Οδηγοί μας οι Πατέρες

ΟΔΗΓΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά σταθῇ εἰς τό ὕψος Της, ὡς Νύμφη τοῦ Ἐσταυρωμένου, μακρόθεν κακοδοξιῶν καί αἱρέσεων καί νά μή καταντᾶ θεραπαινίς τοῦ κράτους.

Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό, ὅτι ὅλοι οἱ πονηρευόμενοι «Ὀρθόδοξοι» οἰκουμενισταί, οἱ συμβιβασμένοι καί «σεσημασμένοι» κακοποιοί «Ὀρθόδοξοι», συμβιβάζονται καί συναγελάζονται μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ καί δι᾽ αὐτό τελικῶς σιωποῦν καί οὐδέποτε ἀντιδροῦν εἰς προσβολάς κατά τῆς Πίστεως... Καί ἄς ἀφήσουν κατά μέρος τήν δικαιολογίαν, ὅτι δῆθεν ἐνεργοῦν μέ «ποιμαντικήν σύνεσιν» διά νά ἐπιφέρουν δῆθεν κάποιον καλόν.

Ὅσον ὅμως θετικόν ψηφιδωτόν προφίλ καί ἄν ἐπιχειροῦν νά παρουσιάζουν εἰς τήν κοινωνίαν γενικώτερα, καί ὅσες μωσαϊκές ἐνέργειες κοινωνικῆς προσφορᾶς καί ἄν συνθέτουν μέ ἀπώτερον σκοπόν τήν παραπλάνησιν τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν εἰδικώτερα, αὐτές οἱ δικαιολογίες οὐδένα πλέον δύνανται νά ξεγελάσουν.

Διότι οὐδείς ἐκ τῶν πιστῶν ἀποδέχεται αὐτά τά καμουφλάζ τῶν οἰκουμενιστῶν, πού εἶναι ἀπόρροια τῶν ἐνόχων φόβων των καί προπετάσματα καπνοῦ τῆς δειλίας των, διά τῶν ὁποίων ἐπιδιώκουν νά καλύψουν τά πονηρά ἔργα των.

Ἐμεῖς ὁδηγούς ἔχομε τούς θεοφόρους Πατέρας μας, τούς θεηγόρους Ὁπλίτας παρατάξεως Κυρίου. Ἡ δέ Ἁγία μας Ἐκκλησία, διά νά ἐξάρῃ τήν ποιμαντικήν των διακονίαν καί τό χάρισμα τῆς διακρίσεως, πανηγυρικῷ τῷ τρόπῳ ψάλλει εἰς τήν ἱεράν των μνήμην: «Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικήν ἐπιστήμην καί θυμόν κινήσαντες, νῦν τόν δικαιώτατον ἐνδικώτατα...»;

Αὐτοί λοιπόν οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι, αὐτοί οἱ Ἅγιοι, αὐτοί οἱ Μάρτυρες καί Ὅσιοι κατήρτιζαν μίαν καρδίαν πού ἐφλογίζετο ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καί ταυτοχρόνως ἀντιδροῦσαν μέ ὅλας των τάς δυνάμεις ἐναντίον τῆς κακίας, ἐναντίον τῶν πλανεμένων αἱρετικῶν καί ὅλων ὅσων μισοῦσαν τήν ἀλήθειαν καί λοιδοροῦσαν τήν Ἁγίαν μας Ὀρθοδοξίαν.

Καί, ὁπωσδήποτε, εἶναι τουλάχιστον ἀνόητον καί σίγουρα προδοτικόν τό νά ἰσχυρίζωνται κάποιοι ὅτι διαθέτουν περισσότερον σύνεσιν, ἀγάπην, διάκρισιν καί ποιμαντικήν ἐπιστήμην ἀπό τούς Πατέρας καί διά τῶν ἔργων των νά ἀποδέχωνται, νά συνεργάζωνται καί να ἀποτελοῦν μέλη «ἐκκλησίας πονηρευομένων».

Ἐμεῖς ἄς πορευώμεθα μετά ζήλου ἱεροῦ καί ἁγίας διακρίσεως, τήν ὁδόν τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων. Τῶν λαμπρῶν αὐτῶν προσωπικοτήτων, πού πορεύονταν ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν, ἀναμέλποντας τόν παιᾶνα τῆς πρός Χριστόν ἀγάπης. Αὐτῆς τῆς ἀγάπης γιά τήν ὁποίαν «ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν» (Πράξ. Ἀπ. ΙΖ´, 28).

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ