Γράφει ο "πατριάρχης" της νεοορθοδοξίας (*): "Και «αθανασία» δεν σήμαινε απεριόριστη παράταση του βίου ή κάποιαν άσαρκη συνέχιση της ύπαρξης στον εφιάλτη ενός γραμμικά ατέλειωτου χρόνου. Αθανασία σήμαινε ελευθερία της ύπαρξης από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η προκαθορισμένη «φύση» ή «ουσία» του κάθε υπαρκτού, ελευθερία από τον χρόνο, τον χώρο, τη φθορά, τον θάνατο". Ο αναγνώστης θα έμεινε προφανώς έκθαμβος. Άφθαστον κάλλος λογοτεχνικό και άμετρο βάθος φιλοσοφικό. Ενδεχομένως και θεολογικό.
Συνέχιζε δε μετά :"Είναι Θεός επειδή είναι αγάπη, κορύφωμα ελευθερίας – η αγάπη - ελευθερία καθορίζει αυτό που είναι ο Θεός, όχι η θεότητά του". Ο αναγνώστης θα εξακολουθούσε να μένει ακόμη περισσότερο έκπληκτος, επειδή ασφαλώς τα θρησκευτικά γράμματα που έμαθε είναι λειψά.Τέλος, έδινε και τη διέξοδο, στο αδιέξοδο που έστησε στον αναγνώστη, με αυτά: "Η Γέννηση του Χριστού, ενανθρώπιση του απροσπέλαστου Θεού, γίνεται για τον Έλληνα, επί αιώνες, γιορτινή έκρηξη χαράς, επειδή η πιστοποίηση του γεγονότος είναι ανοιχτή, προσφέρεται μέσα από το άθλημα της σχέσης". Και η αρχική έκπληξη του αναγνώστη θα ήταν αδύνατο να μεταστραφεί σε κατάπληξη. Επειδή, είπαμε, τα θρησκευτικά που έμαθε ήταν λιγοστά, παράλογα και εντελώς κακόδοξα. Διότι η "πατριαρχεία" της νεοορθόδοξης σχολής κάνει "το κουμάντο" εδώ και χρόνια.Ποια είναι τα παράλογα και εντελώς κακόδοξα; Είναι αυτά τα περί "ελευθερίας της ύπαρξης από αναγκαιότητες" και της "αγάπης - κορύφωμα ελευθερίας", που μας οδηγούν στην "ανοιχτή πιστοποίηση του γεγονότος μέσα από το άθλημα της σχέσης". Τούτο το άθλιο άθλημα σχέσης το γνωρίζει ο σημερινός νεοέλληνας.
Το ξέρει και το ψηλαφεί μέσα από πληροφορίες - ιδεολογήματα «κατά μετοχήν», στην ελευθερία, Όχι στην αλήθεια. Μετέχει στον τρόπο της εν ελευθερία σχέσης για την πραγματοποίηση του αληθεύειν από τις αναγκαιότητες, που του επιβάλλει η προκαθορισμένη φύση του κάθε υπαρκτού. Δυστυχώς όμως αυτό το "αληθεύειν από τις αναγκαιότητες" αποτυγχάνει - πως να το κάνουμε, άνθρωποι είμαστε - και αυτό που μένει, είναι ο τρόπος: Η πολλαπλότητα και η επαναληπτικότητα, της εμπειρίας των εν ελευθερία σχέσεων. Δηλαδή ερωτικών μίξεων διότι μόνο τότε αίρονται οι αναγκαιότητες (σημ. δεν αίρονται βέβαια) και ο άνθρωπος μετέχει στην ελευθερία της ύπαρξης. Ως προς την αλήθεια, αυτό είναι άλλο θέμα. Η αγάπη πάντως υπερπλεονάζει. Λεσβίες επισκοπίνες και άλλα πολλά.Μου ετέθη το ερώτημα "από πού βγάζω το συμπέρασμα ότι οι αναγκαιότητες αίρονται δια των σαρκικών μίξεων" από το άρθρο του Χρ. Γιανναρά. Θεωρήθηκαν μάλιστα "μέγα λογικό άλμα" αυτά που έγραψα. Ιδού λοιπόν η απάντηση:
Προς τον ... :
"Εγώ είμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή" και αλλού: "(και) γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς".
Ο Χριστός αυτοπροσδιορίζεται ως "η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Δεν αυτοπροσδιορίζεται πουθενά ως σχέση, μας ζητά δε να μείνουμε "εν τω λόγω τω εμώ", και όχι να συνάψουμε σχέση, αν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια. Άλλο η εμμονή και έτερον η σχέση "εν τω λόγω τω εμώ". Άλλο η εμπειρία της εμμονής και διαφορετκή η εμπειρία της σχέσης. Η εμμονή αυτοπροσδιορίζεται ως εμμονή ενώ η σχέση ετεροπροσδιορίζεται, αν βάλουμε και την εμμονή μέσα, ως εμμονή-σε-σχέση. Επομένως, άλλο να αυτοπροσδιορίζεσαι και άλλο να ετεροπροσδιορίζεσαι.
Ο Γιανναράς και η περί αυτόν αιρετική ομήγυρη δεν έχουν νουν να καταλάβουν. Αναγορεύουν τη σχέση ως οδο, αλήθεια και ζωή. Θέλουν τη σχέση, όχι όμως προς το αληθεύειν. Τη θέλουν προς το ελευθερούσθαι. Πλανεμένοι καθώς είναι, νομίζουν ότι μπορούν αυτοί να γίνουν "η οδός και η αλήθεια και η ζωή". Αλλά φέρνουν και σπέρνουν καταστροφή. Τη διαστροφή της Ορθοδοξίας, το ανελέητο γκρέμισμα της Εκκλησίας.
Όποιος εμμένει "εν τω λόγω τω εμώ", γίνεται κι αυτός κατά χάριν οδός, αλήθεια και ζωή. Η κατά χάριν θέωση του ανθρώπου δεν απορρέει από σχέση. Έπεται της εμμονής στα ορθά Δόγματα, και ο χαριτωμένος άνθρωπος δεν μιλεί για σχέση. Ούτε ποιεί σχέση αγάπης, χάριν της ελευθερίας.
Αλλά για ποιά ελευθερία κόπτεται η παρασυναγωγή Γιανναρά; Ο στίχος Ιω. η΄ 32 (: και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς) παραπέμπει στο στίχο η΄ 34: "πώς συ λέγεις ότι ελεύθεροι γενήσεσθε; απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς, αμήν αμήν λέγω υμίν ότι πάς ο ποιών την αμαρτίαν δούλός εστι της αμαρτίας".
Παραλείπω τις άλλες παραπομπές του στίχου Ιω. η΄ 32, όπου διερμηνεύονται το "γνώσεσθε" (σημ. ο δεστραμμένος νους των νεοορθοδόξων ταυτίζει τη γνώση με την ερωτική μίξη), η "αλήθεια" και το "υμάς", για να πώ ότι: Η αλήθεια που ελευθερώνει, είναι εκείνη που δεν ποιεί την αμαρτία, δηλαδή τη σχέση, άρα το προπατορικό αμάρτημα. Η σχολή Γιανναρά το εξαγιάζει. Εδώ όμως όχι απερίφραστα, όπως αλλού. Προτιμά να αναφερθεί σε "σχέση" αφήνοντας αιωρούμενο, αν το κορύφωμα ελευθερίας (αγάπη-ελευθερία) που καθορίζει αυτό που είναι Θεός (σημ. Μπράβο του!) σημαίνει και εμπειρική "αγαπητική"(sic) μίξη. Αυτό πρακτικά λέγεται ερωτική μίξη ή μήπως κάνω λάθος αγαπητέ Mi....;
(*) Χρ. Γιανναρά:"Το ξεχασμένο άθλημα αληθείας", ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25/12/2009
Κυπριανός Χριστοδουλίδης
4 σχόλια:
Πολύ καλά κάνει και χτυπάει τον αιρετικό Γιανναρά και τους ομόφρονές του ο κ.Χριστοδουλίδης.
Υπάρχουν πολλά που πρέπει να συζητηθούν για τις ρίζες της θεολογικής σκέψης του κ. Γιανναρά επειδή η επίδρασή του στη θεολογική σκέψη πολλών είναι καθοριστική.
Σε κάποιο στάδιο πρέπει να γίνει υπεύθυνος θεολογικός διάλογος για το θέμα.
Καλά κάνει ο κ. Χριστοδουλίδης που ασκεί κριτική θέσεων που εκφράζει ο κ. Γιανναράς αλλά το θέμα πρέπει να συζητηθεί διεξοδικά στο μέλλον.
Υπήρξε και συνέχεια. Μου υπενθύμισαν ότι οι Πατέρες κάνουν λόγω για θείον έρωτα (κορύφωση απαθείας κατά τον ομολογητή άγιο Μάξιμο) και ότι οι Μαθητές και Απόστολοι είχαν σχέση-άθλημα, με τον Κύριο. Οι σχέσεις απαιτούν υπευθυνότητα και κόπο, μου υπενθύμισαν. Και απάντησα:
Πρός τον Misha και Αι:
"ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ΄ εγώ εξελεξάμην υμάς", λέγει ο Χριστός στους μαθητές Του. Δεν διάλεξαν και δεν επεθύμησαν να συνάψουν σχέση οι μαθητές με τον Χριστό. Εκείνος "εξελέξατο" αυτούς, Εκείνος "συνήψε σχέση", αν μπορούμε αυτό να το πούμε (και δεν το λέμε).
Οι άγιοι Πατέρες μπορούν να μιλούν για θείο έρωτα. Είχαν την εμπειρία αυτή, που εμείς δεν έχουμε. Ίδιον θέλημα δεν είχαν, όπως όλοι όσοι γράφουν αυτά τα ανόητα περί σχέσης. Στο θέλημα του αγίου Θεού υπετάγησαν και εκοινώνησαν κατά χάριν, με τον τριαδικό Θεό.
Άλλος είναι ο του Θεού έρωτας και άλλος ο του ανθρώπου. Ο Θεός μπορει να "επιθυμεί πόρνης" αλλά ο άνθρωπος όχι. Νύμφη Χριστού είναι η Εκκλησία, αλλά εμείς κατ΄όνομα λεγόμαστε Εμμανούλ και οι νύμφες κατάντησαν "ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες". Σε κοινωνία γάμου μας καλεί ο Θεός και όχι σε σχέση γαμική.
Αν η σχολή Νεοορθοδόξων θέλει να τα ανάγει όλα στη σχέση κανείς δεν της το απαγορεύει. Όχι όμως να νομίζει ότι θα μας κάνει να πιστέψουμε στις αερολογίες της. Το Ορθόδοξο φρόνημα δεν μπορεί να μας το αλλάξει. Σχέση σημαίνει, όπως έγραψα, ετεροπροσδιορισμός, κοινωνία είναι αυτοπροσδιορισμός: "ίνα ώσιν έν καθώς ημείς". Τότε, ενωμένος με τον Θεό, φθέγγεται ο άνθρωπος εν Πνεύματι Αγίω και ομολογεί: "Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν", όπως στις άγιες Οικουμενικές Συνόδους.
Περισσότερα δεν μπορώ να γράψω. Αν κάνω λάθος, πολύ θα παρακαλούσα οι έμπειροι στα, της Θεολογίας, λόγια να με διορθώσουν.
(Σημ. Βλέπε και blog ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ)
Δίκαιο εχει ο κ.Χριστουδουλιδης.
Δημοσίευση σχολίου