Υποστηρικτές
τής διαστροφής
Όπως
είπαμε καί άλλοτε, ή κρίσι πού βιώνουμε είναι πρωτίστως ηθική καί
πνευματική- είναι κρίσι θεσμών καί άξιών, κα! αποτελεί χαρακτηριστικό
γνώρισμα λαών καί πολιτιομών, πού εύρίσκονται σέ παρακμή καί οδεύουν, έκτός
καί άν άφυπνισθοϋν
καί μετανοήσουν, όπως οί άρχαίοι Νινευίτες, ποός τήν διάλυσι και τόν
αφανισμό τους.
Ή
κρίσι τών καιρών μας είναι εμφανής σέ όλους τούς τομείς τής κοινωνίας. Στά επόμενα σχόλια θά άναφέρωμε
τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα άπό τούς τομείς τής Πολιτικής, τής Παιδείας
καί τής Εκκλησίας Πρόκειται γιά
άπαράδεκτες θέσεις καί δηλώσεις έπωνύμων άξιωματούχων τών άνωτέρω χώρων, πού άποδεικνύουν τή
σοβαρότητα τής κρίσεως,
πού μαστίζει τόν τόπο μας, καθώς και τό μέγεθος τής άποστασίας
πολλών νεοελλήνων άπό τήν ηθική διδασκαλία τοϋ Εύαγγελίου καί τις διαχρονικές
άξίες τής φυλής μας.
Ή
πρώτη περίπτωσι είναι αύτή τού έπικεφαλής τοϋ ΣΥΡΙΖΑ κ. 'Αλέξη Τσίπρα,
ό όποιος
σέ συνέντευξι σέ περιοδικό
γιά ομοφυλοφίλους τάχθηκε έμμέσως πλην σαφώς ύπέρ τής υιοθεσίας
παιδιών άπό ομοφυλόφιλα ζευγάρια, κατηγορώντας συγχρόνως τό
έλΛηνικό κράτος, διότι «τή
στιγμή, πού οί περισσότερες χώρες τής Εύρώπης σέβονται καί μέ τό νόμο τό
δικαίωμα τών πολιτών τους
νά διαθέτουν, όπως αύτοι έπιθυμοϋν, τόν έαυτό τους, μέ κατοχυρωμένες σχέσεις
συμβίωσης, στην 'Ελλάδα
ή επίσημη πολιτεία άρνείται νά έφαρμόση βασικές οδηγίες της EE
σέ ζητήματα θεμελιωδών δικαιωμάτων μέ άποτέλεσμα νά κσθηλώνη τήν κοινωνία στό
σκοταδισμό»!
Κατά
τόν κ. Τσίπρα, λοιπόν, ό σεβασμός τοϋ ίεροϋ θεσμού τοϋ γάμου και της
οικογενείας, πού παρέδωσε ό Θεός στούς άνθρώπους καί σεβάστηκαν
οί αιώνες, είνα. σκοταδισμός. Τό δέ σατανικής εμπνεύσεως δικαίωμα, πού παρέχοιιν
πολλές χώρες τής
έσκοτισμένης πνευματικώς Δύσεως στούς ομοφυλοφίλους, νά παντρεύωνται καί
νά υιοθετούν παιδιά, είναι φώς, ύψηλή πνευματική κατάσταση.
φωτισμού, προόδου και τελειώοεως
τοϋ άνθρωπίνου γένους!
«Ούαί οί λένοντες το πονηρόν καλόν
καί τό καλόν πονηρόν, oι
τιθέντες
τό σκότος φώς καί τό φώς σκότος,
οί τιθέντες τό
πικρόν γλυκύ και τό
γλυκύ πικρόν», προειδοποιεί
ο μεγαλοφωνότατος
προφήτης Ησαΐας (Ήσ. 5, 20), ή δέ ποοειδοποίησι αύτή άπευθύνεται
και πρός τόν κ. Τσίπρα
καί τούς όμόφρονές του, πού θεωρούν τή διαοτροφή κα' τόν εκφυλισμό
πρόοδο, και τή Σοδομοποίησι τής
'Ελλάδος καί τής
άνθρωπότητος γενικώτερα ώς οδό, πού οδηγεί άπό τό σκοτάδι στό Φώς.
Ν όλλάξωμε τόν 'Εθνικό μας Ύμνο!
Η
δεύτερη περίπτωσι είναι αυτή τοϋ καθηγητού κ.
Χρήστου Γιανναρά, ό οποίος μέ άρθρο
του στήν «Καθημερινή»
τής 17.6.2012 οραματίζεται τήν... άντικατάστασι τοϋ 'Εθνικού μας Ύμνου μέ
κάτι καινούργιο, όπως τό «Τσάμικο» τοϋ Νίκου Γκάτσου μέ μουσική
τοϋ Μάνου Χατζηδάκη, διότι κατά τήν άποψί του «σέ τρεις στροφές,
μέ τρεις πινελιές, τό πανόραμα τοϋ Νέου Ελληνισμού, δήλωση ταυτότητας και ήθους.
Πού μαζί μέ τήν αυθεντική έλληνικότητα της μουσικής μεταγγίζουν ιδιαιτερότητα
πολιτισμού, όχι ξυπασιά»!
Κατά
τόν κ. Γιανναρά, ό 'Εθνικός μας "Υμνος «είναι άπό τά
μετριότερα στιχουργήματα
τοϋ μεγάλου μας ποιητή»
('ίσως ό έρωτόπληκτος καθηγητής προτιμούσε τήν «Ξανθούλα» μέ τά ξανθά
μαλλιά!), θεματικά δέ είναι «περιορισμένος στήν άπελευθέ- ρωση άπό τόν
τουρκικό ζυγό καί μέ λεξιλόγιο
κυρίως άφηρημένο, νοησι- αρχικό», τήν δέ μελοποίησί του ό Nικ.
Μάντζαρος «ύπέταξε στις σκοπιμότητες
έντυπωσιασμοϋ καί ό Ύμνος ταυτίστηκε μέ τόν έπσρχιώτικο έθνικισμό τοϋ
μεταπρατικού μας κράτους»!
'Ολοένα
και περισσότερο έμπλουτίζει τό βιογραφικό του ό κ. Γιανναράς μέ νέες
έπαναστατικές άντιλήψεις, προτάσεις καί διδαχές. Μετά τήν αιρετική
νεο-Νικολαϊτική διδασκαλία του περί τοϋ σαρκικού έρωτος ώς όδοϋ τελειώσεως καί
θεώσεως, τής πολεμικής του έναντίον τών Ι. Kανόνων
καί τοϋ άγ. Νικοδήμου τοϋ
Άγιορείτου κ.ά. έρχεται τώρα έν μέσω της
πρωτοφανούς πνευματικής κρίσεως, πού μαστίζει τό 'Έθνος μας, νά προτείνη καί
τήν άλΛαγή
τοϋ Εθνικού μας "Υμνου! Ποιός δέν βλέπει, ότι
άκριβώς οί άντιλήψεις αύτές τύπου Χρ. Γιανναρά, πού άπαξιώνου"
τις άξίες, καί κλονίζουν τήν πίστι προς τό Θεό καί τό σεβασμό
προς τήν Πατρίδα, είναι αύτές, πού μας ώδήγησαν
στό σημερινό θλιβερό
κατάντημα; Καί ποιός δέν παραδέχεται, ότι τά σπουδαιοφανή αύτά άρθρα, πού σέ
κάνουν «διηγώντας τα νά κλαις», άντί νά προσφέρουν λίγη έλπίδα καί αισιοδοξία, πού τόσο άνάγκη
έχουμε στις ήμερες μας, κάνουν άντιθέτως τό ένα χέρι νά κτυπά άλλο χέρι άπό τήν άπελπισιά»;
Θανατηφόρος πατριαοχική διάννωσι
Η
τρίτη περίπτωσι είναι αυτη του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ό οποίος,
σέ σύναξι τών κληρικών τής Ί. Μητροπόλεως Σερβίων' καί Κοζάνης στις 28.6.2012,
δήλωσε μεταξύ άλλων, ότι «ή σημερινή
κρίοις συνδέεται άσφαλώς μέ τήν άπομάκρυνσί μας άπό τόν Κύριο. Όχι όμως μέ τήν
έννοιο τής τιμωρίας». Παράδοξος ό πατριαρχικός λόγος και άντιευαγγελικός,
σύμφωνος όμως μέ τήν παγία τακτική τών
Οίκουμενιστών νά ομιλούν κατά κόρον
γιά τήν άγάπη τοϋ Θεοϋ και ν' άποσιωποϋν έντελώς τή δικαιοσύνη του, ή
όποία έκδηλώνεται καί μέ τήν παιδαγωγικού χαρακτήρος τιμωρία όσων άνθρώπων
παραβαίνουν τό Νόμο του και παραμένουν σέ κατάστασι άμετανοησίας. Βρίθει τιμωρητικών
έπεμβάσεων τοϋ Θεού στον κόσμο ή 'Αγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη. 'Ο
Θεός δέν είναι μόνον ό άγαθός Νομοθέτης, άλλά και ό άγρυπνος φρουρός τής ήθικής
τάξεως, τήν όποία συγκρατεί μέ τήν άμοιβή τοϋ άγαθοϋ και τήν τιμωρία τοϋ κακοϋ.
«Πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν», γράφει ό άπόστολος
Παϋλος (Έβρ. 2, 2). Κάθε δηλαδή παοάβασι και παρακοή τιμωρήθηκε δικαίως. Πώς
επομένως ό Πατριάρχης, ένώ συνδέει τήν παρούσα κρίσι μέ τήν άποστασία τοΰ
ελληνικού λαοϋ άπό τό Θεό, άρνεϊται, ότι ή κρίσι αύτή γίνεται κατά παραχώρησι
Θεοϋ, πρός τιμωρία τών άπομακρυσμένων άπ' αύτόν παιδιών του και μέ σκοπό τή
μετάνοια και επιστροφή τους;
Βεβαίως,
όταν τόν ραίνουν μέ ροδοπέταλα και τόν τιμούν μέ διδακτορικά πτυχία, θά ήταν
τούλάχιστον άγενές νά είπή στούς τιμώντες αύτόν, ότι ό Θεός τούς τιμωρεί μ'
ούτή τήν κρίσι γιά τήν άποστασία τους. Γι' αύτό ώμίλησε μέ κοσμικό και
διπλωματικό τρόπο και όχι χριστιανικό και εύαγγελικό. «Ήγάπησε τήν δόξαν τών άνθρώπων μάλλον ήπερ τήν δόξαν τοϋ Θεοϋ» (Ίώάν.
12,43), ένώ ό Θεός άνέμενε άπ' αύτόν, ώς προκαθήμενο τής 'Ορθοδοξίας, νά
κηρύξη μετάνοια σέ Κλήρο καί λαό και νά προειδοποιήση, ότι, έάν δέν υπάρξη μετάνοια,
θά έλθουν άκόμη χειρότερες ήμέρες. "Ετσι ό πατριάρχης άναπαύεται στις
τιμές καί τις δόξες του, ό δέ λαός βαυκαλίζεται μέ τήν ιδέα, ότι ό Θεός δέν
οργίζεται, δέν τιμωρεί, και συνεπώς ό λαός δύναται νά άμαρτάνη, νά άκολασταίνη
καί νά άσεβή χωρίς κανένα φόβο! Αύτό δέ είναι ό,τι χειρότερο μπορεί νά διδάξη
κάποιος τόν σκληρώς δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, ή σωτηρία τοϋ όποιου έξαρτάται
πρωτίστως άπό τή μετάνοιά του καί τή συμφιλίωσί του μέ τό δικαιοκρίτη Θεό
Περιοδικό
«Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου