Δ’ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
«…Καί πολλάκις αὐτόν καί εἰς πῦρ ἔβαλε καί εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπωλέσῃ αὐτόν·»[1]. Πορνεία καί μέθη καί ὅποια ἄλλη ἁμαρτία γίνεται μέ τό σῶμα, εἶναι φοβερές πράξεις τῆς σάρκας πού διευκολύνουν τόν Βεελζεβούλ, νά ἐπικρατήσει. Παραχωροῦνται δικαιώματα στά πονηρά πνεύματα· «πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Καταλαμβάνεται ἔτσι ὁ οἶκος τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί ὁ ἀπρόσεκτος ἀφρίζει, τρίζει τά δόντια, μπερδεύεται καί μένει ἀναίσθητος· δέσμιος τῶν πονηρῶν πνευμάτων.
Ἐντούτοις, ὁ φιλάνθρωπος Χριστός ἦλθε νά λύσει τά δεσμά τοῦ πονηροῦ νά φανερώσει τήν κακία του καί νά ἐλευθερώσει τό πλάσμα Του ἀπό πράξεις ἀσχημοσύνης. Σαφῶς, σεβαστή γερόντισσα, ὁ Ἰησοῦς ζητάει καί τήν συνεργασία τῶν ἀνθρώπων ὥστε, διά τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ὅλα νά εἶναι δυνατά σ’ἐκεῖνον πού πιστεύει ·«πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι».
Οἱ γονεῖς, ἐν προκειμένῳ, φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι φέρουν κυρίαν τήν εὐθύνη γιά τήν ἐν Χριστῷ παιδαγωγία τῶν παιδιῶν. Στήν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου: «Ἀπό πότε συμβαίνει», ἀπαντοῦν: «Παιδιόθεν».
Συνεπῶς, μέ νηστεῖες, προσευχές, ἀγρυπνίες, κόπους τοῦ σώματος καί τήν ἐκκοπή τοῦ θελήματος μέ ταπείνωση ψυχῆς, καθιστοῦμε ἀνίσχυρα τά πονηρά πνεύματα πού κινοῦνται ἐναντίον μας καί ἐναντίον τῶν παιδιῶν μας, πού ἔτσι τελικά προστατεύονται. Αὐτή εἶναι ἡ διδασκαλία σήμερα τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἀκούγοντας πράγματι, τόν λόγο τοῦ Θεανθρώπου, μέ καλή προαίρεση, ζητοῦμε νά μᾶς χαρίσει ἀληθινή και τέλεια πίστη, ὥστε μέ δάκρυα κατανύξεως καί ἀληθινή μετάνοια, νά ὑπερνικοῦμε τά τεχνάσματα πού οἱ δαίμονες ἐκστρατεύουν μέ κακία ἐνάντια στά παιδιά μας, στίς οἰκογένειές μας. Ἡ κλίμακα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τήν μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε σήμερα, γίνεται στήριγμα καί ἀψευδής σύμβουλος στήν πνευματική μας πορεία, γιά νά φθάσουμε ἀπλανῶς στήν κορυφή τῶν ἀρετῶν καί στήν τελική νίκη.
Ἐκεῖνος λοιπόν πού μίσησε μέ ὅλη του τήν ψυχή καί ἀπαρνήθηκε τήν ἐπιθυμία τῆς σάρκας καί τήν ἐπιθυμία πού προέρχεται ἀπό τήν ὅραση καί τήν ἀλαζονεία τοῦ πλούτου, αὐτός περνάει τίς πράξεις του, ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί ἔχει δικαιώματα ἀναστάσεως. Ἀρκεῖ νά μή γίνεται ὁ ὅποιος ἀγῶνας τῶν ἀγωνιστῶν πιστῶν, ἀφορμή κενοδοξίας ἤ κατάκρισις τοῦ πλησίον ἤ ἔπαρσις γιά τίς ἀρετές. Αὐτές οἱ κακίες, ἐάν κυριαρχήσουν στίς ψυχές τῶν ἀγωνιστῶν, προξενοῦν τήν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀποστροφή τοῦ Ἰησοῦ.
«Ὦ, γενεά ἄπιστος,… ἔως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν»; Μή νομίζεις ἀδελφέ, ὅτι θά ἀπαλλαγεῖς ἀπό τόν μολυσμό τῆς σαρκός καί τῶν ἐμπαθῶν νοημάτων τῆς ψυχῆς, ἐφ’ ὅσον ἔχεις φρόνημα ἀγέρωχο καί φουσκωμένο ἀπό ἔπαρση γιά τίς ἀρετές σου. «Ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν».
Συνεπῶς, ἀνάλογα μέ τήν ἐσωτερική διάθεση τῆς ψυχῆς, ἀλλοιώνεται μαζί καί αὐτή ἡ φύση τῶν πραγμάτων. Ὅταν δηλαδή λειτουργοῦν κατά φύσιν τά νοερά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς καί ὁ νοῦς βαδίζει χωρίς πλάνη, τότε ὁ πλάνος ψεύστης καί ἀνθρωποκτόνος, γίνεται σκόνη στόν ἄνεμο καί οἱ παγίδες του ἀνίσχυρες, καταγέλαστες μπροστά στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί στήν προσφορά τῆς Ὀρθοδόξου Λατρείας.
Σύγχρονοι ἅγιοι Πατέρες, τονίζουν ὅτι: ἡ κατάθλιψη εἶναι άποτέλεσμα μή μετοχῆς στή Θεία Λειτουργία, περιφρόνηση στή θεία Λατρεία καί στίς ἁγιαστικές πράξεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπου ὁ Παράκλητος ἐμφανῶς ἐνοικεῖ καί ἐμπεριπατεῖ. Ὦ!!! πόσο τραγικό ἐφάνηκε τό φαινόμενο σήμερα, ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν καί τῶν ἀνθρώπων· δηλαδή ἡ ἐξουδένωσις αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ· «ἐκυλίετο ἀφρίζων…», ὅπως ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο. Ὁ Θεός, εἴθε, νά μᾶς φυλάει.
Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ δέν ἠμπόρεσαν νά βοηθήσουν καί νά ξεσκεπάσουν τό πονηρό πνεῦμα. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Σωτῆρας, μέ ἀπαράμιλλο θεϊκό τρόπο καί οὐράνια διδασκαλία ἀποκαλύπτει τήν αἰτία ἐνώπιον τῶν μαθητῶν καί τοῦ πατέρα τοῦ παιδιοῦ· ὅτι δηλαδή, ἦταν ἀνάγκη νά ὁδηγηθοῦν στήν ἀληθινή πίστη, πού ἔμπροσθέν της, δέν ἀδυνατεῖ πᾶν ρῆμα· τηρῶντας βεβαίως, νηστεία καί προσευχή ὅπου φρίττουν τά δαιμόνια.
Θέλησε ἐπίσης νά διδάξει ὁ Κύριος διαχρονικά τόν κόσμον ὅλον, ὅτι: «ὅλα τά ἀτιμωτικά πού μᾶς συμβαίνουν, εἴτε ἀπό ἀνθρώπους, εἴτε ἀπό ἄδικους νόμους, εἴτε ἀπό ἄτιμους δαίμονες, συμβαίνουν σύμφωνα μέ τήν δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ, κατ’ οἰκονομίαν, γιά νά ταπεινωθεῖ τό μάταιο φρόνημα τῶν ψυχῶν μας». Γιατί ὁ σκοπός τοῦ Θεοῦ, τοῦ κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας, εἶναι νά εἴμαστε ταπεινοί πάντοτε καί νά μήν ἔχουμε φρόνημα ὑψηλότερο ἀπό ὅ,τι πρέπει, ἀλλά νά μᾶς διακρίνει ἡ μετριοφροσύνη.[2] Μήτε νά ἔχουμε μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό μας, ἤ γιά τυχόν ἐξουσία πού μᾶς ἐδόθη, ἀλλά νά προσβλέπουμε σ’ Αὐτόν καί νά μιμούμαστε ὅσο εἶναι δυνατόν τήν μακαρία ταπείνωσή Του.
Γιατί ὁ γλυκύτατος Χριστός μας, εἶναι πρᾶος καί ταπεινός στήν καρδιά[3] καί τέτοιοι θέλει νά γίνουμε καί ἐμεῖς.
Αὐτός πού ὑπέμεινε ἐκουσίως γιά μᾶς θάνατο ἄδικο καί ἀτιμωτικό, νήστεψε καί ηὐλίζετο προσευχόμενος σέ ἤσυχους τόπους· μᾶς ἄφησε τόν ἑαυτό Του τύπο καί ὑπογραμμό, μέ τόν ὁποῖο μπορεῖ νά μᾶς ἀνυψώνει ἀπό τήν κοπριά τῶν παθῶν, στήν ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί στήν ἀγάπη τοῦ πλησίον.
Στόν Σωτῆρα Ἰησοῦ τόν Μεσσία, ἡ τιμή, ἡ δόξα, ἡ ἐξουσία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1](Μάρκ. Θ’, 22)
[2](Ρωμ.12, 3)
[3](Ματθ.11,29)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου