Προσπάθεια φιμώσεως τῶν Ἁγιορειτῶν!

Προσπάθεια φιμώσεως τῶν Ἁγιορειτῶν!

Τοῦ κ. Γεωργίου Κ. Τραμπούλη, θεολόγου

Πολλαπλά ἦταν τά μηνύματα πού στάλθηκαν ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο κατά τήν τριήμερη ἐπίσκεψή του στό Ἅγιον Ὄρος. Αὐτό ὅμως πού προσπάθησε πρωταρχικά νά ἐμπεδώση μέ τίς ὁμιλίες του ὁ Πατριάρχης στούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς εἶναι ὅτι μοναδικό ἔργο τους ἀποτελεῖ ἡ ‟ἀκατάπαυστος προσευχή”!, ὅσο γιά τά ὑπόλοιπα, ‟νά ἔχουν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί τόν Πατριάρχη τους, καθώς στόχος καί ἀποστολή τοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας”! Ἡ ἔνταση ὅμως καί ἡ κρίση μεταξύ τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καί Μόσχας διαψεύδουν πλήρως τούς λόγους τοῦ Πατριάρχου. Βασικά ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κάλεσε τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς ‟νά καθήσουν ἥσυχοι καί ἀκίνητοι”, διότι διαφορετικά θά ἐκδιωχθοῦν. Πρόκειται γιά τήν νέα θεολογία, τήν ὁποία ἐγκαινίασε τήν περίοδο τοῦ κορωνοϊοῦ ὁ βατοπαιδινός ἡγούμενος μέ τήν φράση ‟πάρε ἐκεῖ μία μάσκα, ἐκεῖ ταπεινώσου καί σιώπα”, διότι διαφορετικά ‟σκασίλα μου”, ἐάν βρεθῆς ἐκτός Ἁγίου Ὄρους.

Ἡ παρουσία τοῦ Πατριάρχη στήν φιλοθεΐτικη, παραδοσιακή Ἱ. Μ. Καρακάλλου δέν ἀποτελεῖ τυχαία ἐπιλογή, ἀλλά καί ἡ ὁμιλία πού ἐκφώνησε στήν Σύναξη τῆς Ἀδελφότητος τῇ παρουσίᾳ τοῦ πολιοῦ καί ἀγωνιστοῦ ἡγουμένου π. Φιλοθέου, σκοπό εἶχε νά ἀποσαφηνίση στούς πατέρες τῆς Μονῆς καί γενικότερα στούς μοναχούς τῆς Ἀθωνικῆς πολιτείας τό πῶς ἀντιλαμβάνεται τό Φανάρι τόν μοναχισμό καί ποιά εἶναι ἡ θέση καί οἱ ἁρμοδιότητες τοῦ ἐπισκόπου σέ συνάρτηση μέ τήν μοναχική κοινότητα καί γενικότερα μέ τήν Ἐκκλησία. Καθώς οἱ παρεμβάσεις τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Καρακάλλου τό τελευταῖο διάστημα μέ μηνύματα πρός τόν λαό τοῦ Θεοῦ σχετικά μέ τόν κατασκευασμένο ἰό τοῦ κορωνοϊοῦ καί τόν δικτατορικό τρόπο πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν τά σκοτεινά κέντρα τό ἐμβόλιο ἀλλά καί τούς χρυσοπληρωμένους δημοσιογράφους, πού δέν κόπτονται γιά τήν δημοκρατία, ἔρχονταν σέ πλήρη διάσταση μέ τό πνεῦμα καί τίς ἀνακοινώσεις τοῦ Φαναρίου.

Ἀφόρητος παπισμός καί προσπάθεια ἀμφισβητήσεως τοῦ αὐτοδιοικήτου

Πίσω ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Πατριάρχου στήν Μονή Καρακάλλου ὑποκρύπτεται ἕνας ἀφόρητος καί ἄκρατος παπισμός καί μία προσπάθεια τοῦ Φαναρίου νά ἀμφισβητήση τό αὐτοδιοίκητο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Στόν λόγο του τόνισε χαρακτηριστικά, ἀναφερόμενος στόν μοναχισμό ‟Ἡ παράδοσις καί ἡ πρᾶξις τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆ Ἐκκλησίας εἶναι καθολική καί ἀδιάστατος, ἄλλως ἐκτρεπόμεθα εἰς μίαν πεπλανημένην ἐκκλησιολογίαν, ὅπου ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἄνευ θεσμικῆς διαρθρώσεως καί ὅπου ἡ Ἐκκλησία ὡς «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» παραγνωρίζεται καί προβάλλεται ἡ ἀτομική αὐθεντία” καί συνέχισε λέγοντας ‟Ἀσφαλῶς καί τά πρόσωπα τῶν θεουμένων ἔχουν κῦρος καί καθορίζουν τά ἐκκλησιαστικά πράγματα, ἀλλά ἀποκλειστικῶς καί μόνον ὅταν ἐκφράζουν τήν Ἐκκλησία ὡς σύνολον καί ὅταν ἡ Ἐκκλησίαν ὡς τό καθολικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἀποδέχεται αὐτούς”, διαφορετικά, ὑπονοοῦσε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, τούς περιμένει ἡ ἐκδίωξή τους ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ὑπαινισσόμενος βέβαια ὡς ‟καθολικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ” τό Φανάρι.

Εἶναι φανερό ὅτι τό ὕφος καί τό περιεχόμενο τῶν λόγων ὑποδηλώνουν τήν ἐξουσιομανία καί τόν αὐταρχισμό πού ταλαιπωρεῖ τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ὅλοι εἶναι ὑποχρεωμένοι νά σκύβουν καί νά προσκυνοῦν, νά ἐφαρμόζουν τίς ἀποφάσεις καί τίς ἐντολές του καί νά μή διερωτῶνται, ἐάν αὐτές οἱ ἀποφάσεις ἐναρμονίζωνται ἤ ὄχι μέ τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Οἱ λόγοι καί οἱ πράξεις τοῦ Φαναρίου ἀποτελοῦν δυστυχῶς συμπτώματα καί μάλιστα ἐπικίνδυνα τῆς γενικότερης κρίσεως πού ἐκπορεύεται ἀπό τό Φανάρι, συμπτώματα πού ἐπηρεάζουν ἀκόμα καί τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ὁ Πατριάρχης μιλώντας γιά τήν ἁγιορείτικο μοναχισμό εἶπε ὅτι ‟Ὁ μοναχός εὐκόλως δύναται νά παρασυρθῆ καί νά θεωρήση τόν ἑαυτόν του τεταγμένον εἰς τήν ἐπιτήρησιν τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί νά περιβληθῆ μερίμνας καί εὐθύνας ἀντιθέτους πρός τήν εἰς Χριστόν ἀφιέρωσίν του. Βεβαίως καί τό ἐνδιαφέρον τῶν μοναχῶν διά τήν Ἐκκλησίαν εἶναι ἐποφειλόμενον καί οὐσιῶδες, ἀλλά ἐκδηλοῦται διαφόρως. Ἡ καρδιακή προσευχή, ἡ τήρησις τῶν μοναχικῶν ὑποτυπώσεων, ἡ καθαρότης τῶν λογισμῶν… εἶναι αἱ κύριαι ἐκδηλώσεις τοῦ ἐνδιαφέροντος καί τῆς ἀγάπης τοῦ μοναχοῦ διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ”. Κανείς δέν ἀντιλέγει ὅτι καί αὐτές εἶναι οἱ κύριες ἐκδηλώσεις τοῦ μοναχοῦ, ταυτόχρονα ὅμως ἔχει ὑποχρέωση ὁ Μοναχός νά εἶναι τεταγμένος στήν ἐπιτήρηση τοῦ Κυριακοῦ Σώματος, οἱ Στουδίτες μοναχοί ἀποτελοῦν τό τρανότερο παράδειγμα.

Ὁ σύγχρονος ἅγιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος σέ ἐπιστολή μέ θέμα τό Ἅγιο Ὄρος ἔγραφε ‟Τότε θά σαλευθῆ τό Ἅγιον Ὄρος, ὅταν σαλευθῆ ἡ πίστις τῶν Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν καί παύσουν οἱ Μοναχοί νά πολιτεύωνται ὡς ἀληθεῖς Μοναχοί, νά ἐκτελοῦν τά καθήκοντά των καί νά φυλάττουν τάς ὑποσχέσεις των, ἅς ἔδωκαν τῷ Θεῷ. Ἄς προσέξουν οἱ νῦν οἰκοῦντες τῷ Ἁγίῳ Ὄρει νά φυλάξουν καλῶς τήν καλήν Παρακαταθήκην, τόν πολύτιμον θησαυρόν τῆς Ὀρθοδοξίας, μιμούμενοι τούς προτετελευτηκότας Πατέρας αὐτῶν, ἐξ ὧν πολλοί, διά νά φυλάξουν στερῶς τήν Ὀρθδοξον πίστιν, ἀνεδείχθησαν Ἅγιοι, Ὁμολογηταί, Ἱερομάρτυρες, Ὁσιομάρτυρες. Τό Ἅγιον Ὄρος ἀπ’ ἄκρου ἕως ἄκρου διεμαρτυρήθη ἐναντίον τῆς ψευδοενώσεως, τινές δέ ἔπαυσαν καί τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου καί εἶναι ἕτοιμοι νά θυσιάσουν καί αὐτήν τήν ζωήν των…”, αὐτά δίδασκε ὁ ἅγιος Γέροντας Φιλόθεος γιά αὐτό καί τό Φανάρι δέν προχωρᾶ στήν ἁγιοκατάταξή του.

Καί συνέχισε στήν ὁμιλία του ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφορικά μέ τήν σχέση τῶν μοναχῶν καί τόν κατά τόπο Ἐπίσκοπό τους, λέγοντας ὅτι ‟Αἱ ἐνασχλήσεις τῶν μοναχῶν μέ τά ἐπιμέρους ἐκκλησιαστικά δρώμενα, ἄνευ τῆς προσκλήσεως τῶν κατά τόπους Ἐπισκόπων, καί μάλιστα ἐντόνου καί θερμῆς, εἶναι καταδικαστέαι, καθώς θᾶττον ἤ βράδιον θά ἐπιφέρη προβλήματα. Δέν εἶναι ἔργον τοῦ μοναχοῦ ἡ παράλληλος δρᾶσις πρός τήν ἑκασταχοῦ Ἐκκλησίαν. Ὁ μοναχός διδάσκει, φωτίζει καί ἁγιάζει τόν περίγυρό του μέ τήν συνεπῆ του ζωήν… τήν ἀκατάπαυστον προσευχήν. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλυτέρα, ἀσφαλεστέρα καί ἀποτελεσματικοτέρα ἱεραποστολή σας”. Ἐάν οἱ ἀπόψεις τοῦ Πατριάρχου σχετικά μέ τίς ἐνασχολήσεις τῶν μοναχῶν εἶναι αὐτές, οἱ ἀπόψεις του μέ τίς ἐνασχολήσεις τῶν λαϊ­κῶν ποῖες ἆραγε θά εἶναι; Μήπως περιορίζονται ἁπλά στήν ἐπαγγελία τοῦ ‟Ἀμήν” μέσα στήν λατρεία;

Ἡ ἀνάδειξη ἑ­νός πρώτου, τοῦ ἐπισκόπου, ὡς ἀνάγκη γιά τήν μή ὕπαρξη προβλημάτων, δηλαδή γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος στήν Ἐκκλησία ἀποτελεῖ θεολογικό κατασκεύασμα τοῦ Μητροπολίτη Ζηζιούλα καί αὐτό τό θεολογικό κατασκεύασμα ἐπαναλαμβάνει ὁ Πατριάρχης. Ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τήν θεολογία τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, “ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς ὕπαρξης τῆς κοινότητας ἀλλά καί τῆς χαρισματικῆς της ζωῆς” καί μάλιστα “δέν ὑπάρχει βάπτισμα ὡς συστατική πράξη τῆς κοινότητας, δηλαδή ἡ ὀντολογική βάση τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου, χωρίς τόν ἐπίσκοπο· οἱ «πολλοί» δέν μποροῦν νά εἶναι «πολλοί» δίχως τόν ἕνα», τονίζει ὁ Σεβασμιώτατος. Ὁ π. Δημήτριος Μπαθρέλλος σημειώνει γιά τήν ἐκκλησιολογία τοῦ Σεβασμιωτάτου “ Ἀκόμη καί οἱ χαρισματοῦχοι καί οἱ ὁμολογητές θά πρέπη νά βρίσκωνται σέ ἑνότητα ὑπακοῆς πρός τόν ἐπίσκοπο καί δεσμεύονται νά σέβωνται καί νά διαφυλάττουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πού πραγματώνεται στό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου. Αὐτός πού δέν εἶναι μέ τόν ἐπίσκοπο, δέν εἶναι μέ τήν Ἐκκλησία καί αὐτός πού δέν εἶναι μέ τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι μέ τόν ἐπίσκοπο”. Αὐτήν τήν παπίζουσα θεολογία ἐνστερνίζεται καί ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί προχωρᾶ στήν ἕνωση μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς τό 2025.

Ἡ ὁμοτιμία καί ὁ ἀμοιβαῖος σεβασμός διέπουν τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν

Δυστυχῶς οἱ ἔνοικοι τοῦ Φαναρίου δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ ὁμοτιμία καί ὁ ἀμοιβαῖος σεβασμός διέπουν τήν ἐκκλησιαστική ζωή, ὅτι ἡ διαποίμανση τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας δέν γίνεται στά πρότυπα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ὁ δέ σκοπός τῶν ποιμένων δέν εἶναι ἡ γοητεία καί ἡ τυραννία, ἀλλά ἡ ὠφέλεια καί ἡ σωτηρία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἐπακόλουθο τῆς θεολογίας τοῦ Σεβασμιωτάτου εἶναι ἡ αὐταρχικότητα καί ἡ κυριαρχικότητα τοῦ ἐπισκόπου. Ὁ ἐπίσκοπος σύμφωνα μέ τήν θεολογία τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου λειτουργεῖ ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Χριστοῦ, ὡς μεσάζων μέσῳ τοῦ ὁποίου παρέχεται ἡ θεογνωσία καί ἡ σωτηρία στούς πιστούς. Σέ ἀντίθεση μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου τό ἐπισκοπικό ἀξίωμα δέν τό διακρίνει ἡ κοσμική αἴγλη καί τά κοσμικά προνόμια, ἀλλά ἡ χαρισματική ἀξία καί ἡ πνευματική ἰσχύ, ἡ ὁποία εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπό τά ἐγκόσμια κριτήρια.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναφερόμενος στό ἐπισκοπικό ἀξίωμα σέ λόγο του στήν Πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου τονίζει ὅτι «οὐ κυριεύομεν ὑμῶν τῆς πίστεως οὐδέ δεσποτικῶς ταῦτα ἐπιτάττομεν· εἰς διδασκαλίαν λόγου προχειρίσθημεν, οὐκ εἰς ἀρχήν οὐδέ εἰς αὐθεντίαν· συμβούλων τάξιν ἐπέχομεν παραινούντων. Ὁ συμβουλεύων λέγει τά παρ’ ἑαυτοῦ, οὐκ ἀναγκάζων τόν ἀκροατήν, ἀλλ’ αὐτόν ἀφίησι τῆς τῶν λεγομένων αἱρέσεως κύριον· ἐν τούτοις ἐστίν ὑπεύθυνος μόνον, ἄν τά παραστάντα μή εἴποι».

Τό αὐτοδιοίκητον δέν εἶναι ἁπλῶς μία συρραφή νομικῶν ὅρων

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀνέφερε ὅτι ‟Ἀτυχῶς ἐκ ποικίλων ἀφορμῶν, ὡς ἐπί παραδεί-γματι τῆς παραχωρήσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας καί τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀκούονται φωναί -μετά λύπης καί πικρίας λέγομεν, καί ἐκ τοῦ μοναχικοῦ χώρου- αἵτινες ἀμφισβητοῦν καί ἀνατρέπουν ὅλην τήν ἁγίαν καί πνευματέμφορον δομήν τῆς Ἐκκλησίας”. Εἶναι σαφές ὅτι οὐσία τῶν πιέσεων εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ Πατριάρχου νά φιμωθοῦν οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί. Μία ἰσχυρὴ φωνὴ διαμαρτυρίας γιά τούς μεγάλους συμβιβασμούς πού γίνονται στήν ἐποχή μας στά θέματα τῆς πίστεως ἀπό τό Φανάρι. Μία φωνή μέ ἐπιρροή σέ ὅλο τόν ὀρθόδοξο κόσμο, ἡ ὁποία στίς ἡμέρες μας ἔχει σωπάσει λόγῳ τοῦ πειρασμοῦ τῶν εὐρωπαϊκῶν κονδυλίων, τά ὁποῖα μέ τήν σειρά τους προκαλοῦν τήν ἐξαγορά τῶν συν­ειδήσεων.

Τόν Μάρτιο τοῦ 1995, ὅταν εἶχε ξεσπάσει ἰσχυρή συγκρουση μεταξύ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τοῦ Πατριαρχείου γιά τό αὐτοδιοίκητο, οἱ Ἁγιορεῖτες μοναχοί σέ ψήφισμα πού εἶχαν ἐκδώσει τόνιζαν ὅτι “Τό αὐτοδιοίκητο δέν εἶναι ἁπλῶς μία συρραφή νομικῶν ὅρων καί διατυπώσεων, ἀλλ’ ἀποτελεῖ διά τούς ἐκ τοῦ κόσμου ἀναχωρήσαντας μοναχούς τρόπον τοῦ ζῆν καί τοῦ σκέπτεσθαι. Ἡ δέ οἰκουμενικότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους δέν εἶναι μία αὐτονομιστική ἤ διεθνιστική κίνησις, ὡς συγχέουν τινές, ἐπικαλούμενοι ἀνυπάρκτους «ἀντεθνικάς» ἐνεργείας, ἀλλ’ ἔγκειται εἰς μίαν καθηγιασμένην ὑπό τῆς παραδόσεως πραγμάτωσιν καί βίωσιν τοῦ μοναχισμοῦ ὅπου ἐπί τό αὐτό μονάζουν, πλήν τῶν Ἑλλήνων, ὀρθόδοξοι μοναχοί ἐκ τῶν ὁμοδόξων ἰδίως ἀνατολικοευρωπαϊκῶν χωρῶν».

Αὐτό τό ἀγωνιστικό πνεῦμα θά θέλαμε καί σήμερα νά χαρακτήριζε τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς, καθώς καί πάλι τό αὐτοδιοίκητο τῆς Ἀθωνικῆς πολιτείας καί ἡ οἰκουμενικότητά του βρίσκονται ὑπό ἀμφισβήτηση, ἐπειδή εἶναι πολλά τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία λόγῳ τοῦ ἐξουσιαστικοῦ πνεύματος τοῦ Φαναρίου καί τῶν ἐκπτώσεων πρός τήν πίστη πού προβαίνουν οἱ ἔνοικοί του.

Ορθόδοξος Τύπος