Το φρικτό τέλος των διωκτών της Εκκλησίας

«Παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού» (Ψαλμ. 22). Δηλ. παρεστάθηκαν απειλητικοί οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συγκεντρώθηκαν στον ίδιο τόπο εναντίον του Κυρίου και Θεού και εναντίον εκείνου, τον οποίον αυτός έχρισε Προφήτη και Αρχιερέα.

Τι είπε ο Κύριος στον Απ. Παύλο, που τον κατεδίωκε; «Σαούλ Σαούλ, τι με διώκεις; Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πραξ. 9, 4). Δηλ. Σαούλ, Σαούλ, διατί με καταδιώκεις; Είναι σκληρό δια σε να κλωτσάς επάνω στα σιδερένια καρφιά των βουκέντρων. Λοιπόν όσο σκληρό είναι να κλωτσάς τα καρφιά τόσο πιο σκληρό είναι να καταδιώκης την Εκκλησία.

Πόσοι πολέμησαν με λύσσα την Εκκλησία. Πόσοι προσπάθησαν να καταποντίσουν το σκάφος της Εκκλησίας, πόσοι προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου, αλλά «καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16, 18). Δηλαδή λέγει ο Κύριος στον Απ. Πέτρο «ότι επάνω στον βράχο της αληθινής πίστεως, που ωμολόγησες, γενόμενος με την ομολογία σου αυτή ο πρώτος λίθος της πνευματικής μου οικοδομής, θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, ο θάνατος δε και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού δεν θα υπερισχύσουν και δεν θα κατανικήσουν την Εκκλησία, η οποία θα είναι αιώνιος και αθάνατος.

Γνωρίζετε πόσοι τύραννοι σκληροί και απάνθρωποι πολέμησαν την Εκκλησία με φοβερά και ανείπωτα μαρτύρια; Αναρίθμητοι, με εκατομμύρια μάρτυρες. Ξέρετε πόσα χρόνια διήρκεσαν οι διωγμοί; Πάνω από οκτακόσια χρόνια. Γνωρίζετε με τι μανία και μίσος πολέμησαν τους χριστιανούς; Πόσα αίματα μαρτύρων χύθηκαν; Γνωρίζετε ποίοι είναι οι φοβερώτεροι διώκτες των χριστιανών; Δέκα οκτώ αναφέρει η ιστορία της Εκκλησίας μας. Ο Νέρων, ο Δομετιανός, ο Τραϊανός, ο Αντωνίνος, ο Μάρκος Αυρίλιος, ο Σεβήρος, ο Μαξιμίνος, ο Δέκιος, ο Αυρηλιανός, ο Διοκλητιανός, ο Μαξιμιανός, ο Γαλέριος, ο Μαξιμίνος, ο Λικίνιος, ο Ιουλιανός, ο Λέων ο Ίσαυρος, ο Κωνσταντίνος ο Κοπρώνυμος και ο Θεόφιλος. Γνωρίζετε το τέλος τους; Θλιβερό. Όμως οι μάρτυρες απολαμβάνουν τα αιώνια αγαθά. Πόσοι είναι οι μάρτυρες; «Τοιγαρούν και ημείς τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων» (Εβρ. ιβ , 1).

Ενώ οι διώκτες που βρίσκονται; «απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον» (Ματθ. κε, 46), «και βαλού­σιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. ιγ , 42).

Ακούστε λοιπόν σημερινοί άρχοντες, που πολεμάτε την Εκκλησίαν του Χριστού, όλοι αυτοί αφανίσθηκαν, χάθηκαν, τα βασίλειά τους και το μνημόσυνο αυτών απώλετο μετ’ ήχου (ψαλμ. θ  7). Όμως οι χριστιανοί φονευόμενοι επλήθυναν, διωκόμενοι αυξήθηκαν, πολεμούμενοι εστερεώθησαν, πειραζόμενοι ελαμπρύνθησαν περισσότερο στην αρετή.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Δ Ὁμιλία του «ΕΙΣ ΤΟ “ΙΔΟΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΚΑΘΗΜΕΝΟΝ…”» τονίζει:

«Από πόσους πολεμήθηκε η Εκκλησία, αλλά ποτέ δεν νικήθηκε; Πόσοι τύραννοι; Πόσοι στρατηγοί; Πόσοι βασιλείς; Άνθρωποι τιμώμενοι με λόγους, δυνατοί, την πολέμησαν τόσο πολύ, ενώ ακόμα ήταν πολύ νέα, αλλά δεν την ξερίζωσαν. Κι αυτοί βέβαια που την πολέμησαν, σιώπησαν και παραδόθηκαν στη λήθη, ενώ η Εκκλησία, αν και πολεμήθηκε, υψώνεται πάνω από τον ουρανό. Μη βλέπης, σε παρακαλώ ότι η Εκκλησία βρίσκεται στη γη, αλλά ότι η ζωή της είναι ουράνια. Από που είναι αυτό φανερό; Το αποδεικνύει η αφήγηση των γεγονότων. Πολεμήθηκαν έντεκα μαθητές και τους πολεμούσε ολόκληρη η οικουμένη, όμως αυτοί που πολεμήθηκαν νίκησαν, ενώ εκείνοι που τους πολέμησαν αφανίστηκαν. Τα πρόβατα νίκησαν τους λύκους. Είδες βοσκό να στέλνη τα πρόβατα ανάμεσα σε λύκους, ώστε ούτε με τη φυγή τους να μη μπορούν να σωθούν; Ποιός βοσκός το κάνει αυτό; Όμως ο Χριστός το έκανε (Ματθ. 10, 16), για να σου δείξη, ότι τα κατορθώματα δεν γίνονται με φυσική ακολουθία. Γιατί η Εκκλησία είναι ριζωμένη στον ουρανό».

Που είναι αυτοί «οι παντοδύναμοι» στην εποχή τους άρχοντες που πολέμησαν την Εκκλησία; «Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά». Γνωρίζετε το τέλος τους;

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς λέγει για το τέλος των κακών αρχόντων.

«Ο Καϊάφας, ο αρχηγός των αρχιερέων και αρχηγός των Φαρισαίων, ήταν ο βασικός κατήγορος και δικαστής του Χριστού. Αυτός ήταν, που πλήρωσε συκοφάντες και ψευδομάρτυρες εναντίον του Χριστού και στη συνέχεια υπήρξε μεγάλος κυνηγός των οπαδών του Χριστού. Σύμφωνα με την παράδοση, το νεκρό του σώμα δεν το δεχόταν ούτε το χώμα, ούτε το νερό. Οπουδήποτε και αν προσπάθησαν να το θάψουν δεν τα κατάφεραν! Το σώμα του έβγαινε έξω! Τελικά το σώμα του έφτασε στην Κρήτη και σε κάποια σπηλιά κάτω από τη γη, το σκέπασαν με πέτρες.

Τον αρχιερέα Άνναν τον ετύλιξαν γυμνό με ένα δέρμα νεαρού βοδιού και τον έβαλαν στον ήλιο καλοκαίρι και αφού ξεράθηκε το δέρμα από την υπερβολική καύση του ηλίου, έσφιξε με πίεση αυτόν και βγήκαν τα εντόσθια του και έτσι πικρά πέθανε.

Ο Πιλάτος ανακοίνωσε πως σύμφωνα με τους ρωμαϊκούς νόμους, ο Χριστός είναι αθώος. Παρ’ όλα αυτά όμως Τον παρέδωσε να Τον σταυρώσουν. Λίγο καιρό αργότερο, ο αυτοκράτορας Τιβέριος τον έρριξε από την εξουσία και τον οδήγησε στο δικαστήριο. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε εξορία στην Γαλλία. Εκεί ο Πιλάτος αφού έζησε άθλια τον εφόνευσε ο ίδιος ο αυτοκράτορας.

Ο βασιλιάς Ηρώδης ήταν ένας αιμοδιψής και αιμοβόρος βασιλιάς, τον οποίο ο Κύριος απεκάλεσε αλεπού. Ήταν αυτός που χλεύασε τον Κύριο, του φόρεσε χλαμύδα και τον παρέδωσε στον Πιλάτο. Μετά τον θάνατο του Χριστού και την Ανάστασή Του, ο Ηρώδης φυλάκισε και βασάνισε τους Αποστόλους. Θεωρούσε τον εαυτό του ως κάποια θεότητα και απαιτούσε να τον προσκυνούν, όταν τον βλέπανε. Κάποια φορά όμως, καθώς καθόταν στο θρόνο του, ντυμένος με όλη την πολυτέλεια, που μπορεί να ντυθή ένας αυτοκράτορας, Άγγελος Κυρίου τον χτύπησε με ξαφνική αρρώστια: γέμισε σκουλήκια και ξεψύχησε εν μέσω φρικτών πόνων (Πράξεις 12, 21, 23).

«Η Σαλώμη, η κόρη της Ηρωδιάδος περπατώντας σε κάποιο παγωμένο ποταμό, σχίσθηκε ο πάγος και το σώμα της βυθίστηκε και η κεφαλή της κόπηκε από τον πάγο καθώς αυτή ήταν η αιτία του αποκεφαλισμού του Προδρόμου.

Με τη φωτιά και με το σπαθί καταδίωξε τους χριστιανούς, ο αυτοκράτορας Νέρωνας. Όρισε θανατική ποινή στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, ενώ άλειφε τους χριστιανούς με πίσσα και τους έρριχνε στη φωτιά. Με προμελετημένη ενέργεια έκαψε την Ρώμη και για αυτό το έγκλημά του, κατηγόρησε τους χριστιανούς, για να έχη λόγο στη συνέχεια να τους κατατρέχη και να τους σκοτώνη. Όπως όμως ενήργησε, έτσι και τελείωσε. Στο τέλος αυτοκτόνησε.

Από αυτοκράτωρ έγινεν υπηρέτης

Ο αυτοκράτορας της Ρώμης ο Βαλεριανός, σκότωνε με σατανικό πάθος χριστιανούς. Η μανία του ήταν τόσο μεγάλη, που δεν χόρταινε να σκοτώνη όλο και περισσότερους. Αλλά δείτε πως τελείωσε. Στον πόλεμο με τους Πέρσες, ο Βαλεριανός αιχμαλωτίστηκε από τον Πέρση αυτοκράτορα Σαπώρη. Αυτός, όταν τον αιχμαλώτισε, δεν θέλησε αμέσως να τον εκτελέση, αλλά τον χρησιμοποιούσε ως στήριγμα για να ανεβαίνη στο άλογο.

Τυφλός και ραβδισμένος

Ο μοχθηρός βασανιστής των χριστιανών ο Μαξιμίνος, εκτέλεσε στην Αλεξάνδρεια τους δοξασμένους δούλους του Χριστού, τον Μηνά, τον Ερμογένη και τον Εύγραφο. Ο αυτοκράτορας αυτος ήταν διαβόητος για τους διωγμούς, που εξαπέλυσε εναντίον των χριστιανών. Κάποτε μπήκε στο πλοίο με συνοδεία δούλων του, για να φτάση στην Κωνσταντινούπολη. Στα ξαφνικά τα μάτια του τυφλώθηκαν και παρ’ όλο που και πριν ήταν τυφλός στην ψυχή, τυφλώθηκε και στα μάτια. Στη συνέχεια παραπονέθηκε στους δούλους του, πως κάποια αόρατα χέρια τον μαστίγωναν φριχτά.

«Νενίκηκάς με Ναζωραίε»

Έτσι φώναξε την ώρα που ψυχορραγούσε ετοιμοθάνατος, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Βασάνισε και έχυσε πολύ αίμα δούλων του Χριστού, μετέτρεψε πολλές χριστιανικές εκκλησίες σε ειδωλολατρικές. Όταν κάποτε θέλησε να πάη στην Περσία να πολεμήση εναντίον των Περσών, πέρασε κοντά από την Καισάρεια. Εκεί φονεύθηκε με θαύμα του Αγίου Μερκουρίου.

Οι αυτοκράτορες, οι οποίοι ήσαν

πολέμιοι των Αγίων εικόνων

Ο Κωνσταντίνος ο Κοπρώνυμος ο Ε  καὶ ο Λέοντας ο Αρμένιος, βασάνισαν πληθώρα ανδρών και γυναικών, επειδή σέβονταν τις άγιες εικόνες. Ο Κοπρώνυμος, ενώ βρισκόταν σε ένα πλοίο, κατά την διάρκεια ενός πολέμου, γονάτισε σφαδάζοντας από πόνους και πέθανε. Αυτά ήταν τα πρώτα βασανιστήρια που έζησε, ενώ η συνέχεια των βασανιστηρίων του ακολούθησαν στην κόλαση που πήγε. Και ο φριχτός ο Λέοντας ο Αρμένιος, σκοτώθηκε από συν­ωμότες, την ημέρα των Χριστουγέννων.

Ο Θεόφιλος πόσους εβασάνισε; Όμως ήλθε σε τέτοια φρικτή ασθένεια, ώστε άνοιξε το στόμα του και εφαίνοντο όλα τα εντόσθιά του. Πέθανε με φρικτούς πόνους, αλλά μετανοημένος.

Όταν εξώρισαν τον Χρυσόστομον

Όταν οι δόλιοι άρχοντες εξόρισαν τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο από την Κωνσταντινούπολη, μακριά στην Αρμενία, έγινε φονικός σεισμός. Το ίδιο χρονικό διάστημα κάηκε ο καθεδρικός ναός της πόλης. Οι φλόγες της πυρκαγιάς, όμοιες με τεράστιες γλώσσες, σκέπασαν τα σπίτια όλων εκείνων, που εξόρισαν τον Άγιο. Κάηκαν και οι ίδιοι και τα σπίτια τους.

Η δε αυτοκράτειρα Ευδοξία πέθανε από βαρειά αρρώστια. Επί τριάντα χρόνια έτρεμε ο τάφος της, όσα χρόνια ο Άγιος ήταν στην εξορία.

Ακούστε άρχοντες, ο πόλεμος της συνειδήσεως για κάθε μας άδικη πράξη είναι μεγάλο μαρτύριο. Κάποτε ο Κώνστας Αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως κυριευμένος από το «πνεύμα» της φιλαρχίας υποψιαζόταν ότι ο μικρότερος αδελφός του επιβουλευόταν την αυτοκρατορία του. Επίεσε λοιπόν τον αδελφό του να αφήση τα βασίλεια και να ιερωθή. Αλλά και πάλι μετά την χειροτονία του τον φοβόταν και μετά από λίγες ημέρες σαν άλλος Κάϊν τον θανάτωσε, για να βασιλεύη με ησυχία χωρίς φόβο.

Μα εκείνη την νύκτα μέσα στο βαθύ σκοτάδι εμφανίζεται ο αδικοφονευμένος αδελφός Θεοδόσιος, ενδεδυμένος την ιερατική στολή σαν Διάκονος και κρατώντας στο ένα του χέρι ένα ποτήρι γεμάτο αίμα που άγχνιζε του λέγει: «Αδελφέ, πιές. Είμαι ο αδελφός σου ο Θεοδόσιος που με φόνευσες». Τρόμαξε ο βασιλεύς και από το φόβο του έμεινε σαν νεκρός. Μετά σηκώνεται, πηγαίνει σε άλλο χώρο του παλατιού, στέκεται, παίρνει λίγη αναπνοή και πέφτει πάλι να κοιμηθή. Όμως πάλι το ίδιο φάντασμα με το ίδιο ποτήρι και με την ίδια φωνή: «αδελφέ, πιές». Κάθε βράδυ, που πήγαινε να κοιμηθή, ερχόταν ο αδελφός με τα ίδια λόγια: «αδελφέ, πιές». Δεν εύρισκε πουθενά ησυχία και αποφασίζει να πάη δια θαλάσσης από την Κωνσταντινούπολη στην Σικελία, μήπως και απαλλαχθή από αυτόν τον εφιάλτη. Όμως, παντού το ίδιο φάντασμα: «αδελφέ, πιές». Τελικά μετά από λίγο καιρό εφονεύθη μέσα στο λουτρό και έτσι τελείωσε και το πικρό του μαρτύριο του «αδελφέ, πιές» (Διδαχαί Ηλία Μηνιάτη, Εκδόσεις Φως).

Συνεχίζει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:

Τρελλάθηκε από το ανθρώπινον αίμα

Ο ηγέτης των Ρώσων αθέων, ο Λένιν, ο οποίος θα δώση λόγο μπροστά στο Δικαστήριο του Θεού για τα εκατομμύρια βασανισμένων και σφαγμένων Ρώσων ανδρών, γυναικών και παιδιών, δεν έμεινε ατιμώρητος ούτε σε αυτήν την ζωή. Πριν τον θάνατό του έχασε τα λογικά του και πέθανε τρελλός.

Ο δεύτερος μεγαλύτερος βασανιστής του ρωσικού χριστιανικού λαού, ήταν ο Τρότσκυ, του οποίου η κόρη αυτοκτόνησε. Λόγω των αμαρτιών του ο Τρότσκυ φοβόταν και κρυβόταν από τους ανθρώπους, σαν το φίδι που φεύγει και κρύβεται, όταν δαγκώση κάποιον. Ο τρίτος μεγάλος βασανιστής του πιστού Ρωσικού λαού, ήταν ο Στάλιν, του οποίου η γυναίκα, επίσης αυτοκτόνησε και αυτός δοκίμασε φοβερό θάνατο.

«Το σπίτι σας θα μείνη άδειο».

Αυτά τα προφητικά λόγια του Χριστού, έγιναν πραγματικότητα κατά γράμμα, επειδή δεν χάθηκαν και δεν καταστράφηκαν μόνον άνθρωποι και συγγενείς τους, αλλά χάθηκαν και καταστράφηκαν ολόκληρες αυτοκρατορίες και λαοί, που καταδίωξαν και βασάνισαν τους χριστιανούς. Αυτό έχει συμβή και με τον εβραϊκό λαό, ο οποίος διασκορπίστηκε σε όλο τον κόσμο, όπως και ο Μωυσής προφήτευσε. «Και θα σε διασκορπίση ο Κύριος σε όλα τα έθνη από τη μία πλευρά της γης μέχρι την άλλη» (Δευτερονόμιο 28, 64).

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία της Βαβυλώνας και της Περσίας καταστράφηκαν. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες, φαινόταν στην εποχή τους δυνατές, σταθερές, ατσάλινες, αλλά η Αλήθεια ήταν πιο δυνατή από αυτές. Και όπως καταστράφηκαν και χάθηκαν οι παλιές αυτοκρατορίες που πολέμησαν εναντίον των Χριστιανών, έτσι χάθηκε και ο βίαιος μπολσεβικισμός της Ρωσίας. Έτσι θα χαθούν και όσες άλλες αυτοκρατορίες έχουν πνεύμα μοχθηρίας, μίσους και βίας.

Έλεγε ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης το έτος 1969: «Αν είστε δειλοί, θα επικρατήσουν οι άθεοι και θα χάσουμε τα πάντα. Εάν φοβάσαι, δεν είσαι Χριστιανός. Χριστιανός και φόβος δεν συμβιβάζον­ται. Τι φοβάσαι; τους ανθρώπους, τον κόσμο, τον διάβολο, τον θάνατο; Ο Χριστιανός δεν φοβάται τίποτε, μόνο το Θεό φοβάται, και είνε σύντροφος των γενναίων μαχητών.

Εάν είστε δειλοί, να το θυμάστε και γράψατέ το…· θα επικρατήσουν οι άθεοι (αυτό δεν συμβαίνει σήμερα;). Εάν εμείς οι Χριστιανοί δεν ξυπνήσουμε και δεν γίνουμε ήρωες, θα χάσουμε και την πατρίδα και τα σπίτια και τα πάντα. Ανδρείοι να είστε και να κοιτάτε ψηλά, προς τον ουρανό».

Ένα συγκλονιστικό μάθημα ανδρείας μας έδωσε ο Μέγας Βασίλειος: Ο υπερήφανος Μόδεστος, ως εκπρόσωπος του αιρετικού αυτοκράτορα Ουάλη, απείλησε τον Μέγα Βασίλειο με δήμευση περιουσίας, εξορία, μαρτύριο, θάνατο. Κι ο Μέγας Βασίλειος του απάντησε…

– Με απειλείς με δήμευση της περιουσίας; Δεν έχω τίποτε άλλο παρά ένα τριμμένο ράσο και λίγα βιβλία. Θέλεις να με στείλης στην εξορία; «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλ. κγ  1). Με απειλείς με μαρτύρια; Δεν θα προλάβης. Το σώμα μου είναι τόσο ασθενικό που δεν θα αντέξη. Θέλεις να με θανατώσης; Θα πάω συντομότερα στον ουρανό.

– Τέτοιες απαντήσεις δεν άκουσα από κανένα επίσκοπο, του είπε κατάπληκτος ο Μόδεστος.

Κι ο Μέγας Βασίλειος πρόσθεσε:

– Ίσως ως τώρα δεν συνάντησες αληθινό επίσκοπο.

Αλλά και ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος με θάρρος χωρίς φόβο έδωσε εντολή και έκλεισαν τις πόρτες της Εκκλησίας, ώστε να μη μπορή η βασίλισσα Ευδοξία να μπη μέσα. Όταν κάποιος φρουρός πήγε να κτυπήση την πόρτα ξεράθηκε το χέρι του. Βλέπουσα το θαύμα αυτό η Ευδοξία επέστρεψε φοβισμένη μήπως η οργή του Θεού πέση και σε αυτήν.

Οι πολιτικοί, έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, θα μπορού­σαν να κάνουν μεγάλο καλό στην Πατρίδα μας. Αλλά δυστυχώς την βύθισαν σε μεγάλη Κρίση.

Μη ξεχνάμε ότι και ακόμη μετά την επανάσταση του 1821 κινδυνεύσαμε από μόνοι μας να διαλύσουμε. Ένα δείγμα της αθλιότητος αυτής των τότε πολιτικών αρχόντων επηρεασμένων από τους ξένους μας δίνει ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του.

«Μάθαινα από ανθρώπους τίμιους ότι η κατήχηση των ξένων αναντίον της θρησκείας μας προοδεύει. Τότε κάπνισαν τα μάτια μου. Πάγω εις τον κουμπάρο μου τον Κωλέτη, τον παίρνω σε μίαν κάμαρη, του λέγω πως ήρθε εις αυτείνη την πατρίδα, ξυπόλυτος, γυμνός. Οι άλλοι γιατροί οπού  ρθαν φέραν κι  ἀπὸ  να γλυστήρι και γιατρικά και τήραγαν τους αστενείς· Εσύ, του είπα, ούτε αυτά ήφερες, ούτε αστενείς κύταξες. Ετιμήθης, δοξάστης από την πατρίδα σου. Γιόμωσες σταυρούς, χρήματα· –δεν μας αφίνεις πλέον ήσυχους να ζήσουμεν εδώ εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα με την θρησκεία μας, αλλά μας τζαλαπατάς και μας διαιρείς;»… «Γνωρίζομεν της ενέργειες της μυστικές των ξένων οπού εργάζονται δια την θρησκεία μας – θρησκείαν δεν αλλάζομεν εμείς, ούτε την πουλούμεν!» «Ελέγχοντας τους Μαυροκορδάτο και Μεταξά για τις αντιεθνικές και αντορθόδοξες πράξεις τους, ο Μακρυγιάννης, τους απειλεί με τη δικαιοσύνη του Θεού· «Όμως και σας (τους πολιτικούς) ο Θεός δε σας αφήνει. Ξέχωσαν τον Κωλέτη -ο οποίος πέθανε μέσα σε φρικτούς πόνους – άλυωτον δια να ιδή της πράξεις του της καλές… όταν κυβερνούσε με τόση αρετή και πατριωτισμόν, και την έφερε σ’ αυτείνη την άχλια κατάστασιν».

Κατόπιν ανεφώνησε «δυστυχισμένη Ελλάς, δυσ­τυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες…» Και τότε έκαμα σύσταση σε πολλούς να παρακαλούν τον Θεό δια να κάμη το έλεος του να μας ενώση και να σώση την Πατρίδα μας και θρησκεία μας ότι η λευτεριά μας απεδίωξε από αυτά και εγίναμεν Σόδομα και Γόμορρα». Κατόπιν ύψωσε φωνή απέλπιδα και είπε: «Πατρίδα, Πατρίδα, ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν μόνο ο Θεός είναι ο μόνος αληθινός Κυβερνήτης».

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης λέγει για την διεφθαρμένη πολιτική (διότι υπήρχαν και άρχοντες, που εξασκούσαν θεάριστη πολιτική, όπως ο Αγ. Ιωάννης Βατάτζης, ο Μ. Θεοδόσιος, ο Ιουστινιανός, ο Καποδίστριας κ.α.), στο έργο του «Οι έμποροι των εθνών». Α  τόμος σελ. 276. «Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενία. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα, πάντοτε η αυτή. Τότε δια της βίας, τώρα δια του δόλου και δια της βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των».

Η κακή πολιτική έχει οδηγήσει την Χώρα σε μεγάλες συμφορές. Δυστυχώς και η έλλειψη Ποιμαντικής είναι και αυτή μία αιτία που έχει φέρει την Πατρίδα μας σε αυτή την κατάσταση.

Ποιμαίνουσα Εκκλησία ζητούμε. Λέγει ο Καθηγούμενος της Ι. Μ. Δοχειαρίου Γρηγόριος, ο Αρχιπελαγίτης, απευθυνόμενος προς τους ποιμένες: «Κοιμηθήκατε, υπνώσατε και δεν ξυπνήσατε. Δεν φοβάστε την ερημιά του κόσμου. Μετράτε τις γριές και τους γέρους που έρχονται κοντά σας, χωρίς να θυμάστε την παλιά παροιμία: «Η αλεπού όταν γήρασε, πήγε στο μοναστήρι να γίνη καλογριά». Μετρήστε όμως και τα αρνόριφα που χάνονται. Αναλογιστήτε ότι ο διάβολος μας παίρνει τα παιδιά μέσα απ’ την αγκαλιά μας.

Ρώτησα τον μακαριστό π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο:

– Γιατί στους εσχάτους χρόνους λέγουν οι πατέρες θα κυκλώνουν το θυσιαστήριο μουλάρια;

– Τα μουλάρια -μου απήντησε- δεν γεννάνε. Έτσι και οι πνευματικοί ταγοί δεν θα γεννάνε πνευματικά παιδιά.

Ωχ αποτισιά και ξεραΐλα! Ανάστα Ιερεμία και κλάψε μαζί μας για τον χαμό της νέας Σιών…».

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ερωτά: Μέχρι πότε θα διαρκέση η κρίση;

Η κρίση θα διαρκή όσο δεν μεταφράζουμε σωστά τη λέξη «κρίση» και δεν φωνάζουμε με μετάνοια και στεναγμούς, με πόνο και δάκρυα: «η θεία δίκη»! Αυτό που περνούμε είναι η τιμωρία του Θεού για την αποστασία μας!

Ο Μέγας Βασίλειος επισημαίνει: Ο Θεός «την πάνδημον πονηρίαν δημοσίαις μάστιξι σωφρονίζει»· τη γενική αποστασία την αναχαιτίζει με δημόσιες μάστιγες, με γενικές δοκιμασίες και συμφορές. Όλες οι δοκιμασίες που μας ταλαιπωρούν και κάνουν πικρή τη ζωή μας, όλα τα βάσανα «προς αποχήν της αμαρτίας επινενόηνται», όλα τα επιτρέπει ο Θεός για να αφήσουμε την αμαρτία. «Το μεν ουν κυρίως κακόν η αμαρτία». Το πραγματικό κακό δεν είναι η κρίση, η θλίψη, η ασθένεια. Το πραγματικό κακό είναι η αμαρτία.

Καιρός να μετανοήσουμε και να αφυπνισθούμε όλοι και ας μη τα βάζουν οι άρχοντες με την Εκκλησία. Ο Χρυσόστομος λέγει· Ακούστέ το καλά άρχοντες:

«“Ουδέν Εκκλησίας ισχυρότερον”. Η ελπίς σου η Εκκλησία, η σωτηρία σου η Εκκλησία, η καταφυγή σου η Εκκλησία. Του ουρανού υψηλοτέρα εστί, της γης πλατυτέρα εστίν. Ουδέποτε γηρά, αεί δε ακμάζει».

Μη ξεχνάμε ότι ο Απ. Παύλος λέγει: «αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν» (Ρωμ. 13, 1). Δηλ. οι δε άρχοντες που ασκούν την εξουσίαν έχουν ταχθή κατ’ απόφαση η ανοχή του Θεού.

Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης παρατηρεί: «Όταν ο Θεός λέει στον Νόμο· θα σας δώσω άρχοντες, όπως τους θέλει η καρδιά σας, είναι φανερό, ότι άλλοι μεν από τους άρχοντες και τους βασιλείς αναδεικνύονται από τον Θεό, και άλλοι πάλι, όντας ανάξιοι, αναδεικνύονται κατά παραχώρηση η θέληση του Θεού, αντίστοιχα προς τον ανάξιο λαό της δικής τους αναξιότητας.

Σύμφωνα με την ευχή του Αγ. Εφραίμ του Σύρου δεν είναι σωστό οι άρχοντες μικροί και μεγάλοι να κυριεύωνται από το «πνεύμα» δηλ. το δαιμόνιο της «φιλαρχίας», που αλλοτριώνει τον χαρακτήρα του. Η εξουσία αλλάζει τον άνθρωπο. Εάν ο έχων εξουσία δεν στηρίζεται σε αρετές, ταπείνωση πραότητα, ειρήνη, φιλανθρωπία, η εξουσία τον κάνει εχθρό του Θεού, της Πατρίδας, του λαού. Εδώ στη γη ο μοναδικός σκοπός μας είναι η σωτηρία μας. Όλα τα άλλα είναι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον». Μη συμπορευώμαστε με τους «άρχοντες του σκότους», αλλά «του φωτός». Πολύ κακό να μας διευθύνουν τα σκοτεινά κέντρα.

Ακούστε τι λέγει ο Μακρυγιάννης «Η Πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν. Γλυκώτερον πράμα δεν είναι άλλο από την Πατρίδα και την Θρησκεία».

Κάποτε έφεραν μια επιστολή στον βασιλέα της Θήβας Αρχία, στην οποία υπήρχε η ειδοποίηση ότι «απόψε προβλέπεται να σας δολοφονήσουν». Όμως ο βασιλιάς ευρισκόμενος σε κάποιο συμπόσιο δεν έδωσε σημασία και είπε την χαρακτηριστική φράση «Ες αύριον τα σπουδαία» και την έβαλε στην άκρη. Την νύκτα βέβαια τον δολοφόνησαν. Σε όλους μας έχει σταλή μια ειδοποίηση «γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ. 25, 13).

Ούτε ο πλούτος ούτε η δόξα είναι αιώνια «ο δε πλούσιος εν τη ταπεινώσει αυτού, ότι ως άνθος χόρτου παρελεύσεται» (Ιακ. α, 10). Δηλ. ο πλούσιος θα χαθή σαν το άνθος του αγρού.

Έχουμε διαβάσει για τον Κροίσο, τον πλουσιώτερο άνθρωπο της εποχής εκείνης (563-548 π.Χ.), που από τον πολύ πλούτο είχε κάμει ολόκληρα δένδρα με χρυσό. Όταν τον επεσκέφθηκε ο φιλόσοφος Σόλων ο Αθηναίος, η πρώτη ερώτηση προς αυτόν ήταν «Εάν γνώριζε κανένα άνθρωπο πιο ευτυχέστερο από αυτόν». Και τότε ο Σόλων του είπε την αθάνατη ρήση «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Όταν μετά από ολίγο ο Κροίσος ηττήθηκε από τον βασιλέα των Περσών Κύρο και συνελήφθη αιχμάλωτος και τον έβαζαν στην φωτιά να τον κάψουν, θυμήθηκε τον Σόλωνα και φώναξε: «Σόλων, Σόλων, Σόλων». Μόλις έμαθε ο Κύρος την αιτία γιατί φώναζε, του χάρισε την ζωή, γιατί και αυτός σκέφθηκε τον εαυτό του.

Λέγει η Εκκλησία μας: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Μη ξεχνάμε αυτό που λέγει ο Άγιος Νεκτάριος ότι όλοι οι άνθρωποι της γης γνωρίζουν ποιό είναι το καλό και πιο είναι το κακό. Γνωρίζουν ποιό είναι ηθικό και ποιό ανήθικο. Ο Θεός φυτεύει στον κάθε άνθρωπο που γεννιέται τον νόμο της συνειδήσεως. Όποιος στηρίζει νόμους αντιθέτους προς τους ηθικούς νόμους της συνειδήσεως και μας τους παρουσιάζει ως δίκαιους, αυταπατάται και κοροϊδεύει τον εαυτό του. Ίσως να ζούμε την εποχή που έλεγαν πριν πολλά χρόνια οι πατέρες μας: «Θα έλθη καιρός που το λογικό θα το παρουσιάζουν παράλογο και το παράλογο λογικό».Ας προσέξουμε: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς αποστήσονται τινες της πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α  Τιμ.Δ , 1), δηλ. θα κατέχωνται από πνεύματα πλάνης και διδασκαλίες, που θα εμπνέωνται από δαιμόνια.

Τα τελευταία χρόνια πόσους αντίχριστους και απάνθρωπους νόμους ψήφισαν. Μόνο ο νόμος περί των εκτρώσεων  στην Ελλάδα 30 χρόνια τώρα, επί 400.000 εκτρώσεις τον χρόνο σημαίνει 12.000.000 δολοφονίες παιδιών. Ο νόμος περί πολιτικού γάμου, περί ομοφυλοφίλων, περί προσδιορισμού φύλου,  η κατάργηση του εκκλησιασμού και της εξομολογήσεως στα σχολεία, η αλλαγή του μαθήματος των Θρησκευτικών από Ορθόδοξο ομολογιακό σε θρησκειολογία και γενικά ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας και κατά του ανθρώπου οδηγούν στην εξουθένωση της ανθρωπίνης υπάρξεως, στην διάλυση της Ελλάδος, στην κατάργηση της Ιστορίας μας, της γλώσσας μας και γενικά στον αφανισμό μας.

Λέγει ο Απ. Πέτρος (Α , 24). «Διότι πάσα σαρξ ως χόρτος και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος και το άνθος εξέπεσεν». Δηλ. κάθε άνθρωπος είναι σαν το χόρτο και κάθε δόξα σαν το άνθος του χόρτου. Μόνο η ψυχή είναι αθάνατη.

Όμως οι σκοτεινές δυνάμεις, που θέλουν να διαλύσουν την Πατρίδα μας και την Ορθοδοξία μας έχουν την απάντηση από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

«Μη στενοχωριέστε, η Ελλάδα δεν πρόκειται να χαθή, διότι είναι το προπύργιο της Ορθοδοξίας. Αν ήταν στα χέρια των πολιτικών, θα είχε σβήσει. Ευτυχώς που είναι στα χέρια του Θεού, ο Οποίος την προστατεύει σκανδαλωδώς. Κάθε φορά που κινδυνεύει να χαθή, κάτι κάνει την τελευταία στιγμή και την σώζει. Και τώρα θα υπάρχη αναμπουμπούλα, γιατί ο διάβολος οργώνει. Αλλά μη ανησυχείτε· τελικά θα σπείρη και θα θερίση ο Χριστός. Ο Καλός Θεός δεν επιτρέπει να γίνη κάτι κακό, αν μετά από αυτό δεν πρόκειται να βγη κάτι καλύτερο. Θα περάσουμε γερό τράνταγμα, αλλά θα επακολουθήση η δόξα της Ελλάδας και η λάμψη της Ορθοδοξίας».

«Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν καιρός σωτηρίας» (Β Κορ. 6, 2). Ιδού τώρα είναι καιρός κατάλληλος, ιδού τώρα είναι ημέρα σωτηρίας.

Και μη ξεχνάμε το «Εν παντί τόπω οφθαλμοί Κυρίου, σκοπεύουσι κακούς τε και αγαθούς» (Παρ. ιε  [15] 3). «Ουκ έστιν κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού, προς ον ημίν ο λόγος» (Εβρ. δ  13). Δεν υπάρχει κανένα κτίσμα αφανές και αόρατο ενώπιόν Του, αλλά όλα είναι γυμνά και ξεσκεπασμένα στα μάτια Του. Σ’ Αυτόν που όλα τα γνωρίζει, θα δώσουμε απολογία για τις πράξεις μας.

Ευχόμαστε την ώρα της κρίσεως να ακούσουμε το «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου» και όχι το «πορεύεσθε απ’εμού οι καταραμένοι» (Ματθ.κε  34-41).

Ορθόδοξος Τύπος