Κυριακή των Δέκα Λεπρών

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Εἶναι μεγάλη ἡ εὐσπλαχνία καί ἡ συγκατάβαση τοῦ Χριστοῦ, σεβαστή γερόντισσα. Σήμερα ὁ Ἰησοῦς διαβαίνει δίπλα ἀπό τό χωριό τῶν δέκα λεπρῶν, ἐπιθυμῶντας νά παρηγορήσει πάρα πολύ αὐτούς τούς ἀσθενεῖς, νά τούς θεραπεύσει. Ἐπίσης θέλει μέ τό θαῦμα τῆς ἰάσεως, ὁ Θεός, νά φανερώσει τό μέγεθος τοῦ ἐλέους Του, ὥστε συνειδητά οἱ Δέκα νά κατανοήσουν τήν ἄκραν συγκατάβασιν καί φιλανθρωπίαν τοῦ Μεσσίου.

Ἔτσι, ἡ γνῶσις τῆς φρικτῆς αὐτῆς οἰκονομίας στό ἐξῆς νά ἀποβεῖ καθαρτήριος δύναμις τοῦ  τριμεροῦς τῆς ψυχῆς καί ἀνάπλασις τοῦ ἔσω τῆς καρδίας ἀνθρώπου. Πορεύεται στή γῆ ἡ δημιουργός Ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ ὥστε νά ἐξηγήσει τά σκιώδη αἰνίγματα τῶν ἁγίων προφητῶν καί ὁ Θεός νά λατρεύεται πλέον, ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ. Ἔρχεται ὁ Πλάστης Τριαδικός Θεός,  καί ἐν Χριστῷ  ἀνοίγει τήν πύλη τῆς Ἐδέμ. Χαρίζει τήν δυνατότητα στό ἀνθρώπινο γένος νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν λέπρα τῆς παρακοῆς, ὥστε τό πλάσμα Του μέ τήν δωρεά, νά καταστεῖ εὐχαριστιακό, δοξολογῶντας τήν ἄπειρον Μεγαλειότητα.

Ἐν τούτοις ἀδελφοί μου, ἐνῶ εὐεργετήθηκαν οἱ δέκα, δηλαδή παγγενής ὁ Ἀδάμ (ἡ ἀνθρωπότης), οἱ ἐννέα ξέχασαν νά ἐπιστρέψουν στήν δοξολογική κοινωνία τοῦ Παραδείσου. Παράπτωμα μεγάλο ἡ ἀχαριστία· ἐπισύρει τό παράπονο τοῦ Χριστοῦ γιά τούς ἀχαρίστους· καί τούς λογίζεται μεγάλη τῇ ζημίᾳ. Ὁ Χριστός σήμερα, ὡς εὐεργέτης αἰώνιος, παρηγορεῖ μέ τό θαῦμα τούς πάρα πολύ ἀσθενεῖς(λέπρα), θέλοντας ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά κατανοήσουμε καί νά φυλάξουμε τήν καρδιά μας, μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἐν εὐχαριστίᾳ καί δοξολογίᾳ, ὥστε καί τό σῶμα δεχόμενο τήν χάριν, νά ὑγιαίνει.

Ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς μέ τό παράπονο πού ἀπευθύνει (…οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δέ ἐννέα ποῦ;) ζητάει ὥστε ἡ καρδιά νά ἀγρυπνεῖ· ἡ ψυχή νά ἀνυψώνεται στό ὕψος τοῦ ἰδανικοῦ ὅπου οἱ Ἄγγελοι δοξολογοῦν τόν Τριαδικό Θεό καί ἡ γλῶσσα, τό σῶμα, μέ ὕμνους καί ὠδές πνευματικές, νά συγγενεύει μέ τούς Ἀγγέλους. Εἶδες ἀδελφέ, λόγια πού ἀποκαλύπτουν τήν ἀγάπη τοῦ θαυμαστοῦ Πατέρα καί εὐεργέτη Ἰησοῦ Χριστοῦ!!

Ἐμεῖς ὅμως σάν νά βαδίζουμε μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀχαριστίας, ἐνῶ δεχόμαστε τά οὐράνια δῶρα τοῦ Πλάστη καί Δωρεοδότη, κωφεύουμε στήν προτροπή Του νά δείξουμε στούς ἱερεῖς τήν ἀσθένεια(ἁμαρτία) καί νά λάβουμε τήν θεραπεία, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί στήν συνέχεια χαρούμενοι νά Τόν προσκυνήσουμε. Προκύπτει ἐν τούτοις σεβαστή γερόντισσα ὅτι, ἐκτός τοῦ μυστηρίου τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, καί τήν ἁγία μετοχή μας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί Παράδοση, φρονοῦμε ὅτι βαδίζουμε στά τυφλά σκοτάδια τῆς πνευματικῆς καί σωματικῆς λέπρας.

Χρειάζεται, λοιπόν, νά ἐπιστρέψουμε στόν καλό ποιμένα καί ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, Ἰησοῦν τόν Μεσσίαν. Μέ φωνή ἰσχυρά καί μεγάλη, ἄς ἐκφράσουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας δοξάζοντες τόν Θεόν καί τόν Ἐνανθρωπήσαντα Χριστόν. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐνηνθρώπησε. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας»[1].

Σ’ αὐτήν τήν Σκηνήν(τόν Ἰησοῦν), μποροῦμε ἀκωλύτως νά προσέλθωμε καί νά εἰσέλθωμε, προσπίπτοντας στόν ἀδελφό μας καί φίλο μας, ἐπικαλούμενοι τήν ἄνωθεν βοήθεια. Ὁ Τριαδικός Θεός κατά τήν οὐσίαν καί τίς ὑποστάσεις εἶναι ἀμέθεκτος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀπερίγραπτος.

Ἐν τούτοις ἀδελφοί, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, ἀνθρώπων τήν ἀσθένειαν ὁ φορεύσας, γίνεται ὁρατός, προσηνής, ψηλαφητός, γλυκύτατος. Κρούει τήν θύρα τῆς ψυχῆς, ὅπου τά κλειδιά εἶναι ἀπό μέσα μεριά. Εὐγενής καί προσήγορος, σέβεται τό αὐτεξούσιον πού ὁ Ἴδιος χάρισε στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Ἐπιθυμεῖ διακαῶς νά μᾶς εὐεργετήσει, διακονήσει καί ἀπαλλάξει ἀπό κάθε λέπρα ἀδιαφορίας, σκληροκαρδίας καί ἀχαριστίας.

«Ἐγώ βρέ εἶμαι φίλος σας. Δέν τό καταλαβαίνετε; Σᾶς ἀγαπῶ· εἶμαι ἀδελφός σας· μή φοβᾶσθε, δέν εἶμαι κακός, ὅπως ὁ διάβολος. Εἶμαι ἀγαθός ὡς Θεός οἰκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας. Προσέλθετε λοιπόν καί νά διαλεχθῶμεν ὥστε νά ξαναγίνετε λευκά ἔρια(τά πρόβατά μου) καί καθαροί ὡς οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου στό χιόνι, τό ἀπάτητο ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἄν καί εἶναι ἀκατόρθωτο νά πλησιάσετε τήν Παναγία Δευτέρα Ὑπόσταση, πού φέρει ὅλη τήν θείαν Οὐσίαν σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν τούτοις, δύνασθε νά μέ ψηλαφήσετε κατά τήν σάρκα, τήν ἔννουν καί ἐμψυχωμένη, καί νά μέ φᾶτε[2]»(Ἅγιος Πορφύριος). Σηκωθεῖτε λοιπόν· ἡ συγγενής, μ’ἐσᾶς, ὁμοούσιος ἀνθρωπίνῃ φύσις Μου, θεραπεύει, χαρίζει ζωήν αἰώνιον. Ἀποτελεῖ τήν μόνην ἐλπίδα, τήν καλή ἀρχήν πού  ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Σεβαστή γερόντισσα, ὄντως ἡ πίστις στόν μοναδικό Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, καθ’ ὅσον εἶναι ἡ μόνη καί μοναδική θεραπεία στά βάσανα καί τίς ὠδῖνες τοῦ καθενός μας, ἀποτελεῖ τήν μοναδική ἐλπίδα, γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.

Μακάρι νά φωτίσει ὁ Χριστός καί Θεός, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά ἐπιστρέψουμε στόν Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τόν καλό ποιμένα καί Μεσσία Ἰησοῦν, τόν ἀδελφό μας καί φίλο μας.

Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, ἡ Προσκύνησις, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1] (Ἰωάν. 1, 14)

[2] (Ἰωάν. στ’, 55) «Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καί τό αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις»