Καλόν φέρουσι καρπόν οι σεμνοί τρόποι.

Καλόν φέρουσι καρπόν οι σεμνοί τρόποι.(Μένανδρος)

 (ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Π.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ)

Τραγελαφική, η θεατρική παρουσία αλλόκοτων ρασοφόρων, που πλημμυρισμένοι  “χαρά” και  ανείπωτη ευφροσύνη, γίνονται  πρωταγωνιστές μιας οιονεί καρναβαλικής παράστασης,  σε μια από τις πιο ιερές στιγμές  του Ορθόδοξου ημερολογιακού έτους.

Ακούμε «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.».

Πρώτη Ανάσταση Μεγάλο Σάββατο πρωί. Και ο σκανδαλισμός προ των πυλών.

Κληρικοί που ξεπετάγονται απότομα κι εκρηκτικά μέσα απ’ την Ωραία Πύλη , χοροπηδώντας σαν αμνοερίφια και κραδαίνοντας το πανέρι με τα βάγια ή τις δάφνες πάνω απ’ τα κεφάλια των πιστών.

Άλλοι πάλι είπαν να κερδίσουν την πρώτη θέση στα charts, μπαινοβγαίνοντας με πατίνια σκορπώντας τα άνθη πέρα δώθε. Κι αν κάποιος ευλαβής τολμήσει και σκύψει να μαζέψει καμιά δάφνη, μπορεί να βρεθεί με πατημένο δάχτυλο από τροχό.

Η πρώτη Ανάσταση του Κυρίου, όντως συνοδεύεται σε πολλές εκκλησίες από το χτύπημα των στασιδιών.

Έθιμο που παραπέμπει στο Χριστό που με την Ανάστασή του, σπάει τα δεσμά του Άδη και του Θανάτου, ενώ την ίδια ώρα σεισμός ταρακούνησε συθέμελα τη γη.

Έθιμο, όχι Κανόνας της εκκλησίας. Ούτε δόγμα.

Λαϊκοί και κληρικοί  όχι μόνο να χτυπούν στασίδια , αλλά μόνο βαριοπούλες δεν έκαναν χρήση , να γκρεμίζουν ντουβάρια, στασίδια αλλά και την ίδια την Αγία Πρόθεση.

Εθεάθησαν σε ναούς κληρικοί να χτυπούν βαλίτσες πάνω σε ντουλάπια του ιερού. Να κραυγάζουν σαν δαιμονισμένοι και αφιονισμένοι μπροστά απ’ το πάνσεπτο μνήμα του Παναχράντου Χριστού μας.

Σε υπαίθριους χώρους, πόλεμος με πυρομαχικά και ακρωτηριασμένοι πιστοί,  χύνουν αίμα θυσίας (όχι για τον Χριστό).

Και ο αντίδικος χαίρεται και το διασκεδάζει. Χαίρεται κι ευφραίνεται που η στιγμή της ήττας του, γίνεται αφορμή για δαιμονισμό λαϊκών, κληρικών και βεβήλωση των Ιερών Ναών.

Κι έτσι,  μια τόσο ιερή στιγμή γίνεται αφορμή πτώσης του ανθρώπου. Τη στιγμή που πρέπει να σκιρτά η καρδιά, τα μάτια να βρέχουν το μωσαϊκό του Ιερού Ναού , η ψυχή προσευχόμενη να αποτείνεται στον Ελεήμονα Κύριο και να ευγνωμονεί , να δέεται για τους κεκοιμημένους και να δοξάζει τον Παντοκράτορα, αυτή τη στιγμή, παραδίδεται σε ασεβείς εξαλλοσύνες και εκφάνσεις δαιμονικής συμπεριφοράς. Νομίζει πως έτσι τιμά τον Κύριο αλλά τελικά η τιμή αποδίδεται αλλού. 

Κάθε Κυριακή δεν “αναστήνεται” ο Κύριος; Ας το εφαρμόσουμε λοιπόν τακτικότερα .

Μη γένοιτο.

Αναρωτιέται κανείς τι έπραξαν αυτοί οι ιερείς στους καιρούς της πανδημίας. Σφράγισαν ναούς;

Φόρεσαν το φίμωτρο και αφιερώθηκαν στην κατ’ όικον προσευχή; Ή γεύτηκαν την όντως χαρά της τέλεσης Ιερών Ακολουθιών  και μετοχής στα Άχραντα Μυστήρια;

Χαρά επίδειξης , υπερηφάνειας  και κενοδοξίας;

Ή η όντως χαρά της Αναστάσεως , που δεν χρειάζεται θεατρινισμούς , φτιασιδώματα και αλλόκοτα καμώματα. Μόνο  ιλαρό πρόσωπο και ψαλμό εύηχο και δυνατό.

Αντιστάθηκαν  στην  δίωξη του Χριστού και της Εκκλησίας Του ή  μιμήθηκαν τον Ιούδα και τον αριστερό ληστή;

Αναρωτιέται κανείς.

Ο Ναός είναι τόπος ιερός. «ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ᾿ ἢ οἶκος Θεοῦ, καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ» (Γένεσις, κεφ. κη΄, 10).

Μένουμε όσο πιο πολύ μπορούμε όρθιοι, σιωπηλοί και αφοσιωμένοι στην προσευχή, χωρίς να σχολιάζουμε ή να συζητούμε. Πόσο μάλλον  να κραυγάζουμε με άναρθρες κραυγές και να βανδαλίζουμε ,  καμώνοντας πως χαιρόμαστε για την νίκη επί του θανάτου.

 Μπαίνουμε μέσα «ευπρεπώς ενδεδυμένοι», με σιωπή και με ευλάβεια προσκυνούμε τις άγιες εικόνες.Καθόμαστε σε στάση ευλάβειας και προσοχής.

Και όταν το έθιμο καλέσει, τότε βανδαλίζουμε. Βεβηλώνουμε Ιερούς Ναούς. Πυρπολούμε γεμάτοι μίσος κι εκδικητικότητα  ομοιώματα του Ιούδα.

Και ο Πέτρος «ἐπάταξεν εἷς τις ἐξ αὐτῶν τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως καὶ ἀφεῖλεν αὐτοῦ τὸ οὖς τὸ δεξιόν» (εκτύπησε με μάχαιρα τον δούλον του αρχιερέως και του απέκοψε το δέξι αυτί).

Δεν ακούμε τη συγχωρητική φωνή του Κυρίου « … ἐᾶτε ἕως τούτου· καὶ ἁψάμενος τοῦ ὠτίου αὐτοῦ ἰάσατο αὐτόν·»  (φθάνει έως εδώ, μη προχωρείτε άλλο. Και αφού άγγιξε το αυτί του δούλου, τον εθεράπευσε)  (Λουκ. 22,50-51).

Θυμός, μίσος, αναστάτωση , εκδικητικότητα , αταξία.

Δεν ταιριάζουν όλα αυτά την άγια μέρα του Μεγάλου Σαββάτου. Παρά μόνο χαρμολύπη.

Χαρά για το έλεος του Κυρίου και λύπη για το χάλι μας και την αμαρτωλότητά μας.

Που όσο αναπνέουμε σταυρώνουμε και προδίδουμε τον Χριστό.