῦ πηγαίνεις Εὐρώπη, μὲ τέτοιους ἡγέτες; Quo vadis Europa? Καὶ νὰ ἀπαντήσουμε ὅτι πηγαίνουμε ὅλοι στὸν βοῦρκο τοῦ Σηκουάνα, τοῦ ὁποίου σὲ λίγες ὧρες ὁ παντοδύναμος Θεὸς μὲ τὴν καταιγίδα τῆς βροχῆς ἀχρήστευσε τὰ πολυδάπανα ἔργα καθαρισμοῦ του καὶ ἔδειξε ποιός εἶναι ὁ Κύριος τοῦ κόσμου, ποὺ ἔθεσε τοὺς φυσικοὺς νόμους, καὶ ἑποπτεύει τὴ λειτουργία τους.
Παρουσιάζοντας παλαιότερα πρὶν ἀπὸ τριάντα (30) χρόνια τὰ ἰδιαίτερα γνωρίσματα τοῦ Δυτικοευρωπαϊκοῦ καὶ τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ ὡς πέμπτο χαρακτηριστικὸ τοῦ πρώτου παρουσίαζα τὴν ἀθεΐα καὶ ἔγραφα:
«Καὶ τέλος ἕνα πέμπτο χαρακτηριστικό, μολονότι μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀπαριθμήσει περισσότερα. Εἶναι ἡ ἀπιστία, ἡ ἀθεΐα, ἡ ὁποία ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Βολταίρου ἔχει κατασυντρίψει καὶ διαλύσει τὸν πολιτισμὸ τῆς Δύσεως. Χάθηκε ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν οὐράνιο κόσμο, μὲ τὸν Χριστό, μὲ τὴν Ἐκκλησία. Χάθηκαν καὶ ἐξαφανίσθηκαν οἱ ἀρετές. Ὁ Βολταῖρος παθιασμένος φώναζε: “Τσαλαπατῆστε, γκρεμίστε τὴν Ἐκκλησίαν”. Ὁ σκοτεινὸς αὐτὸς Διαφωτισμὸς τῆς ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας δημιούργησε τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, ἡ ὁποία ἐπὶ τέλους μετὰ ἀπὸ διακόσια χρόνια, ἄρχισε νὰ μελετᾶται κριτικὰ καὶ νὰ διαπιστώνεται ὅτι ἡ πολυδιαφημισθεῖσα Ἐπανάσταη προκάλεσε τοῦ κόσμου τὰ προβλήματα· ἐγκρέμισε ἕνα ὁλόκληρο πνευματικὸ κόσμο καὶ στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας ἐξέθρεψε τὴν ἀναρχία, τὴν ἀχαλίνωτη ἐλευθερία, τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ στὴν πειθαρχία, τὴν νομιμότητα, τὴν τάξη. Ἔσβησαν ἡ πίστη στὸν αἰώνιο κόσμο, ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Θεός, καὶ οἱ ἀρετὲς ποὺ πηγάζουν ἀπ᾽ αὐτόν, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἀγάπη, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Στὴν ἀπιστία αὐτὴ συνετέλεσαν κατὰ τὸν Κόντογλου, πολλοὶ διανοούμενοι τῆς Δύσεως «δαιμονόψυχοι, ἐλεεινοὶ ἄνθρωποι, ποὺ μισήσανε τὸ Θεό, ὅπως ὁ Βολταῖρος, ὁ Νίτσε, ὁ Φρόϋντ, ὁ Σάρτρ»[6].
Γράφει πολὺ διδακτικὰ ὁ μεγάλος λογοτέχνης καὶ ἁγιογράφος Φώτης Κόντογλου, ὁ νέος Παπαδιαμάντης ποὺ εἶχε ζήσει χρόνια στὴν Γαλλία: «Ἡ ἀπιστία εἶναι θρονιασμένη στὴν καρδιά μας... Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰ ἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελλὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μιὰ μούμια σὰν παληόγρια, λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόϋντ κι᾽ ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες. Ὅσοι τοὺς θαυμάζανε, ἂς καμαρώσουνε σήμερα τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια, ποὺ φυτρώσανε μέσα στὶς καρδιὲς καὶ στὶς ψυχὲς τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητος»[7].
[1]. Βλ. Ἰω. 8, 12: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσει ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς». Αὐτόθι 1, 9: «Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Αὐτόθι 12, 46: «Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνη». Ματθ. 4, 16: «Ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς». Καὶ πολλὰ ἄλλα.
[2]. Ἰω. 3, 19-20.
[3]. Βλ. σχετικὰ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, «Κακὴ πρωτιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας. Καμμία Ὀρθόδοξη χώρα δὲν νομοθέτησε ὑπὲρ τοῦ γάμου τῶν Ὁμοφυλοφίλων», Θεοδρομία 25 (2023) 552-560 καὶ στὸ Διαδίκτυο.
[4]. Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Ἐφημ. «Ἐλεύθερος Τύπος», Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2000.
[5]. Ἐφημ. «Τὸ Βῆμα», Κυριακὴ 7 Ἰανουαρίου 2001. Περισσότερα γιὰ ὅλα αὐτὰ εἰς Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Γαλλίας στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος καὶ οἱ μικροὶ τῶν καιρῶν μας, Σειρὰ «Καιρός» 16, Θεσσαλονίκη 2001.
[6]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Φραγκέψαμε. Ἡ εὐρωπαϊκή μας αἰχμαλωσία, Θεσσαλονίκη 1994.
[7]. Φώτη Κόντογλου, Μυστικὰ ἄνθη, σελ. 111-112 καὶ Κ. Καβαρνού, Ἑλλὰς καὶ Ὀρθοδοξία, Ἀθῆναι 1987, σελ. 35, 44, 45.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου