Εγκώμιο στον Απόστολο Παύλο (Αρσένιος μοναχός, Σκήτης Κουτλουμουσίου)

EΓΚΩΜΙΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ

 Απόστολος Παύλος… αλήθεια ποιος μπορεί να προσεγγίσει αυτόν τον μεγάλο άγιο;  Επιχείρησε ο ιερός Χρυσόστομος που η γλώσσα του ήταν χρυσή και πύρινη του αγίου Πνεύματος. Και τι έπαθε ο άγιος μόλις αποφάσισε να γράψει λόγο εγκωμιαστικό για τον μέγα Aπόστολο; 

Έμεινε έκθαμβος, όπως μένει κάποιος φιλοχρήματος που αντικρίζει  κρυμμένο αμύθητο και σπάνιο θησαυρό, όπως μπαίνει κάποιος σε μεγαλοπρεπή βασιλικό κήπο και δεν ξέρει ποιο άνθος να πρωτοθαυμάσει! Αυτά και άλλα μεγάλα απόρρητα έπαθε ο ιερός Χρυσόστομος όταν άρχισε να γράφει εγκωμιαστικό λόγο για τον μέγα Απόστολο και αυτά ένοιωσε ως άξιος και άγιος που ήταν. Eγώ όμως ο φτωχός, που δεν έχω «ποῦ τήν κεφαλήν κλίναι», ο στερημένος από κάθε αρετή, πώς πήρα τέτοια τόλμη να γράψω για τον μεγάλο Απόστολο; Επειδή όμως οι Άγιοί μας έχουν το αγαθό πνεύμα του Χριστού μας και είναι κατά συνέπειαν αγαθοί και φιλάνθρωποι, πήρα την τόλμη και δε φοβήθηκα καθόλου να γράψω μερικά ψελλίσματα για τον μέγα Απόστολο, επιπλέον θα έχω και την ελπίδα πως ίσως ωφεληθούν μερικές ψυχές. Και δεν θα είναι λίγη η χαρά μου σε αυτήν την περίπτωση.

  Απόστολος Παύλος, ο πρωτοκορυφαίος ανάμεσα στους κορυφαίους 12 μαθητές και αποστόλους του Χριστού. Ω! του παραδόξου θαύματος, πως έγινε ένας πρώην διώκτης του Χριστού και μέγας εχθρός των μαθητών Του να καθιερωθεί πρώτος ανάμεσα στους 12 πρώτους; Ποιος και ποια γλώσσα θα μπορέσει να μας ερμηνεύσει αυτό το μεγάλο ανατρεπτικό γεγονός που έγινε;  Πως γίνεται ένας φονιάς να κυνηγάει τους 12 με την ελπίδα πως θα τους σκοτώσει και ξαφνικά να είναι πρώτος ο περιβόητος αυτός φονιάς ανάμεσα στους 12 εκλεκτούς του Χριστού; Πάντως μπορούμε να πούμε πως σε πολλά ο Θεός  δε μας δίνει την εξήγηση που γνωρίζει ο Ίδιος. Κι ενώ θα μπορούσε να είχε καλέσει εξαρχής τον απ. Παύλο να ήταν ένας από τους 12 μαθητας μαζί Του, δεν το έκανε όμως αυτό, παρόλο που ήταν ο πιο άξιος απ’ τους 12 θα λέγαμε. Κι αν δεν υπήρχε ο απ. Πέτρος να είναι αρχικά πρώτος διότι η Εκκλησία μας ονομάζει την γιορτή Πέτρου κ Παύλου, που σημαίνει πως ο απ. Παύλος είναι δεύτερος. Και αν επαναλαμβάνω δεν υπήρχε η περίπτωση του απ. Πέτρου θα ήταν αρχικά ο απ. Παύλος πρώτος. Και τι πιο παράδοξο από αυτό το γεγονός;

  Παύλος, απόστολος του Χριστού που, ενώ με πολύ ζήλο και μανία έτρεχε παντού και μάζευε πολλούς χριστιανούς για να τους βασανίζει και στο τέλος να τους σκοτώνει, ξαφνικά έγινε αυτό που δεν περίμενε ποτέ, στο εξής έτρεχε πάλι με τον ίδιο ζήλο για να μαζεύει ανθρώπους και να τους φέρνει κοντά στον Χριστό. Πριν μάζευε ανθρώπους, τους βασάνιζε και τους σκότωνε και όλοι αυτοί οι χριστιανοί γινόντουσαν μάρτυρες. Μετά από την μακάρια αλλαγή του έψαχνε για ανθρώπους  που δεν είχαν γνωρίσει τον Χριστό και τους έφερνε κοντά Του. Πριν ήταν απόστολος του αντίχριστου χωρίς να το γνωρίζει καλά στο βάθος, μετά από λίγο πάλι το ίδιο απόστολος αλλά όμως απόστολος Χριστού. Πριν γελούσε σαρκαστικά και χειροκροτούσε για τα παθήματα των χριστιανών μαρτύρων, μετά από λίγο όμως τα μάτια του γίνανε ποταμοί δακρύων και νουθετούσε όποιον έβρισκε μπροστά του για το πώς θα ενωθεί με τον Χριστό, διότι αυτό είναι το αποστολικό χάρισμα, να ζει πλέον ο απόστολος όχι για τον εαυτό του, αλλά για τον Χριστό και τον πλησίον του και αυτό ο απ. Παύλος το είχε μέσα του παραπάνω από τους 12 μαθητάς του Χριστού. Απόστολος Παύλος, το πρώην καύχημα της συναγωγής των Εβραίων, μάλλον του Σατανά, όπως τους ονομάζει ο Κύριος μας. Σαύλος, το περιβόητο όνομα που σκορπούσε φόβο και τρόμο στους χριστιανούς εκείνης της εποχής.  Σαύλος το εκτελεστικό όργανο των φονικών Εβραίων, και γενικά το όνομα Σαύλος όλοι οι εβραίοι τότε το πρόφεραν με πολλή ιερότητα. Αλλά όμως ξαφνικά οι συναγωγές γέμισαν κατήφεια και σκυθρωπότητα! Το όνομα Σαύλος έπαψε πλέον να τους γεμίζει χαρά: γιατί άραγε, τι συνέβη; Ο Σαύλος έγινε Παύλος και από διώκτης χριστιανών έγινε ο ίδιος χριστιανός, από υπηρέτης της συναγωγής του Σατανά έγινε υπηρέτης του Χριστού, από φονιάς που ήταν πριν, τώρα έγινε αιτία για την αιωνία ζωή των ανθρώπων. Πριν οι φονικοί Εβραίοι πίναν νερό στο όνομα του Σαύλου, τώρα ορκιστήκαν στον θεό τους πως δε θα πιουν νερό ούτε θα φάνε αν δεν σκοτώσουν τον Σαύλο. Πριν ο Σαύλος κλωτσούσε με γυμνά τα πόδια του σε καρφιά, πράγμα πολύ οδυνηρό, τώρα ως απ. Παύλος τα άγια πόδια του με πολλή μανία κλωτσούν τον διάβολο και τα έργα του. Πριν ο Σαύλος έστελνε επιστολές και προειδοποιούσε πως θα ερχόταν να συλλάβει τους χριστιανούς, τώρα ως απ. Παύλος με τις άγιες επιστολές του οδηγεί όλους μας με βεβαιότητα κοντά στον Χριστό. Όντως είναι άξιον θαυμασμού πώς ένας πρώην ήρωας της συναγωγής να γίνεται αυτομάτως εχθρός της συναγωγής! Έτσι συμβαίνει σε όσους έχουν το πονηρό πνεύμα σύμβουλο τους, ενώ όσοι έχουν το αγαθό Πνεύμα του Χριστού δεν φέρονται έτσι, ποτέ δεν καταφέρονται με έχθρα σε όποιον έφυγε από την  ομήγυρη τους. Άλλωστε ο Ίδιος ο Κύριος μας έδωσε το παράδειγμα ως τύπον για να πράττουμε και εμείς το ίδιο. Oσοι εγκατέλειψαν τον Κύριο μας ποτέ δεν τους τιμώρησε, αλλά και οι Άγιοι Απόστολοι μας όταν είχαν συνεργάτες που κάποια στιγμή τους εγκαταλείψανε ποτέ δε φερθήκαν με έχθρα και εκδίκηση να τιμωρήσουν αυτούς που τυχόν φύγανε από κοντά τους. Και αυτό γίνεται διότι υπάρχει μια μεγάλη διάφορα ανάμεσα στα δυο αφεντικά, στο δε αγαθό πνεύμα υπάρχει η ελευθερία ενώ στο πονηρό πνεύμα υπάρχει η σκλαβιά. Και φαίνεται ξεκάθαρα αυτό, διότι στη συναγωγή των Εβραίων υπήρχε το πονηρό πνεύμα, μόλις έφυγε ο Σαύλος ξεσηκωθήκανε αμέσως όλοι τους να τον σκοτώσουν! Ενώ στην ορθόδοξη εκκλησία μας που αφεντεύει το αγαθό πνεύμα του Χριστού, όποιος και να φύγει δεν έχει απολύτως καμία συνέπεια από τους ανθρώπους του Χριστού και αυτό διότι όπως είπαμε ο Χριστός σημαίνει ελευθερία. Ας τολμήσει να φύγει ένας από την θρησκεία του Ισλάμ που έχουν για αφεντικό τον αντίχριστο, αλίμονο του, τον περιμένει φριχτός θάνατος, το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις θρησκείες που τις κουμαντάρει ο διάβολος. Και βλέπουμε στις μέρες μας ο κόσμος που είναι χριστιανοί να αφήνουν την ελευθερία του Χριστού και να ασπάζονται τη σκλαβιά του διαβόλου. Βλέπουμε στην ταλαίπωρη δύση πως με ανοιχτές τις αγκάλες ασπάζονται το Ισλάμ. Όλες οι θρησκείες που έχουν για αφεντικό τους τον διάβολο έχουν ως δόλωμα την ηδονή της σαρκός, το χρήμα και την ανθρώπινη δόξα. Ενώ η ορθοδοξία που έχει αρχηγό της τον Ιησού Χριστό έχει τις άκτιστες θείες ενέργειες που τρέφονται οι πιστοί εδώ στην γη και στη συνέχεια στην αιώνια ζωή.

  Παύλος, απόστολος του Χριστού. Πριν είχε για καύχημα τους αιχμαλώτους χριστιανούς που τους έσερνε δέσμιους στο μαρτύριο, τώρα το καύχημα του είναι ο Τίμιος Σταυρός και τα στίγματα του Χριστού που φέρει στο σώμα του. Πριν ανέβαινε στο ναό του Σολομώντος για να προσφέρει λατρεία στο Θεό, τώρα ανεβαίνει μέχρι τρίτου ουρανού και ακούει άρρητα ρήματα, «ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπω λαλῆσαι» κι εκεί προσκυνεί μαζί με τους αγγέλους την αγία Τριάδα. Πριν ο Σαύλος παρά τους πόδας του διδασκάλου Γαμαλιήλ εμάθαινε τις διατάξεις του νόμου και παραδόσεως, τώρα ως απόστολος παρά τους πόδας τους διδασκάλου Χριστού δια μέσω Πνεύματος του Αγίου μαθαίνει τα απόρρητα της πίστεως και τα διαθέτει με πολλή αγάπη σε εμάς τους πιστούς και σωζόμεθα.

   Αλλά ας δούμε πώς έγινε η μεγάλη επιστροφή του Αποστόλου στην αληθινή πίστη. Μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων πως:« «ὁ δέ Σαῦλος ἔτι ἐμπνέων ἀπειλῆς καί φόνου εἰς τούς μαθητάς τοῦ Κυρίου, προσελθών τῶ ἀρχιερεῖ ήτήσατο παρά αὐτοῦ ἐπιστολάς εἰς Δαμασκόν πρός τάς συναγωγάς, ὅπως ἐάν τινας εὔρη τῆς ὁδοῦ ὄντας, ἄνδρας τε καί γυναῖκας δεδεμένους ἀγάγη εἰς Ἰερουσαλῆμ». Διαπιστώνουμε λοιπόν από αυτό το χωρίο πως στις συναγωγές βασίλευε το πνεύμα του αντίχριστου οριστικά πλέον. Δεν υπήρχε ίχνος από την ευλάβεια στα θεία και στον άνθρωπο, όπως είχαν οι πρόγονοί τους Αβραάμ, Ισαάκ Ιακώβ, προφήτης Μωυσής, βασιλέας Δαυίδ κλπ. Έτσι λοιπόν ο Σαύλος μεθυσμένος από τη μανία της καταδίωξης «αιρετικών», όπως ονόμαζαν τους χριστιανούς εκείνης της εποχής και με τη μεγάλη και ιερή ιδέα που είχε μέσα του ότι προσφέρει δόξα και λατρεία στο Θεό σκοτώνοντας Χριστιανούς! Επήγαινε ορμητικώς προς τη Δαμασκό, ώστε να εκπληρώσει την ιερά του αποστολή το γρηγορότερο. Κι ενώ πλησίαζε προς τη Δαμασκό έγινε αυτό που δεν το είχε φαντασθεί ποτέ, μάλλον εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε το «θεῖον δωρητά ταῆς οἰκουμένης». «Καί ἐξαίφνης περιήστραψεν αὐτόν φῶς ἀπ' τοῦ οὐρανοῦ». Είναι η πρώτη επαφή του Σαύλου με τον αληθινό Θεό και τόσο πολύ τον θάμπωσε το φως του Χριστού που έμεινε τρεις μέρες τυφλός και ήταν όντως φυσικό να τυφλωθεί από το φως ο Σαύλος, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή μέσα στο σκότος δούλευε και ζούσε. Και δεν ήταν σκότος φυσικό της νύχτας αλλά σκότος του αντιχρίστου φριχτό. Όμως σ΄ αυτήν την ψυχή υπήρχε μια φοβερή καλή προαίρεση που μόνον ο Κύριός μας μπορούσε και την έβλεπε. Δεν ήταν ο Σαύλος κακοπροαίρετος όπως οι Ιουδαίοι που σταύρωσαν τον Κύριό μας, διότι οι θεοκτόνοι Εβραίοι πόσα θαύματα είδαν από τον Κύριό μας; Πόσες φορές αντικρίσανε το πρόσωπο του Κυρίου μας και παρέμειναν εκουσίως αναίσθητοι; Η αιμορροούσα γυναίκα του Ευαγγελίου λίγο άγγιξε το ιμάτιο του Κυρίου μας και θεραπεύτηκε! Και πως δε νιώθαν τίποτα οι Εβραίοι και οι στρατιώτες που ψηλάφησαν πολλές φορές το σώμα του Κυρίου μας ; Ω! της αναισθησίας των θεοκτόνων Εβραίων, ξεπέρασαν τις πέτρες και την γη, διότι οι πέτρες ράγισαν και η γη ετρόμαξε και άνοιξε όταν έλαβαν χώρα τα σεπτά πάθη του Κυρίου μας.

   Έτσι λοιπόν περίμενε ο Σαύλος τυφλός χωρίς να φάει τίποτε τρεις μέρες προσευχόμενος. Ο απόστολος Ανανίας εκείνες τις ημέρες βρισκόταν στη Δαμασκό και τον χρησιμοποίησε ο Κύριος για να θεραπεύσει τον Σαύλο, αλλά και για να τον εντάξει στη σεπτή ομήγυρη των αγ. Αποστόλων. Όμως τόσο πολύ ήταν τρομερό το όνομα Σαύλος που ο Ανανίας ο απόστολος τρόμαξε όταν του είπε ο Κύριος να πάει κοντά στο Σαύλο και να κάνει αυτά που του παρήγγειλε. Τρόπον τινά ο απ. Ανανίας παραπονέθηκε προς τον Κύριο που τον έστελνε κοντά στον Σαύλο. Είναι σα να έλεγε στον Κύριο πως: σε αυτόν τον φονιά και τρομοκράτη με στέλνεις; Δεν βλέπεις Κύριε τους φόνους που έχει κάνει; Όμως ο Κύριός μας δεν επιτίμησε τον απ. Ανανία για τα παράπονά του, που εν πρώτοις δείχνουν ολιγοπιστία προς τον Κύριο, ίσως και λίγη ακούσια αναίδεια, διότι ο απ. Ανανίας προσπαθούσε να διορθώσει τον Κύριο μας , ενώ έπρεπε εξαρχής να έλεγε γεννηθήτω το θέλημά σου, Κύριε. Όμως ο Κύριος φέρθηκε με επιείκεια στον απ. Ανανία αφού στην  συνέχεια του έδωσε τις απαραίτητες εξηγήσεις για το ποιος πρόκειται στο εξής  να είναι ο Σαύλος. Και επαναλαμβάνομαι, φέρθηκε με επιείκεια ο Κύριος προς τον απ. Ανανία γιατί δε ήταν λίγος ο φόβος και ο τρόμος που έσπερνε το όνομα Σαύλος.

  Ήλθε λοιπόν η μεγάλη στιγμή για τον Σαύλο, αφού βρέθηκε για τα καλά αντιμέτωπος με την πραγματική αλήθεια, όταν ο απ. Ανανίας τον κατήχησε τρόπον τινά, του ανήγγειλε τα παραγγέλματα του Κυρίου και στη συνέχεια τον εβάπτισε. Και ενώ ζούσε ο Σαύλος στη Δαμασκό με μερικούς από τους μαθητές του Κυρίου, αμέσως έδειξε τον αληθινό χαρακτήρα του. Έδειξε αυτό που δεν μπορούσε ούτε μπόρεσε κανείς ποτέ να τον μιμηθεί ακριβώς, διότι ήταν σκεύος εκλογής και σκεύος εκλογής  σημαίνει αυτός που μπορεί να βαστάζει το όνομα Χριστός. και ο απ. Παύλος νομίζω πως είναι ο μόνος που βάσταζε το όνομα Χριστός περισσότερο από όλους τους μαθητάς.  Επίσης με απλά λόγια θα μπορούσαμε να πούμε πως σκεύος εκλογής σημαίνει ο εκλεκτός του Χριστού. Είναι σα να μας λέει ο Χριστός πως : ο Σαύλος θα είναι ο επίλεκτός μου, ο εκλεκτός μου, είναι αυτός και μόνος που θα κάνω άριστα την δουλειά μου. Βέβαια αυτά που λέμε χωρίς κατά διάνοια να θέλουμε να θεωρήσουμε υποδεεστέρους τους υπολοίπους Αποστόλους. Και τι έκανε λοιπόν ο μέγας απόστολος στη συνέχεια; Έκανε το αυτονόητο, δεν κράτησε το θησαυρό μόνον για τον εαυτό του, ήθελε να τον μοιραστεί και με τους πατριώτες του, ήθελε να αναβλέψουν και αυτοί από το σκότος το ψηλαφητό που τους κατείχε, ήθελε να τους ελευθερώσει από τα δεσμά του πνεύματος του αντίχριστου. Και ευθέως όρμηξε με πολλή τόλμη στη συναγωγή της Δαμασκού και εκήρυττε τον Χριστό. Έλεγε στους Ιουδαίους της Δαμασκού πως αυτός είναι ο Χριστός ο Μεσσίας που περίμενε ο Ισραήλ για να λυτρωθεί. Οι Ιουδαίοι της συναγωγής έμειναν εκστατικοί δεν μπορούσαν να διανοηθούν πως αυτός ο τρομερός διώκτης των χριστιανών θα γινόταν ο ίδιος οπαδός του Χριστού. Όμως δυστυχώς οι κακοπροαίρετοι ποτέ δεν αλλάζουν, ποτέ δεν ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που άλλαξε στην προκειμένη περίπτωση τον Σαύλο. Την αλλαγή την είδαν, αλλά δεν θέλαν να δουν τον Αίτιο  της μεγάλης αλλαγής του Σαύλου. Όπως το ίδιο δε θελαν οι Ιουδαίοι να βλέπουν το θαύμα του Χριστού μας, όταν εθεράπευσε τον παραλυτικό. Το μόνο που βλέπανε οι εκουσίως πωρωμένοι Εβραίοι είναι πως ο Κύριος δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου! Το θαύμα και τη θεραπεία του δυστυχισμένου παραλυτικού δε θέλανε να τη δούνε. Ω! της μεγάλης εκούσιας κακίας, ω! της δεινής υποκρισίας των θεοκτόνων Ιουδαίων. Αν έπεφτε το μοσχάρι τους μέσα στο λάκκο την ημέρα του Σαββάτου αμέσως θα πηγαίναν και θα το έβγαζαν για να το γλυτώσουν από το βέβαιο πνίξιμο και δεν θα ήταν αμαρτία αυτή η πράξη τους, διότι δεν θεωρείται εργασία αυτό ώστε να βεβηλώνεται η εργασία του Σαββάτου. Τώρα που αυτός ο δυστυχισμένος παραλυτικός την ημέρα του  Σαββάτου έτυχε να τον συναντήσει ο Θεάνθρωπος και τον θεράπευσε, αυτό να το θεωρούν βεβήλωση της αργίας του Σαββάτου;! Ας μας γλυτώσει όλους ο Θεός μας από τέτοια δαιμονική υποκρισία και κακία.

   Και τι έκαναν λοιπόν οι Εβραίοι της συναγωγής της Δαμασκού; Δυστυχώς δεν μας αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων αν πίστεψαν μερικοί Ιουδαίοι στον Χριστό από το κήρυγμα του Αποστόλου. Άλλα το μόνο που μας λένε είναι πως αποφάσισαν όλοι οι Εβραίοι να εξοντώσουν τον Άγιο. Πάντα έτσι γίνεται με τους απειθείς Εβραίους, ή θα πιστέψουν ή θα σκοτώσουν τον κήρυκα που τους κηρύττει τον Χριστό. Εδώ θαυμάζουμε το μεγαλείο του απ. Παύλου, διότι δεν έκατσε λίγο να απολαύσει θα λέγαμε την  μεγάλη γνωριμία με τον Ιησού Χριστό, έστω λίγο να χαρεί αυτήν την μεγαλειώδη και ιερή συνάντηση που σημάδευσε την ζωή του και όλη την Ορθοδοξία. Διότι όταν «ἐξαίφνης περιήστραψεν αὐτόν φῶς ἀπό τοῦ ουρανοῦ», αυτό το μακάριο φως εφώτισε όλη την οικουμένη. Από αυτό το ουράνιο φως γεννήθηκε ο απόστολος των Εθνών.

    Έτσι λοιπόν ο άγιός μας με κάποια απογοήτευση που δεν κατόρθωσε να πείσει τους πατριώτες του Εβραίους να πιστέψουν στον Χριστό, επήγε στα Ιεροσόλυμα. Εκεί το πρώτο που επιχείρησε ήταν να προσκολληθεί στην ιερά ομήγυρη των μαθητών του Χριστού. Αλλά δυστυχώς οι μαθητές του Χριστού τον απέφευγαν με πολύ φόβο, διότι γνώριζαν τι σήμαινε Σαύλος. Όμως επενέβη ο απ. Βαρνάβας και έδιωξε οριστικά τον φόβο από τους Αποστόλους αφού τους τα είπε όλα λεπτομερώς όσα συνέβησαν στην μακαρία συνάντηση του Σαύλου με τον Κύριό μας. Ωστόσο όμως στον απ. Παύλο έκαιγε φωτιά μεγάλη μέσα στα στήθια του και η φωτιά αυτή ήταν από το φως της Δαμασκού που τον κάλυψε. Δεν μπορούσε καν να το χωνέψει πως θα καθόταν αδρανής χωρίς να κηρύττει τον Χριστό που τον φώτισε και τον έσωσε. Τώρα έβλεπε με τα καθαρά μάτια της ψυχής του πως οι πατριώτες του οι Εβραίοι είναι εγλωβισμένοι μέσα στο πνεύμα του μιαρού αντιχρίστου. Άλλη επιλογή δεν είχε ο άγιος και ήταν μονόδρομος η απόφασή του πως έπρεπε να θυσιαστεί για τους πατριώτες. Γι αυτό και αψηφούσε τον αναμενόμενο θάνατο από τους φονικούς Εβραίους και  ό, τι έκανε όταν ήταν στη Δαμασκό, το ίδιο κάνει και τώρα στα Ιεροσόλυμα. Κηρύττει στους Εβραίους πως ο αναμενόμενος Μεσσίας που προανήγγειλαν οι προφήτες είναι ο Ιησούς Χριστός. Όμως δυστυχώς κι εδώ στα Ιεροσόλυμα οι πατριώτες του Εβραίοι αμέσως βγάλαν την απόφαση να τον φονεύσουν με αποτέλεσμα να φοβηθούν οι απόστολοι και τον οδήγησαν με ασφάλεια στην πατρίδα του Ταρσό.   

   Ειλικρινά  δεν βρίσκουμε λόγια να περιγράψουμε την τόλμη, το θάρρος και τη αφοβία του αγίου και όλα αυτά πηγάζουνε από την αγάπη που ένιωθε για τον Κύριο και τον πλησίον του. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε το θάρρος του αγίου με την γενναιότητα του βασιλέως Δαυίδ. Ο Προφητάναξ εκείνη την εποχή πάλευε με σάρκα και αίμα διότι έτσι είχαν τα πράγματα τότε στην Π. Δ. Το θάρρος, την τόλμη που είχε ο βασιλέας Δαυίδ και τις νίκες του  στους πολέμους είναι απαράμιλλος και δεν υπάρχει άλλος στην ΠΔ με τέτοια μεγάλα ανδραγαθήματα όπως είναι του Βασιλέως Δαυίδ. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως ο Προφητάναξ Δαυίδ βασίλευσε στην Ιερουσαλήμ 33 χρόνια, όσα ήταν τα χρόνια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και σε όλες τις μάχες του πολέμου ο βασιλιάς Δαυίδ είναι αήττητος και αυτό συμβολίζει την Ορθόδοξο Εκκλησία μας που είναι πάντα αήττητη. Και αυτά συνέβησαν στον βασιλέα Δαυίδ που τότες πάλευε, όπως είπαμε, με σάρκα και αίμα, τώρα όμως οι όροι του πολέμου αλλάξανε. Μετά την Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου μας παλεύουμε με τα πνευματικά τέκνα της πονηρίας, με τον αποστάτη και αντάρτη του ουρανού τον διάβολο, γι αυτό βλέπουμε πως οι Άγιοί μας Απόστολοι μετά την αγία πεντηκοστή κάναν εξόρμηση προς πάντα τα έθνη, αλλά χωρίς βία και όπλα, το μοναδικό τους όπλο ήταν ο Τίμιος Σταυρός και το όνομα του Κυρίου μας. Μα τι να τα κάνανε τα όπλα αφού δεν πηγαίνανε να συγκρουστούν με ανθρώπους αλλά με τον διάβολο; Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός είχε δώσει εντολή στο λαό του να έχει στρατό και όπλα για να πολεμήσουν τους εχθρούς Φιλισταίους, Αμαληκίτες κλπ. Όμως διευκρινίζουμε πως τότε ο στρατός του Κυρίου μας δεν πολέμησε ποτέ ειρηνικούς ανθρώπους, αλλά μόνον εχθρούς που εμπόδιζαν την πρόοδο του αγίου λαού του Θεού προς την γη της επαγγελίας. Όσοι βασιλείς ειδωλολάτρες είχαν ειρηνικές διαθέσεις με τον λαό του Θεού είδαν μεγάλο όφελος από το στρατό του Κυρίου μας. Όσοι όμως αντιστάθηκαν με εχθρικές διαθέσεις προς το άγιο λαό του Θεού, εξολοθρεύτηκαν από τον στρατό του Κυρίου. Και τώρα η Ορθόδοξος Εκκλησία μας στρατευομένη λέγεται εδώ στη γη. Όσοι είμαστε βαπτισμένοι μέσα στην ορθόδοξη εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος λεγόμαστε στρατιώτες του Χριστού. Και για όπλα έχουμε τον Τίμιο Σταυρό και το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Για αυτό πολύ ξεκάθαρα μας το λέει σε κάποια επιστολή του ο απ. Παύλος πως: « δεν είναι η πάλη μας προς σάρκα και αίμα, αλλά προς τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά τέκνα της πονηρίας» . Όσοι έχουν μελετήσει καλά την ζωή του λαού του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης θα διαπιστώσουν πως ο Θεός μας ήταν φοβερός τιμωρός όταν ο λαός του προτιμούσε τα είδωλα. Τότε έπεφτε ράβδος φοβερή χωρίς καμία καθυστέρηση, αφού πρώτα με τους προφήτες του ο Θεός προειδοποιούσε το λαό του για την επερχόμενη τιμωρία. Βρίθει η Παλαιά Διαθήκη από τέτοια γεγονότα. Πώς δε φοβούνται τώρα οι ταγοί της Ορθόδοξης εκκλησίας μας και συναναστρέφονται με αιρετικούς και αλλόθρησκους; Πώς ξεστομίζουν φριχτές βλασφημίες, όταν λένε πως όλες οι θρησκείες έχουν τον ίδιο Θεό;! Συγκεκριμένα λένε οι ηγέτες της Ορθοδόξου εκκλησίας μας πως οι τρεις αβραμιαίες θρησκείες έχουν τον ίδιο Θεό, δηλαδή Ορθόδοξοι, Εβραίοι και Ισλάμ!!! Χειρότερη βλασφημία από αυτήν υπάρχει; Ποιος άγιος της ορθοδόξου εκκλησίας μας κήρυξε κάτι τέτοιο ποτέ; Τι είναι αυτά που μας λένε τώρα οι ποιμένες μας; Και δυστυχώς όλο τέτοια κηρύττουν τώρα με περισσό θράσος οι εκκλησιαστικοί ηγέτες μας, αλλά ας προσέξουν και ας ανανήψουν από αυτό το ολίσθημα διότι ο πιστός λαός του Χριστού μας τους έχει αντιληφθεί καλά και θα πάψουν να τους ακολουθήσουν, αφού το λέει και η Καινή Διαθήκη πως τα λογικά πρόβατα του Χριστού δεν ακολουθούν αλλότριο ποιμένα που δεν φέρει πάνω του την οσμή του Χριστού.

  Αλλά ας επανέλθουμε στο ιερό μας θέμα που είναι ο μέγας απ. Παύλος. Πώς να εξιστορήσουμε τα ανδραγαθήματα του αγίου Αποστόλου; Από πού να αρχίσουμε; Από τις φυλακίσεις και τους διωγμούς του; Από τις συνεχόμενες και αμέτρητες οδοιπορίες του; Από τους αμέτρητους κινδύνους που μέσα σ΄ αυτούς περικλείονται και οι κίνδυνοι από τους ψευδαδέλφους  που είναι ο πιο ύπουλος κίνδυνος;  Πώς θα μπορέσουμε να εξιστορήσουμε τους άμετρους κόπους και μόχθους του; Και μαζί με όλους αυτούς τους κόπους που τον πίεζαν καθημερινά είχε και την μέριμνα πασών των εκκλησιών. Εδώ φαίνεται το μεγαλείο του Αποστόλου, διότι δεν έσπερνε μόνο το λόγο του Χριστού, αλλά αγωνιούσε στη συνέχεια και παρακολουθούσε με πολλή  σπουδή αυτό που έσπειρε, δηλαδή αν φύτρωσε ο σπόρος, αν μεγάλωσε, και όχι μόνο αυτό αλλά έπρεπε να προφυλάξει αυτό που αναπτύχθηκε από τους εχθρούς του λόγου του Χριστού. Διότι λέει ο ίδιος πως «τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται και οὐκ ἐγώ πυροῦμαι;» Τι έχουν να μας πουν οι σημερινοί διάδοχοι του απ. Παύλου; Πως οι πιστοί του Χριστού έχουν σκανδαλισθεί με την προσήλωση στον οικουμενισμό που δείχνουν οι σημερινοί διάδοχοι του Αποστόλου;  Γιατί δεν συγκινούνται και δεν καίγεται η συνείδηση τους, όταν μάλιστα ευθύνονται οι ίδιοι για τον σκανδαλισμό των πιστών του Χριστού;  Και πώς καυχώνται οι ίδιοι οι ιεράρχες μας πως έχουν την αποστολική διαδοχή- και όντως έτσι είναι-  ενώ απέχουν εκουσίως από το ιερό φρόνημα των αποστόλων; 

  Αφού λοιπόν ο απ. Παύλος σε πολλά μέρη ως αγωγός του φωτός διοχέτευσε το φως του Χριστού, έφτασε η μεγάλη ώρα να φωτίσει και την Ελλάδα μας. Διότι άγγελος Κυρίου φανερώθηκε σε οπτασία ως Μακεδόνας και έλεγε στον απόστολο πως: « Διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν». Ήλθε η στιγμή που «ἐπεφάνη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ» για την Ελλάδα μας. Η δωρεά του Θεού για την Ελλάδα μας είναι ανεκτίμητη σε αξία. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός έδειξε πως είναι ένα έθνος εκλεκτό και χωρισμένο από όλα τα υπόλοιπα έθνη της γης, ώστε ο Θεός διαμέσου της Ελλάδας μας να κάνει τη δουλειά του θα λέγαμε. Και δόξα τω Θεώ ανταποκρίθηκε η Ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων στη δύσκολη αποστολή που της ανέθεσε ο Θεός, ώστε να είναι η αναμμένη λαμπάδα του Χριστού, για να ανάψουν και τα υπόλοιπα έθνη τις σβησμένες λαμπάδες τους. Και φυσικά η ιστορία το απέδειξε πως η πατρίδα μας στάθηκε το φως του Χριστού που φωτιστήκανε τα υπόλοιπα έθνη. Άλλωστε η Ελλάδα μας προϋπήρχε με τους αρχαίους ημών προγόνους  το φως του πολιτισμού, της δημοκρατίας κ.ά. που όλη η οικουμένη εντρύφησε και εντρυφά μέχρι σήμερα από τον αρχαίο πολιτισμό των προγόνων μας. Ώστε λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε πως οι αρχαίοι Έλληνες με τον περίφημο πολιτισμό τους είναι ο πρόδρομος του πολιτισμού που διδάσκει η ζωή του Χριστού. Σε πολλούς αρχαίους Έλληνας βλέπουμε στα φιλοσοφικά τους συγγράμματα ένα χριστιανικό ήθος και αλλά πολλά χριστιανικά στοιχεία. Έτσι λοιπόν ο Άγιός μας αφού φώτισε τη Μακεδονία ήρθε και στην Αθήνα, στην πόλη τους φωτός,  των γραμμάτων και της φιλοσοφίας., Αλήθεια εκείνη την εποχή πού ήταν η Αμερική και η Ευρώπη, οι δύο δυνάστες και τύραννοι της οικουμένης;  Το μόνο σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι σε εκείνα τα μέρη ήταν άγριοι και ανθρωποφάγοι και στο πέρασμα των αιώνων εξημερώθηκαν από Έλληνες ευεργέτες. Πήραν το φως του Χριστού αλλά δεν στάθηκαν άξιοι να κρατήσουν τη λαμπάδα τους αναμμένη, διότι γρήγορα τους έσβησε με αποτέλεσμα να γυρίσουν πάλι στην πρότερη αγρία τους κατάσταση ως ανθρωποφάγοι. Μόνο που τώρα  τρώνε τους ανθρώπους με έξυπνες βόμβες, με οικονομικό πόλεμο και με άλλα σατανικά συστήματα που έχουν στήσει για παγίδες σε όλα τα έθνη, ιδιαιτέρως προς στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

  Έτσι λοιπόν ο άγιος Απόστολος αφού φωταγώγησε πλούσια την Ελλάδα μας αφήνοντας ως διαδόχους του αγίους συνεργάτες, αναχώρησε από την Ελλάδα για να συνεχίσει το αποστολικό του έργο όπου τον έστελνε το Πνεύμα το Άγιο. Δε βρίσκουμε λέξεις και σχήματα να παρομοιάσουμε το μεγάλο αποστολικό έργο του αγίου Αποστόλου. Ένα μεγάλο που με κάνει να θαυμάζω και να μένω άφωνος στη μεγάλη αρετή του Αγίου είναι πως λυπόταν πάρα πολύ τους πατριώτας του Εβραίους για την εμμονή τους στην άρνηση του Χριστού και Υιού του Θεού που λατρεύανε οι πρόγονοί τους Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ κλπ και ενώ ο Απόστολος τους εξηγούσε πως όλοι οι Άγιοι προγονοί και προφήτες προανήγγειλαν την έλευση του Μεσσία Ιησού Χριστού και Σωτήρος του Ισραήλ, δυστυχώς με τίποτα δεν ήθελα να ακούσουν και να πιστεύσουν στα λόγια του Αποστόλου με αποτέλεσμα να υποστεί πολλές διώξεις από τους συγγενείς πατριώτες του. Ωστόσο όμως η καρδιά του μεγάλου Αποστόλου έκαιγε μέσα του από αγάπη για αυτούς και τόσο πολύ έκαιγε που εκφώνησε τα μοναδικά και ανεπανάληπτα λόγια πως: «ὅτι λύπη μοι έστί μεγάλη καί ἀδιάλειπτος ὀδυνη τῆ καρδία μου. Ηὐχομην γάρ αὐτός ἐγώ ἀνάθεμα εἶναι από τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν συγγενῶν μου κατά σάρκαν.» Δηλαδή ο αγ. Απόστολος εύχεται για τους πατριώτες του που κινδύνεψε πολλές φορές να σκοτωθεί από τα άνομα χέρια τους και εύχεται αν γινότανε να χωριστεί ο ίδιος από τον Χριστό αρκεί να γυρίσουν στην αληθινή πίστη οι συγγενείς του πατριώτες. Ω! λόγια ακατάληπτα και δυσνόητα για τους σαρκικώς φρονούντες. Ω! αφτάστου μεγαλείου αγάπης που μόνον ένα στόμα Χριστού θα μπορούσε να προφέρει τέτοια φοβερά λόγια. Εδω μας δείχνει καθαρά ο άγιος πως είχε φτάσει στα μέτρα του διδασκάλου του Χριστού, διότι ο Χριστός κάπου μας λέει πως αρκεί για το μαθητή να γίνει σαν το διδάσκαλό του.  Άλλωστε πολλές φορές μας το διακηρύττει και ο ίδιος ο απόστολος στις επιστολές του που λέει: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς κἀγώ Χριστοῦ». Είχε μέσα του μαρτυρία ο Άγιος πως είχε μιμηθεί το Χριστό στο υψηλότερο σημείο που θα μπορούσε να φτάσει ένας άνθρωπος. Οφείλουμε όμως εμείς οι Έλληνες και τα άλλα έθνη που πιστέψαμε στον Χριστό να διευκρινίσουμε και να πούμε πως όταν κατηγορούμε τους φονικούς Εβραίους δεν εννοούμε το άγιο γένος των Εβραίων από όπου κατάγεται κατά την ανθρωπίνη φύση ο Χριστός, αλλά εννοούμε τους αποστάτες και σκληροτράχηλους Ιουδαίους οι οποίοι και εσταύρωσαν τον Κύριό μας.

     Φυσικά δεν είναι άλλου είδους γένους αυτοί αλλά τους ήρθε πώρωση και αποστασία με τη δική τους πάντα επιλογή ώστε αυτό το οικτρό τους ολίσθημα να αποβεί σε κέρδος για τα έθνη άπαντα. Ο απόστολος μας λέει πως ο Ισραήλ θα επιστρέψει και θα πιστέψει στον αληθινό τους Μεσσία και Σωτήρα τους Χριστό. Όμως για να γίνει αυτό μας λέει πάλι ο ίδιος πρέπει ο Θεός να συμπληρώσει σε πλήρη αριθμό πιστών εθνικών. Έτσι λοιπόν ας είμαστε προσεκτικοί εμείς οι ορθόδοξοι που όταν σε κατάσταση δικαίου θυμού κατά των Εβραίων που μάχονται την ελληνοορθοδοξία μας να διαχωρίζουμε μέσα μας τις δύο αυτές καταστάσεις.  Άλλο οι δίκαιοι και άγιοι Εβραίοι που λατρεύανε τον αληθινό Θεό στην Π.Δ και άλλο είναι οι αποστάτες και αντάρτες που αρνήθηκαν τον αληθινό Μεσσία τους Ιησού Χριστό. Οι σημερινοί αποστάτες Εβραίοι από το ίδιο γένος των δικαίων είναι, αλλά με διαφορετικό πνεύμα και πίστη μέσα τους. Μήπως οι δικοί μας οι άθεοι πολιτικοί δεν κατάγονται από Έλληνες γονείς; Μήπως οι ίδιοι δεν είναι βαπτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι; Και τι με αυτό, αφού αρνούνται να κάνουν το σταυρό τους και γενικά κάθε άλλη λατρευτική πράξη προς την Αγία Τριάδα; Έτσι λοιπόν όταν θυμώνουμε με τους Εβραίους θυμώνουμε με το αντίχριστο πνεύμα τους αυτό και μόνο και όχι με το άγιο γένος που κατάγονται οι ίδιοι. Διότι μετά τον ουράνιο παράδεισο το επόμενο αγιότερο είναι τα Ιεροσόλυμα. Όλες οι χάριτες και οι αγιασμοί από εκεί προήλθαν και προέρχονται. Έτσι λοιπόν ο μέγας Απόστολος είχε λύπη μεγάλη και αδιάλειπτη οδύνη μέσα στην καρδιά του για τους Εβραίους πατριώτες του. Ας αναλογιστούμε λίγο όλοι εμείς τι σημαίνει αδιάλειπτος οδύνη μέσα σε μια καρδιά . Αδιάλειπτος σημαίνει ένας ρυθμός συνεχόμενος χωρίς ποτέ να έχει σταματημό. Ω! μακαρία καρδία του Αποστόλου, με τι να την παρομοιάσουμε; Με την καρδιά της μάνας; Αλλά νομίζω πως είναι μικρότερη η οδύνη της μάνας για  τα παιδιά της μπροστά στην μέγιστη οδύνη του Αποστόλου. Δεν βρίσκουμε λοιπόν καμία γήινη παρομοίωση για το μεγαλείο του αποστόλου, μόνο με την καρδιά του Χριστού μας μπορούμε να  παρομοιάσουμε τη δική του καρδιά, διότι πρώτα ο Κύριός μας τα είπε τα μεγάλα λόγια στον κήπο της Γεθσημανή πως: περίλυπος ἐστίν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Λυπόταν ο Κύριός μας το οικτρό κατάντημα του αγαπημένου λαού του που πήγαινε ορμητικά να πέσει στο βάραθρο της απωλείας με τη δική του θέληση. Να λοιπόν πως και ο μέγας απόστολος είχε φτάσει σε ακρότατα μέτρα αρετής, η καρδιά του λειτουργούσε όπως του διδασκάλου του Χριστού. Και ποιος να μη θαυμάσει ένα τέτοιο μεγαλειώδες κατόρθωμα;  Έτσι  λοιπόν ο μέγας Απόστολος φτάνοντας στο τέλος του ιερού αποστολικού έργου διαμέσου του καλού αγώνα έπρεπε να τελειώσει μαρυρικώς η ζωή του και έλαβε τον δια ξίφους θάνατο επί Νέρωνος το 64. Έτσι λοιπόν έλαβε τέλος η ιερά αδημονία του που τον φλόγιζε πότε θα πάει κοντά στον ποθούμενό του Χριστό. Σε λίγα χρόνια θα συμπληρώσουμε 2000 χρόνια απ΄ την εκδημία του Αποστόλου, αλλά όμως οι άγιες επιστολές του μας τον φέρνουν πολύ κοντά μας και είθε με τις πρεσβείες του να μας αξιώσει ο Κύριός μας στην βασιλεία των Ουρανών.

  Αρσένιος μοναχός

  Σκήτη Κουτλουμουσίου

   Άγιον Όρος