Χρήστος Λιβανός, «Η παραβολὴ της παντρεμένης γυναίκας και του Σωματείου των διαζευγμένων»

«Ἡ παραβολὴ τῆς παντρεμένης γυναίκας καὶ τοῦ Σωματείου τῶν διαζευγμένων»

Τοῦ Χρήστου Κων. Λιβανοῦ

Θὰ ἀρχίσουμε τὸ παρὸν ἄρθρο μὲ μία παραβολή. Μὲ παραβολὲς μιλοῦσε ὁ Χριστὸς στοὺς ᾿Ιουδαίους· μὲ παραβολὴ ἂς μιλήσωμε καὶ ἐμεῖς σήμερα.

᾿Εδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες, λοιπόν, ἱδρύθηκε ἕνα Σωματεῖο μὲ τὴν ἐπωνυμία «Σύλλογος διαζευγμένων γυναικῶν», τὰ δὲ μέλη τοῦ Σωματείου κατὰ κανόνα ἦταν ὅλα γυναῖκες διαζευγμένες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες τους. ῾Υπῆρχε ὅμως μία ἐξαίρεσι. Μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες αὐτὲς δὲν ἦταν διαζευγμένη. ῏Ηταν παντρεμένη, εἶχε σύζυγο καὶ παιδιά. Αὐτὸ ὅμως δὲν τὴν ἐμπόδισε νὰ λάβῃ μέρος ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τῶν διαζευγμένων γυναικῶν στὴν ἵδρυσι τοῦ Σωματείου. Εἶναι δηλαδὴ ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ Σωματείου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ βέβαια δὲν ἄρεσε στὸν ἄνδρα της καὶ τὰ παιδιά της, τὰ ὁποῖα ἀντέδρασαν καὶ ἀντιδροῦν μέχρι σήμερα. Αὐτὴ ὅμως δὲν τοὺς δίνει σημασία. Θεωρεῖ τὶς ἰδέες τους καθυστερημένες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις τους ὑπερβολικές. Αὐτὴ θέλει νὰ εἶναι σύγχρονη καὶ προοδευτική, ὅπως εἶναι καὶ οἱ ἄλλες γυναῖκες – μέλη τοῦ Σωματείου.

Οἱ δραστηριότητες τοῦ Σωματείου εἶναι ποικίλες. Τὶς περισσότερες ὧρες τους τὰ μέλη περνοῦν συζητώντας. ῾Η γυναικεία φλυαρία στὸ μεγαλεῖο της! ᾿Ατελείωτες συζητήσεις «περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων». ῎Αλλοτε μιλοῦν γιὰ τὸ περιβάλλον, ἄλλοτε γιὰ τὰ διάφορα κοινωνικὰ προβλήματα, ἄλλοτε γιὰ τὰ κοινὰ ἐνδιαφέροντά τους, ποτὲ ὅμως γιὰ τὶς διαφορές τους. Αὐτὸ εἶναι κανόνας ἀπαράβατος. Μερικὲς φορὲς τραγουδοῦν μαζὶ πιασμένες χέρι χέρι. ῎Αλλοτε πάλι προβαίνουν σὲ πράξεις, οἱ ὁποῖες γιὰ μὲν τὶς διαζευγμένες θεωροῦνται νόμιμες καὶ φυσικές, γιὰ τὴν παντρεμένη ὅμως ἀπαγορεύονται, εἶναι ἀνήθικες καὶ συνιστοῦν συζυγικὴ ἀπιστία καὶ μοιχεία. Μερικὲς φορὲς παίζουν καὶ χαρτιά. Καὶ αὐτὸ ποὺ προκαλεῖ ἐντύπωσι εἶναι, ὅτι στὰ χαρτιὰ πάντοτε χάνει ἡ παντρεμένη γυναίκα! Χάνει, διότι ἔχει. Οἱ ἄλλες δὲν χάνουν, διότι δὲν ἔχουν τίποτε νὰ χάσουν. Μὲ τὴ διάλυσι τοῦ γάμου τους καὶ τὸ διαζύγιό τους τὰ ἔχουν χάσει ὅλα, οἰκογένεια, ἀξιοπρέπεια, τιμή, τὰ πάντα. ῾Ο ἄνδρας καὶ τὰ παιδιὰ τῆς παντρεμένης γυναίκας παρατηροῦν, ὅτι κάθε φορά, ποὺ ἐπιστρέφει στὸ σπίτι της μετὰ ἀπὸ κάποια συγκέντρωση στὸ Σωματεῖο, ὅλο καὶ κάτι τῆς λείπει. Στὴν ἐρώτησί τους γιατί συνεχῶς χάνει τὰ πράγματά της, καὶ κυρίως πολύτιμα κοσμήματα, ποὺ κοσμοῦσαν τὸ ἄλλοτε πανέμορφο σῶμα της, αὐτὴ τοὺς ἀπαντᾷ, ὅτι δὲν χάνει, ἀλλὰ βοηθάει μὲ τὴν παρουσία της τὶς ἄλλες γυναῖκες τοῦ Σωματείου νὰ βροῦν τὰ δικά τους κοσμήματα, ποὺ εἶχαν καὶ αὐτὲς κάποτε καὶ τὰ ἔχασαν!

῾Ο ἄνδρας της ὅμως καὶ τὰ παιδιά της δὲν τὴν πιστεύουν, διότι βλέπουν τὴ σκληρὴ πραγματικότητα, καὶ στενοχωροῦνται γι᾿ αὐτὴ τὴν κατάστασι. Τὰ παιδιὰ βέβαια, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ διαμαρτύρωνται συνεχῶς, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κάτι περισσότερο. Τὸ μόνο ποὺ ἐλπίζουν εἶναι, ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἐπέμβῃ ὁ πατέρας τους δυναμικὰ καὶ θὰ δώσῃ λύσι στὸ πρόβλημα, ποὺ τόσο πολὺ ταλαιπωρεῖ τὴν οἰκογένεια. ῎Εχουν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν πατέρα τους. Καὶ συνεχῶς τὸν παρακαλοῦν νὰ ἐπέμβῃ. ᾿Αλλ᾿ αὐτὸς δὲν δείχνει νὰ βιάζεται ὅπως αὐτά. Καὶ συνεχῶς ἀναβάλλει τὴν ἐπέμβασί του.

«Φράσον ἡμῖν τὴν παραβολὴν ταύτην», εἶπε κάποτε ὁ Πέτρος στὸ Χριστό (Ματθ. 15·15). ῍Ας ἐξηγήσωμε καὶ ἐμεῖς τὴν παραπάνω παραβολική μας διήγησι, δίνοντας ὀνόματα στοὺς πρωταγωνιστές της, ἂν καὶ εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι οἱ ἀναγνῶστες μας εἶναι εὐφυεῖς καὶ ἔχουν ἤδη καταλάβει τί ἐννοοῦμε.

Τὸ Σωματεῖο, ποὺ ἀναφέραμε, δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.). ῎Ετσι τὸ ὀνομάζουν. Στὴν πραγματικότητα πρόκειται γιὰ ἕνα παγκόσμιο συν ονθύλευμα πλανῶν καὶ αἱρέσεων. ῎Αλλωστε δὲν ὑπάρχουν πολλὲς ᾿Εκκλησίες. Μία μόνο ᾿Εκκλησία ἵδρυσε ὁ Χριστός (Πράξ. 20·28, ᾿Εφ. 4·4 κ.ἄ.). Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ᾿Ορθόδοξη. Διότι μόνον αὐτὴ διατήρησε μέχρι σήμερα ἀναλλοίωτη καὶ ἀνόθευτη τὴν Πίστι, ποὺ παρέδωσε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ᾿Απόστολοι. Αὐτὴ εἶναι ἡ Νύμφη καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Νυμφίος της. ῞Οσοι ἰσχυρίζονται, ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς χριστιανικὲς ἐκκλησίες, εἴτε ἐπίσκοποι εἶναι εἴτε καθηγητὲς θεολογίας, εἶναι ἀνόητοι, ἀθεολόγητοι καὶ βλάσφημοι. Εἶναι σὰν νὰ ὑπονοοῦν, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει νυμφευθῆ πολλὲς νύμφες, εἶναι πολύγαμος, καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη ὕβρι καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Θεανθρώπου καὶ αἵρεσι ἀπὸ τὶς δεινότερες, ποὺ ἀκούσθηκαν ἐπάνω στὴ γῆ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ, ὅπως ὅλες οἱ αἱρέσεις, στὴν κόλασι καὶ τὴν ἀπώλεια (Β´ Πέτρ. 2·1).

Οἱ διαζευγμένες γυναῖκες – μέλη τοῦ Σωματείου εἶναι οἱ ἑκατοντάδες αἱρετικὲς ὁμολογίες, ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ Π.Σ.Ε. Αὐτὲς ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὸ μυστικὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Μία, ῾Αγία, Καθολικὴ καὶ ᾿Αποστολικὴ ᾿Εκκλησία, πῆραν διαζύγιο ἀπὸ τὸν ἱδρυτή της, ἐγκατέλειψαν τὴν συζυγική τους ἑστία καὶ περιφέρονται ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ὅπως εἶπε ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος ὁ ῾Αγιορείτης σὲ κάποιους ἑτεροδόξους, ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκαν, ἀρνούμενος εὐγενικὰ νὰ εἰπῇ τὸ «Πάτερ ἡμῶν» μαζί τους.

῾Η παντρεμένη γυναῖκα δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία, ἡ ὁποία, μὲ τὴν παρουσία της στὸ Π.Σ.Ε., ἀρνεῖται τὴν μοναδικότητά της καὶ αὐτοταπεινώνεται, ἐξισώνοντας τὸν ἑαυτό της μὲ τὶς διάφορες αἱρετικὲς ὁμολογίες, μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες, ὅπως αὐτὴ τῶν Μονοφυσιτῶν, ἔχει ἡ ἴδια ἡ ᾿Εκκλησία διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀποκόψει ἀπὸ τὸ σῶμα της.

῾Ο ἄνδρας καὶ τὰ παιδιά της εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ τὰ πιστὰ μέλη τῆς Μίας καὶ ῾Αγίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Τὰ παιδιά, ὅπως εἴπαμε, ἀντιδροῦν καὶ διαμαρτύρονται. ῾Ο πατέρας τους, ὅμως, ἀναβάλλει συνεχῶς καὶ μακροθυμεῖ, ἀναμένοντας τὴ μετάνοια τῆς γυναίκας του καὶ τὴν ἀποχώρησί της ἀπὸ τὸ Σωματεῖο.

Οἱ φλύαρες συζητήσεις εἶναι οἱ περίφημοι θεολογικοὶ διάλογοι, ποὺ διαξάγονται ἐδῶ καὶ δεκαετίες καὶ ποὺ δὲν ὁδηγοῦν πουθενά. ᾿Ατέρμονες, ἀνούσιες καὶ ἄκαρπες συζητήσεις περὶ «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», περὶ «κλάδων», περὶ βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ ἄλλων καινοτόμων θεωριῶν, τὶς ὁποῖες τὸ μὲν Σωματεῖο καὶ τὰ μέλη του θεωροῦν σπουδαῖες, ὁ ἄνδρας ὅμως καὶ τὰ τέκνα τῆς παντρεμένης γυναίκας γνωρίζουν, ὅτι εἶναι «διδασκαλίες δαιμονίων» (Α´ Τιμ. 4·1).

Οἱ ἀπαγορευμένες γιὰ τὴν παντρεμένη γυναίκα πράξεις, ποὺ ἔχουν κεντρικὴ θέσι στὶς ἐκδηλώσεις τοῦ Σωματείου, εἶναι οἱ συμπροσευχές. Οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῆς ᾿Ορθοδοξίας τὶς ἀπαγορεύουν, τιμωρώντας μὲ καθαίρεσι καὶ ἀφορισμὸ ὅσους συμμετέχουν σ᾿ αὐτές. Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας τὶς χαρακτηρίζουν πνευματικὴ μοιχεία. Αὐτὰ ὅμως εἶναι «ψιλὰ γράμματα» γιὰ κάποιους πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι ὡς θέμα τῆς διδακτορικῆς τους διατριβῆς, ἀλλὰ καὶ ὡς σκοπὸ τῆς ζωῆς τους ἔθεσαν τὴν κατάργησι αὐτῶν τῶν Κανόνων, καὶ γιὰ κάποιους παγκοσμιοποιημένους καὶ νεοεποχῖτες ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι διακηρύττουν στὶς Θεολογικές τους ᾿Ακαδημίες τὸ τέλος τῆς Πατερικῆς Θεολογίας καὶ τὴν εἴσοδό μας στὴ νέα ἐποχὴ τῆς Μεταπατερικῆς πραγματικότητος!

Καὶ τὰ χαρτιά, ποὺ παίζουν στὸ Σωματεῖο, τί ἆραγε νὰ εἶναι; Εἶναι οἱ κοινὲς δηλώσεις μετὰ ἀπὸ τὶς συνελεύσεις καὶ τὰ συνέδρια τοῦ Π.Σ.Ε., ποὺ γράφονται στὰ χαρτιά. ᾿Απ᾿ αὐτὲς τὶς δηλώσεις ἡ ᾿Ορθοδοξία βγαίνει πάντοτε χαμένη. Μετὰ ἀπὸ κάθε τέτοια δήλωσι, τὴν ὁποία συνυπογράφουν οἱ τραγικοὶ ἐκπρόσωποί της, χάνει κάποιο ἀπὸ τὰ πολύτιμα κοσμήματά της, κάποια ἀποκλειστικὴ ἀλήθειά της, κάποια ἰδιότητα, ποὺ μόνον αὐτὴ εἶχε, καὶ ἐπιστρέφει στὴν οἰκογένειά της ὀλιγώτερο ὄμορφη καὶ πλούσια ἀπ᾿ ὅ,τι ἦταν πρίν. Τὸ 2006 π.χ. στὴν Θ´ Συνέλευσι τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο ᾿Αλέγκρε τῆς Βραζιλίας ἔχασε καὶ τὰ τελευταῖα μαργαριτάρια ἀπὸ τὸ πολύτιμο καὶ ζηλευτὸ περιδέραιο τῆς ᾿Εκκλησιολογίας, ποὺ φοροῦσε ἐπὶ 20 αἰῶνες στὸ λαιμό της (τὰ μισὰ τὰ εἶχε ἤδη χάσει στὸ Μπάλαμαντ τοῦ Λιβάνου τὸ 1993, ὅταν ἀποδεχόταν, ὅτι εἶναι «ἀδελφὴ ᾿Εκκλησία» μὲ τὸν Παπισμό!), συνυπογράφοντας ἕνα κακοδοξότατο κείμενο, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο «ἡ ᾿Εκκλησία (δηλ. ὅλες οἱ ὁμολογίες μαζί, ποὺ δῆθεν ἀποτελοῦν τὴν ᾿Εκκλησία) καλεῖται νὰ φανερώνῃ τὴν μοναδικότητά της μέσα σὲ εὐρεῖα διαφορετικότητα», (δηλ. διαφορετικὰ δόγματα!), οἱ «ἐκκλησίες» πρέπει «νὰ σέβωνται ἡ μία τὸ Βάπτισμα τῆς ἄλλης καὶ νὰ βαδίζουν πρὸς ἀμοιβαία ἀναγνώρισι τοῦ Βαπτίσματος» καὶ «κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολικὴ ᾿Εκκλησία καὶ ὄχι ἁπλὰ μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ καθολικὴ ᾿Εκκλησία, ἀλλὰ ὄχι ὁλόκληρη (ἡ καθολικὴ ᾿Εκκλησία). Κάθε ἐκκλησία πληροῖ τὴν καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες»!

Τοὐλάχιστον οἱ ᾿Ορθόδοξοι, ποὺ ὑπέγραψαν τὸν προδοτικὸ ὅρο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, μετανόησαν, καὶ ἀποβιβαζόμενοι ἀπὸ τὰ καράβια στὴν Κωνσταντινούπολι ἀπαντοῦσαν στὸν ἀγανακτισμένο καὶ ὠργισμένο λαό· «Πεπράκαμεν τὴν πίστιν ἡμῶν, ἀντηλλάξαμεν τῇ ἀσεβείᾳ τὴν εὐσέβειαν, προδόντες τὴν καθαρὰν θυσίαν ἀζυμῶται γεγόναμε· κόψατε τὴν δεξιὰν ἡμῶν τὴν ὑπο γράψασαν, ἐκριζώσατε τὴν γλῶσσαν ἡμῶν τὴν τοιαῦτα ὁμολογήσασαν». Ποῦ τέτοια εὐαισθησία καὶ εὐθιξία ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς ᾿Ορθοδοξίας σήμερα! Καὶ νὰ σκεφθῇ κανείς, ὅτι ἡ ψευδοένωσι ἐκείνη ἦταν ἕνα μικρὸ πλημμέλημα, συγκρινομένη μὲ τὶς φοβερὲς προδοσίες τῆς Πίστεως, ποὺ συμβαίνουν στὶς ἡμέρες μας στὸ πλαίσιο τῆς Οἰκουμενικῆς (ἢ μᾶλλον οἰκουμενιστικῆς) κινήσεως.

Θέλετε νὰ ἰδῆτε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, τὰ οἰκτρὰ ἀποτελέσματα τῆς συμμετοχῆς τῆς ᾿Ορθοδοξίας στὸ Π.Σ.Ε.; ᾿Επισκεφθῆτε, ὅσοι ἔχετε πρόσβασι στὸ διαδίκτυο, τὴν ἱστοσελίδα τῆς ῾Ελληνικῆς Εὐαγγελικῆς «᾿Εκκλησίας» Νικαίας (http://www.eeenikaias.gr), καὶ συγκεκριμένα τὴν ἑνότητα «Συχνὲς ἐρωτήσεις», μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι καὶ ἡ ἑξῆς· «Γιατί ἡ ᾿Ορθόδοξη ἐκκλησία θεωρεῖ τὴν ῾Ελληνικὴ Εὐαγγελικὴ ᾿Εκκλησία αἵρεση»; Καὶ οἱ Εὐαγγελικοὶ ἀπαντοῦν· «῾Η ἐπίσημη ᾿Ορθόδοξη ἐκκλησία δὲν θεωρεῖ τὴν ῾Ελληνικὴ Εὐαγγελικὴ ᾿Εκκλησία αἵρεση. (ἡ ὑπογράμμισι δική τους). ῾Ως ἐκκλησία, εἴμαστε δραστήριοι στὴν Οἰκουμενικὴ κίνηση, καὶ συμμετέχουμε μαζὶ μὲ τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος, καὶ ἄλλες ἐκκλησίες ἀπ᾿ ὅλο τὸν κόσμο, στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ μία οἰκουμενικὴ χριστιανικὴ ὀργάνωση μὲ σκοπὸ τὴν προώθηση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας. Τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν (στὰ ᾿Αγγλικὰ World Coucil of Churches, συντομογρ. Π.Σ.Ε.) ἀποτελεῖται ἀπὸ 340 ἐκκλησίες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ 157 εἶναι μέλη του, καὶ ἀντιπροσωπεύει πάνω ἀπὸ 550 ἑκατομμύρια χριστανούς, σὲ περισσότερες ἀπὸ 100 χῶρες. ῾Ιδρύθηκε στὶς 23 Αὐγούστου 1948, καὶ στὰ ἱδρυτικὰ μέλη του συμπεριλαμβάνονταν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος καὶ ἡ ᾿Εκκλησία τῆς Κύπρου»!

῾Ο ἰσχυρισμὸς βεβαίως τῶν Εὐαγγελικῶν, ὅτι ἡ ἐπίσημη ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος δὲν τοὺς θεωρεῖ αἵρεσι, εἶναι ψευδέστατος καὶ παραπλανητικός. ῾Η ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος στὸν ἐπίσημο ἱστότοπό της στὸ διαδίκτυο, καὶ στὴν ἑνότητα «Συνοδικὴ ᾿Επιτροπὴ ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων», σὲ μακροσκελῆ κατάλογο, ποὺ ἔχει καταρτίσει, μὲ τίτλο «῾Ομάδες ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστη», μεταξὺ τῶν ἄλλων χριστιανικῶν αἱρέσεων καὶ παραχριστιανικῶν ὁμάδων συγκαταλέγει καὶ τὴν «᾿Ελευθέρα Εὐαγγελικὴ ᾿Εκκλησία». Πόσοι, ὅμως, γνωρίζουν τὴν ἐπίσημη αὐτὴ θέσι τῆς ᾿Εκκλησίας; Πόσοι ἱεροκήρυκες κηρύττουν κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ διαφωτίζουν τὸν ἁπλὸ λαό; Εἶναι, ἢ δὲν εἶναι ἀφοπλιστικὸ γιὰ πολλοὺς ἀδυνάτους καὶ ἀγνοοῦντες ᾿Ορθοδόξους τὸ ἐπιχείρημα τῶν Εὐαγγελικῶν, ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία εἶναι ἰσότιμο μὲ αὐτοὺς μέλος στὸ Π.Σ.Ε. καὶ ἀναγνωρίζει τὸ ἀνύπαρκτο βάπτισμά τους ὡς ἔγκυρο, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς θεωρῇ αἵρεσι; ῍Ας τὸ παραδεχθοῦμε. Δὲν εἶναι δυνατὸν μία παντρεμένη γυναίκα νὰ ἀνήκῃ σ᾿ ἕνα Σωματεῖο διαζευγμένων γυναικῶν καὶ νὰ μὴ θέτῃ μὲ αὐτὴ τὴ συμμετοχή της ὑπὸ ἀμφισβήτησι τὸ ἦθος της, τὴν οἰκογενειακή της τιμὴ καὶ ὑπόληψι. ῎Ετσι καὶ ἡ ᾿Ορθοδοξία δὲν μπορεῖ νὰ συμμετέχῃ στὸ Π.Σ.Ε., δίχως νὰ θέτῃ ὑπὸ ἀμφισβήτησι τὴν ἰδιότητά της ὡς τῆς Μίας καὶ ἀληθινῆς ᾿Εκκλησίας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστὸς τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ πιστὸς ᾿Ορθόδοξος λαὸς ἀνησυχεῖ σφόδρα, διαμαρτύρεται, ἡ ὑπομονή του ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐξαντληθῆ καὶ δικαιολογημένα διερωτᾶται· Πότε ἐπιτέλους θὰ παύσῃ ἡ ἀπύθμενη αὐτὴ ὑποκρισία καὶ ὁ ἐμπαιγμὸς Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων; ῾Η συμμετοχὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας στὸ Π.Σ.Ε. ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέρα προδοσία τῆς Πίστεως ὅλων τῶν μ.Χ. αἰώνων, νοθεύει καὶ ἀκυρώνει τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησιολογία, ἀχρηστεύει τὴν ᾿Απολογητικὴ καὶ μετατρέπει τὴν πιστὴ καὶ ἄμωμη ἄλλοτε Νύμφη τοῦ Χριστοῦ σὲ μία ἀμφιβόλου ἠθικῆς θεραπαινίδα, ποὺ μαζὶ μὲ ἑκατοντάδες ἄλλες συνυπηρέτριές της στὸ Π.Σ.Ε. στρώνουν τὸ κόκκινο χαλί, γιὰ νὰ περάσῃ ὁ ἐρχόμενος ᾿Αντίχριστος!

Στὸ σημεῖο, ποὺ φθάσαμε, μία εἶναι ἡ λύσι. ῾Η ἡρωικὴ ἔξοδός μας ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπαίτησι τῶν πιστῶν ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν. Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ τὸ πρῶτο θέμα συζητήσεως στὴν ἡμερησία διάταξι τῆς πολυδιαφημιζομένης «῾Αγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», ποὺ μέλλει νὰ συνέλθῃ «ἐκτὸς ἀπροόπτου» τὸ 2016. Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ μήνυμα, ποὺ ἔδωσε ὁ Οἰκουμενικὸς πατριάρχης στὴν ἐναρκτήρια εἰσήγησί του στὴν πρόσφατη Σύναξι τῶν Προκαθημένων τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν στὸ Φανάρι, ἀποδεικνύει, ὅτι οἱ προθέσεις τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετες. ᾿Αντὶ τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε., μελετοῦν τὴν «ἀναθεώρηση καὶ τὸν ἐκσυγχρονισμὸ» κειμένων «διατυπωθέντων καὶ συμφωνηθέντων εἰς ἐποχὴν παλαιοτέραν, ὅτε ἴσχυον διάφοροι συνθῆκαι καὶ προϋποθέσεις. Τοιαῦτα εἶναι, ἐπὶ παραδείγματι, τὰ ἀφορῶντα εἰς τὰς κοινωνικὰς συνθήκας τοῦ κόσμου, ὡς καὶ εἰς τὰ τῶν σχέσεων τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας πρὸς τοὺς μὴ ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, τὴν Οἰκουμενικὴν Κίνησιν κ.τ.τ. Τὰ κείμενα ταῦτα δέον νὰ ἀναθεωρηθοῦν ὑπὸ εἰδικῆς πρὸς τοῦτο συγκροτουμένης Διορθοδόξου ᾿Επιτροπῆς, ὥστε νὰ ἔλθουν εἰς τὴν ῾Α γίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον προσηρμοσμένα εἰς τὴν σημερινὴν πραγματικότητα»!

Ποῖα ἆραγε νὰ εἶναι τὰ κείμενα αὐτά, ποὺ χρῄζουν ἀναθεωρήσεως καὶ ἐκσυγχρονισμοῦ; Προφανῶς κάποιοι Κανόνες περὶ νηστείας, ὅπως ἔχει διαρρεύσει κατὰ καιροὺς στὸν Τύπο, κυρίως ὅμως οἱ ἱεροὶ ἐκεῖνοι Κανόνες τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ὁρίζουν ἐπὶ αἰῶνες τώρα τὶς σχέσεις ᾿Ορθοδόξων καὶ αἱρετικῶν! ῎Ετσι νομίζουν οἱ οἰκουμενιστές, ὅτι θὰ ἀρθοῦν τὰ ἐμπόδια καὶ θὰ ἀνοίξῃ ὁ δρόμος γιὰ τὴν ψευδοένωσι μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὶς ἄλλες ψευδοεκκλησίες τοῦ Π.Σ.Ε. Μὲ πονηρὲς καὶ ἀνίερες «ἀναθεωρήσεις» τῶν ἱερῶν Κανόνων, καὶ μάλιστα ἐρήμην τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ποιός, ὅμως, συνειδητὸς ᾿Ορθόδοξος Χριστιανὸς θὰ ἀποδεχθῇ τέτοια τετελεσμένα γεγονότα; Δὲν καταλαβαίνουν οἱ ἰθύνοντες νόες αὐτῶν τῶν «ἀναθεωρήσεων», ὅτι τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις θὰ ἔχουν τόση ἀξία, ὅση καὶ ὁ χαρτοπόλεμος καὶ τὸ κομφετί, ποὺ πετοῦν στὶς ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις; Δὲν γνωρίζουν, ὅτι ἡ ἀλάνθαστη συνείδησι τοῦ ᾿Ορθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος θὰ τὶς ἀπορρίψῃ πάραυτα, ὡς προερχόμενες ἀπὸ λῃστρικὴ καὶ ὄχι ῾Αγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο;

Οἱ πιστοί, ἂς ἔχωμε ἐμπιστοσύνη στὸν ἀρχηγὸ τῆς Πίστεώς μας, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ νὰ πραγματοποιηθοῦν τὰ σχέδια τῶν οἰκουμενιστῶν. «῾Ο κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς» (Ψαλμ. 2·4). ᾿Εὰν τὰ ὅσα σχεδιάζουν δὲν εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν ῾Αγία Γραφὴ καὶ τὴν ῾Ιερὰ Παράδοσι τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ Θεὸς θὰ παραχωρήσῃ ὄχι ἕνα, ἀλλὰ χίλια «ἀπρόοπτα», προκειμένου νὰ ἐμποδίσῃ τὴν πραγματοποίησι αὐτῆς τῆς Συνόδου.

Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν πληθαίνουν καὶ μᾶς καλοῦν ὄχι σὲ ψευδοενώσεις μὲ ἀμετανοήτους αἱρετικούς, ἀλλὰ σὲ ἀδιάλειπτη προσευχή, ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τὸ Θεό, καὶ σὲ ἔμπρακτη μετάνοια, ποὺ θὰ ἑλκύσῃ τὸ ἔλεός Του καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ ξεπεράσωμε «πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 21·36).

Ορθόδοξος Τύπος,11/04/2014