Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

 «… ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον»[1]. Ἐν τούτοις, ὑπάρχει φόβος καί πόθος, στό νά ποιεῖ κάποιος καί νά πράττει τά δικαιώματα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνομος ὅμως φόβος καί ἀνόητος, τῶν Γαδαρηνῶν σκοτίζει τήν καρδιά καί ἐκδιώκει  τόν Χριστόν.

Οἱ Γαδαρηνοί, μή ἔχοντες ἀγάπη εἰς τόν Θεόν καί στόν συνάνθρωπό τους, τόν δαιμονῶντα, κυριεύθηκαν ἀπό μεγάλο ἄκαιρο φόβο· «παρεκάλεσαν» δέ τόν Χριστόν νά φύγει ἀπό τήν πόλη τους, ἀλλά καί τά περίχωρά τους. Ζοῦσαν χρόνια στήν ἀνομία, ἀποκομίζοντας παράνομο πλουτισμό. Ἡ ἀνομία, πού εἶναι ἡ ἁμαρτία, θόλωνε τόν νοῦ τους· ἔτσι φοβήθηκαν ἐκεῖ πού δέν ὑπῆρχε φόβος, δηλαδή τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦν, τήν παρουσία Του.

Δυστυχῶς γι’ αὐτούς, ὡς πρός τήν τέλεσιν τῆς παρανομίας καί τοῦ ἀνήθικου πλουτισμοῦ, φάνηκαν ἕως τέλους ἀθεόφοβοι καί ἀπάνθρωποι. Ὁ συμπολίτης τους, ἄνδρας ἀσθενής  καί ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων, ὑπέφερε πολύν χρόνον. Περιφερόταν γυμνός στά μνήματα, ὄντας καί ὁ ἴδιος μνῆμα· ζωντανός-νεκρός, ταλαιπωρημένος, μή ἔχοντας κατοικία.

Μεγάλος ὁ πόνος ἀδελφοί, ἀπύθμενη ἡ ἀδιαφορία τῶν συγχωριανῶν του· κακό πράγμα νά δίνει κανείς δικαιώματα στά δαιμόνια, νά ἀνοίγει χαραμάδες, ὥστε νά εἰσέρχεται ὁ ψεύστης καί ἀνθρωποκτόνος· κάκιστο ὅμως ὀλίσθημα ἡ σκληροκαρδία καί ἡ ἀμετανοησία τῶν Γαδαρηνῶν.

Ἐν τούτοις, ὁ Μεσσίας ἦλθε γιά νά ἐλευθερώσει τό πονεμένο πλάσμα Του καί μέ τό σημεῖον-θαῦμα τῆς ἰάσεως, νά ὁδηγήσει σέ μετάνοια ὅλους αὐτούς τούς κατοίκους τῆς πόλεως καί νά θεραπεύσει τήν σκληροκαρδία τους. Γιατί ἡ σκληροκαρδία, συντροφιά μέ τόν παράνομο πλουτισμό, κατέστρεψε μέσα τους τήν πίστη στόν ἀληθινό Θεό καί ἔστρεψαν τόν νοῦ τους πρός τά εἴδωλα, ἀρνούμενοι τήν εὐεργεσία τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, τήν ὁποίαν, δέν κατενόησαν· ἀποτέλεσμα ὁ Χριστός νά ἀποχωρήσει ἀπό τή χώρα τους, μέ δική τους προτροπή, τήν ἴδια στιγμή πού ὁ ἰαθείς, πρώην δαιμονισμένος, ζητοῦσε ἐπίμονα νά ἀκολουθήσει τόν εὐεργέτη Του.

«Ἐδέετο δέ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ…εἶναι σύν αὐτῷ». Ὁ Μεσσίας ὅμως ὑπέδειξε στόν εὐεργετηθέντα καί ἰαθέντα νά ἀσκήσει ἐνώπιον τῶν συμπολιτῶν του τό ἔργο τοῦ εὐαγγελιστοῦ, κηρύττοντας τήν δόξα τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τήν ἔλευση Του στόν κόσμο. Ὁ Ἰησοῦς ἐδῶ μέ τή θεία Του παρέμβαση καί οἰκονομία ἐγκαινιάζει στόν κόσμο, ἄλλο ἦθος· διαφορετικό τρόπο ζωῆς καί συναληλλίας, μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων, κοινωνίας ἀνθρώπου πρός ἄνθρωπον.

Ἡ κοινωνία αὐτή, μεταξύ Ἀκτίστου Χάριτος καί βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἐλευθερώνει ἀπό ψεύτικον φόβον καί ἐμβάλλει στήν καρδιά τοῦ πιστοῦ, ἀγάπη ἀπέραντη πρός τόν Χριστό καί τόν συνάνθρωπο. Ἱματισμένος μέ τίς ἀρετές ὁ Χριστιανός και σωφρονισμένος παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ συναντᾶται μέ τόν Τριαδικό Θεό καί τόν συνάνθρωπο σέ κοινωνία ἀλληλοπεριχώρησης, ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπη καί ἐλευθερίᾳ. Κανένας ἀνόητος φόβος τότε· καμία ἀνομία- ἁμαρτία· οὐδεμία ἐκμετάλευση ἀνθρώπου πρός συνάνθρωπον.

Ὦ, τί εὐτυχία τότε!! Κανείς ψυχικά ἀσθενής, καμία κατάθλιψη, οὐδείς μόνος, ἄνευ κοινωνίας ἐν Χριστῷ μέ τόν ἀδελφό, πού εἶναι ἡ χαρά του καί ὄχι ἡ κόλασίς του. Ἡ σωφροσύνη τῆς ψυχῆς καί ἡ ἁγνότητα συγγενεύοντας μέ τό λογικόν καί αὐτεξούσιον, ἐμβάλλει στήν καρδιά τήν ἀγαπητική ἐγκράτεια· πατέρας τῆς ἐγκράτειας, εἶναι ὁ ἅγιος φόβος, δηλαδή ἡ προσοχή-νήψη τῆς ψυχῆς, ὥστε νά μήν ἁμαρτάνει καί νά εἶναι ἑνωμένη μέ τήν ἐπιθυμία τῶν θείων πραγμάτων.

Προφανῶς, ἁγία γερόντισσα, ὁ θεῖος φόβος, αὐτός, κάνει τόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον ἀτρόμητον, ἄφοβον, πλήρη πνεύματος ἁγίου, ἄφατης ἀγάπης Θεοῦ, διάκονον τοῦ θείου λόγου.

Θεωροῦμε, ἐν τούτοις ἀδελφοί, ὅτι ὁ εὐλογημένος αὐτός φόβος, δέν ἔχει σχέση μέ τόν ἀνόητο φόβο πού ἐπέδειξαν οἱ Γαδαρηνοί σήμερα καί ἐκδίωξαν τόν Ἰησοῦν, ὅπως ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο. Στῶμεν καλῶς, χριστιανέ μου! Μήν πεῖς μέ τόν νοῦ σου ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἀποκτήσεις τόν σωτήριο φόβο τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπαλλλαγεῖς ἀπό ἀρρωστημένες καταστάσεις· δηλαδή νά φοβᾶσαι ἀνόητα ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει ἀληθινά φόβος, ὥστε νά ἀδικεῖς τόν Σωτῆρα Χριστόν καί νά διώκεις τήν Ἀγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία Του, γιατί αὐτή ἡ βλασφημία δέν συγχωρεῖται οὔτε εἰς τόν νῦν, οὔτε εἰς τόν μέλλοντα αἰῶνα.

Τό λοιπόν, ὅπου καταβληθοῦν κόποι μετανοίας μέ θέρμη ψυχῆς καί τρέξουν δάκρυα ἀληθινῆς κατάνυξης, γνώριζε ὅτι ὅλα τά ὀχυρά τῆς ἁμαρτίας πέφτουν, σβήνει κάθε πυρκαγιά τῶν παθῶν, τελεῖται οὐράνια ἀναγέννηση μέ τήν ἐπέλευση τοῦ Παρακλήτου καί γίνεται ἡ ψυχή παλάτι, στό ὁποῖο εἰσέρχεται καί κατοικεῖ ὁ Χριστός, ἡ Ἁγία Τριάδα.

Γιατί ἄν ἀπομακρυνθεῖ ὁ Χριστός καί φύγει μακριά, τότε αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ μόνο μέ δική μας ὑπαιτιότητα, καθώς συνέβη σήμερα μέ τούς Γαδαρηνούς καί μέ κάθε «Γαδαρηνό», σέ κάθε ἐποχή ὅπου ἀνόητα φοβᾶται, ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει φόβος.

Λέγει ὁ Κύριος σήμερα σέ ὅλους μας μέ τό θαῦμα πού ἀκούσαμε: «Σᾶς ἀφήνω τήν εἰρήνη Μου»[2], ὥστε νά τελειωθεῖτε στήν ὑπέρ- φύση κατάσταση.

Θεραπεύοντας λοιπόν, ἁγία γερόντισσα, ὁ Θεός τόν ἀσθενῆ καί ἑνώνοντάς τον μέ τόν Ἑαυτό Του, τόν ἀνυψώνει πάνω ἀπό κακίες καί πάθη, καθιστῶντάς τον ἀπόστολον, ἱματισμένον καί σωφρονοῦντα, ἱκανόν νά διδάξει τούς συμπολῖτες του καί τόν κόσμον καί νά ἐλευθερώνει ἀπό ἀνόητες ψευδεῖς φοβίες.

Φρονοῦμε λοιπόν ὅτι εἶναι μακάριος ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος πού μέ τήν καλήν ἀλλοίωσιν καί ἀνάβασιν μέσω τῶν ἀρετῶν, στῶν ἀθεάτων τά κάλλη, εἰσέδυσε στόν γνόφον τῆς θεολογίας, ὅπου ὅλα τά ἔργα του εὐλογοῦνται ἀπό τόν Μεσσία Χριστόν καί γίνεται ἡ καρδιά ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπου ἐνοικεῖ καί ἐμπεριπατεῖ ὁ Θεός(βλέπε Ἅγιο Γεράσιμο Κεφαλληνίας, πού ἑορτάζεται σήμερα).

Στῶμεν καλῶς χριστιανοί μου· ἄς μήν ἀφήσουμε τήν καταχνιά  τοῦ γήινου – σαρκικοῦ φρονήματος νά μᾶς καταβάλλει γιατί ἡ ἄγνοια δύναται νά καταντήσει τίς ψυχές μας φοβισμένες καί ἀνήμπορες πρός τό ἀγαθόν καί τή γνώση, μέ συνέπεια νά προτρέπουμε τόν Μεσσία-Χριστό Ἰησοῦ νά φύγει ἀπό τόν τόπο μας, τήν πατρίδα μας, τήν καρδιά μας. Ἀλλοίμονον. Θεός φυλάξοι!!

Στόν Μεσσία, Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, ἡ Δόξα, ἡ Λατρεία, ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Α’ Ἰωάν.δ’ 18)

[2](Ἰωάν. 14,27)