Κυριακή των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«…ἔλαβον, καί ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρά σοῦ ἐξῆλθον, καί ἐπίστευσαν ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας». Ἡ θεία αὐτή ἀποκάλυψις, ἡ ἐν ἀληθείᾳ πεποίθησις ὅτι ὁ Χριστός ἐξῆλθε ἀπό τούς κόλπους τοῦ Πατρός καί ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, εἶναι ζήτημα αἰωνίου ζωῆς. Ἀντίθετα ἡ ἀπόρριψις τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, συνεπάγεται  αἰώνιον θάνατον. Ἡ ἀπείθεια στόν Υἱόν, ὁδηγεῖ τόν ἀπιστοῦντα, στήν αὐτοκαταστροφή· καί ἐπισύρει τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ πού μένει ἐπ’ αὐτόν.

Συνεπῶς, ἡ μεγάλη ἀντίπαλος τῆς ἀλήθειας, αὐτή πού τραβᾶ σήμερα τούς ἀνθρώπους στήν ἀπώλεια, εἶναι ἡ πλάνη. Ἐξαιτίας της, κυριάρχησε στίς ψυχές τῶν ραθύμων ἡ σκοτεινή ἄγνοια καί τούς ἀποξένωσε ἀπό τόν Θεόν καί τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Αὐτοί, δέν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό, τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀναγέννησε καί μᾶς φώτισε. Νομίζουν πώς οἱ μαρτυρίες τῆς Γραφῆς περί Θεοῦ, δέν ἀφοροῦν αὐτούς καί βλασφημοῦν τήν περί Θεοῦ διδασκαλία, ἀφοῦ ἀπαρνοῦνται τήν ἀληθινή καί μέ ἐπίγνωση εὐσέβεια.

Ἐν τούτοις, σεβαστή γερόντισσα, οἱ Πατέρες σήμερα καί πάντοτε, διδάσκουν ὅτι: «ἡ ἀληθινή πίστη περί Θεοῦ καί ἡ ἀπλανής γνώση τῶν ὄντων, ἀποτελοῦν τήν τέλεια Ὀρθοδοξία τῶν δογμάτων». Γι’ αὐτό καί ἐμεῖς σήμερα, στήν Θεία Λειτουργία, ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, δοξολογοῦμε καί ὁμολογοῦμε καί ψάλλοντες ἀναφωνοῦμε: «Δόξα Σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα Σοι».

Αὐτά, ἀδελφοί, θέσπισαν οἱ Πατέρες μας οἱ Ἅγιοι, τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού ἑορτάζουμε σήμερα. Ἀκατάκριτη καί ἀδιάβλητη ἡ ζωή τους, ἡ φλογερή τους πίστη στόν Χριστόν, ἡ ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα καί ἡ ἄφατη ἀγάπη τῆς καρδιᾶς· ὁδήγησαν τόν ἁγιασμένο Νοῦ τους, νά γράψουν ἀκριβέστατα, τήν ἀλήθεια· παραδίδοντας στήν ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς πνευματοφόρου πίστεώς μας.

Συγγράφουν λόγους, ἀθανάτου πηγῆς αἰωνίου, ἐν Ἀγίῳ Πνεύματι, μέ σκοπό καί στόχο γιά ὑπενθύμιση καί ὠφέλεια, ὅλων ἡμῶν καί εἰς τούς αἰῶνας. Ὑπακούουν στόν λόγο τοῦ Πατρός· πού δεικνύει τόν Υἱόν· καί ὁ Υἱός πέμπει τό Ἅγιον Πνεῦμα· «ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται», στόν κόσμον.

Συνέπεια τῆς γραφῆς τῶν Πατέρων, ἡ μετοχή καί κοινωνία ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, στήν προσκύνησιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ· ἡ ἀπόκτησις τῶν ἀρετῶν, ὥστε ὁ κάθε πιστός προσκυνητής, νά ἀντιγράφει τά πάθη καί τήν ζωή τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι ὄντως ἡ ἀληθινή μετάνοια πού διαρκεῖ ἐφ’ ὅρου ζωῆς.

Ἀποφεύγεται ἔτσι νά καταδικαστοῦμε ἐξ’ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς λήθης τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ. Ἀποδεικνύεται ἐν τοῖς πράγμασι, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, εἶναι καί σήμερα καί αὔριο, ἐφικτόν, ἅγιον κατόρθωμα ἐν Χάριτι· ὅπως διαχρονικά μαρτυροῦν οἵ Ἅγιοι, 318 Πατέρες.

Ἀδελφοί μου, ἐπιγνῶμεν τοῦ μυστηρίου τήν δύναμιν, δηλαδή τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐν Χριστῷ. Ἀρνούμαστε τό δικό μας θέλημα, ποιοῦντες παντοῦ καί πάντοτε τό Ἅγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό τέλειον καί δίκαιον, ὡς μέλη, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἁγιασμένα, ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Γνωρίζουμε ὅτι, ὅλους μᾶς ἀγαπάει ὁ Χριστός καί ὅλους μᾶς ζωοποεῖ, ἐάν μείνουμε στήν ὀρθόδοξη πίστη καί τηροῦμε τά ὀρθόδοξα δόγματα· τίς ἐντολές. Ὀφείλουμε νά δεχόμαστε καί νά ἀσπαζόμαστε τίς ἅγιες καί οἰκουμενικές συνόδους· τήν ἐν Νικαίᾳ τῶν Τριακοσίων δέκα ὀχτώ Θεοφόρων Πατέρων, κατά τοῦ θεομάχου Ἀρείου, πού σατανοκίνητος, βλασφημοῦσε ὑποβιβάζοντας ἀσεβῶς σέ κτῖσμα, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί κατατέμνοντας σέ κτιστά καί ἄκτιστα, τήν ἐν Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι, προσκυνουμένη μία Θεότητα.

Ἀγκαλιάζουμε καί ὅλες τίς ἄλλες οἰκουμενικές συνόδους, ὅπως τίς δέχεται ἡ Ἁγία μας Ὀρδόδοξος Ἐκκλησία καί ἀπορρίπτουμε μετά βδελυγμίας κάθε παρέκκλιση· κάθε δαιμονικό τῦφο, ὅπως τό ἀλάθητο οἱουδήποτε ἀνθρώπου· ἤ καί κάθε πρωτεῖο ἐξουσίας στήν ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὁ Ἀλάθητος εἶναι μόνον ὁ Χριστός· μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τῇ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· καθώς καί πρωτεύων ἐν πᾶσι, ὁ Ἰησοῦς· καί ἐμεῖς πιστεύουμε σέ Ἕνα Θεόν τρισυπόστατον καί παντοδύναμον. Μονάς ἐν Τριάδι· Τριάς ἐν Μονάδι. Τό τί ὑπάρχει στόν Θεό Πατέρα καί στόν Θεάνθρωπο Χριστό, τό γνωρίζουμε ἐκ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, τό ὁποῖο «δέδωκεν ἡμῖν».[1]

Ὁ Σωτῆρας ἐκπλήρωσε τήν ὑπόσχεση νά ἀποστείλλει στούς μαθητές Του, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἔκτοτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐνοικεῖ στήν Ἐκκλησία, καί μέ τήν χαρισματική δύναμή Του ἁγιάζει, φωτίζει, καί σώζει ὅλα τά ἀληθινά μέλη της. Ἐννοεῖται πώς στόν ἁγιασμό τοῦ ἀνθρώπου, συμβάλλει καί ὁ Θεός Πατήρ καί ὁ Θεός Υἱός, ἀφοῦ τά πάντα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἐκ τοῦ Πατρός, διά τοῦ Υἱοῦ, ἐν Πνεύματι Ἀγίῳ.

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μέγας, γράφει: «Ἡ διδομένη Χάρις καί δωρεά, δίδεται διά τῆς Ἁγίας Τριάδος, παρά τοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»[2]. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἀδελφοί, ἦταν ἕνας ἐκ τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού ἑορτάζουμε σήμερα.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ὅτι ἡ πρώτη Ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδος τῶν 318 θεοφόρων Πατέρων, ὅπως καί οἱ ἄλλες Οἰκουμενικές Σύνοδοι, πού δέχεται ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι πνευματέμφορες· Πνεύματι Ἁγίῳ, καθοδηγούμενες· καί ὁ ἀρνούμενος αὐτές, καταντᾶ πνευματομάχος· ἀρνητής τῆς Ἁγίας Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος· ἐχθρός τοῦ Θεοῦ, συνοδοιπόρος καί συγγενής τοῦ Σατανᾶ, σατανοκίνητος.

Δέν ὑπάρχει λοιπόν ἀνθρώπινο ἔργο πού θά μποροῦσε νά σώσει τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν θάνατο καί τόν διάβολο. Ἀκόμη κι ἄν ὅλες οἱ πράξεις τῶν ἀνθρώπων εἶχαν ὡς μοναδικό  στόχο τους τή σωτηρία καί συναθροίζονταν σέ μία τεράστια πράξη καί πάλι δέν θά μποροῦσαν τίποτε νά ἐπιτύχουν. Πόσο μᾶλλον ἡ βλακώδης θεώρησις, τινῶν ἀνοήτων, τῆς λεγομένης μετά- ἄνθρωπον ἐποχῆς. Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο, ξεπερνᾶ ἄπειρες φορές ὅλες τίς δυνάμεις καί πράξεις τῆς Ἐπιστήμης, τῆς τέχνης, τῆς κουλτούρας, τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς τεχνολογίας καί φιλοσοφίας. Εἶναι ἀποκλειστικό ἔργο τῆς ἀγαθότητος, τῆς ἀγάπης καί τῆς παντοδυναμίας τοῦ Χριστοῦ.

Συνεπῶς ἡ μοναδική ἀνθρώπινη πράξη πού ἔχει σημασία εἶναι ἡ πίστη στόν Θεάνθρωπο, ἡ πίστη στό ἔργο τῆς σωτηρίας πού Ἐκεῖνος ἐπετέλεσε καί ἐξακολουθεῖ ἀδιάκοπα νά ἐπιτελεῖ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ· τῇ συμβολῇ καί τῶν Ἁγίων 318 θεοφόρων Πατέρων καί τῶν Πατέρων ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Στόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν, ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Δύναμις καί ἡ Βασιλεία, στούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Α’ Ἰωάν.4,13) καί (Α’ Κοριν.2, 12)

[2](Μ. Ἀθανασίου ἐπιστολή, πρός Σεραπίωνα1,30 PG 26 600 CD)