ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ, ΙΑΤΡΙΚΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 22α Ιανουαρίου 2024

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ, ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ, ΙΑΤΡΙΚΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

    Τον τελευταίο καιρό η ελληνική κοινωνία συνταράσσεται, διχάζεται, προβληματίζεται και ανησυχεί με την εκπεφρασμένη απόφαση της κυβέρνησης να φέρει στο ελληνικό κοινοβούλιο σχέδιο νόμου, που προβλέπει την καθιέρωση «γάμου» των ομοφυλόφιλων «ζευγαριών» και την υιοθέτηση παιδιών από αυτά. 

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την σπουδή της κυβέρνησης και την δήθεν «αναγκαιότητα» να φέρει έναν τέτοιο νόμο, τον αίσχιστο, (για κάποιους ειδήμονες), από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, κονιορτοποιώντας το οικογενειακό δίκαιο. Δεν είναι άνευ σημασίας και ο χρόνος, που το φέρνει η κυβέρνηση για ψήφιση, γνωρίζοντας ότι ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Να σημειώσουμε ακόμη, πως το εν λόγω νομοσχέδιο έχει διχάσει όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και μάλιστα την κυβερνητική παράταξη, όπου σημαντικός αριθμός βουλευτών, ακόμη και υπουργών, έχουν δηλώσει ότι δεν θα το ψηφίσουν. Ενδεικτική εν προκειμένω η αρνητική θέση του Κ.Κ.Ε., που δήλωσε στη Βουλή διά του Γενικού Γραμματέως της ότι «η ρύθμιση προσβάλλει τις έννοιες της πατρότητος και της μητρότητος». Είναι δεδομένο ότι ασκούνται από κέντρα του εξωτερικού ισχυρές πιέσεις στον Πρωθυπουργό, να ψηφιστεί το συντομότερο δυνατό κατ’ απαίτηση του παγκόσμιου και πανίσχυρου πλέον «λόμπυ» των ΛΟΑΤΚΙ+. Ακόμη φημολογείται ότι ασκούν ασφυκτικές πιέσεις και οργανώσεις ομοφυλοφίλων του εσωτερικού και μάλιστα άμεσων συνεργατών του Πρωθυπουργού.

    Τα επιχειρήματα που προβάλλει, τόσον ο Πρωθυπουργός, όσο και μέλη της Κυβέρνησης είναι η δήθεν «αναγκαιότητα της εφαρμογής ισότητας στο γάμο, ανεξάρτητα από το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό», και η «διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών» των ομοφυλοφίλων «ζευγαριών». Ωστόσο πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις», διότι, όπως έχουν αποφανθεί διαπρεπείς νομικοί, «το ήδη υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο παρέχει επαρκή νομική κάλυψη, ισότιμη με εκείνη που παρέχει στους ετεροφυλόφιλους έγγαμους. Με το ν. 4356/2015 προβλέπεται το σύμφωνο  συμβίωσης  και μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, ενώ με το ν. 4358/2018 επιτράπηκε η αναδοχή τέκνων και για τους συμβιούντες με σύμφωνο συμβίωσης, ακόμη και του ίδιου φύλου».[1] Το μόνο που ενδεχομένως απομένει είναι μια απλή νομοθετική ρύθμιση για τα παιδιά, που βρίσκονται εγκλωβισμένα σ’ αυτές τις «οικογένειες».

    Γύρω από το θέμα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων ασχολήθηκε το Γραφείο μας και παλαιότερα με αρκετές ανακοινώσεις μας. Επειδή όμως με το επίμαχο νομοσχέδιο  επιχειρείται, στο όνομα της ισότητας και της αποδοχής της διαφορετικότητας, η αποδόμηση της ευαγγελικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, αλλά και αιώνιες αξίες, αρχές και Παραδόσεις του Ελληνικού Έθνους, θεωρήσαμε αναγκαίο να συντάξουμε την παρούσα σύντομη μελέτη μας. Σ’ αυτή θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το ανακύψαν σοβαρότατο θέμα από την θεολογική, οντολογική, ιατρική, κοινωνιολογική και ιστορική του πλευρά, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι δεν το εξαντλούμε, αλλ’ ότι απλώς το τοποθετούμε στις πραγματικές του διαστάσεις και όχι όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι υποστηρικτές της.

***

Θεολογική θεώρηση.

    Όπως έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν, οι ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές σχέσεις δεν είναι μια απλή και για πολλούς «φυσιολογική πραγματικότητα», αλλά ένα θέμα που έχει πρωτίστως τεράστιες θεολογικές διαστάσεις. Δεν πρόκειται για φυσιολογική κατάσταση, αλλά για σαφέστατη εναντίωση στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας και συγχρόνως για ξεκάθαρη, από κάθε άποψη, διαστροφή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας.

    Όπως είναι γνωστό από την βιβλική διήγηση της Γενέσεως, οι συζυγικές σχέσεις ανδρός και γυναικός αποτελούν μεταπτωτικό φαινόμενο. Ο «Αδάμ έγνω Εύαν την γυναίκα αυτού», (Γεν.4,1), αφού πλέον παρέβη την εντολή του Θεού  και εξεβλήθη του παραδείσου. Υιοθετούνται δε από τον Θεό οι σχέσεις αυτές ως οι μόνες κατά φύσιν ανθρώπινες σχέσεις, μέσα στους όρους της οικονομίας του Θεού και ως αντίδοτο, τρόπον τινά, του βιολογικού θανάτου, που ήταν αποτέλεσμα του πνευματικού θανάτου εξ’ αιτίας της αμαρτίας. Είναι λοιπόν προφανές, ότι συζυγικές σχέσεις ανδρός με άλλον άνδρα, ή γυναικός με άλλην γυναίκα αποτελούν μία παρά φύσιν κατάσταση, ένα είδος σεξουαλικής διαστροφής, ξένο και άγνωστο όχι μόνο στο αρχικό σχέδιο της δημιουργίας του ανθρώπου, αλλά και στο σχέδιο της οικονομίας του, μετά δηλαδή την πτώση των πρωτοπλάστων, αφού ήταν αδύνατον να υπάρξει μιά τέτοιου είδους σχέση στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος.

    Τούτο μαρτυρεί πέραν των άλλων η ίδια η οντολογία της κατασκευής του ανθρώπου. Η κατασκευή δηλαδή υπό του Θεού των γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός αποτελούν τρόπον τινά ένα οδοδείκτη, που μας δείχνει ποιά είναι η κατά φύσιν σχέσις και ποιά η παρά φύσιν. Πέραν τούτου πουθενά στο ζωϊκό βασίλειο δεν συναντούμε μιά τέτοιου είδους παρά φύσιν σχέση, πράγμα το οποίον μαρτυρεί ξεκάθαρα, ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί θλιβερό «προνόμιο» μόνο των ανθρώπων, ως αποτέλεσμα αποκλειστικά μιάς διεστραμένης επιλογής και όχι ως οργανική πάθηση. Όπως παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τα ζώα «ουκ οίδε τούτον τον έρωτα, αλλ’ έστηκεν είσω των της φύσεως όρων. Καν μυριάκις κοχλάζει, τους της φύσεως ουκ ανατρέπει νόμους».[2]

    Την τελεία αποστροφή, αλλά και την οργή του Θεού, απέναντι στο πάθος αυτό εκδηλώνει ο Θεός για πρώτη φορά στους κατοίκους των Σοδόμων και Γομόρων, που είχαν γίνει διαβόητοι για τις πολλές αμαρτίες των, κυρίως όμως για το αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, σύμφωνα με την διήγηση της Γενέσεως, (κεφ.19). Ο Θεός εξολοθρεύει τους κατοίκους των πόλεων αυτών, ρίχνοντας πύρ και θείον από τον ουρανό. Αργότερα, στη Μωσαϊκή Νομοθεσία, το πάθος αυτό χαρακτηρίζεται από τον Θεό ως βδέλυγμα: «Ος εάν κοιμηθή μετά άρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα εποίησαν αμφότεροι. Θανάτω θανατούσθωσαν, ένοχοι εισίν» (Λευϊτ.20,13). Στην Καινή Διαθήκη ο απόστολος Παύλος στιγματίζει με τα μελανώτερα χρώματα στις επιστολές του την σεξουαλική αυτή διαστροφή: «αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες… οι τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν» (Ρωμ.1,26-32). Στην Α΄ προς Κορινθίους  επιστολή προσθέτει: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι», (Α΄Κορ.6,9-11).

    Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, ακολουθούντες την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, στηλιτεύουν και αυτοί κατά παρόμοιο τρόπο το πάθος και υποδεικνύουν τον τρόπο της θεραπείας του. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένους εξ’ αυτών: Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ονομάζει το πάθος αυτό «κολοφώνα των κακών».[3] Στην ερμηνεία της προς Ρωμαίους επιστολής το θεωρεί ασυγκρίτως χειρότερο από όλα τα άλλα πάθη: «Πάντα μεν ουν άτιμα τα πάθη, μάλιστα δε η κατά των αρρένων μανία, ότι την κατά φύσιν ατιμάσαντες επί την παρά φύσιν έδραμον. Δυσκολώτερα δε τα παρά φύσιν και αηδέστερα. Εσχάτης εστίν απωλείας δείγμα…Τούτους εγώ και ανδροφόνων χείρους είναι φημί…Και όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδέν ίσον ερείς της παρανομίας ταύτης…Τοσούτον πορνείας χείρον εστίν, όσον ουδέ έστιν ειπείν».[4] Παρά κάτω προσδιορίζει την αιτία του κακού: «Πόθεν η επίτασις της επιθυμίας ταύτης; Από της του Θεού εγκαταλείψεως».[5] Κατά παρόμοιο τρόπο ομιλεί και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Ουδενός γαρ χρησίμου χάριν την φύσιν μετατιθέντες, ή ασελγείας ένεκεν, την θεόπλαστον και ανδροπρεπή μορφήν διαφθείρουσιν, εκουσίως πολλάκις, ή υπό άλλων υπομένειν αναγκαζόμενοι τούτο, ως λοιμοί της φύσεως και του γένους πολέμιοι και σπίλοι πολιτείας και ζωής εφύβριστοι γίνονται…Ουδέν γαρ αληθώς μυσαρώτερον, ή ακαθαρτώτερον των ούτω πορνευομένων τε και πορνευόντων».[6] Ο Μέγας Βασίλειος στον Ζ΄ Κανόνα του συγκαταριθμεί τους ομοφυλοφίλους με τους κτηνοβάτες, τους φονείς, τους φαρμακούς, τους μοιχούς και τους ειδωλολάτρες: «Αρρενοφθόροι και ζωοφθόροι και φονείς και μοιχοί και ειδωλολάτραι της αυτής καταδίκης εισίν ηξιωμένοι, ώστε όν έχεις επί των άλλων τύπον και επί τούτων φύλαξον».[7] Παρά κάτω στον ΞΒ΄ Κανόνα του ορίζει τον τρόπον της θεραπείας του πάθους με αποχή 15 χρόνων από την θεία κοινωνία: «Ο την ασχημοσύνην εν τοις άρρεσιν επιδεικνύμενος, τω χρόνω του εν τη μοιχεία παρανομούντος οικονομηθήσεται».[8] Τέλος ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, σχολιάζοντας τον παρά πάνω Ζ΄ Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου, λέγει ότι: «Τόσον δε φοβερόν πράγμα είναι η αρσενοκοιτία, καθώς στοχάζεται ένας διδάσκαλος, ώστε οπού ο ίδιος ο Θεός ηθέλησε να καταβή προσωπικώς διά να ιδή, αν τη αληθεία ενεργήται τοιαύτη αμαρτία, ωσάν να μην επίστευε καλά, αν ήτο δυνατόν να ευρεθή επάνω εις την γήν μία τοιαύτη τερατώδης κακία».[9]

    Προβάλλουν κάποιοι τον ισχυρισμό πως η προσωπική ζωή του καθενός είναι απαραβίαστη και κατά συνέπεια το σώμα του καθενός του ανήκει και μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Ωστόσο τέτοιου είδους ισχυρισμούς μπορούν να προβάλλουν μόνον άθεοι και άπιστοι, ή οπαδοί άλλων θρησκευμάτων, που δεν είναι βαπτισμένοι και δεν αποτελούν μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σ’ όλους αυτούς ο Θεός σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς των και τις όποιες επιλογές των και τους αφήνει να ζήσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα θελήματά των. Σε όσους όμως είναι βαπτισμένοι δεν ισχύει το ίδιο, διότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας το ανθρώπινο σώμα ως δημιούργημα του Θεού, ως ναός του Αγίου Πνεύματος, (Β΄Κορ.6,16), αλλά και ως μέλος του σώματος του Χριστού, (Α΄Κορ.6,15), δεν ανήκει στους εαυτούς μας αλλά στον Χριστό: «Ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής», (Α΄Κορ.6,19-20). Και επομένως δεν μπορούμε, να το χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε και να το παραδίνουμε στην ακολασία και στην φθορά της αμαρτίας. Διαφορετικά «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει φθερεί  τούτον ο Θεός, ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς», (Α΄Κορ.3,18). Μόνον μέσα στον ευλογημένο από τον Θεόν γάμο, ως ερωτική σχέση άρρενος και θήλεος, ή στην ευλογημένη από τον Θεό κατάσταση της Παρθενίας, στην οποία όμως υπάρχει άλλου είδους, πνευματικός γάμος, ο γάμος με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, βρίσκει ο άνθρωπος την εν Χριστώ ολοκλήρωση και θέωσή του και εν τέλει την σωτηρία του. Είναι ευνόητο ότι για την Εκκλησία μας και όχι μόνο γι’ Αυτήν, «τρίτο φύλο», transexual, εκτός του άνδρα και της γυναίκας, δεν υπάρχει. Αν κάποιοι πιστεύουν το αντίθετο, αυτό για την Εκκλησία μας αποτελεί φυσική διαστροφή. Και εφ’ όσον δεν υπάρχει «τρίτο φύλο», δεν υπάρχει, (δεν πρέπει να υπάρχει), ερωτική σχέση εκτός αυτής του άρρενος και του θήλεος. Άλλωστε και στην τραγική αυτή συμπεριφορά επιχειρείται άτεχνος απόπειρα μιμήσεως του ετέρου φύλου, διότι και εις τους άρρενας και τας θήλεις ομοφυλοφίλους το ένα μέρος αποπειράται να μιμηθεί το έτερον φύλον.

****

Οντολογική θεώρηση.

    Μια βαθιά μελέτη του μεγαλείου του ανθρώπου και των καταπληκτικών ψυχοσωματικών λειτουργιών του αποδεικνύουν τη θαυμαστή θεία κατασκευή του. Το κάθε όργανο του σώματός του αποτελεί και ένα ξεχωριστό θαύμα. Ο άνθρωπος είναι το στολίδι και η κορωνίδα της θείας δημιουργίας. Ο Θεός τον έπλασε κατ’ εικόνα του και τον επροίκισε με θεία χαρίσματα, λογικό και ελεύθερο, άφθαρτο και αθάνατο, ηγεμόνα όλης της κτίσεως, για να ζή μέσα στον παράδεισο σε κατάσταση μακαριότητος και ευτυχίας, ευρισκόμενος σε συνεχή κοινωνία με τον δημιουργό του. Αυτή την αρχέγονη μακαριότητά του είχε επισημάνει και ο ονομαστός αρχαίος Έλληνας ποιητής Μένανδρος, (342-292 π.Χ.): «Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή». Ο άνθρωπος είναι όντως χαριτωμένο ον, όταν διατηρεί τη θεόπλαστη ψυχοσωματική του ωραιότητα.

    Δυστυχώς όμως η πτώση των πρωτοπλάστων και η είσοδος της αμαρτίας στην ανθρωπίνη φύση, έφερε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα την υποδούλωσή της στη φθορά και στο θάνατο. Υποδουλωμένος στα πάθη του ο άνθρωπος και πίπτοντας από πτώση σε πτώση, αμαύρωσε σταδιακά και προοδευτικά την ψυχοσωματική του «ωραιότητα» και διέστρεψε τις ψυχοσωματικές του λειτουργίες, έτσι ώστε να επαληθεύεται ο λόγος του απόστολου «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος»[10].

    Οι ομοφυλόφιλες σεξουαλικές σχέσεις αποτελούν μια από τις κυριότερες περιπτώσεις παράχρησης των σωματικών οργάνων του ανθρώπου, με επιζήμιες επιπτώσεις και συνέπειες σε όλες τις ψυχοσωματικές λειτουργίες του. ΄Οπως μας διδάσκει η ιατρική επιστήμη, το κάθε όργανο και το κάθε μέλος του ανθρωπίνου σώματος είναι προορισμένο από τον Θεό, για να φέρει εις πέρας μια συγκεκριμένη αποστολή. Επίσης σύνολα οργάνων, τα οποία συνεργάζονται μεταξύ τους, συγκροτούν τα λεγόμενα συστήματα, για να φέρουν εις πέρας συγκεκριμένες λειτουργίες του οργανισμού. Έτσι έχουμε το αναπνευστικό σύστημα, το κυκλοφοριακό, το πεπτικό κ.λ.π. Το αναπνευστικό σύστημα είναι προορισμένο να επιτελέσει μόνο την αναπνευστική λειτουργία και καμία άλλη. Το ίδιο ισχύει για όλα τα συστήματα και όργανα. Το μάτι, για παράδειγμα, είναι προορισμένο για τη λειτουργία της οράσεως και όχι της ακοής. Το αυτί για τη λειτουργία της ακοής και όχι της οράσεως κ.ο.κ. Όλα επιτελούν τη συγκεκριμένη λειτουργία, για την οποία τα έπλασε ο Θεός και καμία άλλη. Αν λ.χ. προσπαθήσουμε να πιούμε νερό από τη μύτη θα πνιγούμε. Αν επιχειρήσουμε να αναπνεύσουμε από τα αφτιά, κλείνοντας τη μύτη, θα πάθουμε ασφυξία. Αν προσπαθήσουμε να περπατάμε με τα χέρια, θα πληγούμε από σκελετικά προβλήματα. Και το χειρότερο, αν προσπαθήσουμε να τραφούμε από την έξοδο του πεπτικού μας συστήματος, καταργώντας τη λειτουργία του στόματος, θα πεθάνουμε από ασιτία!

    Επίσης όλα τα συστήματα λειτουργούν αυτόματα, ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, εκτός μόνον από την αναπαραγωγική – γενετήσια λειτουργία. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να σταματήσουμε, αν θελήσουμε, τη νεφρική μας λειτουργία. Μπορούμε όμως, αν θελήσουμε, να θέσωμε υπό έλεγχο, δηλαδή να αναστείλουμε πλήρως, ή να αναβάλουμε,  την αναπαραγωγική – γενετήσια λειτουργία μας. Και όχι μόνο να την θέσωμε υπό έλεγχο, αλλά και να την διαστρέψουμε, χρησιμοποιώντας άλλα όργανα, που προορίζονται για άλλες λειτουργίες, όπως αυτό συμβαίνει στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία, διότι αποτελεί την αφετηρία των εν λόγω παρά φύσιν σχέσεων. Έχει σημασία επίσης να τονιστεί ότι όλα τα συστήματα παράγουν ένα έργο και φέρνουν ένα αποτέλεσμα. Η μόνη περίπτωση, στην οποία δεν παράγεται κανένα έργο και κανένα αποτέλεσμα στην αναπαραγωγική λειτουργία, είναι όταν διαστρέφεται η λειτουργία των γεννητικών οργάνων, όπως αυτό συμβαίνει  στις  παρά φύσιν ομοφυλοφιλικές σχέσεις.   

    Ο Θεός Δημιουργός, με την άπειρη σοφία Του, έπλασε τα γεννητικά όργανα του ανδρός και της γυναικός κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να λειτουργούν από κοινού και σε συνδυασμό μεταξύ τους, (και ποτέ από μόνα τους), για να επιτελέσουν την αναπαραγωγική – γενετήσια λειτουργία και να φέρουν ως αποτέλεσμα, τη γέννηση τέκνων. Ο Θεός δηλαδή εν τη πανσοφία του προόρισε, ώστε η γέννηση νέων ανθρωπίνων υπάρξεων να είναι αποτέλεσμα της θελήσεως και της συνέργειας δύο ανθρώπων, και μάλιστα πάντοτε αντιθέτου φύλου, και ποτέ ενός. Αυτός ο βιολογικός νόμος ισχύει απαρέγκλιτα σε όλο το ζωϊκό βασίλειο. 

    Τα γεννητικά όργανα του άνδρα και της γυναίκας είναι συγκεκριμένα και δεν μπορούν να αντικατασταθούν, απλούστατα διότι αυτά διαπλάθονται στην ενδομήτρια ζωή του εμβρύου με βάση τον γενετικό κώδικα DNA των χρωματοσωμάτων του φύλου Χ και Υ. Εφόσον τα όργανα αυτά δεν λειτουργούν, για κάποιους αντικειμενικούς λόγους, τότε μιλάμε για αναπηρία, οπότε έρχεται η επιστήμη της ιατρικής να τη διορθώσει, εφ’ όσον αυτό είναι εφικτό.  

    Έχει σημασία επίσης να σημειωθεί, ότι η οντολογία του ανθρώπου είναι δεδομένη και κανένας δεν μπορεί να την αλλάξει, ή να την αμφισβητήσει. Όπως μας διδάσκει η επιστήμη της βιολογίας, το ανθρώπινο είδος έχει συγκεκριμένο γενετικό υλικό, (το λεγόμενο DNA), με συγκεκριμένο αριθμό χρωματοσωμάτων. Στον άνθρωπο αποτελείται από 23 ζεύγη χρωματοσωμάτων και σε κάθε άλλο είδος του ζωϊκού βασιλείου ο αριθμός αυτός είναι διαφορετικός. Επί πλέον «το φύλο του κάθε ατόμου καθορίζεται από τα χρωματοσώματα του φύλου, (Χ και Υ), που είναι δύο από τα 46 χρωματοσώματα του ανθρωπίνου γενετικού υλικού. Ο τύπος 46ΧΥ καθορίζει το αρσενικό φύλο και ο τύπος 46ΧΧ το θηλυκό. Σε φυσιολογικές καταστάσεις, η μορφή και η λειτουργία των γεννητικών οργάνων και αδένων, (πρωτογενή χαρακτηριστικά του φύλου), είναι αντίστοιχα με το φύλο που καθορίζεται από τα χρωματοσώματα. Τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου, (στήθος, κατανομή τριχοφυίας κλπ), εμφανίζονται στην εφηβεία και είναι αποτέλεσμα της δράσης των ορμονών των ώριμων γεννητικών αδένων. Η λειτουργία των γεννητικών αδένων και στα δύο φύλα ρυθμίζεται από τις γεννητικές ορμόνες της υπόφυσης, (γοναδοτροπίνες), που ρυθμίζονται και αυτές από ανώτερα εγκεφαλικά κέντρα και τον υποθάλαμο. Τα δύο φύλλα διαφέρουν στον τρόπο έκκρισης των γοναδοτροπινών: στους άνδρες εκκρίνονται με συνεχή και σταθερό τρόπο, ενώ στις γυναίκες με κυκλικό τρόπο, που οδηγεί στην εμφάνιση του γυναικείου αναπαραγωγικού κύκλου»[11].

    Από όλα όσα παρά πάνω με άκρα συντομία αναφέραμε γίνεται πλέον κατανοητό ότι στις παρά φύσιν ομοφυλοφιλικές σχέσεις έχουμε συνειδητή διαστροφή της οντολογίας και της φυσιολογίας του ανθρώπου. Πόσο πιο ξεκάθαρα πρέπει να λεχθούν τα πράγματα;  

****

Ιατρική θεώρηση

    Είναι ανάγκη να δούμε το θέμα ομοφυλοφιλία και από την ιατρική και ειδικότερα από την ψυχιατρική του πλευρά, διότι παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία. Έγκυρες επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο, ή έστω κληρονομικό, (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι είναι μια επίκτητη σεξουαλική επιλογή, ένας επίκτητος σεξουαλικός προσανατολισμός, με την έννοια ότι αποκτάται κατά την διάρκεια της ζωής, και δεν προέρχεται από φυσική, ή και γενετική προδιάθεση. Η Ελληνίδα ψυχίατρος κ. Καλλιόπη Προκοπάκη σε σχετική μελέτη της αναφέρει ότι «μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιος βιολογικός παράγοντας, (ορμονικός, ανατομικός, χημικός, γεννητικός), που να προκαλεί άμεσα ή έμμεσα την ομοφυλοφιλία… Η ομοφυλοφιλία παγιώνεται ως σταθερή επιλογή συνήθως μετά το τέλος της εφηβείας».[12] Σημαντικό ρόλο στην παγίωση αυτή παίζουν εξωτερικοί παράγοντες, που προέρχονται από το κοινωνικό περιβάλλον, από τα μηνύματα τα οποία δέχονται οι νέοι από τα ΜΜΕ, ότι δήθεν η ομοφυλοφιλία είναι μια φυσιολογική σεξουαλική επιλογή, από τις φιλίες και τις συναναστροφές των, από την έμφυτη τάση και επιθυμία των νέων να δοκιμάσουν τα πάντα, όπως επίσης και σε καταστάσεις, στις οποίες υπάρχει μακροχρόνια έλλειψη του αντιθέτου φύλου.

    Γνωρίζουν, βέβαια, τα ίδια τα ομοφυλόφιλα άτομα ότι δεν μπορούν ουσιαστικά να «μεταβούν» στο άλλο φύλο, πιέζουν τον εαυτό τους να δεχτούν αυτή την αυταπάτη και τούτο τους γεννάει ψυχολογικά προβλήματα. Γι’ αυτό καταφεύγουν, είτε στην παράχρηση σωματικών οργάνων για την σεξουαλική πράξη, είτε για «τεκνογονία» μέσω υιοθεσιών ξένων παιδιών, ή παρένθετων μητέρων.

    Επίσης σχετικά με το ερώτημα, αν η ομοφυλοφιλία θεωρείται από την ψυχιατρική επιστήμη ως ψυχιατρική νόσος, η κ. Προκοπάκη στην ίδια αυτή μελέτη της αναφέρει ότι «η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή, (κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας), στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952». Στη συνέχεια «από την δεκαετία του 1980, σταδιακά ‘αποϊατρικοποιήθηκε’, καθώς ο χαρακτηρισμός της ως ‘νόσου’ θεωρήθηκε από τα ομοφυλοφιλικά κινήματα ως νέο στίγμα».

    Δυστυχώς στα μισά του 20ου αιώνα, όταν άρχισε να διαφαίνεται  η σύγχρονη ηθική παρακμή, διεφθαρμένοι επιστήμονες αποχαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία ως ψυχοσωματική παθολογική κατάσταση. Συγκεκριμένα το 1972 πραγματοποιήθηκε στο Ντάλας των ΗΠΑ, το ετήσιο Συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης. Εκεί κάποιος ομιλητής, ονόματι Τζόν Φρίερ, καθηγητής της ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Temple, δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος ο ίδιος, «κήρυξε» την ομοφυλοφιλία «αθώα» από ψυχοπαθολογικής απόψεως. Οι σύνεδροι δέχτηκαν την άποψή του και την όρισαν ως «ατομική επιλογή»! Αλλά «αξίζει, νομίζω να διαβάσει κανείς το άρθρο του BRIAN CLOWES, Το ομοφυλοφιλικό πραξικόπημα της αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας στο ηλεκτρονικό περιοδικό Wanderer (thewandererpress. com), για να καταλάβει με τι μεθόδους το παγκόσμιο σύστημα προωθεί την ομοφυλοφιλία. Ας θυμηθούμε τους κοκκινοφρουρούς του Μάο Τσε Τουγκ, …και τους κουκουλοφόρους-αναρχικούς της Ν. Τάξεως που ισοπεδώνουν, όταν...χρειάζεται, τα πάντα)».[13] Ο αποχαρακτηρισμός της ως ψυχοσωματική διαταραχή και σεξουαλική διαστροφή, έγινε με αυτόν τον τόσο «απλό» και «επιστημονικό» τρόπο! Αυτήν την θεατρινίστικη «παράσταση» επικαλούνται οι κατοπινοί θιασώτες του σοδομισμού, για να στηρίζουν την «φυσιολογικότητά» τους και οι νομοθέτες να νομοθετούν υπέρ αυτής. Σήμερα η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται σεξουαλική διαστροφή, δεν αποτελεί αδίκημα και ψηφίζονται συνεχώς νόμοι, που ισχυροποιούν τη θέση των ομοφυλοφίλων στην κοινωνία.

    Παρά το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον ψυχιατρική διαταραχή, ωστόσο πολλές πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει ότι οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό. Επίσης οι ομοφυλόφιλοι άνδρες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως σύφιλη, γονόρροια, ηπατίτιδα B και C, έρπητα γεννητικών οργάνων και AIDS, καθώς και ορισμένους τύπους καρκινωμάτων. Οι πρώτες περιπτώσεις AIDS αναφέρθηκαν το 1981 σε νέους άνδρες ομοφυλοφίλους. Έχει σημασία επίσης να τονιστεί ότι η παράχρηση άλλων σωματικών οργάνων, οδηγεί συχνά σε ανεπανόρθωτες βλάβες στη λειτουργία τους. Η πιο συνηθισμένη είναι η κακοποίηση του εντέρου και η απώλεια κοπράνων, κάτι πολύ σύνηθες στα ομοφυλοφιλικά άτομα! Και όχι μόνον αυτό. Ο εντερικός σωλήνας περιέχει από τη φύση του εκατομμύρια μικρόβια, παθογόνα και μη και πολύ επικίνδυνα βακτήρια, με τρομακτικά και ολέθρια αποτελέσματα! Πολλά από αυτά προκαλούν τουλάχιστον πέντε τύπους καρκίνων, όπως του προστάτη, των στοματικών και φαρυγγικών  κοιλοτήτων κ.α.

****

Ιστορική θεώρηση

    Χωρίς να χρειάζεται να μακρηγορούμε, η ομοφυλοφιλία, μπορεί να είναι πανάρχαιο φαινόμενο, σύμπτωμα της μεταπτωτικής κατάστασης του ανθρώπου, αλλά πάντοτε στο παρελθόν, μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες, θεωρούνταν όχι μόνο διαστροφή, αλλά και  όνειδος, σε όλες τις κοινωνίες. Οι πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων έχουν μείνει στην ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή και συνώνυμες με την ακολασία. Το ίδιο και η ειδωλολατρική Βαβυλώνα.

    Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μεν το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας, αλλά ουδέποτε έγινε αποδεκτό, ως «φυσιολογική κατάσταση». Νόμοι έθεταν σοβαρούς περιορισμούς σε δεδηλωμένους ομοφυλόφιλους. «Τους παθητικούς ομοφυλόφιλους τούς αποκαλούσε χλευαστικώς “κίναιδους”, δηλαδή αυτούς, πού “κινούν τήν αιδώ”, πού προκαλούν ντροπή καί αποτροπιασμό. Επίσης τούς αποκαλούσε ανδρογύναια, γύνανδρους, ημίανδρους, ημίγυνους, πόρνους, “ομοτέχνους εταίραις”. Ο δέ Αριστοφάνης, πού ήταν ιδιαίτερα καυστικός, εξαπέλυε εναντίον τους, προκαλώντας εκρήξεις γέλωτος καί χλευασμών τού λαού στα θέατρα, επικλήσεις ως χάονες καί αρσενικές πόρνες»[14].

    Ο ρήτορας Αισχίνης, στον λόγο «Κατά Τιμάρχου»  αναφέρει διεξοδικά όλα τα μέτρα, που ο αρχαίος νομοθέτης είχε λάβει, για να περιφρουρήσει την αρετή των νεαρών αρρένων Αθηναίων. Η ξεκάθαρη διατύπωση του Αισχίνη δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις. Οι Αθηναίοι όχι μόνο δεν αποδέχονταν ως φυσιολογικές τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αλλά αντίθετα είχαν θεσπίσει βαρύτατες κυρώσεις για όσους έρχονταν σε επαφή με ομοφυλόφιλους. Δεν τους επιτρέπονταν να  αναλάβουν κανένα δημόσιο λειτούργημα με τους νόμους του Σόλωνος.      

    Στους Εβραίους υπήρχαν συγκεκριμένες διατάξεις του μωσαϊκού νόμου, οι οποίοι, όχι απλά στιγμάτιζαν την ομοφυλοφιλία ως αφύσικη, αλλά και μισητή από το Θεό πράξη και γι’ αυτό προβλέπονταν αυστηρές ποινές.[15]!

    Στα ρωμαϊκά χρόνια, στην τέλεια παρακμή της ρωμαϊκής κοινωνίας, η ομοφυλοφιλία είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις και είχε ταυτιστεί με την διεφθαρμένη αυτοκρατορική εξουσία. Παρά το γεγονός ότι ο λαός βρισκόταν σε ηθική κατάρρευση, εν τούτοις ουδέποτε διανοήθηκε να θεωρήσει την ομοφυλοφιλία ως «φυσική».

    Το ίδιο και στο Βυζάντιο και την μεσαιωνική Ευρώπη η ομοφυλοφιλία θωρούνταν βδελυρή ανωμαλία και τιμωρούνταν από την κρατική εξουσία και την Εκκλησία με βαρύτατα επιτίμια. Οι Πατέρες της Εκκλησίας έγραψαν περισπούδαστες μελέτες, αποδεικνύοντας την δαιμονική της υφή.

    Η ομοφυλοφιλία έλαβε μεγάλες διαστάσεις, χωρίς όμως να γίνει θεσμός στους νεώτερους χρόνους στην Ευρώπη, όταν οι Ευρωπαίοι έλαβαν αποστάσεις από τη θρησκεία.

****

Κοινωνιολογική θεώρηση.

    Το ότι η σεξουαλική αυτή διαστροφή πλήττει καίρια τον θεσμό της οικογένειας μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Όπως είναι γνωστό η οικογένεια αποτελεί το θεμελιώδες κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η ίδια η κοινωνία σε σμικρογραφία. Όταν λοιπόν έχουμε υγιείς οικογένειες, έχουμε υγιές κοινωνικό σύνολο και αντίστροφα. Μεγάλοι παιδαδωγοί και ψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι ο ρόλος της μητέρας είναι αναντικατάστατος για την ομαλή πνευματική και ψυχική ανάπτυξη και ανατροφή του παιδιού και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από έναν άνδρα, όπως αυτό συμβαίνει σε μια ομοφυλοφιλική σχέση «γάμου», όπως επίσης και το αντίστροφο. Ο ρόλος του πατέρα δεν μπορεί να υποκατασταθεί από μια γυναίκα, όπως αυτό συμβαίνει με τον «γάμο» μεταξύ γυναικών. Και τούτο διότι πέραν των άλλων, ο ψυχικός κόσμος της γυναίκας είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν του ανδρός, έτσι ώστε οι δύο ψυχικοί κόσμοι να αλληλοσυμπληρώνονται και να δημιουργούν την ιδανική οικογενειακή ατμόσφαιρα, η οποία είναι τελείως απαραίτητη για την ομαλή ψυχική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού.

    Η στοργή της μητέρας προς το παιδί, λέγουν οι παιδαγωγοί, είναι τόσο αναγκαία, όσο και η τροφή, ιδίως κατά τα πρώτα έτη της ζωής του. Όπως η στέρηση της τροφής εμποδίζει την ανάπτυξη του παιδιού, έτσι και η απουσία της μητρικής στοργής, φέρνει το παιδί σε ψυχικό μαρασμό, ο οποίος αντανακλά και στη σωματική του ανάπτυξη. Κάθε παιδί, από τις πρώτες ημέρες της ζωής του, έχει ισχυρό πόθο για τρυφερότητα και εξωτερίκευση της μητρικής αγάπης. Γι’ αυτό και διάφοροι επιστήμονες, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η μητρική αγάπη είναι αναντικατάστατη. Επίσης ο πατέρας έχει να παίξει ένα σπουδαιότατο και πολυδιάστατο ρόλο μέσα στο χώρο της οικογένειας. Ο νέος βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα το πρότυπό του, το ιδεώδες του. Αγαπάει τον πατέρα του σαν βοηθό και ήρωά του. Είναι το πρόσωπο που υπερέχει, που ενσαρκώνει την δύναμη και την σοφία, κοντά στο οποίο η μητέρα νιώθει σωματική και ψυχική πληρότητα και παράλληλα εξασφαλίζει στο παιδί την απαραίτητη για την ανάπτυξή του κοινωνική ασφάλεια. Είναι το πρόσωπο, που στηρίζει το κύρος της μητέρας στο έργο της αγωγής του παιδιού. Είναι λοιπόν ολοφάνερο, ότι επειδή στις ομοφυλόφιλες σχέσεις «γάμου» δεν υπάρχουν οι παρά πάνω προϋποθέσεις, δεν μπορούν να προέλθουν υγιείς ψυχικά και ολοκληρωμένες προσωπικότητες.         

    Πέραν αυτού οι «γάμοι» μεταξύ ομοφυλοφίλων, ως αποτελούσες φοβερότατη αμαρτία, δεν έχουν την ευλογία της Εκκλησίας, στερούνται την ευλογία του μυστηρίου του γάμου και της Χάριτος του Θεού και γι’ αυτό δεν ευδοκιμούν. Σύμφωνα με μια στατιστική μελέτη στις Η.Π.Α. ανάμεσα σέ άτομα πού σύχναζαν σέ χώρους διασκέδασης ομοφυλοφίλων τό 72% των ομοφυλοφίλων ανδρών ανέφεραν πάνω από 100 ερωτικούς συντρόφους, τό 41% πάνω από 500 καί τό 27% πάνω από 1000. Ενώ τό 74% ανέφερε ότι οι περισσότεροι από τούς μισούς ερωτικοί σύντροφοι, τούς ήταν άγνωστοι. Τα παρά πάνω στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι οι σχέσεις αυτές είναι ως επί το πλείστον πρόσκαιρες και εφήμερες, αποβλέπουν κυρίως σε μια πρόσκαιρη ηδονιστική ικανοποίηση, δεν αντέχουν στο χρόνο, εύκολα διαλύονται και καταλήγουν στο «διαζύγιο», ακριβώς γιατί δεν έχουν την ευλογία του Θεού. 

    Πέραν αυτού οι ομόφυλες σχέσεις γάμου, πλήττουν καίρια την τεκνογονία και οξύνουν το δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 21, παράγραφος 1 προβλέπει ότι: «η οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους». Ωστόσο «γάμος» μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου και «συντήρησις» του Έθνους, είναι έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους. Ειδικοί επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το δημογραφικό πρόβλημα επισημαίνουν ότι ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα έχει κατέβει στο (1-1,3). Είναι δηλαδή εφιαλτικά χαμηλός στην ελληνική οικογένεια. Σύμφωνα με αυτόν τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων, (αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι), θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια. Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη: κάθε δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού χωρίς να «βγαίνουν οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης. Επομένως ο χρόνος για μια συνολική Πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος, ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική, είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Δυστυχώς η Πολιτεία κανένα δραστικό και αποτελεσματικό μέτρο δεν έλαβε μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να κωφεύει και να αδιαφορεί απέναντι σ’ όσους επισημαίνουν την δραματική αυτή κατάσταση. Μάλιστα αντί να ενθαρρύνει τις Ελληνικές Οικογένειες για ένα τρίτο παιδί με γενναίες φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλα οικονομικά κίνητρα, κάνει το εντελώς αντίθετο.

    Το δημογραφικό πρόβλημα γίνεται ακόμη οξύτερο, αν συνδυαστεί με την αθρόα λαθρομετανάστευση, οπότε το όλο θέμα παίρνει πλέον διαστάσεις εθνικής τραγωδίας. Παραμένει μέχρι σήμερα, παρά τις επισημάνσεις των ειδικών, ένα μείζον και φλέγον ζήτημα, που έχει ανάγκη αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως. Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί να διασπάσει την συνοχή του ελληνικού λαού, υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας ταυτότητος και ιδιοπροσωπίας και οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος. Όπως αποκαλύπτουν οι ειδικοί, με βάση αποδεικτικά στοιχεία και ντοκουμέντα, η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται από ξένες δυνάμεις ανομολόγητα ως γεωπολιτικό όπλο, με στόχο την διαμόρφωση νέων δεδομένων στον ελληνικό χώρο, με την μαζική εγκατάσταση ξένων πληθυσμών, που δεν έχουν καμία σχέση ή συνάφεια με τον Ελληνικό Λαό. Συνδέεται ειδικότερα με τις νέο-Οθωμανικές φιλοδοξίες της Άγκυρας, που έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τη διάσπαση της εθνικής μας συνοχής και την αποδυνάμωση της Ελλάδος. Δεν αποτελεί γι’ αυτό έκπληξη το γεγονός, ότι η Άγκυρα αρνείται συστηματικά κάθε συνεργασία για τον έλεγχό της από το έδαφός της. Αντιθέτως έχει καταστεί εφαλτήριο και άμεσος συνεργός, ενός ασταμάτητου κύματος Μουσουλμάνων προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Που οδηγεί αυτή η κατάσταση; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να αντιληφθεί, ότι η περίεργη ανοχή που έχει επιδειχθεί μέχρι τώρα από το κράτος και εξακολουθεί ανευθύνως να επιδεικνύεται από τις Ελληνικές Πολιτικές ηγεσίες και δυνάμεις, οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος και την καταστροφή της ως έθνους.

****

Επίλογος

    Θεωρούμε ότι με την παραπάνω σύντομη μελέτη μας δώσαμε στον αναγνώστη κάποια ουσιώδη στοιχεία, ικανά να αποδείξουν ότι η ομοφυλοφιλία, σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι «ειδικοί» και οι θιασώτες της, είναι μια πολύπτυχη και πολυεπίπεδη διαταραχή, με θεολογικές, πνευματικές, ηθικές, ιατρικές, ιστορικές και κοινωνικές διαστάσεις. Επαναλαμβάνουμε ότι η απόφαση του κ. Μητσοτάκη και της Κυβέρνησης να θεσπίσει τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων «ζευγαριών» και το χειρότερο, την υιοθέτηση αθώων και ανυπεράσπιστων παιδιών από αυτά, είναι μια ολέθρια κυβερνητική επιλογή, καθ’ όσον αυτή έρχεται σε τελεία αντίθεση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, με τα ήθη και έθιμα της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά και με το ανέκαθεν ισχύον Οικογενειακό Δίκαιο στον νομικό μας πολιτισμό. Στο όνομα της ισότητος και της αποδοχής της διαφορετικότητος συντελείται η διάλυση του θεσμού της οικογένειας και η αποδόμηση αιώνιων αξιών και αρχών της Ορθόδοξης Πίστης και των Παραδόσεων του Ελληνικού Έθνους.

    Είναι υποκρισία να επικαλείται η κυβέρνηση δικαιώματα και ελευθερίες, καθ’ ον χρόνον στερεί το αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών ομοφυλοφιλικών «ζευγαριών», να αναπτυχθούν και να μεγαλώσουν σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον με πατέρα και μητέρα. Είναι υποκρισία να μιλούν για δικαιώματα των ομοφυλοφίλων «ζευγαριών» και την ίδια στιγμή να αγνοούν τους ψυχοσωματικούς κινδύνους και τις τραυματικές εμπειρίες στο  σχολικό και το κοινωνικό περιβάλλον, που θα βιώσουν  τα παιδιά, που θα τεκνοθετηθούν από τέτοια «ζευγάρια». Είναι υποκρισία να μιλούν για δικαιώματα και ελευθερίες, καθ’ ον χρόνον παραβιάζουν κατάφωρα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών.

    Κλείνουμε με την αναγκαία επισήμανση, ότι η κριτική μας δεν στρέφεται κατά των προσώπων, αλλά κατά της αμαρτίας, του πάθους της ομοφυλοφιλίας, χωρίς καμιά διάθεση ρατσισμού και ύβρεων, ακολουθώντας την τακτική της Εκκλησίας μας: «αγαπούμε τον αμαρτωλό, πολεμούμε την αμαρτία»! Η κριτική μας και η παράθεση πηγών και στοιχείων είναι προϊόν αγάπης μας προς τους αδελφούς μας, οι οποίοι  έπεσαν θύματα του «απ’ αρχής ανθρωποκτόνου»[16]. Η προτροπή μας προς τους εν λόγω αδελφούς μας είναι η μετάνοια, διότι υπάρχει θεραπεία στο αμαρτωλό αυτό πάθος. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έγραψε: «Μακάριος είναι όποιος εγκατέλειψε τη ζάλη της μέθης του και είδε σε άλλους, ποια είναι η αχόρταγη κραιπάλη του. Διότι τότε θα γνωρίσει την αισχύνη του. Όσον καιρό όμως φέρει κανείς την κραιπάλη της μέθης των αμαρτιών του μαζί του, όλα όσα πράττει του φαίνονται ευπρεπή»[17].

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

---

[1] https://www.nikh.gr/arthra/arthra/787-gamos-omofylon-nikh

[2] Προς τους πολεμούντας τον μοναχικόν βίον, Γ΄, PG 47,362.

[3] Προς τους πολεμούντας…ο.π., PG 47,360.

[4] Προς Ρωμαίους Ε΄, PG 60,416-420.

[5] Προς Ρωμαίους Ε΄, PG 60,417-418.

[6] Λόγος στηλιτευτικός κατά ευνούχων ΙΘ΄, PG 77,1108-1109.

[7] Μεγ. Βασιλείου, Κανών Ζ΄, Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, Εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ.593.

[8] Μεγ. Βασιλείου, Κανών ΞΒ΄, Νικοδήμου Αγιορείτου…ο.π. σελ.622.

[9] Νικοδήμου Αγιορείτου…ο.π. σελ.594.

[10] Ρωμ.6,23

[11] Grumbach MM, Styne DM. Puberty: ontogeny, neuroendocrinology, physiology and disorders. In: Willson & Foster (eds): Williams textbook of endocrinology 8th ed . ,Sauders Company 1992 και https://www.xfe.gr/iatrika-dedomena-omofylofilia/

[12] https://www.orp.gr/wordpress/?p=597

[13] https://orthros.eu/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1/2011-03-15-02-15-40/953-%CE%BF%E1%BC%B1-%E1%BC%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%AE%CE%BD-%E1%BD%81%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%AF-%CF%84%CE%AE%CE%BD-%E1%BC%90%CE%BD-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%E1%BF%B7-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82.html

 https://agonistes.gr/2017/10/07/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD/

[14]Παναγιώτης Κυριακόπουλος Δικηγόρος – Φιλόλογος https://www.ksipnistere.com/2024/01/%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%b1%cf%81.html

[15] Διήγηση των Σοδόμων Γένεση ιθ 1-19,Λευϊτικό ιη 22,κ 13 κ.α.

[16] Ιωάν.8,44

[17] Βλ. Αγίου Ισαάκ Σύρου, ΝΕ΄. Περί παθών, Φιλοκαλία, ΕΠΕ, τόμος 8Β, σελ. 318.