Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Δόγμα καὶ ζωή

Δόγμα καὶ ζωή

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ χριστιανοί ἀγνοοῦν ὅτι ἡ δογµατική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀδιάρρηκτη σχέση µέ τήν πνευµατική ζωή. Τό δόγµα καί ἡ ζωή συµβαδίζουν. ∆έν µπορεῖ κάποιος νά περιφρονεῖ τά δόγµατα, δηλαδή τό περιεχόµενο τῆς πίστης, καί παράλληλα νά µιλάει γιά πνευµατική ζωή, πού εἶναι ἴδια µέ ἐκείνη τῶν ἑτεροδόξων καί αἱρετικῶν.

Οἱ οἰκουµενιστές ἀρνοῦνται τό ἀλληλένδετο δόγµατος καί ζωῆς, γι᾿ αὐτό καί ἔχουν βάλει στό περιθώριο τά δόγµατα καί ὑπερτονίζουν τήν τυφλή ἀγάπη καί τήν ἀποτελεσµατικότητα τῶν συµπροσευχῶν, τῶν κοινωνικῶν σχέσεων, τῶν ἀσπασµῶν, τῶν χειροφιληµάτων, τῶν εὔκολων ταπεινολογιῶν, τῶν κενῶν οὐσιαστικοῦ περιεχοµένου εὐχῶν καί τῶν κοινῶν διακηρύξεων πώς τάχα οἱ ἑτερόδοξοι, παπικοί καί προτεστάντες, εἶναι ἴδιοι µέ τούς Ὀρθόδοξους καί οἱ µικρές διαφορές πού ὑπάρχουν σέ λίγο θά ἐκλείψουν. Ὅλοι αὐτοί οἱ ἰσχυρισµοί δέν ἔχουν καµία σχέση µέ αὐτό πού διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι παιδαριώδεις καί ἄς διατυπώνονται ἀπό ἀνθρώ- πους πού ἔχουν σπουδάσει θεολογία, ἀλλά δυστυχῶς δέν ἔχουν φοιτήσει στό πρακτικό πανεπιστήµιο τῆς κατά Χριστόν ἀσκήσεως.

Ὁ λόγιος µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης συχνά τόνιζε ὅτι ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσµο, γιά νά τόν σώσει, «δέν ἦλθε, διά νά διδάξῃ ἁπλῶς δόγµατα στούς ἀνθρώπους, ἀλλά διά νά ἁγιάσῃ τούς ἀνθρώπους διά τῶν δογµάτων. Καί ὁ ἁγιασµός αὐτός εἶναι ἡ ζωή. Πρέπει νά ζήσῃ κανείς τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, διά νά ἀντιληφθῇ, νά αἰσθανθῇ ἐν χάριτι, ὅτι ὅλα τά δόγµατα τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγοῦν κατ᾿ εὐθεῖαν εἰς τήν σωτηρίαν, τήν θέωσιν, εἰς τήν γνῶσιν τήν µυστικήν, ἡ ὁποία δέν ἀποτελεῖ κατηγόρηµα διανοητικόν, ἀλλά µε- τουσίαν ψυχῆς, διά τήν γνῶσιν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπως εἶναι καί τό θέληµα τοῦ Θεοῦ. “Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τόν µόνον ἀληθινόν Θεόν καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν”. Αὐταί αἱ πνευµατικαί ἐµπειρίαι, αἵτινες ἅπτονται µυστικῶς τῆς ἐν Χριστῷ βιούσης καρδίας, βεβαιοῦν τό δόγµα καί τό δόγµα βεβαιοῖ τήν ἀλήθειαν τῆς ζωῆς» ( Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 13).

Στήν ἐποχή µας ἔχουµε πολλούς θεολόγους µέ θεωρητικό ἐξοπλισµό, χωρίς ὅµως νά ἐπηρεάζουν τό λαό, ὁ ὁποῖος δέν τούς ἐµπιστεύεται, ἀφοῦ τούς βλέπει νά εἶναι κοσµικοί, µέ πολλές ἀδυναµίες καί ἔλλειψη ὁποιασδήποτε ἀσκήσεως. Ὁ λαός δέν θέλει λόγια. Θέλει πράξεις. Ἡ θεωρητική γνώση, ὅταν δέν συνοδεύεται ἀπό ἄσκηση καί θεάρεστες πράξεις, εἶναι συγκαλυµµένη ἀπιστία, ἄνθος τῆς ὁποίας εἶναι ἡ φυσίωση. Στούς θεωρητικούς βλέπουµε νά παίζει κυρίαρχο ρόλο στή ζωή τους ἡ ὑπερηφάνεια. Ἐνῶ στόν πρακτικό ὑπάρχει ἡ ταπείνωση, πού ἀνυψώνει καί ἐξαγιάζει. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον δέν µποροῦν νά συγκριθοῦν µέ τούς ἐλεύθερους στοχασµούς τῶν φυσιωµένων ἀνθρώπων.

Ορθόδοξος Τύπος, 05/06/2015