Ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄, ἡ πολιτική τῶν Η.Π.Α. καί ἡ σημερινή Οὐκρανία Γεωπολιτική ἀνάλυση (μέρος α΄) : Ἀθηναγόρας Σπύρου, ὁ «ἄνθρωπος τοῦ Προέδρου» ...

Ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄,

ἡ πολιτική τῶν Η.Π.Α. καί ἡ σημερινή Οὐκρανία

Γεωπολιτική ἀνάλυση (μέρος α΄) :

Ἀθηναγόρας Σπύρου, ὁ «ἄνθρωπος τοῦ Προέδρου» ...

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση)

Διαφαίνεται πλέον καθαρῶς στόν ὁρίζοντα ἡ προοπτική δυναμικῆς ἀναμείξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ βαρύτατη εὐθύνη τοῦ Προκαθημένου Του κ.κ. Βαρθολομαίου, στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας! Ταράσσει τά ὕδατα ἡ ἐπιδιωκόμενη καί διαφαινόμενη χορήγηση ἀπό τό Φανάρι αὐτοκεφαλίας στό σχισματικό Πατριαρχεῖο τοῦ Κιέβου, εἰς βάρος τῆς νομίμου ἐν Οὐκρανίᾳ ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας, τῆς Μητροπόλεως Κιέβου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (UOC-MP, τῆς ὑπό τόν Μητροπολίτη κ.  Ὀνούφριο). Τά γεγονότα φωτίζουν ἄπλετα, γιά μιά ἀκόμη φορά, τήν ἀτυχῆ ὑποδούλωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου τῆς ΚΠόλεως, ἐξ αἰτίας ὀλίγων ἐπιλέκτων προσώπων, στίς δυτικές, ἀμερικανικές τώρα, γεωπολιτικές προτεραιότητες. Ἡ κληρονομία τῶν Μασόνων Πατριαρχῶν Μελετίου Δ΄ (Μεταξάκη), ἀνθρώπου τῶν Βρεττανῶν, καί Ἀθηναγόρα Α΄ (Σπύρου), ἐκλεκτοῦ τῶν Ἀμερικανῶν, φαίνεται ὅτι δυστυχῶς «καλά κρατεῖ» ...

Ὅπως θά δοῦμε στό τέλος τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, ἡ ἐπιδιωκόμενη τελεία ἐκκλησιαστική ἀποξένωση τῶν Οὐκρανῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ἐλέῳ τώρα τοῦ ἐν Φαναρίῳ Προκαθημένου, συμπίπτει «ἐντελῶς τυχαῖα» μέ τήν προσπάθεια τῶν Δυτικῶν Συμμάχων ἐδῶ καί 30 περίπου χρόνια (συμφώνως μέ τούς Kissinger, Brzezinski, βλ. κατωτέρω), νά ἀπομακρύνουν διαπαντός τήν Οὐκρανία, τήν κοιτίδα τοῦ ρωσσικοῦ πολιτισμοῦ, ἀπό τόν φυσικό γεωπολιτικό καί πολιτισμικό χῶρο της, τήν κυρίως Ρωσσία. Ἔτσι θά ἀποκλειστεῖ καί τό παραμικρό ἐνδεχόμενο ἐπανασυστάσεως μιᾶς Ὀρθοδόξου Ρωσσικῆς «Αὐτοκρατορίας», ὡς διηυρυμένης Ὁμοσπονδίας Δημοκρατιῶν, κατά τήν ὠμή ἐκτίμηση τοῦ Χένρυ Κίσσιντζερ.

Ἡ ὑπαγωγή τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου στίς γεωπολιτικές ἐπιλογές τοῦ NATO ὑπῆρξε “must” τῆς δυτικῆς διπλωματίας ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μασόνου Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος κληροδότησε στούς διαδόχους του τήν γραμμή αὐτή. Εἶναι ἄκρως ἐνδεικτικό ἕνα ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Κύρου πού ἀναλύουμε κατωτέρω ἐκτενῶς, ἐπικαιροποιώντας ἔπειτα τόν προβληματισμό αὐτό μέ ἀφορμή τήν Οὐκρανία (οἱ πιό ἐρευνητικοί ἀναγνῶστες θά βροῦν καί στίς ὑποσημειώσεις ἐνδιαφέρον ὑλικό).

● Περιεχόμενα:

Εἰσαγωγικά

1. Τό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Κύρου (ἀντίδοτο γιά τήν ἐθνοφυλετική ἀφέλεια)

2. Τό κείμενο τοῦ ἄρθρου τοῦ καθηγητοῦ Κύρου

3. Ἀνάλυση τοῦ ἄρθρου τοῦ καθ. Κύρου στά κυριώτερα σημεῖα του

4. Ἐξαγωγή συμπληρωματικῶν διαπιστώσεων ἀπό τό ἄρθρο

5. Τί ἀποκρύπτεται στό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Κύρου

6. Τό θέμα τῆς Οὐκρανίας: τό Φανάρι καί ἡ πολιτική τῶν ΗΠΑ στό παρόν

Ἐπίλογος

Εἰσαγωγικά

Πολλές φορές στήν πάροδο τῶν τελευταίων ἐτῶν ἔχουμε συζητήσει γιά τόν Οἰκουμενισμό μέ ἀνθρώπους (ἀκόμη καί σημαίνοντες), οἱ ὁποῖοι πραγματικῶς καί ἐκπεφρασμένως ἀνησυχοῦν γιά τήν πασιφανῆ ἐπιδείνωση τῶν θεολογικῶν πραγμάτων καί τήν διολίσθησή τους ἀπό τόν παλαιό «ἤπιο» Οἰκουμενισμό πρός τήν νεο-εποχική πανθρησκεία. Παρά ταῦτα, πολλοί ἐξ αὐτῶν τείνουν νά ὑποβαθμίζουν τό θέμα σέ μία ἁπλῆ καί παροδική θεολογική «μπόρα», σέ ἕνα ἰδεολογικό «φλέρτ» συγκεκριμένων προσώπων μέ τούς χώρους τοῦ θεολογικοῦ σχετικισμοῦ καί τοῦ ἀγαπισμοῦ. Διαπιστώνεται, δυστυχῶς, μιά γενική ἀδυναμία νά ἐντάξουν οἱ Ὀρθόδοξοι τόν Οἰκουμενισμό - ὡς κίνηση γιά τήν ἑνοποίηση ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν - στόν εὐρύτερο χωρο-χρόνο τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τοῦ μοντερνισμοῦ. Ἔτσι, ἄλλοι προσβλέπουν στήν στιγμή τῆς φυσιολογικῆς ἀποβιώσεως τῶν πρωτεργατῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (στάση πού ὡς Χριστιανούς πρέπει νά μᾶς βρίσκει ἐντελῶς ἀντίθετους)· ἄλλοι πάλιν ἐπαφίενται ἀποκλειστικῶς σέ κάποια μελλοντική «χιλιαστική» ἐλπίδα «ἀναλαμπῆς» τῆς Ὀρθοδοξίας ἤ ἄλλης «ἀποκαταστάσεως» τῶν πραγμάτων «ἀπό μηχανῆς». Εἶναι, νομίζω, δεδομένο ὅτι ἡ ὀρθόδοξη σωτηριολογία, ἐφ’ ὅσον προβάλλει τήν «συνεργία» Θεοῦ καί ἀνθρώπου, δέν μπορεῖ νά ἀποδέχεται τέτοιου εἴδους μοιρολατρική ὑποταγή καί ἡττοπάθεια ἔναντι τῶν καθοδηγουμένων ἐξελίξεων, ἰδίως τῶν ἐκκλησιαστικῶν.

Μπορεῖ, πράγματι, νά στερεῖται ἡ παγκοσμιοποίηση μιᾶς θρησκευτικῆς πλευρᾶς; Εἶναι δυνατόν νά ἔχει μείνει ἡ θρησκεία, μολονότι πανανθρώπινο καί ἀκαταμάχητο φαινόμενο, ἐκτός τῶν σχεδιασμῶν τῆς παγκοσμιοποιήσεως;  Μέ τήν παρουσίαση τῶν ἐδῶ ἀδιαμφισβήτητων τεκμηρίων, ἀποδεικνύεται σέ καθένα ἀναγνώστη ἀναντιρρήτως τό ἀντίθετο.

Οὕτως ἤ ἄλλως, ἔστω καί μιά ἐλάχιστη ἐνασχόληση μέ τήν κοινωνιολογία, βεβαιώνει ὅτι ἀκόμη καί γιά τούς ἀθέους «τό ἐπιστημονικό πεδίο τῆς κοινωνιολογίας ἔχει συνδεθεῖ στενά μέ τήν μελέτη τῆς θρησκείας συνεχῶς ἀπό τήν στιγμή πού ἡ κοινωνιολογία ἀνεδείχθη ὡς ἰδιαίτερο πεδίο στά μέσα τοῦ 19^ου αἰῶνος· μόνον ἡ ψυχολογία εἶναι συγγενική σέ ἀνάλογο βαθμό [...] Ἀλλ’ ἡ πραγματική καί ἀνθεκτική σχέση μεταξύ τῆς κοινωνιολογίας καί τῆς θρησκείας καθιερώθηκε ἀπό ἐκείνους, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Comte[1], πού εἶδαν τήν θρησκεία ὡς ἕνα ἀπό τά ζωτικά συστατικά τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί, κατά συνέπειαν, ἀπαραιτήτως ὡς ὑλικό γιά προσεκτική μελέτη ἀπό τούς κοινωνιολόγους»[2].

Ἄν λοιπόν κάποιος προτίθεται νά ἀναγνωρίσει ὅτι οἱ παγκόσμιες ἐξελίξεις στήν παγκοσμιοποίηση προωθοῦν - πολλές φορές μέσῳ ποικίλης βίας - ἑνιαῖο ἀνθρώπινο πολιτισμό, ἑνιαία διακυβέρνηση καί ἑνιαία οἰκονομία, θά παραδεχθεῖ μέ λογική συνέπεια, ὅτι ἀπό τούς ἴδιους μηχανισμούς διοργανώνεται καί ἡ μαρτυρούμενη προβολή μιᾶς παγκοσμίου θρησκευτικότητος: αὐτῆς πού βλέπουμε πλέον φανερή, μέ τόν συγχρωτισμό διαφόρων ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν. Δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει παράγων τόσο ἀνόητος μεταξύ τῶν παγκοσμιοποιητῶν, ὥστε νά παραβλέψει καί ἀποκλείσει τήν θρησκεία ἀπό τό χωνευτήριο τῆς παγκοσμιοποιήσεως, παραγνωρίζοντας τήν πρωταρχική κοινωνική σημασία της. Ὁ Οἰκουμενισμός, λοιπόν, δέν εἶναι παρά ἡ θρησκευτική συνιστῶσα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, διοργανούμενος, χρηματοδοτούμενος καί διαφημιζόμενος ἀπό τούς ἴδιους, ὅπως καί ἡ ὑπόλοιπη νεο-ταξική διαδικασία, παράγοντες.

Ἑπομένως, ὁ Οἰκουμενισμός ὡς θρησκευτικός συγκρητισμός δέν θά ἀνασταλεῖ ποτέ, διότι δέν θά ἀνασταλεῖ καί ἡ ὑπόλοιπη παγκοσμιοποίηση, ἀσχέτως ἄν τούς τωρινούς ἡγήτορές του διαδεχθοῦν ἄλλοι. Ὡς Χριστιανούς μᾶς ἔχει δοθεῖ νά γνωρίζουμε, ὅτι μετά ἀπό περίπλοκες διαδικασίες, πιθανές ἀντιδράσεις (ὅπως τώρα τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσσίας καί τῆς ἀθρόον γιγαντουμένης κοσμικῆς [secular] Κίνας) καί προσωρινά ἐμπόδια ἤ πολέμους, τελικῶς ἡ παγκοσμιοποίηση καί ὁ οἰκουμενισμός της θά ὁδηγήσουν κάποτε στήν ἀνάδυση μιᾶς ἑνοποιημένης ἀνθρωπότητος ὑπό ἕνα ἀναμενόμενο «πλανητάρχη». Ὅπως ἐπεσήμανε εἰδικότερα καί ὁ ὅσιος Γέρων Σεραφείμ Ρόουζ: «ἡ οἰκουμενιστική συμπεριφορά τῆς θρησκευτικῆς “προσδοκίας” καί “ἔρευνας” ἀρχίζει νά ἀνταμείβεται ἀπό τή δραστηριότητα ἑνός συγκεκριμένου “πνεύματος”, τό ὁποῖο δίνει θρησκευτική ἱκανοποίηση στίς στεῖρες ψυχές τοῦ οἰκουμενιστικοῦ ἐρημότοπου [...] ἡ “χαρισματική ἀναγέννηση” εἶναι μόνο ἡ ἐμπειρική πλευρά τῆς κυρίαρχης “οἰκουμενικῆς” μόδας - ἕνας κίβδηλος Χριστιανισμός πού προδίδει τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του [...] Τό “πνεῦμα” πού ἔχει ἐμπνεύσει τή “χαρισματική ἀναγέννηση” εἶναι τό πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου»[3].

1. Τό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Κύρου (ἀντίδοτο γιά τήν ἐθνοφυλετική ἀφέλεια)

Στό παρόν α΄ μέρος τοῦ ἄρθρου μας παρουσιάζουμε ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον κείμενο τοῦ 2009 (στήν ἀρχική του μορφή), μία ἐκκλησιαστικο-πολιτική ἀνάλυση, σχετικῶς μέ τόν πολιτικό ρόλο τοῦ Πατριάρχη κυροῦ Ἀθηναγόρα Α΄ (1948 - 1972) μέσα στό εὐρύτερο πεδίο τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καί τῆς ἀντιπαραθέσεως Ἀμερικῆς καί σοβιετικῆς Ρωσσίας. Τό κείμενο ἀνήκει στόν Ἑλληνοαμερικανό καθηγητή κ. Ἀλέξανδρο Κύρου, τοῦ Κρατικοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Salem τῆς Μασσαχουσέττης, καί δημοσιεύθηκε στό ἱστολόγιο blogs.goarch.org, τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς[4]. Ἀργότερα μεταφράσθηκε καί δημοσιεύθηκε καί στά ἑλληνικά[5]. Τίς ἀπόψεις τοῦ καθηγητοῦ Κύρου θά ἀναλύσουμε καί θά προεκτείνουμε ἐπαγωγικῶς μετά τήν παράθεση τοῦ κειμένου του. Πάντως, ἡ σημασία τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ ἔγκειται: (α) πρωτίστως στό ὅτι δημοσιεύθηκε (γινόμενο ἀποδεκτό) σέ ἱστοσελίδα τοῦ περιβάλλοντος τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, (β) τό ὅτι ἐρείδεται σέ ἀρχειακό ὑλικό σχετικό μέ τίς ἀμερικανικές διασυνδέσεις τῆς Πατριαρχίας τοῦ Μασόνου Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καί (γ) στήν ἐκ μέρους τοῦ συγγραφέως μεταφορά τῶν ψυχροπολεμικῶν ἰσορροπιῶν ΕΣΣΔ – ΗΠΑ στήν τωρινή ἀντιπαράθεση τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας μέ τούς Δυτικούς Συμμάχους.

Ἡ ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» μέ ἄρθρο τοῦ ἐγκρίτου νομικοῦ καί διπλωμάτη Νέαρχου Ἀθ. Μαρτάκου (†1969) ἐπεσήμαινε ἀπό τό 1963, ὅτι ἡ τότε ἀρξάμενη ὑποχωρητικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός τήν παπική Ρώμη φαινόταν νά «ὀφείλεται κατά μέγα μέρος εἰς ἐπεμβάσεις τοῦ “Ἀμερικανικοῦ παράγοντος”, ἐξωθοῦντος εἰς τήν πάσῃ θυσίᾳ προσέγγισιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἀντάλλαγμα τῆς παρά τῇ Τουρκικῇ Κυβερνήσει Ἀμερικανικῆς πολιτικῆς ὑποστηρίξεως πρός ἐπιβίωσιν τοῦ αἰωνοβίου Ὀρθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου»· ὁ ἀρθρογράφος συνέχιζε λέγοντας ὅτι αὐτό τό «θρησκευτικόν τράστ», τό ὁποῖο δῆθεν «θά ἐδημιουργοῦσε ἰσχυρότερον ὅπλον ἀντιμετωπίσεως τοῦ ἀθέου κομμουνισμοῦ», δέν ἦταν θεμιτό, διότι «ὁ ἀθεϊσμός δέν καταπολεμεῖται οὔτε μέ τά ψευδῆ θρησκεύματα, οὔτε μέ τά αἱρετικά δόγματα, ἀπό τά ὁποῖα τοὐναντίον ἐνδυναμοῦται, ἀξιοποιῶν ἐπ’ ὠφελείᾳ του τά ψεύδη καί τάς πλάνας των»[6]. Ἑπομένως, ἀκόμη καί χωρίς τήν εὐρύτερη προοπτική τῆς σημερινῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἦταν φανερή καί τότε, πρό 55 ἐτῶν, ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ἡ ἐσφαλμένη ἱεράρχηση – μέ ἀμερικανικά δηλαδή standards - τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί ἐθνικῶν μας πραγμάτων.

Πρέπει ἐδῶ νά διευκρινίσω, ὅτι ὁ γράφων δέν εἶναι βέβαια οὐδαμῶς ὑποστηρικτής τοῦ κατά καιρούς ἐκδηλουμένου ρωσσικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐπεκτατισμοῦ[7], πολλῷ μᾶλλον τοῦ κομμουνισμοῦ καί σοβιετισμοῦ, ὅπως ἴσως ἰσχυρισθοῦν κάποιοι ὑποστηρικτές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ὡστόσο, συμφωνεῖ ἀπολύτως μέ τή ρήση τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου καθηγητοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη (τό 1983):

«Ἐκεῖνο πού ἀπασχολεῖ τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανό στά ἰδεολογικά θέματα εἶναι πρῶτα-πρῶτα τό ἐάν ἡ Ἐκκλησία ἔχη τήν ἐλευθερία νά κάνη τό ἔργο Της, πού εἶναι τό νά θεραπεύη τούς ἀρρώστους Της. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά τήν ἔχη αὐτήν τήν ἐλευθερία. Ἐκείνη λοιπόν ἡ ἰδεολογία πού ἐμποδίζει τήν Ἐκκλησία νά κάνη τό ἔργο Της εἴτε αὐτή λέγεται ἄθεος Μαρξισμός εἴτε δεξιά Μασονία, γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα. Εἶναι ἐχθρός Της καί ὀφείλει ἐξ ἴσου νά ἀμυνθῆ. Συμβαίνει σήμερα νά ἔχωμε ἀπό τό ἕνα μέρος τούς Δεξιούς, πού κατευθύνονται ἀπό τούς Μασόνους, καί ἀπό τό ἄλλο μέρος τούς Ἀριστερούς, πού κατευθύνονται ἀπό τήν Μόσχα, ἡ ὁποία ἐπίσημα τοὐλάχιστον ἀνέχεται σήμερα τήν θρησκεία, ἀλλά ἐπιτρέπει ἀνέντιμη προπαγάνδα ἐναντίον της»[8].

Ἤδη ὁ Μοναχός π. Ἐπιφάνιος (Καψαλιώτης) πρό ἀρκετῶν μηνῶν σημείωνε τήν σημαντική συμμετοχή στήν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς «ἐπιτετραμμένης» τῶν ΗΠΑ, Δρος Ἐλισάβετ Προδρόμου, μέλους τῆς CIA, τῆς DIA κ.ἄ[9]. Ἡ Δρ. Προδρόμου ἀναφερόμενη στήν μέλλουσα (τότε) Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἔγραφε τό 2009: «Μία τέτοια σύνοδος πρέπει νά βοηθήσει τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὥστε νά κατανοήσουν, νά συμβιβαστοῦν καί ἐνεργά νά συμμετάσχουν στήν διαμόρφωση τῆς πραγματικότητας τῆς παγκόσμιας θρησκευτικῆς ἑτερότητας [...] οἱ κανόνες [τῆς Ἐκκλησίας] εἶναι ἀνεπαρκεῖς, ἀκριβέστερα ἐλλιπεῖς, καί ἔχουν ἀνάγκη διόρθωσης καί ἐπαύξησης»[10]. Μαζί μέ τήν περίπτωσή της, δέν μποροῦμε νά μή θυμηθοῦμε καί τήν ἀνάλογη περίπτωση τοῦ ἐπίσης Ἑλληνοαμερικανοῦ διασήμου «παράγοντος» Τόμ Πάππας (1899-1988, τῆς γνωστῆς Esso Pappas), ὁ ὁποῖος εἶχε παραδεχθεῖ πρό πολλῶν ἐτῶν: «Ἐργάσθηκα γιά τήν CIA κάθε φορά πού μοῦ ἐζητήθη. Δέν εἶναι ντροπή νά ἐργάζεται κανείς γιά τήν πατρίδα του. Ἐργάσθηκα γιά τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως ἐργάσθηκα καί διά τήν Ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν»[11].

Τό προπερασμένο ἔτος (2016) κάποιοι ἀπό ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι ἀγωνιζόμαστε μέ τίς ταπεινές δυνάμεις μας καί μόνη ἐλπίδα στόν Θεό κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δεχθήκαμε τήν ἄδικη κριτική γνωστῶν ὑποστηρικτῶν τῆς αἱρέσεως, ὅπως τοῦ καθηγητοῦ Θ. Γιάγκου, ἐπειδή ἤλθαμε σέ συναντήσεις καί ἐπαφές μέ ὑψηλούς ἐκκλησιαστικούς παράγοντες ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν[12]· χρωματιστήκαμε, λοιπόν, καθ΄ ὅτι ἀντιτιθέμενοι στόν αἱρετικό οἰκουμενισμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν «σύν αὐτῷ», ὡς ὄργανα[13] ἐμεῖς τοῦ ρωσσικοῦ «πανσλαβισμοῦ» ἤ τοῦ ἑλλαδισμοῦ (!). Ὅσοι λοιπόν ἐπί δεκαετίες ἐπισείουν ἐντός τῆς ἑλληνόφωνης Ὀρθοδοξίας – συχνά ὑπερβολικῶς - τό «μορμολύκειο» (σκιάχτρο) τοῦ πανσλαβισμοῦ[14] καί τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ[15], γιά νά τήν προστατεύσουν δῆθεν ἀπό τίς κυριαρχικές τάσεις τῆς ἐπίδοξης «Τρίτης Ρώμης» Μόσχας[16], εὐελπιστοῦμε νά συμφωνήσουν, χάρις καί στό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Κύρου, ὅτι πολύ πιό ἀποκρουστική καί ἀνεπίτρεπτη εἶναι ἡ ἐκ μέρους συγκεκριμένων Μασόνων Κληρικῶν τοῦ Φαναρίου ὑποδούλωση τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας δογμάτων καί ἐθῶν στόν παμφάγο πολιτισμικό ἐπεκτατισμό πότε τῆς Μ. Βρεττανίας (ὅπως μέσῳ τοῦ θλιβεροῦ μεταρρυθμιστῆ καί Μασόνου Μελετίου Μεταξάκη[17]), πότε δέ τῶν Η.Π.Α. καί τῆς Νέας (πανθρησκειακῆς) Τάξεως Πραγμάτων (ὅπως διά τοῦ ἐξ ἴσου θλιβεροῦ καί Μασόνου Ἀθηναγόρα), μέ πολιτικές μεθοδεύσεις καί πρός ζημίαν τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου.

Θά ἤθελα, κατά συνέπειαν, νά σημειώσω τήν προσωπική μου ἔνσταση σέ μερικά σημεῖα τοῦ ἄρθρου τοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Κύρου: ● (1) ὁ καθηγητής δέν σημειώνει, καί αὐτό ἀποτελεῖ ἔλλειψη τῆς ἀναλύσεώς του, τό πασίγνωστο γεγονός ὅτι οἱ ἐν λόγῳ παράγοντες, ὁ Πρόεδρος Χάρρυ Τροῦμαν καί ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Σπύρου, ὑπῆρξαν ἐν κρυπτῷ ὁμόθρησκοι, ἐννοῶ Μασόνοι, καί δή περίλαμπροι[18], ὅπως καί ὁ «μεσολαβητής» διπλωμάτης Μάιρον Τέηλορ[19] καθώς καί ὁ τότε Ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος Παναγιώτης Πιπινέλης[20], πού συνετέλεσε τά μάλα στήν ἄδικη ἔξωση τοῦ Πατριάρχη Μαξίμου Ε΄ (1946-48), γιά νά ἐνθρονισθεῖ ὁ Ἀθηναγόρας. Τό γεγονός ὅτι ἦταν καί οἱ τέσσερίς τους Τέκτονες (νομίζω δέ, ὅτι θά βρεθοῦν ἔτι περισσότεροι στό «δίκτυό» τους...) εἶναι μεγάλης σημασίας, διότι ὁ Οἰκουμενισμός συνιστᾷ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς μασονικῆς κοινωνιολογίας καί κοσμοθεωρίας, ἀλλά καί ἡ Μασονία ἀποτελεῖ ἕνα ἐκ τῶν κυρίων μηχανισμῶν τῶν δυτικῶν κέντρων ἰσχύος. Ὁ Ταξίαρχος ἐ.ἀ. τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς Ἀλέξανδρος Δρεμπέλας σημειώνει γιά τήν σχέση τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ΗΠΑ καί Μ. Βρεττανίας μέ τόν Τεκτονισμό τά ἑξῆς: «Ἐκ περιελθουσῶν κατά τήν στρατιωτικήν διακυβέρνησιν πληροφοριῶν καί στοιχείων, πιθανολογεῖται ταύτισις ἀγγλικῆς Στοᾶς πρός Ἰντέλιτζενς Σέρβις, καί ἀμερικανικῆς πρός CIA. Ἀμφοτέρων δέ πρός LUF»[21]. ● (2) ὁ καθηγητής Κύρου παραδέχεται ὡς ἀξιοσημείωτη καί ἴσως προκλητική (“remarkable and perhaps intriguing”) τήν ἐκλογή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα τό 1948 ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, τήν στιγμή δηλαδή τῆς ἐνάρξεως τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου. Βεβαίως, δέν πρόκειται περί συμπτώσεως: ἡ ἀνάγκη τῆς ἐκλογῆς τοῦ «ἀμερικανοῦ πράκτορος» Ἀθηναγόρα, τῆς σχεδιασμένης ἀπό τίς ΗΠΑ, ἦταν ἀκριβῶς ἡ αἰτία τῆς ἐπιβληθείσης ἀήθους καί ἀντικανονικῆς ἐξώσεως ἀπό τόν Οἰκουμενικό Θρόνο τοῦ προκατόχου του, λαμπροῦ Πατριάρχου Μαξίμου Ε΄, ὥστε νά ἀναλάβει τά ἡνία τοῦ Πατριαρχείου ὁ ἔμπιστος (καθό Μασόνος) καί ἀμερικανόπιστος Ἀθηναγόρας· περί τοῦ πραξικοπήματος τούτου, ὅμως, περισσότερα στό μελλοντικό (β΄) μέρος τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ· τέλος ● (3) ὁ καθηγητής Κύρου δέν σημειώνει τήν «ἱστορική σύμπτωση», ὅτι δηλ. «ἐπίσης ἐντελῶς τυχαῖα», τήν στιγμή πού ἀρχίζει ὁ Ψυχρός Πόλεμος, πού συμπήγνυται ὁ διαθρησκειακός συνασπισμός τοῦ Προέδρου Τροῦμαν καί «προκλητικῶς συμπίπτει» ἡ Πατριαρχία Ἀθηναγόρα, ταυτοχρόνως ἐπισημοποιεῖται ἐπίσης καί ἡ δημιουργία τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ, ἱδρ. 1948 στό Ἄμστερνταμ), ἡ κυριώτερη θεσμική ἔκφραση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό ΠΣΕ ἱδρύουν ὄχι βεβαίως «οἱ κακοί» Σοβιετικοί, ἀλλά «οἱ καλοί» Ἀμερικανοί παγκοσμιοποιητές, ὅπως ἔχουμε ἀποκαλύψει σέ παλαιότερο ἄρθρο μας βάσει εἰδικῶν ἀναλυτῶν[22]. Τό ἑπόμενο ἔτος, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1949, ἱδρύεται καί τό ΝΑΤΟ («Ὀργανισμός τῆς Βορειοατλαντικῆς Συμμαχίας») ὡς ὁ στρατιωτικός βραχίων τοῦ δυτικοῦ «φιλελεύθερου» συνασπισμοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, λόγῳ τῆς μέχρι πρό εἴκοσι περίπου ἐτῶν σταθερῆς ἀντι-οικουμενιστικῆς καί γενικῶς παραδοσιακῆς πορείας της, ἐπί τά ἴχνη τῆς ἀλαθήτου ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως (ὅπως κάποτε καί τό Παλαίφατο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων), ἔχει πολλές φορές κατηγορηθεῖ ἀπό τίς οἰκουμενιστικές γραφίδες, ὅπως τοῦ κ. Ἀριστείδη Πανώτη, ὡς «ἐπαρχιωτική» καί «βαλκανική»[23]· ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ λοιπόν νά συμβάλουμε στήν «διεύρυνση τῶν ὁριζόντων» τῶν ἐν Ἑλλάδι «βαλκανίων» Ὀρθοδόξων, γνωστοποιώντας ὅσα προγραμματίζονται ἐρήμην μας, ἀπό ὑπόγειες συνιστῶσες ἰσχύος καί ἀπό Στοές στήν ἄλλη πλευρά τοῦ Ἀτλαντικοῦ, «πρίν ἀπό ἐμᾶς, γιά ἐμᾶς» ... τούς «ἐπαρχιῶτες» !

Ἀκολουθεῖ τό κείμενο τοῦ καθηγητοῦ Κύρου σέ ἑλληνική μετάφραση. Διαβάστε, Πατέρες καί ἀδελφοί «Βαλκάνιοι, μέ σύνδρομο ἐκκλησιαστικῆς κατωτερότητος», καί ἀτενίστε τά ὑψηλά μυστικά τῶν, «μή Βαλκανίων ἤ ἐπαρχιωτῶν – καί μή “βεβήλων”» - μασονοκινήτων Οἰκουμενιστῶν ...

2. Ὁ Τροῦμαν, ὁ Ἀθηναγόρας καί ἡ Παγκόσμια Ὀρθοδοξία:

μία ἐκ τῆς ἱστορίας ἐναλλακτική ἐπιλογή

γιά τίς παροῦσες σχέσεις τῶν ΗΠΑ μέ τήν Κωνσταντινούπολη. Μέρος Β΄

«Πρίν ἀπό ὄχι πολύ καιρό, οἱ Ἀμερικανοί Πρόεδροι κατενόησαν ὅτι ἡ ἐκ μέρους τῆς Οὐάσινγκτον ἐνεργή ὑποστήριξη καί ὑπεράσπιση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὄχι μόνον ἦταν συνεπής πρός τήν ἀρχή τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἀλλά ἦταν ἐπίσης ἕνας σημαντικό, παγκόσμιο μέσο γιά τήν ὑπογράμμιση καί μετάδοση τῶν ἀμερικανικῶν ἀξιῶν στίς δίδυμες ἀρένες τῶν διεθνῶν σχέσεων καί τῆς διπλωματίας τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Ἡ ἱστορία πού περιβάλλει αὐτήν τήν ἐπίσημη θεώρηση τοῦ Πατριαρχείου ὡς μοναδικῆς σημασίας ἑταίρου γιά νά δοθεῖ ἔμφαση σέ δημοκρατικές ἀξίες στό ἐξωτερικό καί γιά τήν προώθηση ἀνθρωπιστικῶν στόχων παγκοσμίως, ἔχει – παρά ταῦτα – διαλάθει, ἐν πολλοῖς, τῆς προσοχῆς τοῦ κοινοῦ, ἐνῶ σταθερά διαβρώνεται καί ἀποκολλᾶται ἀπό τή θεσμική μνήμη τῆς ἐλίτ τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς αὐτῆς τῆς χώρας [τῶν ΗΠΑ]».

«Προσφάτως ἀπο-χαρακτηρισμένα ἔγγραφα τοῦ Στέητ Ντιπάρτμεντ ἀποκαλύπτουν μία συναρπαστική ἱστορία, μία ἐναλλακτική ἑρμηνεία τοῦ ἀμερικανικοῦ ἐνδιαφέροντος γιά - καί τῆς ἀμερικανικῆς ἐμπλοκῆς μέ - τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, κατά τή διάρκεια τῆς περισσότερο κρίσιμης ἴσως περιόδου στήν ἱστορία τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ. Ὑπό τόν Πρόεδρο Χάρρυ Τροῦμαν τό "δόγμα ἀνασχέσεως" κατά τοῦ κομμουνισμοῦ - πού ἐγκαινιάσθηκε τό 1947 στήν Ἑλλάδα - ἀνεδύθη ὡς τό καθοριστικό πρότυπο πού διηύθυνε τόν ρόλο τῶν ΗΠΑ στόν μεταπολεμικό κόσμο. Ἡ "ἀνάσχεση" προσδιόριζε τίς προτεραιότητες τῆς Οὐάσινγκτον, καθόριζε τίς διεθνεῖς της σχέσεις καί ὑπαγόρευε τίς ἐνέργειές της στό ἐξωτερικό».

«Συχνά ὑποτιμημένο ἀπό πολλούς ἱστορικούς εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ "ἀνάσχεση" ὑπό τόν Τροῦμαν, ὅπως ἐπίσης καί ὑπό τούς Προέδρους Ἀιζενχάουερ καί Κέννεντι, εἶχε μία ἰσχυρή θρησκευτική διάσταση, πού λειτουργοῦσε μέ δύο τρόπους. Πρῶτον, βοηθοῦσε στόν καθορισμό τῶν γραμμῶν τῆς παγκοσμίου πάλης κατά τοῦ κομμουνισμοῦ, διαιρώντας τόν κόσμο μεταξύ ἠθικῶν, θεοφιλῶν ἐθνῶν, πού θά καθοδηγοῦνταν ἀπό τίς ΗΠΑ, καί τῶν δυνάμεων τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τῆς ἀθρησκίας, ἐλεγχομένων ἀπό τήν "ἄθεη Σοβιετική Ἕνωση". Δεύτερον, ἡ θρησκεία δέν παρεῖχε μόνον ἕνα πολύτιμο ἐργαλεῖο γιά τήν ἀνάσχεση τῆς ἐπεκτάσεως τοῦ κομμουνισμοῦ, ἀλλά καί ἐνεθάρρυνε τήν ἐσωτερική κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Πράγματι, ὁ Τροῦμαν εἶδε τήν θρησκεία ὡς ἰσχυρό ἐργαλεῖο γιά νά ὑπονομεύσει τήν πίστη στό σοβιετικό σύστημα καί νά ἐπιτύχει τήν τελική πτώση του».

«Ἐπειδή ἡ ἐπικρατοῦσα θρησκεία στήν Σοβιετική Ἕνωση καί σέ μέγα μέρος τοῦ Ἀνατολικοῦ Μπλόκ ἦταν ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός, τό κατεστημένο τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἀνέπτυξε γιά πρώτη φορά ἐνεργό ἐνδιαφέρον γιά τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ὡστόσο, καθώς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἦταν δέσμια τοῦ σοβιετικοῦ κράτους, ὁ Τροῦμαν ἀναγκαστικῶς ἔπρεπε νά ἀποταθεῖ ἀλλοῦ, ὥστε νά στρατολογήσει τήν Ὀρθοδοξία στήν πρωτοβουλία του γιά ἕνα πανθρησκειακό συνασπισμό κατά τοῦ κομμουνισμοῦ, μία προσπάθεια πού στήν πράξη ὑπερέβη τό ἐπίπεδο τῆς ρητορείας καί μετέβη στό ἐπιχειρησιακό ἐπίπεδο μέ τή συμμετοχή τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Βατικανοῦ ἀπό τά τέλη τοῦ 1947».

«Εἶναι ἀξιοσημείωτο, καί ἴσως προκλητικό, τό ὅτι ἀκριβῶς τήν στιγμή πού τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως κατέστη τό ἐπίκεντρο τοῦ σχεδίου τοῦ Τροῦμαν γιά νά φέρει τόν ὀρθόδοξο κόσμο μέσα στόν πανθρησκειακό του συνασπισμό, τότε ἕνας Ἀμερικανός πολίτης ἔγινε Πατριάρχης. Τήν 1η Νοεμβρίου 1948 ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας στήν Κωνσταντινούπολη ἐξέλεξε τόν Ἀθηναγόρα, Ἀρχιεπίσκοπο τῆς τότε Ἑλληνορθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς, ὡς Οἰκουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ὑποψηφιότητα τοῦ Ἀθηναγόρα γιά τήν Πατριαρχία, ὁ ὁποῖος ἦταν προσωπικός φίλος τοῦ Προέδρου Φραγκλίνου Ροῦσβελτ ἀπό μακροῦ χρόνου καί ὁ ὁποῖος ἐπίσης εἶχε σφυρηλατήσει μία στενή σχέση μέ τόν Πρόεδρο Τροῦμαν, εἶχε ἀπολαύσει τῆς ἐνεργοῦ ὑποστηρίξεως, καί πιθανῆς ἀναμείξεως - ὅπως συνιστοῦν κάποια νέα ἀποδεικτικά στοιχεῖα - τῆς κυβερνήσεως Τροῦμαν».

«Σέ μία ἐπικοινωνία του τόν Ἰούνιο τοῦ 1949 μέ τόν Μάιρον Τέηλορ, ἀξιωματοῦχο τοῦ Στέητ Ντιπάρτμεντ (τόν ὑψηλό διπλωμάτη τῶν ΗΠΑ πού, ἐνῷ ἐπισήμως ὑπηρετοῦσε ὡς ὁ προεδρικός ἀντιπρόσωπος στό Βατικανό, ἦταν πράγματι ὑπεύθυνος γιά τόν συντονισμό τοῦ μυστικοῦ ἀντι-κομμουνιστικοῦ πανθρησκειακοῦ συνασπισμοῦ στήν Εὐρώπη καί τήν Μέση Ἀνατολή), ὁ Τροῦμαν ξεχώρισε τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα Α΄γιά νά τόν ἐπαινέσει ἰδιαιτέρως: “Εἶναι καλό τό ὅτι οἱ δυνάμεις τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῆς δημοκρατίας ἔχουν ἕνα τόσο ἀφοσιωμένο συνήγορο καί ἀμύντορα, ὅπως αὐτόν. Εἶναι πράγματι σέ θέση, στό ἐξέχον στάτους του στήν Ἰστανμπούλ, νά ἀσκήσει μεγάλη ἐπιρροή"».

«Ἕνα ἀπό τά περισσότερο λαοφιλῆ ἀνέκδοτα στήν ἑλληνο-αμερικανική ἱστορία - τό ὁποῖο μαρτυρεῖ γιά τήν πλήρη ἀποσύνδεση μεταξύ τῶν αἰώνιων μύθων καί τῆς ἀκριβοῦς ἱστορικῆς κατανοήσεως - σχετίζεται μέ τήν λήξη τῆς θητείας τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς Ἀρχιεπισκόπου στίς Ἀμερικές καί τήν ἔναρξη τῆς προκαθεδρίας του ὡς Πατριάρχου στήν Κωνσταντινούπολη. Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1949, ὁ Ἀθηναγόρας μεταφέρθηκε ἀεροπορικῶς στήν Ἰστανμπούλ μέ τό προεδρικό ἀεροπλάνο τοῦ Τροῦμαν γιά νά ἀναλάβει τή θέση του ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Παρά τή δημόσια, σχεδόν φολκλορική, ἀφήγηση καί ἑρμηνεία τοῦ συμβάντος αὐτοῦ, ἡ τελείως ἔκτακτη χειρονομία τοῦ Τροῦμαν δέν ὑπῆρξε ἐνέργημα τοῦ συναισθηματισμοῦ ἤ τοῦ σεβασμοῦ του γιά τόν Ἀθηναγόρα, αἰσθήματα τά ὁποῖα ἀμφότερα συνέβη νά εἶναι γνήσια».

«Αὐτή ἦταν, ἀντιθέτως, μία μετρημένη ἐνέργεια, στήν ὁποία προέβη ἕνας Πρόεδρος πού ἔβλεπε τόν Ἀθηναγόρα καί τό Πατριαρχεῖο ὡς συμμάχους μέ ἐπιρροή, ἀλλά καί ἀποφασιστικούς γιά τήν ἐπέκταση τῶν διεθνῶν ἐνδιαφερόντων καί τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἀξιῶν τῶν ΗΠΑ στήν παγκόσμια πάλη κατά τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἡ πρόθεση πίσω ἀπό τήν, πρωτοφανῆ ἀπό μέρους τοῦ Τροῦμαν, ἐπίδειξη τῆς προεδρικῆς εὐδοκίας δέν ἦταν μόνον ἡ προσωπική ἔκφραση ἀμοιβαίας φιλίας καί ἐκτιμήσεως πρός τόν Ἀθηναγόρα, ἀλλά ἡ καθαρή ἔνδειξη τῆς ἐκτιμήσεως καί ὑποστηρίξεως τῆς Οὐάσινγκτον πρός τό Πατριαρχεῖο - ἕνα δυνατό διπλωματικό μήνυμα πού ὁ Τροῦμαν ἐπεδίωξε νά στείλει σέ ἀμφότερες τήν Ἄγκυρα καί τή Μόσχα».

«Ὁ Πρόεδρος Τροῦμαν συχνά τόνιζε τίς φιλο-αμερικανικές πεποιθήσεις τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καί τήν σημασία καί ἐπιρροή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου - μαζί καί τῆς ἑλληνορθοδόξου κοινότητας στίς ΗΠΑ - ὡς ζωτικά στοιχεῖα γιά τούς στόχους τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Πράγματι, ὁ Τροῦμαν εἶδε τό Πατριαρχεῖο καί τόν Ἀθηναγόρα ὡς ἀποφασιστικούς παράγοντες γιά τήν ἐνίσχυση τῆς φιλο-δυτικῆς ἀποφασιστικότητος ἀμφοτέρων τῶν χωρῶν, Ἑλλάδος καί Τουρκίας, καθώς ἐπίσης καί γιά τήν προώθηση τῆς σταθερότητος στήν Μέση Ἀνατολή».

«Πράγματι, ἠ κυβέρνηση τοῦ Τροῦμαν ἦταν ἰδιαιτέρως ἀνήσυχη ἀπό τούς προφανεῖς διαύλους πού ἄνοιγε ἡ Μόσχα μέ τούς ὀρθοδόξους πληθυσμούς σέ ὅλη τή Μέση Ἀνατολή. Ὡς ἀποτέλεσμα, ἡ Οὐάσινγκτον ἔβλεπε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἕνα σημαῖνον ἀντίβαρο κατά τῆς ἐξτρεμοποιήσεως στά ἀραβικά ἐδάφη – δεδομένης τῆς σεβαστῆς του θέσεως μεταξύ τῶν ἄλλων τριῶν ἀρχαίων Θρόνων Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων. Ἡ ἐξωτερική πολιτική τοῦ Τροῦμαν ἀποτίμησε καί ἐσκεμμένως ἔδωσε ἔμφαση στό οἰκουμενικό καθεστώς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως - ὡς τοῦ πρώτου πατριαρχικοῦ θρόνου μεταξύ ἴσων, ὁ ὁποῖος ἀπολαύει τῆς πνευματικῆς αἰγίδος ἐπί πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν - ὡς μέσο ματαιώσεως τῶν πολιτικοποιημένων προσπαθειῶν τῆς Μόσχας νά προβάλλει τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ὡς παγκόσμιο ἀνταγωνιστή τῆς Κωνσταντινουπόλεως».

«Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι μερικά ἀπό τά ἴδια αὐτά θέματα στό σημερινό μετα-ψυχροπολεμικό τοπίο, τώρα ὅμως σέ διαφορετικές καί πολυπλοκότερες ἐνσαρκώσεις, συνεχίζουν νά ἀποτελοῦν πρόκληση γιά τήν ἐξωτερική πολιτική τῶν ΗΠΑ στήν Ἀνατολική Μεσόγειο καί τή Ρωσσία. Μολονότι φαίνεται ὅτι μιά ἀποτελεσματική ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων αὐτῶν ἀποτελεῖ ψευδαίσθηση περισσότερο τώρα παρά ποτέ, ὅμως αὐτή ἡ φαινομενικῶς μή χειραγωγήσιμη κατάσταση θά μποροῦσε νά ἐξομαλυνθεῖ ἄν ἡ Οὐάσινγκτον ἦταν πρόθυμη νά ἀναγνωρίσει γιά μία ἀκόμη φορά τόν σημαίνοντα διεθνῆ καί ἐποικοδομητικό ἠθικό ρόλο πού τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔχει διαδραματίσει στό παρελθόν καί θά μποροῦσε νά διαδραματίσει στό μέλλον, ἄν ἦταν ἐλεύθερο ἀπό τόν τουρκικό διωγμό».

«Ὁ Δρ. Ἀλέξανδρος Κ. Κύρου εἶναι καθηγητής τῆς Ἱστορίας στό Κρατικό Πανεπιστήμιο τοῦ Σάλεμ, ὅπου διδάσκει περί τῶν Βαλκανίων, τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας».

(μετάφραση Μον. Σεραφείμ)

3. Ἀνάλυση τοῦ ἄρθρου τοῦ καθ. Κύρου στά κυριώτερα σημεῖα του

Ἀπό τό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Κύρου μποροῦμε νά συναγάγουμε ἐκ πρώτης ὄψεως τά ἑξῆς:

(1) Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως κατανοήθηκε ἀπό μιά σειρά Προέδρων τῶν ΗΠΑ ὡς σημαντικό καί παγκόσμιο μέσο ἐμφάσεως καί προωθήσεως τῶν ἀμερικανικῶν δημοκρατικῶν ἀξιῶν. Ἄρα, τό ἐνδιαφέρον τῶν ΗΠΑ γιά τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δέν εἶχε νά κάνει μόνον μέ τήν προάσπιση τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν ἐντός τῆς Τουρκίας, ἀλλά μέ τό ἰδιοτελές ἀμερικανικό συμφέρον (βάσει τοῦ American Exceptionalism, τοῦ «ἀμερικανικοῦ ἐξαιρετισμοῦ», τῆς ἰδέας ὅτι ἡ Ἀμερική ἔχει μοναδική θέση μεταξύ τῶν ἐθνῶν).

(2) Τό παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει ἀπό μιά σειρά ἐγγράφων πού προσφάτως (2009[24]) «ἀποχαρακτηρίσθηκαν» (δηλαδή ἀπώλεσαν τόν χαρακτῆρα τοῦ μυστικοῦ, δηλ. «διαβαθμισμένου» [classified] ἐγγράφου) ἀπό τό State Department, τό ἀμερικανικό ΥΠ.ΕΞ. Τά ἴδια ἔγγραφα ὑποδηλώνουν, κατά τόν Κύρου, καί ἐνεργό ὑποστήριξη τοῦ Προέδρου Τροῦμαν στήν ὑποψηφιότητα τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα τό 1948.

(3) Τό ἀντι-κομμουνιστικό «δόγμα ἀνασχέσεως» τοῦ Προέδρου Τροῦμαν («Δόγμα Τροῦμαν», “Truman Doctrine, containment policy”) εἶχε θρησκευτική διάσταση: ἀποσκοποῦσε στήν δημιουργία καί τόν συντονισμό ἑνός μυστικοῦ ἀντι-κομμουνιστικοῦ πανθρησκειακοῦ συνασπισμοῦ. Ἔτσι τά ἔθνη τοῦ κόσμου θά διαχωρίζονταν ἀφ’ ἑνός σέ ἠθικά καί θεοφιλῆ, καθοδηγούμενα ἀπό τίς ΗΠΑ, καί σέ ὑπαγόμενα στίς δυνάμεις τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τῆς ἀθρησκίας, ἐλεγχόμενα ἀπό τήν «ἄθεη Σοβιετική Ἕνωση», ἀφ’ ἑτέρου.

(4) Ἀπό τό τέλος τοῦ 1947 στόν πανθρησκειακό ἀντι-κομμουνιστικό συνασπισμό συμμετεῖχαν τό Βατικανό καί ἡ Ἀγγλικανική ὁμολογία· μυστικός ὑπεύθυνος συντονισμοῦ τους ἀπό πλευρᾶς State Department ὑπῆρξε ὁ διπλωμάτης Μάιρον Τέηλορ. Τό 1949 προσετέθη στόν συνασπισμό καί ἡ Ἐκκλησία ΚΠόλεως ὑπό τόν Ἀθηναγόρα.

(5) Ἡ θρησκεία σύμφωνα μέ τό «Δόγμα Τροῦμαν» ἔπαιζε διττό ἀνασχετικό, περιοριστικό, ρόλο: ὄχι μόνον ἀποτελοῦσε ἐσωτερική δύναμη ἀποσαθρώσεως τῆς σοβιετικῆς ἰδεολογίας, ἀλλά ὁριοθετοῦσε καί τόν διαχωρισμό μεταξύ φιλο-σοβιετικῶν καί ἀντι-σοβιετικῶν ἐθνῶν («φιλοθέων» versus «ἀντιθέων»).

(6) Ἐπειδή δέν μποροῦσε νά ἐνεργοποιηθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας στό ἀναχαιτιστικό αὐτό σχέδιο κατά τῶν ἀθέων Σοβιέτ, καθό δέσμια τοῦ καθεστῶτος τῆς ΕΣΣΔ, ἐπελέγη ἀπό τό ἐπιτελεῖο τοῦ Τροῦμαν τό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως ὡς τό ἐπικρατέστερο «ὀρθόδοξο συστατικό» στόν ἀμερικανικό «διαθρησκειακό συνασπισμό».

(7) Ἡ ἀξία τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως γιά τούς Ἀμερικανούς ἐνέκειτο στά ἑξῆς: (α) εἶχε θεσμικῶς οἰκουμενική Πρωτοκαθεδρία ἐπί συμπάσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μποροῦσε νά λειτουργήσει ὡς ἀντίβαρο στήν προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας Μόσχας νά ἀποκτήσει τήν ἡγεσία μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων· (β) λόγῳ τῶν πρεσβείων τιμῆς, εἶχε ἐπίσης ἡγετικό ρόλο τόσο ἐπί τῶν Πατριαρχείων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ὅπου ὁ σοβιετικός παράγων δραστηριοποιεῖτο στούς ἀραβικούς πληθυσμούς, ὅσο καί ἐπί τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν Βαλκανίων· (γ) ἡ θέση του ἦταν τέτοια, ὥστε νά μπορεῖ νά ἐνισχύει τήν φιλο-δυτική κατεύθυνση τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Τουρκίας.

(8) Ὡς συνέχεια στήν παραπάνω (7α) προοπτική, καί σέ θεωρητικό ἐπίπεδο, οἱ ΗΠΑ τόνιζαν τήν (ἀληθῆ) οἰκουμενική πρωτοκαθεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπέναντι στήν πολιτικοποιημένη προσπάθεια τῆς σοβιετοκρατούμενης Ἐκκλησίας τῆς Μόσχας νά ἀποκτήσει τήν πρωτοκαθεδρία αὐτή.

(9) Σέ πρακτικό ἐπίπεδο, ὁ Πρόεδρος Τροῦμαν ὄχι μόνον ἐπαίνεσε δημοσίως τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς πρόμαχο τῶν «χριστιανικῶν καί δημοκρατικῶν» ἀξιῶν, ἀλλά προέβη καί στήν προσεκτικῶς ἐσκεμμένη ἐνέργεια νά προσφέρει τό προσωπικό του προεδρικό ἀεροπλάνο γιά τήν μετάβαση (Ἰανουάριος 1949) τοῦ ἐψηφισμένου Πατριάρχου ΚΠόλεως Ἀθηναγόρα ἀπό τίς ΗΠΑ στήν Κωνσταντινούπολη. Ἡ ἐνέργεια αὐτή ἦταν ἰσχυρό διπλωματικό μήνυμα τόσο πρός τήν Μόσχα ὅσο καί πρός τήν Ἄγκυρα, ὅτι δηλαδή οἱ ΗΠΑ στήριζαν τό πρόσωπο τοῦ Ἀθηναγόρα καί προσέβλεπαν στόν φιλο-αμερικανικό ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὁ καθηγητής Κύρου ὑπαινίσσεται καί ἄλλου εἴδους ἐνεργή ἀνάμειξη (“possible involvement”) τοῦ Προέδρου Τροῦμαν στήν προώθηση τοῦ Ἀθηναγόρα Σπύρου.

(10) Ὁ καθηγητής Κύρου σέ προέκταση τῶν ἀνωτέρω παραπονεῖται, διότι ἡ ἐλίτ πού διαμορφώνει σήμερα τήν ἐξωτερική πολιτική τῶν ΗΠΑ ἔχει ἐξαλείψει ἀπό τήν θεσμική της μνήμη (ἴσως ὄχι καί σέ ἐπίπεδο προσωπικῶν σχέσεων) τήν παλαιά σημασία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς θρησκευτικοῦ συμμάχου τῶν ΗΠΑ.

(11) Περαιτέρω, ὁ καθηγητής ὑπεμφαίνει, ὅτι, ἄν οἱ ΗΠΑ βοηθοῦσαν στήν ἀποδέσμευση τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως ἀπό τήν τουρκική κυβερνητική πίεση, τότε τό Πατριαρχεῖο θά μποροῦσε νά βοηθήσει τίς ΗΠΑ στήν ἀντιμετώπιση τῶν νέων προκλήσεων πού ἐμφανίζονται γιά τίς ΗΠΑ στήν ἀνατολική Μεσόγειο καί τήν Ρωσσία, προκλήσεων πού εἶναι ἐκ νέου ἐνσαρκώσεις τῶν ἴδιων μέ τήν ἐποχή τοῦ Τροῦμαν προβλημάτων.

4. Ἐξαγωγή συμπληρωματικῶν διαπιστώσεων ἀπό τό ἄρθρο

Ἄς δοῦμε, ὅμως, καί τί περαιτέρω μποροῦμε νά ἁλιεύσουμε ἐμμέσως καί ἀναγνώσουμε «μεταξύ τῶν γραμμῶν» τοῦ κειμένου τοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Κύρου, πέραν ὅσων ἀριθμήσαμε παραπάνω:

(α) Ὁ καθηγητής Κύρου ὑπαινίσσεται (στήν τελευταία παράγραφο) ὁμοιότητα τοῦ σοβιετικοῦ ἐπεκτατισμοῦ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μέ τήν ἀπόπειρα σχηματισμοῦ (φιλο)ρωσσικοῦ γεωπολιτικοῦ ἄξονος σήμερα · αὐτό βεβαίως χρῄζει περαιτέρω σχολιασμοῦ, διότι εἶναι ἰσχυρισμός παντελῶς ἀβάσιμος. Εἰδικῶς ἡ ὁμαδοποίηση τῶν «καλῶν φιλο-αμερικανικῶν καί φιλοθέων ἐθνῶν» ἔναντι  τῶν «κακῶν ἀθέων φιλο-σοβιετικῶν ἐθνῶν» τῶν δεκαετιῶν 1950-1980, ἔχει σήμερα ἀνατραπεῖ ἤ μᾶλλον ἀντιστραφεῖ καί οἱ ΗΠΑ ἔχουν ἀναδειχθεῖ σέ παγκόσμιο ὑποστηρικτή λ.χ. τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τοῦ ἑωσφορισμοῦ (διόλου παράδοξο γιά ὅποιον γνωρίζει βασικά ἀξιώματα τῆς «ἐσωτερικῆς» Μασονίας), ὅπως φαίνεται κλασσικῶς καί στήν πρόσφατη περίπτωση τῆς Οὐκρανίας[25]. Ἤδη ἔγκριτοι δεξιοί Ἀμερικανοί ἀναλυτές, ὅπως λ.χ. ὁ Πάτ Μπιουκάναν, διερωτῶνται ἄν στόν «νέο ἰδεολογικό ψυχρό πόλεμο» ὁ Θεός συνεχίζει νά εἶναι παρά τό πλευρόν τῆς Ἀμερικῆς, ἔπειτα ἀπό τόν σταθερά παραδοσιακό καί χριστιανικό προσανατολισμό τῆς ἐσωτερικῆς πολιτικῆς τοῦ Βλαδιμήρου Ποῦτιν[26] (ἐν ἀντιθέσει πρός ἐκεῖνον τῶν ΗΠΑ).

(β)  Ἡ «ἐνεργός ἀνάμειξη» (δηλαδή, ἡ ἄμεση παρέμβαση) τοῦ τότε ἡμι-πλανητάρχου Προέδρου Τροῦμαν στήν ἐκλογή Ἀθηναγόρα, καί μόνον ὡς ἐκδήλωση τῆς ἐπιθυμίας του νά ἀναδειχθεῖ ὁ τελευταῖος, δηλαδή καί μόνον στόν ὑποβαθμισμένο ρόλο πού περιγράφει ὁ κ. Κύρου, ἦταν ἐπαρκής στήν ψυχροπολεμική περίοδο γιά νά καθορίσει τίς ἐκλογές Πατριάρχη σέ μιά φιλοδυτική χώρα, ὅπως ἡ Τουρκία (ἡ ὁποία μαζί μέ τήν Ἑλλάδα προσκλήθηκαν στό ΝΑΤΟ ἤδη ἀπό τήν ἴδρυσή του, μέ σχετικό πρωτόκολλο τοῦ Ἀπριλίου 1949). Ἡ ἀνάμειξη αὐτή, πού ὅμως ἦταν πολύ βαθύτερη ἀπό τήν ἐπίδειξη εὐαρεσκείας πρός τόν Ἀθηναγόρα, συνιστοῦσε μορφή καισαροπαπισμοῦ. Διερωτώμεθα: τούς Ὀρθοδόξους Πατριάρχες τούς ἀναδεικνύει τελικῶς τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ἡ δογματική Ὀρθοδοξία ἤ τό «Δόγμα Τροῦμαν» καί τό πνεῦμα τῆς Μασονίας;.

Εἶναι χαρακτηριστικά ὅσα περί τῆς τεκτονικῆς ἀφετηρίας τοῦ «Δόγματος Τροῦμαν» γράφουν οἱ ἴδιοι οἱ Τέκτονες σέ δικό τους περιοδικό τό 1961: «Εἶναι γνωστόν ὅτι μέ τάς ἀρχάς καί τά διδάγματα τοῦ Τεκτονισμοῦ ἔχουν γραφῆ αἱ Ἱστορίαι Μεγάλων Ἐθνῶν [...] Οὔτε θά διαφεύγῃ τήν μνήμην ὅλων ἡμῶν ἡ πρόσφατος ἐξαγγελία τοῦ τόσον σημαντικοῦ διά τήν Ἱστορίαν τοῦ Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Δόγματος τοῦ Ἀδελφοῦ Χάρρη Τροῦμαν, ἡ ὁποία ἐγένετο τό πρῶτον ἐν συνεδριάσει τῆς Μητρός του Τεκτονικῆς Στοᾶς, ὅταν ἦτο οὗτος Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α.»[27].

(γ) Γίνεται ἀντιληπτό στόν ἀναγνώστη ἀπό τό ἄρθρο τοῦ κ. Κύρου, ποιᾶς σημασίας εἶναι τά θρησκευτικά ἤ ἐκκλησιαστικά πράγματα γιά τίς Μεγάλες Δυνάμεις (ΗΠΑ, Σοβιετικῶν), εἴτε ὡς πεδίο προωθήσεως ἰδεολογίας, εἴτε ὡς ἐργαλεῖο πολέμου φθορᾶς ἐναντίον πολιτικῶν καθεστώτων (θυμόμαστε ἄλλωστε και τήν περίπτωση τοῦ Λέχ Βαλέσα στήν Πολωνία) ἤ καί ὡς «κόλλα» συμπήξεως διεθνῶν ἤ διαθρησκειακῶν συνασπισμῶν. Ὅποιος ὅμως ὁμιλεῖ στό εὐρύ κοινό περί τῶν αὐτονοήτων αὐτῶν πραγμάτων χαρακτηρίζεται ἐπίτηδες ἀπό τούς νεοταξίτες καί ἰδίως τούς Οἰκουμενιστές ὡς «συνωμοσιολόγος».

(δ)  Τό ἀμερικανικό γεωπολιτικό σκέπτεσθαι (ὅπως ἄλλωστε καί τό σοβιετικό παλαιότερα, καί μελλοντικῶς κάποιο ἄλλο) ἔχει πλήρη ἐπίγνωση τῶν ἐσωτερικῶν ἐκκλησιαστικῶν συσχετισμῶν δυνάμεως· ἑπομένως, ἔχει καί τήν δυνατότητα νά ἀντιλαμβάνεται τήν σημασία τῆς ἱερο-κανονικῆς πρωτοκαθεδρίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἀλλά καί τῆς εὔθραυστης ἰσορροπίας τῶν ἐθνοφυλετικῶν τάσεων ἤ ἐνίοτε τῶν ὑπερεθνικῶν δεσμῶν Ἑλλήνων, Σλάβων καί Ἀράβων (δηλ. ἀραβοφώνων) Ὀρθοδόξων (ὁσονούπω καί τῶν Ὀρθοδόξων Ἀγγλοσαξώνων). Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἐχθροί μας (διότι τέτοιοι εἶναι οἱ νεοταξίτες) γνωρίζουν τά ἐκκλησιαστικά «ἐνδότερα» τοὐλάχιστον τόσο καλά ὅσο καί ἐμεῖς, μᾶλλον ὅμως πολύ καλύτερα.

(ε) Οἱ διπλωμάτες τῶν πολιτικῶν ἐξουσιῶν (ὅπως ὁ Μάιρον Τέηλορ παρά τῷ Βατικανῷ) εἶχαν, ἔχουν καί θά ἔχουν μυστικές ἀναθέσεις θρησκευτικῶν ἀποστολῶν, παραλλήλως πρός τήν ἐπίσημη ἰδιότητά τους. Ὅταν λοιπόν βλέπουμε σημαίνοντες πολιτικούς ἤ διπλωμάτες νά δραστηριοποιοῦνται ἐκκλησιαστικά πρίν ἤ μετά ἀπό κάποιο σημαντικό ἐκκλησιαστικό γεγονός, ἄς συνειδητοποιοῦμε ὅτι δέν πρόκειται οὔτε γιά ξαφνική προσωπική ὑπαρξιακή ἀναζήτησή τους οὔτε γιά ἁπλῆ οἰκοδόμηση ἐπικοινωνιακοῦ θρησκευτικοῦ προφίλ, ἀλλά γιά ἀποστολή μέ συγκεκριμένο ἀποχρῶντα λόγο (μήπως εἶναι τέτοια καί ἡ προχθεσινή ἐπίσκεψη τοῦ Πρέσβεως τῶν ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ στό Ἅγιον Ὄρος ;).

(στ) Ἐφόσον ἡ, κατά τόν Τροῦμαν, «δημοκρατική ἰδεολογία» (ἤ ἡ «πολιτική θεολογία», ἄν θέλετε) τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως ἐπί Ἀθηναγόρα εἶχε ἐνδιαφέρον (καί ἀποτελοῦσε ἀντικειμενικό στόχο) γιά τήν ἀμερικανική ἐξωτερική πολιτική, στό πλαίσιο τῆς ἀνασχέσεως τοῦ ἀθέου σοβιετισμοῦ, βεβαίως εἶχε (καί ἔχει) ἐνδιαφέρον καί ὅσον ἀφορᾷ τίς τάσεις τῆς ἑλληνικῆς ὁμογενείας ἐντός τῶν ΗΠΑ (κατά τό ἀξίωμα “peace at home, peace in the world”). Ἀνάλογο ἄλλωστε εἶναι καί τό ἐνδιαφέρον τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ νά μή ἐμπλέκεται τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων στίς παλαιστινιακές πολιτικές διεκδικήσεις, ἀλλά καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους νά κρατήσει τήν Μουφτία τῆς Κομοτηνῆς μακράν τοῦ τουρκικοῦ παρεμβατισμοῦ στήν Θράκη. Αὐτό θά μποροῦσε νά σημαίνει ὅτι (τοὐλάχιστον στίς ΗΠΑ καί κατ΄ ἐπέκτασιν καί στό Φανάρι), ὅσο διαρκεῖ ἡ ἀναμέτρηση ΗΠΑ-Ρωσσίας, ποτέ ἡ ἀμερικανική ἡγεσία, ὅσον τό ἐπ΄ αὐτῇ, δέν θά ἀνεχθεῖ τήν ἀνάδειξη ἑνός μή ἐχθρικοῦ πρός τούς Ρώσσους ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτη, εἴτε Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς εἴτε καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου.

(ζ) Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι στό πλαίσιο ἑνός «διαθρησκειακοῦ συνασπισμοῦ», βασιζομένου μάλιστα ἐπί τῆς ἀμερικανικῆς ὑποστηρίξεως, οἱ θρησκευτικές διαφοροποιήσεις θά τείνουν νά ἀμβλύνονται, ὅπως ἐπεσήμαινε τό 1966 ὁ μακαριστός Νικόλαος Ψαρουδάκης[28], ἀκριβῶς ὅπως ἀναγκαστικῶς ἐξομαλύνονται καί οἱ ἐθνικές συγκρούσεις ἐντός συνασπισμῶν, ὅπως τοῦ ΝΑΤΟ (λ.χ. οἱ ἑλληνο-τουρκικές). Αὐτό μᾶς ἐπιτρέπει νά συμπεράνουμε ὅτι ὁ διάλογος τῆς «ἀγάπης» τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, εἴτε διομολογιακός (μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί ὁμολογιῶν-αἱρέσεων) εἴτε διαθρησκειακός (μεταξύ θρησκειῶν, λ.χ. Χριστιανισμοῦ, Ἰουδαϊσμοῦ καί Ἰσλάμ), ἦταν σέ καθοριστικό βαθμό μία ἀναπόφευκτη «κόλλα» γιά τήν συγκόλληση τοῦ συνασπισμοῦ γύρω ἀπό τίς ΗΠΑ. Πράγματι, ὑπό τό ... «φῶς» τῆς ἀμερικανικῆς γεωστρατηγικῆς ἀνακαλύψαμε ἐξαίφνης μετά ἀπό αἰῶνες, ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὅτι δῆθεν μᾶς συνδέουν μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες πολλά πράγματα (!) ... (καί ὅπως λέγεται εἰρωνικῶς, “I wouldn’t have seen it, if I hadn’t believed it …”). Βεβαίως, στήν «ἀνακάλυψη» αὐτή εἶχε προηγηθεῖ τῶν Ἀμερικανῶν πολιτικῶν τῆς Νέας Τάξεως καί τῶν ἀρχι-Οἰκουμενιστῶν ἡ ἴδια ἡ κοινή τροφός ὅλων τους: ἡ Μασονία.

 (η) Ὁ καθηγητής Κύρου, ἀλλά καί ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Βορείου Ἀμερικῆς ἡ ὁποία δημοσιεύει τό ἄρθρο του τό 2014, προβάλλει (ἤ προσφέρει) μέ πολύ προσεκτικό λόγο στήν τελευταία παράγραφό του τήν ἐνδεχόμενη «χρηστικότητα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου («φρῖξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ»!), πρός ὄφελος τῆς σημερινῆς ἀμερικανικῆς στάσεως κατά τῶν ρωσσικῶν συμφερόντων στήν ἴδια τήν ρωσσική περιφέρεια καί τήν Ἀνατολική Μεσόγειο (προφανῶς διότι τά Βαλκάνια ἔχουν ἐκφύγει πλέον τῆς πατροπαράδοτης ρωσσικῆς ἐπ’ αὐτῶν ἐπιρροῆς). Σάν ἀντάλλαγμα στήν συναλλαγή αὐτή προτείνει ὁ ἀρθρογράφος κ. Κύρου τήν ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ «ἐλάφρυνση» τῶν τουρκικῶν πιέσεων ἐπί τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, ὥστε Αὐτό νά διαδραματίσει «γιά μία ἀκόμη φορά τόν σημαίνοντα διεθνῆ καί ἐποικοδομητικό ἠθικό ρόλο» του (προσθέστε: «πρός ὄφελος τῶν καλῶν καί ἠθικῶν ΗΠΑ, τῶν ἀστυνόμων τοῦ σύμπαντος»).

5. Τί ἀποκρύπτεται στό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Κύρου

Ἀφοῦ στά παραπάνω μέρη ἔχουμε ἀπαριθμήσει κάποιες βασικές θέσεις τοῦ ἄρθρου τοῦ καθηγητοῦ Κύρου, καί ἔχουμε ἐπίσης ἐξαγάγει κάποια ἐπιπλέον συμπεράσματα μέσα ἀπό προεκτάσεις, ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά προβοῦμε καί σέ μερικές ἐπιπλέον σύντομες ἀποκαλύψεις.

 (α) Γεωπολιτικός ρεαλισμός ἤ οἰκουμενιστικός συναισθηματισμός; Εἶναι σαφές, ὅτι ἐνῷ τό οἰκουμενιστικό σύστημα προβάλλει πολλές φορές μέ πηχυαίους (δακρύβρεκτους) τίτλους τήν «ἀγαπητική» (καί συναισθηματική) πλευρά τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως (τῆς ἀθέμιτης θεολογικῆς προσεγγίσεως ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν), ὡστόσο ἀναγκάζεται κάποιες φορές, ὅπως στό ἄρθρο τοῦ καθ. Κύρου, νά παραδεχθεῖ καί ἀναδείξει τήν ὠμή, γεωπολιτική, ὄψη της. Ἐπί παραδείγματι, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος γράφει χαριτωμένα: «Ὅταν ἤμουν μικρό παιδί, θυμᾶμαι πού ἔβλεπα τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἀθηναγόρα (1886-1972), ἕναν ἐκπληκτικό ἡγέτη μέ ὅραμα καί οἰκουμενική εὐαισθησία. Ἦταν ἕνας ψηλός ἄνδρας μέ διεισδυτικό βλέμμα καί μιά κάτασπρη μακριά γενειάδα[29] [...] συνήθιζε νά διαλύει τίς συγκρούσεις καλώντας τίς ἐμπόλεμες πλευρές νά συναντηθοῦν. Τούς ἔλεγε: “ Ἐλᾶτε, ἄς κοιτάξει ὁ ἕνας τόν ἄλλον στά μάτια καί ἄς δοῦμε τί ἔχει ὁ ἕνας νά πεῖ στόν ἄλλον”»[30]· νωρίτερα, ὁ ὀπαδός τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα «ἱστορικός καί θεολόγος» κ. Ἀριστείδης Πανώτης ἔγραφε περί τῆς συναντήσεως τοῦ Πάπα Παύλου Στ΄ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα τό 1964 στά Ἱεροσόλυμα: «Μέ δάκρυα στά μάτια, ἀνοίγουν αὐθόρμητα τίς ἀγκαλιές τους καί δίνουν τόν ἐν Χριστῷ ἀσπασμό, κρατώντας ὁ ἕνας σφικτά στήν ἀγκάλη του τόν ἄλλο. Περνοῦν μερικά δευτερόλεπτα βαθυτάτης συγκινήσεως καί κατανύξεως. Οἱ παριστάμενοι κλαῖνε καί ριγοῦν γιά τήν ἱστορική αὐτή στιγμή πού περίμεναν γενεές Χριστιανῶν»[31].

Ὅπως διαβάσαμε παραπάνω, ἡ βάσιμη καί ἀνεπίσημη ἀλήθεια, ὅπως τήν θέλουν οἱ ἐραστές τῆς Δύσεως Οἰκουμενιστές, εἶναι ὅτι ὁ Μασόνος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί ἡ προσέγγισή του μέ τόν Παπισμό ὑπῆρξαν “assets and liabilities” («περιουσιακά στοιχεῖα καί ὑποχρεώσεις») τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ ! Καί τό καυχῶνται κιόλας! Ἁπλῶς, ὅταν ἀπευθύνονται στό ἁπλό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα «τῆς βάσης» (στούς «ἰθαγενεῖς Βαλκάνιους» πού λέγαμε ἀνωτέρω ... ) χρησιμοποιοῦν τήν ὁρολογία τῆς «ἀγάπης», τῆς «καταλλαγῆς», τῆς «συγχωρητικότητος»· ἐνῷ ὅταν διαπραγματεύονται ἐπί τῆς σκληρῆς διπλωματικῆς κονίστρας, ὁ μῦθος ἀλλάζει: «Δῶστε μας, οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς, πολιτική ὑποστήριξη γιά τό ἐκκλησιαστικό μας καθεστώς (status), π.χ. γιά τή Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης ἤ γιά τήν προσαρμογή τοῦ καθεστῶτος τῶν Νέων Χωρῶν, καί ἐμεῖς θά σᾶς παράσχουμε ἐκκλησιαστική (θρησκευτική) ὑποστήριξη γιά τό δικό σας παγκοσμιοποιητικό (νεοταξικό) πρόγραμμα: “Do ut das” (“δίνω, γιά νά δώσεις”)». Μήπως αὐτό θά μποροῦσε νά ὀνομασθῆ «ἐκποίηση» τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτείας, ἤ καί «ἐκπόρνευσή» της; Καί ὅμως ἐμεῖς θά συνεχίζουμε νά ραίνουμε μέ ροδοπέταλα τούς ἐκποιητές τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας θησαυρῶν, θησαυρῶν ὅπως εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς ἀποκλειστικῆς ὁδοῦ σωτηρίας καί ὁ ἀπαραίτητος στιγματισμός τῶν ἀντιχρίστων πολιτισμικῶν τάσεων πού κυρίως ἐκπροσωποῦνται σήμερα ἀπό τίς ΗΠΑ καί τήν ΕΕ (ὅπως πράττει μερικές φορές στιγματίζουσα ἡ Ρωσσία, σέ πολιτικό καί σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο)!

(β) Οἱ Ἕλληνες συμβάλαμε στόν Ρωσσικό Οἰκουμενισμό: Ἀπό τήν ἀνάλυση κάποιων στοιχείων, προκύπτει ὅτι ὁ συνασπισμός τῶν δυτικῶν ἐθνῶν καί Ὁμολογιῶν καί τοῦ Φαναρίου ἐντός τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), ὁδήγησε τελικῶς καί τούς Ρώσσους σέ αὐτό, καί στόν συναφῆ Οἰκουμενισμό (μεγάλη, λοιπόν, ἡ ἐπί τούτου εὐθύνη ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων).

Ἡ σύμπηξη τοῦ ἀμερικανοκίνητου «διαθρησκειακοῦ συνασπισμοῦ», ὅπως περιγράφεται ἀπό τόν καθηγητή Κύρου, ὡς συνισταμένη τοῦ «δόγματος ἀνασχέσεως τοῦ Τροῦμαν», ἦλθε σέ στιγμή κατά τήν ὁποία ἡ Σοβιετική Ἕνωση εὑρισκόταν σέ πολύ δύσκολη γεωστρατηγική θέση, πού τήν ἀνάγκαζε σέ ὑποχωρήσεις (ὅπως ἦταν π.χ. ἡ ρωσσική ἀποστασιοποίηση, δόξα τῷ Θεῷ, ἀπό τήν ἀνταρσία τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ). Ἡ αἰτία ἦταν ὅτι ἡ Ἀμερική εἶχε προηγηθεῖ στήν ἀποπεράτωση ἀτομικῶν ὅπλων καί μονοπωλοῦσε τότε ἀκόμη τήν χρήση τους· «Ἡ Ἀμερική διατηροῦσε συντριπτική πυρηνική ὑπεροχή μαζί μέ τό σπουδαῖο στρατηγικό της πλεονέκτημα: Κατεῖχε βάσεις στήν Εὐρασία ἀπό τίς ὁποῖες μποροῦσε νά πλήξει ἄμεσα τά ζωτικά κέντρα τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ἐνῶ ἡ Σοβιετική Ἕνωση δέν κατεῖχε βάσεις ἀπό τίς ὁποῖες νά πλήξει ἄμεσα τά ζωτικά κέντρα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν [...] Χωρίς ἀμφιβολία λοιπόν τό πυρηνικό μονοπώλιο καθιστοῦσε ἄνιση μιάν ἀναμέτρηση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης μέ τήν Ἀμερική τήν ἐποχή ἐκείνη. Ἦταν μιά εὐκαιρία γιά τήν Δύση νά λύσει τούς λογαριασμούς της μέ τήν Ἀνατολή. Μιά δυνατότητα γιά τόν καπιταλισμό νά ἀνασχέσει τήν ἐπαναστατική πλημμυρίδα τοῦ σοσιαλισμοῦ»[32].

 Στό ἐκκλησιαστικό πεδίο, ἡ Σύνοδος τῆς Μόσχας τοῦ 1948 ἀκολουθώντας τήν γραμμή τοῦ ἁγίου Σεραφείμ Σομπόλεφ (1881-1950), καί παρά τίς συνθῆκες τῆς ὑπερβολικῆς γεωστρατηγικῆς πιέσεως ἐπί τῆς ΕΣΣΔ,  ἐπέκρινε τόν νεοφανῆ Οἰκουμενισμό τοῦ ΠΣΕ, γεγονός πού πρίν 17 χρόνια (2001) ἐπεσήμανε καί ἡ Ἱεραρχία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς στό Πατριαρχεῖο Μόσχας[33]. Μαζί μέ τήν Ρωσσία, ἀρνήθηκαν ἀρχικῶς τήν συμμετοχή τους στό ΠΣΕ ( στό Ἄμστερνταμ τό 1948) καί οἱ περισσότερες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πλήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου καί Ἑλλάδος[34]. Τό Πατριαρχεῖο Μόσχας συνέχισε νά «μποϋκοτάρει» ὀρθοδόξως τό ΠΣΕ μέχρι τό 1961. Ἀργότερα, ὅμως, βλέποντας ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη συμπράττει μέ τήν Δύση μέσῳ τοῦ ΠΣΕ καί τῶν Παπικῶν, ἡ Μόσχα προφανῶς ὠθήθηκε στό νά εἰσαγάγει στό ΠΣΕ τό Πατριαρχεῖο της (ὑποχείριο ἄλλωστε τῶν σοβιετικῶν πραιτωριανῶν), ὥστε νά μή ἀπομονωθεῖ καί στό θρησκευτικό πεδίο, ἀλλά νά συμμετάσχει στίς ἐντός Οἰκουμενισμοῦ διεργασίες. Ἄς σημειωθεῖ, ὅτι τό Πατριαρχεῖο Μόσχας πιέσθηκε μέ συνέπεια καί συνέχεια ἀπό τούς δικούς μας Ἕλληνες «πλασιέ» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἀμερικανοκίνητους, ὅπως προκύπτει) γιά τήν συμμετοχή του στό ΠΣΕ: «Ἐν ἀναφορᾷ πρός τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, τάς συμμετασχούσας τῶν ἐργασιῶν τοῦ Ἄμστερδαμ, προσεπάθουν παντοιοτρόπως νά διαλύσουν τάς ἀμφιβολίας περί τῆς φύσεως τοῦ νέου ὀργανισμοῦ [τοῦ ΠΣΕ] καί νά ἔχουν ἐξησφαλισμένην καί ἐνεργόν τήν συμμετοχήν τῶν Ὀρθοδόξων. Πρός τοῦτο πολλοί ἐκ τῶν ἐν Γενεύῃ κατεχόντων ὀργανικάς θέσεις [στό ΠΣΕ] ἀνελάμβανον ταξείδια εἰς τάς Ὀρθοδόξους χώρας»[35]. Ἡ διαθρησκειακή συμμαχία, λοιπόν, Ἀμερικῆς-Φαναρίου, βοήθησε, ὡς ἀντίπαλον δέος, στήν εἴσοδο τῶν Ρώσσων στήν σκακιέρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὥστε να μή μείνουν ἀπόντες ἀπό τό πεδίο αὐτό. Ἦταν ἑπόμενο, ὅτι τό ἄθεο Κρεμλῖνο δέν θά εἶχε πρόβλημα νά σπρώξει τήν αἰχμάλωτή του Ρωσσική Ἐκκλησία στόν αἱρετικό Οἰκουμενισμό, ἔναντι τῶν πολιτικῶν ἀνταλλαγμάτων πού ἀπεκόμιζε ἀπό τήν συμμετοχή τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στό ΠΣΕ καί ἀπό τίς σχέσεις μέ τήν Ρώμη (τήν ἀποφυγή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀπομονώσεώς του ἤ καί τήν περαιτέρω σοβιετική διείσδυση στίς Ὁμολογίες-μέλη τοῦ ΠΣΕ[36]).

Θά εἰσερχόταν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας στούς οἰκουμενιστικούς μηχανισμούς, ἄν δέν εἶχε προηγηθεῖ ἐκεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο; Ἡ Σύνοδος τῆς Μόσχας τοῦ 1948 ὑποδεικνύει πώς ὄχι, μολονότι δέν μποροῦμε νά ἀποκλείουμε τό ἀντίθετο, λόγῳ τῆς πιέσεως τῶν σοβιετικῶν. Εἶναι ἐνδεικτικό, ὅτι ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Ρωσσικῆς Ἀντιπροσωπείας στήν πρώτη συμμετοχή της στό Π.Σ.Ε. (Νέο Δελχί 1961), ὁ Νικόδημος (Ροτόβ) Ἀρχιεπίσκοπος Γιαροσλάβ καί Ροστόβ[37] καί ἀργότερα Μητροπολίτης Πετρουπόλεως (καί Γέρων τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου Μόσχας κ. Κυρίλλου), σύμφωνα μέ κρατικά ἀρχεῖα (τοῦ Μιτρόχιν) ὑπῆρξε πράκτωρ τῆς KGB[38]. Πάντως, τεκμηριωμένο εἶναι μόνον ὅτι τό Φανάρι τοῦ Ἀθηναγόρα ἄσκησε πιέσεις πρός τήν ἴδια κατεύθυνση. Ἄν τό Φανάρι δέν εἶχε καταστεῖ ὄργανο τῶν Ἀμερικανῶν μέσῳ ΠΣΕ, μειωνόταν καί ἡ ἀνάγκη παρουσίας ἐκεῖ τῆς Μόσχας!

Καί ἔτσι ὁ «σατανᾶς» τῆς ἀμερικανικῆς ἐκκλησιαστικῆς μέσῳ τῶν Μασόνων ἐμπλοκῆς στό Φανάρι, ὁδηγεῖ τελικῶς καί στόν «σατανᾶ» τῆς σοβιετοκίνητης ἐμπλοκῆς τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στό ΠΣΕ, διότι «σατανᾶς σατανᾶν οὐκ ἐκβάλλει» κατά τό ἀψευδές στόμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας[39].

(γ) Ἡ σοβιετική ἀθεΐα, πρόσχημα μόνον γιά τήν ἐχθρότητα τῶν ΗΠΑ: Προβάλλεται ἐμμέσως, ὅτι ἡ ἀντιπαλότητα τῶν ΗΠΑ τοῦ Τροῦμαν πρός τήν Σοβιετική Ἕνωση ὀφειλόταν στό ἀθεϊστικό καί ἀντι-δημοκρατικό πνεῦμα τοῦ κομμουνισμοῦ τῶν Σοβιέτ. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, εἶναι ὅτι οἱ ΗΠΑ ἤδη τό 1917 πανηγύριζαν τήν πτώση τοῦ τσαρικοῦ καθεστῶτος, τῆς Ὀρθοδόξου Μοναρχίας, στήν Ρωσσία[40], ἐνῷ καί αὐτή τήν στιγμή, μιᾶς νέας ἔντονης ἀντιπαραθέσεως μέ τήν Ὀρθόδοξη Ρωσσία, οἱ Ἀμερικανοί (διά στόματος τοῦ Προέδρου Ὀμπάμα) ἔχουν ἀναγνωρίσει ὅτι ἡ ἀντιπαράθεση τῶν Ρώσσων πρός αὐτούς, ὅπως ἐκφράζεται στό πρόσωπο τοῦ λαοφιλοῦς Προέδρου Ποῦτιν, εἶναι πολιτισμική. Ὁ Ποῦτιν «εἶναι ἡγέτης πού εἶναι ἀντίπαλος καί βλέπει τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καί τόν τρόπο ζωῆς μας ὡς ἀπειλή πρός αὐτόν»[41]. Συνεπῶς, δέν πρόκειται περί ἀθεΐας ἤ μή τῆς Ρωσσίας, ἀλλά περί πολέμου πολιτισμῶν μεταξύ αὐτοκρατοριῶν. Ἀμερικανικά δημοσιεύματα ἀποκαλύπτουν τά πρόσφατα καταστροφικά σχέδια τῶν νεο-φιλελευθέρων καπιταλιστῶν τῶν ΗΠΑ γιά τήν μετα-σοβιετική Ρωσσία· τέτοιο εἶναι λ.χ. τό τοῦ Richard Ericson, οἰκονομολόγου τοῦ Columbia University, πού ἔγραφε περί τῆς Ρωσσίας τό 1995: «Κάθε μεταρρύθμιση πρέπει νά εἶναι ἀποδιοργανωτική σέ βαθμό πού νά μήν ἔχει ἱστορικό προηγούμενο. Ἕνας ὁλόκληρος κόσμος πρέπει νά ἀπορριφθεῖ, συμπεριλαμβανομένων ὅλων τῶν οἰκονομικῶν καί τῶν περισσοτέρων κοινωνικῶν καί πολιτικῶν θεσμῶν του, καί καταλήγοντας στήν φυσική καταστροφή τῆς παραγωγῆς, τοῦ κεφαλαίου, καί τῆς τεχνολογίας»[42].

Μόνον χάρις στήν ἐμφάνιση συνειδητοποιημένης πατριωτικῆς καί χριστιανικῆς ἡγεσίας στήν Ρωσσία, οἱ δυτικοί ἀπέτυχαν νά τήν καθυποτάξουν στό μεθόριο 20^οῦ καί 21^ου αἰῶνος, ὅπως σκόπευαν· ἔτσι προκύπτει γιά τούς Δυτικούς καί πάλι ἡ ἀνάγκη ἐπιβολῆς σέ αὐτήν μιᾶς νέας γεωπολιτικῆς ἀσφυκτικότητος, μέρος τῆς ὁποίας εἶναι καί ἡ πάσῃ  δυνάμει ψύχρανση τῶν σχέσεων Ρωσσίας-Οὐκρανίας σέ ὅλα τά ἐπίπεδα.

(δ) Ἡ ἀντίχριστη Μασονία πάντοτε «σύζυγος» τῶν ΗΠΑ: Σέ σχέση μέ τό ἀμέσως παραπάνω, ὁ ἀγγλοσαξωνικός κόσμος εὑρίσκεται ἔκπαλαι ὑπό τήν ἰδεολογική κυριαρχία τῆς Μασονίας· ἐν προκειμένῳ στήν Ἀμερική «ἡ ζωτική συνεισφορά τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ στήν ἵδρυση τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν σύγχρονη ἐπιστημονική ἔρευνα. Οἱ “ Ἱδρυτικοί Πατέρες” ὅπως ὁ Γεώργιος Οὐάσινγκτον, ὁ Βενιαμίν Φραγκλῖνος, ὁ Ἰωάννης Χάνκοκ καί ὁ Ἰάκωβος Μονρώ, ὅπως καί ὁ Μαρκήσιος ΝτεΛαφαγιέτ καί  πλῆθος ἄλλων, ὑπηρέτησαν ρόλους-κλειδιά στήν πραγματοποίηση τῶν ἰδεωδῶν τῆς Μασονίας, μέσῳ τῆς δημιουργίας τῆς Ἀμερικῆς, ὡς ἑνός εἴδους Μασονικοῦ “Ναοῦ τῆς Ἀρετῆς”, πού παρήγαγε πρότυπους πολῖτες. Πολλές ἀπό τίς ἀρχές ἐπί τῶν ὁποίων θεμελιώθηκε τό Σύνταγμα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν εἶναι οὐσιωδῶς μασονικές ἀρχές: αὐτοδιάθεση, ἐλευθερία συνειδήσεως, θρησκευτική ἀνεκτικότητα, ἐπιδίωξη τῆς εὐτυχίας καί χωρισμός ἐκκλησίας καί κράτους. Τά περισσότερα ὁμοσπονδιακά καί κρατικά κτήρια ἐγκαινιάστηκαν μέ μασονικές τελετές. Ἐπιπροσθέτως, ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός ἔγινε σχεδόν συνώνυμος μέ τόν πατριωτισμό βοηθώντας τήν “πολιτειακή θρησκεία” τῆς Ἀμερικῆς»[43]· δέν εἶναι λοιπόν ἀπορίας ἄξιον ὅτι οἱ Ἕλληνες Μασόνοι διεκήρυσσαν ἤδη τό 1871 ὅτι «ζηλεύουν τούς εὐδαίμονες Ἑλβετούς καί Ἀμερικανούς»[44]. Ἑπομένως, ἡ σύμπηξη «συνασπισμῶν» καί «μετώπων», μέ πλανηταρχικές ἐπιδιώξεις καί μέ ἀφορμή πραγματικούς (Σοβιετικούς) ἤ ἐπινοημένους «ἐχθρούς», πρέπει νά θεωρεῖται κάτι τό φυσικό καί αὐτονόητο γιά τούς Ἐλευθεροτέκτονες. Γι΄ αὐτό ὁ ἀγγλοσαξωνικός ἰμπεριαλισμός ὑπό τήν μορφή τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐπιβιώνει ἀκόμη καί μετά τήν κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ.  Ἡ παράμετρος αὐτή δέν ἀναφέρεται ἀπό τόν καθηγητή Κύρου, παρ΄ ὅτι οἱ «πρωταγωνιστές» Τροῦμαν καί Ἀθηναγόρας ἦταν ἐπιφανεῖς Μασόνοι, πρέπει ὅμως νά θεωρεῖται αὐτονόητη.

(ε) Ὁ Ἀθηναγόρας ἐνθρονίσθηκε πραξικοπηματικῶς. Ἡ ἀνάδειξη τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα στήν ΚΠολη, ἔγινε μέ ἀνίερη καί ἀθέμιτη ἐκθρόνιση τοῦ νομίμου καί ἱκανωτάτου Πατριάρχου Μαξίμου τοῦ Ε΄, ὁ ὁποῖος ἐξοντώθηκε ἠθικῶς καί ἐκκλησιαστικῶς γιά νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τόν Μασόνο Ἀθηναγόρα, (ὅπως θά ἀναπτύξουμε στό β΄ μέρος)[45]. Ὑπῆρχε βεβαίως προηγούμενο: μέ παρόμοιο ἀθέμιτο τρόπο (μέ ἀλλοίωση τοῦ ἐκλεκτορικοῦ σώματος ἀπό τούς Βενιζελικούς τῆς ἐν ΚΠόλει Μασονίας) ἔγινε καί ἡ πραξικοπηματική τοποθέτηση τοῦ (ἀγγλοφίλου) Μασόνου Μελετίου Μεταξάκη ὡς Πατριάρχου στήν Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη τό 1921, σύμφωνα μέ καταγγελία τοῦ σπουδαίου καθηγητοῦ τῆς Φιλοσοφίας καί τῶν Δογμάτων Χρήστου Ἀνδρούτσου (πρᾶγμα πού ὁ γράφων ἔχει ἀκροθιγῶς παρουσιάσει σέ πρόσφατο ἄρθρο του[46])· ἀλλά τό μασονικό (μέσῳ τῶν βενιζελικῶν) πραξικόπημα ἐκεῖνο ἀποτελεῖ ἕνα ἄλλο, μεγάλο καί σκοτεινό, ὅπως τοῦ Μασόνου Ἀθηναγόρα, κεφάλαιο τῆς ἱστορίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁπωσδήποτε, τό ἱστορικῶς τεκμηριωμένο πλέον γεγονός τῆς παρεμβάσεως αὐτῆς τῶν Ἀμερικανῶν στήν ἀνάδειξη τοῦ Ἀθηναγόρα, ἀποδεικνύει ὅτι τά λεγόμενα ἀπό τόν καθηγητή Κύρου δέν εἶναι προσωπικές του ἐκτιμήσεις καί εὐχολόγια, ἀλλ’ ἀνιχνεύσιμη ἱστορική πραγματικότητα.

(στ) Τίνος ὅμηρος εἶναι τελικῶς τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο; Τῶν Τούρκων; Σέ συγκεκριμένες περιπτώσεις, ἰδιαίτερα ὅταν ἀπευθύνονται κεκλεισμένων τῶν θυρῶν σέ ἀκροατήριο φιλόπατρι καί ὀρθόδοξο (καί μόνον τότε), οἱ οἰκουμενιστές Κληρικοί ἀναφέρονται στίς πιέσεις πού ὑφίστανται οἱ ἰθύνοντες τό  Φανάρι, γιά νά προωθοῦν (... «ἄκοντες» ...) οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα[47]. Δέν θά σχολιάσουμε ἐδῶ βεβαίως τήν ἱεράρχηση τῶν προτεραιοτήτων, οὔτε θά ἐρωτήσουμε ποιοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀσκοῦν πιέσεις καί τί κέρδος ἔχουν ἐκεῖνοι (καί τί κέρδος ἡ Ρωμηοσύνη) ἀπό τήν ὑποχώρηση τοῦ Φαναρίου στίς πιέσεις αὐτές. Εἶναι φανερό, πάντως, ὅτι αὐτοί πού ἀσκοῦν τίς πιέσεις γιά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα προφανῶς δέν εἶναι οἱ Τοῦρκοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν σφόδρα ἀνησυχήσει καί θά ἀνησυχοῦν στό ἑξῆς γιά ὁποιαδήποτε συμμαχία τοῦ Φαναρίου μέ τήν Δύση, ἀκόμη καί στό θρησκευτικό πεδίο. Ἡ πρόσφατη (Ἰούλιος 2016) ἐμφύλια αἱματηρή διαμάχη τῶν νεο-οθωμανῶν τοῦ Προέδρου Ἐρντογάν μέ τούς δυτικόφιλους Γκιουλενιστές ἔχει ἐπιδεινώσει τήν κατάσταση.

Ἤδη κατά τά γεγονότα τῆς καταργήσεως τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως τοῦ Μεντερές (1960) οἱ πραξικοπηματίες Τοῦρκοι «στρατιωτικοί τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐθνικῆς Ἑνώσεως ἀντιμετώπισαν μέ δυσπιστία τόν Μασονισμό, μιά μυστική ἑταιρεία πού κατευθύνεται ἀπό τούς Ἐγγλέζους»[48]. Ἐπίσης πρό δώδεκα ἐτῶν (2005), ἡ τουρκική μυστική ὑπηρεσία ΜΙΤ διατύπωνε τήν ἀνησυχία της, ὅτι «στόχος τῶν ΗΠΑ καί τῆς Ε.Ε. εἶναι ἡ δημιουργία ἑνός ἀνεξαρτήτου κράτους μέσα στήν Τουρκία ὡς τό πνευματικό κέντρο ὁλόκληρης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, παρόμοιου μέ τό Βατικανό». Βάσει τῶν ἐκτιμήσεων αὐτῶν διαπιστώθηκε ὅτι «Δέσμιες τῆς παμπάλαιας φοβίας τους σχετικά μέ τήν ἑνότητα τοῦ κράτους καί τόν “ὑπονομευτικό”, ὅπως τόν φαντάζονται, ρόλο τῆς Δύσης ἀλλά καί τῶν θρησκευτικῶν μειονοτήτων, ἰδίως δέ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, παραμένουν οἱ τουρκικές μυστικές ὑπηρεσίες, ὅπως προκύπτει ἀπό ἑπτασέλιδη ἔκθεση τῆς ΜΙΤ, τήν ὁποία ἔφερε χθές στό φῶς ἡ νέα ἀγγλόφωνη τουρκική ἐφημερίδα “The New Anatolian”»[49].

Δυστυχῶς, δέν φαίνεται νά βοηθεῖ πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἀποσβέσεως τῶν τουρκικῶν αὐτῶν ἀνησυχιῶν τό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Κύρου, οὔτε ἡ γενικότερη νοοτροπία τήν ὁποία αὐτό ἐκφράζει, τῆς «δέουσας “ἐκποιήσεώς” μας στήν ἀμερικανική πολιτική»· ἔτσι δέν εἶναι ;

Ἐρώτησις: Μήπως, τελικῶς, πολλά παθήματα ἐξ ὅσων ὑφίσταται τό πολύπαθο Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο δέν τά ὑφίσταται, κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, χάριν τῶν ἀγώνων τῆς δικαιοσύνης, «ἐν ὀνόματι Χριστοῦ»[50], ἀλλά ἐξ αἰτίας συγκεκριμένων προδοτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, συνήθως Μασόνων, καί τῆς ἐφεπομένης φήμης πού ἔχει ἐπωμισθεῖ τό Πατριαρχεῖο ἐξ αἰτίας τῶν προδοτῶν αὐτῶν, ὅτι πολλάκις ταυτίζει τά ἐκκλησιαστικά συμφέροντά του μέ τά γεωπολιτικά ἐνδιαφέροντα τῶν Δυτικῶν, τῶν ὁποίων κατέστη ὅμηρος ; Τήν στιγμή πού ἡ τουρκική πολιτική κλίνει πρός τήν Ρωσσία γιά ὑποστήριξη καί ἀκολουθεῖ «φυγόκεντρο» πορεία ἀπό τήν, ἄλλως αὐτονόητη ἐντός ΝΑΤΟ, ἐγγύτητα πρός τίς ΗΠΑ καί τήν Δύση, συμφέρει τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο ἡ υἱοθέτηση φιλοδυτικῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς στό θέμα τῆς Οὐκρανίας καί ἀλλοῦ; Δέν ἐλήφθη ὑπ΄ ὄψιν ἡ πρό ἡμερῶν διαμαρτυρία τοῦ «ΥΠΕΞ» τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας γιά τόν ἀνερχόμενο ρόλο τῆς ΚΠόλεως στά οὐκρανικά ἐκκλησιαστικά πράγματα;

Ἄς μή μᾶς διαφεύγει ἀκόμη, ὅτι ἡ ἀνάλυση τοῦ καθηγητοῦ Κύρου (καί ἄλλες παρόμοιες, πιθανῶς) δέν διαφεύγουν τῆς προσοχῆς οὔτε καί τῶν ρωσσικῶν πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, οἱ ὁποῖες καί τίς ἐπικαλοῦνται ἀναλόγως. Λοιπόν, ἄς μή ἐπιρρίπτουμε μόνον στούς Ρώσσους, πολύ βολικῶς, τήν μεγίστη εὐθύνη γιά τήν καχυποψία καί δυσαρμονία στίς ἐκκλησιαστικές σχέσεις Κωνσταντινουπόλεως-Μόσχας, ἰδίως ὅταν ἡ πολιτική ἡγεσία τῆς τελευταίας ἀγωνίζεται αὐτή τή στιγμή νά ἀπαλλαγεῖ τοῦ θανατηφόρου γεωστρατηγικοῦ πνιγμοῦ τῆς ἀπό τό, μή ἀποστρατευθέν ὡς ὤφελε[51], ΝΑΤΟ, τίς πολιτικές τοῦ ὁποίου ἡ Κωνσταντινούπολη στηρίζει (βεβαίως, ἐνῷ οἱ ΗΠΑ θεώρησαν «casus belli» τήν τοποθέτηση σοβιετικῶν πυραύλων στήν αὐλή τῶν ΗΠΑ, στήν Κούβα, τό 1962, δέν δικαιολογοῦν στούς Ρώσσους σήμερα ἀνάλογη ἀνησυχία γιά τήν ἐγκαθίδρυση τῶν πυραύλων τοῦ ΝΑΤΟ στά ρωσσικά σύνορα, μία ἀνάσα ἀπό τήν Πρωτεύουσα Μόσχα, χάρις στά «νεόφυτα» ὀρθόδοξα νατοϊκά κράτη !).

Ὡς συμπέρασμα προκύπτει, ὅτι ὁ ἀσφαλέστερος δρόμος διασφαλίσεως τῶν συμφερόντων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας, ἀντιθέτως πρός ὅσα προτείνει ὁ καθηγητής Κύρου καί ὁραματίζονται κάποιοι ἰσχυροί ἰθύνοντες στήν Βασιλεύουσα, δέν εἶναι ἡ ὑποδούλωση σέ πολιτικούς παράγοντες, οὔτε καί στίς «ἀείποτε συμμάχους» μας ΗΠΑ (μιά «συμμαχία» πού ... «δοξάσθηκε» στήν Κύπρο τό 1974, στά Ἴμια τό 1996, στήν ἀνατροπή μιᾶς μή ἐπαρκῶς ὀσφυοκαμπτικῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως τό 2008 κ.ἀ.), καί μάλιστα σέ μιά διαρκῶς μεταβλητή καί ἐπικίνδυνη διεθνῆ σκηνή. Λύσεις εἶναι ἡ ἱστορικῶς δοκιμασμένη ἀκλινής εὐθυγράμμιση μέ τήν ἁγία Ὀρθοδοξία, ἄνευ καινοτομιῶν, καί ἡ καλῶς νοουμένη ἐκκλησιαστική «ἐσωστρέφεια» (κατά τό πνεῦμα τῶν παραπάνω λόγων τοῦ π. Ἰω. Ρωμανίδη), πού δέν παρέχουν σέ κανένα (οὔτε στούς νεο-Ὀθωμανούς τοῦ Προέδρου Ἐρντογάν, οὔτε στούς Ρώσσους) ἀφορμές γεωπολιτικῆς ἐντάσεως, καχυποψίας καί παρεξηγήσεων. Ἄν βεβαίως δέν εἶναι καί τώρα δέσμιοι οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ Φαναρίου κάποιας «ἁλύσεως» ...

6. Τό θέμα τῆς Οὐκρανίας: τό Φανάρι καί ἡ πολιτική τῶν ΗΠΑ στό παρόν

Τέλος (ζ), «θερμή» προέκταση τῆς προτάσεως τοῦ καθηγητοῦ Κύρου ἀποτελεῖ ἠ ἐκκλησιαστική κατάσταση στήν Οὐκρανία, ἰδίως τίς τελευταῖες ἡμέρες (Ἀπρίλιος 2018), τῆς ὁποίας κατ΄ ἐξοχήν ἅπτονται οἱ θέσεις τοῦ ἄρθρου τοῦ καθηγητοῦ.

Ἡ ἀπόσπαση τῆς Οὐκρανίας ἀπό τήν φυσιολογική, ἱστορική σχέση της μέ τήν Ρωσσία ὑπῆρξε μία ἀπό τίς προτεραιότητες τῆς μετασοβιετικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ, ὅταν δηλαδή αὐτές ἀπέκτησαν τό παγκόσμιο μονοπώλιο ἰσχύος, ὡς μόνη ὑπερδύναμη. Αὐτό εἶναι φανερό στά γραπτά τοῦ κορυφαίου Ἀμερικανοῦ ἀναλυτῆ Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, ἀλλά καί τοῦ γνωστοῦ πολιτικοῦ καί ΥΠ.ΕΞ. τῶν ΗΠΑ Χένρυ Κίσσιντζερ, ἤδη ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1990. Ὁ πρῶτος ἔγραφε τό 1997 σχετικῶς μέ τήν δημιουργία τοῦ νέου Κράτους (ἱδρ. 1991) τῆς Οὐκρανίας: «Ἡ ἀπώλεια τῆς Οὐκρανίας ἦταν κρίσιμης σημασίας ἀπό γεωπολιτική ἄποψη, γιατί μείωσε δραστικά τίς γεωστρατηγικές ἐπιλογές τῆς Ρωσίας. Ἀκόμη καί χωρίς τά Βαλτικά κράτη καί τήν Πολωνία, ἄν ἡ Ρωσία διατηροῦσε τόν ἔλεγχο τῆς Οὐκρανίας, θά μποροῦσε νά ἐπιδιώξει νά εἶναι ὁ ἡγέτης μιᾶς ἰσχυρῆς εὐρασιατικῆς αὐτοκρατορίας, στήν ὁποία ἡ Μόσχα θά μποροῦσε νά κυριαρχεῖ ἐπάνω στούς μή Σλάβους στά νότια καί στά νοτιοανατολικά τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης [...] ... ὁποιαδήποτε νέα εὐρασιατική αὐτοκρατορία, πού θά βασιζόταν καθαρά στή ρωσική δύναμη χωρίς τήν Οὐκρανία, θά γινόταν ἀναπόφευκτα λιγότερο εὐρωπαϊκή καί περισσότερο ἀσιατική κάθε χρόνο ποὐ θα περνοῦσε [...] Ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας στέρησε ἐπίσης τή Ρωσία ἀπό τἠν κυρίαρχη θέση της στή Μαύρη Θάλασσα, ὅπου ἡ Ὀδησσός χρησίμευε ὡς ἡ ζωτική πύλη τῆς Ρωσίας γιά τό ἐμπόριο μέ τή Μεσόγειο καί τόν πέραν αὐτῆς κόσμο»[52].

Παρομοίως ἐκφράστηκε σέ κείμενό του τό 1994 καί ὁ γνωστός «φιλέλλην» Χένρυ Κίσσιντζερ (οἱ συστάσεις περιττεύουν): «Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἡγετικῶν μορφῶν τῆς Ρωσσίας, ἀνεξαρτήτως πολιτικῶν πεποιθήσεων, ἀρνοῦνται νά δεχθοῦν τήν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Αὐτοκρατορίας ἤ τήν νομιμότητα τῶν διαδόχων κρατῶν, ἰδιαιτέρως τῆς Οὐκρανίας, τῆς κοιτίδος τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθοδοξίας [...] [ἡ νέα ρωσσική ἡγεσία] δέν δικαιοῦται νά τῆς δοθεῖ ἡ σφαῖρα ἐπιρροῆς τήν ὁποία Τσάροι καί κομμισσάριοι ἔχουν ἐπί 300 χρόνια ὀρεχθεῖ γύρω  ἀπό τά ἀχανῆ σύνορα τῆς Ρωσσίας. Ἄν πρόκειται ἡ Ρωσσία νά γίνει σοβαρός συνεταῖρος στήν οἰκοδόμηση μιᾶς νέας παγκοσμίου τάξεως, πρέπει νά εἶναι ἕτοιμη γιά τίς ὑποχρεώσεις τῆς σταθερότητος, ὅπως ἐπίσης καί γιά τά ὀφέλη της»[53].

 Σκοπός ἦταν νά ταπεινωθεῖ ἡ αὐτοσυνειδησία ἤ καί ἡ προοπτική ἱδρύσεως μιᾶς «νεοτσαρικῆς» Ρωσσίας, ὡς εὐρασιατικῆς δυνάμεως. Ἄλλωστε ἡ «Πορτοκαλί Ἐπανάσταση» τῆς Οὐκρανίας (2004-2005)[54], ὅπως καί ἡ «Ἐπανάσταση τῶν Ρόδων» τῆς Γεωργίας (2003), εἶχε ἀπώτερο σκοπό τήν ἔνταξη τῶν κρατῶν αὐτῶν στόν δυτικό συνασπισμό, μέ ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τή ρωσσική σφαῖρα ἐπιρροῆς (καί στίς δύο χῶρες συνοδεύθηκε αὐτή ἀπό ἔνοπλη ἀναταραχή τήν ὁποία ξεκίνησαν τά δυτικά συμφέροντα). Νομίζω, πώς εἶναι περιττό νά ὑπενθυμίσουμε, ὅτι Ρῶσσοι καί (κεντροανατολικοί) Οὐκρανοί εἶναι βασικῶς ὁ ἴδιος λαός, ὅπως εἶναι οἱ Ἑλλαδῖτες καί οἱ Κύπριοι.

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, μέ λύπη εἴχαμε δεῖ νωρίτερα, ἐδῶ καί μῆνες, τόν «παράπλευρο τύπο» τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου νά περιφέρει στήν εὔφλεκτη ἐκκλησιαστική καί πολιτική κατάσταση τῆς Οὐκρανίας (μέ τήν μία κανονική δικαιοδοσία, τίς δύο σχισματικές καί τήν οὐνιτική[55]) τόν ἀναπτῆρα μιᾶς ἐνδεχομένης οὐκρανικῆς Αὐτοκεφαλίας μέσα ἀπό μία ἐλπιζόμενη συναίνεση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Εἴτε αὐτό ἀποτελεῖ ἔμμεση ἀντισταθμιστική ἀπειλή τοῦ Φαναρίου ἐπί τῶν Ρώσσων, εἴτε πραγματική προοπτική, δέν παύει νά συντελεῖ στήν ἐφαρμογή τῆς ἀγγλοσαξωνικῆς τακτικῆς τοῦ «διαίρει καί βασίλευε» (“divide and conquer”)· εἶναι ἐπίσης καί ἐπάλειψη μέλιτος στό ψωμί τῶν Ἀμερικανῶν, γιά τήν τελεία ἀποκοπή τῆς Οὐκρανίας, καί ἐκκλησιαστικῶς δηλαδή, ἀπ΄ ὅ,τι τήν συνδέει μέ τόν εὐρύτερο φυλετικό της κορμό, τῶν Ρώς[56], πρός ὄφελος τοῦ ΝΑΤΟ (ἀκριβῶς ὅπως ἡ δημιουργία τῆς σχισματικῆς «Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων», ἐνίσχυσε τήν ἐθνική ψευδο-αὐτοσυνειδησία τοῦ προτεκτοράτου τῆς FYROM).

Ὁ διακεκριμένος Οἰκουμενιστής καθηγητής (τοῦ παπικοῦ παν/μίου τοῦ Graz) κ. Γρηγόριος Λαρεντζάκης[57] ἐξετάζει τό ἑξῆς «ὅραμα» (ὅπως τό λέγει) «... θά ἦταν δυνατόν νά δημιουργηθεῖ μία Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία Οὐκρανίας, ἐξελισσόμενη ἀπό θυγατέρα σέ ἐνηλικιωμένη ἀδελφή Ἐκκλησία; [...] Οὐτοπία; Ἴσως σήμερα καί κατ΄ ἄνθρωπον ναί! Ὅμως τό μέλλον ἀνήκει στόν Θεό, ὁ ὁποῖος κάνει τά ἀδύνατα δυνατά καί μᾶς ἐνθαρρύνει νά ἐλπίζουμε [...] μία παρόμοια πρόταση θά δημιουργήσει ἰσχυρές ἀντιδράσεις τόσον ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ὅσον καί ἀπό τό Βατικανό γιά τήν ἀπώλεια χώρου ἀμέσου δικαιοδοσίας καί συμφερόντων, γεγονός ἀσφαλῶς ὀδυνηρό».

Ἀλλά καί ο ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης φαίνεται νά εὐνοεῖ σήμερα φανερῶς τήν προοπτική αὐτή, ἀφοῦ ὑποκαίει[58] τίς ἐλπίδες τῆς Κυβερνήσεως Ποροσένκο γιά μιά ἀπ΄ εὐθείας χορήγηση Αὐτοκεφαλίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πρός τήν μελλοντική «Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας», ἡ ὁποία σχεδιάζεται νά ἀπορροφήσει ὄλες τίς ὑπάρχουσες ἐκεῖ ὀντότητες[59], δηλ. καί τήν μόνη ἱεροκανονική Μητρόπολη Κιέβου (τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας) μαζί μέ τούς σχισματικούς.

Ὅμως ἡ αὐτοκεφαλία ἰδιαιτέρως τῆς Οὐκρανίας, κακά τά ψέμματα, δέν μπορεῖ νά διαλάθει, ὅτι συμπληρώνει μία εὐρύτερη γεωπολιτική ἀνατροπή. Ἡ ἀπόκτηση αὐτοκεφαλίας μέ τό πέρας τῶν αἰώνων «ἄρχισε νά γίνεται μιά ἔκφραση ἐθνικῆς καί πολιτικῆς ἀνεξαρτησίας, “τό καταστατικό σύμβολο ἑνός νέου «χριστιανικοῦ ἔθνους»”. Ἐκεῖ πού ἡ αὐτοκεφαλία σήμαινε παλαιότερα τήν ἀνεξαρτησία σέ ἕνα καθαρά ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο, τώρα ἄρχισε νά σχετίζεται μέ τήν πολιτική  ἀνεξαρτησία»[60]. Στήν Οὐκρανία συγκεκριμένα, ἡ προσπάθεια ἐκκλησιαστικῆς ἀναβαθμίσεως τοῦ Κιέβου ἔχει συνδεθεῖ καί στό παρελθόν, ἀπό τόν 15^ο αἰ., μέ τήν προσπάθεια διαρρήξεως τοῦ δεσμοῦ τῶν ἐντοπίων Ρώσσων τοῦ Κιέβου μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας καί τόν ἐκλατινισμό τους ἀπό τούς Πολωνούς καί Λιθουανούς Παπικούς. Κατά τόν καθηγητή Βλάσιο Φειδᾶ στήν περιοχή τοῦ Κιέβου «οἱ ὀρθόδοξοι πληθυσμοί ἦσαν κυρίως ὀρθόδοξοι Ρῶσσοι, ἡ δέ ἵδρυσις τῆς Μητροπόλεως Κιέβου ἀπεσκόπει εἰς τήν θεσμικήν ἐπιβολήν τῆς λατινικῆς Οὐνίας»[61] καί ἀκόμη ὅτι «ἤδη τό 1361 ὁ Λιθουανός ἡγεμών Ὀλγκιέρντ ἐπέτυχε νά ἐπιβάλῃ μητροπολίτην εἰς Κίεβον, ἀλλ΄ ἡ προσπάθεια, μετά μακράν ἔριδα, ἀπέτυχε προσωρινῶς, διά νά ἐπιτύχῃ τελικῶς περί τά μέσα τοῦ ΙΕ’ αἰῶνος, ὁπότε τό Κίεβον, παρά τάς ἐντόνους ἀντιθέσεις τῆς Μόσχας, ἀνεκηρύχθη Μητρόπολις»[62]. Δυστυχῶς, ὅλα συντείνουν στό νά καταδείξουν ὅτι καί στό παρόν ἡ ἐπιδιωκόμενη ἐκκλησιαστική «ἀνύψωση» τῆς Οὐκρανίας σέ αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, μέσῳ τοῦ κύρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τώρα, ἔχει καί μετά ἀπό τόσους αἰῶνες τόν ἴδιο πολιτικό σκοπό, ἐκεῖνον τῆς τελείας «ἀπορωσσοποιήσεώς» της, πρός μεγάλη χαρά τῶν Ἀμερικανῶν «προστατῶν» τοῦ Πατριαρχείου, στούς ὁποίους ἄλλωστε ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐναποθέτει καί τίς ἐλπίδες του γιά ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης.

Την πολιτική αὐτή χροιά τῶν σχετικῶν κινήσεων ἀναδεικνύει, ἀθελήτως βέβαια, ὁ σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας, ἡ altera vox τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Ἑλλάδι. Ἐπεκτείνοντας στήν πολιτική παλαίστρα τό θέμα τῆς μή συμμετοχῆς τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας στήν (αἱρετική) Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου (2016), ὁ Μητροπολίτης εἶπε καί τά ἑξῆς ρωσσοφοβικά γιά τόν Πρόεδρο τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας Βλαδίμηρο Ποῦτιν: «Ὁ πολιτικός αὐτός ἡγέτης μέ θεοκρατικές ἀντιλήψεις χριστιανικοῦ ἰδεώδους, μεσαιωνικοῦ τύπου καί καρλομάγνειας μεθόδου, μέ τήν συνεργασία καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας καί μέ “σημαία” τόν ἀντιδυτικισμό, προσπαθεῖ νά δημιουργήσει ἕνα ἰδεολογικό καί πνευματικό ἀντιστάθμισμα πρός κάποιες ἄλλες μορφές ἀντίστοιχων θεοκρατικῶν ἡγεσιῶν, ὅπως γιά παράδειγμα τῶν θεοκρατικῶν ἰσλαμικῶν καθεστώτων, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν ἀπέχουν πολύ ὡς πρός τή μέθοδο, τίς ἀποκλειστικότητες, τίς ἐπιδιώξεις καί τίς ἀπολυτοποιήσεις. Ἡ στάση τους ὅμως αὐτή μᾶλλον τό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα προοιωνίζει, δηλαδή τή διάσπαση καί τήν ἔνταση ὄχι μόνο μέσα στήν Ὀρθοδοξία ἀλλά καί στόν λοιπό Χριστιανισμό καί στίς σχέσεις τους μέ τίς ἄλλες Θρησκεῖες»[63].

Δέν εἶναι δύσκολο νά διακρίνει κανείς ἐδῶ ἰδιαιτέρως τήν μομφή τοῦ Μητρ. Μεσσηνίας γιά τόν ἀντιδυτικισμό τοῦ Ποῦτιν ὡς πρόσκομμα στίς σχέσεις μέ τόν «λοιπό Χριστιανισμό» καί τίς ἄλλες θρησκεῖες· εἶναι λοιπόν καθαρῶς πολιτισμικό τό «πρόβλημα» μέ τήν πολιτική Ποῦτιν! Ἐάν πάντως καί ἄλλοι Ἱεράρχες μας βλέπουν στήν ἐθνική καί ἐκκλησιαστική πολιτική τοῦ Ποῦτιν, ὅσα βλέπει ὁ κ. Χρυσόστομος, δέν χρειάζεται πλέον νά ἀποροῦμε γιά τήν γενική ἱεροσυνοδική συνενοχή ἤ τοὐλάχιστον ἀφωνία ἀπέναντι στήν ἀποδόμηση τῆς κοινωνίας μας ἀπό τούς προδότες πολιτικούς μας (ἡ προδοσία πάντως δέν περιορίζεται σέ αὐτούς). Θά κάνω, ὅμως, καί μία πρόβλεψη: Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας συντόμως θά τύχει εὐνοϊκῆς ἀναφορᾶς τῆς ἐτησίου ἐκθέσεως τοῦ State Department γιά τίς θρησκευτικές ἐλευθερίες στήν Ἑλλάδα, θά προαχθεῖ δέ καί σέ ὑψηλότερη ἐκκλησιαστική θέση, ἀφοῦ ἡ «πολιτική ὀρθότης» (ἐν προκειμένῳ ὁ ... «ἀντι-τσαρισμός» του) ἀμείβεται ὄχι μόνον «εἰς τήν αἰωνίαν Ἀνατολήν» (μέ ἐννοεῖτε, νομίζω), ἀλλά καί στήν ἐγκόσμιο Δύση.

Δυστυχῶς, καί παλαιότερες ἀπόψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, δείχνουν ὅτι ὁ σεβ. Μεσσηνίας ἔχει ἀπόλυτη σύμπνοια μέ τόν Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἐνῷ δέν ἐνοχλεῖται καθόλου ἀπό τούς κεντρομόλους μηχανισμούς τῶν Δυτικῶν, διαφωνεῖ ὅμως μέ τήν δημιουργία συνασπισμοῦ Ὀρθοδόξων Κρατῶν, ἄν καί αὐτή ἦταν πάγια τακτική τῆς ρωμέηκης («βυζαντινῆς») πολιτικῆς μας θεολογίας[64]· πρό 20 ἐτῶν ἐπιβεβαιώθηκε πώς: «Ὅσο γιά τήν ἰδέα ἑνός “ὀρθοδόξου ἄξονα” πολιτικῆς φύσεως στήν ἀνατολική Εὐρώπη, εἶναι ἐντελῶς ξένη γιά τόν Πατριάρχη. Τό 1993 συνῆλθε στή Θεσσαλονίκη ἕνα συνέδριο ὀρθοδόξων κοινοβουλευτικῶν. Ὁ Πατριάρχης τούς ἀπηύθυνε ἕνα μήνυμα ἀποδοκιμαστικό κάθε πολιτικῆς συμμαχίας στό ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ναί, ἀνήκουμε στήν ἴδια οἰκογένεια, ἔχουμε κοινά πνευματικά καί πολιτιστικά ἐνδιαφέροντα. Ἀλλά οἱ ἔννοιες “ἄξονας” ἤ “μπλόκ” εἶναι καθαρά ἐγκόσμιες, ὁδηγοῦν τό πνευματικό στό πολιτικό, ἐντελῶς ὅπως ὁ ἐθνικισμός. Αὐτό δέν ἀφορᾷ καθόλου τή “συνοδικότητα” τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας. Ἄς μήν κάνουμε πρῶτα ἐκεῖνο πού θά ἔπρεπε νά γίνει ἔπειτα»[65].

Ἐννοεῖ, λοιπόν, σοβαρῶς ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τήν θέση του ὡς Προκαθημένου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τῆς ἐχούσης τά πρεσβεῖα τιμῆς μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων; Πῶς θά ἐκληφθεῖ ἡ στάση του, μέ τήν ἀνάμειξή του στό oὐκρανικό πρόβλημα εἰς βάρος σεβαστῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας, πρός ὄφελος τῶν σχισματικῶν; Ἰδού, ὁ πειρασμός τῆς ἐντάξεώς μας στά περιστρεφόμενα γρανάζια τῆς ἀμερικανικῆς μηχανῆς ἀναδύεται γιά μιά ἀκόμη φορά ἔντονος, πρός μεγάλην ἱκανοποίηση τοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Κύρου, ὥστε νά ἀποδειχθεῖ ἡ χρησιμότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου στίς ΗΠΑ καί τούς συμμάχους των! Θά ὑποκύψει τό Φανάρι ὑπό τόν κ. Βαρθολομαῖο στόν καταστροφικό ρωσσοφοβικό πειρασμό νά ἐνισχύσει τόν ἐκδυτικισμό τῆς Οὐκρανίας; Φαίνεται δυστυχέστατα, ὅτι ναί ...

Εἴθε τήν πεμπτουσία τοῦ ἄρθρου τοῦ καθηγητοῦ Κύρου καί τῆς νοοτροπίας πού αὐτό ἐκπροσωπεῖ νά μποροῦσαν νά ἀναλύσουν καί ἀφομοιώσουν καί οἱ ἰθύνοντες τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, ἐπίσης αἰχμάλωτοι τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀποδεικνύονται οὐσιαστικῶς ὑπονομευτές (ἤ προδότες, ἐπί τό σαφέστερον) τοῦ τωρινοῦ ἀγῶνος τοῦ ρωσσικοῦ ἔθνους καί ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἐθνῶν, ἐναντίον τῶν μηχανισμῶν τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἡ ὁποία ἀπεργάζεται τήν θρησκευτική, πολιτισμική, πολιτική καί οἰκονομική ἀποδόμηση καί συγχώνευση τους στόν παγκόσμιο «χυλό».

Ἐπίλογος

Στήν παραπάνω ἀνάλυσή μας, μέ ἀφορμή σχετικό ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ κ. Ἀλεξάνδρου Κύρου, θελήσαμε ἐν πρώτοις νά εἰσαγάγουμε τούς ἀναγνῶστες μας στήν ἑξῆς πραγματικότητα: Ὄπισθεν τῶν ὑψηλῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καί ἰσορροπιῶν κινοῦνται μηχανισμοί πολύ πιό περίπλοκοι καί ἐπικίνδυνοι, ἀπ΄ ὅσο μπορεῖ νά συλλάβει ἐκ πρώτης ὄψεως ὁ «μέσος Χριστιανός»· οἱ μηχανισμοί αὐτοί ἐπικαλύπτονται μέ τόν μανδύα μιᾶς εὐσχήμου ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας καί δῆθεν «θεμιτῶν ἑλιγμῶν» ἤ παραβλέπονται μέ βάση τόν «καλό λογισμό» τῶν ἐθνικῶν συναισθηματισμῶν τοῦ ἁπλοῦ Χριστιανοῦ πατριώτη (ἐπί παραδείγματι, γιά τό «ὑπόδουλο στούς Τούρκους Πατριαρχεῖο» μας)· ὡστόσο, μετά παρέλευση πολλῶν ἐτῶν ἀποκαλύπτεται ὅτι οἱ μηχανισμοί αὐτοί ἐξυπηρέτησαν προτεραιότητες ἤ «οἰκονομίες» (συγκαταβάσεις) κάθε ἄλλο παρά ἐκκλησιαστικές.

Ἡ στοχοθεσία τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι ἐκείνη τῶν ἰδίων κέντρων πού προωθοῦν τήν παγκοσμιοποίηση (μέ ἄξονα πάντοτε τό «βαθύ κράτος» τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς), δηλαδή πολύ ἁπλᾶ τήν ὁμογενοποίηση τῆς ἀνθρωπότητος καί τήν σταδιακή ἀποσπόγγιση ὅλων τῶν διαφορῶν μεταξύ τῶν ἐθνῶν τῆς ὑφ’ ἥλιον, ἀκόμη καί τῶν θρησκευτικῶν-δογματικῶν. Τό γεγονός αὐτό ἐμπνέει καί πρέπει νά ἐμπνέει σέ ὅλους μας, τήν ἀμφισβήτηση τοῦ πραγματικοῦ σκοποῦ τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ἐν συνόλῳ. Ἡ οἰκουμενική κίνηση καταφανῶς καί τεκμηριωμένως πλέον πορεύεται πρός τήν πανθρησκεία, τήν συγκόλληση ἀκόμη και διαφορετικῶν θρησκειῶν, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ καταγεγραμμένο σχέδιο τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν (Μασονίας, Θεοσοφίας κ.ἄ.) ἐδῶ καί αἰῶνες.

Ἡ ἄνοδος στόν Θρόνο τοῦ τεκμηριωμένως Μασόνου Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Α΄ (1948-1972), ὅπως ἀποδεικνύεται σήμερα ἀπό τά μέχρι πρότινος ἀπόρρητα ἔγγραφα τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ΗΠΑ, ὑπῆρξε ἡ χαρακτηριστικότερη περίπτωση (ἄν καί δέν εἶναι ἡ τελευταία) γιά τήν ὑποδούλωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τῶν ΗΠΑ μέ σκοπό τόν περιορισμό, τήν ἀνάσχεση (“containment”) τῆς ρωσσικῆς ἐπιρροῆς. Δυστυχῶς, ἡ ἀνάσχεση αὐτή δέν ἀφοροῦσε μόνον στήν ἀθεϊστική, σοβιετική Ρωσσία, ἀλλά στρέφεται ἐναντίον καί τῆς σημερινῆς Ὀρθοδόξου Ρωσσίας, μόνον καί μόνον ἐπειδή αὐτή ἀποτελεῖ ἰσχυρό ἀντίποδα τοῦ παρακμιακοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς γεωπολιτικῆς ἰσχύος τῶν Δυτικῶν Συμμάχων.

Οἱ τωρινές γεωπολιτικές συνθῆκες, πού μᾶς ἔχουν εἰσαγάγει σέ ἕνα νέο «Ψυχρό Πόλεμο» (ἰδίως μετά τίς τελευταῖες ἐξελίξεις στήν Συρία), διαιροῦν καί ἀπορροφοῦν σέ δύο παγκόσμια στρατόπεδα μέγα ἀριθμό δυνάμεων ποικίλης δομῆς καί προελεύσεως· τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἡμῶν τῶν Ρωμηῶν, «ἐκπειράζεται» αὐτή τή στιγμή ἀπό τίς παλαιόθεν «φραγκικές» ἐπιλογές του καί τείνει πρός τήν υἱοθέτηση μιᾶς πνευματικῶς αὐτοκτονικῆς ταυτίσεώς του μέ τά δυτικά συμφέροντα. Ἡ ἐκ μέρους τῆς Πατριαρχίας Βαρθολομαίου Α΄ χορήγηση Αὐτοκεφαλίας στήν Οὐκρανία ἐρήμην τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τήν στιγμή μεγίστης πολιτικῆς (στά ὅρια τῆς πολεμικῆς) ἐντάσεως μεταξύ τῶν δύο κόσμων: τοῦ παγκοσμιοποιημένου καί μονοπολικοῦ περί τίς ΗΠΑ, καί τοῦ πολυ-πολικοῦ τῶν Ρώσσων καί τῶν συμμάχων των, θά ἀποδείξει μέν σέ πολλούς ποιές εἶναι τελικῶς οἱ προδοτικές γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τούς λαούς της προτεραιότητες τοῦ Προκαθημένου τῆς ΚΠόλεως, ἀλλά θά τραυματίσει σέ βαθμό ἐξόχως δυσίατο τήν ὀρθόδοξη ἑνότητα καί, πρωτίστως, τό κῦρος καί τήν ἀξιοπιστία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου ἐπ΄ ἀόριστον.

Τό ὡς ἄνω κείμενο καί στό Scribd:

● https://www.scribd.com/document/377565913/Athenagoras-USA-Policy-and-Ukraine

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] Ὁ Αὔγουστος Κόντ (Auguste Comte, 1798-1857): Γάλλος φιλόσοφος καί κοινωνιολόγος, ὁ ἡγέτης τῆς θετικῆς φιλοσοφίας (“positivismus”), ἡ ὁποία διδάσκει ὅτι «μόνον τό κατ΄ αἴσθησιν ἀντιληπτόν, τό ὑποκείμενον τῆς ἐμπειρίας, ὑπάρχει. Τό ἐπέκεινα τούτου, περί ὅ ἀσχολεῖται ἡ Μεταφυσική, εἶνε παντελῶς ἀπρόσιτον τῷ ἀνθρώπῳ». Κατά τόν Comte ἡ ἀνθρώπινη ἐξέλιξη, μεταβαίνει ἀπό τό πρωτόγονο θεολογικό στάδιο καί τό ἀκόλουθο μεταφυσικό, στό θετικό (τό ἀνώτερο), ὅπου ἀφοῦ ἀποκρούσει «πᾶσαν θεωρίαν περί τῆς οὐσίας καί τῆς ἀρχῆς τῶν ὄντων, ἀρκεῖται νά ἐρευνᾷ τόν σύνδεσμον καί τάς σχέσεις τῶν φαινομένων ἐπί τῇ βάσει τῆς ἐμπειρίας» κ.λπ. (Χρ. Ανδρουτσοσ, Λεξικόν τῆς Φιλοσοφίας, ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1984^[3], σσ.178, 214ἑ.). Εἶναι σαφές ὅτι ὁ Κόντ ἐκπροσωπεῖ τήν ἄθεη ἤ τοὐλάχιστον τήν ἀγνωστικιστική διανόηση.

[2] R. Nisbet, «Sociology», The Encyclopedia of Religion, vol. 13, ed. M. Eliade, Macmillan Publishing Company, New York 1987, p. 385: «The discipline of sociology has been closely associated with the study of religion ever since sociology emerged as a distinct field in the mid- nineteenth century; only psychology is similarly close […] But the real and enduring relationship between sociology and religion was established by those, including Comte, who saw religion as one of the vital constituents of the social bond and thus necessarily a matter for careful study by sociologists».

[3] Ιερομ. Σεραφειμ Ροουζ, Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἐκδ. «Μορφή ἐκδοθήτω», Ἀθήνα 2006, σσ. 19ἑ.225.

[4] Dr. Alexandros K. Kyrou, «Truman, Athenagoras, and World Orthodoxy: An Historical Alternative to Current US Relations with Constantinople: Part Two» (21 Ἀπρ 2014) https://blogs.goarch.org/blog/-/blogs/truman-athenagoras-and-world-orthodoxy-an-historical-alternative-to-current-us-relations-with-constantinople-part-two  

[5] Τό ἄρθρο πού εἴχαμε ἐπισημάνει καί μεῖς πρό ἐτῶν στό blogspot.goarch.org μετάφρασε πρῶτο στά ἑλληνικά καί ἀνέδειξε τό εὔστοχο καί μαχητικό, «θωρηκτό», ἱστολόγιο «ΑΒΕΡΩΦ» ἤδη τό 2016 https://averoph.wordpress.com/2016/09/09/ο-τρούμαν-ο-αθηναγόρας-και-η-παγκόσμια/

[6] «Ἀμερικανική πολιτική καί Ὀρθοδοξία», Ὀρθόδοξος Τύπος 34 (1963) 1 καί 210 (15 Μαϊ 1974) 1.4.

[7] Βλ. τήν εἰσαγωγή στό ἄρθρο μας «Τά Προσκυνήματα ἤ τήν Ὀρθοδοξία;», Στῦλος Ὀρθοδοξίας 195 (Δεκ 2017) 28 καί ἐδῶ: https://www.scribd.com/document/371160751/Τα-Προσκυνήματα-ή-Την-Ορθοδοξία 

[8] Πρωτοπρ. Ιω. Ρωμανιδησ, Πατερική Θεολογία,

 http://www.oodegr.com/oode/biblia/pateriki_theologia/49.htm

[9] CIA (“Central Intelligence Agency”), ἡ «Κεντρική Ὑπηρεσία Πληροφοριῶν» τῶν ΗΠΑ καί DIA (“Defense Intelligence Agency”), ἡ «Στρατιωτική Ὑπηρεσία Πληροφοριῶν» τῶν ΗΠΑ.

[10] «Τό πρόσωπο-κλειδί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου;», Θεοδρομία ΙΗ΄, 3.4 (Ἰολ-Δεκ 2016) 627, ὅπου καί οἱ σχετικές ἔγκυρες πηγές.

[11] «Ποιοί ἐργάζονται διά τήν ἕνωσιν τῶν “ἐκκλησιῶν”», Ὀρθόδοξος Τύπος 218 (15 Σεπ 1974) 1 (ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀπογευματινή τῶν Ἀθηνῶν [18 Ἰουλ 1968] ).

[12] Στήν Βουλγαρία (Μάιος 2016), τήν Μολδαβία (ἀρχές Ἰουλίου) καί τήν Γεωργία (τέλος Ἰουλίου).

[13] Βλ. Αρχιμ. Δοσιθεος (Ἡγούμενος Ἱ.Μ. Τατάρνης), «Έλεος» (25 Μαϊ 2016) http://anastasiosk.blogspot.gr/2016/05/blog-post_443.html: «Ἐπιθυμοῦσι τινες τῶν ἐθνοφυλετικῶν, τῶν ἐν ἀσφαλείᾳ καί ἀσυδοσίᾳ οἰκούντων εἰς τόν δύσμοιρον τοῦτον τόπον, ἵνα ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ὑπνώττῃ [...] ἄρα ὡς ὑπάρχουσα ἀλλά καί μή ὑπάρχουσα». Καθηγητής Θ. Γιάγκου, «Οι επικρίσεις κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και οι προθέσεις τους Β΄» (4 Ἰαν 2017), http://www.pemptousia.gr/2017/01/i-epikrisis-kata-tou-ikoumenikou-patriarchiou-ke-i-prothesis-tous/ : «Βεβαίως υπάρχουν πάντοτε και οι γνωστές αξιώσεις της Τρίτης Ρώμης, οι οποίες διοχετεύονται ποικιλοτρόπως από επιλεγμένα Μ.Μ.Ε., όπως επίσης και από μεμονωμένα πρόσωπα, που εν γνώσει ή εν αγνοία “προετοιμάζουν θεολογικώς το έδαφος δια την άνοδον εις τον οικουμενικόν θρόνον της Τρίτης Ρώμης”». Συνεπῶς, κατά τό σκεπτικό τοῦ κ. καθηγητοῦ, ἀθωώνεται ἡ ἀμερικανοκίνητη (μασονοκίνητη) προδοσία τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας, ὅπως ἐκδηλώθηκε στό Κολυμπάρι, ὥστε νά ἀποσοβήσουμε τόν ρωσσικό ἡγεμονισμό! Ἄν ὄχι αὐτό, ἀλήθεια δέν ξέρω τί ἄλλο θά μποροῦσε νά συνιστᾷ ἐθνοφυλετισμό, καί βεβαίως ὀφθαλμοφανῆ ἀντιστροφή τῶν προτεραιοτήτων τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τά ὀδυνηρά μαθήματα τῆς προδοσίας τῶν Συνόδων Λυῶνος (1274) καί Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-39), χάριν δῆθεν τοῦ ἐθνικοῦ μας συμφέροντος, ποτέ (!) δέν ἔγιναν στούς Οἰκουμενιστές μαθήματα, οὔτε στόν καθηγητή κ. Θεόδωρο Γιάγκου! Τί κρῖμα!

[14] Περί τοῦ πανσλαβισμοῦ βλ. Ευ. Κωφοσ, «Τό ἑλληνοβουλγαρικό ζήτημα»,  Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ΙΓ΄ (1977) 299: «Στή δεκαετία μετά τή λήξη τοῦ Κριμαϊκοῦ πολέμου ἡ ἰδέα γιά τή χειραφέτηση τῶν ὑπόδουλων Σλάβων, καθώς καί γιά τό μεσσιανικό ρόλο τῆς Ρωσίας, διαδόθηκε εὐρύτατα καί ἀπέκτησε ὀπαδούς σέ ὅλες τίς τάξεις τῆς ρωσικῆς κοινωνίας [...] Διάφοροι διανοούμενοι καί πολιτικοί προσέδωσαν στό θεολογικό καί ἀνθρωπιστικό περιεχόμενο τῆς ἰδεολογίας τῶν σλαβόφιλων ἔντονη ἐθνικιστική χροιά καί τήν συστηματοποίησαν σέ πρόγραμμα πολιτικῆς δράσεως. Ὁ πανσλαβισμός ὡς ἰδέα εἶχε γεννηθεῖ».

[15] Τό σχισματικό φρόνημα τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ συνίσταται εἰς «φυλετικάς διακρίσεις καί τάς ἐθνικάς ἔρεις καί ζήλους καί διχοστασίας ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ», οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν σέ σχίσμα (Ὅρος [παρ. §α΄] τῆς ἁγίας Συνόδου τῆς ἐν ΚΠόλει τοῦ 1872, βλ. Πρακτικά τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Βουλγαρικοῦ Ζητήματος, Κωνσταντινούπολις 1872, σ.91).

[16] Ἡ θεωρία περί τῆς Μόσχας ὡς «Τρίτης Ρώμης» (μετά τήν Ἰταλική, τήν παλαιά Ρώμη καί τήν Νέα Ρώμη - ΚΠολη), συνίσταται σύμφωνα μέ τόν Μοναχό Φιλόθεο τοῦ Πσκώφ (1465-1542) στό ὅτι «ἡ ἀρχαία Ρώμη ἐξέπεσεν εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Ἀπολιναρισμοῦ. Οἱ Ἀγαρηνοί ἔσπασαν τάς θύρας τῆς δευτέρας Ρώμης διά τῶν πελέκεών των, ἀλλ’ ἡ τρίτη Ρώμη, ἡ σύγχρονος ... λάμπει ὡς ὁ ἥλιος». Ὁ ἡγεμών Βασίλειος Ἰβάνοβιτς ἔγραφε ὅτι «δύο Ρῶμαι ἔπεσον, ἡ τρίτη ἵσταται ὀρθή καί δέν θά ὑπάρξῃ τετάρτη» (Βλ. Φειδας, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῆς Ρωσσίας (988-1988), ἐκδ. Ἀπ. Διακονίας, Ἀθῆναι 1988, σ. 187).

[17] Βλ. κάτωθι σημ. 46, τό ἄρθρο μας, ὅπου παρουσιάζεται ὁ τλήμων Μασόνος καί πρῴην Ἁγιοταφίτης Μελέτιος Μεταξάκης σέ εἰδικό κεφάλαιο.

[18] Περί τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς Τέκτονος βλ. στό Μ. Φυσεντζιδησ, Επιφανείς και Διάσημοι Έλληνες Ελευθεροτέκτονες 1800-1970, τόμ. Α΄, εκδ. Βογιατζή, Αθήνα 2008, σσ. 141-146· βλ. σ. 146: «Πιθανολογείται ότι η Στοά που μυήθηκε ο Αθηναγόρας ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί». Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» δημοσίευσε (τ. 517, 16 Ἰουλ 1982) τήν ἀπόδειξη πληρωμῆς τῆς συνεισφορᾶς τοῦ Ἀριστοκλέους (Ἀθηναγόρα) Σπύρου (25 Μαΐου τοῦ 1940) γιά τήν μύησή του στόν 30ό βαθμό (ἐκδοθεῖσα ἀπό τόν μασονικό σῶμα τοῦ «Ἀρείου Πάγου», δηλαδή τό «Ἐργαστήριο» πού ἦταν ὑπεύθυνο γιά τούς βαθμούς 19^ο - 30^ό). Περί τοῦ Χάρρυ Τροῦμαν βλ. W. Denslow, 10,000 Famous Freemasons, τόμ. IV (Q- Z), Cornerstone Editions, New Orleans LA, 2007, σ. 272.  (http://www.phoenixmasonry.org/10,000_famous_freemasons/Volume_4_Q_to_Z.htm) Βλ. Περισσότερα στοιχεῖα καί τεκμήρια περί τῶν μασονικῶν καί θεοσοφικῶν διασυνδέσεων τοῦ Ἀθηναγόρα βλ. ἐνδεικτικῶς στό κείμενο Πρωτοπρ. Αν. Γκοτσοπουλοσ, Ἅγ. Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης· σύγχρονος Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (https://www.scribd.com/document/271058240/ΑΓ-ΠΑΪΣΙΟΣ-και-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ-pdf) (ὑποσημ. 1).

[19] Ὁ Μάιρον Τέηλορ (Myron Taylor, 1874-1959) ἀναφέρεται ὡς Μασόνος τόσο στό ἀνωτέρω γνωστό βιβλίο τοῦ Μασόνου συγγραφέως Ντένσλοου (πού προλογίζεται ἀπό τόν Πρόεδρο Τροῦμαν, W. Denslow, αὐτόθι, σ. 236), ἀλλά καί στόν ἱστοχῶρο NNDB (“Notable Names Database”), ἑνός εἴδους ψηφιακό “Who is who” (βλ. ἀντιστοίχως http://www.phoenixmasonry.org/10,000_famous_freemasons/Volume_4_Q_to_Z.htm  καί ἐπίσης ἐδῶ: http://www.nndb.com/people/427/000117076/). Τό ὅτι ὁ Τέιλορ ὑπῆρξε Μασόνος ἦταν γνωστό καί στούς παραδοσιακούς κύκλους τοῦ Βατικανοῦ, ὅπως προκύπτει ἀπό τά ἀπομνημονεύματα τῆς δημοσιογράφου Mary Ball Martinez, The Undermining of the Catholic Church, Christian Book Club of America, Palmdale CA 2007, σ. 69: «In New York the future Pius XII was the house guest of Myron C. Taylor who, despite the fact that (sic) attainment of the Thirty-Third Degree in Freemasonry was well known, was to be welcomed as Washington’s Special Envoy to the Vatican during the war years».

[20] Μ. Φυσεντζιδησ, ἔνθ’ ἀνωτ., σσ. 288-90· συγκεκριμένα, σ. 299ἑ. «Το 1947-1950 θα χρηματίσει μόνιμος Υφυπουργός Εξωτερικών επιδεικνύοντας πλούσια διπλωματική δραστηριότητα στο περιθώριο των Ηνωμένων Εθνών. Στην υπηρεσιακή Κυβέρνηση του Ιωάννη Θεοτόκη, αναλαμβάνει το αξίωμα του Υπουργού Εξωτερικών. Το 1952 διορίζεται μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας μας στο NATO και ένα χρόνο μετά, παραιτείται από τον διπλωματικό κλάδο για να ασχοληθεί με την Πολιτική».

[21] L.U.F. : «Διεθνής Λίγκα τῶν Ἐλευθεροτεκτόνων» (“Ligue Universelle de Francs-Maçons”). Γράφει δέ ὁ Ταξίαρχος ἐπίσης καί τά ἑξῆς: «Ὁ διευθυντής Στοᾶς ἔχει πολύκλαδον καί ἄριστον δίκτυον πληροφοριῶν καί συλλέγει πᾶσαν ἀπόρρητον πληροφορίαν, διακινουμένην ὑπ΄ ἄκραν μυστικότητα. Ὁ κάτοχος ἀπορρήτου κρατικοῦ σχεδίου, τέκτων ὑπάλληλος, δέν δικαιοῦται, ἐπικαλούμενος νομικήν διάταξιν, ν΄ ἀρνηθῆ τήν παροχήν στοιχείων» (Αλ. Δρεμπελας, Τό ἑλληνικόν ἀστυνομικόν πρόβλημα, Ἀθῆναι 1970· ἡ παραπομπή ἐμμέσως ἀπό τό Μ. Μιχαηλ, Ἡ συνωμοσία στήν Κύπρο. Σιωνισμός-Μασονισμός, Κύπρος 1993, σ. 338).

[22] Βάσει τῆς ἔρευνας (1982) τοῦ καθηγητοῦ Charles Harvey τοῦ Πανεπιστημίου Chico τῆς Καλιφόρνια καί τῶν δημοσιογράφων Colby καί Dennett (1995). Τό ἐν λόγῳ ἄρθρο μας βλ. Μον. Σεραφειμ, «Ἡ Μασονία καί οἱ Πατριάρχες. Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» https://www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx

[23]  Βλ. χαρακτηριστικῶς Αρ. Πανωτησ, «Βασίλης Μουστάκης: Ἕνας στυλοβάτης τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος. Μία κατάθεση μνήμης» (17 μαρ 2016) http://www.amen.gr/article/enas-stylovatis-tou-orthodoksou-fronimatos-vasilis-moustakis : «Ὅσοι ἀναλάμβαναν αὐτό τό ἐγχείρημα [τῆς ΘΗΕ], ἐκτός ἀπό τίς ἔγκυρες γνώσεις καί ἐμπειρίες, ἔπρεπε νά ἦταν ἀποφασισμένοι νά παλαίψουν μέσα στό βαλτῶδες ἔδαφος τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐπαρχιωτισμοῦ πού ἡ μικρόνοια καί τά συμφέροντα συμφύρονται καί οἱ ἀντιθέσεις τρέφονται ἀπό τίς προκαταλήψεις καί τίς δεισιδαιμονίες καί ἦταν ἀνάγκη νά ἀνατείλει στόν ὁρίζοντα τό λυκαυγές τῆς πραγματικῆς “ Ὀρθόδοξης Εὐσέβειάς” μας». Ὅμως ἀλλοῦ ὁ κ. Πανώτης ταυτίζει αὐτόν τόν «ἐπαρχιωτισμό» μέ τήν ἐπιφυλακτικότητα ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (βλ. ἄρθρο του «Οἰκουμενισμός ἤ Ἐπαρχιωτισμός», Ἐλεύθερος Κόσμος [Ἀθηνῶν] [9 Φεβ 1971]). Τήν ἴδια ταύτιση κάνει καί ὁ συνεργάτης τοῦ Ἀθηναγόρα κ. Δημήτρης Τσάκωνας γράφοντας περί τοῦ Πατριάρχη στήν Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαιδεία: «Διά τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Ρόδου ἐπετεύχθη ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία καταστῇ τό διάμεσον καί ἐπίκεντρον τῶν διαχριστιανικῶν ἐπαφῶν Βατικανοῦ καί Προτεσταντισμοῦ, ὑπερνικηθέντος τοῦ μέχρι τότε ἀνθοῦντος “ἐπαρχιακοῦ” ἤ “βαλκανικοῦ” χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας μας» (Δ. Τσακωνασ, «Ἀθηναγόρας ὁ Α΄», ΘΗΕ 1 (1962) 604).

[24] Βλ. γενικῶς στήν ἱστοσελίδα https://www.loc.gov/rr/main/govdocsguide/DeclassDoc.html

[25] Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ἐν προκειμένῳ, ὅτι ἀμέσως μετά τήν ἀνατροπή τῆς (μή ρωσσοφοβικῆς) Οὐκρανικῆς Κυβερνήσεως Γιανουκόβιτς καί τήν ἐγκατάσταση νέας μέ τήν ἐμφανῆ ὑποστήριξη τῶν ΗΠΑ, κατά τά θλιβερά γεγονότα τῆς πλατείας Maidan (ἀρχές 2014), ἐπετράπη μέ κρατικές ρυθμίσεις (1) ἡ διενέργεια παρελάσεως ὁμοφυλοφίλων στό Κίεβο καί (2) ἡ ἵδρυση «ἐκκλησίας τοῦ σατανᾶ» στήν Οὐκρανία (ἔχει προηγηθεῖ βεβαίως ἡ «ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ» στήν Καλιφόρνια τῶν ΗΠΑ τό 1966, ἀπό τόν Anton Szandor Lavey κ.ἀ.). Βλ. Ife Olori, «First Church of Satan Opens in Ukraine, Cherkassk Region» (20 Αὐγ 2014) (http://newsrescue.com/first-church-satan-opens-ukraine-cherkassk-region/#axzz4uSfoPJds) καί M. Williams, N. Zinets, «Praise from West after mostly peaceful Kiev Pride march» (12 Ἰουν 2016) (http://uk.reuters.com/article/uk-ukraine-pride-parade/praise-from-west-after-mostly-peaceful-kiev-pride-march-idUKKCN0YY0EN): «That the march took place in the centre of Kiev with such heavy police support was a sign of the changes in Ukrainian society since Maidan, said lawmaker Serhiy Leshchenko at the march». 

[26] P. Buchanan, «Whose Side Is God on Now?», (4 Ἀπρ 2014) http://buchanan.org/blog/whose-side-god-now-6337. Ὁ Πάτρικ Μπιουκάναν (1938 - ) εἶναι παλαιο-συντηρητικός πολιτικός, σχολιαστής (ραδιοφωνικός καί τηλεοπτικός), συγγραφεύς καί ἀρθρογράφος. Ὑπῆρξε σύμβουλος τῶν Προέδρων Νίξον, Φόρντ καί Ρῆγκαν, ἐπεδίωξε τό χρίσμα τῶν Ρεπουμπλικανῶν γιά τήν προεδρική ὑποψηφιότητα τό 1992 καί τό 1996 καί συνίδρυσε (2002) τό περιοδικό Ὁ Ἀμερικανός Συντηρητικός (The American Conservative).

[27]  Ἀπό τό Τεκτονικόν Δελτίον 46 (1961)· ἡ παραπομπή ἀπό τό Ν. Ψαρουδακησ, Σκοτεινές δυνάμεις καί Χριστιανισμός, ἐκδ. Χριστιανικῆς Δημοκρατίας, Ἀθήνα 1966, σ. 137.

[28] Μέ πολλή διεισδυτικότητα ὁ μακαριστός δικηγόρος καί δημοσιογράφος ἐπεσήμαινε τό 1966 τήν ἀπαρχή τῆς ἀνεκτικότητος τοῦ Βατικανοῦ τόσο πρός τήν Μασονία, ὅσο καί πρός τόν Οἰκουμενισμό, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς συνασπίσεως ὅλων τῶν Δυτικῶν Δυνάμεων (ἐν αἷς καί ἡ Μασονία), κατά τοῦ Σοβιετικοῦ Κομμουνισμοῦ. Ν. Ψαρουδακησ, αὐτόθι, σ. 148· «Μήπως ἡ Παπική Ἐκκλησία κάμνει ἑλιγμό γιά τήν ἅλωσι τῆς Στοᾶς ἤ ἐκουράσθηκε στόν ἀντιμασονικό της ἀγῶνα; Μήπως δέ συμβαίνει τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά καί ἡ Δυτική Ἐκκλησία συμμαχεῖ μέ τή Μασονία μέσα στό σχέδιο πού ἐφαρμόζεται μεταπολεμικά στή Δύσι, γιά τήν συγκρότησι ἑνιαίου ἀντικομμουνιστικοῦ στρατοπέδου;  Ἤ μήπως συμβαίνουν ὅλα αὐτά; [...] Στήν ὅλη ὑπόθεσι ἡ Στοά λόγῳ τοῦ συνωμοτικοῦ της χαρακτῆρος παίζει πρωταρχικό ρόλο. Ἡ Στοά ὅμως ἔχει ἐχθρό τήν Ἐκκλησία. Δίδεται λοιπόν ἡ ἐντολή: Μέ κάθε θυσία συνδιαλλαγή μέ τήν Ἐκκλησία. Συνάμα ἀρχίζουν οἱ ἐνέργειες καί πρός τή πλευρά τῶν Ἐκκλησιῶν: Ἕνωσις ἤ ἔστω ἑνότης. Ὁ Κίνδυνος εἶναι μέγας. Οἱ διαφορές πρέπει νά παραμερισθοῦν μπροστά στόν κοινό ἐχθρό». Περί τῆς ἀνεκτικότητος τοῦ Βατικανοῦ πρός τή Μασονία βλ. καί τό ἡμέτερον «Ἐπιφανής Μασόνος διανοούμενος, ὁμιλητής στήν Ἱ. Μητρόπολη Κορίνθου» (4 Ἰαν 2017), http://www.katanixis.gr/2017/01/blog-post_52.html στίς σημ. ὑπ’ ἀριθμ. 30-32.

[29] Ποιά ἀξία μπορεῖ νά ἔχουν αὐτά γιά ἕναν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο καί τό ἔργο του; Δηλαδή ἄν ἦταν κοντός, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς, θά ἦταν ἐλειμματική ἡ Ἀρχιερωσύνη καί ἡ Θεολογία του; Ἁπλῶς, ὁ συγγραφεύς ἀπευθύνεται στό συναίσθημα τῶν ἀναγνωστῶν, ὅσων κρίνουν «κατ΄ ὄψιν». Οἱ ἴδιοι αὐτοί Οἰκουμενιστές, πάντως, σχολιάζουν τούς Ὀρθοδόξους Σλάβους, διότι τούς ἀρέσει ἡ μεγαλοπρέπεια τῆς θείας Λατρείας καί τῶν ἱερῶν Ναῶν!

[30] Οικ. Πατριαρχησ Βαρθολομαιοσ, Συνάντηση μέ τό Μυστήριο. Μία σύγχρονη ἀνάγνωση τῆς Ὀρθοδοξίας, μτφρ. ἀπό τό ἀγγλικό πρωτότυπο Πολυξένη Τσαλίκη-Κισιόγλου, Ὀρθόδοξη Μαρτυρία 123, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 2011, σ. 270. Ὅπως φαίνεται καί στό «αὐτί» τοῦ βιβλίου, τό σύγγραμμα ἐπαινέθηκε ἀπό τήν Μαντλίν Ὀλμπράιτ (!) ὡς «τίποτα λιγότερο ἀπό ἕνα ἔργο τέχνης, ἐπενδεδυμένο μέ πίστη καί διαποτισμένο ἀπό σοφία καί ἀγάπη» · περί τῶν χριστιανικῶν αἰσθημάτων τῆς κυρίας, ρωτῆστε τούς ἰθύνοντες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας.

[31] Αρ. Πανωτησ, Παῦλος ΣΤ΄- Ἀθηναγόρας Α΄: Εἰρηνοποιοί, Ἵδρυμα Εὐρώπης Δραγάν, Ἀθῆναι 1971, σ. 137.

[32] Σ. Γρηγοριαδησ, Ὁ Ἐμφύλιος Πόλεμος. Ἡ Ἑλλάδα τοῦ 1945-1949, τόμ. Β΄, Τά Φοβερά Ντοκουμέντα, ἐκδ. Φυτράκης, Ἀθήνα 1979, σσ. 68.171. Ὁ συγγραφεύς (σφόδρα ἀριστερῆς γραμμῆς, μέλος τοῦ ΕΑΜ) γράφει τά παραπάνω ἑρμηνεύοντας τήν ἐγκατάλειψη τῆς «κυβερνήσεως τοῦ βουνοῦ» ἀπό τήν Μόσχα τοῦ Στάλιν.

[33] The Reply of the Council of Bishops to the Brotherly Epistle of the Bishops of the Moscow Patriarchate (17/30 Ὀκτ 2001): «The lack of freedom of the Russian Church led to its joining the World Council of Churches and its active participation in ecumenism. That ecumenism is alien to the ecclesiastical consciousness of Russian believers is clearly shown by the assessment given to it in 1948 at the Moscow Council that was adopted on the basis of the memorable report by Archbishop Serafim (Sobolev). Life has shown that the majority of Russian church people and others do not accept ecumenism» (https://www.synod.com/synod/engdocuments/enep_replytomoscow.html ) Βλ. καί Β. Σταυριδης, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἐκδ. Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς Βορείου καί Νοτίου, Ἀθῆναι 1964, σσ. 73.74.

[34] Β. Σταυριδης, αὐτόθι, σ. 75· «Οὕτω, τῶν Ἐκκλησιῶν, τῶν λαβουσῶν μέρος εἰς τό Συνέδριον τῆς Μόσχας, ἀρνησαμένων τήν συμμετοχήν των, ἐν  Ἄμστερδαμ ἀντιπροσώπους ἀπέστειλαν μόνον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος».

[35] Β. Σταυριδης, αὐτόθι, σ. 82. Ὁ καθ. Βασίλειος Σταυρίδης γράφει ἀλλοῦ καί περί τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου (αὐτόθι, σ. 95): «Ἀλλά καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, συνῳδά τῇ ἰδιαιτέρᾳ αὐτοῦ θέσει ἐντός τῆς διαρθρώσεως τοῦ συστήματος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, συνεχῶς ἐνημέρου τάς Ἀδελφάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας ἐπί τῶν ἐντός τοῦ ΠΣΕ λαμβανουσῶν χώραν ἐξελίξεων καί τοῦ ἐν αὐτῷ ἔργου τῶν συνεργαζομένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (μία ἁπτή ἐπαλήθευση τῆς χρηστικότητος τῶν πρεσβείων τοῦ Πατριαρχείου μας, γιά τά ὁποῖα ἄλλωστε τό «ἐπεστράτευσε» καί ὁ Πρόεδρος Τροῦμαν). Περί τῶν ἀποστολῶν Ἑλλήνων μελῶν τοῦ ΠΣΕ στήν Ρωσσία καί τήν Σερβία τό 1954 Βλ. Β. Σταυριδης, αὐτόθι, σσ. 94-96.

[36] Ὁ πρώην σοβιετικός πράκτορας, αὐτόμολος στήν Δύση, Yuri Bezmenov (ψευδών. Τόμας Σοῦμαν) σέ σχετικό βιβλίο του ἐπιβεβαιώνει τήν διείσδυση σοβιετικῶν πρακτόρων στό ΠΣΕ. T. Schuman, Love Letter to America, W.I.N. Almanac Panorama, Los Angeles 1984, σ.28. Βλ. σχετικῶς καί ὅτι «Ἡ ΚαΓκεΜπέ ἀποφαίνεται: ὁ Χριστιανισμός σῴζει μία ἀπειλούμενη κοινωνία (ἤτοι Στάδια ὑπονομεύσεως μιᾶς κοινωνίας)» (https://www.impantokratoros.gr/bezmenov-intro.el.aspx)

[37] Β. Σταυριδης, ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 103.

[38] «Nikodim (Rotov)» https://en.wikipedia.org/wiki/Nikodim_(Rotov) : «According to the Mitrokhin Archive, which claimed deep Communist penetration of the Russian Orthodox Church, Metropolitan Nikodim was a KGB agent, working under the codename "Adamant", whose ecumenical activity with the Roman Catholic Church and the World Council of Churches (WCC) served to further Soviet goals. Ordained in 1960 at the age of 31, the youngest bishop in the Christian world at the time, he would go on to become one of the WCC's six presidents».

[39] Πρβλ. Ματθ. 12, 26

[40] Ἡ ἀρχική ἀντίδραση τῶν φιλελευθέρων καί καπιταλιστικῶν ΗΠΑ γιά τήν ἐπικράτηση τῶν σοβιετικῶν (τῶν Μενσεβίκων) στήν Ρωσσία στίς ἀρχές τοῦ 1917 ἦταν ἑορταστική· σώζεται δήλωση τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ Γούντροου Γουΐλσον πού πανηγυρίζει τήν πτώση τῆς τσαρικῆς ἀπολυταρχίας καί τήν ἀνάδειξη ρωσσικῶν δυνάμεων πού θά μποροῦσαν δῆθεν νά συμμαχήσουν μέ τίς ΗΠΑ γιά τήν παγκόσμια ἐλευθερία, δικαιοσύνη καί εἰρήνη: «The autocracy that crowned the summit of her political structure, long as it had stood and terrible as was the reality of its power, was not in fact Russian in origin, character, or purpose [...] And now it has been shaken off and the great, generous Russian people have been added in all their naїve majesty and might to the forces that are fighting for freedom in the world, for justice, and for peace. Here is a fit partner for a league of honor» (ἡ δήλωση αὐτή τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου Woodrow Wilson στό J. Kaplan, Lincoln Steffens: Portrait of a Great American Journalist, Simon & Schuster Paperbacks, New York 2013, σ. 215).

[41] ABC News, "Obama on Vladimir Putin" (Jan 8, 2017) https://www.youtube.com/watch?v=koy-KasFhFM (ἀπό τό 1΄24΄΄ καί ἑξῆς): «I' ll be honest with you, George, one of the things I am concerned about is the degree to which we've seen a lot of commentary lately, where there are Republicans or pundits or cable commentators, who seem to have more confidence in Vladimir Putin than fellow Americans, because those fellow Americans are Democrats. That cannot be. - That include the President elect? - Well, what I will say is that (and I said that right after the election) we have to remind ourselves we're on the same team . Vladimir Putin is not on our team. If we get to a point where people in this country feel more affinity with a leader who is an adversary and views the United States and our way of life as a threat to him, then we're gonna have bigger problems than just cyber-hacking".

[42] R.E. Ericson, «The Classical Soviet-Type Economy: Nature of the System and Implications for Reform», Journal of Economic Perspectives 5, no. 4 (Autumn 1991): 25· «Any reform must be disruptive on a historically unprecedented scale. An entire world must be discarded, including all of its economic and most of its social and political institutions, and concluding with the physical structure of production, capital and technology» (ἡ παραπομπή ἐμμέσως ἀπό τήν N. Klein, The Shock Doctrine; The Rise of Disaster Capitalism, Penguin Books, London 2008, p. 240).

[43] Guy L. Beck, «Freemasons», Encyclopedia of Religion, vol. 5, ed. Lindsay Jones, Macmillan Reference USA / Thompson Gale, Farmington Hills MI 2005, p. 3196: «The vital contribution of Freemasonry toward the establishment of the United States is confirmed by modern scholarship. Founding fathers like George Washington, Benjamin Franklin, John Hancock, and James Monroe, as well as the Marquis de Lafayette and a host of others, played key roles in making the ideals of Freemasonry a reality by creating America as a kind of Masonic “Temple of Virtue” that produced model citizens. Many of the principles laid down in the United States Constitution are essentially Masonic principles: liberty, freedom of conscience, religious tolerance, pursuit of happiness, and separation of church and state. Most federal and state government buildings were consecrated with Masonic ceremonies. In addition, Freemasonry became almost synonymous with patriotism toward America’s “civil religion”».

[44] Ανωνυμοσ, Ἀπάντησις ἑνός Ἕλληνος Μασόνου ὑπό _*^*_* (Δημοσιευθεῖσα τό πρῶτον ἐν τῷ «Πολίτῃ»), Ἀθήνησιν 1871, σ. 11ἑ.: «Χαίρετε, ἐλεύθεροι τέκτονες, οἱ τόν Μέγαν ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος λατρεύοντες, διότι οἱ πολέμιοι ἡμῶν ἄλλον Θεόν λατρεύουν [...] εἴμεθα δημοκράται, διότι δημοκράτης ἦτο καί ὁ Ἰησοῦς, ὁ εἰπών τό “πάντες ἐσμέν ἴσοι”· εἴμεθα δημοκράται, ἄνευ συμφέροντος· ζηλοτυποῦμεν τούς ἀρχαίους Ἀθηναίους, διότι ὑπό τοῦ αὐτοῦ φωτιζόμεθα ἡλίου, ζηλοτυποῦμεν τούς εὐδαίμονας Ἑλβετούς καί Ἀμερικανούς».

[45] Βλ. ὅμως καί τήν πολύ πρόσφατη δημοσίευση-μεταγραφή μας (ἀπό τόν «Ὀρθόδοξο Τύπο», τ. 191-192, 1 & 15 Αὐγ 1973) «Ντοκουμέντο: Τί φρονοῦσε γιά τόν Μασόνο Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὁ ἀδίκως ἐκθρονισθείς προκάτοχός του κλεινός Μάξιμος Ε΄» (21 Ἀπρ 2018) (http://www.katanixis.gr/2018/04/blog-post_312.html).

[46]  Μον. Σεραφειμ, «Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς Μασονίας στόν πρώιμο ἑλληνικό Οἰκουμενισμό» (29 Δεκ 2017) ἐδῶ: https://www.scribd.com/document/368070179/Στοιχεία-Επιδράσεως-της-Μασονίας-στον-πρώιμο-Ελληνικό-Οικουμενισμό, (τό ἀγγλικό πρωτότυπο κείμενο στό: https://www.geopolitica.ru/en/article/influence-freemasonry-early-greek-ecumenism).

[47] Βλ. καί τό ἐξαίρετο ἄρθρο Δρ. Ν. Δαπεργολασ «Τό Φανάρι, ἡ προπαγάνδα τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τό ἀστεῖο ἄλλοθι τῆς “τουρκικῆς ὁμηρείας”» (22 Ἀπρ 2018) ἐδῶ: (http://www.katanixis.gr/2018/04/blog-post_902.html)

[48] Βραδυνή (10 Ὀκτ 1960), ἀναδημοσίευση τῆς εἰδήσεως αὐτῆς στό Ν. Ψαρουδακησ, ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 139.

[49] Κ. Ραπτησ, «Φοβούνται δεύτερο Βατικανό· εξωφρενική έκθεση της ΜΙΤ κατηγορεί ΗΠΑ και Ε.Ε. ότι σχεδιάζουν “κράτος” στην Τουρκία υπό το Πατριαρχείο», Απογευματινή (9 Φεβ 2005).

[50] Α΄ Πέτρ. 4, 15.16: «μή γάρ τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεύς ἤ κλέπτης ἤ κακοποιός ἤ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δέ ὡς Χριστιανός, μή αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δέ τόν Θεόν ἐν τῷ ὀνόματι τούτῳ».

[51] Τό θέμα τῆς ἀθέμιτης ἐπεκτάσεως τοῦ ΝΑΤΟ πρός τά ἀνατολικά τῆς Γερμανίας (μέ παράβαση τῶν νατοϊκῶν διαβεβαιώσεων πρός τούς Σοβιετικούς), ἐνῷ εἶχε διαλυθεῖ ὁ ἐχθρός του, τό Σύμφωνο τῆς Βαρσοβίας, εἶναι πολύ μεγάλο γιά νά γίνει ἐδῶ ἀναφορά σέ αὐτό, ἔστω καί ἀκροθιγής.

[52] Z. Brzezinski, Η Μεγάλη Σκακιέρα· η αμερικανική υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές, μτφρ. Ελ. Αστερίου, εκδ. Λιβάνη - «Νέα Σύνορα», Αθήνα 1998, σ. 163.162ἑ.

[53] H. Kissinger, Diplomacy, Simon & Schuster, New York 1994, σ. 815.818: «The overwhelming majority of Russia’s leading figures-whatever their political persuasion-refuse to accept the collapse of the Soviet Empire or the legitimacy of the successor states, especially of Ukraine, the cradle of Russian Orthodoxy […] [The new Russian leadership] is not entitled to be handed the sphere of influence that tsars and commissars have coveted all around Russia’s vast borders for 300 years. If Russia is to become a serious partner in building a new world order, it must be ready for the disciplines of stability as well as for its benefits».

[54] Ι.Μ.Παντοκρατορος, «Σύντομη ἱστορία τῆς δυτικῆς ὑπονομεύσεως τῆς Μικρᾶς Ρωσίας (Οὐκρανίας)» (https://www.impantokratoros.gr/B0A16ECE.el.aspx)

[55] Βλ. αὐτόθι, τήν εἰσαγωγή τῆς Ἱ. Μ. Παντοκράτορος.

[56] Περί τῆς ἱστορίας τῶν Ρώς καί τῆς εἰσόδου τους στήν Ὀρθοδοξία, βλ. Χρ. Μπουλακη-Ζηση, Ὁ ἐκχριστιανισμός τῶν Ρώσων, ἐκ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 1989.

[57] «Μία Αυτοκέφαλος ενωμένη Εκκλησία Ουκρανίας; Σκέψεις και προοπτικές» (17 Ἰουλ 2017) http://www.amen.gr/article/mia-aftokefalos-enomeni-ekklisia-oukranias-skepseis-kai-prooptikes

[58]  «Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποδέχθηκε να εξετάσει αίτημα περί αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία» (22 Ἀπρ 2018) (http://www.amen.gr/article/to-oikoumeniko-patriarxeio-apodexthike-na-eksetasei-aitima-peri-aftokefalias-stin-oukrania )

[59] Συμφώνως πρός δηλώσεις τοῦ σχισματικοῦ Πατριάρχου Κιέβου κ. Φιλαρέτου, βλ. Fred Weir, «Ukraine's political divisions play out among its Orthodox congregations» (8 Μαΐου 2014) (https://www.csmonitor.com/World/Europe/2014/0508/Ukraine-s-political-divisions-play-out-among-its-Orthodox-congregations ): «Now Filaret says that Ukraine's growing political crisis is a signal from above that it's time to unite all of the Orthodox faithful into a single church [...] We want a united, equal Ukrainian Church, which is independent of the Moscow Patriarchy. It will happen [amid these political events] because God creates such conditions that, even if [Moscow] doesn't want it, they will come to it».

[60] J. Erickson, «Αυτοκεφαλία και Αυτονομία», στό Καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν, ἐπιμ. P. De Mey- Μ. Σταύρου, ἐκδ. Ἐν πλῷ,  Ἀθήνα 2015, σ. 160.

[61] Βλ. Φειδας, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῆς Ρωσσίας, ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 245

[62] Βλ. Φειδας, «Κίεβον», ΘΗΕ 7 (1965) 557

[63] Ιω. Μπουγας, «Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Νέος “ψυχρός πόλεμος” Ανατολής και Δύσης» (15 Ἰολ 2017), https://www.eleftheriaonline.gr/local/koinonia/ekklisia/item/129350-messinias-xrysostomos-neos-psyxros-polemos-anatolis-kai-dysis

[64] Βλ. Φειδασ, Βυζάντιο, Ἀθῆναι 1991^[3], σ. 180: «Ἡ μεταστροφή ἑνός βαρβαρικοῦ λαοῦ στόν Χριστιανισμό [...] σήμαινε ὁπωσδήποτε τήν αὐτόματη ἔνταξη στήν ἱεραρχημένη ὁμοσπονδία τῶν χριστιανικῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι, παρά τήν πλήρη πολιτική ἀνεξαρτησία τους, ἀσπάζονταν τήν πολιτειολογική ἀρχή τῆς ἑνότητας τῆς θεοδώρητης ἐξουσίας τῆς “βασιλείας” καί τῆς μετά τό βάπτισμα αὐτοδίκαιης συμμετοχῆς τῶν ἡγεμόνων τους στήν ἄσκησή της μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἐκλεκτό τοῦ Θεοῦ βυζαντινό αὐτοκράτορα».

[65] Ol. Clément, «Ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Συνομιλώντας μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο Α΄, μτφρ. ἀπό τά Γαλλικά: Καίτη Χιωτέλλη, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ὀρθόδοξη Μαρτυρία 59, Ἀθήνα 1997, σ. 196.