Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος, Η Ομοφυλοφιλία εργαλείο στα χέρια των σκοτεινών δυνάμεων της «Νέας Εποχής» (2ον)

Δείτε και το πρώτο μέρος (1ον)

Η Ομοφυλοφιλία εργαλείο στα χέρια των σκοτεινών δυνάμεων της «Νέας Εποχής».

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

(2ον)

Συνεχίζοντες την ανάπτυξη του θέματος με τίτλο «Η Ομοφυλοφιλία εργαλείο στα χέρια των σκοτεινών δυνάμεων της ‘Νέας Εποχής’» και σαν συνέχεια των όσων εσημειώσαμε στην προηγούμενη δημοσίευση, προσθέτομε τα εξής.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις από την διάδοση και εξάπλωση αυτής της μάστιγος στη χώρα μας.

Το ότι η σεξουαλική αυτή διαστροφή πλήττει καίρια τον θεσμό της οικογένειας μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Όπως είναι γνωστό η οικογένεια αποτελεί το θεμελιώδες κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η ίδια η κοινωνία σε σμικρογραφία. Όταν λοιπόν έχουμε υγιείς οικογένειες, έχουμε υγιές κοινωνικό σύνολο και αντίστροφα. Μεγάλοι παιδαδωγοί και ψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι ο ρόλος της μητέρας είναι αναντικατάστατος για την ομαλή πνευματική και ψυχική ανάπτυξη και ανατροφή του παιδιού και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από έναν άνδρα, όπως αυτό συμβαίνει σε μια ομοφυλοφιλική σχέση γάμου, όπως επίσης και το αντίστροφο. 

Ο ρόλος του πατέρα δεν μπορεί να υποκατασταθεί από μια γυναίκα, όπως αυτό συμβαίνει με τον γάμο μεταξύ λεσβίων γυναικών. Και τούτο διότι πέραν των άλλων, ο ψυχικός κόσμος της γυναίκας είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν του ανδρός, έτσι ώστε οι δύο ψυχικοί κόσμοι να αλληλοσυμπληρώνονται και να δημιουργούν την ιδανική οικογενειακή ατμόσφαιρα, η οποία είναι τελείως απαραίτητη για την ομαλή ψυχική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού.

 Η στοργή της μητέρας προς το παιδί, λέγουν οι παιδαγωγοί, είναι τόσο αναγκαία, όσο και η τροφή, ιδίως κατά τα πρώτα έτη της ζωής του. Όπως η στέρηση της τροφής εμποδίζει την ανάπτυξη του παιδιού, έτσι και η απουσία της μητρικής στοργής, φέρνει το παιδί σε ψυχικό μαρασμό, ο οποίος αντανακλά και στη σωματική του ανάπτυξη. Κάθε παιδί από τις πρώτες ημέρες της ζωής του έχει ισχυρό πόθο για τρυφερότητα και εξωτερίκευση της μητρικής αγάπης. Γι’ αυτό και διάφοροι επιστήμονες, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η μητρική αγάπη είναι αναντικατάστατη. Επίσης ο πατέρας έχει να παίξει ένα σπουδαιότατο και πολυδιάστατο ρόλο μέσα στο χώρο της οικογένειας. Ο νέος βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα το πρότυπό του, το ιδεώδες του. Αγαπάει τον πατέρα του σαν βοηθό και ήρωά του. Είναι το πρόσωπο που υπερέχει, που ενσαρκώνει την δύναμη και την σοφία, κοντά στο οποίο η μητέρα νιώθει σωματική και ψυχική πληρότητα και παράλληλα εξασφαλίζει στο παιδί την απαραίτητη για την ανάπτυξή του κοινωνική ασφάλεια. Είναι το πρόσωπο, που στηρίζει το κύρος της μητέρας στο έργο της αγωγής του παιδιού. Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι επειδή στις ομόφυλες σχέσες γάμου δεν υπάρχουν οι παρά πάνω προϋποθέσεις, δεν μπορούν να προέλθουν υγιείς ψυχικά και ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Πέραν αυτού οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων, ως αποτελούσες φοβερότατη αμαρτία, δεν έχουν την ευλογία της Εκκλησίας, στερούνται την ευλογία του μυστηρίου του γάμου και της Χάριτος του Θεού και γι’ αυτό δεν ευδοκιμούν. Σύμφωνα με μια στατιστική μελέτη στις Η.Π.Α. ανάμεσα σέ άτομα πού σύχναζαν σέ χώρους διασκέδασης ομοφυλοφίλων τό 72% των ομοφυλοφίλων ανδρών ανέφεραν πάνω από 100 ερωτικούς συντρόφους, τό 41% πάνω από 500 καίτό 27% πάνω 1000! Ενώ τό 74% ανέφερε ότι οι περισσότεροι από τούς μισούς ερωτικοί σύντροφοι, τούς ήταν άγνωστοι. Τα παρά πάνω στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι οι σχέσεις αυτές είναι ως επί το πλείστον πρόσκαιρες και εφήμερες, αποβλέπουν κυρίως σε μια πρόσκαιρη ηδονιστική ικανοποίηση, δεν αντέχουν στο χρόνο, εύκολα διαλύονται και καταλήγουν στο «διαζύγιο», ακριβώς γιατί δεν έχουν την ευλογία του Θεού. 

Πέραν αυτού οι ομόφυλες σχέσεις γάμου, πλήττουν καίρια την τεκνογονία και οξύνουν το δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Έρχονται δε σε ευθεία αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 21, παράγραφος 1 προβλέπει ότι: «η οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους». Ωστόσο «γάμος» μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου και «συντήρησις» του Έθνους, είναι έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους. Ειδικοί επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το δημογραφικό πρόβλημα επισημαίνουν ότι ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα έχει κατέβει στο (1-1,3). Είναι δηλαδή εφιαλτικά χαμηλός στην ελληνική οικογένεια. Σύμφωνα με αυτόν τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων, (αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι), θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια.  Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη: κάθε δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού χωρίς να «βγαίνουν οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης. Επομένως ο χρόνος για μια συνολική πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Δυστυχώς η πολιτεία κανένα δραστικό και αποτελεσματικό μέτρο δεν έλαβε μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να κωφεύει και να αδιαφορεί απέναντι σ’ όσους επισημαίνουν την δραματική αυτή κατάσταση. Μάλιστα αντί να ενθαρρύνει τις ελληνικές οικογένειες για ένα τρίτο παιδί με φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλα οικονομικά κίνητρα, κάνει το εντελώς αντίθετο.

Το δημογραφικό πρόβλημα γίνεται ακόμη οξύτερο αν συνδυαστεί με την αθρόα λαθρομετανάστευση, οπότε το όλο θέμα παίρνει πλέον διαστάσεις εθνικής τραγωδίας. Παραμένει μέχρι σήμερα, παρά τις επισημάνσεις των ειδικών, ένα μείζον και φλέγον ζήτημα, που έχει ανάγκη αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως. Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση απειλεί να διασπάσει την συνοχή του ελληνικού λαού, υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας ταυτότητος και ιδιοπροσωπίας και οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος. Όπως αποκαλύπτουν οι ιδικοί, με βάση αποδεικτικά στοιχεία και ντοκουμέντα, η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται από ξένες, σκοτεινές δυνάμεις ανομολόγητα ως γεωπολιτικό όπλο, με στόχο την διαμόρφωση νέων δεδομένων στον ελληνικό χώρο, με την μαζική εγκατάσταση ξένων πληθυσμών, που δεν έχουν καμία σχέση ή συνάφεια με τον ελληνικό λαό. Συνδέεται ειδικότερα με τις νέο-Οθωμανικές φιλοδοξίες της Άγκυρας, που έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τη διάσπαση της εθνικής μας συνοχής και την αποδυνάμωση της Ελλάδος. Δεν αποτελεί γι’ αυτό έκπληξη το γεγονός, ότι η Άγκυρα αρνείται συστηματικά κάθε συνεργασία για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης από το έδαφός της. Αντιθέτως έχει καταστεί εφαλτήριο και άμεσος συνεργός, ενός ασταμάτητου κύματος Μουσουλμάνων λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Που οδηγεί αυτή η κατάσταση; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να αντιληφθεί, ότι η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, αλλά και η περίεργη ανοχή που έχει επιδειχθεί μέχρι τώρα από το κράτος και εξακολουθεί ανευθύνως να επιδεικνύεται από τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες και δυνάμεις, οδηγεί σταδιακά στην πλήρη αλλοτρίωση της Ελλάδος και την καταστροφή της ως έθνους και εθνικού κράτους.

Η Ιατρική επιστήμη και η ψυχολογία σχετικά με την σεξουαλική αυτή διαστροφή.

Είναι ανάγκη να δούμε το θέμα ομοφυλοφιλία και από την ιατρική και ειδικότερα από την ψυχιατρική του πλευρά, διότι παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία. Έγκυρες επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο, ή έστω κληρονομικό, (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι είναι μια επίκτητη σεξουαλική επιλογή, ένας επίκτητος σεξουαλικός προσανατολισμός, με την έννοια ότι αποκτάται κατά την διάρκεια της ζωής, και δεν προέρχεται από φυσική, ή και γενετική προδιάθεση. Όταν ο διάσημος  ερευνητής του «γκέι γονιδίου» DeanHamer ρωτήθηκε εάν η ομοφυλοφιλία οφείλεται αποκλειστικά στη βιολογία, η απάντησή του ήταν: «Ξεκάθαρα όχι». Η Ελληνίδα ψυχίατρος κ. Καλλιόπη Προκοπάκη σε σχετική μελέτη της αναφέρει ότι «μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιος βιολογικός παράγοντας (ορμονικός, ανατομικός, χημικός, γεννητικός) που να προκαλεί άμεσα ή έμμεσα την ομοφυλοφιλία… Η ομοφυλοφιλία παγιώνεται ως σταθερή επιλογή συνήθως μετά το τέλος της εφηβείας». Σημαντικό ρόλο στην παγίωση αυτή παίζουν εξωτερικοί παράγοντες που προέρχονται από το κοινωνικό περιβάλλον, από τα μηνύματα τα οποία δέχονται οι νέοι από τα ΜΜΕ, ότι δήθεν η ομοφυλοφιλία είναι μια φυσιολογική σεξουαλική επιλογή, από τις φιλίες και τις συναναστροφές των, από την έμφυτη τάση και επιθυμία των νέων να δοκιμάσουν τα πάντα, όπως επίσης και σε καταστάσεις στις οποίες υπάρχει μακροχρόνια έλλειψη του αντιθέτου φύλου.

Επίσης δεν πρέπει να συγχέεται η ομοφυλοφιλία με τα τρανσεξουάλ άτομα, στα οποία υφίσταται σαφής ψυχιατρική διαταραχή ταυτότητας φύλου. Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί «η διαταραχή ταυτότητας φύλου ξεκινά νωρίς στην παιδική ηλικία (2-4 έτη) και χαρακτηρίζεται από δυσφορία του παιδιού ως προς το βιολογικό του φύλο, επιθυμία να ανήκει στο αντίθετο φύλο και συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν το αντίθετο φύλο, όπως: σταθερή προτίμηση για παιγνίδια του αντίθετου φίλου, για ρούχα, τρόπο συμπεριφοράς και ομιλίας του αντίθετου φύλου», κ.λ.π. Η διαταραχή αυτή «δεν σχετίζεται με ορμονικούς παράγοντες…Ο πιο σημαντικός παράγοντας στην εμφάνιση συμπεριφορών αντίθετου φύλου είναι η ενθάρρυνσή τους από το περιβάλλον». Ο διάσημος ψυχίατρος Harold P. Martin, αναφέρει σχετικά με το θέμα αυτό ότι:  «Η ομοφυλοφιλία αφορά ένα σεξουαλικό προσανατολισμό προς ανθρώπους του ίδιου φύλου, όχι την επιθυμία ενός άνδρα να γίνει γυναίκα ή μίας γυναίκας να γίνει άνδρας». 

Επίσης σχετικά με το ερώτημα αν η ομοφυλοφιλία θεωρείται από την ψυχιατρική επιστήμη ως ψυχιατρική νόσος, η κ.  Προκοπάκη στην ίδια αυτή μελέτη της αναφέρει ότι «η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή (κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας) στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952». Στη συνέχεια «από την δεκαετία του 1980, σταδιακά «αποϊατρικοποιήθηκε», καθώς ο χαρακτηρισμός της ως «νόσου» θεωρήθηκε από τα ομοφυλοφιλικά κινήματα ως νέο στίγμα».«To 1992 η κατηγορία «ομοφυλοφιλία» αφαιρείται και από την Διεθνή Ταξινόμηση των Ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO)…. Η διεθνής σύγχρονη προσπάθεια νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής πρακτικής δεν βασίζεται σε επιστημονικά ιατρικά δεδομένα, αλλά σε «φιλοσοφικά-κοινωνικά» δεδομένα και ισχυρές πολιτικές πιέσεις. Τα αποτελέσματα της θεώρησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής και ισότιμης συμπεριφοράς και η νομοθέτηση πρακτικών όπως ο «γάμος» μεταξύ ομοφυλοφίλων και η δυνατότητα υιοθέτησης παιδιών μπορεί να έχουν σοβαρές συνέπειες στην δομή της κοινωνίας και στις ανθρώπινες σχέσεις». Τις ίδιες διαπιστώσεις κάνει και ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειοκ. Στέλιος Στυλιανίδης, ο οποίος αναφέρει, ότι η ομοφυλοφιλία «καταργήθηκε από διακριτή ψυχιατρική διάγνωση που ανήκε στην ομάδα των παραφιλιών το 1987, (και στο Γαλλικό νοσογραφικό σύστημα το 1992), έπειτα από πίεση του κινήματος των ομοφυλοφίλων και των κινημάτων πολιτών για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Παρά το γεγονός η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον ψυχιατρική διαταραχή, ωστόσο πολλές πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει ότι «οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό». Επίσης «οι ομοφυλόφιλοι άνδρες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως σύφιλη, γονόρροια, ηπατίτιδα B και C, έρπητα γεννητικών οργάνων  και AIDS, καθώς και ορισμένους τύπους καρκινωμάτων. Οι πρώτες περιπτώσεις AIDS αναφέρθηκαν το 1981 σε νέους άνδρες ομοφυλοφίλους.

Πάντως ανεξάρτητα από τις όποιες ψυχιατρικές διαγνώσεις και κατά καιρούς τοποθετήσεις της ψυχιατρικής επιστήμης, η Εκκλησία, η οποία πολύ εύστοχα παραβάλλεται από τους Πατέρες ως πνευματικόν ιατρείον, αναπτύσσει δια των ποιμένων της την ιδικήν την Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία, η οποία αποσκοπεί στην θεραπεία του ανθρώπου από τα πάθη. Αν για την ψυχιατρική τα πάθη δεν θεωρούνται πάντοτε και σαφώς ως ψυχικές ασθένειες, που έχουν ανάγκη ψυχιατρικής θεραπείας, μέσα στο χώρο της Εκκλησίας αντίθετα θεωρούνται ως ψυχικές ασθένειες, που συγκροτούν τον παλαιόν άνθρωπο και που όταν κυριαρχήσουν, είτε από αμέλεια, είτε από λανθασμένη επιλογή της θελήσεώς μας, σκοτίζουν τον νουν, παραμορφώνουν και εκτρέπουν τις δυνάμεις της ψυχής από την φυσιολογική τους λειτουργία. Και ένα τέτοιο πάθος, ίσως το φοβερότερο και πλέον δυσθεράπευτο, είναι το πάθος της ομοφυλοφιλίας. 

Επίλογος

Τα όσα ελέχθησαν παρά πάνω δεν αποτελούν ρητορική μίσους εναντίον των ομοφυλοφίλων αδελφών μας, ούτε πολύ περισσότερο έκφραση ομοφοβίας, ή ρατσισμού απέναντί τους, όπως ίσως θα σπεύσουν να μας κατηγορήσουν μερικοί από άγνοια, ή προκατάληψη. Με όσα είπαμε δεν είχαμε την πρόθεση να στηλιτεύσουμε, ή να διαπομπεύσουμε πρόσωπα, αλλά να καταπολεμήσουμε την φοβερή αυτή αρρώστια, η οποία έχει την δύναμη από μόνη της να στερήσει την Χάρη του Θεού και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απώλεια. Αυτή άλλωστε είναι η ποιμαντική αποστολή της Εκκλησίας. Δεν μισούμε τα πρόσωπα, αλλά την αρρώστια, όπως ακριβώς και ο ιατρός δεν μισεί τον άρρωστο, αλλά την αρρώστια, την οποία προσπαθεί να καταπολεμήσει με κάθε τρόπο. Αν το να θεωρήσουμε τους ομοφυλοφίλους αδελφούς μας ως αρρώστους είναι ρατσισμός, τότε  οι μεγαλύτεροι ρατσιστές θα ήταν οι γιατροί! Γιατί είναι υποχρεωμένοι από το λειτούργημά τους καθημερινά να λένε την πικρή αλήθεια σε πλήθος ασθενείς. Μήπως θα έπρεπε να τους κρύψουν την αλήθεια,  για να μη θεωρηθούν οπισθοδρομικοί και  ρατσιστές; Θα κλείσω με ένα χαριτωμένο περιστατικό από τους λόγους του αγίου Γέροντος των ημερών μας, του αγίου Παϊσίου του αγιορείτου, που είναι σχετικό με το θέμα μας.

Λέει μια μέρα κάποιος στον Γέροντα Παΐσιο.

- Τι βάρβαρο πράγμα, Γέροντα ο πόλεμος!

Και απαντά ο Γέροντας:

- Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την… «ευγένεια» της αμαρτίας, δεν θα έφθαναν σ’ αυτό το βάρβαρο. Πιο βάρβαρο ακόμη είναι η ηθική καταστροφή. Διαλύονται ψυχικά και σωματικά οι άνθρωποι. (…) Πώς έχουν γίνει οι άνθρωποι; Σαν τα ζώα! Τα ζώα ξέρετε τι κάνουν; Στην αρχή μπαίνουν στον σταύλο, κοπρίζουν, ουρούν… Μετά αρχίζει να χωνεύει η κοπριά. Μόλις αρχίζει να χωνεύει, αισθάνονται μια ζεστασιά. Δεν τα κάνει καρδιά να φύγουν από τον σταύλο, αναπαύονται. Έτσι και οι άνθρωποι, θέλω να πώ, νιώθουν την ζεστασιά της αμαρτίας, και δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Καταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από την ζεστασιά εκείνη δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. (…) Αυτοί οι άνθρωποι το να μην αμαρτάνουν το θεωρούν προσβολή και την αμαρτία την θεωρούν πρόοδο. Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Αν οι σημερινοί άνθρωποι που ζούν στην αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Θεός. Αλλά δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Αυτό είναι η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος!