π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι Αποκάλυψις.

σ.σ. Επιτρέψτε μου να απομονώσω την παρακάτω παράγραφο από την εισήγηση του Μητροπολίτου Ύδρας Εφραίμ ενώπιον της εκτάκτου Συνόδου της Ιεραρχίας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Άλλη μία ‘προγραμματισμένη’ εισήγηση η οποία έγινε βεβαίως και αυτή δεκτή!

Έχοντας υπόψιν αυτήν την χαρακτηριστική παράγραφο καθώς διαβάζουμε την απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου που ακολουθεί, μένουμε όντως άφωνοι μπροστά στην πνευματική αλλοτρίωση που δείχνει να επικρατεί στην ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τούτο όμως το εθνικό έγκλημαπου διαπράχθηκε εις βάρος της Παιδείας ήταν ένα φυσικό επακόλουθο -και αναμφισβήτως θα ακολουθήσουν περισσότερα- του μεγαλύτερου εγκλήματος που διαπράχθηκε εις βάρος της Πίστεως στην ψευδοΣύνοδο του Κολυμπαρίου, εκεί, όπου κυριάρχησε το ίδιο συγκρητιστικό και ακάθαρτο πνεύμα.

«Ἔτσι τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἄν ἐπιδιώκει νά εἶναι ἕνα μάθημα ὑποχρεωτικό γιά ὅλους, ἀνεξάρτητα ἀπό τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, τότε δέν ἔχει τήν πολυτέλεια νά πραγματεύεται θέματα μόνο μέσα ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία˙ κρίνεται ἀναγκαία ἡ ἀναφορά σέ σύγχρονα μεγάλα θρησκεύματα, ὄχι ὅμως νά ἀξιοποιήσει τήν διδασκαλία τους ὡς ἑρμηνευτικό πλαίσιο, ἀλλά γιά νά δώσει στόν μαθητή τήν εὐκαιρία νά ἀντιληφθεῖ ὅτι τό θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ποικιλοτρόπως καί ὅτι τό νόημα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μπορεῖ νά ἑρμηνεύεται μέσα ἀπό πολλές διαφορετικές καί ἀντικρουόμενες ὀπτικές γωνίες. Ἔτσι τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθίσταται μάθημα πού καταφάσκει στόν διάλογο καί στήν ἀναγνώριση τῆς θρησκευτικῆς ἑτερότητας.»

***

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 13/10 του 1985.

.. Φυσικόν είναι να ιδούμε και τι είναι ο Χριστιανισμός. Διότι πρέπει να σημειώσομε ότι μας ενδιαφέρει άμεσα το θέμα. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι ο Χριστιανισμός έχει γνωστό το περιεχόμενό του. Βεβαίως είναι γνωστό το περιεχόμενο του Χριστιανισμού αλλά ποικιλοτρόπως ερμηνεύεται.. . Αυτό το ‘ποικιλοτρόπως ερμηνεύεται’ είναι πάρα πολύ σημαντικό γι’ αυτόν τον λόγο έχουν δημιουργηθεί ποικίλες απόψεις περί του Χριστιανισμού. Και για να μπορέσομε να γνωρίσομε αληθινά τον Χριστιανισμόν, θα πρέπει πρώτα να πούμε τι δεν είναι ο Χριστιανισμός και δεύτερον τι είναι ο Χριστιανισμός. Πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα.

Θα επιμείνω πολύ σε τούτο που είπα, ότι ο Χριστιανισμός ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Θα δείτε έξω οι άνθρωποι -μορφωμένοι και μη μορφωμένοι- ο καθένας να έχει μίαν άποψιν περί του Χριστιανισμού, το τι είναι ο Χριστιανισμός, και βέβαια όλα αυτά είναι εκτροπές. Δεν ξέρω δε πόσοι μπορούν να γνωρίζουν τι είναι ο Χριστιανισμός. Πού αποβλέπει, ποίος ο σκοπός του. Μάλιστα αν σκεφθεί κανένας ότι περιτέμνουν, κόβουν τον κύριον σκοπόν του Χριστιανισμού γιατί δεν τον κατανοούν. Ένα πολύ πρόχειρο σας λέγω: ότι πρέπει να γίνομε άγιοι. Αυτό είναι μία οδός, δεν είναι ένας σκοπός του Χριστιανισμού. Kαι σου λέει ο άλλος, ‘Άγιος θέλεις να γίνω;’ Μα ακριβώς αυτό θέλει ο Χριστιανισμός, να γίνεις Άγιος. «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι».

Έτσι παιδιά θα σας παρακαλέσω πάρα πολύ το θέμα δεν είναι εύκολο, φροντίζομε να το κάνομε εύκολο, ώστε να κατανοηθεί. Να γνωρίζετε για να τοποθετηθείτε σαν σωστοί Χριστιανοί.

Είπαμε ότι θα πούμε τι δεν είναι ο Χριστιανισμός. Και πρώτα πρώτα σύμφωνα με την υποβληθείσα απορία. Ο Χριστιανισμός, ερωτάτε, είναι θρησκεία; Δεν είναι θρησκεία. Πραγματικά δεν είναι θρησκεία ο Χριστιανισμός. Σωστά ειπώθηκε αλλά δεν ειπώθηκε όμως το τι είναι. Ναι δεν είναι θρησκεία, είναι μία στάση, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι αυτό πάλι σωστό. Θα το δούμε στη συνέχεια. Δηλαδή όπως διετυπώθη στην απορία κατά το ήμισυ είναι σωστό, αυτό που ένας θεολόγος είπατε ότι έχει πει.

Λοιπόν. Πράγματι, ο Χριστιανισμός καταρχήν δεν είναι θρησκεία. Αυτό εκ πρώτης όψεως παραξενεύει.

Δεν είναι θρησκεία ο Χριστιανισμός; Τι σημαίνει θρησκεία;

Αν ανοίξτε μία εγκυκλοπαιδεία θα δείτε να δίδει έναν ορισμόν, όσο τούτο είναι φυσικά δυνατόν, στην θρησκεία γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το βάθος και τη διάσταση του τι είναι θρησκεία. Προσέξατέ το. Αλλά ωστόσο όμως δίδεται μία απάντησις και φυσικά τοποθετείται επί του φαινομένου της θρησκείας και όχι επί της ‘Χριστιανικής θρησκείας’ όπως θα περίμενε κανένας. Ένας γενικός ορισμός. Δεν είναι τι άλλο παρά εκείνη η έμφυτος τάσις του ανθρώπου να ζητεί τον Θεό, να ζητάει να εξαρτάται από τον Θεό γιατί αισθάνεται ένα αίσθημα ασφαλείας όταν ξέρει ότι εξαρτάται από τον Θεό. Ένα αίσθημα και φυσικής και μεταφυσικής ασφαλείας. Δηλαδή, αν δω έναν κίνδυνο για μια στιγμή αμέσως θα πω, ‘Θεέ μου βοήθησέ με’. Αυτό το ‘Θεέ μου βοήθησέ με’ δεν μπορεί να το λέει μόνο ένας Χριστιανός, το λέει και οιοσδήποτε άλλος διαφορετικού θρησκεύματος, κι ένας ειδωλολάτρης και λοιπά. ‘Θεέ μου’, άλλο τώρα ποιος είναι αυτός ο Θεός, ‘Θεέ μου βοήθησέ με’. Πάρα πολλές φορές έχουμε σε θέσεις των ειδωλολατρών που επικαλούνται τον Θεό, σε μια βοήθεια, κάνουν θυσίες, επικαλούνται βοήθεια θεία. Και δεύτερον, είναι η μεταφυσική θα λέγαμε ασφάλεια, ότι εγώ ο άνθρωπος θα πεθάνω. Αν γνωρίζω ή πιστεύω ότι θα ζω και μετά τον θάνατον, πως θα είναι αυτή η μετά θάνατον ζωή; Και ζητώ λοιπόν μία απάντηση και μία ασφάλεια δια την μετά θάνατον ζωήν. Αυτά που βρίσκομαι στους αρχαίους τάφους, πάρτε τους Αιγυπτίους, που μέσα στους τάφους έβαζαν ακόμη και τα λεγόμενα κτερίσματα σήμερα που βρίσκουμε αρχαιολογικά, τα διάφορα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού. Ήταν ακριβώς γιατί πίστευαν ότι ο νεκρός έχει ανάγκη των προσωπικών του αντικειμένων. Σήμερα τα προσωπικά αντικείμενα του νεκρού δεν τα βάζομε στον τάφο πια, τα έχομε στο σπίτι μας και θυμόμαστε τον νεκρόν, το πρόσωπο που έφυγε από τον κόσμον αυτόν.

Έτσι ο άνθρωπος μπροστά στον θάνατο αισθάνεται μίαν ανασφάλειαν, δεν ξέρει τι θα γίνει. Συνεπώς, η πίστις στον Θεό εξασφαλίζει μίαν ασφάλεια και φυσικήν και μεταφυσικήν. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος είπε στους Αθηναίους σε κείνη την ομιλία του στον Άρειο Πάγο, ζητεῖν τὸν θεὸν εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν. Προσέξτε αυτό το σημείον: ζητεῖν τὸν θεὸν. Ρίπτω το βάρος πάνω σ’ αυτήν την φρασούλα: ζητεῖν τὸν θεὸν. Δηλαδή η προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τον Θεό. Ζητά τον Θεό. Να βρει τον Θεό. Τίνος προσπάθεια; Όχι του Θεού να βρει τον άνθρωπο αλλά του ανθρώπου να βρει τον Θεό.

Βεβαίως, αν αυτό λέγεται θρησκεία ή θρησκευτικόν αίσθημα, αυτό ο Θεός το έχει φυτεύσει εις τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής ώστε αν ο άνθρωπος απεστάτη από τον Θεόν, έφευγε, απεμακρύνετο -όπως και έπεσε ο άνθρωπος στην αμαρτία και απεμακρύνθη από τον Θεόν- ουδέποτε να λησμονούσε τον Θεόν και πάντοτε να τον αναζητούσε έστω και με αλλοιωμένες διαστάσεις. Να πιστεύει κάπου ότι ο Θεός είναι ο κεραυνός, είναι ο ποταμός, είναι η ιερή αγελάδα -λέω για την ιερή αγελάδα των Ινδών- και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Για να καταλάβετε, το πράγμα είναι ως εξής. Ο Θεός ήθελε να έχει μία κοινωνία με τον άνθρωπο. Πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Θεός μιλούσε στον Αδάμ πρόσωπο με πρόσωπο. Φρόντισε όμως ο Θεός να κάνει το εξής. Επήρε μία καλούμπα. Τι είναι η καλούμπα; Είναι ένα κουβάρι από σπάγκο .. ο σπάγκος που κάποτε πετάμε τον χαρταετόν. Δένομε βεβαίως στην μιαν άκρη του σπάγκου τον χαρταετόν, πετάει, και το άλλο άκρο φυσικά το κρατάμε εμείς. Δεν κρατάμε ακριβώς το άλλο άκρον, αλλά κρατάμε το κουβάρι και όταν ο αετός φεύγει, ανεβαίνει, τότε αφήνομε κουβάρι και ξετυλίγεται. Όταν ο αετός πάει να πέσει τραβάμε το κουβάρι, δηλαδή το τυλίγουμε το κουβάρι, κι έρχεται ο αετός πιο κοντά.

Λοιπόν, ο Θεός έκανε το εξής παιδιά. Κρατάει Εκείνος το κουβάρι, κι έβαλε την άκρη του μίτου, του σπάγκου, την έδεσε μέσα στον άνθρωπον, στον κάθε άνθρωπο. Και λέει τώρα. Αν θέλεις φεύγα, όπου θες πήγαινε. Φεύγει, φεύγει, φεύγει ο άνθρωπος αλλά είναι δεμένος με έναν σπάγκο με τον Θεό. Και τι κάνει τώρα, ο Θεός τραβάει τον σπάγκο και φέρνει τον άνθρωπο κοντά ή ο άνθρωπος μαζεύει τον σπάγκο για να βρει τον Θεό. Αυτό το πράγμα λέγεται θρησκευτικόν αίσθημα έμφυτο. Ότι ο Θεός φύτεψε μέσα στον άνθρωπο αυτό το αίσθημα για να τον αναζητεί τον Θεό κι αν μπορεί να τον βρει.

Θα πω ξανά αυτό που είπε ο Απόστολος Παύλος στου Αθηναίους: ζητεῖν τὸν θεὸν εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν. Κοιτάξτε τα ρήματα. Το ρήμα ζητεῖν, να ζητώ. Ψηλαφήσειαν, το ρήμα ψηλαφίζω. Και εὕροιεν, και το ρήμα ευρίσκω. Αυτά τα ρήματα σημαίνει ότι ο άνθρωπος κινείται να βρει τον Θεό. Αλλά η θρησκεία συνεπώς όπως τίθεται, στην αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο, είναι ένα άνοιγμα του ανθρώπου προς τον Θεόν. Δηλαδή προσπαθεί ο άνθρωπος να βρει τον Θεό, έστω κι αν αυτό το άνοιγμα του ανθρώπου προς τον Θεό είναι μειοδοτημένο, είναι θολερό, είναι ακαθόριστο. Γι’ αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος, ψηλαφήσειαν. Προσέξτε είναι χαρακτηριστικό το ρήμα του Αποστόλου Παύλου. Τι θα πει ψηλαφώ; Σημαίνει δεν έχω μάτια ή έχω αλλά είναι σκοτάδι και με το χέρι μου προσπαθώ να ψαχουλέψω να βρω ένα αντικείμενο και στο ψαχούλεμα που θα κάνω να ιδώ το σχήμα του αντικειμένου και ούτω καθεξής. Γι’ αυτό σας είπα προηγουμένως ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον Θεό, ψαχουλεύει.

Μάλιστα μερικοί ενώ είναι Χριστιανοί και αφήνουν το φως το πλήρες της αληθείας, σου λέει, ψάχνω να βρω τον Θεό. Αυτό είναι κατάντημα. Πολλές φορές το θεωρούμε ότι είναι σπουδαίο πράγμα. Ψάχνει λέει. Γιατί ψάχνεις; Δεν υπάρχει λόγος να ψάχνεις. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω. Το να ψάχνεις είναι επαινετόν εφόσον δεν θα σου απεκαλύπτετο ο Θεός. Τη στιγμή όμως που γνωρίζεις τον Θεό γιατί να ψάχνεις να τον βρεις; Με την έννοια να τον ψηλαφάς. Αλλά καταλαβαίνετε όμως, σκοτάδι υπάρχει στον χώρο και από τον τρόπο με τον οποίον ψηλαφώ ένα αντικείμενο βγάζω διαφορετικά συμπεράσματα διότι δεν έχω πλήρη εικόνα του αντικειμένου.

Γι’ αυτόν τον λόγο παιδιά μέσα στον χώρο της θρησκείας υπάρχει διαφορετική αντίληψις περί Θεού. Αυτό είναι. Άλλος σου λέει είναι υπερβατικός ο Θεός, όπως έλεγε ο Πλάτων. Άλλος σου λέγει ότι ο Θεός είναι αυτή η ίδια η φύσις, όπως λέγει ο πανθεϊσμός. Τα κάνει όλα ότι είναι ο Θεός, η φύσις είναι ο Θεός. Όλα αυτά δείχνουν ότι ψάχνομε, αναζητούμε, έχομε ένα άνοιγμα εμείς οι άνθρωποι προς τον Θεό αλλά είναι μειοδοτημένο αυτό το άνοιγμα, είναι θολό, είναι ακαθόριστο όπως σας έλεγα προηγουμένως.

Ο Χριστιανισμός είναι το αντίστροφο. Ξέρετε που βρισκόμεθα. Πάμε να πούμε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι το αντίστροφο διότι αν η θρησκεία είναι η αναζήτηση του Θεού από τον άνθρωπο, τώρα ο Χριστιανισμός είναι η αναζήτηση του ανθρώπου από τον Θεό. Πρόχειρα-πρόχειρα σας θυμίζω την παραβολή του χαμένου προβάτου ή της χαμένης δραχμής. Λέγει εκεί η παραβολή του χαμένου προβάτου, είχε λέγει ένας εκατό πρόβατα, έχασε το ένα και το αναζητεί σε βουνά και πεδιάδες να το βρει. Και άμα το βρήκε το ‘βαλε στους ώμους του και πηγαίνει και λέγει, χαρείτε μαζί μου βρήκα το χαμένο μου πρόβατο. Ποιος ψάχνει εδώ; Το πρόβατο ψάχνει τον τσομπάνη ή ο τσομπάνης το πρόβατο; Ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό ή ο Θεός ψάχνει τον άνθρωπο; Αν λοιπόν ο άνθρωπος ψάχνει τον Θεό λέγεται θρησκεία. Αν ο Θεός ψάχνει τον άνθρωπο, λέγεται Χριστιανισμός και όχι θρησκεία. Αυτή είναι η διαφορά όπως σας εξήγησα.

Και θα ‘θελα να το καταλάβετε ότι εδώ όταν λέμε ότι ο Θεός τώρα θέλει να βρει τον άνθρωπο, τι σημαίνει; Δεν έχουμε ούτε ψηλαφήματα πια, ούτε αναζητήσεις. Αποκάλυψη. Έρχεται ο Θεός και αποκαλύπτεται. Το αποκορύφωμα δε της αποκαλύψεως είναι η ενανθρώπισις. Διότι στον Ιουδαϊσμό επί παραδείγματι ο Θεός αποκαλύπτεται στο όρος Σινά αλλά μέσα σε ένα γνόφο, μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο. Αλλά τώρα πως αποκαλύπτεται; Μέσα από την ανθρωπίνη φύση και έρχεται ανάμεσά μας. Θεός εφανερώθη εν σαρκί, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Και συνεπώς έχομε εδώ τώρα πλήρη αποκάλυψη του Θεού. Ξέρετε ότι δεν περιμένομε άλλη αποκάλυψη μέσα στην ιστορία. Είναι η τελευταία αποκάλυψη του Θεού μέσα στην ιστορία.

Ο τρόπος δε προσεγγίσεως αυτής της αυτοαποκαλύψεως του Θεού είναι η πίστις. Στις θρησκείες δεν υπάρχει αυτό που λέμε πίστις. Αυτό που ψάχνω να βρω, όπως το καταλαβαίνω το δέχομαι. Όπως το καταλαβαίνω. Στον Χριστιανισμό είναι η πίστις. Όπως μου προσφέρεται πρέπει να το δεχθώ. Βλέπετε; Εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα. Γι’ αυτό πραγματικά δεν μπορούμε να λέμε Χριστιανική θρησκεία αλλά λέμε Χριστιανική πίστις. Το έχετε ακούσει. Καταχρηστικά λέγεται Χριστιανική θρησκεία.

Βεβαίως, εγώ που σας τα λέγω αυτά αν πρέπει να γράψω μίαν αναφορά, μια δήλωση, ένα κάτι, και να αναφερθώ στον Χριστιανισμόν, πιθανόν να δείτε να γράφω Χριστιανική θρησκεία γιατί αυτά καθιερώθηκαν πια, αλλά πρέπει όμως να δούμεόχι τι καθιερώθηκε αλλά τι είναι. Κι εγώ μπορώ να πω Χριστιανική θρησκεία για μια στιγμή, να με ακούσετε, αλλά δεν είναι σωστό. Τι λέμε; Λέμε Χριστιανική πίστις και νομίζω ότι πολύ συχνά το λέμε αυτό, πρέπει να το έχετε ακούσει.

Στην Παλαιά Διαθήκη παιδιά συναντάται η λέξις ‘θρησκεία’ μόνον στη Σοφία Σολομώντος και εις το Δ Μακκαβαίων. Θα σας αναφέρω μία περίπτωση μόνο γιατί ουσιαστικά είναι μία, στην έννοια είναι μία η περίπτωσις. Από τη Σοφία Σολομώντος 14,27. Προσέξτε. Λέει:

ἡ γὰρ τῶν ἀνωνύμων εἰδώλων θρησκεία παντὸς ἀρχὴ κακοῦ καὶ αἰτία καὶ πέρας ἐστίν·

Λέγει. Η θρησκεία των ανωνύμων ειδώλων, που δεν έχουν ονόματα, τα είδωλα, είναι η αρχή κάθε κακού και η αιτία και το τέλος κάθε κακού. Τι αποκαλεί λοιπόν θρησκεία; Κάτι που αναφέρεται εις τα είδωλα. Το προσέξατε αυτό; Κάτι που αναφέρεται στα είδωλα. Συνεπώς, ο όρος ‘θρησκεία’ αναφέρεται στην ειδωλολατρία. Αν θέλετε ακόμα καλύτερα, στις φυσικές λεγόμενες ή κατ’ επίνοιαν, κατ’ επινόησιν θρησκείες. Αυτές τις θρησκείες που τις έφτιαξε μόνος του ο άνθρωπος. Το αίσθημα το θρησκευτικό είναι έμφυτο η κατασκευή όμως είναι ανθρώπινη. Αυτό λέγεται θρησκεία. Είναι πολύ σαφής η Παλαιά Διαθήκη σε αυτό και ίσως αν πάτε να βρείτε, γιατί μαγνητοφωνούνται αυτά, και ακούσετε εκείνο το Δ Μακκαβαίων 5,6 και πάτε και το βρείτε, θα μου πείτε εκεί δεν λέει γι’ αυτό, λέει για την Ιουδαϊκή θρησκεία. Ναι, αλλά ποιος το λέει όμως; Ξέρετε ποιος το λέει; Το λέει ο Αντίοχος ο Επιφανής εις τον Ελεάζαρο, τον διδάσκαλο των επτά Μακκαβαίων. Αυτός όμως είναι ειδωλολάτρης και αποκαλεί τον μονοθεϊσμό του Ιουδαϊσμού θρησκεία. Ώστε λοιπόν. Η έννοια της λέξεως ‘θρησκεία’ στην Παλαιά Διαθήκη σημαίνει, ειδωλολατρική θρησκεία.

Στην Καινή Διαθήκη. Η λέξις συναντάται τρεις φορές μόνον. Η μία έχει την έννοια της εξωτερικής Ιουδαϊκής πρακτικής. Αναφέρεται στις Πράξεις 26,5. Η δευτέρα περίπτωσις αναφέρεται σε δαιμονική λατρεία, εκεί που γράφει στους Κολασσαείς 2,18 ο Απόστολος Παύλος, ‘θρησκείᾳ τῶν ἀγγέλων’. Πρόκειται περί γνωστικισμού συνεπώς θρησκεία ειδωλολατρική. Και η τρίτη αναφέρεται από τον Άγιον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο 1,27 και περιεχόμενον έχει την φιλανθρωπία. Ποια είναι η καθαρή θρησκεία; Να επισκέπτεσαι χήρες και ορφανά. Μα δεν μπορεί να εξαντληθεί η έννοια της θρησκείας στην φιλανθρωπία. Δεν μπορώ δηλαδή αν κάνω φιλανθρωπία να λέγομαι ότι είμαι θρησκευτικός άνθρωπος.

Ώστε βλέπομε ότι τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη η λέξις ‘θρησκεία’ δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που είναι στον Χριστιανισμό ή και στον Ιουδαϊσμό, ως αποκάλυψη του Θεού.

Ξέρετε τι κίνδυνος υπάρχει όταν θα λέγαμε ότι ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία; Μοιραία βάζομε σε σύγκριση τον Χριστιανισμό με τις άλλες θρησκείες, αυτές τις κατ’ επίνοιαν τις κατ’ επινόησιν θρησκείες. Αυτές τις ενδοκοσμικές, αυτές τις δαιμονικές θρησκείες. Τις βάζομε πλάι στον Χριστιανισμόν και κάνομε σύγκριση. Και τι λέμε; Αυτό που λέμε. ‘Καλές είναι όλες οι θρησκείες’. Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό; Ή, ξέρετε σε κάποιον μπορεί να του πείτε, να είναι Χριστιανός, να μην είναι στην αίρεση, να μην είναι βουδιστής ή ό,τι άλλο, [και] σου απαντάει, ‘Καλές είναι όλες οι θρησκείες, όλες μιλάνε για τον Θεό’.

Σημειώσατε δε ότι σήμερα αυτή η παναίρεσις του οικουμενισμού που θέλει να κάνει ένα χαρμάνι, έναν συγκρητισμό .. όλων των θρησκειών, ένα ανακάτωμα … ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ. Και λέγει: ‘όλες οι θρησκείες είναι καλές’, ‘όλες μιλάνε για τον Θεό’. Δεν έχει σημασία αν αυτός ο Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός ή είναι ο Βούδας, ή είναι ο Αλλάχ ή είναι ο δεν ξέρω τι. Απλώς, λέγει, στον κάθε λαό παίρνει ένα ξεχωριστό όνομα αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός.

«ἕκαστος νὰ λατρεύῃ τὸν Ἕνα Θεὸν ὡς [=ὅπως] προτιμᾷ…», «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας».[Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος]

Είναι ο ίδιος ο Θεός; Και το σπουδαίο, ξαναλέγω άλλη μία φορά, μοιραία βάζομε τον Χριστιανισμόν πλάι στις άλλες θρησκείες και τον συγκρίνουμε. Βέβαια αν θέλομε να είμεθα και κάπως λιγάκι ευμενέστεροι υπέρ του Χριστιανισμού λέμε, ναι αλλά ο Χριστιανισμός είναι η ανωτέρα θρησκεία.

Δεν υπάρχει ανωτέρα η κατωτέρα.

ΕΑΝ ΕΧΩ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ Ή ΤΗΝ ΕΧΩ Ή ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ.

Ή ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ ΨΕΥΤΙΚΑ, Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΝΩ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ.

Το βλέπετε παρακαλώ; Άρα ο Χριστιανισμός πράγματι δεν είναι θρησκεία.

Αν ερωτούσαμε τον Ιησούν Χριστόν τι θα έλεγε για τις θρησκείες του κόσμου; Τι θα απαντούσε άραγε; Πιστεύετε ότι μπορούσε να απαντήσει ο Χριστός σε αυτό; Έχει απαντήσει παιδιά ο Χριστός. Ακούστε τι λέγει στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον 10,8.

πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ,

Όλοι εκείνοι που ήρθαν πριν από μένα με σκοπό να καλέσουν τους ανθρώπους σε μία θρησκεία, δηλαδή πως να σας το πώ, να τους κάνουν πρόβατα, δηλαδή να τους κάνουν ποίμνιο, συνεπώς όλες οι θρησκείες.

πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ,

Τι είναι αυτοί Κύριε; Πες μας τι είναι αυτοί που ήρθαν πριν από Σένα; Ο Βουδισμός, ο Βούδας, ο Κομφούκιος και δεν ξέρω ποιοι άλλοι που είχαν απαιτήσεις σαν ιδρυταί θρησκειών;

κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί·

Ακούσατε πως τους αποκαλεί ο Χριστός όλους αυτούς τους ιδρυτάς των θρησκειών; Κλέπτες και ληστάς. Γιατί άραγε; Ξέρετε; Διότι το αντικείμενον που ήθελαν ήταν ο άνθρωπος αλλά εφόσον δεν ήσαν αληθείς στο τέλος κακοποιούν τον άνθρωπο και κακοποιώντας τον πνευματικά αποβαίνουν κλέπται. Κλέπτουν την ανθρωπίνην ψυχή. Και λησταί. Καταληστεύουν την ανθρωπίνην ύπαρξη, την ανθρωπίνη προσωπικότητα.

κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί· … ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ·

Ή το καταλαβαίνει ή δεν το καταλαβαίνει, έρχεται λέει ο κλέφτης να κλέψει, να θυσιάσει και να καταστρέψει.

ἐγὼ ἦλθον

Προσέξτε. Όλοι αυτοί, κλέπται και λησταί, δεν συγκρίνομαι μαζί τους. Εγώ, ο μοναδικά εγώ ο Ιησούς Χριστός.

(Ο μοναδικά) ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν.

Να έχουν ζωή οι άνθρωποι και παραπανήσια ζωή. Πλεονάζουσα ζωή να έχουν οι άνθρωποι.

Ώστε βλέπομε παιδιά εδώ ότι πράγματι ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Αλλά τι είναι; Ο Χριστιανισμός είναι Αποκάλυψις.

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

Πηγή arnion.gr [Ομιλία αριθμός 3 -βρίσκεται κατά λάθος στη θέση 4- από 00:40 έως 26:34]