Δεν χρειάζεται στην Ελλάδα... η ίδρυση «αστυνομίας σκέψεως»

Δεν χρειάζεται στην Ελλάδα...

Η αναβολή της κατάθεσης του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου έγινε μεν για διάφορους «τεχνικούς» λόγους και περαιτέρω επεξεργασία των σύνθετων νομικών προβλημάτων που προκύπτουν από τέτοιου είδους νομοθεσίες αλλά -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αρκετών- το βασικό αίτιο ήταν η προστασία βουλευτών της πλειοψηφίας! Οι σχετικές αναφορές για το θέμα, οι οποίες μεταδόθηκαν από τα δελτία ειδήσεων, «φωτογράφιζαν» βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ., που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνυπογράψουν την καταδίκη των αρνητών του Ολοκαυτώματος, αλλά τρέμουν στην ιδέα να ποινικοποιηθεί η άρνηση των γενοκτονιών των Ελλήνων από τις ορδές του Κεμάλ Ατατούρκ. Δυστυχώς, υπάρχουν και τέτοιοι βουλευτές στο Κοινοβούλιο, που καυτηριάζουν όλα τα είδη ρατσισμού εκτός από αυτόν που στρέφεται εναντίον των Ελλήνων.

Καθώς φαίνεται, θα ήταν κάπως δύσκολο να περάσει νόμος που να επιβάλλει επιλεκτικά τον ποινικό κολασμό της άρνησης γενοκτονιών και ολοκαυτωμάτων και γι’ αυτό η επεξεργασία του θα κρατήσει λίγο περισσότερο από το αναμενόμενο.

Σε κάθε περίπτωση, η ποινικοποίηση της γνώμης και οι ιδεολογικού τύπου διώξεις δεν παραπέμπουν σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, η οποία ανέχεται ακόμα και την ευθεία (λεκτική πάντα) αμφισβήτησή της από μια μερίδα πολιτών. Αν ανοίξει αυτός ο ασκός του Αιόλου, τίποτε δεν πρόκειται να φρενάρει το κοινωνικό σύνολο στην κατηφόρα του ολοκληρωτισμού. Οταν τα περιθώρια του διαλόγου στενεύουν, αντιστοίχως περιορίζονται και οι πνευματικοί ορίζοντες των ανθρώπων.

Ο «αντιρατσισμός», η «πολιτική ορθότητα» και η απονομή εξουσιών, που δικαιωματικά ανήκουν στους πολίτες, σε φορείς με ομιχλώδες αντικείμενο, όπως οι ΜΚΟ, είναι παγκοσμιοποιητικά εργαλεία αναμόρφωσης των κοινωνιών και επαναδιάταξής τους κατά τη βούληση εκείνων που έχουν τη δύναμη να ονοματίζουν το καλό και το κακό.

Η κατασκευή μειονοτήτων, που τίθενται υπό την «προστασία» υπερκρατικών δομών, είναι επίσης ένα από τα κύρια τρικ της διάλυσης των εθνών-κρατών, του κατακερματισμού των κοινωνιών τους και -στο τέλος- της πλήρους υποδούλωσής τους σε μη ψηφισμένες συλλογικότητες και συνωμοτικά παράκεντρα. Η υπόθεση της Σερβίας, άλλωστε, δεν βρίσκεται τόσο μακριά στο παρελθόν ώστε να την έχουμε λησμονήσει.

Τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζεται να τα κάνουμε μόνοι μας σύνθετα. Οι κείμενοι νόμοι είναι αρκετοί. Μπορούν να προστατεύσουν επαρκώς όσους ζουν, εργάζονται ή επισκέπτονται τη χώρα μας.

Επίσης, αντίκειται στην ίδια τη λογική η ίδρυση «αστυνομίας σκέψεως» και η έκδοση ενταλμάτων... ερεύνης για όλα όσα έχει κάποιος στον νου και στη συνείδησή του. Οι αντιρατσιστικοί νόμοι μπορεί να είναι απαραίτητοι για τις μητέρες πατρίδες του ναζισμού, των ολοκαυτωμάτων και των εθνοκαθάρσεων, όπως η Γερμανία και η Τουρκία, αλλά στην Ελλάδα, ευτυχώς, δεν υπάρχει χρεία...

Κυριακάτικη Δημοκρατία, 12/05/2013