Παπική προσβολή του θεμελιώδους δόγματος της μοναδικής εν τω κόσμω αποκαλύψεως και σωτηρίας των ανθρώπων δια Ιησού Χριστού εν σχέσει με τις θρησκείες του κόσμου

    Ἐν Πειραιεῖ  13-6-2015

ΠΑΠΙΚΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΜΕΛΙΩΔΟΥΣ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΔΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ὁ αἱρεσιάρχης «πάπας» τῆς Ρώμης Φραγκίσκος, στίς 3 Ἰουνίου ἐξεστόμισε τήν μεγάλη διαθρησκειακή βλασφημία ὅτι «ἡ Ἁγία Βίβλος εἶναι τό ἴδιο πράγμα μέ τό Κοράνι τῶν μουσουλμάνων» καί πώς «ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μωάμεθ, ὁ Γιαχβέ καί ὁ Ἀλλάχ, εἶναι τό ἴδιο πράγμα, δηλαδή διαφορετικά ὀνόματα τοῦ ἴδιου Θεοῦ»[1].

Ὁ «πάπας», ὡς ὁ κυριότερος προωθητής τῆς παναίρεσεως τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀποπειράθηκε νά μᾶς πείσει ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες, καί ἰδιαίτερα ὁ Χριστιανισμός, ὁ Μουσουλμανισμός καί ὁ Ἰουδαϊσμός, εἶναι τό ἴδιο. Δέν εἶναι μόνον ὁ Χριστιανισμός ἡ μόνη ὁδός σωτηρίας. Τήν σωτηρία μπορεῖ κανείς νά τήν βρεῖ καί στόν Μουσουλμανισμό καί στόν Ἰουδαϊσμό κ.ἀ.Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί ὁδοί σωτηρίας. Μέ τόν τρόπο αὐτόν ἐπιδιώκει τήν ψευδοένωση ὅλων τῶν θρησκειῶν σέ μία πανθρησκεία. Ἡ γενική τάση εἶναι νά φανεῖ ὅτι δέν ὑπάρχουν δογματικές διαφορές ἀνάμεσα στίς θρησκεῖες, ὅτι οἱ θρησκεῖες οὐσιαστικά εἶναι ἴδιες.

Ἐνῶ οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι Ἀπόστολοι καί Μαθητές τοῦ Κυρίου καί ὅλοι οἱ ἅγιοί μας κηρύττουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μόνη ὁδός σωτηρίας - «ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή»[2] - ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό μοναδικό Φῶς τοῦ κόσμου, ὅπως ψάλλουμε στή Θεία Λειτουργία «εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον», ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀποκλειστική ἀποκάλυψη τῆς ἀληθείας, ἡ ἴδια ἡ Ἀλήθεια, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅτι δέν ὑπάρχει μετά ἀπό τόν Χριστό ἄλλη ἀλήθεια, τώρα στήν σύγχρονη ἐποχή ὁ «πάπας» ἐκπροσωπεῖ μία νέα τάση καί συνεργεῖ σέ μία νέα ἀπάτη τοῦ διαβόλου. Αὐτή ἡ νέα ἀπάτη τοῦ διαβόλου μέ τον διαθρησκειακό συγκρητισμό και τίς διαθρησκειακές συναντήσεις χρησιμοποιεῖ τό ἴδιο ψεῦδος, πού χρησιμοποίησε ὁ διάβολος στούς πρωτοπλάστους. Διέψευσε τότε ὅσα τούς εἶπε ὁ Θεός καί τούς ἔδωσε τόν δικό του λόγο, πού δέν ἦταν λόγος σωτηρίας, ἀλλά πτώσεως καί καταστροφῆς. Τότε ὁ διάβολος τούς εἶπε : «Μήν ἀκοῦτε τί σᾶς λέει ὁ Θεός. Δέν λέει τήν ἀλήθεια ὁ Θεός. Δέν θά πάθετε τίποτε, ἄν φᾶτε ἀπό τόν ἀπαγορευμένο καρπό». Τώρα μέ τίς διαθρησκειακές συναντήσεις μᾶς λέει :  «Μήν ἀκοῦτε τί σᾶς λέει τό Εὐαγγέλιο, ὅτι μόνον ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας. Καί οἱ ἄλλες θρησκεῖες σώζουν, γιατί κι αὐτές πιστεύουν στόν ἴδιο Θεό καί διδάσκουν τίς ἴδιες ἠθικές ἀρχές καί ἀξίες».

Ἄν ὅλοι οἱ  ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες εἶχαν τήν συμπεριφορά καί τή νοοτροπία τοῦ «πάπα» καί τῶν οἰκουμενιστῶν, σίγουρα θά ἀσπάζονταν καί τίς ἄλλες θρησκεῖες καί θά ἦταν ταυτόχρονα καί χριστιανοί καί ἐτερόθρησκοι, ἀφοῦ καί τά δύο θά ἦταν διαφορετικοί, ἀλλά ἔννομοι και ἔγκυροι τρόποι προσεγγίσεως τῆς σωτηρίας. Ὁ Χριστιανισμός, ὅμως, καί ἡ ἑτεροδοξία εἶναι πράγματα ἀσυμβίβαστα. Μέ τήν οἰκουμενιστική αὐτή νοοτροπία, οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες δέν θά ἦταν μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, δέν θά στεφανώνονταν ἀπό τόν Χριστό, οὔτε θά τούς ἑορτάζαμε, οὔτε θά τούς εἴχαμε παραδείγματα πρός μίμηση. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες καί νεομάρτυρες, ἔδωσαν τό αἷμα τους γιά τήν πίστη μας, γιά τήν ἁγία Ὀρθοδοξία. Ἡ νεοταξική καί νεοεποχήτικη αὐτή νοοτροπία καί δραστηριότητα, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νά παρουσιάσει πώς δῆθεν ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλες οἱ αἱρέσεις καί ὅλες οἱ πίστεις εἶναι τό ἴδιο, ἀποτελεῖ προσβολή τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά καί βλασφημία ἐναντίον τῶν ἁγίων ἐνδόξων μαρτύρων[3]. Ἄν ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τό ἴδιο, γιατί οἱ ἅγιοι μαρτύρησαν καί ἔδωσαν τό αἷμα τους; Γιά τήν ἁγία Ὀρθοδοξία μας, γιά τήν ἁγία πίστη μας δέν μαρτύρησαν; Καί γιατί δέν ἀπέφυγαν νά λατρεύσουν μία ὁποιαδήποτε θρησκεία;

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ὅτι ὁ «πάπας», μέ τόν διαθρησκειακό οἰκουμενισμό, προσβάλλει τό θεμελιῶδες δόγμα τῆς μοναδικῆς στόν κόσμο ἀποκαλύψεως καί σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων διά Ἰησοῦ Χριστοῦ σέ σχέση μέ τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου[4]. Οὐσιαστικά, ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός εἶναι ἕνας νεοαρειανισμός, ἀποτελεῖ ἀναβίωση τοῦ ἀρειανισμοῦ.

Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά, πού ὁ «πάπας» Φραγκίσκος συμπεριφέρεται εὐνοϊκά πρός τό Ἰσλάμ[5] καί τόν Ἑβραϊσμό[6].

Βέβαια, τόν νῦν «πάπα» Φραγκίσκο στίς δηλώσεις του περί Κορανίου, Μωάμεθ καί Ἀλλάχ προέλαβαν οἱ δικοί μας Οἰκουμενιστές Πατριάρχες και Ἐπίσκοποι μέ πραχθέντα καί λεχθέντα τους. Ὅλοι θυμόμαστε ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος στίς 29-10-2009 ἀπεκάλεσε τό κοράνιο «ἅγιο» καί τό δώρισε στόν μουσουλμάνο πρόεδρο τῆς Κόκα-Κόλα καί τή σύζυγό του[7], ἐνῶ παράλληλα στίς 15-8-2010 δώρισε κοράνι στόν μουφτή τῆς Τραπεζούντας[8]. Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος στίς 28-2-2010 δώρισε κοράνι στόν πρόεδρο τῆς Σαουδικῆς Δημοκρατίας κ. Omar Al-Bashir μέ προσωπική ἀφιέρωση καί ἀσημένιο δίσκο[9]. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος Γ΄, κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ πρίγκηπα τῆς Ἰορδανίας κ. Ἐμίρ Γάζη καί τοῦ μουφτῆ Ἄλυ Τζούμα στό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων τήν Τετάρτη 18-4-2012, δώρισε στόν μέν πρίγκηπα τό βιβλίο τοῦ κορανίου ἀπό ελεφαντοστό, στόν δέ μουφτή μία πλακέττα μέ ἐπιγραφή χωρίων τοῦ κορανίου[10]. Τέλος, ὁ Ἐπίσκοπος Τούζλας κ. Βασίλειος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας στίς 22-12-2011 δώρισε κοράνι στόν στρατιωτικό διοικητή Senad Masovic[11].

Ἑρμηνεύοντας τίς παραπάνω δηλώσεις τοῦ κ. Φραγκίσκου, δέν θά πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι κάθε «πάπας» - ἑπομένως καί ὁ «πάπας» Φραγκίσκος - εἶναι προσκολλημένος στίς διατάξεις τῆς Β΄ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου καί αὐτές ἐφαρμόζει λόγω καί ἔργω. Ἡ Β΄ Βατικανή μέσα στόν ρωμαϊκό οἰκουμενισμό της θέλησε νά συμπεριλάβει καί τίς σχέσεις τοῦ παπισμοῦ πρός τίς ξένες θρησκείες καί ἔδωσε μεγάλη ὤθηση στή διαθρηκειακή «κατανόηση» ἤ καλύτερα στήν πανθρησκειακή ἑνότητα. Γράφει ἡ ψευδοσύνοδος γιά τίς σχέσεις τοῦ παπισμοῦ πρός τίς μή χριστιανικές κοινότητες στή «Δήλωση περί τῶν σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας μετά τῶν μή Χριστιανικῶν θρησκειῶν» καί στή διακήρυξη «Nostra Aetate», ἡ ὁποία ἀναφέρεται καί στήν μουσουλμανική θρησκεία καί θέλει νά προωθήσει τό διάλογο καί τή συνεργασία μεταξύ τῶν μεγάλων θρησκειῶν γιά τή δικαιοσύνη καί τήν εἰρήνη στόν κόσμο : «Μέ ἐκτίμηση ἀτενίζει ἡ Ἐκκλησία καί τούς Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι λατρεύουν τόν ἕνα καί μοναδικό Θεό, τόν ζῶντα..., τόν εὔσπλαχνο καί παντοδύναμο, τόν δημιουργό οὐρανοῦ καί γῆς, πού μίλησε στούς ἀνθρώπους. Αὐτοί προσπαθοῦν νά ὑποταχθοῦν μ’ ὅλη τους τήν ψυχή ἀκόμη καί στίς κρυμμένες Του βουλές, ὅπως εἶχε ὑποταχθεῖ στό Θεό καί ὁ Ἀβραάμ, στόν ὁποῖο εὐχαρίστως ἀναφέρεται ἡ ἰσλαμική πίστη. Τόν Ἰησοῦ, μολονότι δέν τόν ἀναγνωρίζουν ὡς Θεό, τόν σέβονται ὡς προφήτη, καί τιμοῦν τήν μητέρα του, Παρθένο Μαρία, τήν ὁποία καί ἐπικαλοῦνται κάποτε μέ εὐλάβεια. Ἐπιπλέον, περιμένουν τήν ἡμέρα τῆς κρίσης, γιά τήν ὁποία ὁ Θεός θά ἀναστήσει ὅλους τούς ἀνθρώπους καί θά τούς ἀνταποδώσει. Γι’ αὐτό ἀποδίδουν σημασία στή ἠθική στάση ζωῆς καί ἐκφράζουν τό σεβασμό τους στό Θεό ἰδιαίτερα μέ προσευχή, ἐλεημοσύνη καί νηστεία»[12].

Ὄντως εἶναι περίεργη ἡ τοποθέτηση τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου! Πῶς εἶναι δυνατόν νά λατρεύουν οἱ μωαμεθανοί «τόν ἕνα καί μοναδικό Θεό», ἐφόσον δέν πιστεύουν καί δέν λατρεύουν τόν Χριστό ὡς Θεό; Δέν διάβασαν οἱ τοῦ Βατικανοῦ τόν κατηγορηματικό λόγο τοῦ Κυρίου : «Ὁ μή τιμών τόν Υἱόν οὐ τιμᾶ τόν Πατέρα τόν πέμψαντα αὐτόν»[13], οὔτε τόν λόγο τοῦ Εὐ. Ἰωάννου : «Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τόν Υἱόν, οὐδέ τόν Πατέρα ἔχει»[14]; Ἀκατανόητη εἶναι καί ἡ θέση τῆς Βατικανείου Δηλώσεως περί τῆς ἐκτιμήσεως ἀπό τούς μουσουλμάνους τῆς ἠθικῆς ζωῆς. Ποιά ἠθική ζωή στόν μωαμεθανισμό ἐννοεῖ ἡ Δήλωση; Μήπως τήν ἠθική ζωή τῶν χαρεμίων; Μελέτησαν ἄραγε τό κοράνιο οἱ συντάκτες τῆς Δηλώσεως καί κατέληξαν στόν προαναφερθέντα ὕμνο;

Ὁ Th. Carlyle, κρίνοντας τό ἠθικό περιεχόμενο τοῦ κορανίου, γράφει : «Ἡ ὑψηλή διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅτι δέν πρέπει νά ἐκδικούμαστε, εἶναι ἄγνωστος ἐνταῦθα˙ ὠφείλεις νά ἐκδικῆσαι, λέει ὁ Μωάμεθ»[15]. Κατά τόν Carlyle, ὁ Μωάμεθ «λαλεῖ πρός τόν ἄλλον σέ γλῶσσα ἀλάξευτη, σέ διάλεκτο πλήρη ἀρρυθμίας, ὠμότητος, κατάμεστη ἀνοησιῶν… κάνει περίεργη σύμμιξη ἀγαθοῦ καί κακοῦ»[16]. Ἡ ἐκδίκηση καί ἡ «σύμμιξη ἀγαθοῦ και κακοῦ», πού συνιστᾶται ἀπό τό κοράνι, δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν ἐκτίμηση τῆς ἠθικῆς ζωῆς ἀπό τούς μουσουλμάνους, περί τῆς ὁποίας μιλᾶ ἡ Δήλωση τῆς Β΄ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς γράφτηκε ἕνας τέτοιος ὕμνος πρός τήν μουσουλμανική ἠθική, ὅταν αὐτοί, πού μελετοῦν ἐπισταμένως τό κοράνι, ἀποφαίνονται : «Ὀφείλουμε νά ὀμολογήσουμε ὅτι ἡ ἀνάγνωση αὐτοῦ τοῦ βιβλίου εἶναι τόσο κουραστική, ὅσο κανενός ἄλλου βιβλίου. Εἶναι ἀνιαρό, συγκεχυμένο συνονθύλευμα, ἀκατέργαστο, ἀκαλλιέργητο, πεδίο ἀπεραντολογιῶν, ταυτολογιῶν καί ἐμπλοκῶν, μέ συντομία ἀφόρητη χυδαιότητα… Διαβάζουμε τό κοράνιο μέ τρόπο σά νά διεξερχόμαστε τά ρακώδη καί δυσανάγνωστα ἀρχεῖα τοῦ κράτους, μέ τήν ἐλπίδα μήπως ἀντλήσουμε πληροφορίες, πού συνδέονται μέ κάποιο περίεργο ἱστορικό πρόσωπο»[17]. Εἶναι πασιφανές ὅτι ὁ ὕμνος τῆς Δηλώσεως τῆς Β΄ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου πρός τήν μουσουλμανική θρησκεία ἀποσκοπεῖ στήν προώθηση τοῦ διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ καί στήν διαθρησκευτική ψευδοενότητα ἐν τῆ ποικιλία καί ἐν τῆ διαφορετικότητι, μέ ἀπώτερο στόχο τήν ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας[18]. 

Ἀνασκευάζοντας, λοιπόν, τήν θέση τοῦ «πάπα» ὅτι «ἡ Ἁγία Βίβλος εἶναι τό ἴδιο πράγμα μέ τό Κοράνι τῶν μουσουλμάνων» ἄς δοῦμε τίς κυριότερες διαφορές μεταξύ τῆς Ἁγίας Βίβλου καί τοῦ ἀνιέρου Κορανίου.

Ἡ Ἁγία Γραφή κάνει λόγο γιά Μονοθεϊσμό καί ταυτόχρονα γιά Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ[19]. Ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι Ἕνας καί Τριαδικός. Μονάς ἐν Τριάδι καί Τριάς ἐν Μονάδι. Τρισυπόστατη Μονάδα. Ἕνας ὡς πρός τήν οὐσία, τήν φύση, τήν Θεότητα καί Τρεῖς κατά τίς ὑποστάσεις, τά πρόσωπα. Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ Πατήρ εἶναι ἀγέννητος, ὁ Υἱός γεννητός καί το Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορευτό. Τό κοράνι ἀρνεῖται τήν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ[20]. Μέ τόν ἀντιτριαδισμό τοῦ Ἰσλάμ καί τίς βλασφημίες του κατά τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου ἀρνεῖται τήν θεία φύση, σαφῶς ἐπαναλαμβάνεται ἡ κατεγνωσμένη ἀντιτριαδική αἱρετική διδασκαλία τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου, ἀπό τόν κοινό ὑποβολέα Ἀρείου καί Μωάμεθ, τόν ἀρχέκακο καί βύθιο δράκοντα. Γι’αὐτό καί ἀποτελεῖ ἐπιβίωση τῆς δεινῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί στήν οὐσία κρυπτοϊουδαϊκή αἵρεση[21].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Χριστός γεννήθηκε ἐν χρόνω ὡς τέλειος ἄνθρωπος ἀπό τήν παρθένο Μαρία, τήν Θεοτόκο, τήν κόρη τοῦ ἁγίου ζεῦγους Ἰωακείμ καί Ἄννης, ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ὁ Χριστός, γεννήθηκε ἀπό τήν Μαρία, τήν ἀδελφή τῶν προφητῶν Μωυσέως καί Ἀαρών[22].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ἡ Παναγία συνελήφθη ἐκ συναφείας καί ἐκ σπέρματος ἀνδρός καί γυναικός καί θαυματουργικῶς, φέροντας τό προπατορικό ἁμάρτημα, ἐνῶ στό κοράνιο γίνεται λόγος γιά τήν ἄσπιλη σύλληψη τῆς Παρθένου Μαρίας[23].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Χριστός εἶναι Θεός ἐν σαρκί[24], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός[25]. Ἀρνεῖται τό Θεανθρώπινο πρόσωπό Του καί τόν θεωρεῖ ὡς ἕνα προφήτη κατώτερο τοῦ Μωάμεθ, τῆς δῆθεν σφραγῖδος τῶν προφητῶν, κτίσμα τοῦ Θεοῦ καί ἁπλό, ψιλό ἄνθρωπο.

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Χριστός σταυρώθηκε[26], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ὁ Χριστός δέν σταυρώθηκε[27].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Χριστός ἀναστήθηκε[28], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε[29].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ[30], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὁ υἱός τῆς Μαρίας[31].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁποῖο μαρτυρεῖ γιά τόν Χριστό[32], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὁ ἄγγελος Γαβριήλ[33].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ἡ σωτηρία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς Θείας Χάριτος μέσω τῆς πίστεως[34], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ἡ σωτηρία ἐπιτυγχάνεται μέ εἰλικρίνεια καί ἔργα[35].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Διάβολος εἶναι ἕνας πεπτωκός ἄγγελος[36], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ὁ Διάβολος δέν εἶναι ἕνας πεπτωκός ἄγγελος, ἀλλά ἕνα πεπτωκός τζίνι, τό ὁποῖο δέν εἶναι οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος, ἀλλά ἕνα δημιουργημένο ἀπό τή φωτιά ὄν μέ ἐλεύθερη θέληση[37].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Θεοῦ, εἶναι πεπτωκός καί ἁμαρτωλός[38], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι πλασμένος κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀλλά εἶναι βασικά καλός[39].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἦταν Χριστιανοί[40], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἰσχυρίζονταν ὅτι ἦταν μουσουλμάνοι[41].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ στήν Παλαιά Διαθήκη γινόταν τό Σάββατο[42] καί ἀργότερα στήν Καινή Διαθήκη μέχρι καί σήμερα γίνεται τήν Κυριακή[43], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ γίνεται τήν Παρασκευή[44].

Κατά τήν Ἁγία Γραφή, τά θαύματα, πού καταγράφονται, εἶναι ἀναρίθμητα[45], ἐνῶ, κατά τό κοράνιο, δέν ἔχει καταγραφεῖ κανένα θαῦμα, ἐκτός τοῦ ὅτι ἰσχυρίζεται ὅτι τό ἴδιο τό κοράνιο εἶναι ἕνα θαῦμα[46].

Ἡ Ἁγία Γραφή περιέχει πολλές προφητείες[47], ἐνῶ τό κοράνιο δέν περιέχει καμμία προφητεία[48].

Τό κοράνιο, τέλος, διδάσκει τό τζιχάντ[49], δηλ. τόν ἱερό πόλεμο κατά τῶν ἀπίστων μή μουσουλμάνων καί περιέχει ρατσιστικές ἀναφορές καί προτροπές σέ πράξεις βίας κατά τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ὁμάδων. Εἶναι ἐξόχως τραγικό νά πιστεύουν οἱ μουσουλμάνοι ὅτι ὁ Δημιουργός τῆς ὡραιότητος, ὁ Θεός τῆς Διαθήκης, πού δέν θέλησε τήν θυσία τοῦ Ἰσαάκ, ἀλλά τήν ἀντικατέστησε μέ ἐρίφιο, νά ἀπαιτεῖ καί νά ἀποδέχεται εὐάρεστα τήν σφαγή νέων ἀνθρώπων, ὅπως συμβαίνει στίς ἡμέρες μας μέ τά φρικώδη, εἰδεχθῆ καί ἀποτρόπαια ἐγκλήματα τῶν Ἰσλαμιστῶν-Τζιχαντιστῶν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν στή Συρία, τή Μ. Ἀνατολή καί τήν Β. Ἀφρική. 

 Εἶναι δέ ξεκάθαρες οἱ ρατσιστικές ἀντιλήψεις τοῦ κορανίου ἀπέναντι στό γυναικεῖο φῦλο[50].

Σχετικά μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τό κοράνιο[51] διδάσκει ὅτι ὁ Χριστός γεννήθηκε ἀπό παρθένο[52], ὅτι ἐνισχύθηκε μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα[53], ὅτι τοῦ δόθηκε ἡ ἀποκάλυψη ἀπό τόν Ἀλλάχ[54], ὅτι ἀνελήφθη σωματικῶς στόν οὐρανό[55], ὅτι δημιουργήθηκε ἀπό τόν Ἀλλάχ[56], ὅτι δέν ἦταν τίποτα περισσότερο ἀπό ἕνας ἀγγελιοφόρος τοῦ Ἀλλάχ[57], ὅτι ἦταν θαυματουργός[58], ὅτι δέν εἶπε νά λατρεύουν τόν ἑαυτό του ἤ τήν Παναγία[59], ὅτι μίλησε σάν παιδί[60], ὅτι ἀρνήθηκε ὅτι εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ[61], ὅτι εἶναι ὁ υἱός τῆς Μαρίας[62], ὅτι δέν ἦταν τίποτε περισσότερο ἀπό ἕνας ὑπηρέτης[63] καί ὅτι εἶπε νά τόν ὑπακοῦν. Ἐπίσης, τό κοράνι ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἀλλάχ ἔστειλε τό εὐαγγέλιο στόν Χριστό[64] καί ὅτι εἶναι καταραμένος ὅποιος λέει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ[65]. Τέλος, το Κοράνιο ἀρνεῖται τήν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ[66] καί ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ[67].

Τά ἀνωτέρω μᾶς ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἁγία Βίβλος καί τό κοράνιο ὄχι μόνο δέν εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα, ἀλλά ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι ἡ ὄντως θεόπνευστη Ἁγία Βίβλος, ἐνῶ τό κοράνι εἶναι ψευδοβιβλίο καί ἀνίερο συμπίλημα. Ἐπίσης, διαπιστώνουμε ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι αἵρεση, διότι οἱ διδαχές του ἀποτελοῦν ἕνα ἀπάνθισμα διαφόρων ἀνθρωποπαθῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν, ὅπως τῆς Εἰδωλολατρείας, τοῦ Ζωροαστρισμοῦ, τοῦ Μανιχαϊσμοῦ, τοῦ Γνωστικισμοῦ, τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Ἀφθαρτοδοκητισμοῦ καί τῆς Εἰκονομαχίας[68].

Ὁ ὅσιος καί θεοφόρος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στό ἔργο του «Περί αἱρέσεων»[69], θεωρεῖ ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι λαοπλάνος θρησκεία καί πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Γράφει : «Ἔστι δέ καί ἡ μέχρι τοῦ νῦν κρατοῦσα λαοπλάνος θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν, πρόδρομος οὖσα τοῦ Ἀντιχρίστου»[70]. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἀποκαλεῖ εὐθύς ἐξ ἀρχῆς καί δικαιολογημένως τόν Μαμέδ (Μωάμεθ) ψευδοπροφήτη καί ἀποδεικνύει ὅτι συνέστησε τήν αἵρεσή του ὕστερα ἀπό μιά ἐπιφανειακή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τήν ἐπικοινωνία του μ’ ἕνα Ἀρειανό μοναχό, καί μ’αὐτόν τόν τρόπο διέδωσε τήν ψεύτικη φήμη ὅτι ὅλ’ αὐτά, πού θέσπισε, εἶναι δῆθεν θεόσταλτα. Καυστικώτατο εἶναι τό σχόλιο τοῦ Ὁσίου ὅτι ὅλα τά θεσπίσματα τοῦ κορανίου εἶναι «γέλωτος ἄξια» καί καθιερώθησαν στό Ἀραβικό Ἔθνος μέ τόν ἱερό πόλεμο, τήν βιαία ἐπιβολή καί τό ψευδές ἰδεολόγημα τῆς δῆθεν θεϊκῆς ἀποστολῆς τοῦ Μωάμεθ, ἑπτά αἰῶνες μετά τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία, τοῦ ὁποίου τό σωτηριῶδες ἔργο ἐπιδιώκει νά ἀνατρέψη μέ τίς ψευδολογίες του.

Ἡ ἄποψη τοῦ «πάπα» ὅτι «ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μωάμεθ, ὁ Γιαχβέ καί ὁ Ἀλλάχ, εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα, δηλαδή διαφορετικά ὀνόματα τοῦ ἴδιου Θεοῦ», δηλ. ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν τόν ἴδιο Θεό καί εἶναι ἴδιες, εἶναι ὄχι μόνο ἐσφαλμένη, ἀλλά ἐπικίνδυνη, τρομακτική, προδοτική καί παγίδα θανάτου. Δέν ἔχουν οἱ θρησκεῖες τόν ἴδιο Θεό. Ἤ μᾶλλον ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν ψεύτικους θεούς, ἀφοῦ δέν πιστεύουν στόν μόνο ἀληθινό Θεό, στόν ἀποκαλυφθέντα Τριαδικό Θεό, στήν Ἁγία Τριάδα, στόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἡ δῆθεν ἀποκάλυψη, πού δέχονται, προέρχεται ἀπό τόν διάβολο, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τό κοράνιο, πού ὑβρίζει τόν ἐνσαρκωθέντα Θεόν Λόγον ὡς κτίσμα, καί ἀπό τό Ταλμούδ καί τήν Καμπαλά, πού καθυβρίζουν τόν Σωτῆρα Χριστό καί ἐξυμνοῦν τόν Σατανᾶ. Οἱ κάποιες γενικές θρησκειολογικές ἀρχές δέν ἐξουδετερώνουν τίς τεράστιες θεολογικές καί δογματικές διαφορές. Ποιά θρησκεία κατέχει τή θεολογία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως; Ποιά θρησκεία διδάσκει Τριαδολογία, Χριστολογία, Πνευματολογία, Ἐκκλησιολογία, Ἱερά Μυστήρια, Ἀνάσταση νεκρῶν καί Ἀνάληψη; Ποιά θρησκεία ἔχει Ἱδρυτή καί Θεμελιωτή τόν ἀναμάρτητο Θεάνθρωπο Λυτρωτή καί Σωτήρα τοῦ κόσμου, Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα καί πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζώντας καί νεκρούς; Ποιά θρησκεία ἔχει τήν ἀσύγκριτη, τή μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἠθική διδασκαλία τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ καί τή λειτουργική Παράδοση;

Ἀλήθεια, πῶς μπορεῖ ὁ «χριστιανός πάπας» καί οἱ οἰκουμενιστές νά διοργανώνουν καί νά συμμετέχουν σέ διαθρησκειακές συναντήσεις τύπου Ἀσίζης (2002, 2013) καί σέ ποιόν θεό συμπροσεύχονται μέ ἐκπροσώπους τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλαμισμοῦ, ὅταν ἀμφότεροι δέν πιστεύουν στήν Ἁγία Τριάδα, στόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα;  

Ὁ «πάπας», δηλώνοντας ὅτι «ὁ Χριστός... καί ὁ Γιαχβέ εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα, δηλ. διαφορετικά ὀνόματα τοῦ ἰδίου Θεοῦ», παραμένει προσηλωμένος στίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου (1965), οἱ ὁποῖες προβλέπουν τήν βελτίωση τῶν σχέσεων τοῦ παπισμοῦ καί μέ τούς Ἑβραίους.  Τό Διάταγμα «Unitatis Redintegratio» τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου ἀνοίγει τίς πόρτες στή συνεργασία καί στόν διάλογο μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἰδιαίτερα πρός τόν ἰουδαϊσμό, παρά τήν ἔντονη ἀντίδραση μιᾶς μειοψηφίας στή ψευδοσύνοδο[71]. Στήν τέταρτη φάση τῆς ψευδοσυνόδου τό 1965 ψηφίστηκαν καί οἱ διακηρύξεις σχετικά μέ τήν ἐλευθερία τῆς συνείδησης καί τή θρησκευτική ἐλευθερία, καθώς καί τίς σχέσεις μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἰδίως μέ τόν ἰουδαϊσμό. Αὐτές προκάλεσαν ἔντονες συζητήσεις, γιατί ἀνέτρεπαν πολύ παλιές καί βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Εἰδικότερα, ἡ ψευδοσύνοδος ζητοῦσε νά ἀλλάξει ἡ ἀρνητική ἤ ἐχθρική στάση τοῦ παπισμοῦ ἀπέναντι στούς Ἑβραίους[72]. Δέν γνωρίζει, ὅμως, ὁ κ. Φραγκίσκος, ὡς «χριστιανός πάπας», ὅτι ὁ κλῆρος καί ὁ λαός τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, ὁ ὁποῖος σταύρωσε τόν Χριστό καί ἀπό τόν ὁποῖο ἀφαιρέθηκε ἡ Χάρις καί ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ φρικώδους διεθνοῦς Σιωνισμοῦ[73], μετήλλαξε τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό μέ τήν δαιμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, τά ὁποῖα εἶναι ἔργα τῶν δαιμονιώντων ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβέρνησης, διά τοῦ ἀναμενομένου ἀκόμη ψευδομεσσία[74];

Ἀπέναντι, λοιπόν, στίς ἀπαράδεκτες καί καταδικαστέες δηλώσεις τοῦ «πάπα» καί στήν παναίρεση τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, προτάσσουμε τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ πίστη στήν Ἁγία Τριάδα, στό ἔργο καί τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού συνεχίζονται στό Σῶμα Του, τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός εἶναι τό μόνο ἀληθινό Φῶς[75]˙ δέν ὑπάρχουν ἄλλα φῶτα, γιά νά μᾶς φωτίσουν, οὔτε ἄλλα ὀνόματα, πού μποροῦν νά μᾶς σώσουν˙ «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενί σωτηρία˙ οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ὦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[76]. Ὁ δέ Ἀπ. Παῦλος ἀναρωτιέται : «Τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ἀνομία; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῶ πρός Βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῶ μετά ἀπίστου; Τίς δέ συγκατάθεσις ναῶ Θεοῦ μετά εἰδώλων»[77]; Ὅλα τά ἄλλα πιστεύματα, ὅλες οἱ θρησκεῖες, πού ἀγνοοῦν καί δέν ὁμολογοῦν τόν Χριστό «ἐν σαρκί ἐληλυθότα»[78], εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα καί ἔργα τοῦ διαβόλου[79], δέν ὁδηγοῦν στήν ἀληθινή θεογνωσία καί στήν διά τοῦ θείου βαπτίσματος ἀναγέννηση, ἀλλά πλανοῦν τούς ἀνθρώπους καί τούς ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύοντας στήν Ἁγία Τριάδα, δέν ἔχουμε τόν ἴδιο Θεό μέ καμμία ἄλλη θρησκεία˙ οὔτε μέ τίς λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκεῖες, τόν Ἰουδαϊσμό καί τόν Μωαμεθανισμό, οἱ ὁποῖες δέν πιστεύουν στήν Ἁγία Τριάδα[80], οὔτε μέ τήν εἰδωλολατρεία.

---

[1] http://nikosxeiladakis.gr/παπασ-φραγκισκοσ-το-κορανι-και-η-βιβλο-2/

[2] Ἰω. 14, 6.

[3] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ.ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές συναντήσεις˙ προσβολή τοῦ Εὐαγγελίου καί βλασφημία τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 2003. 

[4] ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σ. 24.

[5] Ὁ Πάπας τῆς Ρώμης ἀποκάλεσε τούς μουσουλμάνους ἀδελφούς, http://greek.ruvr.ru, http://katanixis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_7170.html, Ἔκκληση Πάπα γιά διάλογο μέ τό Ἰσλάμ καί καταπολέμηση τῆς φτώχειας 22-3-2013, Reuters, ΑΜΠΕ, http://www.naftemporiki.gr/story/630438,  http://www.amen.gr/article12973

[6] «Ὁ νέος Πάπας ὑπέρ τῆς βελτιώσεως τῶν σχέσεων τοῦ Παπισμοῦ μέ τούς Ἑβραίους καί τούς Μουσουλμάνους», Ὀρθόδοξος Τύπος 19-4-2013, «Ὁ Πάπας ἐκλεκτός καί τῶν Ἑβραίων», Ὀρθόδοξος Τύπος 19-4-2013,  «Ὁ Πάπας θαυμαστής βλασφήμου Ἑβραϊκοῦ «ἔργου τέχνης»! Ὀρθόδοξος Τύπος 17-5-2013, «Ἔκδηλος ἡ ἀπουσία ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως εἰς τόν Πάπαν κ. Φραγκίσκον», Ὀρθόδοξος Τύπος (25-10-2013) 2.

[7] Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στήν ἔδρα τῆς Coca Cola, Η.Π.Α., 29.10.2009, www.patriarchate.org/multimedia/video καί www.augoustinos-kantiotis.gr.

[8] entoytwnika.blogspotcom/2010/08/blog-post_9969.html

[9] aktines.blogspot.com/2012/04/blog-post_28html

[10] www.amen.gr/index.php?mod=news

[11] aktines.blogspotcom/2012/03/tuzlu-senad-masovic.html

[12] «Δήλωσις περί τῶν σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας μετά τῶν μή Χριστιανικῶν Θρησκειῶν» τῆς Β΄ ἐν Βατικανῶ Συνόδου, ἑλληνική μετάφραση,                     σ. 4, Typis Polyglottis Vaticanis 1966 καί Διατάγματα Β΄ Συνόδου Βατικανοῦ, τεῦχος 7, ἔκδ. «Γραφείου Καλοῦ Τύπου», Ἁθήνα, σσ. 43-44.

[13] Ἰω. 5, 23.

[14] Α΄ Ἰω. 2, 23.

[15] TH. CARLYLE, Οἱ Ἤρωες, μετάφραση Ἀνδρ. Δαλεζίου, Ἀθήνα 1924, σ. 91.

[16] Ὅ.π., σ. 122.

[17] Ὅ.π., σ. 81.

[18] ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΠΙΛΑΛΗΣ, Ὀρθοδοξία και Παπισμός˙ κριτική τοῦ παπισμοῦ, τ. Α΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1969, σσ. 383-389.

[19] Ἠσ. 43, 10 καί 44, 6-8, Ματθ. 28, 19, Β΄ Κορ. 13, 14.

[20] Κοράνιο 5, 73.

[21] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ.ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές συναντήσεις˙ προσβολή τοῦ Εὐαγγελίου καί βλασφημία τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσ/κη 2003, σσ. 39-51.

[22] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί αἱρέσεων ρα΄, PG 94, 765 AB. «ὁ Μουσουλμανισμός λέγει ὅτι ὁ Χριστός ἐκ Μαρίας τῆς ἀδελφῆς Μωϋσέως καί Ἀαρών ἄνευ σπορᾶς ἐτέχθη».

[23] Κοράνιο 3, 42-49.

[24] Κολ. 2, 9.

[25] Κοράνιο 5, 17 καί 75.

[26] Α΄ Πέτρ. 2, 24.

[27] Κοράνιο 4, 157.

[28] Ἰω. 2, 9-20.

[29] Κοράνιο 3, 77 καί 15, 25 καί 75, 36-40 καί 22, 6.

[30] Μάρκ. 1, 1.

[31] Κοράνιο 9, 30.

[32] Ἰω. 14, 26 καί 15, 26.

[33] 2, 97 καί 16, 102.

[34] Ἐφεσ. 2, 8-9.

[35] Κοράνιο 3, 135 καί 7, 8-9 καί 21, 47 καί 49, 14 καί 66, 8-9.

[36] Ἠσ. 14, 12-15.

[37] Κοράνιο 2, 34 καί 7, 12 καί 15, 27 καί 55, 15 καί 2, 268 καί 114, 1-6.

[38] Γέν. 1, 26 καί Ρωμ. 3, 23.

[39] Κοράνιο 42, 11 καί 23, 12 καί 32, 9 καί 15, 29.

[40] Πράξ. 11, 26.

[41] Κοράνιο 5, 111.

[42] Ἔξ. 20.

[43] Ρωμ. 14, 5-6 καί Πράξ 20, 7 καί Α΄ Κορ. 16, 1-2.

[44] Κοράνιο 62, 9.

[45] Α΄ Κορ. 15, 3-5.

[46] ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΖΙΑΚΑΣ, Ἰσλάμ˙ θρησκεία καί πολιτεία, «Τό Κοράνιο ὡς ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ», ἐκδ. Κορνηλία Σφακιανάκη, Θεσ/κη 2001,                            σσ. 33-38.

[47] Ἠσ. 53 καί Μιχ. 5, 2.

[48] https://carm.org/differences-between-bible-and-quran

[49] Κοράνιο, Ἡ μετάνοια 9, 5. «Ὅταν παρέλθωσι οἱ ἱεροί μῆνες τότε φονεύετε τούς πολυθεϊστάς ὅπου ἄν συναντήσητε, ζωγρεῖτε πολιορκοῦντες καί ἐνεδρεύοντες αὐτούς», Σούρα Ὁ Μωάμεθ 47, 4-10 «Ὁπόταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερρῶς τά δεσμά τοῦ αἰχμαλώτου. Μετά δέ τήν κατάπαυση τῆς μάχης ἄφετε ἐαυτόν ἐλεύθερον ἤ ἀνταλλάξατε ἀντί λύτρων. Πράττετε οὕτως ἐάν ἐβούλετο ὁ Θεός θά ἐθριάμβευε ὁ ἴδιος ἐπ’ αὐτῶν ἀλλά ὑποβάλλει ὑμᾶς εἰς τόν πόλεμον διά νά δοκιμάσει τούς μέν διά τῶν δέ. Ὁ Θεός δέν θά ἀπωλέσῃ τά ἔργα τῶν πεσόντων ἐν τῇ μάχῃ ὑπέρ πίστεως. Θά εἰσαγάγῃ αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον ὅν ἤδη ὑπέδειξεν αὐτοῖς. Ὅσοι πιστοί ἐάν συνδράμετε τόν Θεόν εἰς τήν μάχην Αὐτοῦ κατά τῶν ἀπίστων καί ὁ Θεός θά συνδράμει ὑμᾶς κατευθύνων τά ὑμέτερα διαβήματα», Πρβλ. σοῦρες Τά Λάφυρα 8, 73,76 καί Ὁ Σίδηρος 57, 10, Σοῦρα Ἡ Βοῦς, 2, 189 «Μάχεσθε μέχρις ὅτου ἀποσοβηθῇ ἀφ’ ὑμῶν ὁ κίνδυνος τοῦ πειρασμοῦ, καί ὅταν δέν ὑπάρχῃ ἄλλη λατρεία εἰμή ἡ τοῦ μόνου Θεοῦ. Ἄν οἱ ἐχθροί θέσωσι τέρμα εἰς τάς πράξεις αὐτῶν, τότε ἄς παύσωσι αἱ ἐχθροπραξίαι, ἐκτός ἄν πρόκειται περί ἀσεβῶν».

[50] ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΖΙΑΚΑΣ, Ἰσλάμ˙ θρησκεία καί πολιτεία, «Ἡ ἰσλαμική κοινωνία καί ἡ θέση τῆς γυναῖκας σ’αὐτήν», ἐκδ. Κορνηλία Σφακιανάκη, Θεσ/κη 2001, σσ. 82-90.

[51] https://carm.org/what-does-islam-and-quran-say-about-jesus

[52] Κοράνιο 19, 19-21 καί 21, 91.

[53] Κοράνιο 2, 87.

[54] Κοράνιο 19, 30.

[55] Κοράνιο 3, 55.

[56] Κοράνιο 3, 59.

[57] Κοράνιο 4, 171 καί 5, 575.

[58] Κοράνιο 2, 253.

[59] Κοράνιο 5, 116.

[60] Κοράνιο 19, 29-30.

[61] Κοράνιο 19, 34-35 καί ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί αἱρέσεων ρα΄, PG 94, 765 AB. «Καί τοῦτο λέγει, ὅτι, τοῦ Χριστοῦ ἀνελθόντος εἰς τούς οὐρανούς, ἐπηρώτησεν αὐτόν ὁ Θεός λέγων˙ Ὤ Ἰησοῦ, σύ εἶπας ὅτι Υἱός εἰμί τοῦ Θεοῦ, καί Θεός; Καί ἀπεκρίθη, φησίν, ὁ  Ἰησοῦς˙ Ἴλεώς μοι, Κύριε˙ σύ οἶδας ὅτι οὐκ εἶπον, οὐδέ ὑπερηφανῶ εἶναι δοῦλος σου˙ ἀλλ’ἄνθρωποι οἱ παραβάται ἔγραψαν, ὅτι εἶπον τόν λόγον τοῦτον, καί ἐψεύσαντο κατ’ἐμοῦ, καί εἰσί πεπλανημένοι’. Καί ἀπεκρίθη, καί φησίν αὐτῶ ὁ Θεός˙ ‘Οἶδα ὅτι σύ οὐκ ἔλεγες τόν λόγον τοῦτον’ ».

[62] Κοράνιο 33, 7,Yusif Ali

[63] Κοράνιο 43,57-59, Yusif Ali

[64] Κοράνιο 5, 46 καί 57, 27, Yusif Ali

[65] Κοράνιο 9, 30, Yusif Ali

[66] Κοράνιο 4, 157,Yusif Ali

[67] Κοράνιο 19, 34-35, Yusif Ali

[68] ΗΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ, «Τό Ἰσλάμ κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό », ΕΕΘΣΘ τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας 1 (1990) σσ. 260 – 296.

[69] ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί αἱρέσεων ρα΄, PG 94, 678 – 780 καί ΕΠΕ 2, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1991, σσ. 306 – 321.

[70] Τοῦ ἰδίου, Περί αἱρέσεων ρα΄ 1 – 2.

[71] ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΝΤΙΔΗΣ, «Ἡ Β’ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ ἀνοίγει τήν Ἐκκλησία στό μέλλον. Β΄ Βατικανή Σύνοδος - Ἐποχή συμφιλίωσης καί διαλόγου», περιοδικό Ἀνοιχτοί Ὀρίζοντες, τεῦχος 1028, Δεκέμβριος 2005, http://ao.cen.gr/anoriz1028/AnOriz1028_19.htm

[72] Τοῦ ἰδίου, Β΄ Σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ : μια γενική ἄποψη, http://www.typosmaroniton.com/cgibin/hweb?-A=13524&-V=social 15/10/2012

[73] ΣΕΒ.  ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ποιμαντορική ἐγκύκλιος ἐπί τῆ Κυριακῆ τῆς Ὀρθοδοξίας 2013, ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἱκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήνα 1988, σσ. 43-45, 107-108, ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Διακήρυξις διά τήν Μασονίαν, http://www.impantokratoros.gr/67D9F5DF.el.aspx.

[74] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς γιά τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, 8-5-2013.

[75] Ἰω. 8,12.

[76] Πράξ. 4,14.

[77] Β΄ Κορ. 6, 14-18.

[78] Α΄ Ἰω. 4, 2-3.

[79] ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ, Διδαχές, εἰς Ι. ΜΕΝΟΥΝΟΣ, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές (καί Βιογραφία), ἐκδ. «Τήνος», Ἀθήνα, Διδαχή Α1, 37,                    σ. 142.

[80] ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ, Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ, Ἰούλιος 2009, σσ. 11-12.